.
Ένα σχόλιο στην ανάρτηση της Cynical, «Δημοκρατία – Μαϊμού» (http://e-cynical.blogspot.com/ )
Σε προηγούμενη ανάρτηση έκανα ένα σχόλιο με τίτλο «Η εργατική τάξη και οι φορείς της». Σ αυτό πολύ συνοπτικά ανέφερα περίπου ότι η εργατική τάξη δημιουργεί τα όργανα της για να υπηρετήσουν τους σκοπούς της. Ήταν δε φανερό ότι τα όργανα της τάξης, δηλαδή τα παράγωγά της, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να είναι ανώτερα απ την ίδια την τάξη που τα δημιούργησε, ούτε φυσικά να την αντικαταστήσουν μπορούν, ούτε να θέσουν τη τάξη που τα δημιούργησε στην υπηρεσία τους.
Κατέληγα δε ως εξής: «Τέλος οφείλουμε να καταλαβαίνουμε τις οργανώσεις της εργατικής τάξης ως όργανα της τάξης απολύτως υποταγμένες στο σκοπό της. Είναι "εργαλεία" τα οποία εργάζονται για τους δικούς της σκοπούς και όχι το αντίθετο. (…) Οι οργανώσεις είναι όργανα της τάξης ποτέ το αντίθετο. Αυτό σημαίνει απόλυτη υποταγή των οργανώσεων στους ρόλους για τους οποίους είναι ταγμένες»
Διαστέλωντας την ίδια (μαρξιστική) τοποθέτηση για κάθε τάξη, διαπιστώνουμε και με την αστική τάξη ότι δημιουργεί τους φορείς της, δηλαδή τα αστικά κόμματα, το αστικό κοινοβούλιο, την αστική δικαιοσύνη που θεσμοθετείται σαν «ανεξάρτητη», το αστικό κράτος με τους μηχανισμούς βίας ή διεκπεραίωσης, τον αστικό τύπο και φυσικά το θεσμικό , νομικό και ιδεολογικοπολιτικό εποικοδόμημα. Όλα στη υπηρεσία της αστικής τάξης δηλ. του κεφαλαίου. Ό,τι δεν μας κάνει σήμερα το απονεκρώνουμε, το αλλοιώνουμε το παραβιάζουμε ή και το καταργούμε. Ότι μας εξυπηρετεί το επαναφέρουμε το αγιοποιούμε το μετατρέπουμε σε σωτήρα του έθνους ,του κράτους, της κοινωνίας!
Με αυτό το πρίσμα αν δούμε τη λειτουργία των θεσμών του αστικού κράτους θα κατανοήσουμε καλά ότι οι σημερινές παραβιάσεις του πνεύματος του αστικού συντάγματος ή της κοινοβουλευτικής ηθικής και δεοντολογίας, ή της ίδιας της κοινοβουλευτικής νομιμότητας, είναι εντελώς φυσικές αφού «έτσι επιτάσσουν οι καιροί». Αυτό το ακούμε με τις φράσεις δικαιολογίας ότι, έχουμε κρίση, τι να κάνουμε, «πάνω από όλα είναι η σωτηρία της πατρίδος»!!!
Στο όνομα της κρίσης και της πατρίδος (του κεφαλαίου) δικαιολογούνται για το σύστημα τα πάντα. Ένας εθισμός της ταξικής εξουσίας που η προέκτασή του φτάνει στον φασισμό αλλά για την ώρα εξαντλεί την εφεδρεία του κοινοβουλευτισμού. Αν αυτός δεν αντέξει, αν αυτός σταθεί εμπόδιο πλέον στα επόμενα πολύ σκληρά σχέδια της οικονομικής εξουσίας, τότε θα καταργηθεί και αυτός στο όνομα της «πατρίδος» βεβαίως – βεβαίως… Παντού και πάντα τα ίδια συμβαίνουν. Όσο για τον αναγκαίο εχθρό (το αντίθετο που Ποτέμκιν) τον βρίσκουν αμέσως ή τον δημιουργούν, ούτε εδώ έχουν πρόβλημα.
Τώρα αν περιμένουμε τον πρόεδρο της δημοκρατίας να αντικαταστήσει τη δράση των μαζών και των εργαζομένων και να πει αυτός το «ΟΧΙ» στο αντεργατικό Π.Δ. ενώ θα έπρεπε να το επιβάλει ο λαός στους δρόμους, μάλλον κοιμόμαστε ύπνο βαθύ. Ο πρόεδρος, ο όποιος πρόεδρος, θα έλεγε όχι μόνο αν ζυγίζοντας τις λαϊκές αντιδράσεις ή τον ξεσηκωμό, εκτιμούσε ότι η εκτελεστική εξουσία ξεπέρασε τα όρια αντοχής του συστήματος και για να το προστατεύσει από μεγαλύτερο κακό, θα έλεγε το «όχι». Μόνο με αυτή την έννοια θα λέγονταν το «όχι» του. Και φυσικά θα το έλεγε για να δώσει ανάσα στο σύστημα και να παράξει άλλη μεθοδολογία για την ίδια λύση και τον ίδιο σκοπό ( το είπε δειλά – δειλά στον Λοβέρδο αλλά οι μάζες "έλειπαν" από το ζύγι του και δεν εκτίμησε ότι το σύστημα κινδυνεύει για να το πει ορθά κοφτά…).
Αντίθετα από τον πρόεδρο, αν οι λαϊκές μάζες ανέτρεπαν με τη δύναμή τους το αντεργατικό Π.Δ., θα το έκαναν για να ανοίξουν το δρόμο σε μια άλλη γενικότερη πολιτική κατά του συστήματος, όχι για να του δώσουν ευκαιρία να δοκιμάσει τον ίδιο στόχο με άλλη μεθοδολογία και πολιτική. Μιλάμε για ποιοτική διαφορά.
Πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχει ένα ισοζύγιο των αστικών μορφών διακυβέρνησης. Ανάλογα με την κρίση, την οξύτητα των ταξικών και πολιτικών συγκρούσεων και τα αδιέξοδα του συστήματος, εφαρμόζουν και το αντίστοιχο σύστημα πολιτικής διαχείρισης (διακυβέρνησης) και δεν έχουν κανένα ενδοιασμό αν είναι δημοκρατία, ημιδημοκρατία, καλυμμένος ή απροκάλυπτος φασισμός. Αυτό το προσδιορίζει η ανάγκη του συστήματος και όχι οι νόμοι και οι θεσμοί που το ίδιο οικοδομεί για να εξυπηρετήσει καλύτερα τους σκοπούς του. Κοινώς το σύστημα (κεφάλαιο) τα έχει όλα κουρελόχαρτα αν αυτό απαιτεί το συμφέρον του. Και μη ψάχνετε τη λύση σε κανένα σύνταγμα. Όλα είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών μαχών είτε σε επίπεδο τάξεων είτα σε επίπεδο πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου