.
Η ουσιαστική διάσπαση του Συνασπισμού έβγαλε για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια, μια εσωτερική κρίση που υπήρχε από γεννησιμιού στο κομμάτι αυτό της λεγόμενης «Ανανεωτικής Αριστεράς». Έχει τη ρίζα της στις ετερόκλητες δυνάμεις που συσσώρευσε από τη διάσπαση του ΚΚΕ στο 1968, με ενδυνάμωση κατά τη διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού το 1991.
Δεν είναι ώρα για θεωρίες και ιστορίες. Η εικόνα της Αριστεράς στο λαό που εναγωνίως αναζητά τη «ψυχή του» δηλαδή την ίδια την Αριστερά ως οργανωτή και πρωτοπόρο της δικής του πάλης, είναι αντιστρόφως ανάλογη των σημερινών αναγκών του. Η διάσπαση αυτή απλά επιβεβαίωσε ότι κάποιοι αδυνατούν ακόμη να λάβουν το μήνυμα.
Παράλληλα όμως μπορεί να σημαίνει ότι σε στιγμές κρίσης οι παλιές δομές των κομμάτων που αδυνατούν να προσαρμοστούν καταρρέουν. Δεν αποκλείεται αυτή η διάσπαση να είναι η αρχή μια τέτοιας διαδικασία στην Αριστερά που δεν θα αφήσει τίποτα από μια δομή ανίκανη να ανταποκριθεί στα αιτήματα των καιρών.
Δεν γνωρίζω ποιος λαός έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή να μάθει ότι είναι «ζήτημα κορυφαίας σημασίας η απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ» (!!!) και άλλα παρόμοια και απίστευτα που ακούσαμε απ τον κ Κουβέλη. Το σίγουρο είναι πως η απαίτηση του λαού είναι σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που άκουσε.
Η αποκοπή της κορυφής ενός μέρους της Αριστεράς από τις ανάγκες του λαού σε στιγμές κρίσης είναι εμφανής.
Όμως μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει σε όλη τη Αριστερά; Το μήνυμα της ενότητας στη δράση για την άμεση αντιμετώπιση της καταστροφής που μας απειλεί, το οποίο από το Δεκέμβρη του ’08 στέλνει ο λαός συνεχώς δεν έχει παραλήπτη. Η Αριστερά δεν έχει διεύθυνση! Αντίθετα έχει τόσες διευθύνσεις που τρελαίνουν τον αποστολέα.
Η Αριστερά ως πολιτικό υποκείμενο της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού ποτέ δεν ήταν ενιαία και μονολιθική, άσχετα αν έτσι φάνταζε σε κάποιες ιστορικές φάσεις. Ούτε είναι ανάγκη να είναι μονολιθική και ενιαία και χωρίς πολλές και διαφορετικές ιδέες στο εσωτερικό της για το πώς θα επιτελέσει το σκοπό της εργατικής τάξης. Όμως μπορεί να επιτυγχάνει κατά καιρούς ενότητα στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που απαιτεί η κάθε ιστορική στιγμή. Ομοίως μπορεί να επιτυγχάνει ενότητα έναντι του κοινού αντιπάλου, του καπιταλισμού, και είναι όνειδος το ότι στις γραμμές της έχουν εμφιλοχωρήσει απόψεις που θέλουν να μπλοκάρουν την ενότητα σε μια τέτοια βάση, πίσω από μεγάλα λόγια για καθαρή δημοκρατία κλπ, κλπ.
Είναι κανείς που αμφιβάλει ότι τώρα, η στιγμή είναι ακριβώς τέτοια, που απαιτεί ενότητα σε έναν ελάχιστο παρονομαστή που δεν είναι άλλος από ένα μέτωπο για τη σωτηρία του λαού από την απίστευτης έκτασης επίθεση του κεφαλαίου με άρμα τη κρίση; Αυτό το αίτημα φαίνεται πως αρχίζει και αποτελεί το καθαρτήριο στην Αριστερά. Αργά ή γρήγορα όλες οι δυνάμεις θα κριθούν με βάση αυτό. Σταδιακά θα αρχίσουν να εμφανίζουν κρίση τα κομμάτια της που αδυνατούν να πιάσουν αυτά τα μηνύματα των καιρών.
Όσοι είναι προσκολλημένοι σε ένα βολικό παρελθόν και αρνούνται να το θυσιάσουν για ένα καλύτερο αλλά απείρως πιο σκληρό και επικίνδυνο μέλλον, θα πετιούνται έξω από τη ζωή. Όμως ποιος είναι ο ρόλος της Αριστεράς αν όχι αυτή η θυσία και η αναγέννηση;
Όσο για τη κατάσταση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και μετά την προαναγγελθείσα διάσπαση, μάλλον το τοπίο είναι θολό. Δεν αποκαθάρθηκε. Τάσεις, ομάδες και παρατάξεις, οργανώσεις κλπ, ομφαλοσκοπούν για την εσωτερική ηγεμονία παρά για την ηγεμονία της Αριστεράς στη κοινωνία. Το κύριο πρόβλημα εξακολουθεί να είναι το «προπατορικό αμάρτημα» της «ανανεωτικής Αριστεράς»: Ο διχασμός ανάμεσα στην ανατροπή ή τη θεραπεία (μεταρρύθμιση) του καπιταλιστικού συστήματος.
Έτσι σήμερα το πρωταρχικό θέμα είναι για αυτήν με ποιούς θα πάει και ποιους θα αφήσει. Το δίλημμα το επιβάλει ο λαός και εμφανίζεται στο εσωτερικό της με αντιφάσεις και διασπάσεις. Εν όσο αυτή η ειδοποιός αντίφαση παραμένει, ποτέ δεν θα μπορέσει να ηγεμονεύσει. Τα δε επεισόδια των διασπάσεων απλά θα επαναλαμβάνονται. Άλλωστε δεν είναι μυστικό ότι αποτελούσε πάντα τον προθάλαμο και το γεφύρι της διολίσθησης σημαντικών δυνάμεων και στελεχών της Αριστεράς προς τους θύλακες της εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου