«Επιλεκτική χρεοκοπία». Η κρίση είναι βαθύτερη από όσο λένε

Η είδηση λέει ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έκανε δραματική έκκληση στην ΕΕ για νέες ρυθμίσεις για το χρέος, λίγες ημέρες μετά το μεσοπρόθεσμο και το δάνειο του ΔΝΤ! Έτσι, θα γίνει έκτακτη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 15/7/2011. Φαίνεται πως τίποτα δεν βγαίνει από τα απανωτά μέτρα που λαμβάνονται με τόσο βαθιά κρίση.


Θεωρητικά η μείωση του ελληνικού χρέους -ακόμη και μέσω της «επιλεκτικής χρεοκοπίας»- φαίνεται ότι βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της EE, στην προσπάθεια να βρεθεί συνολική λύση στη κρίση στην οποία είναι εγκλωβισμένη η Ελλάδα. Ενδεικτικές του κλίματος είναι οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου, μετά το Eurogroup της 12/7, ότι η φράση «επιλεκτική χρεοκοπία» δεν θα πρέπει να τρομάζει!!! Τι θα πρέπει να μας τρομάζει από αυτά που έρχονται και δεν τα λένε άραγε;


Από την αρχή της κρίσης υπήρξε μια βαθιά διαφωνία για τον χαρακτήρα της. Η θέση που πιο πολύ λοιδορήθηκε ήταν κατά βάση η θέση του ΚΚΕ και ορισμένων μαρξιστών, ότι η κρίση είναι κρίση υπερσυσώρευσης κεφαλαίου, κρίση του καπιταλισμού. Το ΚΚΕ, δήθεν δεν καταλάβαινε τα νέα φαινόμενα και προσπαθούσε να τα ερμηνεύσει με ξεπερασμένες μαρξιστικές θεωρίες! Έτσι ανέπτυξαν τη θεωρία των γκόλτεν μπόϊς, των κακών τραπεζιτών, της φούσκας των ακινήτων, του πολύ κράτους και λίγου νεοφιλελευθερισμού, των κακών χειρισμών, των λαθών της ΕΕ… στο τέλος κατέληξαν να μας μιλάνε για κρίση χρέους ως αίτιο της κρίσης και όχι ως ένα από τα αποτελέσματα της κρίσης…


Στο χορό αυτόν βρίσκονται και πολλοί πολιτικοί και οικονομολόγοι που νομίζουν ότι η κρίση λύνεται με οικονομικά μέτρα και όχι με πολιτικά. Κάποιοι «αριστεροί» μάλιστα εφευρίσκουν και λύσεις όπως ο Λογιστικός Έλεγχος, τα ευρωομόλογα, η στάση πληρωμών χωρίς πολιτικές ανατροπές, η αναδιάρθρωση, η επαναδιαπραγμάτευση για «κούρεμα» (αναίμακτη καταστροφή κεφαλαίου), η επιστροφή στη δραχμή λες και ο καπιταλισμός θα διορθωθεί με εθνικό νόμισμα και λες και η κρίση είναι εθνική και όχι παγκόσμια του συστήματος, όσο και αν το εθνικό νόμισμα είναι προϋπόθεση άσκησης εθνικής πολιτικής κλπ.


Τώρα ο κ. Βενιζέλος μας πλασάρει σαν λύση την «επιλεκτική χρεοκοπία»! Αύριο ίσως τη γενική χρεοκοπία!


Όλες οι λύσεις εντός του συστήματος σαρώνονται καθημερινά από τη ζωή. Η κρίση βαθαίνει. Η υπερσυσώρευση κάνει πάντα απειλητικά την εμφάνισή της και το κεφάλαιο για να επιβιώσει κόβει τα πάντα από τους λαούς. Όμως όταν η παγκόσμια οικονομία "χρωστάει" σε "χαρτιά" στο παγκόσμιο κεφάλαιο 14 φορές το παγκόσμιο πραγματικό ΑΕΠ(!), ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεπληρωθεί. Το ίδιο και το χρέος της Ελλάδας. Ο μόνος δρόμος (χωρίς την ανατροπή του συστήματος) είναι η πτώχευση τεράστιου μέρους του κεφαλαίου, αμέσως μετά τη πτώχευση των λαών. Και επειδή κανένα κεφάλαιο δεν πέφτει αμαχητί, ο πόλεμος καιροφυλακτεί στο βάθος.


Η έκτακτη σύνοδος της ΕΕ που αναγγέλθηκε αιφνίδια, δείχνει πως κάθε μέρα δήθεν λύνουν το πρόβλημα της κρίσης και αυτό κάθε μέρα γιγαντώνεται. Το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν στέκεται στο χρέος της Ελλάδας αλλά στο χρέος όλου του κόσμου. Σαν τον βρικόλακα απαιτεί να πιεί όλο το αίμα των λαών εδώ και τώρα για να ζήσει σήμερα, ακόμη και αν ξέρει ότι αύριο θα πεθάνει χωρίς αιμοδότη. Όταν όμως φτάνει σε αυτό το σημείο γίνεται άκρως επικίνδυνο και αιματηρό.


Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, που ήταν η τελευταία πράξη της κρίσης του ’29, πριν ξεσπάσει, πέρασε από πολλές φάσεις που περνάμε εμείς τώρα. Συμφωνίες, ανατροπές, προγράμματα ελέγχου της κρίσης, κρατικές επιδοτήσεις και κρατικοποίηση του ιδιωτικού χρέους, κάθετη μείωση μισθών και κοινωνικών παροχών, πείνα, στροφή σε αυταρχισμό και φασισμό, υποδούλωση κρατών για να περάσει προσωρινά η κρίση, περιφερειακοί πόλεμοι για να αναδιανομή του κόσμου… Όταν εξαντλήθηκαν όλα αυτά ο γενικός πόλεμος έμεινε ως μόνη λύση για να απαξιωθούν μαζικά λαοί και αντίπαλα κεφάλαια και να ξεκινήσει ο καπιταλισμός νέο κύκλο ανόδου, ανάπτυξης και νέων κρίσεων.


Όσο και αν δεν μπορούμε να δούμε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα, η ιστορία πρέπει πάντα να διαβάζεται ως εργαλείο και όχι ως στείρα γνώση.


Αυτό που βλέπουμε καθαρά είναι ότι σταδιακά ένα - ένα τα εργαλεία αντιμετώπισης της κρίσης αχρηστεύονται και η κρίση επανέρχεται δριμύτερη.


Σε κάθε περίπτωση τα πράγματα γίνονται τόσο πιο επικίνδυνα όσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση. Στο τέλος θα κυριαρχήσει στην ΕΕ και στον πλανήτη το «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» και θα αρχίσει ο κανιβαλισμός λαών, κρατών και κεφαλαίων. Για να μη φτάσουμε εκεί, μόνο η διαδικασία ανατροπής του καπιταλισμού υπάρχει ως διέξοδος. Διαφορετικά θα φτάνουμε και θα ξαναφτάνουμε στο ίδιο αδιέξοδο και κάθε φορά πιο κοντά στη καταστροφή.