Προγραμματικές Δηλώσεις: Σύγκρουση οκτώ κομμάτων και δυο ταξικών πολιτικών

Οι συζήτηση για τις Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης στη Βουλή, από τις 5 μέχρι το χάραμα της 8^ης Οκτωβρίου 2015, ήταν η πλέον αντιπροσωπευτική και αποκαλυπτική εικόνα των πολιτικών διαχειριστών της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου (αστικής τάξης) και της σύγκρουσης με την εργατική τάξη και τον λαό.

Με εξαίρεση το ΚΚΕ, το οποίο ήταν ο μόνος κοινοβουλευτικός εκφραστής του εργαζόμενου λαού και της εργατικής τάξης και εν δυνάμει της ταξικής εξουσίας της, όλα τα άλλα κόμματα, ανεξαρτήτως διαφορών και αντιπαραθέσεων, ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις υποθέσεις του κεφαλαίου. Ανταγωνίζονταν για το ποιος θα μπορέσει να περάσει τις πολιτικές του χωρίς ο λαός να ξεσηκωθεί, ποιος μπορεί να φέρει επενδύσεις και κέρδη για το κεφάλαιο, ποιος θα δέσει περισσότερο τη χώρα στο άρμα του ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας εξουσίας του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Μελετήστε τις διαφορές μεταξύ των αστικών κομμάτων όπως εκφράστηκαν στη Βουλή. Κανένας και σε τίποτα δεν αμφισβήτησε την εξουσία του κεφαλαίου είτε εκφράζονταν με τους ύμνους στον καπιταλισμό («επιχειρηματικότητα») και την ΕΕ, είτε με το μνημόνιο, είτε με τις δεσμεύσεις και την υποταγή στην ΕΕ, είτε με το ΝΑΤΟ, είτε με όλες τις εξαρτήσεις της χώρας από τον ιμπεριαλισμό και το διεθνές κεφάλαιο («αγορές»).

Είναι καιρός ο λαός να κατανοήσει σε βάθος ότι οι όποιες διαφορές πολιτικών και προγραμμάτων μεταξύ των αστικών κομμάτων, ανεξαρτήτως αν ντύνονται με λαϊκές εκφράσεις και ανεξαρτήτως αν καταφέρνουν να παραπλανούν και να εκβιάζουν το λαό και να λαμβάνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των ψήφων, είναι στην ουσία η υπηρέτηση, με διαφορετικό τρόπο, των συμφερόντων και της εξουσίας του κεφαλαίου.

Πιο σύνθετα, θα λέγαμε, ότι στη Βουλή είδαμε αυτό που υπάρχει στον καπιταλισμό:

α) την σταθερή και αναλλοίωτη ταξική εξουσία της αστικής τάξης (δικτατορίας  του κεφαλαίου) η οποία δεν αμφισβητείται ποτέ και

β) την πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που είναι η πολιτική διαχείριση αυτής της εξουσίας, από τα κόμματα του συστήματος.

Όποια διαφορά και αν παρουσιάζουν μεταξύ τους τα κόμματα αυτά, η ουσία είναι πάντα η διατήρηση, η θωράκιση και η διευρυμένη αναπαραγωγή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου και των κερδών του. Είτε με προσωπείο αστικής  δημοκρατίας, είτε με αυταρχικά καθεστώτα, είτε με φασισμό, πάντα ο ρόλος τους σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο είναι ίδιος.

Στη Βουλή, το κάθε αστικό κόμμα προσπαθούσε να πείσει και το κεφάλαιο και τον εκμεταλλευόμενο - εργαζόμενο λαό ότι η δική του διαχείριση του καπιταλισμού μπορεί να φέρει κέρδη στο κεφάλαιο και ευτυχία στον λαό από τον οποίο θα ληστέψουν τα κέρδη! Αυτή είναι όλη η πεμπτουσία και φιλοσοφία των πολιτικών των αστικών κομμάτων από τα «αριστερά» μέχρι και τα φασιστικά.

Στον αντίποδα αυτής της ταξικής και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου βρίσκεται ο εργαζόμενος, εκμεταλλευόμενος λαός και ειδικά η εργατική τάξη που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού (εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο) και την εγκαθίδρυση της δικής της ταξικής εξουσίας (δικτατορίας του προλεταριάτου) και της δικής της λαϊκής πολιτικής εξουσίας (λαϊκό κοινοβούλιο, πολιτικό σύστημα διαχείρισης).

Αυτές είναι στην ουσία, οι χαώδεις διαφορές μεταξύ πολιτικής που εκφράζει το ΚΚΕ και της πολιτικής των αστικών κομμάτων, ακόμη και όταν αυτοονομάζονται «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «προοδευτικά» και τις τελευταίες δεκαετίες, δυστυχώς, και «κομμουνιστικά» της ευρωκομουνιστικής υποταγής στην αστική τάξη ή της κινεζικής εκδοχής.

Αν λοιπόν μπορούμε να βγάλουμε ένα καλό θεωρητικό και πολιτικό συμπέρασμα από τις προγραμματικές δηλώσεις και τη συζήτηση στη Βουλή, είναι ακριβώς η κάθετη σύγκρουση μεταξύ δύο ταξικών πολιτικών σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης. Η διατύπωση της θέσης «8 πολιτικά κόμματα δύο ταξικές πολιτικές» είναι η ακριβής  φωτογραφία του αστικού πολιτικού συστήματος σήμερα.