Μερικά ζητήματα για τη δικτατορία του προλεταριάτου

Το περιεχόμενο κάποιων εννοιών και η αντιστροφή τους από αστούς και αναθεωρητές.

Αφορμή για το σχόλιο αυτό έδωσε μια καλή ανάρτηση στο

http://revolutionaryvigilance.blogspot.gr/2014/01/blog-post_27.html?spref=bl με τίτλο:  «Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι έννοια ταξική και είναι αναγκαία»  που συνιστώ να τη διαβάσετε.

Το ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου (δτπ) έχει απασχολήσει πολλές γενιές αγωνιστών. Η κατανόησή του ως ένα εργαλείο ταξικής βίας πάνω στην αστική τάξη πολλές φορές ερμηνεύονταν λανθασμένα σαν πολιτική δικτατορία της πράξης (απαγορεύσεις, αυθαιρεσία) που δικαιολογούσε όλα τα μέτρα εναντίον κάθε υπόπτου εχθρού. Στην πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με αυτό. Ούτε έχει σχέση με τους κρατικούς μηχανισμούς βίας για την υπεράσπισης του εργατικού κράτους (ο Λένιν σε αυτές τις περιπτώσεις εννοεί το κράτος της δτπ και δεν κυριολεκτεί για τη δτπ ταυτίζοντάς τη με το κράτος ή την πολιτική εξουσία στο σοσιαλισμό).

Αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς, οι μηχανισμοί του εργατικού κράτους είναι το κράτος της δτπ και όχι η δτπ. Η πολιτική διακυβέρνηση στον σοσιαλισμό, η σοσιαλιστική δημοκρατία, δεν είναι η δτπ και δεν έχει καμία σχέση με καμιά πολιτική δικτατορία αλλά είναι η πολιτική διαχείριση μιας ταξικής δικτατορίας, της δτπ.

Τότε τι είναι η δτπ;

Η δτπ είναι ο υπέρτατος Νόμος του σοσιαλιστικού συστήματος, είναι ο Νόμος, ο Κανόνας που επιβάλλεται, δια της ισχύος μιας τάξης, στις παραγωγικές σχέσεις του συστήματος και αυτό είναι που χαρακτηρίζει και το τι σύστημα είναι. Οι παραγωγικές σχέσεις της δτπ είναι ο Νόμος με τον οποίο η εργατική τάξη επιβάλει την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στην κατανομή του παραγόμενου πλούτου, απαγορεύοντας δια ροπάλου, βίας και με όποιο μέσο μπορεί, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτή η επιβολή, αυτός ο κανόνας, αυτή η απαγόρευση είναι η δτπ. Είναι δικτατορικη απαγορευση της εκμετάλλευσης της εργατικης τάξης απο μια άλλη τάξη. Είναι δικτατορία γιατί δεν επιδέχεται ούτε αλλοίωση, ούτε μοιρασιά, ούτε διανομή ανάμεσα σε τάξεις, ούτε συνεταίρο. Είναι μια και μοναδική επιβολή που ή υπάρχει ή αντικαθίσταται από άλλη. Δεν μπορούμε δηλαδή να έχουμε στον ίδιο παραγόμενο πλούτο και την ιδιοκτησία του από τους  παραγωγούς και την κλοπή του και ιδιοκτησία του από τους καπιταλιστές. Δύο ιδιοκτησίες σε ένα πλούτο δεν γίνεται.

Κοντολογίς επιβάλλεται, με ποινή την ύπαρξη του ίδιου του συστήματος, η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του παραγόμενου πλούτου (ιδιοκτησία των παραγωγών). Χωρίς αυτή την επιβολή δεν υπάρχει κανένας σοσιαλισμός. Γι αυτό λέμε σοσιαλισμός χωρίς δικτατορία του προλεταριάτου δεν υπάρχει.

Να σημειώσουμε όμως ότι επειδή τα μέσα παραγωγής ανήκουν στην εργατική τάξη, η διαχείριση τους είναι αδύνατη από αυτή με άλλο τρόπο εκτός από τον δημοκρατικό τόσο στο επίπεδο διαχείρισης- διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων (κολεκτίβες, κεντρικός σχεδιασμός, πλάνα κλπ) όσο  και σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης (δίκαιο, διακυβέρνηση, νομοθεσία, εθιμικό Δίκαιο, ήθη και έθιμα, πολιτισμός κλπ). Έτσι και πάλι έχουμε το αδύνατο του σοσιαλισμού και της δτπ  χωρίς δημοκρατία στο πολιτικό επίπεδο.

Η διαχείριση της δτπ είναι η σοσιαλιστική δημοκρατία και είναι χίλιες φορές πιο δημοκρατική από κάθε αστική δημοκρατία γιατί οι παραγωγοί αποφασίζουν δημοκρατικά για την διεύθυνση του δικούς τους πλούτου, της δικής τους ιδιοκτησίας ενώ στην αστική δημοκρατία οι κυβερνήτες αποφασίζουν «δημοκρατικά», με την ψήφο του λαού, για τη διαχείριση και την αύξηση του πλούτου των κεφαλαιοκρατών ή αλλιώς για την κλοπή του πλούτου από τους παραγωγούς και τον αποκλεισμό τους από τον πλούτο που παράγουν, μέσω του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο (στην καπιταλιστική επιχείρηση όλη η παραγωγή ανήκει στους καπιταλιστές στην σοσιαλιστική επιχείρηση όλη η παραγωγή ανήκει στην εργατική τάξη).

Άσχετα αν ψηφίζουν οι εργάτες ή όχι, η δικτατορία του κεφαλαίου ισχύει πάντα στην αστική δημοκρατία και σημαίνει ότι οι εργατική τάξη παράγει και η αστική τάξη τα ιδιοποιείται. Όση δημοκρατία και να έχουν θα είναι δημοκρατία μιας εκμεταλλευτικής δικτατορίας. Γι αυτό λέμε πως η αστική δημοκρατία δεν είναι παρά μια καλυμμένη ταξική δικτατορία του κεφαλαίου και αν δεν υπάρχει αυτή η δικτατορία δεν υπάρχει καμία αστική δημοκρατία  και κανένας καπιταλισμός.

Η συνήθης σκόπιμη ή αφελής σύγχυση του όρου δημοκρατία με την ταξική δικτατορία η οποία υπάρχει τόσο ως όρος ύπαρξης του καπιταλισμού, όσο και ως όρος ύπαρξης του σοσιαλισμού από διαμετρικά αντίθετες τάξεις, είναι μια γελοιοποίηση της λογικής. Η δημοκρατία και στα δύο συστήματα είναι πολιτική μορφή διαχείρισης της ταξικής δικτατορίας (στον καπιταλισμό υπάρχουν και άλλες μορφές όπως η μοναρχία και ο φασισμός).

Κοντολογίς δημοκρατία είναι η πολιτική διαχείριση μιας ταξικής δικτατορίας και δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία γενικά αν δεν έχει να διαχειριστεί μια ταξική δικτατορία.

Ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν έχει στην πραγματικότητα καμία σχέση με αυτό που λένε οι αναθεωρητές. Η αλήθεια είναι πως ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό είναι πάντα δημοκρατικός δρόμος, ανεξαρτήτως μορφών που λαμβάνει. Και όταν ακόμη γίνεται  επανάσταση και χύνεται αίμα είναι δημοκρατικός αγώνας, δημοκρατικός δρόμος. Και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να είναι κάτι άλλο από δημοκρατικός.

Όταν  όμως ακούμε «δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό» ως αντιπαράθεση προς την δικτατορία του προλεταριάτου, πραγματικά πρόκειται για γελοιοποίηση της λογικής. Κι  αυτό γιατί ο δρόμος της δτπ είναι αφ’ εαυτού δρόμος δημοκρατικός. Αυτό όμως που εννοούν αστοί, αναθεωρητές και οπορτουνιστές για τον «δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό» είναι να αποκλειστεί η ανατροπή του καπιταλισμού δηλαδή της ταξικής δικτατορίας της αστικής τάξης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και ό,τι γίνει να γίνει μέσα στα πλαίσια των κανόνων της πολιτικής εξουσίας της δικτατορίας του κεφαλαίου. Δηλαδή εκ προοιμίου να απαρνηθούν οι κομμουνιστές την ανατροπής της ταξικής δικτατορίας της αστικής τάξης για να την αντικαταστήσουν με την δικτατορία του προλεταριάτου και μετά από αυτό, αφού εξασφαλιστεί το σύστημα, να κινηθούμε στα πλαίσια του συστήματος.

Μα η ανατροπή της δικτατορίας του κεφαλαίου για την εγκαθίδρυση της δτπ είναι ακριβώς ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό και άλλος δεν υπάρχει. Συνεπώς ο δικός τους δημοκρατικός δρόμος είναι ο δρόμος διατήρησης και διαιώνισης μιας εκμεταλλευτικής ταξικής δικτατορίας.

Ξεκαθάρισμα

Όταν οι αναθεωρητές μιλάνε για "δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό" εννοούν ότι δεν θα περιέχει τη δτπ, δηλαδή το στοιχείο ακριβώς που τον κάνει να είναι σοσιαλισμός ενώ οι κομμουνιστές με τον ίδιο όρο εννοούν ότι μόνο αν περιέχει την δτπ ο δρόμος είναι δημοκρατικός. Όταν οι αναθεωρητές μιλάνε για "σοσιαλισμό με ελευθερία" εννοούν να μη απαγορεύεται η ελευθερία του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται τους εργάτες, δηλαδή σοσιαλισμός με εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο(!) ενώ οι κομμουνιστές με τον ίδιο όρο εννοούν την απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε εκμετάλλευση.