Οι απανταχού καπιταλιστές, προπαγανδιστές, θεωρητικοί του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης, οι πολιτικοί των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι επιχειρηματίες διαλαλούσαν την ανατριχίλα τους για κάθε κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, σαν την καταστροφή της ανάπτυξης και της ελευθερίας της ανθρώπινης επιχειρηματικότητας(*) καθώς και την αιτία κάθε οικονομικής καθυστέρησης!
Φυσικά και όλοι οι εδώ οπαδοί της ΕΕ και του κρυφού και φανερού νεοφιλελευθερισμού, εξίσου ανατρίχιαζαν, χλεύαζαν και λοιδορούσαν τον κεντρικό σχεδιασμό.
Και να που τώρα νοιώθουν διπλή ανατριχίλα επειδή αναγκάζονται να ομολογήσουν ότι σε κάποιους τομείς χωρίς κεντρικό σχεδιασμό μόνο καταστροφικές θα είναι οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις!
Η πρώτη ανατριχίλα προέρχεται από την άναρχη κατάσταση την ενέργεια όπου η λεγόμενη προσφορά και ζήτηση «κατέβασε τα βρακιά» στους Ευρωλάγνους, όπως ο κ. Μητσοτάκης και τους αναγκάζει να εισηγούνται κεντρικό σχεδιασμό της αγοράς και διανομής ενέργειας και ενεργειακών προϊόντων! Είχε προηγηθεί η ίδια «παράβαση» με την αγορά και διάθεση των εμβολίων. Αυτές και αρκετές άλλες περιπτώσεις κεντρικών σχεδιασμών στην ΕΕ (πχ χρηματοδοτήσεις), το μόνο που κάνουν είναι να αποδείχνουν την νομοτελειακή αναγκαιότητα η ανθρωπότητα να περάσει σε σχεδιασμένη οικονομία. Εξαναγκάζονται να το κάνουν σε καπιταλισμό, κάτι που είναι εντελώς αντιφατικό αλλά είναι αδύνατο να το αποφεύγουν χωρίς χειροτέρευση της σχέσης παραγωγικών δυνάμεων – παραγωγικό σχέσεων, δηλαδή χωρίς να υπονομεύουν την ανάπτυξή του καπιταλισμού.
Ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας είναι στον καπιταλισμό σαν θηλιά που για να αναπτυχθεί πρέπει να τη σφίγγει διαρκώς! Είναι η υλική - αντικειμενική προετοιμασία για τον σοσιαλισμό.
Η δεύτερη (πολλαπλή) ανατριχίλα προέρχεται από τον τρόμο με τον οποίο βλέπουν την Κίνα να εισάγει στην καπιταλιστική οικονομία έναν ισχυρό κεντρικό σχεδιασμό (προχωρημένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό) που επιτυγχάνει υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης επί δεκαετίες. Τρέμουν τα αποτελέσματα της παγκόσμιας ανατροπής στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα με τεράστιες απώλειες για τις παραδοσιακές ιμπεριαλιστικές χώρες και η ανατριχίλα πολλαπλασιάζεται βλέποντας συνεχώς τις ανατροπές στον παγκόσμιο σκηνικό.
Τι θα κάνουν οι δυτικοί; Θα ακολουθήσουν τις νομοτέλειες κεντρικών σχεδιασμών ή θα παριστάνουν τους άκρατους νεοφιλελεύθερους;
Επειδή οι νομοτέλειες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων είναι πολύ ισχυρές για να καταπιέζονται από πολιτικές αποφάσεις, αργά ή γρήγορα βρίσκουν τρόπο να επιβληθούν. Κι επειδή στον καπιταλισμό ο κεντρικός σχεδιασμός αντιφάσκει με το σύστημα (προέρχεται από το επόμενο σύστημα, τον σοσιαλισμό) θα εφαρμοστεί στρεβλά, επιλεκτικά, φοβιστικά με αντιφάσεις σαν προχωρημένος κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, μέχρι να παραδοθεί στην ανατροπή του.
Έτσι είναι όλα τα συστήματα στην περίοδο της παρακμής τους. Προσπαθούν να εφαρμόσουν στοιχεία μελλοντικών συστημάτων αλλά αυτό απλώς επιταχύνει και βεβαιώνει στην οικονομία και στις συνειδήσεις των λαών την ανάγκη ανατροπής.
(*) Η μεγάλη αντίφαση γύρω από τον κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία είναι παρούσα στον καπιταλισμό από τη στιγμή της μεγάλης βιομηχανίας. Ενώ οι μεγαλοκαπιταλιστές απέρριπταν, μετά βδελυγμίας, σε επίπεδο χώρας, κάθε κεντρικό σχεδιασμό γιατί αυτό θα τους στερούσε την δίψα για ατελείωτα κέρδη με τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, την εφάρμοζαν κατά γράμμα και με μεγάλη ακρίβεια σε επίπεδο επιχείρησης! Και σήμερα αυτοί που πολεμούν με λύσσα τον κεντρικό σχεδιασμό (ειδικό άρθρο της συνθήκης του Μάαστριχτ τον αποκλείει αναφέροντας ότι η ΕΕ διέπεται «από την αρχή της οικονομίας της αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό») τον εφαρμόζουν στις πολυεθνικές! Μια πολυεθνική μπορεί να απασχολεί και 1 εκ. εργαζόμενους (κάτι σαν κράτος δηλαδή) και να έχει κεντρικά ελεγχόμενη και σχεδιασμένη με κάθε λεπτομέρεια την εργασία και απόδοση και του τελευταίου εργάτη και του τελευταίου ευρώ επένδυσης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου