Σκληρή μάχη γύρω από τις πλατείες

Ανάρτηση στο: http://www.inprecor.gr/index.php/archives/86950

• Ένας πρώτος απολογισμός


Aristeripolitiki

Το κλείσιμο του πρώτου κύκλου των διαμαρτυριών στις πλατείες, έδειξε ξεκάθαρα ότι γύρω από αυτές διεξάγεται ένας ανελέητος ιδεολογικός, πολιτικός και ταξικός αγώνας. Από τη μια η αστική τάξη επιχειρεί να εγκλωβίσει την αγανάκτηση του λαού σε μια ανώδυνη εκτόνωση συγκεντρώσεων διαρκείας στις πλατείες και να ετοιμάσει τις δικές της αντιδραστικές εφεδρικές λύσεις. Από την άλλη η εργατική τάξη και οι συνεπείς συνδικαλιστικοί και πολιτικοί της φορείς, μάχονται για να αποτρέψουν έναν νέο θανάσιμο αστικό-μικροαστικό εναγκαλισμό του λαού από την αστική τάξη και να τον οδηγήσουν σε ριζικές λύσεις ανατροπών και εξόδου από τη κρίση.

Νέο φαινόμενο;

Οι «πλατείες» καταγράφηκαν στη σύγχρονη συλλογική πολιτική μνήμη ως μια νέα μορφή διαμαρτυρία διαρκείας των πολιτών, με τη μορφή «αγανάκτησης», χωρίς επί πλέον πολιτικά χαρακτηριστικά. Αγανάκτηση για το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, τις ακολουθούμενες πολιτικές, την τρόικα, το ΔΝΤ. Με σύνθημα το «φύγετε» χωρίς καμία θέση για το ποιος θα έρθει και τι θα έρθει. Ένα θολό πεδίο πολιτικών στείρας άρνησης που χωρούσε του πάντες, χωρίς θετικό αίτημα, ήταν το ενοποιό στοιχείο των «αγανακτισμένων».

Παρότι παρουσιάστηκε ως απολίτικη και ακομμάτιστη μορφή διαμαρτυρίας, τα πραγματικά γεγονότα δείχνουν ότι ούτε απολίτικη ήταν ούτε τόσο ακομμάτιστη. Κάτω από τα επιφαινόμενα η πολιτικοποίηση ήταν έντονη, έστω και με την αρνητική της μορφή, και η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων εκεί είχαν στο βιογραφικό τους από 10 μέχρι και πάνω από 45 χρόνια πολιτικής ζωής.

Όπως έδειξε η τελευταία έρευνα της Κάπα Research, η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν άνω των 25 ετών και είχε ενσυνείδητη συμμετοχή στη πολιτική ζωή, ψηφίζοντας κατά πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μόνο 21,2% δήλωσε «ακομμάτιστο» που προφανώς στις εκλογές του 2009 ήταν πολύ μικρότερο.

Η «πλατεία» γέννησε και νέα φαινόμενα συλλογικής έκφρασης, ενός μέρους τουλάχιστον των «αγανακτισμένων» που καταγράφτηκαν κυρίως στο «θεσμό» της «Άμεσης Δημοκρατίας» (Α.Δ.) με πυρήνα τη Λαϊκή Συνέλευση (Λ.Σ.). Το πόσο νέα και πόσο γνήσια έκφραση λαϊκής κυριαρχίας είναι αυτά τα φαινόμενα, θα το δούμε παρακάτω δεδομένου ότι αυτά κρίνονται από το πραγματικό περιεχόμενο που λαμβάνουν και από τις δυνάμεις που επιχειρούν να τα αξιοποιήσουν και όχι από τις διακηρύξεις και τους τίτλους τους.

Το ξέσπασμα

Ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει η λαϊκή οργή κατά του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, και της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση με εντολή του ΔΝΤ και της ΕΕ και με όχημα την κρίση και το χρέος. Όσο τα αντιλαϊκά μέτρα το ένα διαδέχονταν το άλλο, τόσο συσσωρεύονταν η οργή του λαού και κυρίως της εργατικής τάξης που δέχθηκε πρώτη τις αλλεπάλληλες επιθέσεις σε όλα τα επίπεδα.

Η αστική τάξη στην αγωνία της να ελέγξει τη λαϊκή οργή, στην αρχή χρησιμοποίησε καθαρά ψεύδη ως προς τις συνέπιες και τη διάρκεια των μέτρων. Όταν αποκαλύφθηκε το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης, σχεδίασε να ελέγξει τις αντιδράσεις σε επίπεδα που από τη μια δεν θα έθεταν σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης και από την άλλη θα δημιουργούνταν συνθήκες για αντιδραστικές εφεδρικές λύσεις σε περίπτωση κατάρρευσης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Από τις αρχές του Μάη έγινε φανερό ότι η οργή του λαού ξεσπάει. Άρχισε με μια μεγάλη αμφισβήτηση των κυβερνητικών επιχειρημάτων και επεκτείνονταν ραγδαία στο πολιτικό και στο κοινωνικό σύστημα αξιών. Οι απεργίες και διαδηλώσεις, έδειξαν μια τεράστια δυναμική που πανικόβαλε την αστική τάξη. Άρχισε να αναζητά εναγωνίως λύσεις ελέγχου του λαϊκού ξεσηκωμού.

Η λύση «βρέθηκε» αξιοποιώντας την ανάλογη πείρα της Ισπανικής αστικής τάξης. Αυτή, με έντεχνο τρόπο, εγκλώβισε τις λαϊκές αντιδράσεις σε μια ανώδυνη πολυήμερη στατική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη πλατεία Πουέδρα ντλ Σολ της Μαδρίτης, αφού πρώτα φρόντισε, με τους μηχανισμούς της, να αφαιρέσει κάθε ανατρεπτικό και μαχητικό στοιχείο από μέσα της.

Ως βαλβίδα εκτόνωσης επιλέχθηκε το μοντέλο της «αυθόρμητης» διαμαρτυρίας διαρκείας. Η πρόσκληση έγινε δήθεν από «κάποια παιδιά» του facebook! Φυσικά αν δεν υπήρχε το πρόβλημα καμία πρόσκληση δεν θα ίσχυε.

Με τη μαζική προβολή της «κατάληψης» της πλατείας, από τα μέσα ενημέρωσης που ως τότε κατασυκοφαντούσαν κάθε λαϊκή και εργατική κινητοποίηση, η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος πέτυχε! Την πέτυχαν μάλιστα με κανόνα της κάποιες ιδιώνυμες απαγορεύσεις κατά της Αριστεράς και των συνδικάτων, τις οποίες έθεσε η αστική τάξη μέσα από τους μηχανισμούς της και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει!

Οι δύο τακτικές της αστικής τάξης

Όσοι με εκστασιασμό βλέπουν τα νέα φαινόμενα «αυθόρμητης λαϊκής οργάνωσης» διαμαρτυρίας, απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που θέλει «εκ βάθρων ανατροπή», δεν πρόσεξαν καθόλου μερικές λεπτομέρειες αυτών των κινήσεων.

Η γέννηση της «Άμεσης Δημοκρατίας» των πλατειών και της «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη είναι οι δυο τακτικές της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, για τον εμβολισμό του λαϊκού κινήματος με ιδέες απολύτως μικροαστικές, με μεγάλη δόση ολοκληρωτικών αντανακλαστικών.

Και οι δύο έχουν την ίδια βάση της λεγόμενης «Άμεσης Δημοκρατίας» αλλά στοχεύουν σε διαφορετικές πολιτικές ομάδες του λαού αξιοποιώντας τη διαφορετική δομική αντίληψη για την πολιτική εξουσία. Το ότι καταλήγουν στο τέλος σε απόλυτες ταυτίσεις για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και την αντικατάστασή του με το θολό μικροαστικό μόρφωμα της Α.Δ., στο οποίο χωράνε οι πάντες ως άτομα, σβήνοντας τάξεις, κόμματα, συνδικάτα και ιδεολογίες, κάτω από μια βουβή αλλά κυρίαρχη αστική ιδεολογία, δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Η «Άμεση Δημοκρατία»

Η «Άμεση Δημοκρατία» της «κάτω» πλατείας Συντάγματος είναι για χρήση των μαζών, με κατά βάση «αριστερές» - μικροαστικές αντιλήψεις, παντρεμένη έντονα με στοιχεία αναρχικής «αντιεξουσιαστικής» και «αντικαπιταλιστικής» ιδεολογίας.

Απευθύνεται σε κατώτερα μικροαστικά στρώματα και σε πολιτικές ομάδες με μικροαστική ιδεολογία, υποσχόμενη θεωρητικά την κατάλυση κάθε εξουσίας πάνω τους, χωρίς ηγέτες, κόμματα, οργάνωση, με αναγωγή του «πλήθους» ως μοναδικής και άμεσης εξουσίας, δίπλα στην οποία καμία άλλη εξουσία δεν χωρά. Καθόλου τυχαία δεν είναι η ολοκληρωτική αντίληψη που έχει η Λ.Σ. της Α.Δ. για τα κόμματα, τα συνδικάτα και για τις απαγορεύσεις που νομιμοποιεί στον εαυτό της να τους επιβάλει.

Γενικά η Λ.Σ. με τις τοποθετήσεις της, από τις 25 Μαΐου μέχρι τις 10 Ιουλίου 2011, κατέληξε σε ένα στείρο και αδιέξοδο πολιτικό σχήμα: «αρνούμαστε να κυβερνιόμαστε από εσάς, αρνούμαστε να κυβερνήσουμε εμείς. Θέλουμε να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας αλλά αρνούμαστε να σχηματίσουμε πολιτικό κέντρο για να το διεκδικήσουμε, αρνούμαστε να καταρτίσουμε πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής»!

Αυτό το πολιτικό αδιέξοδο που προδιαγράφτηκε από τη πρώτη στιγμή, ήταν η ενοποιός ουσία όλων στις πλατείες, με πρώτες τις Λ.Σ. Οι Λ.Σ. δεν πήγαιναν ούτε μπρος, ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά! Δεν πήγαινα πουθενά γιατί κάθε κίνηση θα τις διέλυε. Έτσι από την πρώτη ως την τελευταία ημέρα παρέμεινε ηλικίας μιας ημέρας!

Ωστόσο εμείς μπορούμε να κρίνουμε ότι αφού στην πολιτική δεν υπάρχουν κενά και αφού από την πλατεία έχουν εξοβελιστεί τα κόμματα της Αριστεράς, το αδιέξοδο των πλατειών αποτελεί, εν δυνάμει, το νέο έδαφος για τον σχηματισμό ενός νέου μικροαστικού – αντιδραστικού πολιτικού «κινήματος» για την αστική τάξη.

Το αν θα το πετύχει δεν εξαρτάται μόνο από αυτή, δεδομένου ότι οι μάζες των πλατειών κάθε μέρα ριζοσπαστικοποιούνται. Και μπορεί η αστική τάξη να είδε στην αρχή το (ειρηνικό) αυτό κίνημα σαν ανάχωμα έναντι μιας εκρηκτικής μαζικής διαμαρτυρίας, με πυρήνα την οργανωμένη εργατική τάξη και την Αριστερά, αλλά στο μεταξύ κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο. Τα προβλήματα του κόσμου είναι τόσα πολλά που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατρέψει τις πλατείες στο αντίθετο από αυτό που ονειρεύτηκε η αστική τάξη και να ενωθεί με τις οργανωμένες αριστερές δυνάμεις σε ένα πλατύ αγωνιστικό μέτωπο του εργαζόμενου λαού, χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις, εναντίον της πολιτικής και ταξικής εξουσίας της αστικής τάξης. Μείξη ανατρεπτική και επικίνδυνη για την άρχουσα τάξη!

Δεν είναι καθόλου τυχαία η αποστολή στο Σύνταγμα των προβοκατόρων για να προκαλέσουν τις απίστευτης αγριότητας επιθέσεις των ΜΑΤ κατά των διαμαρτυρόμενων στις 28 και 29/6. Η άρχουσα τάξη ήθελε να υπενθυμίσει στην πλατεία, ποιος είναι τελικά «το αφεντικό» ενώ παράλληλα έστελνε, μέσω παγίδων και προβοκατόρων, μήνυμα στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της εργατικής τάξης ότι δεν πρόκειται να αφήσει αυτή την επικίνδυνη, για την εξουσία της, μείξη.

Η ιδεολογική πάλη, οργανωμένη και αυθόρμητη δράση

Θα έπρεπε η Αριστερά να έβλεπε από την αρχή με πιο πλατύ μάτι τις πλατείες και να σχεδίαζε οργανωμένα την παρουσία της εκεί, ώστε να ωριμάσει τις μάζες σε μια υπεύθυνη πολιτική κατεύθυνση, κάτω από πρωτοπόρα καθοδήγησή της. Αυτό δεν έγινε με αποτέλεσμα να δοθεί η ευκαιρία στα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου να καλλιεργήσουν στα μικροαστικά στρώματα της πλατείας και ιδίως στις Λ.Σ. την εχθρότητα απέναντι σε κάθε οργανωμένο πολιτικό και συνδικαλιστικό μέτωπο των δυνάμεων του εργαζομένου λαού.

Γενικά οι κομμουνιστές και οι αριστεροί ποτέ δεν πρέπει να λείπουν από τα πεδία ταξικής και πολιτικής πάλης, ακόμη και όταν πρόκειται για αντιδραστικά πεδία. Είναι λοιπόν αυτονόητη η θέση των αριστερών κομμάτων μέσα στις μάζες του λαού που δρουν ή διαμαρτύρονται σε δρόμους, πλατείες, επιχειρήσεις, γειτονιές κ.λ.π.

Η δράση αυτή όμως δεν μπορεί να είναι ανοργάνωτη, τυχαία και σε ατομική βάση, ως ουρά του αυθόρμητου των μαζών. Πρέπει να είναι οργανωμένη με συγκεκριμένους στόχους και χωρίς υποστολή της σημαίας και της ταυτότητάς τους. Πρέπει να δρουν πρωτοπόρα και να μπαίνουν μπροστά στις μάχες του λαού δίνοντας και το παράδειγμα του ανυποχώρητου μαχητή απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου, όχι να χάνονται μέσα στη μάζα ή, ακόμη χειρότερα, να κρύβονται πίσω από αυτήν. Η πρωτοπορία κερδίζεται με ταξικές και πολιτικές μάχες που απαιτούν θυσίες, όχι με διακηρύξεις.

Ιδιώνυμες απαγορεύσεις

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η άρχουσα τάξη κατάφερε να εισάγει στις πλατείες ως «αξίες» τρεις απαγορεύσεις κατά της άμεσης πολιτικοποίησής τους:
- Έξω τα κόμματα,
- Έξω οι κομματικές ιδεολογίες και σημαίες,
- Έξω τα συνδικάτα,

Με δεδομένο ότι τα μόνα κόμματα τα οποία θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε τέτοιες λαϊκές κινητοποιήσεις είναι τα αριστερά, γίνεται φανερό ότι η απαγόρευση αφορούσε ευθέως μόνο αυτά. Οι οργανωτές για να φανούν «αντικειμενικοί» πρόσθεσαν μετά, και το «Έξω οι φασίστες»! Η «αντικειμενικότητα» αυτή που συμβαδίζει επακριβώς με το πνεύμα εξομοίωσης φασισμού - κομμουνισμού των αντικομουνιστικών μνημονίων της ΕΕ, ήταν πλαστή, δεδομένου ότι από τη πρώτη στιγμή στη «πάνω» πλατεία Συντάγματος είχαν εγκατασταθεί «νομίμως» οργανωμένες ομάδες με τα χαρακτηριστικά του έρποντος φασισμού.

Πέρα από αυτό, είναι να ανατριχιάζει κανείς με την εξομοίωση και ισοπέδωση των αριστερών κομμάτων και των συνδικάτων με τους φασίστες!

Λαϊκές Συνελεύσεις και «Άμεση Δημοκρατία»

Στις πλατείες αμέσως σχεδόν σχηματίσθηκαν οι Λαϊκές Συνελεύσεις, με βάση την αντίληψη της «Άμεσης Δημοκρατίας». Άμεση Δημοκρατία όπως την επέβαλαν οι «ανώνυμοι οργανωτές» της θα πει ότι οι πολίτες συμμετέχουν όλοι στα κοινά, μόνο ως άτομα και αποφασίζουν όλοι άμεσα για κάθε μικρό και μεγάλο θέμα που αφορά την κοινωνία και το κράτος και δεν υπάρχει κανένα ιεραρχικό όργανο πάνω από αυτή, ούτε δομή ανώτερης και έμμεσης εκπροσώπησης. Όλα ανάγονται στην Α.Δ. από την οποία ξεκινούσαν και τελείωναν τα πάντα!

Η αντίληψη αυτή από τη φύση της απαγόρευε κάθε οργανωμένη πολιτική παρουσία στη Λ.Σ. Εξ ορισμού κόμματα και πολιτικές παρατάξεις απαγορεύονταν, δεδομένου ότι δεν υπάρχει «τίποτα ανώτερο» από την ίδια τη Λ.Σ. και δεν αναγνωρίζεται καμία οργανωμένη εκπροσώπηση ή παρουσία («καπέλωμα» το ονόμαζαν) πέραν της ατομικής. Ήταν δε τόσος ο δογματισμός ώστε απαγορεύθηκε η εκλογή, ακόμη και η δια της κληρώσεως συγκρότηση υπεύθυνης πολιτικής ομάδας εκπροσώπησης, εκτέλεσης των αποφάσεων, διεύθυνσης ενεργειών κλπ, της Λ.Σ.!

Στην «Άμεση Δημοκρατία» δεν αναγνωρίζονται τάξεις, ταξικά συμφέροντα, ταξικές πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αρχή της είναι ότι «όλοι είμαστε Έλληνες πολίτες» και μόνο αυτό το ενωτικό διακριτικό πάνω από τάξεις και κόμματα ισχύει.

H αταξική θέση πέρα και πάνω από τάξεις συνιστά την αποθέωση της μικροαστικής ιδεολογίας, που στην ουσία κατατεμαχίζει τον λαό και τις τάξεις σε άτομα και υλοποιεί την κυριαρχία της ιδεολογίας της αστικής τάξης με λαϊκίστικη προβιά, ακόμη και πάνω σε στρώματα εργαζομένων.

Οι Λαϊκές Συνελεύσεις και οι διαμαρτυρόμενοι τις πλατείες

Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι ταύτισαν την κριτική κατά του πλαισίου οργάνωσης των πλατειών και των μορφωμάτων της λεγόμενης «Άμεσης Δημοκρατίας», ως επίθεση στο αυθόρμητο λαϊκό κίνημα των μαζών που αφυπνίσθηκαν από τα πολύ σκληρά μέτρα και βγήκαν στις πλατείες να διαμαρτυρηθούν.

Αυτή η ταύτιση σκοπό είχε να στρέψει τον απλό λαό ενάντια στις φωνές εκείνες που τον καλούσαν να αποτινάξει το «καπέλο» της άρχουσας τάξης στις πλατείες και να οργανωθεί σε πολιτικό και ταξικό μέτωπο μάχης κατά της εξουσίας του κεφαλαίου.

Στην πραγματικότητα οι μάζες των πλατειών δεν έχουν καμία σχέση με τις ελάχιστες μειοψηφίες των Λαϊκών Συνελεύσεων της «Άμεσης Δημοκρατίας» που αποφασίζουν αλαζονικά στο όνομα των δεκάδων χιλιάδων που διαμαρτυρήθηκαν στις πλατείες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η «πάνω» «εθνικοπατριωτική» Λ.Σ. στο Σύνταγμα δεν ξεπερνούσε ποτέ τα 150-200 άτομα και η «κάτω» που ήταν και η μεγαλύτερη της χώρας, κυμαίνονταν μεταξύ 600 και 1500 ατόμων. Συνεπώς η κριτική δεν αφορά τις μάζες των διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν, έστω και αν το αυθόρμητο δεν συνδυάζονταν με το συνειδητό και οργανωμένο.

Η Λ.Σ. δεν ήταν ένα σταθερό όργανο. Εκτός ενός σταθερού πυρήνα που κρατάει με πείσμα το αντιδραστικό πλαίσιο λειτουργίας, όποιος θέλει έρχεται και φεύγει κατά το δοκούν, αποφασίζει κάτι που δεν θα υλοποιήσει αύριο γιατί θα λείπει, η σύνθεση των ατόμων συνεχώς αλλάζει και σχεδόν τίποτα δεν ισχύει σήμερα από χθες, πλην των κανόνων που έχουν θέσει οι οργανωτές. Αυτή είναι και η αιτία που λαμβάνονται αποφάσεις που κανένας δεν εκτελεί, κανένας δεν απολογείται, είναι αντιφατικές και την επομένη οι συζητήσεις επαναφέρουν τα ίδια θέματα ανακυκλωνόμενα.

Το χαρακτηριστικό των Λ.Σ. είναι λόγια, διακηρύξεις και ψηφίσματα χωρίς καμία ουσιαστική δράση υλοποίησης.

Η αλαζονεία των Λ.Σ. είναι άλλο ένα πρόβλημα μικροαστικού μικρομεγαλισμού. Νομίζουν πως οι αποφάσεις τους είναι και αποφάσεις των δεκάδων χιλιάδων διαμαρτυρομένων στην πλατεία, ενώ κάποιοι νομίζουν πως είναι όλου του λαού!

Θεσμός ή πολιτική κίνηση;

Οι Λ.Σ. δεν ξεκαθάρισαν, παρά τις πολυήμερες συνεδριάσεις τους, αν η «Άμεση Δημοκρατία» θα είναι κρατικός θεσμός που θα ανατρέψει και θα αντικαταστήσει τη σημερινή προεδρευόμενη δημοκρατία ή πολιτική κίνηση που επιδιώκει εθελοντικές συμμετοχικές διαδικασίες του λαού στις αποφάσεις. Η σκόπιμη συσκότιση σταδιακά άρχισε να παραμερίζεται και η Άμεση Δημοκρατία εμφανίζεται σαν κρατικός θεσμός που απαγορεύει κάθε άλλον στη θέση της. Αυτό εξηγεί και τις ολοκληρωτικού τύπου αποφάσεις της για τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα που θέλει να αντικαταστήσει.

Η αποτυχημένη απόπειρα να γίνει η «πλατεία» όργανο μάχης του εργαζόμενου λαού

Παρά την απαγόρευση των κομμάτων στις πλατείες, δεν έλειψαν και οι νηφάλιες προτάσεις για μια άλλη πορεία προς τις Λ.Σ. από αριστερούς που συμμετείχαν ατομικά στις εργασίες τους. Προτάσεις βγαλμένες μέσα από τη πείρα των λαϊκών και ταξικών αγώνων, όπως οι παρακάτω που εκτέθηκαν στην «κάτω» Λ.Σ. του Συντάγματος:

-Το κίνημα αυτό πρέπει να αποκτήσει ταξικό περιεχόμενο με τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού στο κέντρο, με ταυτότητα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση. Διαφορετικά θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία τους κεφαλαίου θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από αυτόν το λαϊκό ξεσηκωμό. Αυτό διδάσκει η ιστορία.

-Για να μετουσιωθεί αυτή η θέληση σε πραγματική δύναμη προτάθηκε στη Λ.Σ. να καταργήσει τις απαγορεύσεις κομμάτων και συνδικάτων, να ανοιχτεί πραγματικά στην εργατική τάξη και τα κόμματα της Αριστεράς και να μετατραπεί η ίδια σε πολιτική πλατφόρμα μετώπου του εργαζόμενου λαού, χωρίς αποκλεισμούς, που στο διάβα του θα σαρώσει την εξουσία του κεφαλαίου.

-Προτάθηκε να απευθυνθούν επίσημα, και όχι με ιδιότυπες διακρίσεις, στα συνδικάτα και στην εργατική τάξη για να συνεργαστεί και πάρει τη κατάσταση στα χέρια της, να αναδιοργανωθεί, να σχηματίσει μαχητικές αγωνιστικές απεργιακές επιτροπές στα συνδικάτα, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, μαζί με το λαό και να κηρύξει πραγματική γενική απεργία μπλοκάροντας όλη τη παραγωγική διαδικασία.

-Προτάθηκε να ζητήσουν από όλους τους εργαζόμενους να γίνουν αμέσως μέλη των σωματείων, να οργανωθούν, να ζητήσουν έκτακτες γενικές συνελεύσεις και να ανατρέψουν τους συσχετισμούς, εκδιώκοντας τους εργατοπατέρες που κάθονται στο σβέρκο της εργατικής τάξης.

-Επισημάνθηκε ότι η εξουσία του κεφαλαίου μπορεί να νοιώσει ότι το λαϊκό κίνημα είναι ικανό να την ανατρέψει, μόνο μέσα από τη δύναμη που βρίσκεται στα χέρια των εργαζόμενου λαού και της εργατικής τάξης, στα χέρια των παραγωγών του πλούτου της χώρας. Μόνο αυτοί μπορούν να αποκρούσουν τα σχέδια και να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου. Αυτοί μπορούν και να ανασυγκροτήσουν τη χώρα. Αυτοί μπορούν να κτίσουν ένα άλλο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές.

Η συνεχής αποδοκιμασία και σε ορισμένες περιπτώσεις το οργανωμένο γιουχάισμα παρόμοιων προτάσεων προδιέγραψε τη φιλοσοφία που κυριαρχεί στις Λ.Σ. Η δε έγκριση παρουσίας στην πλατεία για ορισμένα πρωτοβάθμια συνδικάτα της επιλογής της, μετά από έλεγχο της «πλατειοφροσύνης» τους, όπως και σειράς φίλιων οργανώσεων μεταξύ των οποίων και κάποιων ολοκληρωτικών αντιλήψεων, δεν έλυσε αλλά επιδείνωσε το πρόβλημα των διακρίσεων και των απαγορεύσεων.

Η απάντηση της Λ.Σ. στις προτάσεις για μέτωπο του εργαζομένου λαού

Αντί η «κάτω» Λ.Σ. του Συντάγματος να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μεταβληθεί σε οργανωμένο κέντρο και να προωθήσει το μέτωπο του εργαζόμενου λαού, κατά της εξουσίας του κεφαλαίου καταργώντας κάθε διάκριση και απαγόρευση κομμάτων και οργανώσεων, στις 13 και 14 Ιουνίου έλαβε μια απαράδεκτη από κάθε άποψη απόφαση: «ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ»!

Τι κι αν το θέμα επανήλθε από πολλούς ομιλητές που θεώρησαν σαν τον προπομπό του φασισμού μια τέτοια απόφαση. Η Λ.Σ. επέμεινε στην απόφαση!

Απολογητικές θεωρίες για τη κατάργηση των κομμάτων

Υποστηρίχτηκε ότι η απόφαση για «κατάργηση των κομμάτων» από τη Λ.Σ. της κάτω πλατείας Συντάγματος ήταν σωστή γιατί «τα κόμματα της Αριστεράς, έγιναν ένα με το σύστημα, έχει λήξει ο ιστορικός τους ρόλος και πρόκειται για παρωχημένο θεσμό»!


Μια τέτοια άποψη ετοιμάζει τον κόσμο θεωρητικά και πρακτικά να χειροκροτήσει αύριο τκατάργηση των κομμάτων, και της Αριστεράς, από μια δικτατορία με τα αυτά επιχειρήματα.

Η θεωρία «εκ των έσω»

Αναπτύχθηκε έντονα, από αριστερούς κυρίως, η θεωρία να επιχειρηθεί η «κατάληψη» εκ των έσω της Λ.Σ. της πλατείας με την μαζική ατομική συμμετοχή κομμουνιστών στη πλατεία.

Η θεωρία της εκ των έσω κατάληψης μιας εξουσίας, ενός θεσμού, με τους δικούς του όρους, είναι πολύ παλιά και η τελευταία έκδοση για την Αριστερά ήταν ο Ευρωκομουνισμός. Το εγχείρημα κατέληξε όχι απλά σε αποτυχία αλλά σε κατάληψη των ευρωκομμουνιστικών κομμάτων από την αστική τάξη, δηλ. μετατροπή στο αντίθετο τους! Τα ΚΚ Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας κ.α. σήμερα είναι κόμματα εξαφανισμένα μέσα σε αστικά ρεύματα και ιδεολογικά αδιέξοδα.

Εφαρμόζοντας τη θεωρία «εκ των έσω» κάποιες αριστερές δυνάμεις έδωσαν το παρών. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ του Μετώπου του Αλαβάνου, της ΚΟΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων αριστερών οργανώσεων ήταν εκεί με τη προβιά του «ακομμάτιστου» με σκοπό να μεταλλάξουν τη πλατεία προς τα αριστερά. Το αποτέλεσμα ήταν να μεταλλαχθούν αυτοί, χάνοντας κυριολεκτικά τη ταυτότητά τους.

Είναι πραγματικά λυπηρή η συμμετοχή των αριστερών αυτών χωρίς ταυτότητα, χωρίς οργάνωση, με κρυμμένη την ιδιότητα και την ιδεολογία τους, ως αντάλλαγμα της συμμετοχής τους στο «πείραμα» της Άμεσης Δημοκρατίας, όπως την επέβαλε η αστική τάξη με τους μηχανισμούς της. Κρύβουν τις ιδιότητές τους, αλλοιώνουν το λόγο τους, αποδέχονται την πρωτοκαθεδρία του αυθόρμητου έναντι του συνειδητού και πολλοί από αυτούς, αρνούμενοι τον εαυτό τους, κτίζουν θεωρίες για νέα δημοκρατικά όργανα όπως η «αμεσοδημοκρατία» που γεννάει η «πλατεία» λες και πρόκειται για παρθενογένεση νέων Σοβιέτ!

Πρόκειται για τη χειρότερη ηθική αυτό-απαξίωση στη ιστορία της Αριστεράς.


Το μέλλον των πλατειών

Οι Λ.Σ. των πλατειών πριν αρχίσουν να φυλλοροούν, τον Ιούλιο, εξέπεμπαν μηνύματα «κομματικού πατριωτισμού», λέγοντας ότι «εδώ θα μείνουμε – δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν αυτοί». Οι περισσότεροι καλούσαν για νέα ένταση του «αγώνα των πλατειών» από τον Σεπτέμβριο.

Ανεξαρτήτως τι λένε στις Λ.Σ., αυτό που ξέρουμε είναι ότι τον Σεπτέμβριο, τα εξοντωτικά μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος θα βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι μεγαλύτερες μάζες λαού θα πληγούν και είναι φυσικό μεγαλύτερος όγκος να αναζητήσει διέξοδο σε μαχητική αντιπαράθεση με την εξουσία και τις εφαρμοζόμενες πολιτικές.

Τον κόσμο στο δρόμο δεν θα τον βγάλουν οι Λ.Σ. αλλά τα οξύτατα προβλήματα, τα σκληρότατα μέτρα και η κρίση. Ποιες μορφές θα πάρουν αυτές οι μαζικές διαμαρτυρίες δεν είναι γνωστό. Πάντως γίνεται φανερό ότι οι πλατείες έκλεισαν ένα κύκλο που σημαδεύτηκε από επαμφοτερίζουσες εκτιμήσεις με κέντρο όμως τα πολιτικά αδιέξοδά της. Η επανάληψη της ίδιας στείρας και αδιέξοδης πορείας θα αναγκάσει ακόμη και τους φανατικούς φίλους της να αναζητήσουν ενεργή πολιτική δράση με στόχους και πολιτική οργάνωση.

Προβλέπεται και πάλι να διεξαχθεί ένας σκληρός πολιτικός αγώνας για το κέρδισμα αυτών των μαζών. Η αστική τάξη ήδη προετοιμάζεται γι αυτό.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το άρθρο «Ενάντια στο Μνημόνιο : Από την πολυθρόνα στην πλατεία» του πρωτοσύμβουλου του Γ. Παπανδρέου, κ. Ν. Κοτζιά στην εφημερίδα «ΑΞΙΑ», στις 2/6/2011, με το οποίο ετοιμάζει μέσα από τις πλατείες το αντι-ΠΑΣΟΚ της μετά-μεταπολίτευσης, κατ εικόνα και ομοίωση του αρχικού ΠΑΣΟΚ σε νέες συνθήκες κρίσης: «Οι πολίτες δεν διακρίνουν εναλλακτικές λύσεις εντός του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είναι και πεπεισμένοι ότι οι εκτός ΠΑΣΟΚ μπορούν να επιβάλουν (ακόμα και αν διατυπώνουν) μια διαφορετική πολιτική.

»Οι εποχές δεν θα επιτρέψουν βολέματα. Δεν θα δώσουν περιθώρια να ακινητοποιηθεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού με εκβιασμούς και εκφοβισμούς. Η κοινωνία θα κινητοποιηθεί και κινητοποιείται. Μόνο που αυτό δεν πρέπει να γίνει τυφλά. Δεν πρέπει να γίνει ως μονοδιάστατη έκφραση θυμού. Πρέπει να γίνει συνειδητά. Με την αξιοποίηση των δημοκρατικών κανόνων και την υπεράσπισή τους. Με την αποκάλυψη της σαπίλας και μια διαφορετική ερμηνεία του τι πραγματικά γίνεται, ποιος έφταιξε και φταίει. Στο «Κόμμα του Μνημονίου και της Πλεονεξίας», όπως τους έχω ονοματίσει, οφείλει να δώσει απάντηση η κοινωνία: Το «Κόμμα των Θυμωμένων με Λύσεις και Απαντήσεις».

Προφανώς ο Ν. Κοτζιάς τρέχει να προλάβει να ξαναβάλει σε νέο «μαντρί» αυτούς τους κομματικούς και ακομμάτιστους που κατά πλειοψηφία έφυγαν από το μαντρί του δικομματισμού. Τον διευκολύνει σε αυτό και το αρνητικό πλαίσιο των πλατειών κατά της Αριστεράς. Όμως δεν είναι ο μόνος. Ο νέος κύκλος αγώνων και πολιτικών αντιπαραθέσεων μάλλον κρύβει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις γι αυτόν και για την άρχουσα τάξη, ακόμη και στις πλατείες. Η διαδηλώσεις στις πλατείες ήταν απλά ένα πρώτο βήμα. Το επόμενο δεν θα είναι τόσο ανώδυνο για την άρχουσα τάξη.