Οι αντιστασιακοί, ο αγώνας σήμερα και τα διδάγματα για τους νέους

Ένα κείμενο αφιερωμένο «Στη γενιά που Προσδοκά «τους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθουν»! 

«Εμείς, τα μέλη του Συνδέσμου, που αποτελούμε τη ζώσα μνήμη της ιστορικής αυτής περιόδου, οφείλουμε τα ιδανικά του αντιδικτατορικού αγώνα, τα ιδανικά που ο χρόνος δεν μπόρεσε να φθείρει, να τα μεταδώσουμε στη νέα γενιά, στη γενιά που αγωνίζεται σε διαφορετικές αλλά σίγουρα πιο σύνθετες συνθήκες. Στη γενιά που Προσδοκά «τους σεισμούς που μέλλονται να ρθουν», για να ζήσει σε έναν κόσμο της ειρήνης και της δουλειάς, σε έναν κόσμο χωρίς ανταγωνισμούς, σε μια κοινωνία χωρίς  εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Διδασκόμαστε από την ιστορία μας.

Συνεχίζουμε τον Αγώνα ενάντια σε κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση.

Για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και της νεολαίας.

Για την κοινωνία των προσδοκιών, των ονείρων, των αγώνων και των θυσιών μας.

Συνεχίζουμε αποφασιστικά και αταλάντευτα.

Δε θα λυγίσουμε, δε θα συνθηκολογήσουμε.

Γιατί η ιστορία διδάσκει πως οι κοινωνίες προχωρούν πάντα μπροστά, με αγώνες, με θυσίες, με εξεγέρσεις και ανατροπές.» 

Tα παραπάνω λόγια που περιέχουν συμπυκνωμένα το χθες, το σήμερα και το αύριο του λαού, ήταν το αποτύπωμα της σεμνής τελετής για τα 40 χρόνια από την αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας, που οργάνωσε, στις 23 Ιουλίου 2014, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων- Εξορισθέντων Αντιστασιακών - Σ.Φ.Ε.Α. 1967- 1974, στο χώρο του κολαστηρίου ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Η εκδήλωση αυτή έμελε να γίνει ένας σταθμός αποτίμησης της 40χρονης πορείας μέχρι σήμερα και εκτίμησης για το μέλλον του λαού και του τόπου.

Στην τελετή έγινε κατάθεση στεφάνων από πολιτικά κόμματα και οργανώσεις και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή για τους πεσόντες στον αντιδικτατορικό αγώνα.

Την εκδήλωση χαιρέτισε ο πρόεδρος των Αντιστασιακών Κύπρου Γιώργος Λουκά, ο οποίος επεσήμανε ότι ετοιμάζεται νέο σχέδιο Ανάν, ενώ δεν παρέλειψε να συνδέσει το όλο κυπριακό πρόβλημα με τον πρόθεση των ιμπεριαλιστών να καρπωθούν όλο τον πλούτο φυσικού αερίου και πετρελαίου της Κύπρου.

Καθοριστικής σημασίας αλλά πολύ διδακτική για το τι έγινε και τι πρέπει να γίνει ήταν η ομιλία του προέδρου του ΣΦΕΑ Νίκου Τριανταφύλλου. Δεν μάσησε τα λόγια του για το ποιοι ήταν οι μπροστάρηδες του αντιδικτατορικού κινήματος, ποιοι εξαργύρωσαν και ξεπούλησαν τον αγώνα τους, ποιοι έφεραν σε αυτή την κατάσταση τον τόπο, ενώ έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την αναβίωση του φασιστικού φαινομένου. Κάλεσε δε τη νέα γενιά να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να αναπτύξει αντιφασιστικό και κοινωνικό αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού.

Συνιστούμε σε κάθε νέο να την διαβάσει με προσοχή και να αντλήσει διδάγματα από αυτή την ομιλία. Θα του χρειαστούν πολύ στις ζοφερές εποχές που έρχονται…

Μετά τις ομιλίες ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα από το Μουσικό Σύνολο «ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ» με τραγούδια της αντίστασης, της ζωής και του αγώνα.

Ολόκληρη η ομιλία του Ν. Τριανταφύλλου έχει ως εξής: 

«Σας καλωσορίζουμε, για μια ακόμα φορά,  στην εκδήλωση μνήμης, που διοργανώνουμε στον ιστορικό χώρο του πρώην στρατοπέδου ΕΑΤ – ΕΣΑ, στα κελιά του οποίου εκατοντάδες συναγωνιστές μας, στρατιωτικοί και πολίτες, νέοι και μεγάλοι, γυναίκες και άντρες,  βασανίστηκαν άγρια και απάνθρωπα, από τα όργανα της χούντας. Στο χώρο όπου η λεβεντιά, η αποφασιστικότητα και η πίστη στα ιδανικά του αγώνα, αναμετρήθηκαν με τη βαρβαρότητα και την αγριότητα του δικτατορικού καθεστώτος.

   Πραγματοποιούμε την εκδήλωσή μας στο χώρο αυτό, γιατί ήταν το κατ’ εξοχήν σύμβολο της αγριότητας και της βαρβαρότητας του Στρατιωτικού καθεστώτος. Ήταν ο χώρος όπου η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια δεν είχαν καμιά αξία. Για να θυμόμαστε πως οι δικτάτορες, χωρίς βέβαια να πρωτοτυπήσουν στο ζήτημα αυτό,  είχαν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια απέραντη φυλακή.

     Εγώ, Άη Στράτη δεν φοβάμαι, λέει ο ποιητής, είναι και αυτή μια ελληνική γωνιά!!  Και οι πολιτικοί κρατούμενοι, δεν φοβήθηκαν τον «Ιππόδρομο»,  τα «Γιούρα», το «Λακκί», το «Παρθένι», τον «Ωροπό», τον «Κορυδαλλό», το «Γεντί Κουλέ», την «Αίγινα» το «Αβέρωφ», την «Μπουμπουλίνα», τη «Ζάτουνα», … προσμένοντας και προσβλέποντας, στους ευτυχισμένους καιρούς που θ’αρθουν, όπου δεν θα είναι σκλάβοι τότε οι λαοί, όπως κατέληγε ο ποιητής.

  Να μην λησμονήσουμε και οι νεότεροι να μαθαίνουν, πως στα κάτεργα αυτά  «κρατήθηκαν» κάτω από αντίξοες συνθήκες, κάτω από συνεχείς πιέσεις, εκφοβισμούς και βασανιστήρια,   πάνω από 10.000 αγωνιστές, για μήνες ή και χρόνια.

  Να μη λησμονήσουμε  τους πάνω από 100  νεκρούς του αντιδικτατορικού αγώνα. Να μην ξεχάσουμε τον Πεσλή, τον Ελλή, τον Μανδηλαρά, τον Τσαρουχά, τον Χαλκίδη, τον Κομνηνό και τόσους άλλους.

  Να μην ξεχάσουμε τον Σπύρο Μουστακλή, που η προτομή του στο χώρο αυτό, μας θυμίζει  τα βασανιστήρια που υπέστη ένας ανώτερος στρατιωτικός, λόγω της συμμετοχής του στο Κίνημα του Ναυτικού.

Να μην ξεχάσουμε τον Αλέκο Παναγούλη και όσους επέλεξαν τον ατομικό δρόμο αντίστασης, με μεμονωμένες δυναμικές ενέργειες.

    Κάποιοι αναρωτιούνται, τι είναι αυτό, το οποίο εμείς τιμάμε σήμερα, επηρεασμένοι από την προπαγάνδα που γίνεται, από διάφορες πλευρές  και που σκόπιμα και παραπλανητικά προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες για το χάλι της οικονομίας και τη χρεωκοπία μας,  στη λεγόμενη γενιά της μεταπολίτευσης, αποκρύπτοντας πως οι ευθύνες βαρύνουν εξ ολοκλήρου  και αποκλειστικά το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που οικοδομήθηκε στη διάρκεια της μεταπολίτευσης και τους πολιτικούς του εκφραστές. Κρίνουμε ως αποπροσανατολιστική τη συζήτηση που γίνεται από τους Κυβερνώντες για το τέλος της μεταπολίτευσης, λες και δεν κυβερνούσαν αυτοί όλα αυτά τα χρόνια.

   
Τονίζουμε, πως  δεν απολογούμαστε για ότι επακολούθησε  της μεταπολίτευσης και που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση.

Ξεκαθαρίζουμε, πως επειδή αρκετοί αντιστασιακοί, χρησιμοποίησαν τις περγαμηνές τους, για προσωπική ανέλιξη, πολιτική καριέρα ή και πλουτισμό, αυτό δεν είναι ικανό να δημιουργήσει ενοχές στους χιλιάδες αγωνιστές που πορεύτηκαν και πορεύονται ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες το δρόμο του αγώνα.

Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε, αυτό που όλοι ξέρουν, αλλά σκόπιμα αποσιωπούν. Πως στον αντιδικτατορικό αγώνα πήραν μέρος, πολιτικά κόμματα, οργανώσεις και ομάδες, με εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και φυσικά με διαφορετικές πολιτικές στοχεύσεις. Έτσι εξηγείται και το γεγονός πως συγκεκριμένες αντιδικτατορικές οργανώσεις και ομάδες, που σήμερα χαρακτηρίζονται ως συστημικές, μετά τη πτώση της χούντας, αποτέλεσαν το πολιτικό προσωπικό των αστικών κομμάτων και επάνδρωσαν τον κρατικό μηχανισμό.

   Σήμερα, όπως κάθε χρόνο, δεν ήρθαμε εδώ για να τιμήσουμε τα 40 χρόνια της «δημοκρατίας», με φανφάρες και ταρατζατζούμ. 

Δεν είμαστε εδώ, για να υπερασπιστούμε αυτό που διαδέχτηκε την πτώση της χούντας, το ανήκουμε εις την δύση.

Δεν υπερασπιζόμαστε την πολιτική των διακρίσεων, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, πολιτική που διαρκώς εντείνεται.

Δεν υπερασπιζόμαστε την πολιτική που ορθώνει εμπόδια στους νέους, που οδηγεί τους εργαζόμενους στη φτώχια και στην εξαθλίωση, που μετέτρεψε τους εργαζόμενους σε απασχολήσιμους και δημιούργησε τη στρατιά των  1,5 εκατομμυρίων ανέργων και μας γύρισε στην εποχή του εργασιακού μεσαίωνα.

 Δεν πανηγυρίζουμε γιατί τα κόμματα εναλλασσόμενα, ομαλά πλέον, στην εξουσία ή και συμπράττοντα  σ’ αυτήν, μας οδήγησαν στη φτώχια και την εξαθλίωση.

Δεν ανεχόμαστε τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι εργατικές κατακτήσεις να στήνονται στο απόσπασμα και βάλλονται κατά ριπάς.

Γιατί εμείς, δεν αγωνιστήκαμε και δεν υπεστήκαμε τις αμέτρητες θυσίες, για κούφιες αφηρημένες έννοιες δίχως περιεχόμενο. Αγωνιστήκαμε για  ψωμί, για παιδεία, για ελευθερία.  Αντιταχθήκαμε στην Αμερικανοκρατία και τον Ιμπεριαλισμό, γιατί θέλαμε ο λαός να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του.

 Βέβαια στα χρόνια της δικτατορίας κατέρρευσαν συντηρητικά και αντιδραστικά στερεότυπα, χρεοκόπησε ο αντικομουνισμός και  ωρίμασαν οι προϋποθέσεις ώστε μεταπολιτευτικά να προχωρήσει ένας αναγκαίος αστικός εκσυγχρονισμός, που συμπεριέλαβε  το τέλος της Βασιλείας, την νομιμοποίηση του ΚΚΕ και άλλων οργανώσεων, την κατάργηση ορισμένων αντιδραστικών διακρίσεων.

   Ήρθαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα. Αυτούς που σαν μικρή, αλλά  φωτεινή πρωτοπορία, δρούσαν στο όνομα της πλατιάς πλειοψηφίας του λαού μας.  Να τιμήσουμε το λαό μας που καθολικά, έστω και παθητικά,  αντιστάθηκε στη Χούντα. Που έκφρασε την αντίθεσή του στο καθεστώς, συμμετέχοντας μαζικά στην κηδεία του Σεφέρη και του Παπανδρέου. Που στάθηκε ποικιλότροπα αλληλέγγυος στους διωκόμενους αγωνιστές και τις οικογένειές τους.

Να τον στηρίξουμε στις δύσκολες στιγμές που περνάει. Να παραδειγματίσουμε τους νέους. Να συμπαρασταθούμε στους αγώνες τους. Να τους ενισχύσουμε την πεποίθηση πως ο τροχός της ιστορίας γυρίζει με αγώνες και θυσίες.  Να τους πούμε να μην απογοητεύονται. Να μην συμβιβάζονται.  Να τους δείξουμε πως η κάθε εποχή έχει τις δικές της απαιτήσεις. Να τους πείσουμε πως χαμένοι αγώνες, είναι μόνο αυτοί που δε δίνονται. Να τους επισημάνουμε πως το δίκιο, στους δρόμους θα κριθεί. Να τους υποδείξουμε το δρόμο της απειθαρχίας, της ρήξης και της ανατροπής, το δρόμο που και εμείς ακολουθήσαμε τη δύσκολη εκείνη περίοδο.

  Είμαστε εδώ,  οι «απείθαρχοι» της περιόδου εκείνης, που  δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις, που συνέχισαν τις αγωνιστικές και ηρωικές παραδώσεις του λαού μας.

 

Αγαπητοί συναγωνιστές

  Σαν σήμερα στις 23 Ιούλη του 1974 ήρθε το τέλος του στυγνού δικτατορικού καθεστώτος που δεν κατάφερε ούτε για μια στιγμή να αποσπάσει την αποδοχή του λαού μας.   Η προσπάθεια φιλελευθεροποίησης που επιχειρήθηκε το φθινόπωρο του 1973, με το Πείραμα «Μαρκεζίνη», έτυχε της αποδοχής των πολιτικών δυνάμεων της εποχής, εκτός του ΚΚΕ και του ΠΑΚ, όπως αναφέρει ο ιστορικός Άλκης Ρήγος.

   Οι αυταπάτες που δημιουργήθηκαν στις  πολιτικές αυτές  δυνάμεις, για ομαλό και σταδιακό εκδημοκρατισμό, διαλύθηκαν κάτω από το βάρος που είχε  η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, και την σκλήρυνση του καθεστώτος.

  

Μπορεί η εξέγερση του Νοέμβρη, που αποτέλεσε την κορυφαία μαζική, μετωπική, αντιδικτατορική εξέγερση του λαού και της νεολαίας και που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τη νεολαία,  να μην είχε το άμεσο αποτέλεσμα που θα επιθυμούσαμε, εντούτοις αποτέλεσε την απαρχή της κατάρρευσης του καθεστώτος. Η σκλήρυνση της στάσης του καθεστώτος, με την ανάληψη της ηγεσίας από τον Ιωαννίδη, δεν άλλαξε την προδιαγεγραμμένη πτώση του.

  Αγαπητοί συναγωνιστές.

Το δικτατορικό καθεστώς, πριν την πτώση του, υλοποίησε έναν από τους κύριους στόχους για τους οποίους, είχε έρθει στην εξουσία. Και που δεν ήταν άλλος από τη διχοτόμηση της μεγαλονήσου.

 Πραγματοποίησε το προδοτικό και εγκληματικό πραξικόπημα της 15^ης Ιούλη, στρώνοντας το δρόμο στον ΑΤΤΙΛΑ, δρομολογώντας την προδοτική λύση του Κυπριακού προβλήματος, με την εισβολή και κατοχή μεγάλου τμήματος του Κυπριακού εδάφους από τα Τούρκικα στρατεύματα, για να αποκτήσουν την κρίσιμη εκείνη περίοδο, τον έλεγχο της ανατολικής μεσογείου και των χωρών της μέσης ανατολής, οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ.

   Από τότε το Κυπριακό παραμένει πρόβλημα άλυτο, πρόβλημα  ξένης στρατιωτικής επέμβασης και κατοχής.

Ανησυχούμε όταν το σχέδιο «Ανάν», που οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία, επανέρχεται σήμερα ως βάση επίλυσης του Κυπριακού. Ανησυχούμε όταν για τα κοιτάσματα αερίου της Κύπρου, εντείνονται οι πιέσεις, οι απειλές και οι ανταγωνισμοί.

  Αγαπητοί συναγωνιστές.

Για λόγους, που έχουν παρουσιαστεί από διάφορες πλευρές, το αντιδικτατορικό κίνημα, δεν μπόρεσε να επιδράσει στα γεγονότα που συντελούνταν τον Ιούλιο του 1974. Έτσι τη νύχτα της 23^ης Ιουλίου του 1974, κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου,  επήλθε συμβιβασμός ανάμεσα στη στρατιωτική χούντα, τον Αστικό πολιτικό κόσμο και τους Αμερικάνους, για ομαλή διαδοχή στην εξουσία, συμβιβασμός που καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις, στην μεταπολιτευτική περίοδο.  Μην ξεχνάμε πως για αρκετό καιρό, πρόεδρος της δημοκρατίας παρέμεινε ο στρατηγός  Φέδον Γκιζίκης, ως εγγυητής αυτού του συμβιβασμού, ως εγγυητής των δεσμεύσεων που ο πολιτικός κόσμος είχε αναλάβει απέναντι στους παραξικοπηματίες.

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που δεν υιοθετούν την άποψη περί συμβιβασμού, έχοντας τις δικές τους προσεγγίσεις.

Μην ξεχνάμε πως το πραξικόπημα χαρακτηρίστηκε ως στιγμιαίο, για να εξαγνιστούν όσοι συνεργάστηκαν στην πορεία με το δικτατορικό καθεστώς, υπηρετώντας το  από διάφορες υπεύθυνες θέσεις.

 

   Για να είμαστε δίκαιοι απέναντι στην ιστορία, οφείλουμε να πούμε πως καμιά αντιστασιακή ή πολιτική οργάνωση τότε και ανεξάρτητα από τις προγραμματικές της θέσεις, δεν έβαζε ανοικτά και ως  άμεσο στόχο την ανατροπή συνολικά του συστήματος. Είχαν προτάξει στη δράση τους το ζήτημα της ανατροπής της χούντας.

  Παρ’ όλα αυτά,   το αντιδικτατορικό κίνημα, ιδιαίτερα στις κορυφαίες του μαζικές στιγμές, δεν έβαζε ως στόχο μόνο την ανατροπή της χούντας. Πως αλλιώς μπορούν να εκληφθούν τα συνθήματα στα πλακάτ των διαδηλωτών στο Πολυτεχνείο «Λαϊκή εξουσία» «Γενική απεργία», «Έξω οι Αμερικάνοι» «έξω το ΝΑΤΟ»;

Έβαζε ζητήματα, που αν και δεν ήταν καθαρό σε όλους τους συμμετέχοντες,  η υλοποίηση τους παρέπεμπε, έστω και έμμεσα σε  έναν άλλον κοινωνικό- οικονομικό σχηματισμό.

Έβαζε ζητήματα που αν μεταπολιτευτικά είχαν υιοθετηθεί και υλοποιηθεί δεν θα φτάναμε στη σημερινή χρεοκοπία.

  Η σημερινή οικονομική, πολιτική και ηθική  κρίση, που είναι η  γενικευμένη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, καταδεικνύει πως τα οράματα των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα παραμένουν  ανεκπλήρωτα και συνάμα επίκαιρα.

  Οι αγωνιστές που στο πετσί τους γνώρισαν τις διακρίσεις, τις διώξεις, τους βασανισμούς, τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας, δεν μένουν απαθείς μπροστά στο πλέγμα των νέων μέτρων που παίρνονται στο όνομα της θωράκισης του συστήματος, μέτρων που παραβιάζουν βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις δημοκρατικές ελευθερίες  και κατακτήσεις του λαού μας.

  Δεν μένουν απαθείς μπροστά στην όλο και αυξανόμενη βία των κατασταλτικών και παρακρατικών μηχανισμών ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις.

  Δεν μένουν απαθείς, μπροστά στους ωμούς εκβιασμούς που δέχεται ο λαός μας, από την πλουτοκρατία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Δεν δέχονται τους ωμούς εκβιασμούς που ασκούνται από τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

  

  Δεν μένουν απαθείς, μπροστά στην ιδιότυπη οικονομική δικτατορία που βιώνουμε, μπροστά στη δικτατορία των αστικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, που τρομοκρατούν τους εργαζόμενους για να τους οδηγήσουν σε συμβιβασμό και ηττοπάθεια.

Δεν ανέχονται άλλο τους διάφορους ειδικούς και επιστήμονες που εγκαλούν την κυβέρνηση, γιατί δεν είναι αρκούντος αποφασιστική στην υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, στην υλοποίηση της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής που έχει με την Ε.Ε. συναποφασίσει. 

  Δεν δεχόμαστε:

 Αυτοί που έθρεψαν το πελατειακό κράτος, να μιλούν για αξιοκρατία.

Αυτοί που οδήγησαν ενάμιση εκατομμύριο εργαζόμενους στην ανεργία και στην εξαθλίωση, να μιλούν για το δικαίωμα στην εργασία.

Δεν δεχόμαστε οι χορτάτοι, να εκφράζουν συμπάθεια για τους πεινασμένους και να οργανώνουν συσσίτια.

Δεν δεχόμαστε την ευαισθησία, αυτών που διέλυσαν το σύστημα Υγείας, που χρεοκόπησαν τον ΕΟΠΥ, που μετέτρεψαν την υγεία σε εμπόρευμα.

Δεν μένουμε απαθείς, όταν συρρικνώνονται τα μεροκάματα, οι μισθοί και οι συντάξεις, όταν στο όνομα της αναδιάρθρωσης της οικονομίας, καταργούνται κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων που αποσπάστηκαν με σκληρούς αγώνες, όταν από την εφαρμογή των μέτρων των περιβόητων μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου, ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων έχει οδηγηθεί στη φτώχια, στην εξαθλίωση, στη χρεοκοπία.

 Εκφράζουμε την ανησυχία μας, όταν 70 χρόνια μετά τη συντριβή του φασισμού στην Ευρώπη και 40 χρόνια μετά την κατάρρευση της φασιστικής δικτατορίας στη χώρα μας, διάφορα φασιστικά μορφώματα αποκτούν λαϊκή βάση και κοινοβουλευτική έκφραση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

  Για το φαινόμενο αυτό, ευθύνη έχει η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών μελών που μετονόμασαν την 9^η Μάη από μέρα της αντιφασιστικής νίκης σε μέρα της Ευρώπης. Ευθύνη έχουν, γιατί συνεργάζονται με τις κυβερνήσεις των χωρών της βαλτικής, παρ ότι αυτές αποκατέστησαν  όσους συνεργάστηκαν με τα Γερμανικά SS στη διάρκεια της κατοχής. Ευθύνη έχουν γιατί συνεργάζονται και στηρίζουν την κυβέρνηση της Ουκρανίας, όταν σε αυτήν πρωτοστατούν τα φασιστικά στοιχεία του «Δεξιού Τομέα», όταν αιματοκυλούν τον πληθυσμό της ανατολικής Ουκρανίας και όταν μεθοδεύουν την απαγόρευση του κομουνιστικού κόμματος Ουκρανίας.

    Η περιβόητη «θεωρία των άκρων», που κατά κόρον προβάλλεται το τελευταίο διάστημα από κυβερνητικά στελέχη για μικροκομματικούς λόγους, πέρα από ανιστόρητη είναι και επικίνδυνη. Γιατί προσπαθεί να εξισώσει το Φασισμό με τον Κομμουνισμό.

  Δεν μας διαφεύγει πως ο Ναζισμός- Φασισμός, όπως τον ζήσαμε στην Ευρώπη και στη χώρα μας τον προηγούμενο αιώνα, δεν ήταν παρά η πιο ωμή, η πιο βάρβαρη εκδοχή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

  

  Εμείς που γνωρίσαμε από πρώτο χέρι  το φασισμό, δεν θα υποστείλουμε τη σημαία της πάλης ενάντια  του και ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα που τον γεννά. Δεν θα πάψουμε να αποκαλύπτουμε τη φύση του, τις επιδιώξεις και τα εγκλήματά του. Δεν θα πάψουμε να αποκαλύπτουμε τις επιδιώξεις των πολιτικών απογόνων των δωσίλογων και των ταγματασφαλιτών, των δεδηλωμένων νοσταλγών του φασιστικού καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου και της 21^ης Απριλίου. Δεν θα δείξουμε καμιά ανοχή στα τάγματα εφόδου της «Χρυσής Αυγής». Δεν δικαιολογούμε το δίαυλο επικοινωνίας κυβερνητικών στελεχών με τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής.

Εκφράζουμε την οργή μας, όταν οικονομικοί μετανάστες χάνονται στη Μεσόγειο και το Αιγαίο ή κρατούνται για μήνες στα κέντρα της Αμυγδαλέζας και του Λαυρίου κάτω από αφόρητες συνθήκες διαβίωσης.

  Από το βήμα αυτό, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ, τους Σχολικούς φύλακες, στις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών, στους χαλυβουργούς, στους άνεργους, τους ΕΒΕ.

  

  40 χρόνια μετά, συμπαραστεκόμαστε στους Κυπρίους αδελφούς μας, τόσο στο πρόβλημα κατοχής που αντιμετωπίζουν όσο και στα προβλήματα που δημιούργησε η οικονομική κρίση.  Οι ελπίδες τους πως η ένταξη στην Ε.Ε. θα βοηθούσε στην επίλυση του προβλήματος της ξένης κατοχής και θα εξασφάλιζε την οικονομική τους ανάπτυξη και σταθερότητα, αποδειχτήκαν φρούδες.

  

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο λαό της Συρίας που δοκιμάζεται εδώ και καιρό από την άμεση ανάμειξη ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων στα εσωτερικά πράγματα της χώρας του.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο λαό της Παλαιστίνης και απαιτούμε τον άμεσο τερματισμό των Ισραηλινών βομβαρδισμών και επιδρομών στη Λωρίδα της Γάζας.

Ενώνουμε τη φωνή μας με όλους αυτούς που  αντιτάσσονται στην εν πλω καταστροφή των συριακών χημικών στη Μεσόγειο.

  Εμείς, τα μέλη του Συνδέσμου, που αποτελούμε την ζώσα μνήμη της ιστορικής αυτής περιόδου, οφείλουμε τα ιδανικά του αντιδικτατορικού αγώνα, τα ιδανικά που ο χρόνος δεν μπόρεσε να φθείρει, να τα μεταδώσουμε στη νέα γενιά, στη γενιά που αγωνίζεται σε διαφορετικές αλλά σίγουρα πιο σύνθετες συνθήκες. Στη γενιά που Προσδοκά «τους σεισμούς που μέλλονται να ρθουν», για να ζήσει σε έναν κόσμο της ειρήνης και της δουλειάς, σε έναν κόσμο χωρίς ανταγωνισμούς, σε μια κοινωνία χωρίς  εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

 

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Διδασκόμαστε από την ιστορία μας.

Συνεχίζουμε τον Αγώνα ενάντια σε κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση.

Για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και της νεολαίας.

Για την κοινωνία των προσδοκιών, των ονείρων, των αγώνων και των θυσιών μας.

Συνεχίζουμε αποφασιστικά και αταλάντευτα .

Δε θα λυγίσουμε, δε θα συνθηκολογήσουμε.

Γιατί η ιστορία διδάσκει πως οι κοινωνίες προχωρούν πάντα μπροστά, με αγώνες, με θυσίες, με εξεγέρσεις και ανατροπές.

                                                                              Αθήνα 23-7-2014