Για τη ταξική συνείδηση

Μερικές επισημάνσεις για τη ταξική συνείδηση


Τα περί «μεσαίας τάξης» των αστών με βάση εισοδηματικά κριτήρια είναι φούμαρα. Οι τάξεις δεν καθορίζονται ούτε εξαφανίζονται έτσι.

Ο καπιταλισμός αναπαράγει διαρκώς τον νεκροθάφτη του, την εργατική τάξη και αυτή αναπαράγει την δική της ιδεολογία. Η ιδεολογία της δέχεται συνεχείς εξωτερικές παρεμβάσεις στη διαμόρφωσή της από την άρχουσα και την αριστερή ιδεολογία και διεξάγεται ανειρήνευτος αγώνας στο εσωτερικό της για την ιδεολογική ηγεμονία.

Όταν η Αριστερά χάνει επιρροή ενώ η κρίση έρχεται και διογκώνεται, ο φασισμός είναι σε άνθιση μέσα στα φτωχά και τα εργατικά στρώματα. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Στο βάθος πόλεμος, δείτε και τον μεσοπόλεμο.

Υπάρχει μια διαλεκτική σχέση της συνείδησης, της συνδικαλιστικής πυκνότητας και της μαχητικής πρακτικής της εργατικής τάξης. Η αναλογικότητα μεταξύ τους κατά την άνοδο ισχύει και κατά τη κάθοδο. Έτσι όπως λέμε απλά το ένα γεννάει το άλλο και αντίστροφα. Το θέμα σήμερα είναι η αντιστροφή της καθοδικής σχέσης και η έναρξη ανόδου σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη δρέπουμε τους καρπούς της παγκόσμιας ήττας.

Δεν είναι εύκολη η αντιστροφή. Και δεν είναι εύκολο να εντοπισθεί η αρχική κίνηση αντιστροφής στη θεωρία, στη συνείδηση, στην πρακτική ή την οργάνωση. Είπαμε το ένα φέρνει το άλλο. Όμως αν πάμε ξανά στον μαρξισμό και στην ιστορία, θα δούμε μια πρόταξη της πράξης (αυθόρμητης ή μη) που αποτελεί το πρώτο κινούν για να κινητοποιηθεί η θεωρία, η συνείδηση, η οργάνωση. Όταν η αγανάκτηση φτάσει στο απροχώρητο μια μικρή πράξη αρκεί να κινήσει τα βουνά της ταξικής πάλης και τα θαλάσσια ρεύματα της θεωρίας. Μέχρι τότε θεωρίες θα υπάρχουν αλλά ακίνητες σε ακίνητη θάλασσα.

Η παραπάνω σχέση ισχύει και για τη πολιτική εκπροσώπηση της εργατικής τάξης.

Οι ως τώρα κατακτήσεις της εργατικής τάξης έχουν κεφαλαιοποιηθεί στη βαθιά συνείδηση του του εργατικού κινήματος και παρά την κατάργησή τους όταν οι συνθήκες αλλάξουν μέσα σε χρόνο ρεκόρ θα επανέλθουν ως διεκδικήσεις μαζί με πολύ περισσότερες διεκδικήσεις που θα πλησιάζουν την εναλλακτική λύση δλδ την εξουσία της εργατική τάξης. Αν πριν χρειαζόταν 100 χρόνια για να ωριμάσει η συνείδηση και να αποδεχτεί τη λογική σύνδεση της εργατικής κατάκτησης με τη νομιμοποίησή της από δική της εργατική εξουσία, τώρα αυτό θα είναι συντομότατο. Το ζήτημα είναι να αρχίσει η αντιστροφή.

Σε τέτοιες ιστορικές καμπές η Αριστερά απαντούσε συνήθως με «έκτακτα» Μέτωπα. Ακόμη ούτε στην Ελλάδα ούτε στην ΕΕ έχουμε τέτοια κίνηση. Η αμηχανία συνεχίζεται.

Η αναγέννηση της εργατικής συνείδησης συνδέεται σημαντικά και με την απότομη είσοδο νέων γενεών στην εργατική τάξη οι οποίες κατανοούν αυτοτελώς τις σύγχρονες (κυρίαρχες) αντιθέσεις του καπιταλισμού και καθορίζουν το νέο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο πάλης απαλλαγμένες από βαρίδια του παρελθόντος και λαμβάνοντας την ιστορία, θετική ή αρνητική, ως απαραίτητο εργαλείο και εξοπλισμό στη δική της δράση. Μη περιμένουμε τα παλιά υλικά να οικοδομήσουν τη νέα συνείδηση.