Η Τυνησία δείχνει το δρόμο

.
Δεκάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες από τη εξέγερση του λαού της Τυνησίας (παράλληλα και της Αλγερίας) ενάντια σε ένα από τα φυτευτά καθεστώτα της Δύσης που απλά πήγε να εφαρμόσει εν ψυχρώ τις εντολές του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Η Τυνησία για όσους νομίζουν ότι θα περάσουν τα μέτρα του ΔΝΤ και της τρόικας για την Ελλάδα χωρίς να ματώσουν δείχνει τον δρόμο.

Τα δικαιώματα ούτε κατακτούνται ούτε διατηρούνται χωρίς μάχες, αγώνα και θυσίες.


Το καθεστώς του Ζεν ελ Αμπιντίν Μπεν Αλί, προέδρου της χώρας τα τελευταία 23 χρόνια, που εκλέχθηκε με… 90% των ψήφων νόμιζε ότι ποτέ δεν θα ανατραπεί όποια μέτρα και αν πάρει γιατί ο Τυνησιακός λαός δεν είναι των εξεγέρσεων.


Είναι ένα ακόμη καθεστώς που λάθεψε με το λαό και τώρα ανατρέπεται και ξηλώνεται.

Την αντίληψη του ανατραπέντος προέδρου της Τυνησίας έχουν και οι εδώ κυβερνώντες. Νομίζουν ότι κάθε πρωί θα ξυπνούν ήσυχα. Γι αυτό παίρνουν συνεχώς μέτρα με ρυθμό πολυβόλου χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το λαό. Έτσι νόμιζε και ο Μπεν Άλι. Απλά η κάθε εξουσία μέχρι να την πάρει φαλάγγι ο λαός, νομίζει πως είναι αθάνατη. Μετά ξυπνάει απότομα!

Το ερώτημα που τίθεται τώρα στη Τυνησία και θα τεθεί πιθανόν την Ελλάδα είναι το ερώτημα της Αργεντινής. Μετά την εξέγερση και την ανατροπή τι; Είναι ένα πολύ σοβαρό ερώτημα γιατί αν δεν υπάρχει το «τι» αργά ή γρήγορα θα επανακάμψουν με άλλη μορφή οι ίδιες δυνάμεις στην εξουσία.


Για την Ελλάδα το πρόβλημα ήδη έχει τεθεί από χιλιάδες αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες. Από την Αριστερά μάλιστα ακούγονται και φωνές αγωνίας ακριβώς γιατί η πείρα μας οδηγεί να σκεφτόμαστε πολύ περισσότερο το μετά από το τώρα. Αν δεν έχεις εναλλακτικό κέντρο εξουσίας και εναλλακτικό πρόγραμμα εξουσίας, το αδιέξοδο κάθε εξέγερσης είναι προδιαγεγραμμένο.


Οι φωνές για ένα μέτωπο που θα αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση με ένα ελάχιστο αριστερό πρόγραμμα εξόδου από η κρίση, είναι καθημερινές. Μέχρι στιγμής κανένα άνοιγμα μεταξύ των δυνάμεων και προς το λαό δεν δείχνει ότι κτίζεται μέτωπο.


Δεν θα πω πράγματα αυτονόητα. Έχουν γραφτεί τόσα και τόσα που δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία για το μέτωπο. Πολιτική βούληση και πράξεις χρειάζονται.