Αποσιώπηση...

.
Την ώρα που οι εκπρόσωποι της ταξικής εξουσίας του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου επισκέπτονταν τον Καραμανλή για να του αναγγείλουν ότι η θητεία του τελείωσε και αποφάσισαν να αναθέσουν τη λήψη σκληρών οικονομικών μέτρων σε μια κυβέρνηση με λαϊκή βάση και εκλογική αναβάπτιση, δηλαδή στον ΓΑΠ, το ΚΚΕ διοργάνωνε ημερίδα για τη κρίση . Όταν όλοι οι τηλεοπτικοί "αναλυτές" έλεγαν οτι η κρίση είναι μόνο χρηματιστηριακή και επιφανειακή και έλεγαν ότι «δεν τρέχει τίποτα σοβαρό» και αυτά που λέει το ΚΚΕ περί κρίσης ήταν της φαντασίας και της επιθυμίας του!

Είμαι βέβαιος ότι ο κόσμος πίστευε αυτούς που απαξίωναν το ΚΚΕ και μάλιστα με κοροϊδευτικούς χαρακτηρισμούς ότι το δογματικό και σταλινικό ΚΚΕ ονειρεύεται μεγάλη κρίση για ιδεολογικούς λόγους!


Η ημερίδα του ΚΚΕ στις 14/5/09 με τίτλο «Η διεθνής οικονομική κρίση και η θέση της Ελλάδας» ανέδειξε από τότε το βάθος της κρίσης αλλά αποσιωπήθηκε από όλα τα μέσα ενημέρωσης.


Η απαξίωση αυτή, που κρατάει χρόνια, έπιασε βέβαια. Έτσι ο ελληνικός λαός δεν έμαθε αλλά ούτε ασχολήθηκε με το τι έλεγε το ΚΚΕ. Ακόμη και σήμερα κανένας δεν ξέρει τι έλεγε το ΚΚΕ το 2009 για τη κρίση. Ασχολούνταν τότε με τη Τζούλια που είχε πρώτο κανάλι πίστα!!!

Ο καθένας μπορεί να έχει την οιαδήποτε θέση για το ΚΚΕ τη πρακτική του, τη πολιτική του, την ηγεσία του κλπ. Όμως το να μη πληροφορείται βασικά πράγματα που αφορούν το άμεσο μέλλον, λόγω γενικής απαξίωσης, είναι εγκληματικό.


Χωρίς άλλα σχόλια παραθέτω μερικά αποσπάσματα από την ημερίδα εκείνη όπως καταγράφονται σε σχετική έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής». Σημειώνω οτι πολλά απο αυτά τα ξέρουμε πολυ καλά σήμερα αλλά τότε;;; (σε παρένθεση η σελίδα).


(7) Το αναπόφευκτο των κρίσεων βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού: Βρίσκεται στον αντιφατικό εμπορευματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία και ανισομετρία της, στην τάση να εξασφαλίζεται αρχικά το πρόσθετο καπιταλιστικό κέρδος με την εισαγωγή νέων μηχανημάτων πιο παραγωγικών, αλλά και με την εξαγωγή βιομηχανικού κεφαλαίου σε χώρες με φθηνότερη εργατική δύναμη, παράγοντες που οξύνουν την αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.


(10) Πρωτ' απ' όλα, έχει αποδειχτεί ότι, όταν ξεσπάει κρίση, υπάρχει ένας καταιγισμός παραπληροφόρησης, συσκότισης, προκειμένου να μη συνειδητοποιηθούν οι πραγματικές αιτίες και οι παράγοντες της κρίσης. Γιατί, αν συνειδητοποιηθούν, τότε θα γίνει ένα βήμα και προς τη χειραφέτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.


Στην παραπληροφόρηση βοηθά και το γεγονός ότι δεν υπάρχει άμεση μνήμη από το ξέσπασμα της προηγούμενης κρίσης…


(17) Η διεθνής καπιταλιστική οικονομία βιώνει μια βαθιά κρίση, με κύριο χαρακτηριστικό τον εκτεταμένο συγχρονισμό της. Η εκδήλωσή της ξεκίνησε αρχικά το 2007 στις ΗΠΑ, στον κλάδο των κατασκευών, με τη μορφή απαξίωσης κεφαλαίου σε χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, λόγω εκτεταμένης κίνησης επενδυτικών παραγώγων σε τιτλοποιημένα επισφαλή στεγαστικά δάνεια. Ο κίνδυνος κατάρρευσης αμερικανικών χρηματοπιστωτικών κολοσσών με ισχυρές θέσεις στη διεθνή αγορά του χρηματικού κεφαλαίου προκάλεσε μια σταδιακή και γενικευμένη μεγάλη πτώση των τιμών στα σημαντικότερα χρηματιστήρια του κόσμου. Επρόκειτο για την «κορυφή του παγόβουνου» στην εκδήλωση μιας γενικευμένης κρίσης υπερπαραγωγής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.


Τα σημερινά δεδομένα και οι εκτιμήσεις των διεθνών οικονομικών οργανισμών στην αισιόδοξη εκδοχή τους δίνουν το 2010 ως έτος κατώτατου σημείου της ύφεσης.


Η εκδήλωση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα


(18) Στην ελληνική οικονομία η κρίση εκδηλώθηκε ελαφρώς ετεροχρονισμένη σε σχέση με την ευρωζώνη. Μπήκε σε φάση ύφεσης το 2009, ενώ το 2008 ήταν χρονιά επιβράδυνσης στη διεύρυνση του ΑΕΠ. Το κυριότερο είναι ότι το τμήμα της Βιομηχανίας (Ορυχεία - Λατομεία, Μεταποίηση, Ηλεκτρισμός, Παροχή Νερού, κατά την αστική στατιστική) είχε κατά 4% συρρίκνωση το 2008/2007, βρισκόμενη σε ύφεση από το 2005.


(19) Ανεξάρτητα από τη φάση στον κύκλο της κρίσης, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής οικονομίας είναι η μακροχρόνια οξυμένη ελλειμματική δημοσιονομική της κατάσταση. Και μόνο με την επιβράδυνση του ΑΕΠ, που επιταχύνθηκε στο β' εξάμηνο του 2008, επιδεινώθηκαν θεαματικά οι όροι δανειοδότησης του κράτους.


Οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ πριν μια δεκαετία


(20) Για την εκτίμηση της σημερινής κρίσης και την πρόβλεψη εξόδου από την ύφεση διεθνώς και στην Ελλάδα, θεωρούμε χρήσιμο να αναφερθούμε στη γενική εκτίμησή μας για την κρίση που είχε εκδηλωθεί πριν μια δεκαετία περίπου. Επίσης, να θυμίσουμε την τότε πρόβλεψή μας για την περίοδο που θα ακολουθούσε.
Το 1998 βρισκόταν σε εξέλιξη μια άλλη φάση ύφεσης που είχε ξεκινήσει στα μέχρι τότε θεωρούμενα «οικονομικά θαύματα», στις χαρακτηριζόμενες ως «ασιατικές τίγρεις μια ύφεση που είχε αγκαλιάσει οικονομίες της ΝΑ Ασίας, αλλά και την Ιαπωνία, χώρες της Λατινικής Αμερικής, και με ορισμένο ετεροχρονισμό εκδηλώθηκε το 2000 στις ΗΠΑ.


(21) Τότε, το ΚΚΕ εκτίμησε ότι είχε εκδηλωθεί μια κρίση υπερ-παραγωγής ή, αλλιώς, μια κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, όπως και σε προηγούμενα χρόνια, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την κρίση του 1973. Υποστηρίξαμε ότι ήταν κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τη μορφή που πήρε αρχικά η εκδήλωσή της.


Σε αντίθεση με τις αστικές διαφωνίες -που ξεκινούσαν από το ίδιο το ΔΝΤ- σχετικά με τα διαχειριστικά μέτρα για την επίσπευση εξόδου από τη φάση της ύφεσης ή για μια υποτιθέμενη πρόληψη της ύφεσης στις ΗΠΑ και σε άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι, έτσι ή αλλιώς, η έξοδος από την ύφεση, η αναζωογόνηση αλλά και το πέρασμα σε μια νέα ανοδική φάση διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής θα οδηγούσε στην εκδήλωση μιας νέας κρίσης υπερσυσσώρευσης, πιο βαθιάς και πιο συγχρονισμένης από την προηγούμενη.


Επίσης, το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει ότι σε όλες αυτές τις χώρες οι συνθήκες εργασίας, πληρωμής, ζωής της εργασίας (…) θα επιδεινώνονταν.


(24) Οι εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού και ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός βρίσκονται σε τέτοιο επίπεδο που η εργατική τάξη, μισθωτοί που την προσεγγίζουν από την άποψη του εισοδήματος και του βιοτικού τους επιπέδου, καθώς και κατώτερα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων μπορούν να φρενάρουν την επιδείνωση της θέσης τους μόνο αν περάσουν στην αντεπίθεση, αν απαλλαγούν από κάθε πολιτική παγίδα συμβιβασμού, συναίνεσης, αποδοχής μιας δήθεν «συνεργασίας των τάξεων» για την αντιμετώπιση της κρίσης.


Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα χάνει το χαρακτήρα του ως πάλη για το μισθό - ωράριο κλπ. όταν ηγετικά του όργανα, όπως της ΓΣΕΕ, κλείνουν συμφωνίες με το ΣΕΒ για από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης.


Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να ανασυνταχτεί με σαφή αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, σε τελευταία ανάλυση αντικαπιταλιστικό. Να αξιοποιήσει σε κάθε χώρα κάθε ρωγμή, κάθε τριγμό της αστικής διακυβέρνησης, με ανάλογο ιδεολογικο-πολιτικό προσανατολισμό και οργανωτική ετοιμότητα.


Για τον «καζινοκαπιταλισμό»


(33) Πρόκειται για τη θεωρία που ενοχοποιεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα για την κρίση, για την ύφεση στη βιομηχανική παραγωγή. Στην καλύτερη περίπτωση, ενοχοποιεί τις υπάρχουσες δομές και ρυθμίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε διεθνές επίπεδο, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι Οργανισμοί (στην πραγματικότητα επιχειρήσεις) αξιολόγησης και δα-νειοδότησης κρατικών φορέων (34) μετοχικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, προϊόν της σύμφυσης βιομηχανικού-τραπεζικού κεφαλαίου, δηλαδή του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτή είναι η βάση του πλασματικού κεφαλαίου (π.χ., τα γνωστά «τοξικά ομόλογα») ή των πλασματικών χρηματιστηριακών τιμών βιομηχανικού, εμπορικού κεφαλαίου. Αυτή είναι η βάση του παρασιτισμού.


Δεν είναι παράδοξο φαινόμενο η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου να εμφανίζεται μέσω των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων που λειτουργούν ως χώρος συγκέντρωσης κάθε αναπασχόλητου εισοδήματος (καπιταλιστών και εργαζομένων) και μετατροπής του σε κεφάλαιο.


Είναι στη φύση του καπιταλισμού η τάση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και εξίσου στη φύση του είναι η τάση διόγκωσης του πλασματικού κεφαλαίου, όπως και η αναγκαστική διακοπή της υπερπαραγωγής και η απαξίωση του κεφαλαίου.


H Πίστη σπρώχνει στην υπερπαραγωγή, στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, μέχρι τη στιγμή που αναπόφευκτα θα διακοπεί αυτή η υπερπαραγωγή, η διευρυμένη καπιταλιστική παραγωγή. Θα διακοπεί όταν έχει τραβηχτεί στα άκρα της και μαζί θα έχουν οξυνθεί οι συνέπειες της αναρχίας και της σήψης (πλασματικό κεφάλαιο) της καπιταλιστικής παραγωγής, η αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης.


(52) Η προώθηση της πολιτικής των αναδιαρθρώσεων ενισχύει επίσης τη γενική τάση αύξησης της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης. Η διατήρηση ενός ορισμένου επιπέδου λαϊκής κατανάλωσης με μέτρα που διευκολύνουν την αύξηση των καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων (π.χ., μείωση των επιτοκίων) δίνει ώθηση στην υπερπαραγωγή για ένα διάστημα και έχει οδυνηρές συνέπειες για το λαό στη συνέχεια. Το παράδειγμα της διόγκωσης της δανειακής επιβάρυνσης, η οποία εξερράγη στις ΗΠΑ, είναι χαρακτηριστικό.


(54 ) ….Στον αντίποδά του (οράματος της ΕΕ των πολυεθνικών μονοπωλίων) βρίσκεται το όραμα της Ευρώπης του σοσιαλισμού που προϋποθέτει σύγκρουση και ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας, σε κάθε κράτος της Ευρώπης ξεχωριστά, μόλις ωριμάσουν οι συνθήκες. Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε διεθνές επίπεδο έχει μεγάλη σημασία.
Για να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική πρέπει άμεσα να ενταθεί η ταξική πάλη, να δυναμώσει η ιδεολογική ζύμωση, να πολιτικοποιηθεί ο οικονομικός αγώνας με αφετηρία το στόχο: «Να πληρώσουν την κρίση τα μονοπώλια».


(73) Οι προσδοκίες για αυξανόμενη μέλλουσα να εξαχθεί υπεραξία από επιχειρηματικά σχέδια κατέρρευσε και ταυτόχρονα κατέρρευσε η ικανότητα των εργαζομένων να διατηρούν μέσω δανεισμού το επίπεδο διαβίωσής τους. 'Ήταν ο συνδυασμός αυτός που οδήγησε, που ξεκίνησε από τη σφαίρα της παραγωγής, που έκανε ένα υπό άλλες συνθήκες ασήμαντο πρόβλημα στεγαστικής πίστης να λειτουργήσει σα θρυαλλίδα. Η κατάρρευση των «στοιχημάτων» ξεκίνησε από την αδυναμία του παραγωγικού κεφαλαίου να εξάγει υπεραξία με τους απαιτούμενα γοργούς ρυθμούς. Αυτό έθιξε άμεσα το πράγματι αφύσικα ψηλό μερίδιο υπεραξίας που αναδιανεμόταν προς το χρηματικό κεφάλαιο. Και αυτό οδήγησε στη χρεοκοπία χρηματοπιστωτικών οργανισμών, που με τη σειρά τους επιδείνωσαν την κατάσταση των παραγωγικών επιχειρήσεων.


Συνεπώς, η κρίση ξεκίνησε από το παραγωγικό κεφάλαιο, εκφράστηκε σαν κρίση στεγαστικής πίστης, μεταφέρθηκε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και πλέον επιστρέφει για να επιτείνει την κρίση του παραγωγικού κεφαλαίου. Η κρίση δεν πήρε τη μορφή που έχει από την αυτονόμηση του χρηματικού κεφαλαίου, αλλά ακριβώς αντίθετα, επειδή το χρηματικό κεφάλαιο (και ιδιαίτερα οι πλασματικές δραστηριότητές του) είναι πάντα, εν τέλει, δέσμιο του παραγωγικού κεφαλαίου. H δράση αυτή του χρηματικού κεφαλαίου διευκόλυνε καταρχήν το παραγωγικό κεφάλαιο, καθώς ετεροχρόνισε την επαπειλούμενη κρίση. 'Όμως τελικά, ο ετεροχρονισμός της κρίσης οδήγησε, όταν αυτή αναπόφευκτα ξέσπασε, στο να πάρει ακόμη χειρότερες διαστάσεις.


(77) Δεν μπορεί να προβλεφθεί εάν η σημερινή ή η αυριανή οικονομική κρίση θα οδηγήσει με άμεσο τρόπο στη διαμόρφωση συνθηκών που θα θέσουν στην ημερήσια διάταξη το καθήκον της επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας. Μπορούμε όμως αναπόφευκτα να προβλέψουμε την όξυνση της ταξικής πάλης το επόμενο διάστημα. Εισερχόμαστε, δηλαδή, σε μια νέα φάση της ταξικής πάλης με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά της προηγούμενης περιόδου. Όσο μακρόχρονη και να είναι αυτή, οι διεργασίες που συντελούνται είναι σημαντικές και μπορεί να επιδράσουν στη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος.