Αφανείς αγωνιστές. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΡΜΑΝΙΔΗΣ

 Αγωνιστήκαμε μαζί στην παράνομη οργάνωση της ΚΝΕ Θεσσαλονίκης. 

Τους συντρόφους μας δεν τους ξεχνάμε.

Ποιος τον ξέρει; Ποιος γνωρίζει την προσφορά του;

Οι πραγματικοί αγωνιστές δεν ανήκουν σε όσους διαφημίζουν ή εξαργυρώνουν τους αγώνες τους. Μόνο προσφέρουν!

«…στη Γιούρα, ύστερα από ένα εξαντλητικό δεκαήμερο ταξίδι και χωρίς να έχουμε φάει τίποτα, όταν βρήκαμε ένα αμύγδαλο... το μοιραστήκαμε!»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΡΜΑΝΙΔΗΣ

«Ο Γιάννης, Λαμπράκης από το χωριό μου τη Νέα Ζωή τότε, Λουδίας σήμερα, μπογιατζής στο επάγγελμα, ήταν από τους συντρόφους που ενέπνεαν εμπιστοσύνη και σιγουριά σε όλες τις δραστηριότητες της οργάνωσης.

Συνελήφθη το πρωί της 21ης Απριλίου 1967 και εξορίστηκε στη Γιούρα μαζί με όλους τους «προληπτικώς» συλληφθέντες αριστερούς αγωνιστές. Όταν απολύθηκε από την εξορία, μαζί με άλλους νέους εντάχθηκε, αρχές του ΄70, στις δυνάμεις της παράνομης Κομμουνιστικής Νεολαίας Θεσσαλονίκης.

Ήταν σοβαρός και μετρημένος και συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητες οργάνωσης μας. Ιδεολογικά και πολιτικά ήταν καλά καταρτισμένος και καθώς ήταν χαμηλών τόνων  και αποδεκτός από την κοινωνία της Θεσσαλονίκης, αναδείχθηκε σε έναν από τους αναντικατάστατους κα τους πιο παραγωγικούς συντρόφους της οργάνωσής μας.

Η προσφορά του στην οργάνωση δεν σταματούσε μόνο στην καθημερινή πρακτική δουλειά  της διακίνησης του παράνομου υλικού. Είχε μία ιδιαίτερη ικανότητα να πείθει, να στρατολογεί, να δημιουργεί παρέες και να ανοίγει συζητήσεις, να αναλύει τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις με μεγάλη άνεση και πειστικότητα.

Ήταν ένας ολοκληρωμένος κομμουνιστής, ένας πραγματικός άνθρωπος, ένας σύντροφος και φίλος χωρίς το πραγματικό ψεγάδι.

Η οργάνωση του ανέθεσε την λειτουργία της πρώτης παράνομης γιάφκας στην Κασσάνδρου το 1971. Εκεί, με μια παλιά γραφομηχανή κι ένα σαράβαλο χειροκίνητο πολύγραφο, προσπαθούσε να μας προμηθεύσει υλικό- συμπληρωματικό σε σχέση με αυτό που μας προμήθευε η κομματική οργάνωση, το Κ.Κ.Ε. Θεσσαλονίκης.

Ό,τι και να γράψεις ή να πεις για το Γιάννη είναι πολύ λίγο. Γράφω και δεν πειθαρχούν τα δάχτυλα μου, δακρύζουν τα μάτια μου, γιατί ο Γιάννης μας άφησε νωρίς. Η απουσία του έγινε αισθητή σε όλους όσους τον γνώριζαν στη Θεσσαλονίκη τόσο σαν εργάτη - συνδικαλιστή, όσο και σαν ακούραστο συνεπή αγωνιστή της Νεολαίας Λαμπράκη, της Κ.Ν.Ε. Θεσσαλονίκης και του Κ.Κ.Ε., αλλά ιδιαίτερα σε μένα, γιατί με το Γιάννη μοιράστηκα πολύ έντονες αγωνιστικές στιγμές, ειδικά όσο ήμασταν μαζί στην εξορία. Είχαμε έρθει τόσο φίλοι, που, φτάνοντας στη Γιούρα, ύστερα από ένα εξαντλητικό δεκαήμερο ταξίδι και χωρίς να έχουμε φάει τίποτα, όταν βρήκαμε ένα αμύγδαλο... το μοιραστήκαμε!

Αμέσως μετά συγκροτήθηκε το πενταμελές γραφείο της οργάνωσης και στείλαμε στο εξωτερικό την ιδρυτική διακήρυξη της Κομμουνιστικής Νεολαίας Θεσσαλονίκης. Το καλοκαίρι του 1969 και μέσα σε δύο μήνες δούλευαν σε μεγάλη διάθεση και πολύ ενθουσιασμό πάνω από τριάντα νέοι κομμουνιστές. Το υλικό μας το προμήθευε το Κ.Κ.Ε.»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γρηγόρη Κοκοζίδη «Η αντιδικτατορική Κομμουνιστική Νεολαία Θεσσαλονικείς (1968 – 1974) - Θεσσαλονίκη 2007