Με αφορμή τα 95α γενέθλια του Μίκη και τις κριτικές στην προσωπική πολιτική του πορεία.
Η ιστορία και το έργο του καθενός, μετά την πράξη, αυτονομούνται από το πρόσωπο. Αυτά που ο Μίκης έγραψε με τους αγώνες του στον χώρο της κομμουνιστικής και μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι καταχωρημένα σε αυτούς τους χώρους. Το ίδιο και με όλους τους αγώνες, είτε φέρουν υπογραφή, είτε αυτονομούνται από το όνομα και ενσωματώνονται στο ατελείωτο παζλ του ανώνυμου αγωνιστή. Δεν διαγράφονται, δεν παραχωρούνται, δεν μεταφέρονται αλλού, όποιος και αν τους έκανε. Το πρόσωπο μπορεί να γυρίσει όλο τον πολιτικό πλανήτη, οι αγώνες και το έργο όχι. Αυτά κατοχυρώθηκαν στο λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα, με την υπογραφή του λαού, της εργατικής τάξης και των οργανώσεών τους. Άλλωστε, αυτοί είναι οι πραγματικοί κληρονόμοι των αγώνων.
Τα πρόσωπα δέχονται τις κριτικές για την προσωπική τους πορεία και τις πολιτικές επιλογές τους. Τα έργο και οι πράξεις όμως που έγραψαν ιστορία δέχονται τη δική τους ανεξάρτητη κριτική και δεν ταυτίζεται με τα πρόσωπα στο βαθμό που αυτά «αποχώρησαν» από έργα και πράξεις που έκαναν στο όνομα μιας ιδεολογίας, ιδανικών και λαϊκών αγώνων. Το πρόσωπο μπορεί να αποχρωματίζεται ιδεολογικά κάθε μέρα, οι αγώνες ποτέ.
Εγώ δεν εκχωρώ τίποτα σε κανέναν με αφορμή τις πολιτικές διαδρομές του Μίκη.
Δεν κάνω εκπτώσεις ούτε στρογγυλεύω, διαλεκτική κριτική κάνω, για να
βγάλω από αδιέξοδα, διχασμούς και ισοπεδώσεις που ελλοχεύουν να παγιδέψουν
πολλούς συναγωνιστές.
Μίκης εκ βαθέων…
http://aristeripolitiki.blogspot.com/2015/07/blog-post_29.html
Και βέβαια μπορούσα να κάνω κριτική στις πολιτικές επιλογές στου Μίκη, ανεξάρτητα από το έργο και την ιστορία του στους κοινούς αγώνες του λαού που τα τιμώ σαν δικό μας θησαυρό.
http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/04/blog-post.html
Το κείμενο αναρτήθηκε στο Facebook στις 31/7/2020
Στέργιε, τα λόγια σου λίγα, μεστά και ουσιαστικά, όπως πάντα. Λόγια ανθρώπου που έζησε τη φασιστική θηριωδία της χούντας στο πετσί του κι έχει επίγνωση του τι λέει και τι γράφει. Αν και αρκετά νεότερος της γενιάς που ηρωικά σήκωσε τον αντιφασιστικό αγώνα 1967–1974 έχω κι εγώ την πικρή γεύση της ανάμνησης εκείνης της κτηνωδίας που σημάδεψε τη μαθητική (έχασα συμμαθητή μου που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στο ξεσήκωμα του Πολυτεχνείου το 1973) και μετέπειτα ζωή μου. Δυστυχώς κάποιοι —ονόματα δεν χρειάζεται να πω, τους γνωρίζουν όλοι, μικρός γαρ τόπος η Ελλάδα και ο διαδικτυακός εικονικός περίγυρός της― είτε εκ του πονηρού είτε από διανοητική αβελτηρία επωφελήθηκαν της ευκαιρίας των 95ων γενεθλίων του Μίκη για να εμέσουν χολή και μίσος δικών τους συμπλεγμάτων κατωτερότητας μπροστά στην καλλιτεχνική του δημιουργία δήθεν για να «στηλιτεύσουν» σαν άλλοι ιεροεξεταστές τις πραγματικά βαθειά λανθασμένες επιλογές του Μίκη: είναι άμοιροι και υλιστικής διαλεκτικής και κομμουνιστικής ανθρωπολογίας. Γι’ αυτό λόγια σαν τα δικά σου μετράνε. Να ’σαι πάντα καλά, γερός, δυνατός και πνευματικά ακμαίος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆγρυπνος