Για τη «παύση πληρωμών» και την άρνηση πληρωμής του χρέους που προβάλλεται τον τελευταίο καιρό σαν σωστή λύση και αντιδρούν λυσσαλέα η κυβέρνηση και το τραπεζικό και χρηματιστικό κεφάλαιο, θέλω να πω ότι είναι μια πάγια θέση του κομμουνιστικού κινήματος από την γέννησή του, το 1848 χωρίς καμιά παρασπονδία εκ μέρους του μέχρι σήμερα. Την θέση αυτή τη κληρονόμησε από προηγούμενα λαϊκά αστικοδημοκρατικά κινήματα του 18ου αι. Μόνο η θέση του ΚΚΕ σήμερα δεν έχει ξεκαθαριστεί πλήρως (ενώ η άρνηση ήταν πάντα πάγια θέση του σε προηγούμενες περιπτώσεις) αλλά νομίζω ότι είναι αδύνατο να καταλήξει σε άλλη θέση ως προς την ουσία.
Για το θέμα αυτό δυο άρθρα του Δημήτρη Καζάκη στην εφημερίδα «Δρόμος» (δες http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/06/8.html#more) και ένα άλλο στο ίδιο blog στις 10/6 με τίτλο: «Στάση πληρωμών: μία απάντηση στον Ριζοσπάστη» περιέχουν όλη την ιστορία του αιτήματος για να μην επαναλαμβάνω.
Η άρνηση πληρωμών είναι ο λαϊκός δρόμος απαξίωσης του τοκογλυφικού - χρηματιστικού κεφαλαίου που συσσωρεύτηκε σε βάρος των λαών, σαν βρικόλακας που για να υπάρχει απαιτεί κάθε μέρα και περισσότερο αίμα. Αν του κόψεις την αιμοδοσία αυτομάτως πεθαίνει. Ωστόσο οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου κάθε άλλο παρά να του κόψουν την αιμοδοσία από την αφαίμαξη των λαών σκέφτονται, γι αυτό μιλούν για καταστροφή των πάντων σε περίπτωση παύσης και άρνησης του χρέους!!! Μέχρι εκεί που μπορούν, θα λαμβάνουν μέτρα για να ανταποκρίνονται στις απαιτήσει του βρικόλακα (κεφαλαίου). Αν δεν τα καταφέρουν, προτιμούν τον πόλεμο ως μέσο απαξίωσης των κεφαλαίων (κανιβαλισμός κεφαλαίων) φυσικά με απίστευτα μεγαλύτερη απαξίωση και καταστροφή του «κεφαλαίου» που λέγεται ανθρώπινη παραγωγική δύναμη.
Η Αριστερά λοιπόν που προβάλλει την άρνηση του χρέους, προβάλλει την άλλη εναλλακτική λύση της υποχρεωτικής απαξίωσης του χρηματιστικού – τοκογλυφικού κεφαλαίου χωρίς να καταστραφεί ο λαός.
Έτσι έχουμε δυο εκ διαμέτρου αντίθετες λύσεις.
Η μία να μείνει απείραχτο το κεφάλαιο και με μέτρα, αναδιάρθρωσης κλπ να εξακολουθήσει την αφαίμαξη πλούτου από τους λαούς και αν αυτό δεν φτάνει να πάει σε πόλεμο για την απαξίωση των οριακών και αδύναμων κεφαλαίων.
Η άλλη της Αριστεράς που θέλει άρνηση πληρωμών, θέλει να μείνει απείραχτο το ανθρώπινο κεφάλαιο και να απαξιωθεί το χρηματιστικό- τοκογλυφικό κεφάλαιο και αν αυτό είναι αδύνατο να γίνει ομαλά, να γίνει επαναστατικά.
ΟΝΕ και ΕΕ
Η ΟΝΕ και η ΕΕ ήταν πάντα ένα αγκάθι ποιοτικής διαφοράς πολιτικής των φορέων στο εσωτερικό της Αριστεράς. Το ζήτημα από μόνο του είναι απλά ζήτημα τακτικής όταν ο σκοπός είναι ενιαίος, δηλαδή πως θα ανατραπεί με καλύτερους όρους η εξουσία του κεφαλαίου. Όταν όμως η ρίζα της διαφοράς είναι από τη μια η ανατροπή του καπιταλισμού και από την άλλη η μεταρρύθμιση του για να επιβιώσει, τότε μετατρέπεται σε ποιοτική διαφορά. Έτσι εμφανίστηκε και στην Ελλάδα μεταξύ ΣΥΝ και ΚΚΕ.
Η πολιτική του ΣΥΝ έβλεπε τον σοσιαλισμό μέσα από την ανάπτυξη των (αστικών) υπερεθνικών δημοκρατικών θεσμών στην ΕΕ και τη μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος.
Η θέση του ΚΚΕ είχε σαν προϋπόθεση της ανάπτυξης των δημοκρατικών θεσμών με λαϊκή πίεση και το άνοιγμα του δρόμου προς τον σοσιαλισμό με την έξοδο από την ΕΕ διότι έτσι θα ανατρέπονταν ταχύτερα (και όχι θα μεταρρυθμίζονταν) το σύστημα.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ποιος είχε δίκαιο όταν οι του ΣΥΝ μιλούσαν για «τοπικισμούς», «εθνικισμούς», αναχρονισμούς κλπ του ΚΚΕ. Ωραία είναι να ντύνουμε με "σύγχρονους", δήθεν αριστερούς όρους, τη πολιτική μας για να ψηφίσουμε το Μάαστριχτ αλλά όταν έρχεται η ώρα των συνεπειών δεν αρκεί ένα «κάναμε λάθος»! Άλλωστε το "λάθος" αυτό δεν ήταν τυχαίο, ήταν αποτέλεσμα μιας αταξικής θεώρησης της ΕΕ. Και σήμερα που ακούγονται φωνές εντός του ΣΥΝ για "έξω" από την ΕΕ, το ευρώ, την ΟΝΕ κλπ δεν έχει ξεκαθαριστεί αν λέγονται από τους περισσότερους για να γίνει ευκολότερη η ανατροπή του συστήματος ή για να διορθωθεί ευκολότερα το σύστημα. Εξ ου και η αναδιαπραγμάτευση και όχι η άρνηση του χρέους.
Θα μπορούσα να δεχτώ μια κομμουνιστική θέση "μέσα στην ΕΕ" χωρίς να το θεωρώ θέμα αρχής. Και αυτό γιατί όσο η ΕΕ μετατρέπεται σε πραγματική πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, τόσο μετατρέπεται σε πεδίο ταξικής πάλης όπως κάθε εξουσία. Και τότε θα μπορούσα να έχω θέση «μέσα στην ΕΕ» και ταυτόχρονα πάλη για την ανατροπή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου σ αυτήν, όπως πιθανόν θα προτιμούσαν να κάνουν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί κομμουνιστές και όπως κάνουμε εμείς σε επίπεδο εθνικής εξουσίας. Από την άποψη αυτή δεν είναι θέμα αρχών, είναι θέμα τακτικής. Ενώ από την άποψη της μεταρρύθμισης και θεραπείας του συστήματος είτε πεις μέσα στην ΕΕ είτε πεις έξω το ίδιο είναι, για να σταθεροποιηθεί η εξουσία του κεφαλαίου το κάνεις αντικειμενικά, είτε το παραδέχεσαι είτε όχι. Με άλλα λόγια η ίδια θέση αποκτά εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με τη πηγή αναφοράς και παραγωγής της.
Άλλωστε και ακροδεξιά κόμματα φωνάζουν για έξω από την ΕΕ, τι σχέση έχουν με την Αριστερά;
Όσο για τη σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης, για να μπω και στη λογική του ΣΥΝ στην ΕΕ, νομίζω ότι το θέμα είναι λυμένο πάνω από 100 χρόνια για την Αριστερά ας μην επανερχόμαστε. Αν η μεταρρύθμιση δεν αποτελεί εργαλείο και μέσο ανατροπής αυτού πολύ μεταρρυθμίζει τότε μετατρέπεται σε εργαλείο και μέσο σταθεροποίησης αυτού που μεταρρυθμίζει. Η ίδια πράξη με εντελώς αντίθετο περιεχόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου