Βαρέθηκα να ακούω διάφορα φούμαρα κυρίως ότι το ΚΚΕ είναι κατά των συνεργασιών, δεν θέλει καμιά κυβέρνηση, δεν έχει πρόγραμμα κλπ.
Συνεχώς ακούω απίστευτα πράγματα ότι το ΚΚΕ δεν μιλάει για βελτιώσεις στο σήμερα αλλά ότι όλα τα φορτώνει να λυθούν στον… σοσιαλισμό! Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ….
Ομοίως ακούω και άλλα φοβερά όπως ότι δεν θα υπάρχουν άλλα κόμματα στον σοσιαλισμό και ότι θα γίνουμε… Β. Κορέα!
ΩΣΤΕ ΤΟ ΚΚΕ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΤΣΙ;
Αν δεν αγωνιζόταν για το σήμερα γιατί στηρίζει μαχητικά τις απεργίες και ειδικά με νύχια και δόντια την απεργία των χαλυβουργών 193 μέρες τώρα; Γιατί αυτοί που μας λένε ότι ενδιαφέρονται δήθεν για το σήμερα του εργάτη είναι παντελώς απόντες από αυτή και άλλες απεργίες; Με μαγικά θα λύσουν το πρόβλημα των εργατών;
.JPG)
Ξέρουν την απεργία αλλά κάνουν πως δεν την είδαν! Κάποιο στέλεχος δήθεν αριστερός μάλιστα είπε ότι τους δημιουργεί πρόβλημα(!) η απεργία αυτή γιατί την κάνει τάχα το… ΠΑΜΕ και όχι το σωματείο χαλυβουργών με πλειοψηφία 99%!!! Λες και δεν την κάνουν εργάτες!
Είναι φανερό ότι οι πραγματικά ταξικές απεργίες είναι ενοχλητικές για μικροαστούς που θέλουν να παριστάνουν τον φίλο των εργαζομένων αλλά μόνο για να τους εγκλωβίζουν.
Αυτοί είναι που ενδιαφέρονται για το σήμερα και συκοφαντούν το ΚΚΕ;
Δυστυχώς έχουν τα μέσα ενημέρωσης και διαδίδουν κάθε συκοφαντία ενώ κανένας δεν κάνει τον κόπο να ακούσει το ΚΚΕ και πολύ περισσότερο να ελέγξει αυτά που λένε για το ΚΚΕ και να διαβάσει έστω λίγα από το πρόγραμμα. Το ακούς και από «επιστήμονες» στην τηλεόραση και το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ή ότι είναι ηλίθιοι και όχι επιστήμονες ή ότι είναι πληρωμένοι αντικομουνιστές και λένε εντελώς συνειδητά ψέματα.
Καταλήγουν στο τέλος να λένε ψέματα και να ισχυρίζονται ότι ξέρουν καλά τι λέει τα ΚΚΕ!!!
.jpg)
Έτσι για μικρή απάντηση έβγαλα από το πρόγραμμα του ΚΚΕ μερικά αποσπάσματα για εκείνους που κάνουν ότι δεν το ξέρουν, δεν το άκουσαν και δεν υπάρχει!!! Δεν αναφέρομαι βέβαια σε γνωστά μεγάλα θέματα όπως οι ρητές θέσεις για έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, μονομερή διαγραφή του χρέους κλπ που είναι γνωστά αλλά σε θέματα που συνεχώς κάποιοι ή διαστρέφουν ή κάνουν πως αναρωτιούνται αν υπάρχουν θέσεις από το ΚΚΕ.
ΚΑΝΕΙ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟ ΚΚΕ;
.jpg)
Το ΚΚΕ πρωτοστατεί ώστε το Μέτωπο να οργανώνει την πάλη, να ιεραρχεί τις κατευθύνσεις και τα αιτήματα με βάση ένα προγραμματικό πλαίσιο κατευθύνσεων και στόχων που εναντιώνονται και συγκρούονται με τις βασικές επιλογές του μονοπωλιακού κεφαλαίουΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ;
Οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης του Μετώπου έχουν εσωτερική συνοχή και ιεράρχηση. Αναπροσαρμόζονται στην πορεία του αγώνα ανάλογα με τις εξελίξεις στο εσωτερικό του Μετώπου και το συσχετισμό δυνάμεων στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.
ΈΧΕΙ ΤΟ ΚΚΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ;;;
(απόσπασμα από το πρόγραμμα του ΚΚΕ)
Δράση που έχει στόχο να αντιμετωπιστεί το εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας, η προστασία και πραγματική αύξηση του λαϊκού εισοδήματος. Η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή στους μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Η πάλη κατά της επιβολής των νέων εργασιακών σχέσεων. Η μείωση των ωρών εργασίας με πλήρη διασφάλιση των οικονομικών, κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, Ελλήνων και αλλοδαπών. Η κατάργηση των υπερωριών και η λήψη μέτρων που αντιπαλεύουν και καταργούν τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών και των νέων. H ανάπτυξη και χρήση των νέων τεχνολογιών σε όφελος των εργαζομένων.
Μέτρα για την υγιεινή και ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους. Θεσμοί εργατικού και λαϊκού ελέγχου. Ιση αμοιβή για ίση δουλειά ανδρών και γυναικών, νέων και αλλοδαπών εργαζομένων. Επιδότηση αόριστης διαρκείας στους ανέργους, επιδόματα στο 80% του βασικού μεροκάματου. Διασφάλιση των κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των ανέργων στη διάρκεια της ανεργίας. Ειδική προστασία στα άτομα με ειδικές ανάγκες και στην τρίτη ηλικία. Υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων γενικότερα. Δημοκρατική, αντιμονοπωλιακή μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και των φοροαπαλλαγών του μεγάλου κεφαλαίου. Μηδενικός φορολογικός συντελεστής σε είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης. Έλεγχος τιμών στις πηγές και μέτρα αντιμετώπισης της κερδοσκοπίας. Φθηνές τιμές σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
Υπαγωγή όλων των βασικών υπηρεσιών κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας στο δημόσιο τομέα.
Πάλη για τον περιορισμό, με τελικό στόχο την κατάργηση, των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων στο τομέα της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης.
Δράση ενάντια στην εμπορευματοποίηση της γνώσης.
Η πάλη για τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης.
Πολιτιστική δράση που να εξυψώνει την κοινωνική διάσταση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Απόκρουση της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού.
Πάλη για την προστασία του περιβάλλοντος.
Μέτρα για την ισοτιμία της γυναίκας στην οικογένεια, στην εργασία, για τη συμμετοχή της στην κοινωνική και πολιτική δράση, στον πολιτισμό.
Μέτρα για την προστασία της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.
ΤΟ ΚΚΕ ΣΤΑΘΕΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΕΙΘΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ. ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟ ΚΚΕ;
(απόσπασμα από το πρόγραμμα του ΚΚΕ)
Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.
Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.
ΤΟ ΚΚΕ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας.
ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ;
Η σοσιαλιστική δημοκρατία θα κατοχυρώσει την ύπαρξη των κομμάτων που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος.
.jpg)
ΜΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΗ για τους ανεγκέφαλους που νομίζουν ότι είναι πολύ μπροστά αυτοί και πολύ πίσω το ΚΚΕ. Τα παραπάνω αποσπάσματα που σε πολλά σημεία είναι άμεσες απαντήσεις στο σήμερα δεν είναι από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΚΚΕ το 2012. Είναι από το Πρόγραμμα που αποφασίστηκε το 1996! Και μόνο αυτό είναι αρκετό να δείξει πόσο μπροστά είναι το ΚΚΕ!
Ολόκληρο το πρόγραμμα εδώ:
http://www.kke.gr/15o_synedrio/to_programma_toy_kke
*Κεφαλαία και υπογραμμίσεις δικές μας
Συμμετείχα σε εκείνο το συνέδριο. Ίδιο είναι το πρόγραμμα με εκείνες τις αρχές;
ΑπάντησηΔιαγραφήα) ''Το ΚΚΕ πρωτοστατεί ώστε το Μέτωπο να οργανώνει την πάλη, να ιεραρχεί τις κατευθύνσεις και τα αιτήματα με βάση ένα προγραμματικό πλαίσιο κατευθύνσεων και στόχων που εναντιώνονται και συγκρούονται με τις βασικές επιλογές του μονοπωλιακού κεφαλαίου.''
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιά είναι η βασική επιλογή σήμερα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όσον αφορά τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό? Η πρόσδεσή του με την ευρωπαική-ενωσιακή στρατηγική κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Επομένως το επιχείρημα ότι ''το έξω από την Ε.Ε το λέει και ο Βγενόπουλος'' παρακάμπτει ότι βασική επιλογή του μονοπωλιακού κεφαλαίου σήμερα, ηγεμονική στρατηγική του, είναι η παραμονή στην Ε.Ε (και στην ευρωζώνη, περισσότερο η Ε.Ε με απασχολεί).
β) ''Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.
Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.
ΤΟ ΚΚΕ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας''.
Ποιό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης υπέρ των εργατο-λαικών στρωμάτων θα ενέπιπτε, με βάση το σήμερα, σε αυτή την έννοια αντιμονοπωλιακής-αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης με βάση το κοινοβούλιο, η οποία προφανώς προηγείται της λαικής εξουσίας-λαικής οικονομίας και του σοσιαλισμού. Ποιό πρόγραμμα θα ''χωρούσε'' σε αυτή τη κοινοβουλευτική κυβέρνηση η οποία προσδιορίζεται περισσότερο με αρνητικού (αντιμονοπωλιακή-αντιιμπεριαλιστική) και όχι με θετικούς όρους (πέρα από τη γενική ανακούφιση του λαού κλπ).
γ) Πώς χαρακτηρίζεται η φάση αυτή της αντιμονοπωλιακής-αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης με βάση την περιοδολόγηση καπιταλισμός-σοσιαλισμός-κομμουνισμός.
ΟΝΕΙΡΜΟΣ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι το αναλυτικό πρόγραμμα δίνει τις βασικές λύσεις για τα ερωτήματα. Επί πλέον κάθε πρόγραμμα κομμουνιστικού κόμματος έχει μια διαλεκτική δυναμική ώστε συνεκτικά να παράγονται λύσεις σε ζητήματα και λεπτομέρειες που δεν έχουν καταγραφεί ή προκύπτουν εν τω μεταξύ.
Η ζωή παράγει πολλές μη προβλεπόμενες εξελίξεις. Έτσι μπορεί να προκύψει συγκυριακά «αρνητική κυβέρνηση» αντιμονοπωλιακού μετώπου που σε μια διαδικασία πριν από την έναρξης ανατροπής του συστήματος μπορεί να πάρει σειρά μέτρων ανακούφισης του πληθυσμού και περιφρούρησης της εθνικής ανεξαρτησίας. Τότε θα υπάρχει αντίφαση κυβερνητικής και ταξικής εξουσίας. Σε αυτή την περίπτωση η αντίφαση λήγει σύντομα ή με ανατροπή της κυβέρνησης ή με ανατροπή της ταξική εξουσίας. Μόνο που την ανατροπή της ταξικής εξουσίας δεν την κάνει η κυβέρνηση αλλά ο λαός ο οποίος βάζει τη δική του «θετική κυβέρνηση» με το δικό του πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού. Αν συμβεί αυτό θα ενταχθεί στην ενιαία διαδικασία ανατροπής του καπιταλισμού ως προϊούσα διαδικασία ωρίμανσης της επαναστατικής ανατροπής εντός του καπιταλισμού. Δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα ορισμών αρκεί να γίνει και αρκεί αυτοί που την κάνουν να έχουν ταξική αντίληψη της διαδικασίας και να μη την ταυτίσουν ρεφορμιστικά ως… σοσιαλισμό!
Η αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση δεν είναι κάποιο στάδιο ή κάποιο σύστημα μεταξύ καπιταλισμού – σοσιαλισμού. Δεν ανατρέπει το σύστημα άρα εντάσσεται στον καπιταλισμό και εξακολουθούν να ισχύουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Μέσα στον καπιταλισμό όπως είναι γνωστό υπάρχουν κάποια περιθώρια άσκησης πολιτικών αναδιανομής του εισοδήματος, περιφρούρησης της εθνικής κυριαρχίας και της οικονομίας, εργατικού και λαϊκού ελέγχου των μονοπωλίων και των οικονομικών, στοιχειώδης οικονομικός σχεδιασμός δράσης κλπ. Κλπ. Αυτά τα μέτρα μπορούν να επιταχύνουν τις εξελίξεις για ανατροπή του συστήματος. Από την πλευρά του το σύστημα δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιδράσει ακαριαίως (πχ Χιλή) και γι αυτό η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να έχει μακροημέρευση.
Από ό,τι καταλαβαίνω το πρόγραμμα του ΚΚΕ αντιμετωπίζει με αυτό τον τρόπο μια τέτοια περίπτωση.
Και ο Βγενόπουλος μπορεί να πει έξω από την ΕΕ; Δεν το καταλαβαίνω από τη στιγμή που μπορεί να το πει και η ΧΑ. Αν διαβάζει κάποιος αποσπασμένα τα προγράμματα και τις πολιτικές θα θεμελιώσει άριστα ότι ο Χίτλερ ήταν λαϊκός αγωνιστής που πολεμούσε τον καπιταλισμό. Έχεις αντίρρηση;
@symastev
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω αντίρρηση.
Σε δύο πράγματα.
Ο Λένιν ονόμασε κάποτε το σοβιετικό καθεστώς ''κρατικό καπιταλισμό'' (επί Νέας Οικονομικής Πολιτικής, με πέντε οικονομικά υποσυστήματα). Αυτή η διακυβέρνηση από το κόμμα των μπολσεβίκων δεν εμπίπτει φυσικά στο σοσιαλισμό, αλλά δεν εμπίπτει και στο αστικό κεφαλαιοκρατικό καθεστώς. Γιατί ο ''μοχλός'' της άσκησης της εξουσίας ήταν τα σοβιέτ και το Κόμμα.
Όπως λες και εσύ, στη δεύτερη παράγραφο του σχολίου σου, δημιουργείται μια αντίφαση μεταξύ αυτής της ''αντιμονοπωλιακής'' κυβέρνησης η οποία ''λήγει σύντομα ή με ανατροπή της κυβέρνησης ή με ανατροπή της ταξικής εξουσίας''. Είναι ξεκάθαρο πως με τη περιγραφή αυτή, με την οποία βέβαια συμφωνώ αφού αυτή η κυβέρνηση είναι μεταβατική, αναγκαστικά μικρής διάρκειας κλπ, διακρίνεται κάτι το οποίο αν και καπιταλισμός ανατρέπεται γρήγορα γιατί μπορεί και βλέπει προς το σοσιαλιστικό μέλλον. Για αυτό επείγει η ανατροπή. Σε αντίθεση με μια ''αριστερή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση'' που δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της ως μεταβατική αλλά ως μόνιμη κατάσταση. Και δεν την θέτει ως όρο ένα κομμουνιστικό κόμμα.
Η ίδια η παραδοχή ότι πρόκειται για κάτι μεταβατικό, μικρής διάρκειας, που επιταχύνει τις εξελίξεις και οδηγεί διαζευκτικά στην ανατροπή της ταξικής εξουσίας ή στο πισωγύρισμα, είναι μια ''σταδιοποίηση''. Λες ότι υπάρχει ταξική εργατική εξουσία (που θα ανατραπεί γρήγορα ή θα προχωρήσει). Η αλλαγή εξουσίας και χρονικότητας (καταλύτης των εξελίξεων, μεταβατικότητα), είναι κάτι ξεχωριστό από τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, μια γέφυρα. Πες το φάση, πες το στιγμή, πες το στάδιο, δεν είναι θέμα λέξεων. Υπάρχει διαφορά εξουσίας, διαφορά χρονικότητας, διαφορά φύσης, αντιμονοπωλιακή-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Δεν είναι καπιταλισμός σαν ακίνητη ταυτότητα, αφού διαφέρει (για αυτό και προσδιορίζεται όχι ως σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που απλώς ανακουφίζει τους μισθωτούς κλπ).
Όσο για την Ε.Ε, πάλι θα πω ένα παράδειγμα. Μια στρατηγική συσσώρευσης μιας μερίδας του κεφαλαίου ή μια γεωπολιτική στόχευση, μπορεί να φανεί πως είναι κοινή σε μια κομμουνιστική στρατηγική και σε μια στρατηγική μιας μερίδας του κεφαλαίου. Μπορεί ο Λένιν να έφτασε προεπαναστατικά στη Ρωσία με ξένα κόλλυβα, αλλά δεν υπηρετούσε τα συμφέροντα των ξένων κολλύβων. Η ηγεμονική στρατηγική του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρη προς το παρόν και λέει πως όλες οι δυνάμεις που λένε ναι στην Ε.Ε μπορούν να σχηματίσουν αστική κυβέρνηση συνεργασίας (όπως λέει ο Μπένυ). Η διαχωριστική γραμμή έχει μπει. Όσο για τη Χρυσή Αυγή πολύ αμφιβάλλω για τις αντιευρωπαικές προθέσεις της (λογικό!) εφόσον ο Μιχαλολιάκος όχι πολύ παλιά δήλωνε ότι ''οι Ευρωπαίοι είναι λευκοί'', άρα περισσότερο ''αδέρφια μας'' (μάλλον εμείς είμαστε οι πατεράδες όλων τους). Αλλά ναι, πράγματι, το αντι-Ε.Ε δεν αρκεί. Κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο (αιρετότητα, ανακλητότητα, περιοδικότητα), είναι κάπως καλύτερο. Και βέτο (με νέο συνταγματικό χάρτη), για θέση ''εκτός συναλλαγής'' ζωτικών τομέων της παραγωγής (κόκκινη γραμμή στην ''κρατικοποίηση'').
Κατά τα άλλα νομίζω είναι κοινή ομολογία ότι οποιαδήποτε εργατική εξουσία μετεπαναστατικά θα κάνει διμερείς συμβάσεις με καπιταλιστές, θα νοιάζεται για τα ''αστικά οικονομικά'' (έλλειμμα, ανταγωνιστικότητα κλπ) εφόσον θα υπάρξει κάποια ''καπιταλιστική περικύκλωση''. Και κατά τη γνώμη μου σίγουρα, θα υπάρξει μια ''Νέα Οικονομικά Πολιτική'' για κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να ανασυγκροτηθούμε παραγωγικά (εφόσον επικρατήσει μια κομμουνιστική στρατηγική).
Ονειρμός,
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσπαθώ να καταλάβω τη διαφωνία. Πολλά από αυτά που λες είναι αυτονόητα για μένα και παράγωγα των όποιων εξελίξεων αναλόγως των συνθηκών.
Ο Λένιν έκανε εκτός της γενικής πολιτικής και τακτική (πρακτική) πολιτική. Σε αυτό θα μπορούσε να κάνει και 100 στάδια για να φτάσει στον σκοπό του. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε και εμείς 100 στάδια ή φάσεις.
Πρόσεξε κάτι πολύ σοβαρό. Στις σημερινές εξελίξεις τη σφραγίδα δεν τη βάζει ο Λένιν αλλά εμείς. Εκείνος υπέγραφε τις δικές του πολιτικές εμείς τις δικές μας. Εμείς βάζουμε το κεφάλι μας στον τορβά και εμείς έχουμε την ευθύνη, δεν είναι δυνατόν να πούμε αύριο ότι φταίει ο… Λένιν! Όποιος φτάνει στον στόχο σημαίνει ότι είχε σωστή πολιτική. Η ορθότητα της σημερινής πολιτικής δεν είναι ο Λένιν αλλά αν αντιστοιχεί στις νομοτέλειες εξέλιξης και αλλαγής του κόσμου. Αυτό ήταν και το κριτήριο του Λένιν. Ο Μαρξ υπήρξε ο δάσκαλός του αλλά την πολιτική την χάρασσε ο ίδιος. Για εμάς ο Μαρξ και ο Λένιν είναι δάσκαλοι και αυτά που είπαν και έκαναν είναι οδηγοί διαλεκτικής σκέψης για εμάς, στη βάση των αρχών και νομοτελειών, όχι ευαγγέλια. Αυτό δεν είναι αναθεώρηση είναι μαρξισμός -Λενινισμός. Αλλιώς θα ήταν δογματισμός. Από αυτή την άποψη δεν μπαίνω σε άλλες λεπτομέρειες.
Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι παλιότερα το ΚΚΕ, το αντιιμπεριαλιστικό μέρος το είχε κάτι σαν στάδιο που εισήγαγε στον σοσιαλισμό. Επίσης είχε τη λαϊκή δημοκρατία ένα είδος μεικτού συστήματος μέχρι να λυθεί το ποιος – ποιόν. Πιο παλιά είχε το αστικοδημοκρατικό στάδιο (6η ολομέλεια 1936).Σήμερα κυριαρχεί η άποψη πως οι συνθήκες δεν επιτρέπουν τέτοιες διαδικασίες πολλές των οποίων είναι περιττές και έχουν ξεπεραστεί από την εξέλιξη του καπιταλισμού.
Προσωπικά θεωρώ ότι το αντιμονοπωλιακό «στάδιο» στην Ελλάδα θα είναι πολύ πιο μακρόχρονο και ταραχώδες με πολλά μπρος – πίσω κλπ, κλπ. Εκτός αν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί συντρίψουν την αντίσταση του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.
Τα αντιμονοπωλιακά μέτρα είναι στο πλαίσιο μιας ΝΕΠ είναι αυτονόητο.
Το τι μέτρα θα ληφθούν στην πρώτη περίοδο του σοσιαλισμού δεν το ξέρουμε θα εξαρτηθεί από τις καταστάσεις. Σε ομαλές καταστάσεις φυσικά μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων και σχεδόν το σύνολο των μικρομεσαίων θα λειτουργεί με καπιταλιστικές σχέσεις ελεγχόμενα. Απλά οι κυρίαρχες σχέσεις θα είναι σοσιαλιστικές. Μη ξεχνάμε ότι για χρόνια σε ορισμένες σοσιαλιστικές χώρες συνυπήρχαν ταυτόχρονα σοσιαλιστικές, καπιταλιστικές και φεουδαρχικές παραγωγικές σχέσεις και πρώιμα ψήγματα κομμουνιστικών όπως πχ στην παιδεία και υγεία. Αυτά ούτε παράξενα είναι ούτε εκτός πραγματικότητας.
Νομίζω πως δεν έγινα κατανοητός στο κομμάτι για την εξουσία εκεί που γράφεις «Λες ότι υπάρχει ταξική εργατική εξουσία (που θα ανατραπεί γρήγορα ή θα προχωρήσει)». Δεν υπάρχει καμία εργατική εξουσία για να ανατραπεί. Υπάρχει μόνο αντιμονοπωλιακή φιλολαϊκή κυβέρνηση και ταξική εξουσία του κεφαλαίου. Για να αποφύγω συγχύσεις όπως αυτή που έκανες έγραψα ξεκάθαρα: «Σε αυτή την περίπτωση η αντίφαση λήγει σύντομα ή με ανατροπή της κυβέρνησης ή με ανατροπή της ταξική εξουσίας. Μόνο που την ανατροπή της ταξικής εξουσίας δεν την κάνει η κυβέρνηση αλλά ο λαός ο οποίος βάζει τη δική του «θετική κυβέρνηση» με το δικό του πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού». Είναι προφανές ότι η μόνη ταξική εξουσία που μπορεί να ανατραπεί είναι αυτή που υπάρχει δηλαδή η καπιταλιστική. Από την άλλη αυτό που μπορεί να ανατραπεί αντί της ταξικής εξουσίας είναι η αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση όχι κάποια ανύπαρκτη εξουσία της εργατικής τάξης (όπως Χιλή).
Να σε ευχαριστήσω για τις παρατηρήσεις, ο διάλογος αυτός μόνο πλούτο φέρνει ανεξάρτητα ποιος είναι εδώ ή εκεί σωστός.
Είναι ξεκάθαρο. Στον καπιταλισμό τα μέσα παραγωγής και την εξουσία τα έχουν η αστοί ενώ στον σοσιαλισμό τα έχει η εργατική τάξη. Κανένα ενδιάμεσο στάδιο. Αλλαγή κυβέρνησης στον καπιταλισμό όσο φιλολαϊκή και να είναι δεν δίνει τα μέσα παραγωγής στην εργατική τάξη.
ΔιαγραφήΤο οτι ο Λένιν έκανε κάποιες παραχωρήσεις στην ΝΟΠ, ουσιαστικά στους μικρούς παραγωγούς και στους αγροτικούς συναιτερισμούς αυτό δεν αλλάζει κάτι αφού από το 1917 τα μέσα παραγωγής ήταν στα χέρια των εργατών καθώς και η εξουσία.
Αρα από το 17 οικοδομούνταν σοσιαλισμός.
ΑΝΏΝΥΜΕ σωστός. Η συνύπαρξη για ένα διάστημα διαφορετικών τρόπων παραγωγής δεν αλλοιώνει την ταξική εξουσία της τάξης που επιβάλει τον δικό της τρόπο παραγωγής ως κυρίαρχο. Η μικροαραγωγή εμπορευμ΄ττων ή η βιοτεχνία ακόμη και η μεσαία επιχείρηση δεν ανατρέπει τον κρυτίαρχο τρόπο παραγωγής απλά συνυπάρχει συμπηρωματικά σε μια περίοδο σταδιακής απονέκρωσης αυτων των σχέσεων με την οικονομική και όχι διοικητική αντικατάστασή τους απο ανώτερες σοσιαλιστικές. Μη κολλάμε τώρα στον Λένιν ή στον Μάο ή στην Πολωνία που εφάρμοσαν διάρορα συστήματα συνύπαρξης, δεν αλλάζει η Ουσία. αυτό θα συμβεί και εδώ όταν έρθει η ώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μου λέει τίποτα ότι από το 17 ''οικοδομούνταν σοσιαλισμός''. Γιατί σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομείται, αλλά στατικά ιδωμένη η κατάσταση μπορεί να μην ''είναι'' σοσιαλισμός, ή να είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν πολλά ζητήματα αλλά δεν θέλω να επιμείνω.
Δεν μπορεί να μην είναι διακριτή η φάση κατά την οποία η επανάσταση έχει εξαπλωθεί παγκόσμια ή σε μεγάλη εμβέλεια, με τη φάση που εκτυλίσσεται σε μία χώρα και έχουμε καπιταλιστική περικύκλωση.
Επίσης στον Μάρξ ο σοσιαλισμός είναι η κοινωνία των ''ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών''. Και στον Ένγκελς (βλ. πχ Αντι-Ντύριγκ).
Ενδεχομένως Μάρξ-Ένγκελς δεν πρόλαβαν να δουν το πρώτο εγχείρημα και έπεσαν εν πολλοίς έξω. Δεν υπάρχει όμως στην ''κριτική του προγράμματος της Γκότα'' εικόνα σαν την ΕΣΣΔ.
Και δεν λέω ότι η ΕΣΣΔ ήταν καπιταλισμός!
Το εργατικό κράτος ισχυροποιείται για να νικήσει την αστική τάξη (σοσιαλισμός). Το εργατικό κράτος βρίσκεται σε πορεία μαρασμού (σοσιαλισμός). Υπάρχει διαφορά φάσεων? Και ''ενιαία'' να πούμε ότι είναι η μετάβαση, πάλι διακρίνουμε δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ισχυροποίηση-μαρασμός και εξάπλωση της δημοκρατίας που δεν είναι δημοκρατία αλλά κατάργησή της.
Αυτό που θα συμβεί και εδώ όταν έρθει η ώρα θα είναι α) Μία φάση αλλά ΝΕΠ, ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων και συνύπαρξη διαφορετικών υποσυστημάτων παραγωγής, που καλό θα ήταν να αναγνωριστεί ως τέτοιο, έστω και με το βέλος τη σοσιαλιστικής κατευθυντικότητας β) Μία φάση κατά την οποία το κράτος των εργατών και του λαού θα εδραιώσει την εξουσία του στέρεα, χτυπώντας την αστική τάξη. γ) Στερέωση της ''δικτατορίας του προλεταριάτου'' σε πολλούς τόπους ή παγκόσμια και ξεκίνημα (αμετάκλητο ίσως) του μαρασμού του κράτους. Πάμε προς κομμουνισμό.
Πείτε το μια, δυο, τρεις φάσεις, αρκεί να διακριθούν. Πείτε το στιγμές.
Και κάτι ακόμα. Αν στην ΕΣΣΔ την εξουσία την είχε η εργατική τάξη, η πολιτική μορφή της, το Κόμμα και το Κράτος, δεν θα υπήρχαν. Μην ξεχνάτε τη διαμεσολάβηση του Κόμματος και του Κράτους. Ποτέ το Κόμμα και το Κράτος δεν μπορούν να ''εκφράζουν'' 100% την εργατική τάξη. Διαπερνώνται και αυτά από την ταξική πάλη.
Φιλικά.
Δείτε και αυτό αν προλαβαίνετε http://takseis-ithikh.blogspot.com/2012/05/blog-post_02.html
ΑπάντησηΔιαγραφήO λόγος που επιμένω είναι γιατί έχει σημασία, και για τη πολιτική τακτική-στρατηγική του ΚΚ στο σήμερα.
Ονειρμέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω ότι μπορούμε να λύσουμε όλα τα ζητήματα του βηματισμού προς τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό θεωρητικά εδώ. Με βάση τις αρχές και τις νομοτέλειες η εξουσία της εργατικής τάξης θα λύνει τα προβλήματα και θα κρίνεται.
Γράφεις: «Αυτό που θα συμβεί και εδώ όταν έρθει η ώρα θα είναι α) Μία φάση αλλά ΝΕΠ, ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων και συνύπαρξη διαφορετικών υποσυστημάτων παραγωγής, που καλό θα ήταν να αναγνωριστεί ως τέτοιο, έστω και με το βέλος τη σοσιαλιστικής κατευθυντικότητας β) Μία φάση κατά την οποία το κράτος των εργατών και του λαού θα εδραιώσει την εξουσία του στέρεα, χτυπώντας την αστική τάξη. γ) Στερέωση της ''δικτατορίας του προλεταριάτου'' σε πολλούς τόπους ή παγκόσμια και ξεκίνημα (αμετάκλητο ίσως) του μαρασμού του κράτους. Πάμε προς κομμουνισμό.
Πείτε το μια, δυο, τρεις φάσεις, αρκεί να διακριθούν. Πείτε το στιγμές».
Θα ξέρεις ότι το πρόβλημα δεν είναι τι όνομα θα δώσουμε εμείς τώρα αλλά τι πράξεις θα κάνουν αυτοί τότε. Είναι κανένας που ξέρει τις τότε διεθνείς και εθνικές συνθήκες και ταξικούς συσχετισμούς για να πει; Μπορεί ένα στάδιο ή διαδικασία να διαρκέσει μήνες ή δεκαετίες, άσε τι λέμε τώρα εμείς σήμερα σε θεωρίες και προγράμματα. Η μελλοντική ιστορία δεν μπορεί να προδιαγραφεί στα ζικ-ζακ της.
Γράφεις «Και κάτι ακόμα. Αν στην ΕΣΣΔ την εξουσία την είχε η εργατική τάξη, η πολιτική μορφή της, το Κόμμα και το Κράτος, δεν θα υπήρχαν. Μην ξεχνάτε τη διαμεσολάβηση του Κόμματος και του Κράτους. Ποτέ το Κόμμα και το Κράτος δεν μπορούν να ''εκφράζουν'' 100% την εργατική τάξη. Διαπερνώνται και αυτά από την ταξική πάλη».
Διαφωνώ. Η εργατική εξουσία είναι ακραίο ταξικό φαινόμενο σε μια πορεία απονέκρωσης κάθε εξουσίας. Αλλά εξουσία χωρίς όργανα εξουσίας δεν υπάρχει. Η δικτατορία του Προλεταριάτου (εξουσία της εργατικής τάξης) δεν είναι ούτε το κόμμα, ούτε το κράτος ούτε οι μηχανισμοί. Είναι ο βασικός Νόμος της Κοινωνίας για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, την διανομή και την διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό για να υλοποιηθεί χρειάζεται τα όργανά του δηλαδή το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, την πολιτική εξουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου, τα κόμματα της εργατικής τάξης κλπ. Αυτά είναι όργανα της ΔτΠ δεν είναι η ΔτΠ. Όσο για την ΕΣΣΔ η ταύτιση τάξης, κράτους, κόμματους και ΔτΠ ήταν μια θανατερή μείξη. Ταύτιση σημαίνει και κατάργησή τους δηλαδή κομμουνισμός και άρα δεν υπάρχει στον σοσιαλισμό.
Φυσικά το κόμμα και το κράτος δεν μπορούν να εκφράσουν 100% την εργατική τάξη ως πολιτική συνείδηση. Αυτό θα ήταν αφύσικο. Άλλωστε όσο υπάρχουν είναι ταξικά όργανα και όχι κοινωνικά. Αν γίνουν κοινωνικά σημαίνει ότι καταργούνται (απονεκρώνονται).
Ονειρμέ 2
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα την ανάρτηση «Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής»
Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και καλογραμμένη. Διάβασα και τα σχόλια. Ανοίγουν μεγάλα ζητήματα κάποια από τα οποία πρέπει να ειδωθούν με σύγχρονο μάτι και δεν επαρκεί εδώ ο χώρος. Να επισημάνω κάτι χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι αυτονόητο. Όταν μιλάμε για πράγμα, ιδιοκτησία μέσων κλπ τα εννοούμε στην πολιτική οικονομία σαν σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και τάξεων όχι σαν σχέση μεταξύ πραγμάτων και ανθρώπων.
Γράφεις κάπου: «Άλλο η κοινωνικοποίηση, άλλο η κρατικοποίηση (και η ''εθνικοποίηση'') των μέσων παραγωγής,
Επομένως, στο σοσιαλισμό έχουμε μάλλον κρατική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής με εγκαθίδρυση της δυνατότητας κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, εφόσον το κράτος αντιπροσωπεύει την εξουσία της εργατικής τάξης.»
Φυσικά έτσι είναι. Ωστόσο η έννοια της κοινωνικοποίησης χρησιμοποιείται ευρύτατα σε πολλές περιπτώσεις. Π. χ. λέμε κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας και αυτή συμβαίνει στον καπιταλισμό. Δεν είναι λάθος απλά έχει άλλη έννοια. Στον σοσιαλισμό έχουμε ένα μεταβατικό στάδιο με συνύπαρξη παραγωγικών σχέσεων μέχρι την πλήρη διαδοχή των καπιταλιστικών σχέσεων από τις κομμουνιστικές, μια μάλλον μακρά διαδικασία. Ωστόσο σπέρματα κομμουνιστικών σχέσεων μπορούμε να έχουμε στον σοσιαλισμό ανάλογα με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Εν όσο όμως υπάρχουν οι υλικοί περιορισμοί του σοσιαλισμού αναγκαστικά θα λειτουργεί εμφανώς (εμπόρευμα) ή αφανώς (μέτρο αξιών) ο νόμος της αξίας για την κατανομή των πόρων στην κοινωνική παραγωγή, στις επενδύσεις και στην κατανομή. Αυτή είναι αστική έννοια του Δικαίου. Και όσο αυτός υπάρχει δεν υπάρχει κομμουνισμός που έχει ως βάση την ακριβώς αντίθετη έννοια του Δικαίου.
Στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα συναντήσουμε μια αρχή την κοινωνική ιδιοκτησία τους και ένα τέλος, όλη η παραγωγή ανήκει στους παραγωγούς (κοινωνία). Τα ενδιάμεσα στάδια υλοποίησης αυτών των άκρων είναι απίστευτα πολύπλοκα. Ας πούμε τι θα γίνεται σε μια παραγωγική μονάδα σε σοσιαλιστική περίοδο. Σε κάποιες φάσεις θα μοιράζεται ο πλούτος που παράγεται ανάμεσα στο κράτος για τις λειτουργίες του, στην επιχείρηση για την διευρυμένη αναπαραγωγή, στη παραγωγής μέσων παραγωγής, στους μισθούς, στο απόθεμα… όλα αυτά είναι μορφές της αρχής «όλη η παραγωγής ανήκει στους παραγωγούς». Σου φαίνεται όμως ότι απέχει πολύ από μια κομμουνιστική αρχή χωρίς διαχωρισμούς. Φυσικό είναι. Το κέλυφος είναι πάντα ίδιο αλλά το περιεχόμενο όχι. Κι επειδή ο κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής δεν εισάγεται «επαναστατικά» με ανατροπή του σοσιαλισμού αλλά με σταδιακή εκτόπισή του δεν μπορούμε να αρχίσουμε τώρα ποιο σημείο είναι πραγματική κοινωνικοποίηση και ποιο όχι στο εσωτερικό των παραγωγικών σχέσεων. Εξετάζοντας την ΕΣΣΔ θα βρούμε πολύ υλικό για τέτοιες έρευνες και τις αντιφάσεις που δημιουργήθηκαν ώστε αντί για κομμουνισμό να καταλήξουμε στον καπιταλισμό.
Θεωρώ πολύ μεγάλα αυτά τα ζητήματα για να τα λέμε εδώ. Μια άλλη ευκαιρία ίσως δοθεί.
@symantev
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφοντας αυτό: ''Και κάτι ακόμα. Αν στην ΕΣΣΔ την εξουσία την είχε η εργατική τάξη, η πολιτική μορφή της, το Κόμμα και το Κράτος, δεν θα υπήρχαν. Μην ξεχνάτε τη διαμεσολάβηση του Κόμματος και του Κράτους'', λέω πως δεν είχε την εξουσία η εργατική τάξη με την έννοια μιας απόλυτης ''εκφραστικότητάς'' της στο Κόμμα και το Κράτος (αν συνέβαινε αυτό, δεν θα υπήρχε κράτος-σοβιέτ αλλά μόνο σοβιέτ, και τελικά, όπως λένε οι Μάρξ-Ένγκελς, κοινωνία ''ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών'').
Πάντα όταν υπάρχει μια κοινότητα στη μορφή (έστω κέλυφος), υπάρχει μια κοινότητα στο περιεχόμενο. Δεν ισχύει πχ το ''εμπόρευμα στη μορφή, όχι στο περιεχόμενο'' ή το ''χρήμα στη μορφή, όχι στο περιεχόμενο'' (δεν λέω ότι τα είπες εσύ αυτά, αλλά τα έχω δει).
Η κουβέντα γίνεται γιατί ορθώνονται κάποιες φορές τείχη εκεί που υπάρχει περιθώριο συνεννόησης. Όπως θα έχεις παρατηρήσει και εσύ, στα προγράμματα και στις ''ζυμώσεις'' παίζουν μεγάλο ρόλο οι όροι, καμιά φορά η κάθε πλευρά κρύβει πολλά ή η κάθε πλευρά οχυρώνεται πίσω από αυτούς, αοριστολογεί κλπ.
Δυστυχώς απαιτείται, κατά τη γνώμη μου, ένα ξεκαθάρισμα των εννοιών. Οι αντιφάσεις δεν είναι μόνο πραγματικές, στην κοινωνική κίνηση κλπ, υπάρχουν και στον ερευνητή. Επίσης πραγματικά πρέπει η κουβέντα να περιλαμβάνει περισσότερο τί λέγαν οι Μάρξ-Ένγκελς, πέρα από τους Τρότσκυ-Λένιν-Στάλιν.
Σήμερα μπαίνει περισσότερο οξυμμένο από κάθε άλλη φορά το ερώτημα: μετά την αντιιμπεριαλιστική πάλη, τί?
Και μην ξεχνάμε φίλε (και θέλω να λέω σύντροφε), ότι στο βαθμό που δεν ξέρουμε πώς μπορεί να μαραθεί το κράτος, δεν υπάρχει η τάση μαρασμού, αλλά διόγκωση, λόγω οξυμμένης ταξικής πάλης (δικαιολογημένα). Στο βαθμό όμως αυτό κινδυνεύουμε ΟΛΟΙ όσοι δεν κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα, σε σχέση με τους κλασικούς, σε αυτό το ζήτημα, στη πραγματικότητα να ''ακινητοποιήσουμε'' τον σοσιαλισμό στο κράτος. Και πολύ αμφιβάλλω αν με ένα τέτοιο ''πάγωμα'' έχουμε σοσιαλισμό.
Πέρα από τις όποιες σκέψεις μπορεί να έχει ο καθένας, πρέπει κατά τη γνώμη μου να συνειδητοποιηθεί ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα εδώ. Δεν θα μας τα λύσει όλα η Ιστορία. Πρέπει να έχουμε αφήσει παρακαταθήκη της απαραίτητες προεννοήσεις, εφόσον πιστεύουμε στην ανάγκη συνειδητής μετάβασης με επαναστατική θεωρία. Αντιθέτως, όταν αναπτύσσεται η επαναστατική θεωρία γράφεται και τότε ιστορία.
Καταλαβαίνω ότι οι ανάγκες της συγκυρίας ίσως δεν είναι αυτές. Αλλά ας το έχουμε κατά νου. Υπάρχει ζήτημα.
Αυτά λοιπόν, καλή συνέχεια.