Η Ιδεολογική «καθαρότητα» ως απειλή

.

Αν δεν γνωρίζαμε τον Γιάννη Λούλη και τον χώρο που υπηρετεί, σίγουρα το παρακάτω απόσπασμα δεν θα ξέραμε για πιο ακριβώς κομματικό χώρο γράφεται. Αλήθεια για ποιόν γράφεται; Σημειώνω ότι εδώ η «ιδεολογική καθαρότητα» λαμβάνεται ως στείρα δογματική κομματική καθαρότητα.

Παραθέτω το απόσπασμα με ευνόητες παραλήψεις που το «καρφώνουν» χωρίς άλλα σχόλια από την «Ημερησία» της 28-29.8.2010.

 

(…)

"Όπου, όμως, υπάρχει ιδεολογικο - πολιτική «καθαρότητα», τότε ακολουθεί και η προσπάθεια για «οργανωτική καθαρότητα». Γι' αυτό η (…) ηγετική ομάδα (…) αισθάνεται ευτυχής που απαλλάσσεται από κάποια στελέχη, ενώ με την απειλή διαγραφής, πειθαρχεί τα υπόλοιπα.

Όταν περιθωριακές ομάδες «καταλαμβάνουν» ένα κόμμα θεωρούν τον έλεγχό του αυτοσκοπό. Τούτο συμβαίνει πάντα. H επικράτηση σε εθνικές μάχες έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί να περιμένει. Αυτές οι ομάδες είναι προφανές ότι έχουν περιορισμένη απήχηση στην κοινωνία. Τούτο δεν τις πτοεί. Αντίθετα, τις καθιστά ακόμη πιο σκληρές στο να ελέγξουν το «μεγάλο μαγαζί» που απέκτησαν απροσδόκητα και το οποίο, με κάθε τρόπο, πρέπει να γίνει απόλυτα «δικό τους».

Στην πορεία αυτή οι ανεπιθύμητοι θα εξοβελιστούν, ή θα αναγκασθούν σε φυγή. Φυσικά, ως βιτρίνα, θα προβληθούν και κάποια όχι απόλυτα νομιμόφρονα στελέχη, για να τηρηθούν προσχήματα και ισορροπίες.

Στο πλαίσιο αυτό θα μοιρασθούν αξιώματα στα παραπάνω στελέχη, που όμως θα στερούνται πολιτικής ουσίας. Καθώς όλη η εξουσία θα ανήκει στη στενή ηγετική ομάδα των «πιστών»..

Βεβαίως σε παρόμοιες περιπτώσεις εμφανίζεται ένα επιφανειακά παράδοξο: Παρόμοιες ομάδες, όσο ικανές και αποφασισμένες είναι στο να ελέγξουν το κομματικό τους πλαίσιο, τόσο ανίκανες είναι στο να διευρύνουν την επιρροή του. Έχουν τη βούληση να κερδίσουν τις εσωκομματικές μάχες αλλά de facto περιχαρακώνουν και συρρικνώνουν την απήχηση των κομμάτων τους. Όταν ένα κόμμα κλείνεται στον πιο στενό πυρήνα ιδεών και προσώπων στο όνομα της «καθαρότητας», αντί να διευρύνει τους ορίζοντές του, τους κλείνει μέχρι ασφυξίας.

(…)

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Κόμματα που βρίσκονται  σε μια παρόμοια τροχιά δεν έχουν αίσθηση των απειλών που συνοδεύουν τη συρρικνωτική στρατηγική τους. Διότι είναι απόλυτα ικανοποιημένα  από την «καθαρότητά» τους για την οποία νοιώθουν υπερήφανα. Έτσι αιχμαλωτίζονται από τη ρητορική τους και κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο".