Εργασιακές σχέσεις. Η θεωρία του «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα»

.
Τη δεκαετία του ΄90, συμμετέχοντας ως εκπρόσωπος της μικρής εργοδοσίας σε διάφορες διαπραγματεύσεις για το χρόνο εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις, υποστήριξα μεταξύ άλλων για το 35ωρο, τη βασική θέση ότι η μείωση του χρόνου εργασίας αποτέλεσε διαχρονικά, από τον 19 αι., μοχλό μεγάλης ανάπτυξης των οικονομιών των χωρών που την εφάρμοσαν. Ομοίως στις διαπραγματεύσεις για τις εργασιακές σχέσεις, που αποδιαρθρώνονταν συνεχώς, υποστήριξα τη θέση ότι αυτά οδηγούν σε αδιέξοδο την οικονομία και μακροπρόθεσμα ζημιώνουν και την ίδια την εργοδοσία γιατί θυσιάζουν το μέλλον της στο παρόν.
Δέχτηκα απίστευτες επιθέσεις, απο τους άλλους εκπροσώπους της εργοδοσίας, ότι είμαι π.χ. η 5η φάλαγγα του «Περισσού» στο χώρο της εργοδοσίας και άλλα τέτοια ωραία αλλά δεν πήρα ποτέ καμιά λογική απάντηση στις θέσεις που ανέπτυξα.


Σε απάντηση όλων αυτών έγραψα, απευθυνόμενος στα άλλα μέρη της εργοδοσίας, τον Σεπτέμβριο του 2000, ένα άρθρο σε μεγάλης κυκλοφορίας επαγγελματικό περιοδικό το οποίο ήταν αρκετά προφητικό για το σήμερα αφού αποδείχτηκε ότι εκείνα τα μέτρα κατά των εργαζομένων οδήγησαν στη σημερινή κρίση, όπως τα σημερινά προετοιμάζουν την αυριανή κρίση, στο όνομα της αποφυγής της οποίας λαμβάνονται!


Το πιο σημαντικό σημείο όμως ήταν η κοντόφθαλμη αντίληψη των εργοδοτών ότι όσο χειρότερες είναι για τους εργαζόμενους οι εργασιακές σχέσεις τόσο καλύτερα θα είναι για τις επιχειρήσεις!


Σημειώνω ότι το άρθρο απευθυνόταν από εργοδότη σε εργοδότες.


Από το άρθρο επέλεξα τα παρακάτω αποσπάσματα:


«Πολλές φορές η κοινωνία μας γίνεται δέκτης διαφόρων θεωριών για τις εργασιακές σχέσεις και τις αμοιβές των εργαζομένων. Στην πλευρά της εργοδοσίας υπήρχαν πάντα δύο βασικές αντιλήψεις, αντίθετες μεταξύ τους, που εμφανίσθηκαν από τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Η μια αντίληψη έλεγε ότι όσο μικρότερη είναι η αμοιβή και όσο λιγότερα τα δικαιώματα των εργαζομένων, τόσο καλύτερα θα πάει η επιχείρηση, και η άλλη έλεγε ότι όσο χαμηλότερα αμείβονται οι εργαζόμενοι και όσο λιγότερα δικαιώματα έχουν, τόσο χειρότερης ποιότητας εργασία θα προσφέρουν και τόσο χειρότερα θα πάει η επιχείρηση. Η μία άποψη βλέπει την εργατική αμοιβή σαν απώλεια και η άλλη σαν επένδυση. Ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα υπάρχει πληθώρα από θεωρίες μεικτής σύνθεσης.


Χαρακτηριστικό της διαφοράς των δύο αυτών αντιλήψεων είναι τα παρακάτω αποσπάσματα εκπροσώπων της εργοδοσίας, καταγεγραμμένα από τον Κ. Μαρξ τον περασμένο αιώνα:


«Όταν η Αγγλική Βουλή το 1833 ελάττωσε σε τέσσερις βιομηχανικούς κλάδους την εργάσιμη ημέρα για παιδιά (...) (οι βιομήχανοι και οι εκπρόσωποί τους) νόμισαν ότι σήμανε η τελευταία ώρα της αγγλικής βιομηχανίας!» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», Τόμος Α, σελ. 290 εκδ. "Σύγχρονη Εποχή" και εκδ. "Μόρφωση").


Παρόμοια επιχειρήματα που αφορούν το μισθό, την ελαστικοποίηση, το χρόνο εργασίας κ.λπ., δε λείπουν σήμερα από την πλειοψηφία των μεγάλων επιχειρήσεων, όταν υπερασπίζονται την ανταγωνιστικότητα μέσα στην παγκοσμιοποίηση.


Ακριβώς το αντίθετο μας λέει τo απόσπασμα που ακολουθεί.


«Μήπως οι Εγγλέζοι δεν καμαρώνουν για τα χαρίσματα και την επιδεξιότητα των χειροτεχνών τους και των εργατών μανιφακτούρας που επέβαλαν γενικά τα αγγλικά εμπορεύματα και τα έκαναν διάσημα; (...) Όταν, όμως, οι Εγγλέζοι μετατραπούν σε εργάτες που αιώνια ξεθεώνονται στη δουλειά, υπάρχει κίνδυνος να εκφυλισθούν...» (Prostitwayt: First Preliminary Discourse. Κ. Μαρξ «Το Κεφάλαιο», τόμος Α, σελ. 188).


Η άποψη αυτή, που δείχνει μια «φωτισμένη εργοδοσία» η οποία θέλει να προετοιμάσει τα κέρδη του αύριο, φαίνεται να είναι και σήμερα μειοψηφία. Έτσι, με δεδομένη τη γενική ανατροπή των συσχετισμών δυνάμεων σε βάρος της εργατικής τάξης, επιβάλλεται η άποψη του «όσο χειρότερα για τους εργαζόμενους, τόσο καλύτερα για τις επιχειρήσεις»!


Η άποψη του «όσο χειρότερα…» βέβαια, είναι επικίνδυνη όχι μόνο για τους εργαζόμενους, αλλά και για τις ίδιες τις επιχειρήσεις και για την εθνική οικονομία και την κοινωνία. Αν εφαρμοσθεί, σε πολύ σύντομο διάστημα το μέλλον θα θυσιαστεί στο παρόν και η ποιότητα των αυριανών εργαζομένων θα είναι πολύ χειρότερη από τις σύγχρονες απαιτήσεις, που τους θέλουν να διευθύνουν τα μέσα παραγωγής με τις υπεραναπτυγμένες νέες τεχνολογίες.


Αυτή τη στιγμή (2000), σε παγκόσμιο επίπεδο επικρατεί ένας παγκόσμιος φαύλος κύκλος υποβάθμισης της αξίας και της ποιότητας της εργατικής δύναμης σε σχέση με τις απαιτήσεις της νέας τεχνολογίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι περισσότερες χώρες έχουν βρεθεί χωρίς προετοιμασμένο εργατικό δυναμικό για τις νέες τεχνολογίες και τη «νέα οικονομία». Δεν έγινε αυτό λόγω λανθασμένων επιλογών στην εκπαίδευση, αλλά λόγω συνεχούς (σχετικής) μείωσης των δυνατοτήτων της εργατικής τάξης να μορφώνει τα παιδιά της σε ένα υψηλό επίπεδο, εφάμιλλο των απαιτήσεων της εποχής.


Ομοίως, βέβαια, αρνητικό ρόλο έπαιξε η συνεχής απόκλιση των δαπανών για εκπαίδευση και κατάρτιση από τις ανάγκες παραγωγής σύγχρονου εργατικού δυναμικού. To ότι σήμερα πολλά κράτη -και η Ελλάδα- «τρέχουν και δε φτάνουν» ‘ρίχνοντας’ πρόσθετες δαπάνες στην κατάρτιση, όπως κάποιος ρίχνει ιώδιο στην πληγή, δείχνει καθαρά τις λανθασμένες επιλογές στην εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.


Πώς φθάσαμε, όμως, στο φαύλο κύκλο υποβάθμισης της εργατικής δύναμης, η οποία αποτελεί τον πρώτο όρο ανάπτυξης μιας οικονομίας;


Οι πολυεθνικές που προωθούν την παγκοσμιοποίηση φέρουν την πρώτη ευθύνη. Παγκοσμιοποιώντας την παραγωγή, πιέζουν για πρότυπα εργασιακών σχέσεων χωρίς κανόνες και δικαιώματα. Παράλληλα, ο ανταγωνισμός σπρώχνει τη μια χώρα (κυβερνήσεις-υποχείρια του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου) μετά την άλλη, χάριν της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, να μειώνουν τα εργατικά δικαιώματα προκειμένου να βελτιώσουν την ανταγωνιστική τους θέση. Ένα δυσμενές μέτρο σε κάποιο κράτος έχει σαν συνέπεια ένα άλλο χειρότερο μέτρο σε άλλο κράτος κ.ο.κ.


Στο παιχνίδι εισήλθαν και διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΠΤ, ΕΕ κλπ) που κωδικοποίησαν ένα νέο «ελεύθερο» μοντέλο εργασιακών σχέσεων για όλες τις χώρες, εν ονόματι του ανταγωνισμού, της ανάπτυξης και της ... διάσωσης της εργασίας. «Όποιος χάνει δικαιώματα κερδίζει δουλειά σε βάρος εκείνου που έχει δικαιώματα»!!! Αυτή είναι, περίπου, η φιλοσοφία της παγκοσμιοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Σχεδόν όλες οι χώρες μπήκαν σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο, προκειμένου «να αποφύγουν την ανεργία και να διασώσουν την ανταγωνιστικότητα». Στην πράξη, ανακυκλώνουν και περιφέρουν τις κρίσεις και την ανεργία από το ένα κράτος στο άλλο.


Πότε, όμως, θα κλείσει αυτός ο φαύλος κύκλος; Δεν είναι γνωστό, γιατί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.


Πρώτα απ’ όλα εξαρτάται από τους ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Η παγκοσμιοποίηση (του κεφαλαίου), όμως, ακόμη δεν απέκτησε τον παγκοσμιοποιημένο (εργατικό) αντίπαλό της.
Δεύτερο, όταν γίνει πλέον κατανοητό (από την κυρίαρχη τάξη) ότι το εργατικό δυναμικό (με αυτή την πολιτική) εκφυλίζεται και γίνεται αντιπαραγωγικό, οπότε θα απαιτούνται πια τεράστιες επενδύσεις, για να αποκτήσει ανώτερο επίπεδο παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας.
(….)


Τέλος, πρέπει εδώ να σημειώσουμε και ένα ακόμη γεγονός. To ιαπωνικό μοντέλο εργασίας, (το οποίο κάποτε μας πρότειναν διάφοροι «ειδικοί» να ακολουθήσουμε) επί δεκαετίες είχε όλα τα χαρακτηριστικά των σημερινών «ελαστικών» μοντέλων, πλην εκείνου της μερικής απασχόλησης. Κι όμως, εδώ και 7-8 χρόνια έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώριά του και έχει οδηγήσει την Ιαπωνία σε χρόνια κρίση. Συμπέρασμα: Όλα τα μοντέλα (ΣΣ: και το ιαπωνικό και αυτά που μας προτείνουν σήμερα ως διέξοδο απο τη κρίση) έχουν τα όριά τους και τα παραδείγματα πρέπει να εξετάζονται και από τις δύο πλευρές τους...»


Σχολιάζοντας ίσως πει κάποιος ότι αυτές οι θέσεις με ένα κλικ αριστερά υποκρύπτουν εργατικές θέσεις για εντός του καπιταλισμού τακτική κλπ. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία από τη στιγμή που αντανακλούν αλήθειες.

Απίστευτο. Θεμελιώνουν πρόωρη συνταξιοδότηση κατά 21 χρόνια!

.

Παρά τα όσα λέγονται για περικοπή των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων εμείς ανακαλύψαμε ότι το ΔΝΤ και η κυβέρνηση με αυτουργό τον Α. Λοβέρδο κάνει απίστευτες χαριστικές ρυθμίσεις σε νέους προνομιούχους ασφαλισμένους φορτώνοντας σε όλο το λαό τα σπασμένα!


Θα θυμάστε βέβαια τη προηγούμενη ανάρτησή μας στις 1/06/2010 «Ο Λοβέρδος, η Τρόικα, ο μπούσουλας (2)» με την οποία καταλήγαμε με μαθηματική ακρίβεια πότε αποκτά πλήρη σύνταξης ένας νέος εργαζόμενος και πόσα χρόνια χρειάζονται να εργασθεί για να τη πάρει.


Συνοπτικά λοιπόν τότε με βάση το Μνημόνιο που η κυβέρνηση ψήφισε για μισή σύνταξη και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, καταλήξαμε στα εξής


Μικρομεσαίοι:
Για πλήρη σύνταξη στον ΟΑΕΕ: 40 χρόνια για το 50% και άλλα 40 για το 100% της (πλήρους) σύνταξης, δηλαδή ασφάλιση 80 χρόνια!


Εργαζόμενοι:
1. 40 χρόνια με πλήρες οκτάωρο και πλήρη μήνα εργασίας για σύνταξη 50%
2. 40+40=80 χρόνια με πλήρες οκτάωρο και πλήρη μήνα εργασίας για πλήρη σύνταξη 100%.
3. 40+40+80=160 χρόνια με 4ωρη απασχόληση και πλήρη μήνα εργασίας για πλήρη σύνταξη 100%.
4. 40+40+80+160=320 χρόνια με 4ωρη απασχόληση και μισό μήνα εργασίας για πλήρη σύνταξη 100%!!!!


Μέσα στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο όμως εμείς ανακαλύψαμε παραβίαση των υπεσχημένων της κυβέρνησης. Έτσι διαβάσαμε ότι κάθε ασφαλισμένος μπορεί να εξαγοράσει μέχρι 7 χρόνια πλασματικής ασφάλισης και να βγει στη σύνταξη νωρίτερα, δηλαδή πρόωρα! Όμως δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα. Το χάρισμα γίνεται πολλαπλάσιο ανάλογα με τη περίπτωση και να πως:


Στη 2η ως άνω περίπτωση (καθώς και στους μικρομεσαίους) τα εξαγοράσιμα χρόνια μειώνουν το χρόνο ασφάλισης κατά 7 χρόνια δηλαδή στα 73. Στη 3η η εξαγορά προσαρμόζεται αναλογικά, όπως είναι της μοδός στο νομοσχέδιο, στους ρυθμούς ασφάλισης και τα χρόνια μειώνονται κατά 14. Στη 4η τα χρόνια μειώνονται κατά 21!!! Δηλαδή αντί να βγει στη σύνταξη ο νέος σε 320 έτη ασφάλισης θα βγει μόνο σε 299!!!


Με τέτοια ρουσφέτια βούλιαξαν τη χώρα! Και μετά σου λένε ότι καταργούνται οι πρόωρες συντάξεις. Αυτό δηλαδή που αποκαλύπτουμε, με το χάρισμα έως 21 ετών ασφάλισης, δεν είναι πρόωρη συνταξιοδότηση;


Τελικά είναι αλήθεια. Η κυβέρνηση όχι μόνο αυξάνει τις συντάξεις όπως ήδη αποκαλύψαμε στην ανάρτησή μας «Συντάξεις: Αυξήσεις – Μειώσεις 19-12!» αλλά μειώνει και τα χρόνια ασφάλισης για συνταξιοδότηση. Και το ερώτημα είναι: Ποιος θα πληρώνει αυτές τις συντάξεις μετά από 299 χρόνια; Μα φυσικά πάλι ο λαός!!! Η αναλγησία της κυβέρνησης και του ΔΝΤ δεν έχουν όρια! Φορτώνουν στο λαό όλο και μεγαλύτερα βάρη για να παίρνουν άλλοι σύνταξη!!!


Είπατε τίποτα;

Συντάξεις: Αυξήσεις – Μειώσεις 19-12!

.

Αν παίζαμε μπάλα τις συντάξεις στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής, και εμείς, με τα μπλε, ήμασταν με την ομάδα των αυξήσεων και φυσικά με την κυβέρνηση και οι λαϊκιστές με τα κόκκινα ήταν με την ομάδα των μειώσεων και τη γκρίνια, θα κερδίζαμε πανηγυρικά ή με άλλα λόγια θα τους παίρναμε και τα… κόκκινα σώβρακα!!!

Μέτρησα με βάση το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, πόσες αυξήσεις και πόσες μειώσεις γίνονται στις συντάξεις με βάση τα επίσημα παραδείγματα του υπουργείου με το οποίο βέβαια είμαστε όλοι εμείς οι φιλήσυχοι πολίτες που μας ενοχλούν οι καταχρηστικές απεργίες και οι καθημερινές διαδηλώσεις που δεν μας αφήνουν να συμπληρώσουμε 40 χρόνια μεροκάματα για τη σύνταξη, και βρήκα το εξής σκορ: Αυξήσεις - Μειώσεις 19-12!!! Τους σκίσαμε!!!

Μάλιστα στις αυξήσεις, το ειδικό σκορ της μεγαλύτερης αύξησης είναι 44% ενώ των μειώσεων μόνο μέχρι το πενιχρό 26%!!! Επί πλέον όλες οι χαμηλές συντάξεις του λαού αυξάνονται και όλες οι υψηλές συντάξεις των υψηλόμισθων υπαλλήλων που έτρωγαν τα δάνεια και (αυτοί) οδήγησαν τη χώρα στη κρίση, μειώνονται! Καλά να πάθουν, είπαμε να πληρώσουν αυτοί που δημιούργησαν τη κρίση, το λέει και η Cynical (http://youpayyourcrisis.blogspot.com/ )!!! Αυτό κάνει και η κυβέρνηση!

Μιλάμε για εντελώς, μα εντελώς φιλολαϊκό νομοσχέδιο! Τι να μας πουν τώρα οι λαϊκιστές, με τέτοια σκορ, σιγά μη πήγαιναν στο Μουντιάλ του ΔΝΤ.

Μετά από όλα αυτά και παρά τις σκληρές αντιδράσεις των λαϊκιστών, έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι το ΔΝΤ ήρθε αποφασισμένο να καταργήσει κάθε συντεχνιακό κεκτημένο που δεν επέτρεπε αύξησης συντάξεων και έστω και αντισυνταγματικά επιβάλει δυσθεώρητες αυξήσεις προκειμένου να κάνει ευτυχείς τους έλληνες που το ξεπληρώνουν με χαρά και ως τώρα τους κρατούσαν οι Αριστεροί, οι λαϊκιστές και οι συνδικαλιστές στη φτώχεια και τη μιζέρια..

Μη γελάτε, δείτε σας παρακαλώ αν αμφιβάλετε εδώ τα παραδείγματα που δίνουν οι υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας: http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231050116  

Όσοι είστε άπιστοι Θωμάδες θα το μετανιώσετε.

Μετά από όλα αυτά πώς να υποστηρίξει κάποιος ότι μειώνονται οι συντάξεις;;;; Πως;;;;

Εγώ πάντως ήδη γίνομαι… φιλοκυβερνητικός και ας υποστώ τα μπουγελώματα της Κατερίνας (http://agauch-katerina.blogspot.com/ ), της Cynical (http://e-cynical.blogspot.com/ ) και των περί αυτών (δεν είναι και άσχημα τώρα που τελείωσαν τα σχολεία…) , που σκίζουν τα ρούχα τους μόλις ακούν στρατηγό Λοβέρδο και… Στρατάρχη ΓΑΠ !!!

Μαθαίνω ότι η ίδια μάχη γίνεται και στα εργασιακά με πρωτοπόρους μαχητές το ΔΝΤ την ΕΕ τον ΓΑΠ και τον Στρατηγό Λοβέρδο ο οποίος ηγείται ενός περίφημου ελιγμού τύπου Ναπολέοντος για να υπερφαλαγγίσει αυτούς που αντιδρούν στις ελεύθερες αυξήσεις των (ατομικών) μισθών δηλαδή αυξήσεις χωρίς όρια και χωρίς τους συντεχνιακούς περιορισμούς των συλλογικών συμβάσεων πίσω από τις οποίες έχουν ταμπουρωθεί οι του ΠΑΜΕ και οι συνοδοιπόροι τους για τη τελευταία τους μάχη!!

Για γέλια ή για κλάματα;

Τελικά είναι άπαικτοι αυτοί της Τρόϊκα, της… Πεντόϊκα, της……. !!!

Ποιόν κτύπησαν οι τρομοκράτες;

.


Η τρομοκρατική ενέργεια το βράδυ της 24ης Ιουνίου(πριν λίγο),  δυστυχώς με ένα νεκρό αστυνομικό στο υπουργείο που υποτίθεται προστατεύει τους πολίτες αλλά δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του, έχει έναν πολύ αναγνωρίσιμο στόχο. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα.


Μόλις η συσσώρευση της αγανάκτησης του λαού από τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα αρχίζει να μετατρέπεται σε πολιτική στάση που είναι ο προθάλαμος μιας σε βάθος αλλαγής προς μαχητική υπεράσπιση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων που αφαιρούνται από το κράτος, οι προβοκάτορες – τρομοκράτες, όπως πάντα, επί τω έργω. Αν η Μαρφίν ήταν η αρχή εδώ είναι η συνέχεια.


Φυσικά δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει ότι η κυβέρνηση, η εξουσία και κυρίως η «Τρόικα» θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω σε οτιδήποτε γιατί ένας αστυνομικός δολοφονήθηκε. Άλλωστε τους αστυνομικούς γι αυτή τη δουλειά τους έχουν, αναλώσιμους, για να σκοτώνονται για πάρτι τους, και για να αυγαταίνουν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών! Ο λαός τους πονάει πραγματικά και ας είναι στην υπηρεσία μιας ενάλγητης εξουσίας οι κεφαλαιοκράτες ποτέ! Όμως εκμεταλλεύονται το θάνατό τους ρίχνοντας κροκοδείλια δάκρυα όπως με τους εργαζόμενους στη Μαρφίν, ενώ τρίβουν τα χέρια τους από πίσω.

Για να δούμε και τις ορτινάτσες της Τρόικας, τους δημοσιογράφους -παπαγαλάκια των καναλιών, πως θα μας το πουλήσουν το θέμα τις επόμενες μέρες. Δεν αποκλείεται να ακούσουμε από κανένα ότι εδώ έχουμε τρομοκρατική απειλή κατά της χώρας, μαζί με αυτή των διεθνών τοκογλύφων, με τις απεργίες, και τους αποκλεισμούς λιμανιών του ΠΑΜΕ και άλλων που… ευνοούν τη τρομοκρατία(!!!) θα ασχολούμαστε; Να "εφαρμοστεί" πάραυτα ο νόμος και να επιβληθεί η... τάξις στα κεφάλια τους!!!


Αυτό που είναι βέβαιο με τη τρομοκρατική ενέργεια, είναι ότι εκτός της πρόσκαιρης παραπλάνησης της κοινής γνώμης για να βλέπει τη σκοτεινή τρομοκρατία και όχι τη κυβερνητική με τα τρομοκρατικά μέτρα που παίρνει, θα αποτελέσει και αφορμή να δικαιολογηθούν νέα σκληρά αστυνομικά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων όπως συνήθως γίνεται.


Ποιόν λοιπόν κτύπησαν οι τρομοκράτες; Φως - φανάρι το λαϊκό και εργατικό κίνημα. Τώρα οι εργαζόμενοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο το κράτος αλλά και το παρακράτος με τους προβοκάτορες που εκτελούν ή οργανώνουν, με τυφλά και ηλίθια όργανά τους και κάποια αναγκέφαλα άτομα που το παίζουν «λαϊκοί αγωνιστές» (!!!), τέτοιες ενέργειες.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

Η απεργία του ΠΑΜΕ βρίσκεται σε εξέλιξη. Σε εξέλιξη βρίσκεται και η εκστρατεία κατασυκοφάντησης της απεργίας από τα κανάλια, με πρώτο το ΣΚΑΙ, τα οποία ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα όχι για τα εξοντωτικά μέτρα αλλά για το «δράμα» των πολιτών από την απεργία και κυρίως για τους ταξιδιώτες με καράβια διότι εμποδίζονται να ταξιδέψουν… κλπ, κλπ.

Στο όνομα των πολιτών ζητάνε την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας των πολιτών! Απαιτούν απεργίες χωρίς κανένα κόστος για την εργοδοσία. διαδηλωσεις χωρίς να περνάνε διαδηλωτές απο τους δρομους! Προωθούν τον κοινωνικό αυτοματισμό της θεωρίας "όλοι εναντίον όλων" ώστε η κυβέρνηση να μένει στο απυρόβλητο και να περνάει τα μέτρα. Όλη μας η έγνοια να είναι οι κακοί απεργοί του ΠΑΜΕ όχι το περιεχόμενο της απεργίας. Να αποδεχόμαστε τη περικοπή των μισθών των πολιτών αλλά να μην ενοχλούμε τους... πολίτες με απεργίες. Να δακρύζουμε για τα χαμένα δικαιώματα αλλά όχι και να απεργούμε και να δίνουμε μάχες υπεράσπισης.

Απαιτούν δε άμεσα την παρέμβαση του εισαγγελέα και των δυνάμεων καταστολής για την «αποκατάσταση της τάξης» που… διαταράσσεται όχι από τα αντιλαϊκά μετρά της κυβέρνησης αλλά από την… απεργία του ΠΑΜΈ!!!

Που καταντήσαμε να επιζητείται η επαναφορά «παλιών καλών εποχών» ωμών απαγορεύσεων και καταστολής. Για το… καλό του πολίτη και της πατρίδος βέβαια όπως είπε και ο ΓΑΠ!

Η προπώληση της χώρας

.

Διαβάζω στο "sofokleous10.gr" της 21ης Ιουνίου 2010 τα εξής απίστευτα που τα κάνουν όλα πιστευτά:






«Ειδικά προνόμια που καθιστούν απαγορευτική κάθε σκέψη της ελληνικής κυβέρνησης για στάση πληρωμών και επιβολή νέων όρων εξυπηρέτησης του χρέους παρέχει στην «τρόικα» η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο: η αλληλεγγύη του ΔΝΤ και των κρατών της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, με τη χορήγηση του δανείου των 110 δις. ευρώ, εκδηλώνεται υπό τον όρο, ότι θα έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας σε κάθε περίπτωση αθέτησης πληρωμών από την Ελλάδα.


Ουσιαστικά, το Δημόσιο παίρνει ένα δάνειο, το οποίο θα δεσμεύει το ελληνικό κράτος όπως περίπου δεσμεύεται ένας ιδιώτης, όταν λαμβάνει δάνειο από μια τράπεζα: αν δεν εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, η τράπεζα έχει το δικαίωμα να ζητήσει την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, για να εξοφληθεί το χρέος. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, αλλά με έναν ακόμη χειρότερο όρο: η διαδικασία κατασχέσεων δημόσιας περιουσίας μπορεί να ενεργοποιηθεί ακόμη και αν η Ελλάδα φανεί ασυνεπής στις πληρωμές της σε ιδιώτες πιστωτές και όχι προς τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και ΔΝΤ.


Με τον τρόπο αυτό, το διεθνές σύστημα «έδεσε» την Ελλάδα, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει το δρόμο της Ρωσίας ή της Αργεντινής, λέγοντας πολύ απλά «δεν πληρώνω» και επιδιώκοντας να εκβιάσει μια ευνοϊκότερη συμφωνία εξυπηρέτησης του χρέους. Μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την «τρόικα», κάθε τέτοια προσπάθεια θα οδηγεί σε διαδικασίες κατάσχεσης κρατικών ακινήτων, μετοχών, ή άλλων περιουσιακών στοιχείων και δικαιωμάτων.


Ο όρος που «δαγκώνει» κρύβεται στο άρθρο 14, με τον τίτλο «Εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία». Εκεί ορίζεται, ότι:


1. Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.


2. Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.


3. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.


4. Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.


5. Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.


Ουσιαστικά, δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί θα μπορούν να εκδώσουν, με βάση το αγγλικό δίκαιο, μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία, μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα! Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, με τις οποίες η χώρα θα «βγει στο σφυρί» για την ικανοποίηση των πιστωτών της…»






Τα "σχόλια" είναι αυτονόητα…

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η χώρα έχει οδηγηθεί σε ένα ασφυκτικό καθεστώς νέας κατοχής. Ο λαός με κομμένη την ανάσα ακούει καθημερινά να ανακοινώνονται όλο και πιο σκληρά, αντικοινωνικά μέτρα που ανατρέπουν τον οικογενειακό και προσωπικό προγραμματισμό, ισοπεδώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών και σπρώχνουν με βίαιο τρόπο τον λαό στη φτώχια, την ανεργία, την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα εκείνα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφονται.

Η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ έρχεται να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων.

Ποιος είναι ο στόχος αυτού του νέου καθεστώτος κατοχής; Να τεθεί η χώρα σε ιδιότυπη «καραντίνα» για να μην επεκταθεί η αποκαλούμενη «μόλυνση» και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Το κύριο ενδιαφέρον της «τρόικας» δεν είναι η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση της χώρας τους από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Δεν φθάνει που την τελευταία δεκαετία ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει κυριολεκτικά από το υστέρημά του μιάμισι φορά το τρέχον δημόσιο χρέος, με το καθεστώς κατοχής που αποδέχθηκε η κυβέρνηση προβλέπεται μέσα στην επόμενη τριετία να το πληρώσει εξ ολοκλήρου άλλη μία φορά! Και παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί μέσα στην τριετία πάνω από 70 δις ευρώ.

Αυτό υπόσχεται η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό.

Αλήθεια τι σόι βοήθεια είναι αυτή που έρχεται να προσφέρει η «τρόικα», όταν μετά το πέρας των τριών ετών η Ελλάδα θα χρωστάει τουλάχιστον 30% περισσότερα από αυτά που χρωστάει σήμερα, ενώ η εξυπηρέτηση των χρεών της θα της κοστίζει πολύ περισσότερο; Είναι δυνατό με αυτόν τον τρόπο να ξεφύγει η Ελλάδα από τη μέγκενη της χρεωκοπίας;

Μπορούν να επιβιώσουν η χώρα και ο λαός της με αυτή την πολιτική;

Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με το «πακέτο στήριξης» και την εγκατάσταση του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της ΕΕ δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να υποστούν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της ΕΕ ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του αλλά και την ίδια την χώρα του.

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε ημι-αυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.

Η μάχη την οποία καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του και ιδιαιτέρως στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε.» Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό απλώς ονειροβατεί.

Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:

Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.

Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.

Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.

Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία:

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.

Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από το 1880, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε άρνηση της πληρωμής του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνήφθησαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρείας. Αν είναι να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.

Όμως η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αφετηρία για μια άλλη ριζικά διαφορετική πορεία που απαιτεί:

1. Την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος που να εκφράζει τη δυναμική μιας νέας οικονομικής πορείας της χώρας προς όφελος του λαού. Η καταστροφή δεν μας περιμένει αν φύγουμε από το ευρώ, αλλά όσο παραμένουμε υποτελείς στο ευρώ. Η χώρα θα πάψει να είναι έρμαιο κάθε είδους πίεσης, εκβιασμού και επιδρομής της διεθνούς κερδοσκοπίας, θα πάψει να είναι αναλώσιμο είδος των αγορών, μόνο αν ανακτήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της οικονομίας της.

2. Την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας, με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας, τον επαναπροσανατολισμό της πιστωτικής πολιτικής, το χτύπημα της χρηματιστικής αγυρτείας και τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων.

3. Την ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, των υποδομών και των υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα.

4. Την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία δεν θα στηρίζεται σε ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους επενδυτές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων, στη δυναμική και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου.

5. Την αλλαγή του μονομερούς προσανατολισμού της χώρας και την απαλλαγή της από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί. Χρειάζεται η χώρα και ο λαός να ανοιχτούν επιτέλους στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν δυνατότητες και ευκαιρίες μέσα από την αναζήτηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως καταναγκασμούς, επιβολές και μονοπωλιακές εξαρτήσεις.

Η διάσωση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με «εθνικές» ή «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία.

Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων.

Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας.

Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Όλοι εμείς που υπογράφουμε το παρόν κείμενο πιστεύουμε πώς τώρα είναι η ώρα για να οικοδομηθεί ένα νέο ΕΑΜ, μια νέα Φιλική Εταιρεία, μια νέα Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Μόνο με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση και την αναγέννηση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης. Αυτό είναι σήμερα το κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον για τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο.

Ένα τέτοιο μέτωπο δεν είναι υπόθεση απλώς και μόνο ορισμένων οργανώσεων ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εξαρτήσεις. Ένας ενωμένος και αποφασισμένος λαός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν, δεν μπορεί να τον σταματήσει καμιά απειλή, κανένα αντίποινο των αγορών. Όποτε ο λαός αποφάσισε να ενωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά του δεν υπήρξε καμιά δύναμη που να μπόρεσε να του σταθεί εμπόδιο.

Αντίθετα οι αγορές, οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι και το πολιτικό τους προσωπικό έχουν κάθε λόγο να φοβούνται. Και είναι αλήθεια ότι τρέμουν σήμερα στην ιδέα μιας αυθεντικής λαϊκής αφύπνισης. Όχι μόνο γιατί ένας αποφασισμένος και ενωμένος λαός δεν υπήρξε ποτέ εύκολος αντίπαλος για την αντίδραση, αλλά γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι ένας τέτοιος αγωνιστής λαός δεν θα βρεθεί μόνος του, απομονωμένος, αλλά σχεδόν αμέσως θα σταθούν δίπλα του, σύμμαχοι και συναγωνιστές, και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και άλλοι που στενάζουν το ίδιο κάτω από την μπότα της υπερεθνικής χρηματιστικής απολυταρχίας.

Στην προοπτική ενός τέτοιου μετώπου στρατευόμαστε και αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να προωθήσουμε τους στόχους και την οργάνωσή του μέσα στον ίδιο τον λαό, μέσα στις οργανώσεις του, μέσα από επιτροπές κοινής δράσης σε τόπους δουλειάς και κατοικίας ανεξάρτητα από ιδεολογικές, πολιτικές και κομματικές διαφορές. Δεσμευόμαστε να παλέψουμε για την ανάδειξη της αναγκαιότητας του μετώπου αλλά και των βασικών στόχων του σε όλους τους φορείς και τις δράσεις μέσα από τις οποίες εκδηλώνεται η κίνηση των μαζών.



30/5/2010

Παύση πληρωμών και ζητήματα αρχών και τακτικής της Αριστεράς

Βλέπε σχετικά: "Αριστερά και ΟΝΕ" - http://e-cynical.blogspot.com/   

Για τη «παύση πληρωμών» και την άρνηση πληρωμής του χρέους που προβάλλεται τον τελευταίο καιρό σαν σωστή λύση και αντιδρούν λυσσαλέα η κυβέρνηση και το τραπεζικό και χρηματιστικό κεφάλαιο, θέλω να πω ότι είναι μια πάγια θέση του κομμουνιστικού κινήματος από την γέννησή του, το 1848 χωρίς καμιά παρασπονδία εκ μέρους του μέχρι σήμερα. Την θέση αυτή τη κληρονόμησε από προηγούμενα λαϊκά αστικοδημοκρατικά κινήματα του 18ου αι. Μόνο η θέση του ΚΚΕ σήμερα δεν έχει ξεκαθαριστεί πλήρως (ενώ η άρνηση ήταν πάντα πάγια θέση του σε προηγούμενες περιπτώσεις) αλλά νομίζω ότι είναι αδύνατο να καταλήξει σε άλλη θέση ως προς την ουσία.

Για το θέμα αυτό δυο άρθρα του Δημήτρη Καζάκη στην εφημερίδα «Δρόμος» (δες http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/06/8.html#more) και ένα άλλο στο ίδιο blog στις 10/6 με τίτλο: «Στάση πληρωμών: μία απάντηση στον Ριζοσπάστη» περιέχουν όλη την ιστορία του αιτήματος για να μην επαναλαμβάνω.

Η άρνηση πληρωμών είναι ο λαϊκός δρόμος απαξίωσης του τοκογλυφικού - χρηματιστικού κεφαλαίου που συσσωρεύτηκε σε βάρος των λαών, σαν βρικόλακας που για να υπάρχει απαιτεί κάθε μέρα και περισσότερο αίμα. Αν του κόψεις την αιμοδοσία αυτομάτως πεθαίνει. Ωστόσο οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου κάθε άλλο παρά να του κόψουν την αιμοδοσία από την αφαίμαξη των λαών σκέφτονται, γι αυτό μιλούν για καταστροφή των πάντων σε περίπτωση παύσης και άρνησης του χρέους!!! Μέχρι εκεί που μπορούν, θα λαμβάνουν μέτρα για να ανταποκρίνονται στις απαιτήσει του βρικόλακα (κεφαλαίου). Αν δεν τα καταφέρουν, προτιμούν τον πόλεμο ως μέσο απαξίωσης των κεφαλαίων (κανιβαλισμός κεφαλαίων) φυσικά με απίστευτα μεγαλύτερη απαξίωση και καταστροφή του «κεφαλαίου» που λέγεται ανθρώπινη παραγωγική δύναμη.

Η Αριστερά λοιπόν που προβάλλει την άρνηση του χρέους, προβάλλει την άλλη εναλλακτική λύση της υποχρεωτικής απαξίωσης του χρηματιστικού – τοκογλυφικού κεφαλαίου χωρίς να καταστραφεί ο λαός.

Έτσι έχουμε δυο εκ διαμέτρου αντίθετες λύσεις.

Η μία να μείνει απείραχτο το κεφάλαιο και με μέτρα, αναδιάρθρωσης κλπ να εξακολουθήσει την αφαίμαξη πλούτου από τους λαούς και αν αυτό δεν φτάνει να πάει σε πόλεμο για την απαξίωση των οριακών και αδύναμων κεφαλαίων.

Η άλλη της Αριστεράς που θέλει άρνηση πληρωμών, θέλει να μείνει απείραχτο το ανθρώπινο κεφάλαιο και να απαξιωθεί το χρηματιστικό- τοκογλυφικό κεφάλαιο και αν αυτό είναι αδύνατο να γίνει ομαλά, να γίνει επαναστατικά.

ΟΝΕ και ΕΕ

Η ΟΝΕ και η ΕΕ ήταν πάντα ένα αγκάθι ποιοτικής διαφοράς πολιτικής των φορέων στο εσωτερικό της Αριστεράς. Το ζήτημα από μόνο του είναι απλά ζήτημα τακτικής όταν ο σκοπός είναι ενιαίος, δηλαδή πως θα ανατραπεί με καλύτερους όρους η εξουσία του κεφαλαίου. Όταν όμως η ρίζα της διαφοράς είναι από τη μια η ανατροπή του καπιταλισμού και από την άλλη η μεταρρύθμιση του για να επιβιώσει, τότε μετατρέπεται σε ποιοτική διαφορά. Έτσι εμφανίστηκε και στην Ελλάδα μεταξύ ΣΥΝ και ΚΚΕ.

Η πολιτική του ΣΥΝ έβλεπε τον σοσιαλισμό μέσα από την ανάπτυξη των (αστικών) υπερεθνικών δημοκρατικών θεσμών στην ΕΕ και τη μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος.

Η θέση του ΚΚΕ είχε σαν προϋπόθεση της ανάπτυξης των δημοκρατικών θεσμών με λαϊκή πίεση και το άνοιγμα του δρόμου προς τον σοσιαλισμό με την έξοδο από την ΕΕ διότι έτσι θα ανατρέπονταν ταχύτερα (και όχι θα μεταρρυθμίζονταν) το σύστημα.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ποιος είχε δίκαιο όταν οι του ΣΥΝ μιλούσαν για «τοπικισμούς», «εθνικισμούς», αναχρονισμούς κλπ του ΚΚΕ. Ωραία είναι να ντύνουμε με "σύγχρονους", δήθεν αριστερούς όρους, τη πολιτική μας για να ψηφίσουμε το Μάαστριχτ αλλά όταν έρχεται η ώρα των συνεπειών δεν αρκεί ένα «κάναμε λάθος»! Άλλωστε το "λάθος" αυτό δεν ήταν τυχαίο, ήταν αποτέλεσμα μιας αταξικής θεώρησης της ΕΕ. Και σήμερα που ακούγονται φωνές εντός του ΣΥΝ για "έξω" από την ΕΕ, το ευρώ, την ΟΝΕ κλπ δεν έχει ξεκαθαριστεί αν λέγονται από τους περισσότερους για να γίνει ευκολότερη η ανατροπή του συστήματος ή για να διορθωθεί ευκολότερα το σύστημα. Εξ ου και η αναδιαπραγμάτευση και όχι η άρνηση  του χρέους.

Θα μπορούσα να δεχτώ μια κομμουνιστική θέση "μέσα στην ΕΕ" χωρίς να το θεωρώ θέμα αρχής. Και αυτό γιατί όσο η ΕΕ μετατρέπεται σε πραγματική πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, τόσο μετατρέπεται σε πεδίο ταξικής πάλης όπως κάθε εξουσία. Και τότε θα μπορούσα να έχω θέση «μέσα στην ΕΕ» και ταυτόχρονα πάλη για την ανατροπή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου σ αυτήν, όπως πιθανόν θα προτιμούσαν να κάνουν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί κομμουνιστές και όπως κάνουμε εμείς σε επίπεδο εθνικής εξουσίας. Από την άποψη αυτή δεν είναι θέμα αρχών, είναι θέμα τακτικής. Ενώ από την άποψη της μεταρρύθμισης και θεραπείας του συστήματος είτε πεις μέσα στην ΕΕ είτε πεις έξω το ίδιο είναι, για να σταθεροποιηθεί η εξουσία του κεφαλαίου το κάνεις αντικειμενικά, είτε το παραδέχεσαι είτε όχι. Με άλλα λόγια η ίδια θέση αποκτά εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με τη πηγή αναφοράς και παραγωγής της.

Άλλωστε και ακροδεξιά κόμματα φωνάζουν για έξω από την ΕΕ, τι σχέση έχουν με την Αριστερά;

Όσο για τη σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης, για να μπω και στη λογική του ΣΥΝ στην ΕΕ, νομίζω ότι το θέμα είναι λυμένο πάνω από 100 χρόνια για την Αριστερά ας μην επανερχόμαστε. Αν η μεταρρύθμιση δεν αποτελεί εργαλείο και μέσο ανατροπής αυτού πολύ μεταρρυθμίζει τότε μετατρέπεται σε εργαλείο και μέσο σταθεροποίησης αυτού που μεταρρυθμίζει. Η ίδια πράξη με εντελώς αντίθετο περιεχόμενο.

Να ξαναθυμηθούμε τον μαρξισμό για την πολιτκή και τις τάξεις

.

Ένα σχόλιο στην ανάρτηση της Cynical, «Δημοκρατία – Μαϊμού» (http://e-cynical.blogspot.com/  )


Σε προηγούμενη ανάρτηση έκανα ένα σχόλιο με τίτλο «Η εργατική τάξη και οι φορείς της». Σ αυτό πολύ συνοπτικά ανέφερα περίπου ότι η εργατική τάξη δημιουργεί τα όργανα της για να υπηρετήσουν τους σκοπούς της. Ήταν δε φανερό ότι τα όργανα της τάξης, δηλαδή τα παράγωγά της, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να είναι ανώτερα απ την ίδια την τάξη που τα δημιούργησε, ούτε φυσικά να την αντικαταστήσουν μπορούν, ούτε να θέσουν τη τάξη που τα δημιούργησε στην υπηρεσία τους.


Κατέληγα δε ως εξής: «Τέλος οφείλουμε να καταλαβαίνουμε τις οργανώσεις της εργατικής τάξης ως όργανα της τάξης απολύτως υποταγμένες στο σκοπό της. Είναι "εργαλεία" τα οποία εργάζονται για τους δικούς της σκοπούς και όχι το αντίθετο. (…) Οι οργανώσεις είναι όργανα της τάξης ποτέ το αντίθετο. Αυτό σημαίνει απόλυτη υποταγή των οργανώσεων στους ρόλους για τους οποίους είναι ταγμένες»


Διαστέλωντας την ίδια (μαρξιστική) τοποθέτηση για κάθε τάξη, διαπιστώνουμε και με την αστική τάξη ότι δημιουργεί τους φορείς της, δηλαδή τα αστικά κόμματα, το αστικό κοινοβούλιο, την αστική δικαιοσύνη που θεσμοθετείται σαν «ανεξάρτητη», το αστικό κράτος με τους μηχανισμούς βίας ή διεκπεραίωσης, τον αστικό τύπο και φυσικά το θεσμικό , νομικό και ιδεολογικοπολιτικό εποικοδόμημα. Όλα στη υπηρεσία της αστικής τάξης δηλ. του κεφαλαίου. Ό,τι δεν μας κάνει σήμερα το απονεκρώνουμε, το αλλοιώνουμε το παραβιάζουμε ή και το καταργούμε. Ότι μας εξυπηρετεί το επαναφέρουμε το αγιοποιούμε το μετατρέπουμε σε σωτήρα του έθνους ,του κράτους, της κοινωνίας!


Με αυτό το πρίσμα αν δούμε τη λειτουργία των θεσμών του αστικού κράτους θα κατανοήσουμε καλά ότι οι σημερινές παραβιάσεις του πνεύματος του αστικού συντάγματος ή της κοινοβουλευτικής ηθικής και δεοντολογίας, ή της ίδιας της κοινοβουλευτικής νομιμότητας, είναι εντελώς φυσικές αφού «έτσι επιτάσσουν οι καιροί». Αυτό το ακούμε με τις φράσεις δικαιολογίας ότι, έχουμε κρίση, τι να κάνουμε, «πάνω από όλα είναι η σωτηρία της πατρίδος»!!!


Στο όνομα της κρίσης και της πατρίδος (του κεφαλαίου) δικαιολογούνται για το σύστημα τα πάντα. Ένας εθισμός της ταξικής εξουσίας που η προέκτασή του φτάνει στον φασισμό αλλά για την ώρα εξαντλεί την εφεδρεία του κοινοβουλευτισμού. Αν αυτός δεν αντέξει, αν αυτός σταθεί εμπόδιο πλέον στα επόμενα πολύ σκληρά σχέδια της οικονομικής εξουσίας, τότε θα καταργηθεί και αυτός στο όνομα της «πατρίδος» βεβαίως – βεβαίως… Παντού και πάντα τα ίδια συμβαίνουν. Όσο για τον αναγκαίο εχθρό (το αντίθετο που Ποτέμκιν) τον βρίσκουν αμέσως ή τον δημιουργούν, ούτε εδώ έχουν πρόβλημα.


Τώρα αν περιμένουμε τον πρόεδρο της δημοκρατίας να αντικαταστήσει τη δράση των μαζών και των εργαζομένων και να πει αυτός το «ΟΧΙ» στο αντεργατικό Π.Δ. ενώ θα έπρεπε να το επιβάλει ο λαός στους δρόμους, μάλλον κοιμόμαστε ύπνο βαθύ. Ο πρόεδρος, ο όποιος πρόεδρος, θα έλεγε όχι μόνο αν ζυγίζοντας τις λαϊκές αντιδράσεις ή τον ξεσηκωμό, εκτιμούσε ότι η εκτελεστική εξουσία ξεπέρασε τα όρια αντοχής του συστήματος και για να το προστατεύσει από μεγαλύτερο κακό, θα έλεγε το «όχι». Μόνο με αυτή την έννοια θα λέγονταν το «όχι» του. Και φυσικά θα το έλεγε για να δώσει ανάσα στο σύστημα και να παράξει άλλη μεθοδολογία για την ίδια λύση και τον ίδιο σκοπό ( το είπε δειλά – δειλά στον Λοβέρδο αλλά οι μάζες "έλειπαν" από το ζύγι του και δεν εκτίμησε ότι το σύστημα κινδυνεύει για να το πει ορθά κοφτά…).


Αντίθετα από τον πρόεδρο, αν οι λαϊκές μάζες ανέτρεπαν με τη δύναμή τους το αντεργατικό Π.Δ., θα το έκαναν για να ανοίξουν το δρόμο σε μια άλλη γενικότερη πολιτική κατά του συστήματος, όχι για να του δώσουν ευκαιρία να δοκιμάσει τον ίδιο στόχο με άλλη μεθοδολογία και πολιτική. Μιλάμε για ποιοτική διαφορά.

Πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχει ένα ισοζύγιο των αστικών μορφών διακυβέρνησης. Ανάλογα με την κρίση, την οξύτητα των ταξικών και πολιτικών συγκρούσεων και τα αδιέξοδα του συστήματος, εφαρμόζουν και το αντίστοιχο σύστημα πολιτικής διαχείρισης (διακυβέρνησης) και δεν έχουν κανένα ενδοιασμό αν είναι δημοκρατία, ημιδημοκρατία, καλυμμένος ή απροκάλυπτος φασισμός. Αυτό το προσδιορίζει η ανάγκη του συστήματος και όχι οι νόμοι και οι θεσμοί που το ίδιο οικοδομεί για να εξυπηρετήσει καλύτερα τους σκοπούς του. Κοινώς το σύστημα (κεφάλαιο) τα έχει όλα κουρελόχαρτα αν αυτό απαιτεί το συμφέρον του. Και μη ψάχνετε τη λύση σε κανένα σύνταγμα. Όλα είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών μαχών είτε σε επίπεδο τάξεων είτα σε επίπεδο πολιτικής.

Αριστερά τι κάνεις;;;;

.

Ήταν μια αυθόρμητη χαμηλόφωνη κραυγή αγωνίας, απορίας, απελπισίας και έκκλησης. Όλα τα είχε αυτή η κραυγή που βγήκε στεντόρεια, όταν ο αναλυτής ενός καναλιού, αφού πρώτα έδειξε τα ευρήματα μιας δημοσκόπησης για τη καταβαράθρωση του πολιτικού συστήματος, λόγω της κρίσης και των πολιτικών που ασκούνται αναμεμειγμένες με την απίστευτη διαφθορά, είπε: "Η Αριστερά όμως παρότι θα έπρεπε και θα μπορούσε δεν φαίνεται να καρπώνεται τη δυσαρέσκεια του λαού"!




Αυτό ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι της κραυγής. «Αφού τώρα δεν μπορείς, πότε θα μπορείς;». Μα η απελπισία είχε και κάτι ακόμα πιο τραγικό. «Αντί να ξεκολλήσεις και να πάς κόντρα στο πολιτικό σύστημα, ως εναλλακτική λύση ανατροπής της εξουσίας, φθείρεσαι και συ απίστευτα μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα!!! Το επόμενο βήμα θα είναι να θαφτείς μαζί του και να βγει στην επιφάνεια ως μόνη λύση ο φασισμός. Αριστερά τι κάνεις, το έχεις καταλάβει;».




Δεν χρειάζεται να κάνω αναλύσεις γι αυτό που άκουσα. Το θέμα είναι αν το άκουσε η οργανωμένη και δομημένη στα κάστρα της Αριστερά. Η Αριστερά που οργανώνεται, ομφαλοσκοπεί, ικανοποιείται και δικαιώνεται στα λόγια, η Αριστερά που παλεύει αλλά δεν μπαίνει στη φωτιά παρά μόνο για να μη μείνει άκαπνη! Που δεν κάνει Μέτωπο για τη σωτηρία του λαού γιατί δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της δικής της σωτηρίας.


Είναι καιρός ο λαός να "κουνήσει" τα "λαϊκά ακίνητά" του. Την ώρα που το σύστημα ιδιωτικοποιεί για τη σωτηρία του, αυτός να "δημεύει και να κοινωνικοποιεί" τα δικά του περιουσιακά στοιχεία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του! Σε καιρούς χαλεπούς πρέπει να γίνουν ρευστά, τόσο ρευστά όσο οι χείμαρροι και τα ποτάμια της ιστορίας…

Κρίση, εξέγερση, επανάσταση

.


Τα τελευταία μέτρα σοκ κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων αποτελούν τη τελευταία (ως σήμερα 17/6/10/ και ώρα 09.19…) αντεργατική και αντιλαϊκή πράξη της κυβέρνησης σε συνεργασία με ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ. Είναι μέρος ενός τεράστιου προγράμματος επιστροφής στον 19 αι. σε μια εποχή "ελεύθερου καπιταλισμού" ή εργασιακού Μεσαίωνα, όταν κανένα δικαίωμα δεν είχε ο εργαζόμενος αλλά και ο λαός.


Από τη άλλη τα μέτρα αποτελούν ένα ακόμη ποσοτικό στοιχείο που συσσωρεύει την λαϊκή αγανάκτηση και ετοιμάζει σταδιακά την ποιοτική μετατροπή της σε εξέγερση και εν δυνάμει σε επανάσταση. Ωστόσο αυτό καμιά εξουσία δεν το πιστεύει και νομίζει μέχρι τη τελευταία στιγμή ότι θα υποτάξει κάθε αντίδραση. Και βέβαια το πετυχαίνει πάντα εκτός από μια φορά. Όταν ανατρέπεται!


Τίθεται όμως σε όλο αυτό το ενδιάμεσο διάστημα, για την Ελλάδα ας πούμε, ένα πασίγνωστο στην ουσία θέμα: Ποιος προκαλεί την εξέγερση;


Σε πολλά σχόλια στα blog διαβάζω συχνά – πυκνά απόψεις του στυλ ότι το ΚΚΕ προσπαθεί να χειροτερέψει τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων για να τους αναγκάσει σε... επανάσταση(!!!), ότι η Αριστερά εκλιπαρεί να παίρνει η κυβέρνηση σκληρά μέτρα για να της στέλνει «αγανακτισμένους οπαδούς» γι αυτό δεν αντιδρά στα μέτρα(!), ότι κάνει απεργίες ώστε να φύγει από εδώ το κεφάλαιο και μέσω της οικονομικής καταστροφής και της ανεργίας να προκληθεί εξέγερση, ότι τελικά τα βάσανα των εργαζομένων υπάρχουν γιατί η Αριστερά τα επιδιώκει ώστε να ικανοποιήσει τα ιδιοτελή σχέδια για επανάσταση!!! Η θεωρία του "όσο χειρότερα τόσο καλύτερα" βασιλεύει...


Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Ότι τα μέτρα δεν θα υπήρχαν, η κρίση δεν θα υπήρχε, η δυστυχία δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν η Αριστερά και ιδίως το ΚΚΕ; Ότι τελικά ο εχθρός του λαού είναι η Αριστερά και αν τη βγάλουμε από τη μέση, θα γλυτώσουμε και από τα βάσανα;


Φυσικά όλοι αυτοί δεν αγνοούν καθόλου ότι το σύστημα παράγει τον νεκροθάφτη του με τα μέτρα που λαμβάνει για να διασφαλίσει τα κέρδη των καπιταλιστών. Απλά προσπαθούν να παραπλανήσουν, και δυστυχώς κάτι πετυχαίνουν, όταν παρόμοιες απόψεις κυκλοφορούν ευρέως. Υπάρχουν άνθρωποι που τους κόβουν τη σύνταξη και το μισθό και επειδή φοβούνται να σηκώσουν το ανάστημα στη εξουσία βολεύονται εύκολα βρίζοντας την Αριστερά.


Όμως η κρίση και το μπαράζ μέτρων έχει ξευτελίσει πλέον παρόμοιες απόψεις. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε άλλο. Τώρα κανένας δεν αμφιβάλει ποιος είναι ο φταίχτης των μέτρων. Όταν το σύστημα ρίχνει εκατομμύρια μαζών στη φτώχεια όλοι ξέρουν τον υπεύθυνο. Έτσι αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση για κάθε σύστημα.


Την εξέγερση και την επανάσταση την ετοιμάζουν, την ωριμάζουν και την προκαλούν τα συνεχή μέτρα που λαμβάνει η εξουσία του κεφαλαίου. Σταδιακά αυτό γίνεται κοινή συνείδηση και στο τέλος μετατρέπεται σε στάση ζωής και σε πράξεις ζωής. Τότε είναι αργά για οποιαδήποτε προπαγάνδα να ρίξει σε άλλους τις ευθύνες.


Τα αντιλαϊκά μέτρα προκαλούν όχι μόνο εμβάθυνση της οικονομικής κρίσης αλλά και της κοινωνικής και της πολιτικής κρίσης. Έτσι στρώνεται ο δρόμος της αμφισβήτησης της εξουσίας. Αυτό είναι το αίτιο που η κρίση οδηγεί στην εξέγερση και την επανάσταση. Κανένας άλλος λόγος.


Όταν οι από κάτω δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν παρά μόνο τις "αλυσίδες" που τους βάζει η εξουσία και όταν αυτοί αρνούνται να κυβερνηθούν και οι από πάνω είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν, τότε τίποτα δεν σταματά τις κοινωνικοπολιτικές ανατροπές. Δεν είναι καθόλου τυχαία τα σχέδια εκτροπών και ημιδικτατορικών πολιτικών σχεδίων της άρχουσας τάξης που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Προσπαθούν να προλάβουν ακριβώς τη λαϊκή εξέγερση με κατασταλτικά μέτρα και χωρίς να χάσουν τίποτα από τον πλούτο που λήστεψαν από τον λαό. Όμως παραβλέπουν τον ιστορικά απρόβλεπτο λαϊκό παράγοντα που ποτέ καμιά εξουσία δεν κατάφερε να υποτάσσει συνεχώς.


Συνθήματα όπως «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» ή «Δουλειά – Υγεία – Δημοκρατία» μπορεί και πάλι να γίνουν συνθήματα μερικών λέξεων που συνασπίζουν μερικά εκατομμύρια…


Η στιγμή των εκρήξεων έρχεται. Αυτουργός τους το σύστημα. Όσο για την Αριστερά; Ο ρόλος της είναι η οργάνωσή του εξεγερμένου λαού για να έχει στόχο, πρόγραμμα, εναλλακτική λύση και δρόμους προς το μέλλον. Αν το σύστημα φέρει ευθύνη για τη κρίση η Αριστερά φέρει ευθύνη να οργανώσει το λαό για την ανατροπή του.





ΥΓ. Άκουσα ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ θα προσφύγει στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, καθώς και στο Διεθνές Γραφείο Εργασίας για τα μέτρα!!! Τους εργαζόμενους θα τους καλέσει μόνο για κάποιες τουφεκιές. Προσπαθεί να σώσει το σύστημα από την αυτοϋπονόμευσή του και τη δική της ύπαρξη από την οργή των εργαζομένων, προσφεύγοντας σε δήθεν αταξικούς και ουδέτερους υπερεθνικούς οργανισμούς. Μετά απορούν για τα… γιαούρτια!!!

Πλουραλισμός και Αριστερά

.

Ένα σχόλιο στην ανάρτηση της Cynical -  http://e-cynical.blogspot.com/) “Η Δυσκολία του να είσαι Αριστερός”



Σκέφτομαι πόσο σοβαρά και πόσο αστεία είναι όλα τα περί άπειρων τάσεων, ομάδων και συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ, στον ΣΥΝ, στην Αριστερά. Ακόμη και πως αντιμετωπίζονται. Άλλοι αντιμετωπίζουν τη πολυποικιλία της Αριστεράς σαν πολυδιάσπαση, σαν κατάρα και αρνητική εξέλιξη και άλλοι σαν την πραγματική φύση ενός ζωντανού οργανισμού που παράγει άπειρες ιδέες και πράξεις για την υλοποίηση ενός και του αυτού σκοπού. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια παράγονται ενότητες, μέτωπα, ομογενοποιήσεις, διαφοροποιήσεις και διασπάσεις σε συνεχή βάση.



Η ενότητα και πάλη των αντιθέτων στο εσωτερικό της Αριστεράς για τον ίδιο σκοπό είναι πάντα, γι αυτή, η μήτρα της παραγωγής νέων ιδεών και νέων δυνάμεων αλλά και διασπάσεων. Το μόνο ζήτημα είναι ο κοινός παρονομαστής που ενοποιεί τους διαφορετικούς αριθμητές. Υπάρχουν και εδώ «κόκκινες» γραμμές. Δεν μπορούμε να επιτυγχάνουμε ενότητα ο ένας για να θεραπεύει τον καπιταλισμό και ο άλλος για να τον ανατρέψει. Αυτές οι δυνάμεις θα μπορούσαν να έχουν κάποια ενότητας τακτικής σε τρέχοντας θέματα πολιτικής αλλά όχι στρατηγικής. Κάπως έτσι συνυπήρχαν και συνυπάρχουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ. Τίποτα το παράξενο. Αυτό θα συνεχίσει ιστορικά να επανεμφανίζεται σε όλη την Αριστερά εν όσο οι δυο βασικές τάξεις, η αστική και η εργατική, συγκρούονται στο ταξικό και πολιτικό πεδίο προσπαθώντας να κυριαρχήσουν. Καρπός των πιέσεων αυτών είναι και τα τεκταινόμενα στον ΣΥΝ. Δεν μπορεί, θα υπάρχουν συνεχώς απώλειες για την Αριστερά. Μέχρι…



Έγραψα πριν λίγε μέρες ότι «Η Αριστερά ως πολιτικό υποκείμενο της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού ποτέ δεν ήταν ενιαία και μονολιθική, άσχετα αν έτσι φάνταζε σε κάποιες ιστορικές φάσεις. Ούτε είναι ανάγκη να είναι μονολιθική και ενιαία και χωρίς πολλές και διαφορετικές ιδέες στο εσωτερικό της για το πώς θα επιτελέσει το σκοπό της εργατικής τάξης. Όμως μπορεί να επιτυγχάνει κατά καιρούς ενότητα στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που απαιτεί η κάθε ιστορική στιγμή. Ομοίως μπορεί να επιτυγχάνει ενότητα έναντι του κοινού αντιπάλου, του καπιταλισμού, και είναι όνειδος το ότι στις γραμμές της έχουν εμφιλοχωρήσει απόψεις που θέλουν να μπλοκάρουν την ενότητα σε μια τέτοια βάση, πίσω από μεγάλα λόγια για καθαρή (υπερταξική) δημοκρατία κλπ, κλπ».


Εννοείται βέβαια ότι αυτός ο πλουραλισμός της Αριστεράς δεν έχει καμιά σχέση με τον αστικό αταξικό πλουραλισμό που θέλει την αγαστή συνύπαρξη αλληλοαποκλειομένων πολιτικών και ιδεολογιών σαν γιορταστική και αδάπανη παρέλαση ιδεών που αφήνουν άθικτη (προπαντός) την μία και μόνη, γι αυτούς, εξουσία του κεφαλαίου. Ο Αριστερός πλουραλισμός υπάρχει μόνο στη βάση της ποικιλίας ιδεών για την ανατροπή του κεφαλαίου. Έτσι για να το ξεκαθαρίζουμε.

Για τις τάσεις, απόψεις, σκέψεις, «φράξιες» κλπ στο ΚΚΕ δεν θα πω τίποτα. Μόνο ότι πολλοί κοιμούνται ύπνο βαθύ αν νομίζουν ότι εκεί έχουν σταματήσει οι ίδιες διεργασίες που διέπουν όλη την Αριστερά. Απλά δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο ως βορά για τους αντιπάλους του. Όχι όμως ότι δεν γίνεται της… Το ΚΚΕ δεν είναι εκτός διεργασιών.


Τέλος το θέμα της πολυμορφίας στην Αριστερά έχει και μεγάλες φιλοσοφικές διασυνδέσεις που δεν φαίνονται. Μιλάμε για τις σχέσεις αναγκαιότητας και τυχαίου, μορφής και περιεχομένου, ουσίας και φαινόμενου και απόλυτης και σχετικής αλήθειας. Δεν είναι ώρα για τέτοιες αναλύσεις αλλά όποιος αριστερός παραβλέπει αυτές τις βασικές φιλοσοφικές κατηγορίες θα θεωρεί πάντα όνειδος τη διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό στην Αριστερά. Όμως όνειδος είναι μόνο η έλλειψη παραδοχής του κοινού παρονομαστή που συνδέει και ομογενοποιεί τους διαφορετικούς αριθμητές και όχι οι διαφορετικοί αριθμητές στην Αριστερά.


Τέλος, ο χιουμοριστικός τίτλος «Η Δυσκολία του να είσαι Αριστερός» παραπέμπει άθελα στη σοβαρή του πλευρά. Όλοι γνωρίζουν πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να είσαι Αριστερός. Όχι γιατί δεν μπορείς να διαλέξεις μεταξύ πολλών φορέων της αλλά γιατί προϋποθέτει την ανάληψη μιας βαριάς ιστορίας και ενός βαριού καθήκοντος: Να αλλάξεις τον κόσμο με μεγάλες θυσίες προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές. Πιστέψτε με, το κόστος και τα βάσανα είναι ανείπωτα. Δεν είναι εκδρομή η Αριστερά. Είναι ο δρόμος μιας κόλασης με μόνο αντάλλαγμα το όνειρο ενός επίγειου παράδεισου. Εκατομμύρια είδαν μόνο τη κόλαση. Τον παράδεισο είδαν μόνο όσοι στο τέλος της ζωής τους κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει κανένας παράδεισος και αυτός είναι ακριβώς η σπουδαία πορεία μιας ζωής που θυσίασαν για το καλό του λαού….

Η ληστεία του πλούτου των λαών

.



Μέσα στον ορυμαγδό της παγκόσμιας κρίσης μια είδηση με περίεργη χροιά έκανε ξαφνικά το γύρο του κόσμου: «Κοιτάσματα αξίας ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων στο υπέδαφος του Αφγανιστάν»!


Η είδηση λέει ότι τεράστια αποθέματα μετάλλων κρύβει το υπέδαφος του Αφγανιστάν, σύμφωνα με έρευνα του αμερικανικού Πενταγώνου, τα οποία θα μπορούσαν να αλλάξουν ολοκληρωτικά την εικόνα και την οικονομία της χώρας.


Η έρευνα στρατού και Αμερικανών γεωλόγων έδειξε ότι υπάρχουν κοιτάσματα σιδήρου, χαλκού, χρυσού, λιθίου και άλλων σπάνιων μέταλλων με χρήση σε τεχνολογίες αιχμής. Η συνολική αξία των κοιτασμάτων μπορεί να φτάνει το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια ενώ δεν έχει διερευνηθεί ακόμη όλη η χώρα.


Δεν είπαν τίποτα καινούριο. Όλοι ήξεραν τον πλούτο του Αφγανιστάν. Και οι «έρευνες» των αμερικανών με σοβιετικούς γεωλογικούς χάρτες, που εμπλουτίζονταν απο τη δεκαετία του ΄20, έγιναν…


Το κύριο ερώτημα είναι, ποιός πρέπει να χαίρεται για την «ανακάλυψη»; Μήπως και η Αφρική δεν είναι πλημμυρισμένη από διαμάντια, χρυσό, πετρέλαιο, και άπειρα άλλα ορυκτά; Ε, όσο ποιο μεγάλο πλούτο έχει το υπέδαφός της τόσο περισσότεροι λόγοι υπάρχουν για να τους κρατούν φτωχούς και υποταγμένους οι ιμπεριαλιστές. Άτυχοι οι λαοί με πλούτο το υπέδαφός τους για να μη θυμηθούμε τη τύχη των λαών της Αμερικής όταν οι λευκοί εισβολείς ανακάλυψαν τον πλούτο της… Η καλοτυχία μετατρέπεται σε κατάρα, τόσο που κάποιοι λαοί θα ήταν ευτύχείς αν δεν ανακαλύπτονταν ο πλούτος του εδάφους τους!

Μήπως δεν υπάρχουν και Έλληνες που φοβούνται μη τυχόν και ανακαλυφτούν τεράστια πλουτοπαραγωγικά κοιτάσματα στο Αιγαίο, τη θάλασσα της Κρήτης, το Ιόνιο, τη Θράκη... γιατί τότε κανένας δεν ξέρει πόσο "ελληνικές" θα αφήσουν τις περιοχές αυτές.


Αν λοιπόν είναι κάποιος που χαίρεται και για το λόγο αυτό το διαλαλεί ανά τον κόσμο, αυτός είναι οι ιμπεριαλιστικές χώρες τα κεφάλαια των οποίων θα καρπωθούν τον πλούτο του νικημένου για την ώρα, πλην ανυπότακτου λαού του Αφγανιστάν. Ακριβώς όπως έχουν καρπωθεί τον πλούτο όλων των λαών. Δεν έκαναν τζάμπα την εισβολή οι Αμερικανοί. Θα εισπράξουν με το παραπάνω (όπως κάνουν και στο Ιράκ) τα κόστη του πολέμου από τους νικημένους… αν νικήσουν βέβαια στο τέλος, πράγμα αμφίβολο.


Η είδηση μου έφερε στο νου μια παλιά ιστορία. Το 2002 συμμετείχα σε ειδική σύσκεψη για το Αφγανιστάν και έκανα μια ερώτηση – υπόμνηση την οποία μετά δημοσίευσα στον κλαδικό τύπο με τίτλο: «Η ελευθερία και η σιωπή». Το σχόλιο είχε ως εξής:

«Κατά τη συνάντηση της Αφγανής αντιπροέδρου κας Σίμα Σαμάρ στις 22 Μαρτίου με μικρομεσαίους επιχειρηματίες, με σκοπό την εξεύρεση βοήθειας, κάποιος από τους συμμετέχοντες αναφέρθηκε στην πικρή ιστορική πείρα του ελληνικού λαού και τόνισε στην κ. Σαμάρ ότι “η ελευθερία και η ανάπτυξη δε χαρίζονται, κατακτώνται από τους λαούς. Κι αν κάποιος «χαρίσει» ελευθερία, γρήγορα την παίρνει πίσω. Αναρωτιέμαι πώς η κυβέρνηση του Αφγανιστάν θα μπορέσει να διαπραγματευτεί, π.χ., τον ορυκτό πλούτο και τους αγωγούς πετρελαίου με ίσους όρους με τους ελευθερωτές που τη διόρισαν”.


Η κ. Σαμάρ, που φρόντισε από πριν να πει με νόημα ότι πρακτικά δεν είναι και πολύ «μέσα στην κυβέρνηση», έμεινε σιωπηλή με νόημα»



Πράγματι η τότε σιωπή, της κατά τα άλλα συμπαθέστατης κας Σαμάρ δείχνει, 8 χρόνια μετά, τη πικρή αλήθεια για τον Αφγανικό λαό.

Η εργατική τάξη και οι φορείς της

.




Μια αποστροφή της Κατερίνας στην ανάρτηση «Αποφόρια» που μιλούσε για «ιδιοκτήτες» στην Αριστερά (http://agauch-katerina.blogspot.com/  ) μου θύμισε ένα πρόσφατο θεωρητικό σχόλιο που μου ζητήθηκε με αφορμή τέτοιες νοοτροπίες.


Συγκεκριμένα το ερώτημα ήταν: «πάει η εργατική τάξη στο «κόμμα», το όποιο κόμμα της, ή το κόμμα πάει (υπηρετεί) στην εργατική τάξη;


Όσο αστείο και να φαίνεται, και όσο και αν η διαλεκτική αλληλουχία και αλληλεπίδραση αιτίας και αιτιατού εναλλάσσει (φαινομενικά μόνο) τις θέσεις, όποιος έχει διερευνητικό μάτι θα δει ότι πίσω από ωραία μαχητικά – κομματικοπατριωτικά συνθήματα και προσκλητήρια να πάει η τάξη στο κόμμα για να αντιμετωπίσει τη κρίση, το σύστημα και τους εκμεταλλευτές της, υποκρύπτεται η τάση αναστροφής της αναγκαιότητας. Η ανεστραμμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας κατοικοεδρεύει σε πολλά μυαλά της Αριστεράς που νομίζουν ότι δεν είναι αυτοί το «οικόπεδο ευήλιο και ευάερο» στην απόλυτη διάθεση της εργατικής τάξης να το αξιοποιήσει όπως και όποτε το έχει ανάγκη για να βγει στον δικό της ουρανό αλλά το αντίστροφο. Έκανα λοιπόν το εξής μικρό συνοπτικό σημείωμα:


«Η εργατική τάξη έχει την ιστορική αποστολή να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να εγκαθιδρύσει τη δική της αταξική κοινωνία.


Για να το πετύχει αυτό είναι αντικειμενικά αναγκαίο να οργανωθεί σε όλα τα επίπεδα οικονομικό-ταξικό, πολιτικό, κοινωνικό. Η οργάνωση αυτή σε πολιτικό επίπεδο εκφράζεται με τα πολιτικά κόμματα της εργατικής τάξης, σε συνδικαλιστικό επίπεδο με τα συνδικάτα και σε κοινωνικό με τις κοινωνικές και τοπικές οργανώσεις.


Όλες αυτές οι οργανώσεις πρέπει να έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:

Να είναι οργανώσεις της εργατικής τάξης και όχι αταξικές.


Να έχουν σχετική αυτοτέλεια η μια μορφή οργάνωσης από την άλλη.


Να μην υποκαθίσταται η μία από την άλλη.


Η εργατική τάξη συμμετέχει και σε οργανώσεις διαφόρων τύπων όπως το Κοινοβούλιο, οι ΟΤΑ, κοινωνικοί φορείς κ.α. όπου δεν κατέχει τη πλειοψηφία ούτε αποτελούν δικές της οργανώσεις αλλά αποτελούν πεδία ταξικής πάλης αμέσου ενδιαφέροντός της αν και εν δυνάμει ορισμένα από αυτά μπορούν να κατακτηθούν μελλοντικά.


Οι πολιτικές (κομματικές) και κοινωνικές οργανώσεις της εργατικής τάξης αποτελούνται από μέλη που προέρχονται από όλες τις τάξεις με βασικό ενοποιητικό στοιχείο την ενιαία ιδεολογία της εργατικής τάξης. Ωστόσο η πλειοψηφία τους δεν μπορεί παρά να είναι εργαζόμενοι για να διατηρείται ο ταξικός χαρακτήρας και ο σκοπός. Οι άλλοι συμμέτοχοι συμμετέχουν με την προϋπόθεση ότι αρνούνται τους σκοπούς της τάξης ή του κοινωνικού στρώματος από όπου προέρχονται και ασπάζονται τους σκοπούς και την ιδεολογία της εργατικής τάξης.


Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, σε αντίθεση με τις κοινωνικές, έχουν μέλη όλων των ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων αλλά με αποκλειστικό ενοποιητικό στοιχείο τη θέσης στη παραγωγή δηλαδή είναι όλοι από την ίδια τάξη, εκμεταλλευόμενοι με εξαρτημένη θέση εργασίας. Από την άποψη αυτή, η συνδικαλιστική οργάνωση «χωράει» όλους τους εργαζόμενους κάθε ιδεολογίας και κάθε διάσπασή της αποτελεί περιττή πολυτέλεια και επικίνδυνη εξέλιξη.


Με βάση τη σύνθεση των οργανώσεων της εργατικής τάξης είναι φανερό ότι αποκλείεται εξ αντικειμένου η υποκατάσταση της μιας μορφής οργάνωσης από την άλλη. Συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για συνδικάτα που υποκαθιστούν την πολιτική οργάνωση και παίρνουν τη πολιτική εξουσία ούτε για κόμματα που υποκαθιστούν τα συνδικάτα με οποιοδήποτε τρόπο.


Συνυφασμένη με το χαρακτήρα των οργανώσεων της εργατικής τάξης είναι και η σχετική τους αυτοτέλεια. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί η μια να παίξει το ρόλο της άλλης ή να λάβει εντολή να εκτελέσει τα καθήκοντα της άλλης. Σε κάθε περίπτωση που έγινε αλλοίωση της αυτοτέλειας των επιπέδων οργάνωση, το αποτέλεσμα ήταν σε ένα από τα επίπεδα αυτά να μη παράγεται αυτοτελώς πολιτική για το χώρο και απλά να μετατρέπεται σε ενεργούμενο άλλου επιπέδου. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά και συνήθως τα καταλαβαίνουμε όταν λέμε ότι τα συνδικάτα μετατρέπονται σε ιμάντα μεταβίβασης κομματικών θέσεων στη εργατική τάξη ή ότι το κόμμα ασκεί συντεχνιακή – εργατίστικη πολιτική. Και οι δυο εκδοχές είναι εξίσου επικίνδυνες για την εργατική τάξη η οποία δεν απένειμε σε καμιά οργάνωσή της την ιδιότητα της υποταγμένης οργάνωσης.


Η αυτοτέλεια έναντι των άλλων οργανώσεων της τάξης, στις αποφάσεις, στη διατύπωση της πολιτικής και στη παραγωγή ιδεολογίας και θέσεων αποτελεί όρο απαράβατο της βιωσιμότητας μιας πολιτικής ή συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης.


Εννοείται βέβαια ότι δεν γίνεται καν λόγος για οποιαδήποτε σχέση αυτών των οργανώσεων με την αστική τάξη με την οποία βρίσκονται σε ανταγωνιστική θέση. Η όποια συνύπαρξη αποτελεί απλά ιστορική περίοδο γέννησης του ενός συστήματος από το άλλο και αποτέλεσμα προσωρινών συσχετισμών δυνάμεων.


Τέλος οφείλουμε να καταλαβαίνουμε τις οργανώσεις της εργατικής τάξης ως όργανα της τάξης απολύτως υποταγμένα στο σκοπό της. Είναι "εργαλεία" τα οποία εργάζονται για τους δικούς της σκοπούς και όχι το αντίθετο. Σε καμιά περίπτωση π.χ. δεν μπορούμε να καλέσουμε την εργατική τάξη να υποταχθεί ή να υπηρετήσει "το κόμμα της", αντίθετα η υποταγή του κόμματος είναι όρος απαράβατος για την επιτέλεση της ιστορικής αποστολή της. Την όποια επιτυχία μιας πολιτικής ή συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε ως επιτυχία της τάξης και όχι της οργάνωσης. Για παράδειγμα δεν κατακτά ποτέ την (ταξική) εξουσία το κόμμα της εργατικής τάξης αλλά τη κατακτά η τάξη και το κόμμα ή τα κόμματα της εργατικής τάξης απλά τη διαχειρίζονται κατακτώντας την πολιτική εξουσία. Οι οργανώσεις είναι όργανα της τάξης ποτέ το αντίθετο. Αυτό σημαίνει απόλυτη υποταγή των οργανώσεων στους ρόλους για τους οποίους είναι ταγμένες.


Οι κινητοποιήσεις και η «επόμενη μέρα».


Με την ευκαιρία των τελευταίων κινητοποιήσεων της εργατικής τάξης , από τις αρχές του 2010, που ήταν επιτυχημένες σε μεγάλο βαθμό, έγινε φανερό ότι τίθεται εκ των πραγμάτων στο συνδικαλιστικό αλλά και στο πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης το ερώτημα: «Και μετά τι»;


Η ιστορία λέει ότι μετά από μεγάλες κινητοποιήσεις δίνεται η μεγάλη μάχη της «επόμενης μέρας». Οι δυνάμεις του κατεστημένου παλεύουν να ερμηνεύσουν τις κινητοποιήσεις ως το τέλος του «καθήκοντος» διαμαρτυρίας και «τώρα μέσα τα κεφάλια» και οι δυνάμεις της προόδου (Αριστεράς) θέλουν να τις κεφαλαιοποιήσουν ως την αρχή μιας βαθιάς αλλαγής και μετασχηματισμού συνειδήσεων με παράλληλη ευκαιρία νέας πολιτικής και οργανωτικής ανάτασης της εργατικής τάξης (κάτι που δεν κατάφεραν μετά τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη του ΄08).


Το ποιος θα κερδίσει θα φανεί. Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι οι νέες δυνάμεις δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους μέσα από τη φωτιά του αγώνα για να αναλάβουν δράση, αντικαθιστώντας τις παλιές ηγετικές δυνάμεις. Οι νέες ιδέες στην οργάνωση δεν έπεσαν ακόμη. Οι παλιές ηγετικές ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις (δεν μιλάμε για τους πουλημένους εργατοπατέρες) που έδωσαν τις μάχες τους στις δεκαετίες του ΄80 και ΄90, αδυνατούν εκ των πραγμάτων να δώσουν τις μάχες στις νέες συνθήκες του 2010. Με παλιά υλικά δεν κτίζεται νέο οικοδόμημα. Αυτό δεν αφορά μόνο το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και το πολιτικό οικοδόμημα της εργατικής τάξης.


Όταν όμως το παλιό δεν φεύγει και το νέο αδυνατεί να αναλάβει, τότε έχουμε στιγμιαίες περιόδους «ιστορικής αμηχανίας». Από αυτή την «αμηχανία» είναι δυνατόν να ξεπεταχτούν όλα τα άνθη του καλού και του κακού.


Αυτό σημαίνει ότι τώρα ο καθένας και συνολικά η Αριστερά έχουν να παίξουν σοβαρό ρόλο αν θέλουμε η πλάστιγγα να γείρει υπέρ των εργαζομένων και όχι ανάστροφα. Το «μετά τι;» αφορά όλους και όχι κάποιες ηγεσίες.


Στις κινητοποιήσεις το ζητούμενο ήταν η νέα «συνδικαλιστική ψυχή», η νέα φλόγα του μέλλοντος στη καρδιά των απεργών. Η εκτίμηση είναι ότι χρειάζεται να δοθούν και άλλες μάχες για να ωριμάσει και να αναδειχτεί το νέο της εργατικής τάξης (κρίσιμη μάζα νέων συνδικαλιστών) το οποίο είναι αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρι τέλους και να θυσιάσει ο,τι έχει και δεν έχει για να πετύχει.. Αυτό θα είναι το κριτήριο του νέου έναντι του παλιού (ηλικιακά ή συνειδησιακά). Επ’ αυτού το αύριο δεν προβλέπεται.


Οι εκτιμήσεις αυτές επαναφέρουν στο προσκήνιο ορισμένα πάγια ζητήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα τελευταία χρόνια τόσο με την διάβρωσή του από εγκάθετους της αστικής τάξης όσο και με τη, σε μεγάλο βαθμό, κατάλυση της σχετικής αυτοτέλειάς του από δυνάμεις της Αριστεράς, επαναφέρεται στο προσκήνιο η ανάγκη αποκατάστασης της αυτοτέλειας και της ταξικότητάς του….»


Μάρτης 2010

Να υπερασπίσουμε τη δουλειά μας, τον κλάδο, τη χώρα

.
Παραθέτω χωρίς σχόλια "Το γράμμα της Σύνταξης" της εφημερίδας των μικρομεσαίων στεγνοκαθαριστών "ΕΝΩΣΗ", τεύχος Ιουνίου 2010:




Να υπερασπίσουμε τη δουλειά μας, τον κλάδο, τη χώρα



Τα σκληρότατα μέτρα που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας δεν έχουν προηγούμενο. Η χώρα οδηγείται σε ένα ιδιότυπο ασφυκτικό καθεστώς οικονομικής και πολιτικής επικυριαρχίας. Όλοι με κομμένη την ανάσα ακούμε καθημερινά να ανακοινώνονται όλο και πιο σκληρά, αντικοινωνικά και αντιλαϊκά μέτρα που ανατρέπουν τον οικογενειακό και προσωπικό προγραμματισμό μας, ισοπεδώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών και σπρώχνουν με βίαιο τρόπο στη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση. Οι ΕΒΕ, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι νέοι χάνουν μέρα με τη μέρα όλα εκείνα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή.

Σχέδια κατάλυσης των δημοκρατικών, εργασιακών και λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων εξυφαίνονται από σκοτεινά κέντρα, προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση του λαού.

Η επιβολή του καθεστώτος πλήρους ελέγχου από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ έρχεται να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων.

Ποιος είναι ο στόχος αυτού του νέου καθεστώτος; Να τεθεί η χώρα σε μια ιδιότυπη «καραντίνα» για να μην επεκταθεί η αποκαλούμενη «μόλυνση» και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Το κύριο ενδιαφέρον της «τρόικας» δεν είναι η κατάσταση, ή η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας και η παραγωγική ανασυγκρότησή της, αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξασφαλιστεί η νηνεμία στις αγορές και η μακροημέρευση του ευρώ.

Οι Έλληνες μικρομεσαίοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, αγρότες, παραγωγοί, δεν καλούνται απλά να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχτούν την επίσημη υποθήκευση της χώρας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Δεν φτάνει που την τελευταία δεκαετία ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει κυριολεκτικά από το υστέρημά του μιάμιση φορά το τρέχον δημόσιο χρέος, με το καθεστώς επικυριαρχίας που αποδέχτηκε η κυβέρνηση προβλέπεται μέσα στην επόμενη τριετία να το πληρώσει εξολοκλήρου άλλη μια φορά! Και παρόλα αυτά το δημόσιο χρέος προβλέπεται να αυξηθεί μέσα στην τριετία πάνω από 70 δις ευρώ. Κι αυτό με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς.

Αυτό είναι που υπόσχεται η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό.

Αλήθεια τι σόι βοήθεια είναι αυτή που έρχεται να προσφέρει η «τρόικα», όταν μετά το πέρας των τριών ετών η Ελλάδα θα χρωστάει τουλάχιστον 30% περισσότερα από αυτά που χρωστάει σήμερα; Και η εξυπηρέτηση των χρεών της θα της κοστίζει πολύ περισσότερο. Είναι δυνατόν με αυτόν τον τρόπο να ξεφύγει η Ελλάδα από τη μέγγενη της χρεωκοπίας;

Μπορεί να επιβιώσει η χώρα και ο λαός της με αυτή την πολιτική;

Αυτό που επιχειρεί να συγκαλύψει η κυβέρνηση και το καθεστώς ιδιότυπης κατοχής είναι ότι το κυρίως ζητούμενο με το «πακέτο στήριξης» και την εγκατάσταση του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της ΕΕ, δεν είναι απλά οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να καταβάλουν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της ΕΕ ο Έλληνας μικρομεσαίος και ο εργαζόμενος δεν κινδυνεύουν να χάσουν μόνο τη δουλειά τους, τη σύνταξή τος, τα δικαιώματά τους, αλλά και την ίδια την χώρα τους!

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η σε περιοχές και περιφέρειες, να πουλήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο, στο υπέδαφος, στον αέρα…. Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υβρίδιο, σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο με χωριστές περιοχές – περιφέρειες που λίγο απέχουν από τη διάλυση.



Η μάχη που καλούμαστε σήμερα να δώσουμε δεν είναι μόνο ή απλά της προσωπικής επιβίωσης. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας, της οικονομίας, του κλάδου του. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε.» Ή παίρνουμε την υπόθεση στα χέρια μας και αναλαμβάνουμε συλλογική δράση, ή θα ζήσουμε καταστάσεις που έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει το οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό απλά ονειροβατεί.

Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη: Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός. Δεν το δημιουργήσαμε εμείς που δουλεύουμε και συνεχώς πληρώνουμε.

Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας. Δεν πήγαν στην ανάπτυξη.

Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό στον Καιάδα του ΔΝΤ.

Εμείς δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε!. Δεν μπορεί λοιπόν να μας ζητιέται να πληρώσουμε τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.

Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία: Αγώνας υπεράσπισης της χώρας από τη χρεωκοπία και το ληστρικό δανεισμό. Μάχη για να μη πληρώσουμε τα τοκογλυφικά επιτόκια που δημιούργησαν το χρέος. Άρνηση της πληρωμής και παύση πληρωμών προς τους δανειστές που ζητούν να πληρώσουμε τα εξόφθαλμα τοκογλυφικά τους δάνεια. Να σταματήσει ο «φόρος αίματος» τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.



Να απαιτήσουμε τη λήψη των αναγκαίων μέτρων προστασίας του εθνικού πλούτου και της εθνικής οικονομίας, συνδυασμένα με μέτρα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Τη κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν.



Αυτή πρέπει να είναι δική μας απάντηση. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τη δουλειά μας ,τον κλάδο, τους μικρομεσαίους, τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση με θύματα τους μισθούς, τις συντάξεις και τις λαϊκές αποταμιεύσεις, που οργανώνει ήδη η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ.



Η διάσωση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με δήθεν «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκτροπής της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία. Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων. Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας. Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας

Η κρίση και οι αντιφάσεις στην Αριστερά

.


Η ουσιαστική διάσπαση του Συνασπισμού έβγαλε για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια, μια εσωτερική κρίση που υπήρχε από γεννησιμιού στο κομμάτι αυτό της λεγόμενης «Ανανεωτικής Αριστεράς». Έχει τη ρίζα της στις ετερόκλητες δυνάμεις που συσσώρευσε από τη διάσπαση του ΚΚΕ στο 1968, με ενδυνάμωση κατά τη διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού το 1991.



Δεν είναι ώρα για θεωρίες και ιστορίες. Η εικόνα της Αριστεράς στο λαό που εναγωνίως αναζητά τη «ψυχή του» δηλαδή την ίδια την Αριστερά ως οργανωτή και πρωτοπόρο της δικής του πάλης, είναι αντιστρόφως ανάλογη των σημερινών αναγκών του. Η διάσπαση αυτή απλά επιβεβαίωσε ότι κάποιοι αδυνατούν ακόμη να λάβουν το μήνυμα.



Παράλληλα όμως μπορεί να σημαίνει ότι σε στιγμές κρίσης οι παλιές δομές των κομμάτων που αδυνατούν να προσαρμοστούν καταρρέουν. Δεν αποκλείεται αυτή η διάσπαση να είναι η αρχή μια τέτοιας διαδικασία στην Αριστερά που δεν θα αφήσει τίποτα από μια δομή ανίκανη να ανταποκριθεί στα αιτήματα των καιρών.



Δεν γνωρίζω ποιος λαός έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή να μάθει ότι είναι «ζήτημα κορυφαίας σημασίας η απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ» (!!!) και άλλα παρόμοια και απίστευτα που ακούσαμε απ τον κ Κουβέλη. Το σίγουρο είναι πως η απαίτηση του λαού είναι σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που άκουσε.


Η αποκοπή της κορυφής ενός μέρους της Αριστεράς από τις ανάγκες του λαού σε στιγμές κρίσης είναι εμφανής.


Όμως μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει σε όλη τη Αριστερά; Το μήνυμα της ενότητας στη δράση για την άμεση αντιμετώπιση της καταστροφής που μας απειλεί, το οποίο από το Δεκέμβρη του ’08 στέλνει ο λαός συνεχώς δεν έχει παραλήπτη. Η Αριστερά δεν έχει διεύθυνση! Αντίθετα έχει τόσες διευθύνσεις που τρελαίνουν τον αποστολέα.



Η Αριστερά ως πολιτικό υποκείμενο της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού ποτέ δεν ήταν ενιαία και μονολιθική, άσχετα αν έτσι φάνταζε σε κάποιες ιστορικές φάσεις. Ούτε είναι ανάγκη να είναι μονολιθική και ενιαία και χωρίς πολλές και διαφορετικές ιδέες στο εσωτερικό της για το πώς θα επιτελέσει το σκοπό της εργατικής τάξης. Όμως μπορεί να επιτυγχάνει κατά καιρούς ενότητα στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που απαιτεί η κάθε ιστορική στιγμή. Ομοίως μπορεί να επιτυγχάνει ενότητα έναντι του κοινού αντιπάλου, του καπιταλισμού, και είναι όνειδος το ότι στις γραμμές της έχουν εμφιλοχωρήσει απόψεις που θέλουν να μπλοκάρουν την ενότητα σε μια τέτοια βάση, πίσω από μεγάλα λόγια για καθαρή δημοκρατία κλπ, κλπ.



Είναι κανείς που αμφιβάλει ότι τώρα, η στιγμή είναι ακριβώς τέτοια, που απαιτεί ενότητα σε έναν ελάχιστο παρονομαστή που δεν είναι άλλος από ένα μέτωπο για τη σωτηρία του λαού από την απίστευτης έκτασης επίθεση του κεφαλαίου με άρμα τη κρίση; Αυτό το αίτημα φαίνεται πως αρχίζει και αποτελεί το καθαρτήριο στην Αριστερά. Αργά ή γρήγορα όλες οι δυνάμεις θα κριθούν με βάση αυτό. Σταδιακά θα αρχίσουν να εμφανίζουν κρίση τα κομμάτια της που αδυνατούν να πιάσουν αυτά τα μηνύματα των καιρών.



Όσοι είναι προσκολλημένοι σε ένα βολικό παρελθόν και αρνούνται να το θυσιάσουν για ένα καλύτερο αλλά απείρως πιο σκληρό και επικίνδυνο μέλλον, θα πετιούνται έξω από τη ζωή. Όμως ποιος είναι ο ρόλος της Αριστεράς αν όχι αυτή η θυσία και η αναγέννηση;




Όσο για τη κατάσταση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και μετά την προαναγγελθείσα διάσπαση, μάλλον το τοπίο είναι θολό. Δεν αποκαθάρθηκε. Τάσεις, ομάδες και παρατάξεις, οργανώσεις κλπ, ομφαλοσκοπούν για την εσωτερική ηγεμονία παρά για την ηγεμονία της Αριστεράς στη κοινωνία. Το κύριο πρόβλημα εξακολουθεί να είναι το «προπατορικό αμάρτημα» της «ανανεωτικής Αριστεράς»: Ο διχασμός ανάμεσα στην ανατροπή ή τη θεραπεία (μεταρρύθμιση) του καπιταλιστικού συστήματος.

Έτσι σήμερα το πρωταρχικό θέμα είναι για αυτήν με ποιούς θα πάει και ποιους θα αφήσει. Το δίλημμα το επιβάλει ο λαός και εμφανίζεται στο εσωτερικό της με αντιφάσεις και διασπάσεις. Εν όσο αυτή η ειδοποιός αντίφαση παραμένει, ποτέ δεν θα μπορέσει να ηγεμονεύσει. Τα δε επεισόδια των διασπάσεων απλά θα επαναλαμβάνονται. Άλλωστε δεν είναι μυστικό ότι αποτελούσε πάντα τον προθάλαμο και το γεφύρι της διολίσθησης σημαντικών δυνάμεων και στελεχών της Αριστεράς προς τους θύλακες της εξουσίας.

Φήμες πανικού

.

 Ξαφνικά από τη Παρασκευή 4/6 άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες πανικού. Διάφορες πληροφορίες έλεγαν ότι τη Δευτέρα το πρωί, 7/6, θα ξυπνήσουμε απότομα με δέσμευση καταθέσεων στο 30% και αργότερα στο 100%, θα κηρυχτεί ελεγχόμενη πτώχευση, δεν θα δοθούν άλλα δάνεια του ΔΝΤ στην Ελλάδα κλπ, κλπ.



Το χρηματιστήριο, λένε, προεξόφλησε τη πορεία αυτή με τη μεγάλη πτώση (5,03%) τη Παρασκευή. Καπάκι οι ανησυχητικές πληροφορίες για πτώχευση της Ουγγαρίας που δήθεν ήταν κατά τον ΓΑΠ το καλό παράδειγμα για την Ελλάδα και το χαϊδεμένο παιδί του ΔΝΤ!


Είχαν προηγηθεί διαβεβαιώσεις από διάφορους υπουργούς και τον Πρωθυπουργό ότι ούτε οι καταθέσεις θα δεσμευτούν ούτε πτώχευση επίκειται. Αυτό φυσικά έφερε σε κάποιους ρίγη ανασφάλειας καθώς η αξιοπιστία τέτοιων δηλώσεων δεν είναι μόνο στο μηδέν αλλά έχει αρνητικό πρόσημο που σημαίνει «ό,τι διαψεύδει η κυβέρνηση θα γίνει»! Κυρίως μετά τις αποκαλύψεις πως όταν έλεγε ότι δεν θα πάμε στο ΔΝΤ είχε ήδη αποφασίσει να πάμε και όταν μιλούσε για «κόκκινες γραμμές» τις είχε ξεσκίσει πριν το πει, όπως για τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά και εργασιακά, κανένας δεν έχει διάθεση να τους πιστέψει.



Είναι άγνωστες οι πηγές των «πληροφοριών» και γιατί επιλέχθηκε αυτός ο χρόνος διάδοσης των φημών πανικού. Πάντως οι υποψίες από μέρα σε μέρα μεγαλώνουν. Σε λίγο κάθε υπόγεια είδηση θα γίνεται πιστευτή κάτω από την αναξιοπιστία της κυβέρνησης.


Τι ζητάνε όμως όλοι αυτοί με τις φήμες;

Τα σενάρια πολλά.

• Να τρομοκρατήσουν τόσο τον κόσμο που να εκλιπαρεί να μείνει ο ΓΑΠ (!) και ας πάει και το παλιάμπελο (σύνταξη, μισθός, ασφάλιση, εργασια κλπ) παρά να τα χάσουμε όλα!

• Να δοθεί η εντύπωση ότι εδώ καράβια χάνονται και το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα βαρκούλες αρμενίζουν. Αφήστε τις κινητοποιήσεις η χώρα χάνεται.

• Να ξεπουλήσουν κοψοχρονιά τα πάντα (μέσα και σ αυτό η κυβέρνηση) προκειμένου να σωθούμε!

• Να δέσουν τη χώρα για 50 χρόνια τόσο γερά στο άρμα των δανειστών που να γίνει αποικία τους προκειμένου να τη… σώσουμε!

• Να προλάβουν τη διογκούμενη απόκτηση δύναμης της πρότασης για παύση πληρωμών με λήψη συντονσιμένων μέτρων προστασιας του πλούτου της χώρας από τους δανειστές και τη παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας. Μεγάλος κίνδυνος αυτός για την ολιγαρχία και του τοκογλύφους δανειστές της χώρας.


Φυσικά όλα αυτά μπορεί να έχουν και τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα για τα σχέδια της ολιγαχίας. Να τους πάρει ο λαός με τις πέτρες και να φύγουν νύχτα με ελικόπτερο! Όμως για την ώρα η άρχουσα τάξη νοιώθει ασφαλής στην εξουσία της. Και έχει και το χαρτί της εκτροπής εν ανάγκη, μη το ξεχνάμε. Το θέμα είναι σε αυτή τη τιτάνια μάχη ποιος θα νικήσει ποιον.


Το δίλημμα «ποιος – ποιον» επανέρχεται σε κάθε ιστορική στιγμή… μόνο που εδώ χρειαζόμαστε και τον άλλον παίκτη, την Αριστερά που θα οργανώνει το λαό και δεν θα ομφαλοσκοπεί… Γιατί ΠΟΤΕ καμία εξέγερση και ανατροπή δεν έγινε χωρίς οργάνωση και οργανωτές. Ποτέ ακόμη και όταν φαινόταν αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση.


Ίδωμεν πως θα απαντήσει η ιστορία, ο λαός, η Αριστερά στις φήμες πανικού…

Ώρα για το συλλαλητήριο…

Νέες αποκρατικοποιήσεις - ξεπούλημα και αποκαλύψεις…

.




• Πωλούνται τρένα, αεροδρόμια, ταχυδρομεία, λιμάνια



Την ώρα που η κρίση βαθαίνει και τα αντιλαϊκά μέτρα το ένα διαδέχονται το άλλο η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να ξεπουλήσει ότι έμεινε από τη δημόσια περιουσία. Στα λόγια τη πουλάει για να τη… σώσει και να δώσει ανάπτυξη στη χώρα. Στη πράξη ξεπουλάει κοψοχρονιά ό,τι απέμεινε. Όπως φαίνεται και από τα σχέδια, στο τέλος δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο παρά τα λεγόμενα ότι το κράτος κρατάει τη πλειοψηφία των μετοχών σε στρατηγικούς τομείς.

Είναι γνωστό ότι όλα τα προηγούμενα ξεπουλήματα με αυτόν τον μανδύα ξεκίνησαν και για στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης έγιναν! Στο τέλος φυσικά κανένας δεν κλήθηκε να απολογηθεί που αντί ανάπτυξης οι πολιτικές αυτές οδήγησαν σε τρισχειρότερη κρίση.


Το σχέδιο αποκρατικοποιήσεων όπως ονομάστηκε εκτός από το ευθύ ξεπούλημα οδηγεί και στη δημιουργία σειράς εταιρειών αξιοποίησης των δημοσίων επιχειρήσεων αλλά και των ακινήτων του Δημοσίου, δηλαδή μια προβιά ιδιωτικοποίησης με την εγγύηση του κράτους για τα κέρδη και το φόρτωμα των ζημιών στο λαό.


Στο πακέτο περιλαμβάνονται ακόμη η διαχείριση της Εγνατίας Οδού, η επέκταση της σύμβασης παραχώρησης του διεθνούς αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» και τα καζίνα.


Η κυβέρνηση απηύθυνε προσκλητήριο σε ξένους και εγχώριους «επενδυτές» (!!!) μέσω ενός προγράμματος μετοχοποιήσεων, αποκρατικοποιήσεων, συμβάσεων παραχώρησης και "αξιοποίησης" της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου.


Ο φάκελος των περιουσιακών στοιχείων που διατίθενται επικεντρώνεται στους τομείς των Μεταφορών (ΟΣΕ, λιμάνια, αεροδρόμια) της Ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ- ΕΥΑΘ), της Ενέργειας (ΔΕΗ-ΔΕΣΠΑ, ΕΛΠΕ) των Τηλεπικοινωνιών (ΟΤΕ), των Τυχερών Παιγνίων (ΟΠΑΠ, Καζίνο, ΟΔΙΕ) και των Ακινήτων (ΚΕΔ, ΕΤΑ, Ολυμπιακά Ακίνητα, ακίνητα ΟΣΕ). Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο!


Υποκρισία και αποκαλύψεις!!!


Αποκαλυπτικές του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας ήταν οι δηλώσεις των υπουργών που διαχειρίζονται τις ιδιωτικοποιήσεις κατά την έγκρισή τους από το υπουργικό συμβούλιο.



Γ. Παπανδρέου: «Οι μεγάλες αλλαγές πρέπει να γίνουν το συντομότερο δυνατό… Να γίνει η κρίση μια ευκαιρία για αλλαγές που θα θεραπεύσουν χρόνιες παθήσεις και τα προβλήματα που έχει η χώρα». Να η ευκαιρία και η δικαιολογία λοιπόν!!! Και στα γρήγορα πριν μας πάρουν με τις πέτρες… Δηλαδή κύριε Πρωθυπουργέ, οι προηγούμενες ιδιωτικοποιήσεις –ξεπουλήματα γιατί μας έφεραν τη κρίση και αυτές τώρα θα μας βγάλουν από αυτή;;;;



Γ. Παπακωνσταντίνου: «Στόχος δεν είναι να πουλήσουμε κοψοχρονιά, ούτε να προχωρήσουμε στην εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας». Ο ένοχος είναι τόσο σίγουρος για την ενοχή του ώστε τρέχει να προλάβει το ξεμπρόστιασμα. Ωστόσο το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα φέρνει!!! Το λένε οι συνεργάτες του στο Υπουργικό Συμβούλιο!

Θ. Πάγκαλος: «Δεν είμαστε έτοιμοι. Με το νομοσχέδιο (που μιλούσε για ενιαίο φορέα γενικού ξεπουλήματος) που παρουσιάστηκε (και αποσύρθηκε μη το δει ο λαός) είναι σαν να βάζουμε ταμπέλα "πωλείται"». Το πρόβλημα είναι ότι δεν ήταν έτοιμοι! Αν ήταν όμως θα την έβαζαν τη ταμπέλα!!! Καθυστερεί πολύ η κυβέρνηση να ετοιμαστεί για να τα ξεπουλήσει όλα, αυτό μας λέει ο κ. Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.



Δ. Ρέππας: «Κάθε υπουργός πρέπει να κάνει τις αποκρατικοποιήσεις στον τομέα του και δεν πρέπει να φαίνεται ως ξεπούλημα αλλά ως αναπτυιακή πολιτική». Αυτό και αν είναι ομολογία!!! Δεν πρέπει να φαίνεται και ας είναι! Μπράβο παραδοχή (και γραμμή) εξαπάτησης του λαού!!!



Τ. Μπιρμπίλη: «Αρνούμαι κάθε κουβέντα για να κατέβει το ποσοστό του δημοσίου κάτω από 51% στη ΔΕΗ». Το άλλο 49% δηλαδή στη μεγαλύτερη και πλουσιότερη εταιρεία της χώρας που ξεπουλάει της φαίνεται λίγο; Και ποιος μας είπε ότι σε λίγους μήνες δεν θα θυσιαστεί και το 51% στο όνομα πάντα της κρίσης και της «ευκαιρίας για αλλαγές που θα θεραπεύσουν χρόνιες παθήσεις και τα προβλήματα που έχει η χώρα»;;; Και οι άλλες εταιρείες σας κ Μπιρμπίλη ας ξεπουληθούν πίσω από την ηρωική υπεράσπιση της… μισής ΔΕΗ; Μήπως θυμάστε εκείνες τις «ηρωικές» θέσεις του Α. Παπανδρέου, το 1993, για τον ΟΤΕ που θα ήταν «μια και μόνη χρυσή κρατική μετοχή» που δεν τεμαχίζεται, δεν πωλείται… σε ποιών τα χέρια βρίσκεται σήμερα αυτή η… «μια και μόνη χρυσή κρατική μετοχή»;;;


Όλα στο ξεπούλημα…

Πριν ενάμιση μήνα σε μια απάντηση για παρόμοιο θέμα προς τη «Φιλελεύθερη Συμμαχία» ανέφερα μεταξύ άλλων:

«Καλά δεν πρωτοειπείτε (στο ξεούλημα). Άλλοι τα έχουν πει και άλλοι φυσικά τα έχουν υποστεί. Προφανώς μια ανθρώπινη καταστροφή αποτελεί κέρδος για σας παρότι θα διαμαρτυρηθείτε ότι για το κοινό καλό ενδιαφέρεστε.

Τέλος πάντων εκτός από τα μέτρα πλήρους διάλυσης του κράτους που προτείνετε εγώ σας προτείνω να υιοθετήσετε και άλλα πιο καλά μέτρα όπως τη πλήρη μετοχοποίηση των πάντων ώστε με κανόνες αγοράς να λειτουργεί η κοινωνία καταργούμενου κάθε δημόσιου οργανισμού και συμφέροντος.

Έτσι πρέπει να δημιουργηθούν άμεσα οι εξής εταιρείες: «Υπουργείο ΑΕ». Για κάθε υπουργείο χωριστή ΑΕ με χωριστές μετοχές που θα παίζονται στα χρηματιστήρια αφού πρώτα το κράτος τις πουλήσει, εισπράξει και (ίσως) ξεπληρώσει τους δανειστές. Οι αρμοδιότητες της κάθε «Υπουργείο ΑΕ» θα καθορίζονται από τους νόμους της αγοράς και κυρίως τη προσφορά και ζήτηση.

Ανώνυμες Εταιρείες για τις φυλακές, την αστυνομία, στον στρατό, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις αποθήκες όπλων, των πολεμικών αεροπλάνων…

Εταιρείες όπως: «Άνεμος ΑΕ» που θα πουλάει τον αέρα και όποιος τον χρησιμοποιεί για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ή για ιστιοπλοϊκά ή για σεσουάρ, ή πεπιεσμένο για κομπρεσέρ ή στα λάστιχα, ή για να πετάει με αεροπλάνο θα πληρώνει... «Ήλιος ΑΕ». Όποιος χρησιμοποιεί τον ήλιο για ηλιακούς θερμοσίφωνες, παραγωγή ηλεκτρισμού, ανάπτυξη φυτών, ηλιοθεραπεία θα πληρώνει. «Γιαλός ΑΕ». Όποιος πάει θάλασσα για μπάνιο θα πληρώνει νταβατζή. Κάτι δήμαρχοι σαν αυτόν του Ελληνικού που θέλει τζάμπα θάλασσα, θα τους φάει η μαρμάγκα. «Θαλάσσια ύδατα ΑΕ». Όποιος ταξιδεύει με πλοία θα βλέπει στο εισιτήριο και «τέλος χρήσης θαλάσσιου ύδατος» και όσοι έχουν σκαφάκι… «Άνθραξ ΑΕ». Όλα τα κάρβουνα θα ανήκουν στην ΑΕ και όποιος σκάβει πληρώνει, μαζί και η ΔΕΗ ΑΕ. Παρακάτω, Πετρέλαιο ΑΕ, Δημόσια δάση ΑΕ, Χιόνια ΑΕ, Αρχαία ΑΕ, Γλυκό Νερό ΑΕ, , Ψαρότοποι ΑΕ, Λίμνες ΑΕ Ερτζιανά ΑΕ, Πεζοδρόμια ΑΕ, κλπ, κλπ, κλπ. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.



Και όλα αυτά να πουληθούν από το κράτος και να εξαφανιστεί από προσώπου γης να αφεθούμε στον νεοφιλελευθερισμό και να ησυχάσουμε από κρίσεις, ανεργίες, πολιτικούς, κοινωνικές πρόνοιες, πολέμους κλπ ,κλπ. Αν τα έχουν όλα εταιρείες θα διευθετούν τα προβλήματα μόνες με τη προσφορά και ζήτηση όπως πχ με τις τούρκικες εταιρείες το Αιγαίο και ούτε γάτα ούτε ζημιά και κυρίως ούτε πόλεμο! Γιατί να πολεμήσουμε, μήπως δικά μας θα είναι ή των εταιρειών;

Το άλλο με τον Τοτό….»



Να δείτε που δεν απέχουμε και πολύ από αυτά.