Έρπων φασισμός (ΙΙ)

Θα περίμενε κανείς μετά από το μπαράζ αρνητικών ως επιθετικών σχολίων η Συνέλευση της (κάτω) πλατείας του Συντάγματος θα απέσυρε το κατάπτυστο ψήφισμα της 13/6/2011 που έλεγε: «ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ».


Όμως όσοι πίστεψαν ότι το ψήφισμα αυτό ήταν ένα στιγμιαίο λάθος, μια παραξενιά της στιγμής, μια παρόρμηση, μια αφέλεια, μια απόφαση που ελήφθη με ελαφρότητα, κάτι τέλος πάντων που «δεν ήταν αυτό που νομίζαμε» έκαναν λάθος.


Η Συνέλευση με συντριπτική πλειοψηφία περί το 95%, κατά τη ψηφοφορία των ψηφισμάτων της 14/6/2011, όχι μόνο διατήρησε το ψήφισμα ατόφιο αλλά απέρριψε και την έστω διορθωτική πρόταση να επαναδιατυπωθεί το ψήφισμα ως: «Καλούμε τα κόμματα να λειτουργούν δημοκρατικά». Η αναφορά σε κόμματα προκαλούσε αλλεργία. Και αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς η αναφορά στα κόμματα της Αριστεράς.


Η Συνέλευση πήρε την απόφαση αφού άκουσε πολλούς ομιλητές να καταγγέλλουν το ψήφισμα και να ζητούν την ακύρωσή του. Ορισμένοι ομιλητές μάλιστα το έλεγαν θέλοντας να προστατεύσουν τη πλατεία από τη δυσφήμιση με βαριές συνέπειες στο μέλλον της. Κάποιοι άλλοι τόνισαν ότι μόνο οι δικτατορίες καταργούν τα κόμματα και εμείς εδώ δεν πρέπει να φερόμαστε δικτατορικά. Άλλος ομιλητής ανέφερε τους αγώνες και το αίμα που έχυσαν οι Έλληνες για να κατοχυρώσουν τη δημοκρατία και βασικό στοιχείο της δημοκρατίας είναι τα κόμματα. Το αυτί τη Συνέλευσης δεν ίδρωνε!


Όσοι μας λένε ότι οι αριστεροί πρέπει νε είναι εκεί για να διαμορφώνουν τη Συνέλευση, σήμερα ήταν εκεί και έκαναν πολλές παρεμβάσεις για να αποσυρθεί το κατάπτυστο ψήφισμα, κάνοντας παράλληλα και άλλες προτάσεις οργανωτικού και πολιτικού χαρακτήρα όπως η απόκτηση, επί τέλους, πολιτικής ταυτότητας της Συνέλευσης.


ΟΛΕΣ ΑΠΟΡΡΙΦΤΗΚΑΝ!


Ένας ομιλητής βγήκε και είπε ότι στην Άμεση Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας δεν υπήρχαν(;) κόμματα υπονοώντας ότι και στην σημερινή Άμεση Δημοκρατία, τα κόμματα πρέπει να απαγορεύονται! Αυτός κέρδισε τη πλατεία!

ΣΤΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 30-40 ΨΗΦΙΣΑΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ 800 (ΟΚΤΑΚΟΣΙΟΙ) ΚΑΤΑ!!!


Αν κάποιος είχε έστω κάποιες αμφιβολίες για το πώς πάρθηκε η απόφαση σεις 13/6, θα είναι μάλλον αφελής να αμφισβητήσει την ενσυνείδητη και με απόλυτη ευθύνη επικύρωση της απόφασης για κατάργηση των κομμάτων στις 14/6.


Ο κίνδυνος έρχεται υπογείως.


Δέχτηκα κριτική ότι η φράση «έρπων φασισμός» από αφορμή ένα ψήφισμα πέντε λέξεων της πλατείας, είναι συκοφαντικός και προσβλητικός.


Πως πρέπει να κρίνουμε τη σημερινή επανάληψη του ψηφίσματος με πλήρη γνώση των καταγγελιών και με συντριπτική πλειοψηφία από τη Συνέλευση; Τώρα δεν χωράνε δεν ήξερα, δεν το άκουσα, και «έλα μωρέ μη δίνεις σημασία σε τέτοια, τα καλά της να βλέπεις»! Τώρα όλοι ήξεραν τι ψήφισαν. Και ψήφισαν ευθέως ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ!


Επειδή δέχτηκα και προσωπικές επιθέσει ότι ψάχνω να υπονομεύσω τη πλατεία θα ήθελα να πω ότι εδώ δεν χωράει η συνομωσιολογία. Το ψήφισμα είναι ξεκάθαρο και δεν είναι προϊόν φαντασίας ούτε καν μιας στιγμής αδυναμίας της αμεσοδημοκρατικής Συνέλευσης.

Όταν λέμε λοιπόν «έρπων φασισμός» χωρίς να εννοούμε ότι όλα τα άτομα της «κάτω» πλατείας, εμφορούνται συνειδητά από τέτοιες ιδέες, λέμε ότι με τις πράξεις τους αντικειμενικά αφήνουν να κυριαρχούν απόψεις που στο βάθος τους ωριμάζουν το αυγό του φιδιού. Γι αυτό άλλωστε ονομάζεται έρπων. Εισχωρεί σε πράξεις χωρίς να γίνεται άμεσα αντιληπτός.


Αν τώρα κάποιος ισχυρισθεί ότι η άρχουσα τάξη και τα κανάλια που συνεχώς βομβαρδίζουν τον κόσμο για τις πλατείες και τις «αρχές» που τις διέπουν, δεν είναι αυτή που επικυριαρχεί και επικαθορίζει ιδεολογικά το χώρο, ακόμη και σε κάποιους παρουσιαζόμενους ως «ανένταχτους» αριστερούς, θα είναι αφελής.

Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι παρούσα στις πλατείες με μια άλλη παραλλαγή της, αυτή της απαξίωσης της δημοκρατίας με διάφορες λαϊκίστικες ιδέες που εισάγει με τους μηχανισμούς και τα μέσα της στους «αγανακτισμένους». Όλα ελέγχονται ακόμη και τα πιο απλά.


Δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσω άλλο την συγκεκριμένη απόφαση. Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους.


Η μικροαστική ιδεολογία κυριαρχεί

Η Συνέλευση πήρε και άλλες αποφάσεις αλλά όλες ήταν στα όρια του ευχολογίου πλην αυτής για την αυριανή συγκέντρωσης που όρισε τρία σημεία για τη περικύκλωση της Βουλής.


Η Συνέλευση απέκρουσε και πάλι κάθε πρόταση κατάργησης της απαγόρευσης των κομμάτων και των συνδικάτων από τη πλατεία έστω για τις 15/6 που θα είναι μέρα γενικής απεργίας. Απέρριψε τις προτάσεις προσέγγισης για τη συγκρότηση μετώπου κατά του μνημονίου και της κυβέρνησης. Όλες αυτές οι προτάσεις έπεφταν στο κενό, τόσο που ούτε σε ψηφοφορίες δεν μπήκαν!


Ο μεγαλοϊδεατισμός της πλατείας αντικατέστησε τα κόμματα, τα συνδικάτα και την οργανωμένη εργατική τάξη με την αμεσοδημοκρατία. Σε όλους τους τόνους λέγονταν ότι η πανελλαδική απεργία κηρύχθηκε επειδή την κήρυξε η Άμεση Δημοκρατία! Απορούσε κανείς αν έχουν εκεί επικοινωνία με τη πραγματικότητα.


Ακόμη και μια πρόταση, να συγκροτηθεί με κλήρωση επιτροπή για να παραδώσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ψήφισμα – καταγγελία για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και για τη μη τήρηση, από μέρους του, του συνταγματικού καθήκοντος, απορρίφτηκε ευθέως και χωρίς επαίνους. Η αμεσοδημοκρατία δεν συνομιλεί με τους πολιτικούς!


Η αμεσοδημοκρατία αντί να σχηματίσει μέτωπο με όλες τις οργανωμένες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στον ίδια αγώνα και να μην αφήσει, χωρίς παρουσία, κανένα πολιτικό και ταξικό πεδίο πάλης και παρέμβασης, προτιμάει να κτίσει κάστρα και να κρύβεται μέσα για να διατηρήσει τη καθαρότητά της. Μόνη έγνοιά και καημός της είναι να ενοποιηθεί με τη «πάνω» Άμεση Δημοκρατία όπου κυριαρχούν ακραία εθνικιστικά στοιχεία και άκρως υβριστικά ως χυδαία συνθήματα, γιατί «η πλατεία είναι μία» έλεγαν!


Χθες έλπιζα ότι κάποιοι θα σταματούσαν τον κατήφορο της πλατείας. Σήμερα αμφιβάλω πολύ.


Καμία οργάνωση = παράδοση

Η πλατεία απέρριψε ξεκάθαρα τη πρόταση που της έγινε από αυτό το μπλογκ για να αποκτήσει πολιτική ταυτότητα, στις 29/5, στο «Γράμμα προς τις «Πλατείες». Απέρριψε ακόμη και τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που ενυπάρχουν στο εσωτερικό της όσο μένει στο πλαίσιο που όρισε, με τον τρόπο και τα μέσα της, η αστική τάξη.


Γράφαμε τότε:


«Αυτές οι κινητοποιήσεις έπαψαν πια να είναι «απολίτικ». Είναι βαθιά πολιτικοποιημένες και δεν μπορούν να κινούνται ανώνυμα, χωρίς αρχές, χωρίς διατυπωμένους στόχους, χωρίς ευθύνη έναντι του λαού και της κοινωνίας. Ούτε μπορούν να παραδοθούν στα χέρια επιτηδείων που μέσα από δήθεν εθνικές και αταξικές λύσεις απόλυτης άρνησης, θέλουν να ωθήσουν τις κινητοποιήσεις σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις και σε αποκλεισμό μιας νέας δημοκρατικής διεξόδου με τη σφραγίδα του λαού.


Αν το κίνημα αυτό δεν αποκτήσει λαϊκό περιεχόμενο στις διεκδικήσεις, όνομα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από εδώ.


Εμμένουμε σε αυτή τη θέση έστω και αν η Συνέλευση έχει εξανεμίσει κάθε ελπίδα. Η εμμονή δεν αφορά πλέον τη κλειστή ομάδα της Άμεσης Δημοκρατίας της Συνέλευσης αλλά τον μεγάλο όγκο του λαού που βγαίνει στη πλατεία κατά χιλιάδες διαμαρτυρόμενος και δεν επηρεάζεται άμεσα από τη Συνέλευση. Αυτός ο κόσμος πραγματικά μπορεί να γίνει τ ο αδούλευτο υλικό για τη συγκρότηση ενός πλατιού μαχητικού, αγωνιστικού μετώπου του εργαζόμενου λαού κατά της εξουσίας του κεφαλαίου. Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις δεν είναι θετικές.


Η ίδια θέση διατυπώθηκε από την αρχή των κινητοποιήσεων της πλατείας στις 16/5: «Της πλατείας…» http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html


Ακόμη νωρίτερα διατυπώθηκε για τη πλατεία Ταρχίρ. Σήμερα δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η εξουσία στην Αίγυπτο πέρασε στα χέρια του λαού και όχι σε μια άλλη μερίδα της άρχουσας τάξης με άλλο προσωπείο. Αυτό θα γίνει και εδώ εν όσο αυτό το μεγάλο κίνημα μένει στα πλαίσια που του καθόρισαν και αδυνατεί να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη ανατροπής.


Οι δύο τακτικές της αστικής τάξης


Όσοι με εκστασιασμό βλέπουν τα νέα φαινόμενα «αυθόρμητης λαϊκής οργάνωσης» απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που θέλει εκ βάθρων ανατροπή, δεν πρόσεξαν καθόλου μερικές λεπτομέρειες αυτών των κινήσεων.


Η γέννηση της «Άμεσης Δημοκρατίας» και της «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη είναι οι δυο τακτικές της αστικής τάξης και του κεφαλαίου για τον εμβολιασμό του λαϊκού κινήματος με ιδέες απολύτως μικροαστικές με μεγάλη δόση ολοκληρωτικών αντανακλαστικών.


Και οι δύο έχουν την ίδια βάση της λεγόμενης Άμεσης Δημοκρατίας αλλά στοχεύουν σε διαφορετικές πολιτικές ομάδες του λαού και με εντελώς αντίθετη δομική αντίληψη για την πολιτική εξουσία. Το ότι καταλήγουν σε απόλυτες αντιλήψεις για την ανατροπή του ίδιου πολιτικού συστήματος και την αντικατάστασή του με ένα θολό μικροαστικό μόρφωμα στο οποίο σβήνουν οι τάξεις και οι ιδεολογίες, κάτω από μια και μοναδική κυρίαρχη ιδεολογία, δεν είναι καθόλου τυχαίο.


Η πλατεία


Η μεν «Άμεση Δημοκρατία» της πλατείας είναι για χρήση των μαζών με «αριστερές» μικροαστικές αντιλήψεις, παντρεμένη έντονα με στοιχεία αναρχικής ιδεολογίας, η δε «Σπίθα» είναι για χρήση των μαζών που αναζητούν τάξη, προσωπικότητες, σωτήρες, και λύσεις αριστοκρατικού-πατριωτικού τύπου.


Η μεν «Άμεση Δημοκρατία» απευθύνεται σε κατώτερα μικροαστικά στρώματα υποσχόμενη τη κατάλυση κάθε εξουσίας πάνω τους, χωρίς αρχηγούς, κόμματα, οργάνωση, με αναγωγή του «πλήθους» ως μοναδικής και άμεσης εξουσίας, δίπλα στην οποία καμία άλλη εξουσία δεν χωρά. Καθόλου τυχαία δεν είναι η ολοκληρωτική αντίληψη που έχει η πλατεία για τα κόμματα, τα συνδικάτα και για τις απαγορεύσεις που νομιμοποιεί στον εαυτό της να επιβάλει.


Η πλατεία «δεν έχει» ιδεολογία. Είναι κατά των ιδεολογιών. Η μόνη ιδεολογία που επιτρέπει είναι αυτή του πλήθους που καταργεί τις ιδεολογίες στο όνομα της αγανάκτησης απέναντι στο μνημόνιο και στο πολιτικό σύστημα. Απαγορεύει τη θετική απάντηση στη κρίση με θέσεις, οργάνωση και στόχους γιατί αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις μικροαστικές αναρχικές δόσεις με τις οποίες εμβολιάστηκε.

Καθόλου τυχαίες δεν είναι οι συνεχείς αναφορές ομιλητών ότι πρέπει να κρατήσουν μόνο αυτό που τους ενώνει, δηλαδή την αντίθεση στα κόμματα και σε «αυτή τη δημοκρατία» και να μη προχωρήσουν σε θέσεις και οργάνωση γιατί αυτό θα σημάνει τον θάνατο της πλατείας και στη διάλυσή της στα εξ ων συνετέθη.


Η επί 20 ημέρες συνεχής απόρριψη κάθε οργάνωσης, κάθε ιεραρχίας, κάθε δομής και κάθε προγράμματος που θα τη μετέτρεπε σε εναλλακτικό πολιτικό πόλο που θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα πολιτική εξουσία δεν είναι τυχαία. Είναι μια αριστοτεχνική τακτική της άρχουσας τάξης να αναθέσουν οι πλατείες αυτή τη δουλειά σε «σοφές ηγεσίες» που οι ίδιες δεν διαθέτουν αλλά και βγάζουν αλλεργία στη λογική να αναδείξουν από τα σπλάχνα τους ηγεσία, την οποία ταυτίζουν οπωσδήποτε με καταπιεστική εξουσία έστω και να την αναδείξουν οι ίδιες.


Εμμέσως πλην σαφώς όταν φωνάζουν «πάρτε το μνημόνιο και φύγετ΄ από ΄δω» χωρίς να απαιτούν να τους αντικαταστήσουν με δικό τους κέντρο εξουσίας, κάνουν πάσα στην ανάληψη της πολιτικής εξουσίας από τους «σοφούς» της «Σπίθας» με την οποία επικοινωνούν με υπόγεια ρεύματα όπως έδειξαν οι συγκεντρώσεις της «Σπίθας» σε Αθήνα και Θες/νίκη.


Η «Σπίθα»


Η «Σπίθα» από την άλλη προσπαθεί να εισάγει και αυτή την «αμεσοδημοκρατία» αλλά με ιεραρχία και με αναγνώριση του σοφού αρχηγού/ών. Το ενοποιό στοιχείο είναι η μια και μόνη ιδεολογία του ελληνισμού και του πατριωτισμού. Το μνημόνιο και η κρίση δεν αντιμετωπίζονται ως ταξικά φαινόμενα αλλά ως εξωτερικά επιβαλλόμενα στοιχεία (ξένη κατοχή) τα οποία με μια φωτισμένη ηγεσία που θα εκτοπίσει την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία των κομμάτων θα απελευθερώσει τη χώρα.


Σε αυτή την πολιτική εξουσία της «Σπίθας» χωράνε μόνο όσοι αποδέχονται τη λογική της, «ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικής τοποθέτησης». Ο μικροαστικός ολοκληρωτισμός με τη μορφή της κυρίαρχης πατριωτικής ιδεολογίας.


Και τα δύο ρεύματα στοχεύουν όχι τυχαία, κατά του πολιτικού συστήματος και όχι κατά του καπιταλιστικού συστήματος που είναι η κύρια πηγή της κρίσης, της υπερχρέωσης, της άγριας εκμετάλλευσης του λαού και της παρακμής της χώρας. Και τα δύο ρεύματα προωθούν την αντίληψη ότι τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί με τους φίλους τους και όχι οι καπιταλιστές που τοποθέτησαν τους πολιτικούς διαχειριστές τους στην πολιτική εξουσία. Έτσι το σύστημα μένει στο απυρόβλητο και βάλλεται μόνο το πολιτικό σύστημα. Σκοπός είναι να προωθηθεί μια άλλη «αδιάφθορη», πατριωτική-λαϊκή πολιτική εξουσία στην θέση της διεφθαρμένης και το καπιταλιστικό σύστημα να μείνει ανέπαφο.

Στη μάχη για τον έλεγχο των μαζών που διαμαρτύρονται και υπάρχει άμεσος κίνδυνος να μετατραπούν σε εκρηκτικό λαϊκό ηφαίστειο, η αστική τάξη προσπαθεί να επιδράσει με δύο πόλους. Έναν που δρα συγκεντρωτικά προς τον κόσμο πάνω σε «εθνικοπατριωτική» βάση (Σπίθα) και μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της κρίσης και έναν που πιέζει να δράσει αποσυσπειρωτικά (πλατείες) με σκοπό να παραλύσει τις μεγάλες μάζες των πραγματικά αγανακτισμένων μέσα από την απαγόρευση συγχρωτισμού με κόμματα και συνδικάτα καθώς και την άρνηση να λάβουν οι Συνελεύσεις της Άμεσης Δημοκρατίας πολιτική ταυτότητα με οργάνωση και στόχους, παραμένοντας σε στείρα άρνηση των πάντων.

Παρά ταύτα όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μεγάλες μάζες θα παρασυρθούν. Είναι πολύ πιθανό κάτω από τη πίεση των προβλημάτων ούτε καν να ακουμπήσουν στις επιλογές της άρχουσας τάξης κατευθυνόμενες σε πολιτικούς και ταξικούς αγώνες έξω από τις επιθυμίες της.


Η σκληρή ιδεολογική πάλη και η Αριστερά

Γίναμε μάρτυρες μιας γιγαντιαίας προβολής και των δυο ρευμάτων από τα μέσα της άρχουσας τάξης. Ξαφνικά οι τηλεθεατές πληροφορούνταν ότι ο λαός βρήκε επί τέλους πολιτικό τρόπο έκφρασης, έξω από το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα το οποίο συνολικά είναι υπεύθυνο και πρέπει να κατεδαφιστεί. Μέσα βέβαια και ο πόθος τους να εξαφανίσει την Αριστερά.


Τα συνεχή ρεπορτάζ και τα αφιερώματα στη πλατεία και στη «Σπίθα» την ώρα που κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων λοιδορούνταν, με πρωταγωνιστές τα ιδιωτικά κανάλια προεξάρχοντος του αντεργατικού ΣΚΑΪ που έδινε και οδηγίες για τις μάζες στις πλατείες, δεν είναι τυχαία. Στόχος τους ήταν ο εγκλωβισμό των μαζών και η στεγανοποίηση της κυριαρχίας της ευάλωτης μικροαστικής ιδεολογίας σε αυτές.


Κατά πόσο θα πετύχει η άρχουσα τάξη τους σκοπούς της στη πλατεία και με τη «Σπίθα»; Αυτό είναι πολύ αμφίβολο. Στις πλατείες κατεβαίνει αγανακτισμένος πραγματικά λαός και η σύνθεσή του έδειξε ότι τα 60% σχεδόν από αυτούς, έχει πίσω του πολιτική ζωή16 ως 36 χρόνια. Δεν είναι τόσο εύκολο να καπελωθεί. Ωστόσο επειδή στη κρίση λύνονται τα πολιτικά σχοινιά, στις πλατείες (και στο λαό) διεξάγεται μια λυσσώδη μάχη για το ποια ιδεολογία θα κυριαρχήσει.


Θα έπρεπε η Αριστερά εδώ να έβλεπε από την αρχή με άλλο μάτι τις πλατείες και να σχεδίαζε οργανωμένα την παρουσία της εκεί ώστε να ωριμάσει τις μάζες σε μια υπεύθυνη πολιτική κατεύθυνση. Αυτό δεν έγινε με αποτέλεσμα τη διαρκή εχθρότητα της πλατείας απέναντι σε  κάθε οργανωμένο πολιτικό μέτωπο όλων των δυνάμεων του εργαζομένου λάου. Δεν είναι βέβαιο ότι θα κέρδιζε τις μάζες παίζοντας σε ξένο γήπεδο με κανόνες που έβαλε η αστική τάξη. Όμως κανένα πεδίο πολιτικής και ιδεολογικής πάλης δεν παραχωρείς ποτέ στον αντίπαλο με το αιτιολογικό ότι είναι ο χώρος του.


Η μάχη συνεχίζεται και τώρα η απάντηση που μένει στην εργατική τάξη και στην Αριστερά είναι η ενδυνάμωση της οργάνωσης των μαζών σε βάθος ώστε να τις κερδίσει μακροπρόθεσμα παρότι προς στιγμή επηρεάστηκαν από την άρχουσα ιδεολογία. Γιατί τα προβλήματα που βγάζουν το λαό σε δρόμους και σε πλατείες είναι πραγματικά και οι αντιθέσεις με τις πολιτικές της άρχουσας τάξης και αυτές πραγματικές. Κανένας δεν βγαίνει σε δρόμους και σε πλατείες για βόλτα.

Αυτός ο λαός που ξεχύθηκε στους δρόμους δεν είναι  ιδιοκτησία κανενός. Έχει τη δύναμη να ξανασμίξει με την Αριστερά και να χαράξει τη δική του  πορεία για το μέλλον, με δική του εξουσία κόντρα στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του. Οι δρόμοι και οι πλατείες σήμερα είναι ένα τεράστιο πεδίο ιδεολογικής, πολιτικής και ταξικής πάλης. Από αυτή τη πάλη δεν μπορεί ποτέ να λείπει η Αριστερά.