Κλείνουν εκατοντάδες μικρές κλαδικές και περιοδικές εκδόσεις

Σύμφωνα με πληροφορίες από τη Γ.Γ. Ενημέρωσης, εφεξής μόνο 400 φύλλα (αντί 5-7 χιλ.) από τα έντυπα κλαδικού και περιοδικού τύπου θα τυγχάνουν την όποια ατέλεια στα ΕΛΤΑ μέχρι 31.12.2011. Θα είναι, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, μόνο για περιοδικά με εκδότη εκδοτικές επιχειρήσεις, αποκλειομένων των σωματείων, οργανώσεων κλπ. Μετά ίσως καταργηθεί και αυτή.

Από την εφαρμογή της ΥΑ, που αναμένεται από μέρα σε μέρα, όλα τα περιοδικά των εκδοτικών επιχειρήσεων θα πληρώνουν μετά τα 400 φύλλα, κανονικά τέλη ΕΛΤΑ δηλαδή μέχρι και δεκαπλάσια τιμή. Οι άλλοι εκδότες όπως τα σωματεία θα πληρώνουν όλα τα τέλη!

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι κλείνουν όλα σχεδόν τα κλαδικά περιοδικά σωματείων και οργανώσεων.

Χιλιάδες εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους, ολόκληροι κλάδοι κινδυνεύουν και εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι, εργαζόμενοι, καταναλωτές και πολίτες χάνουν βασικά εργαλεία πληροφόρησης για τη ζωή και τη δουλειά τους.

Είναι άμεση ανάγκη να αποκρουσθεί αυτή πολιτκή.  Δεν πρέπει να περάσει το τυποκτόνο μέτρο.


Επιπτώσεις

Σήμερα τα περισσότερα κλαδικά περιοδικά και ο μικρός έντυπος λόγος σωματείων και οργανώσεων μόλις επιβιώνουν στην έκδοση, ενώ πολλά έχουν κλείσει ή βρίσκονται στα πρόθυρα του κλεισίματος. Η οποιαδήποτε αύξηση των ταχυδρομικών τελών τα οδηγεί ευθέως σε κλείσιμο. Με τα νέα μέτρα θα πληγούν ολόκληροι κλάδοι.

Οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες του μέτρου αυτού θα είναι τεράστιες αφού θα σημάνουν:

·        Κλείσιμο εκατοντάδων μικρών περιοδικών εντύπων

·        Μείωση εργασιών στον κλάδο εκτυπώσεων με άμεσο κίνδυνο κλεισίματος πολλών επιχειρήσεων.

·        Μείωση  εργασιών των εργαστηρίων ηλεκτρονικών εργασιών, μακετών κλπ.

·       Κάθετη πτώση των διαφημίσεων απο την ύξηση τους κόστους διαφημίσεων στα περιοδικά με συνέπεια την αύξηση της ανεργίας για εκατοντάδες διαφημιστές και εργαζόμενους στον κλάδο αυτόν.

·        Ανεργία για εκατοντάδες δημοσιογράφους.

·        Μείωση εργασιών περιφερειακών κλάδων όπως η σακουλοποίηση, η μεταφορά των εντύπων και οι ίδιες οι εργασίες των ΕΛΤΑ.

·        Μείωση δημόσιων εσόδων από έμμεσους και άμεσους φόρους που χάνονται.

·        Μείωση εσόδων ασφαλιστικών ταμείων.

·        Κατάργηση της έγκυρης πληροφόρησης χιλιάδων επαγγελματιών, καταναλωτών και πολιτών από το κλείσιμο μεγάλου μέρους των εντύπων.

Φαίνεται πως τα κυβερνητικά κλιμάκια μπροστά το άγχος να εξασφαλίσουν έσοδα για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους, επέλεξαν  μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες σε έναν τομέα, χωρίς να υπολογίσουν ότι στην πράξη αυτό θα μειώσει σημαντικά τα πραγματικά έσοδα του κράτους από την μείωση της οικονομικής δραστηριότητας που θα σημειωθεί.

Δώρο στους οργανισμούς εκδόσεων

Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι η ατέλεια θα δίδεται μόνο σε ιδιωτικές εταιρείες που έχουν αποκλειστικό αντικείμενα εργασιών την έκδοση εντύπων, αποκλειομένων των σωματείων και άλλων φορέων. Αυτό θα οδηγήσει σε άμεση συγκέντρωση των εργασιών σε λίγες μεγάλες επιχειρήσεις και σε μονοπώληση του κλάδου.

Η δεσπόζουσα θέση αυτών των μεγάλων επιχειρήσεων και η διαπραγματευτική τους ισχύ έναντι των ΕΛ.ΤΑ. για ειδικές συμφωνίες διεκπεραίωσης, θα είναι καταλυτική. Η συνέπεια θα είναι να δεχτούν ισχυρό πλήγμα οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις εκδόσεων – εκτυπώσεων και η απώλεια της ανεξάρτητης έκδοσης πολλών κλαδικών και περιοδικών εκδόσεων.

Δεν είναι καθόλου απίθανο, η ενέργεια αυτή της κυβέρνησης να υπάγεται στις έμμεσες παροχές προς τους γνωστούς εκδοτικούς οργανισμούς με θυσία εκατοντάδων μικρών επιχειρήσεων και χιλιάδων θέεσων εργασίας.

Ολόκληρο το άρθρο 48 του εφαρμοστικού νόμου 3986/11 (ΦΕΚ 152 Α/1-7-2011)

«1.α) Το άρθρο 20 παρ. 1 του ν. 2644/1998 (Α΄ 233), όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 49 του ν. 3801/2009 (Α΄ 163) και ισχύει, και το άρθρο 10 παρ. 1 του ν. 3021/ 2002 (Α΄ 143), όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 15 παρ. 8 του ν. 3444/2006 (Α΄ 46) και ισχύει, καταργούνται.

β) Οι δικαιούχοι της επιχορήγησης, σύμφωνα με τις καταργούμενες με την προηγούμενη υποπαράγραφο διατάξεις, οφείλουν εντός αποκλειστικής προθεσμίας δύο μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος να προσκομίσουν στη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας – Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης όλα τα απαραίτητα από το νόμο δικαιολογητικά για την καταβολή του ποσού της δημόσιας επιχορήγησης. Η υποχρέωση αυτή αφορά σε αεροπορική μεταφορά που πραγματοποιήθηκε μέχρι την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου.

2. Η παράγραφος 15 του άρθρου 13 του ν. 2328/1995 αντικαθίσταται ως εξής:

«15α. Στο πεδίο εφαρμογής της παραγράφου 4 του άρθρου 68 του ν. 2065/1992, όπως ισχύει, εμπίπτουν:

αα. οι ημερήσιες εφημερίδες, οι οποίες περιλαμβάνονται στην υπουργική απόφαση που προβλέπεται από την παράγραφο 1 του άρθρου 2 του ν. 3548/2007,

ββ. οι εβδομαδιαίες εφημερίδες, οι οποίες περιλαμβάνονται στην υπουργική απόφαση που προβλέπεται από την παράγραφο 1 του άρθρου 2 του ν. 3548/2007,

γγ. άλλες εφημερίδες και περιοδικά, οι ιδιοκτήτες των οποίων είναι μέλη της Ένωσης Δημοσιογράφων Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου ή δύνανται να γίνουν μέλη της.
β. Με κοινή απόφαση του Υπουργού στην αρμοδιότητα του οποίου υπάγεται η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας – Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και του Υπουργού Οικονομικών καθορίζεται το ειδικό τιμολόγιο διακίνησης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου των εκδοτών για καθεμία από τις παραπάνω κατηγορίες, κατ’ ανάλογη εφαρμογή της παραγράφου 4 του άρθρου 68 του ν. 2065/ 1992, όπως αυτή ισχύει. Με την ίδια απόφαση, καθορίζεται ο ανώτατος αριθμός των φύλλων κάθε έκδοσης που δύνανται να διακινούνται ταχυδρομικά με το μειωμένο αυτό τιμολόγιο.
γ. Με απόφαση του Υπουργού στην αρμοδιότητα του οποίου υπάγεται η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας – Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης καθορίζονται τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για την υπαγωγή των εκδοτών στο ειδικό τιμολόγιο, καθώς και κάθε περαιτέρω αναγκαία λεπτομέρεια εφαρμογής των διατάξεων του παρόντος άρθρου.
δ. Η ισχύς των διατάξεων της παρούσας παραγράφου αρχίζει την 1η Αυγούστου 2011.»

 

Η 23η Ιουλίου παρακαταθήκη αγώνων

Αντί φανφάρες με αυτούς που καρατομούν τη δημοκρατία κάθε μέρα στα μέγαρα και τις δεξιώσεις, οι αφανείς αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα και της αποκατάστασης δημοκρατίας, τίμησαν την 23^η Ιουλίου 1974 με μια σεμνή τελετή στον χώρο βασανιστηρίων του ΕΑΤ - ΕΣΑ.

Δυστυχώς η επέτειος πνίγηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Τι να περιμένουμε όμως από αυτούς που καθημερινά στήνουν μνημόσυνα για τη δημοκρατία και κάνουν συνεχώς όνειρα, πως θα αποτινάξουν αυτό το μεγάλο «βάρος»(!) από πάνω τους;

Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων – Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967- 1974, όπως κάθε χρόνο, προτίμησε την πραγματική τιμής για τη δημοκρατία και για όσους αγωνίστηκαν γι αυτήν.

Ακούστηκαν τα παλιά αιτήματα για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και αποτίναξης της ξένης εξάρτησης και συνδέθηκαν ευθέως με τους σημερινούς αγώνες κατά των όποιων μνημονίων, της ντόπιας εξουσίας που τα υπογράφει, της τρόικας, του ΔΝΤ και της ΕΕ και διατρανώθηκε η απόφαση να μη περάσουν τα νέα σχέδια πτώχευσης του λαού και ξεπουλήματος της πατρίδας στους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.

Οι νέες γενιές, ειπώθηκε ότι, οφείλουν να συνεχίσουν έναν αγώνα που ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ και να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της δημοκρατίας και της αποτροπής της πτώχευσης του λαού.

Οι αγώνες του λαού έχουν ιστορική συνέχεια και οι νέες γενιές γράφουν την ιστορία τους μέσα σε αυτή τη συνέχεια.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η ιστορία των αγώνων αποτελεί τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη για νέους αγώνες. Αφανείς σεμνοί αγωνιστές, αυτοί που φέρνουν την αλλαγή και δεν την εξαργυρώνουν ποτέ, θα ξαναφανούν και πάλι στα πεδία των  κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Αυτοί οι ανώνυμοι πρωτοπόροι μαχητές χρειάζονται σήμερα περισσότερο από ποτέ στον λαό μας.

Η γενιά του αντιδικτατορικού αγώνα, με τα άσπρα μαλλιά σήμερα, διατράνωσε την πίστη και την αισιοδοξία ότι νέοι αγώνες θα εκδηλωθούν από νέες γενιές αγωνιστών και τελικά ο λαός θα βάλει  τη δική του υπογραφή στην εξέλιξη της ιστορίας της χώρας.

Χρεοκοπία, ο νέος ταξικός πόλεμος

Η χρεοκοπία της Ελλάδος που επιβλήθηκε από το διεθνές κεφάλαιο και την ΕΕ και μετονομάστηκε σε «ελεγχόμενη χρεοκοπία», δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια νέα φάση του σκληρού ταξικού πολέμου του κεφαλαίου, εναντίον της εργατικής τάξης και του λαού. Είναι μια χρεοκοπία με απόλυτη συμφωνία της ντόπιας μονοπωλιακής αστικής τάξης και των πολιτικών εκπροσώπων της.

Είναι ένας «πόλεμος μοντέλο» για εφαρμογή σε όλους τους λαούς της Ευρώπης. Ένας πόλεμος που στην πορεία μπορεί να μετεξελιχθεί σε κάθε μορφή ταξικού, εμφυλίου, περιφερειακού και γενικού πολέμου κατά των λαών, δυστυχώς.


Η ντόπια και διεθνής πλουτοκρατία συμφώνησαν μια νέα ληστεία του λαού και της χώρας για δεκαετίες. Συμφώνησαν την πλήρη πτώχευση του λαού. Επιτίθενται σε κάθε λαϊκή τάξη και στρώμα.


Η συμφωνία της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, οι επιμηκύνσεις, τα δάνεια και τα σχέδια Μάρσαλ (άλλο φαγοπότι της ντόπιας πλουτοκρατίας στον εμφύλιο) δεν αντέχουν σε καμιά κριτική. Σε λίγο θα καλυφθούν με νέα σκληρότατα μέτρα που δεν θα αφορούν μόνο τη οικονομία αλλά όλη την ζωή του λαού. Από το μεροκάματο μέχρι κάθε πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα.


Τίποτα όρθιο δεν θα μείνει από τις εργασιακές, κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις γιατί το ξεπούλημα της χώρας είναι συνώνυμο του αυταρχισμού και κάθε αντιδημοκρατικής εκτροπής.

Αντί αναλύσεων η απάντηση που πρέπει να πάρουν από τον λαό είναι η ενότητα και ο αγώνας του. Μια σκληρή ταξική απάντηση από τον εργαζόμενο λαό σε ένα ενιαίο μέτωπο μάχης και ανατροπής.

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Αυτοί που χθες δεν πίστευαν τους κομμουνιστές και τη Αριστερά που καλούσαν το λαό σε αγώνα ανυπακοής, ανατροπής και αλλαγής εξουσίας σήμερα έχουν καθήκον να ενταχθούν στον κοινό αγώνα με οποιοδήποτε τρόπο κρίνουν.


Αυτοί που ήθελαν το λαό να βγαίνει στις πλατείες ειρηνικά, και «καθώς πρέπει» για να στέλνει ειρηνικά χαιρετίσματα στην εξουσία, ας σκεφτούν σήμερα την επίθεση που δέχεται ο λαός και πως θα αντιμετωπισθεί.


Αυτοί που μας έλεγαν ότι τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα είναι ξεπερασμένα και καλούσαν τους διαμαρτυρόμενους πολίτες να τους γυρίσουν την πλάτη, ας ανακρούσουν πρύμνα και ας στρατευθούν στην θέση ότι ο μόνος πραγματικός τρόπος αντιμετώπισης της καταστροφής που μας απειλεί είναι ο οργανωμένος πολιτικός και ταξικός αγώνας. Οργανωμένος στα συνδικάτα, σε κάθε γειτονιά, περιοχή, επιχείρηση, πανεπιστήμιο, σχολείο, χώρο δουλειάς κλπ.

Χρειαζόμαστε μια νέα ώθηση της οργάνωσης του εργαζόμενου λαού παντού, χωρίς εξαιρέσεις, αποκλεισμούς. Οργάνωση των εργαζομένων, των μικρομεσαίων, των αγροτών, της νεολαίας, οργάνωση των συνταξιούχων, των ανέργων, ακόμη και των νοικοκυρών.

Μόνο η οργάνωση του λαού σε βάθος, με ατσάλινες και όχι ανεμικές μορφές οργάνωσης, με μετωπικό εναλλακτικό πρόγραμμα ανατροπής, λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, είναι σε θέση να διεξάγει τον πολύχρονο αγώνα που μας περιμένει.

Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός του σημερινού σταδίου της σήψης, της παρακμής και των πολέμων, επέλεξε την Ελλάδα για να εφαρμόσει το νέο μοντέλο ταξικού πολέμου κατά των εργαζομένων.

Ο λαός πρέπει να δώσει την δική του ανατρεπτική απάντηση, όχι μόνο για δικό του λογαριασμό αλλά και για λογαριασμό όλων των λαών που έρχεται η σειρά τους να υποστούν τον ίδιο πόλεμο, τον ίδιο εξευτελισμό. Το παγκόσμιο κεφάλαιο πρέπει να νοιώσει από εδώ, την Ελλάδα, ότι οι λαοί είναι ανίκητοι όταν αποφασίσουν να αγωνιστούν.

Σκληρή μάχη γύρω από τις πλατείες

Ανάρτηση στο: http://www.inprecor.gr/index.php/archives/86950

• Ένας πρώτος απολογισμός


Aristeripolitiki

Το κλείσιμο του πρώτου κύκλου των διαμαρτυριών στις πλατείες, έδειξε ξεκάθαρα ότι γύρω από αυτές διεξάγεται ένας ανελέητος ιδεολογικός, πολιτικός και ταξικός αγώνας. Από τη μια η αστική τάξη επιχειρεί να εγκλωβίσει την αγανάκτηση του λαού σε μια ανώδυνη εκτόνωση συγκεντρώσεων διαρκείας στις πλατείες και να ετοιμάσει τις δικές της αντιδραστικές εφεδρικές λύσεις. Από την άλλη η εργατική τάξη και οι συνεπείς συνδικαλιστικοί και πολιτικοί της φορείς, μάχονται για να αποτρέψουν έναν νέο θανάσιμο αστικό-μικροαστικό εναγκαλισμό του λαού από την αστική τάξη και να τον οδηγήσουν σε ριζικές λύσεις ανατροπών και εξόδου από τη κρίση.

Νέο φαινόμενο;

Οι «πλατείες» καταγράφηκαν στη σύγχρονη συλλογική πολιτική μνήμη ως μια νέα μορφή διαμαρτυρία διαρκείας των πολιτών, με τη μορφή «αγανάκτησης», χωρίς επί πλέον πολιτικά χαρακτηριστικά. Αγανάκτηση για το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, τις ακολουθούμενες πολιτικές, την τρόικα, το ΔΝΤ. Με σύνθημα το «φύγετε» χωρίς καμία θέση για το ποιος θα έρθει και τι θα έρθει. Ένα θολό πεδίο πολιτικών στείρας άρνησης που χωρούσε του πάντες, χωρίς θετικό αίτημα, ήταν το ενοποιό στοιχείο των «αγανακτισμένων».

Παρότι παρουσιάστηκε ως απολίτικη και ακομμάτιστη μορφή διαμαρτυρίας, τα πραγματικά γεγονότα δείχνουν ότι ούτε απολίτικη ήταν ούτε τόσο ακομμάτιστη. Κάτω από τα επιφαινόμενα η πολιτικοποίηση ήταν έντονη, έστω και με την αρνητική της μορφή, και η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων εκεί είχαν στο βιογραφικό τους από 10 μέχρι και πάνω από 45 χρόνια πολιτικής ζωής.

Όπως έδειξε η τελευταία έρευνα της Κάπα Research, η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν άνω των 25 ετών και είχε ενσυνείδητη συμμετοχή στη πολιτική ζωή, ψηφίζοντας κατά πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μόνο 21,2% δήλωσε «ακομμάτιστο» που προφανώς στις εκλογές του 2009 ήταν πολύ μικρότερο.

Η «πλατεία» γέννησε και νέα φαινόμενα συλλογικής έκφρασης, ενός μέρους τουλάχιστον των «αγανακτισμένων» που καταγράφτηκαν κυρίως στο «θεσμό» της «Άμεσης Δημοκρατίας» (Α.Δ.) με πυρήνα τη Λαϊκή Συνέλευση (Λ.Σ.). Το πόσο νέα και πόσο γνήσια έκφραση λαϊκής κυριαρχίας είναι αυτά τα φαινόμενα, θα το δούμε παρακάτω δεδομένου ότι αυτά κρίνονται από το πραγματικό περιεχόμενο που λαμβάνουν και από τις δυνάμεις που επιχειρούν να τα αξιοποιήσουν και όχι από τις διακηρύξεις και τους τίτλους τους.

Το ξέσπασμα

Ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει η λαϊκή οργή κατά του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, και της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση με εντολή του ΔΝΤ και της ΕΕ και με όχημα την κρίση και το χρέος. Όσο τα αντιλαϊκά μέτρα το ένα διαδέχονταν το άλλο, τόσο συσσωρεύονταν η οργή του λαού και κυρίως της εργατικής τάξης που δέχθηκε πρώτη τις αλλεπάλληλες επιθέσεις σε όλα τα επίπεδα.

Η αστική τάξη στην αγωνία της να ελέγξει τη λαϊκή οργή, στην αρχή χρησιμοποίησε καθαρά ψεύδη ως προς τις συνέπιες και τη διάρκεια των μέτρων. Όταν αποκαλύφθηκε το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης, σχεδίασε να ελέγξει τις αντιδράσεις σε επίπεδα που από τη μια δεν θα έθεταν σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης και από την άλλη θα δημιουργούνταν συνθήκες για αντιδραστικές εφεδρικές λύσεις σε περίπτωση κατάρρευσης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Από τις αρχές του Μάη έγινε φανερό ότι η οργή του λαού ξεσπάει. Άρχισε με μια μεγάλη αμφισβήτηση των κυβερνητικών επιχειρημάτων και επεκτείνονταν ραγδαία στο πολιτικό και στο κοινωνικό σύστημα αξιών. Οι απεργίες και διαδηλώσεις, έδειξαν μια τεράστια δυναμική που πανικόβαλε την αστική τάξη. Άρχισε να αναζητά εναγωνίως λύσεις ελέγχου του λαϊκού ξεσηκωμού.

Η λύση «βρέθηκε» αξιοποιώντας την ανάλογη πείρα της Ισπανικής αστικής τάξης. Αυτή, με έντεχνο τρόπο, εγκλώβισε τις λαϊκές αντιδράσεις σε μια ανώδυνη πολυήμερη στατική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη πλατεία Πουέδρα ντλ Σολ της Μαδρίτης, αφού πρώτα φρόντισε, με τους μηχανισμούς της, να αφαιρέσει κάθε ανατρεπτικό και μαχητικό στοιχείο από μέσα της.

Ως βαλβίδα εκτόνωσης επιλέχθηκε το μοντέλο της «αυθόρμητης» διαμαρτυρίας διαρκείας. Η πρόσκληση έγινε δήθεν από «κάποια παιδιά» του facebook! Φυσικά αν δεν υπήρχε το πρόβλημα καμία πρόσκληση δεν θα ίσχυε.

Με τη μαζική προβολή της «κατάληψης» της πλατείας, από τα μέσα ενημέρωσης που ως τότε κατασυκοφαντούσαν κάθε λαϊκή και εργατική κινητοποίηση, η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος πέτυχε! Την πέτυχαν μάλιστα με κανόνα της κάποιες ιδιώνυμες απαγορεύσεις κατά της Αριστεράς και των συνδικάτων, τις οποίες έθεσε η αστική τάξη μέσα από τους μηχανισμούς της και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει!

Οι δύο τακτικές της αστικής τάξης

Όσοι με εκστασιασμό βλέπουν τα νέα φαινόμενα «αυθόρμητης λαϊκής οργάνωσης» διαμαρτυρίας, απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που θέλει «εκ βάθρων ανατροπή», δεν πρόσεξαν καθόλου μερικές λεπτομέρειες αυτών των κινήσεων.

Η γέννηση της «Άμεσης Δημοκρατίας» των πλατειών και της «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη είναι οι δυο τακτικές της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, για τον εμβολισμό του λαϊκού κινήματος με ιδέες απολύτως μικροαστικές, με μεγάλη δόση ολοκληρωτικών αντανακλαστικών.

Και οι δύο έχουν την ίδια βάση της λεγόμενης «Άμεσης Δημοκρατίας» αλλά στοχεύουν σε διαφορετικές πολιτικές ομάδες του λαού αξιοποιώντας τη διαφορετική δομική αντίληψη για την πολιτική εξουσία. Το ότι καταλήγουν στο τέλος σε απόλυτες ταυτίσεις για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και την αντικατάστασή του με το θολό μικροαστικό μόρφωμα της Α.Δ., στο οποίο χωράνε οι πάντες ως άτομα, σβήνοντας τάξεις, κόμματα, συνδικάτα και ιδεολογίες, κάτω από μια βουβή αλλά κυρίαρχη αστική ιδεολογία, δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Η «Άμεση Δημοκρατία»

Η «Άμεση Δημοκρατία» της «κάτω» πλατείας Συντάγματος είναι για χρήση των μαζών, με κατά βάση «αριστερές» - μικροαστικές αντιλήψεις, παντρεμένη έντονα με στοιχεία αναρχικής «αντιεξουσιαστικής» και «αντικαπιταλιστικής» ιδεολογίας.

Απευθύνεται σε κατώτερα μικροαστικά στρώματα και σε πολιτικές ομάδες με μικροαστική ιδεολογία, υποσχόμενη θεωρητικά την κατάλυση κάθε εξουσίας πάνω τους, χωρίς ηγέτες, κόμματα, οργάνωση, με αναγωγή του «πλήθους» ως μοναδικής και άμεσης εξουσίας, δίπλα στην οποία καμία άλλη εξουσία δεν χωρά. Καθόλου τυχαία δεν είναι η ολοκληρωτική αντίληψη που έχει η Λ.Σ. της Α.Δ. για τα κόμματα, τα συνδικάτα και για τις απαγορεύσεις που νομιμοποιεί στον εαυτό της να τους επιβάλει.

Γενικά η Λ.Σ. με τις τοποθετήσεις της, από τις 25 Μαΐου μέχρι τις 10 Ιουλίου 2011, κατέληξε σε ένα στείρο και αδιέξοδο πολιτικό σχήμα: «αρνούμαστε να κυβερνιόμαστε από εσάς, αρνούμαστε να κυβερνήσουμε εμείς. Θέλουμε να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας αλλά αρνούμαστε να σχηματίσουμε πολιτικό κέντρο για να το διεκδικήσουμε, αρνούμαστε να καταρτίσουμε πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής»!

Αυτό το πολιτικό αδιέξοδο που προδιαγράφτηκε από τη πρώτη στιγμή, ήταν η ενοποιός ουσία όλων στις πλατείες, με πρώτες τις Λ.Σ. Οι Λ.Σ. δεν πήγαιναν ούτε μπρος, ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά! Δεν πήγαινα πουθενά γιατί κάθε κίνηση θα τις διέλυε. Έτσι από την πρώτη ως την τελευταία ημέρα παρέμεινε ηλικίας μιας ημέρας!

Ωστόσο εμείς μπορούμε να κρίνουμε ότι αφού στην πολιτική δεν υπάρχουν κενά και αφού από την πλατεία έχουν εξοβελιστεί τα κόμματα της Αριστεράς, το αδιέξοδο των πλατειών αποτελεί, εν δυνάμει, το νέο έδαφος για τον σχηματισμό ενός νέου μικροαστικού – αντιδραστικού πολιτικού «κινήματος» για την αστική τάξη.

Το αν θα το πετύχει δεν εξαρτάται μόνο από αυτή, δεδομένου ότι οι μάζες των πλατειών κάθε μέρα ριζοσπαστικοποιούνται. Και μπορεί η αστική τάξη να είδε στην αρχή το (ειρηνικό) αυτό κίνημα σαν ανάχωμα έναντι μιας εκρηκτικής μαζικής διαμαρτυρίας, με πυρήνα την οργανωμένη εργατική τάξη και την Αριστερά, αλλά στο μεταξύ κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο. Τα προβλήματα του κόσμου είναι τόσα πολλά που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατρέψει τις πλατείες στο αντίθετο από αυτό που ονειρεύτηκε η αστική τάξη και να ενωθεί με τις οργανωμένες αριστερές δυνάμεις σε ένα πλατύ αγωνιστικό μέτωπο του εργαζόμενου λαού, χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις, εναντίον της πολιτικής και ταξικής εξουσίας της αστικής τάξης. Μείξη ανατρεπτική και επικίνδυνη για την άρχουσα τάξη!

Δεν είναι καθόλου τυχαία η αποστολή στο Σύνταγμα των προβοκατόρων για να προκαλέσουν τις απίστευτης αγριότητας επιθέσεις των ΜΑΤ κατά των διαμαρτυρόμενων στις 28 και 29/6. Η άρχουσα τάξη ήθελε να υπενθυμίσει στην πλατεία, ποιος είναι τελικά «το αφεντικό» ενώ παράλληλα έστελνε, μέσω παγίδων και προβοκατόρων, μήνυμα στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της εργατικής τάξης ότι δεν πρόκειται να αφήσει αυτή την επικίνδυνη, για την εξουσία της, μείξη.

Η ιδεολογική πάλη, οργανωμένη και αυθόρμητη δράση

Θα έπρεπε η Αριστερά να έβλεπε από την αρχή με πιο πλατύ μάτι τις πλατείες και να σχεδίαζε οργανωμένα την παρουσία της εκεί, ώστε να ωριμάσει τις μάζες σε μια υπεύθυνη πολιτική κατεύθυνση, κάτω από πρωτοπόρα καθοδήγησή της. Αυτό δεν έγινε με αποτέλεσμα να δοθεί η ευκαιρία στα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου να καλλιεργήσουν στα μικροαστικά στρώματα της πλατείας και ιδίως στις Λ.Σ. την εχθρότητα απέναντι σε κάθε οργανωμένο πολιτικό και συνδικαλιστικό μέτωπο των δυνάμεων του εργαζομένου λαού.

Γενικά οι κομμουνιστές και οι αριστεροί ποτέ δεν πρέπει να λείπουν από τα πεδία ταξικής και πολιτικής πάλης, ακόμη και όταν πρόκειται για αντιδραστικά πεδία. Είναι λοιπόν αυτονόητη η θέση των αριστερών κομμάτων μέσα στις μάζες του λαού που δρουν ή διαμαρτύρονται σε δρόμους, πλατείες, επιχειρήσεις, γειτονιές κ.λ.π.

Η δράση αυτή όμως δεν μπορεί να είναι ανοργάνωτη, τυχαία και σε ατομική βάση, ως ουρά του αυθόρμητου των μαζών. Πρέπει να είναι οργανωμένη με συγκεκριμένους στόχους και χωρίς υποστολή της σημαίας και της ταυτότητάς τους. Πρέπει να δρουν πρωτοπόρα και να μπαίνουν μπροστά στις μάχες του λαού δίνοντας και το παράδειγμα του ανυποχώρητου μαχητή απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου, όχι να χάνονται μέσα στη μάζα ή, ακόμη χειρότερα, να κρύβονται πίσω από αυτήν. Η πρωτοπορία κερδίζεται με ταξικές και πολιτικές μάχες που απαιτούν θυσίες, όχι με διακηρύξεις.

Ιδιώνυμες απαγορεύσεις

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η άρχουσα τάξη κατάφερε να εισάγει στις πλατείες ως «αξίες» τρεις απαγορεύσεις κατά της άμεσης πολιτικοποίησής τους:
- Έξω τα κόμματα,
- Έξω οι κομματικές ιδεολογίες και σημαίες,
- Έξω τα συνδικάτα,

Με δεδομένο ότι τα μόνα κόμματα τα οποία θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε τέτοιες λαϊκές κινητοποιήσεις είναι τα αριστερά, γίνεται φανερό ότι η απαγόρευση αφορούσε ευθέως μόνο αυτά. Οι οργανωτές για να φανούν «αντικειμενικοί» πρόσθεσαν μετά, και το «Έξω οι φασίστες»! Η «αντικειμενικότητα» αυτή που συμβαδίζει επακριβώς με το πνεύμα εξομοίωσης φασισμού - κομμουνισμού των αντικομουνιστικών μνημονίων της ΕΕ, ήταν πλαστή, δεδομένου ότι από τη πρώτη στιγμή στη «πάνω» πλατεία Συντάγματος είχαν εγκατασταθεί «νομίμως» οργανωμένες ομάδες με τα χαρακτηριστικά του έρποντος φασισμού.

Πέρα από αυτό, είναι να ανατριχιάζει κανείς με την εξομοίωση και ισοπέδωση των αριστερών κομμάτων και των συνδικάτων με τους φασίστες!

Λαϊκές Συνελεύσεις και «Άμεση Δημοκρατία»

Στις πλατείες αμέσως σχεδόν σχηματίσθηκαν οι Λαϊκές Συνελεύσεις, με βάση την αντίληψη της «Άμεσης Δημοκρατίας». Άμεση Δημοκρατία όπως την επέβαλαν οι «ανώνυμοι οργανωτές» της θα πει ότι οι πολίτες συμμετέχουν όλοι στα κοινά, μόνο ως άτομα και αποφασίζουν όλοι άμεσα για κάθε μικρό και μεγάλο θέμα που αφορά την κοινωνία και το κράτος και δεν υπάρχει κανένα ιεραρχικό όργανο πάνω από αυτή, ούτε δομή ανώτερης και έμμεσης εκπροσώπησης. Όλα ανάγονται στην Α.Δ. από την οποία ξεκινούσαν και τελείωναν τα πάντα!

Η αντίληψη αυτή από τη φύση της απαγόρευε κάθε οργανωμένη πολιτική παρουσία στη Λ.Σ. Εξ ορισμού κόμματα και πολιτικές παρατάξεις απαγορεύονταν, δεδομένου ότι δεν υπάρχει «τίποτα ανώτερο» από την ίδια τη Λ.Σ. και δεν αναγνωρίζεται καμία οργανωμένη εκπροσώπηση ή παρουσία («καπέλωμα» το ονόμαζαν) πέραν της ατομικής. Ήταν δε τόσος ο δογματισμός ώστε απαγορεύθηκε η εκλογή, ακόμη και η δια της κληρώσεως συγκρότηση υπεύθυνης πολιτικής ομάδας εκπροσώπησης, εκτέλεσης των αποφάσεων, διεύθυνσης ενεργειών κλπ, της Λ.Σ.!

Στην «Άμεση Δημοκρατία» δεν αναγνωρίζονται τάξεις, ταξικά συμφέροντα, ταξικές πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αρχή της είναι ότι «όλοι είμαστε Έλληνες πολίτες» και μόνο αυτό το ενωτικό διακριτικό πάνω από τάξεις και κόμματα ισχύει.

H αταξική θέση πέρα και πάνω από τάξεις συνιστά την αποθέωση της μικροαστικής ιδεολογίας, που στην ουσία κατατεμαχίζει τον λαό και τις τάξεις σε άτομα και υλοποιεί την κυριαρχία της ιδεολογίας της αστικής τάξης με λαϊκίστικη προβιά, ακόμη και πάνω σε στρώματα εργαζομένων.

Οι Λαϊκές Συνελεύσεις και οι διαμαρτυρόμενοι τις πλατείες

Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι ταύτισαν την κριτική κατά του πλαισίου οργάνωσης των πλατειών και των μορφωμάτων της λεγόμενης «Άμεσης Δημοκρατίας», ως επίθεση στο αυθόρμητο λαϊκό κίνημα των μαζών που αφυπνίσθηκαν από τα πολύ σκληρά μέτρα και βγήκαν στις πλατείες να διαμαρτυρηθούν.

Αυτή η ταύτιση σκοπό είχε να στρέψει τον απλό λαό ενάντια στις φωνές εκείνες που τον καλούσαν να αποτινάξει το «καπέλο» της άρχουσας τάξης στις πλατείες και να οργανωθεί σε πολιτικό και ταξικό μέτωπο μάχης κατά της εξουσίας του κεφαλαίου.

Στην πραγματικότητα οι μάζες των πλατειών δεν έχουν καμία σχέση με τις ελάχιστες μειοψηφίες των Λαϊκών Συνελεύσεων της «Άμεσης Δημοκρατίας» που αποφασίζουν αλαζονικά στο όνομα των δεκάδων χιλιάδων που διαμαρτυρήθηκαν στις πλατείες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η «πάνω» «εθνικοπατριωτική» Λ.Σ. στο Σύνταγμα δεν ξεπερνούσε ποτέ τα 150-200 άτομα και η «κάτω» που ήταν και η μεγαλύτερη της χώρας, κυμαίνονταν μεταξύ 600 και 1500 ατόμων. Συνεπώς η κριτική δεν αφορά τις μάζες των διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν, έστω και αν το αυθόρμητο δεν συνδυάζονταν με το συνειδητό και οργανωμένο.

Η Λ.Σ. δεν ήταν ένα σταθερό όργανο. Εκτός ενός σταθερού πυρήνα που κρατάει με πείσμα το αντιδραστικό πλαίσιο λειτουργίας, όποιος θέλει έρχεται και φεύγει κατά το δοκούν, αποφασίζει κάτι που δεν θα υλοποιήσει αύριο γιατί θα λείπει, η σύνθεση των ατόμων συνεχώς αλλάζει και σχεδόν τίποτα δεν ισχύει σήμερα από χθες, πλην των κανόνων που έχουν θέσει οι οργανωτές. Αυτή είναι και η αιτία που λαμβάνονται αποφάσεις που κανένας δεν εκτελεί, κανένας δεν απολογείται, είναι αντιφατικές και την επομένη οι συζητήσεις επαναφέρουν τα ίδια θέματα ανακυκλωνόμενα.

Το χαρακτηριστικό των Λ.Σ. είναι λόγια, διακηρύξεις και ψηφίσματα χωρίς καμία ουσιαστική δράση υλοποίησης.

Η αλαζονεία των Λ.Σ. είναι άλλο ένα πρόβλημα μικροαστικού μικρομεγαλισμού. Νομίζουν πως οι αποφάσεις τους είναι και αποφάσεις των δεκάδων χιλιάδων διαμαρτυρομένων στην πλατεία, ενώ κάποιοι νομίζουν πως είναι όλου του λαού!

Θεσμός ή πολιτική κίνηση;

Οι Λ.Σ. δεν ξεκαθάρισαν, παρά τις πολυήμερες συνεδριάσεις τους, αν η «Άμεση Δημοκρατία» θα είναι κρατικός θεσμός που θα ανατρέψει και θα αντικαταστήσει τη σημερινή προεδρευόμενη δημοκρατία ή πολιτική κίνηση που επιδιώκει εθελοντικές συμμετοχικές διαδικασίες του λαού στις αποφάσεις. Η σκόπιμη συσκότιση σταδιακά άρχισε να παραμερίζεται και η Άμεση Δημοκρατία εμφανίζεται σαν κρατικός θεσμός που απαγορεύει κάθε άλλον στη θέση της. Αυτό εξηγεί και τις ολοκληρωτικού τύπου αποφάσεις της για τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα που θέλει να αντικαταστήσει.

Η αποτυχημένη απόπειρα να γίνει η «πλατεία» όργανο μάχης του εργαζόμενου λαού

Παρά την απαγόρευση των κομμάτων στις πλατείες, δεν έλειψαν και οι νηφάλιες προτάσεις για μια άλλη πορεία προς τις Λ.Σ. από αριστερούς που συμμετείχαν ατομικά στις εργασίες τους. Προτάσεις βγαλμένες μέσα από τη πείρα των λαϊκών και ταξικών αγώνων, όπως οι παρακάτω που εκτέθηκαν στην «κάτω» Λ.Σ. του Συντάγματος:

-Το κίνημα αυτό πρέπει να αποκτήσει ταξικό περιεχόμενο με τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού στο κέντρο, με ταυτότητα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση. Διαφορετικά θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία τους κεφαλαίου θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από αυτόν το λαϊκό ξεσηκωμό. Αυτό διδάσκει η ιστορία.

-Για να μετουσιωθεί αυτή η θέληση σε πραγματική δύναμη προτάθηκε στη Λ.Σ. να καταργήσει τις απαγορεύσεις κομμάτων και συνδικάτων, να ανοιχτεί πραγματικά στην εργατική τάξη και τα κόμματα της Αριστεράς και να μετατραπεί η ίδια σε πολιτική πλατφόρμα μετώπου του εργαζόμενου λαού, χωρίς αποκλεισμούς, που στο διάβα του θα σαρώσει την εξουσία του κεφαλαίου.

-Προτάθηκε να απευθυνθούν επίσημα, και όχι με ιδιότυπες διακρίσεις, στα συνδικάτα και στην εργατική τάξη για να συνεργαστεί και πάρει τη κατάσταση στα χέρια της, να αναδιοργανωθεί, να σχηματίσει μαχητικές αγωνιστικές απεργιακές επιτροπές στα συνδικάτα, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, μαζί με το λαό και να κηρύξει πραγματική γενική απεργία μπλοκάροντας όλη τη παραγωγική διαδικασία.

-Προτάθηκε να ζητήσουν από όλους τους εργαζόμενους να γίνουν αμέσως μέλη των σωματείων, να οργανωθούν, να ζητήσουν έκτακτες γενικές συνελεύσεις και να ανατρέψουν τους συσχετισμούς, εκδιώκοντας τους εργατοπατέρες που κάθονται στο σβέρκο της εργατικής τάξης.

-Επισημάνθηκε ότι η εξουσία του κεφαλαίου μπορεί να νοιώσει ότι το λαϊκό κίνημα είναι ικανό να την ανατρέψει, μόνο μέσα από τη δύναμη που βρίσκεται στα χέρια των εργαζόμενου λαού και της εργατικής τάξης, στα χέρια των παραγωγών του πλούτου της χώρας. Μόνο αυτοί μπορούν να αποκρούσουν τα σχέδια και να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου. Αυτοί μπορούν και να ανασυγκροτήσουν τη χώρα. Αυτοί μπορούν να κτίσουν ένα άλλο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές.

Η συνεχής αποδοκιμασία και σε ορισμένες περιπτώσεις το οργανωμένο γιουχάισμα παρόμοιων προτάσεων προδιέγραψε τη φιλοσοφία που κυριαρχεί στις Λ.Σ. Η δε έγκριση παρουσίας στην πλατεία για ορισμένα πρωτοβάθμια συνδικάτα της επιλογής της, μετά από έλεγχο της «πλατειοφροσύνης» τους, όπως και σειράς φίλιων οργανώσεων μεταξύ των οποίων και κάποιων ολοκληρωτικών αντιλήψεων, δεν έλυσε αλλά επιδείνωσε το πρόβλημα των διακρίσεων και των απαγορεύσεων.

Η απάντηση της Λ.Σ. στις προτάσεις για μέτωπο του εργαζομένου λαού

Αντί η «κάτω» Λ.Σ. του Συντάγματος να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μεταβληθεί σε οργανωμένο κέντρο και να προωθήσει το μέτωπο του εργαζόμενου λαού, κατά της εξουσίας του κεφαλαίου καταργώντας κάθε διάκριση και απαγόρευση κομμάτων και οργανώσεων, στις 13 και 14 Ιουνίου έλαβε μια απαράδεκτη από κάθε άποψη απόφαση: «ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ»!

Τι κι αν το θέμα επανήλθε από πολλούς ομιλητές που θεώρησαν σαν τον προπομπό του φασισμού μια τέτοια απόφαση. Η Λ.Σ. επέμεινε στην απόφαση!

Απολογητικές θεωρίες για τη κατάργηση των κομμάτων

Υποστηρίχτηκε ότι η απόφαση για «κατάργηση των κομμάτων» από τη Λ.Σ. της κάτω πλατείας Συντάγματος ήταν σωστή γιατί «τα κόμματα της Αριστεράς, έγιναν ένα με το σύστημα, έχει λήξει ο ιστορικός τους ρόλος και πρόκειται για παρωχημένο θεσμό»!


Μια τέτοια άποψη ετοιμάζει τον κόσμο θεωρητικά και πρακτικά να χειροκροτήσει αύριο τκατάργηση των κομμάτων, και της Αριστεράς, από μια δικτατορία με τα αυτά επιχειρήματα.

Η θεωρία «εκ των έσω»

Αναπτύχθηκε έντονα, από αριστερούς κυρίως, η θεωρία να επιχειρηθεί η «κατάληψη» εκ των έσω της Λ.Σ. της πλατείας με την μαζική ατομική συμμετοχή κομμουνιστών στη πλατεία.

Η θεωρία της εκ των έσω κατάληψης μιας εξουσίας, ενός θεσμού, με τους δικούς του όρους, είναι πολύ παλιά και η τελευταία έκδοση για την Αριστερά ήταν ο Ευρωκομουνισμός. Το εγχείρημα κατέληξε όχι απλά σε αποτυχία αλλά σε κατάληψη των ευρωκομμουνιστικών κομμάτων από την αστική τάξη, δηλ. μετατροπή στο αντίθετο τους! Τα ΚΚ Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας κ.α. σήμερα είναι κόμματα εξαφανισμένα μέσα σε αστικά ρεύματα και ιδεολογικά αδιέξοδα.

Εφαρμόζοντας τη θεωρία «εκ των έσω» κάποιες αριστερές δυνάμεις έδωσαν το παρών. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ του Μετώπου του Αλαβάνου, της ΚΟΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων αριστερών οργανώσεων ήταν εκεί με τη προβιά του «ακομμάτιστου» με σκοπό να μεταλλάξουν τη πλατεία προς τα αριστερά. Το αποτέλεσμα ήταν να μεταλλαχθούν αυτοί, χάνοντας κυριολεκτικά τη ταυτότητά τους.

Είναι πραγματικά λυπηρή η συμμετοχή των αριστερών αυτών χωρίς ταυτότητα, χωρίς οργάνωση, με κρυμμένη την ιδιότητα και την ιδεολογία τους, ως αντάλλαγμα της συμμετοχής τους στο «πείραμα» της Άμεσης Δημοκρατίας, όπως την επέβαλε η αστική τάξη με τους μηχανισμούς της. Κρύβουν τις ιδιότητές τους, αλλοιώνουν το λόγο τους, αποδέχονται την πρωτοκαθεδρία του αυθόρμητου έναντι του συνειδητού και πολλοί από αυτούς, αρνούμενοι τον εαυτό τους, κτίζουν θεωρίες για νέα δημοκρατικά όργανα όπως η «αμεσοδημοκρατία» που γεννάει η «πλατεία» λες και πρόκειται για παρθενογένεση νέων Σοβιέτ!

Πρόκειται για τη χειρότερη ηθική αυτό-απαξίωση στη ιστορία της Αριστεράς.


Το μέλλον των πλατειών

Οι Λ.Σ. των πλατειών πριν αρχίσουν να φυλλοροούν, τον Ιούλιο, εξέπεμπαν μηνύματα «κομματικού πατριωτισμού», λέγοντας ότι «εδώ θα μείνουμε – δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν αυτοί». Οι περισσότεροι καλούσαν για νέα ένταση του «αγώνα των πλατειών» από τον Σεπτέμβριο.

Ανεξαρτήτως τι λένε στις Λ.Σ., αυτό που ξέρουμε είναι ότι τον Σεπτέμβριο, τα εξοντωτικά μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος θα βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι μεγαλύτερες μάζες λαού θα πληγούν και είναι φυσικό μεγαλύτερος όγκος να αναζητήσει διέξοδο σε μαχητική αντιπαράθεση με την εξουσία και τις εφαρμοζόμενες πολιτικές.

Τον κόσμο στο δρόμο δεν θα τον βγάλουν οι Λ.Σ. αλλά τα οξύτατα προβλήματα, τα σκληρότατα μέτρα και η κρίση. Ποιες μορφές θα πάρουν αυτές οι μαζικές διαμαρτυρίες δεν είναι γνωστό. Πάντως γίνεται φανερό ότι οι πλατείες έκλεισαν ένα κύκλο που σημαδεύτηκε από επαμφοτερίζουσες εκτιμήσεις με κέντρο όμως τα πολιτικά αδιέξοδά της. Η επανάληψη της ίδιας στείρας και αδιέξοδης πορείας θα αναγκάσει ακόμη και τους φανατικούς φίλους της να αναζητήσουν ενεργή πολιτική δράση με στόχους και πολιτική οργάνωση.

Προβλέπεται και πάλι να διεξαχθεί ένας σκληρός πολιτικός αγώνας για το κέρδισμα αυτών των μαζών. Η αστική τάξη ήδη προετοιμάζεται γι αυτό.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το άρθρο «Ενάντια στο Μνημόνιο : Από την πολυθρόνα στην πλατεία» του πρωτοσύμβουλου του Γ. Παπανδρέου, κ. Ν. Κοτζιά στην εφημερίδα «ΑΞΙΑ», στις 2/6/2011, με το οποίο ετοιμάζει μέσα από τις πλατείες το αντι-ΠΑΣΟΚ της μετά-μεταπολίτευσης, κατ εικόνα και ομοίωση του αρχικού ΠΑΣΟΚ σε νέες συνθήκες κρίσης: «Οι πολίτες δεν διακρίνουν εναλλακτικές λύσεις εντός του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είναι και πεπεισμένοι ότι οι εκτός ΠΑΣΟΚ μπορούν να επιβάλουν (ακόμα και αν διατυπώνουν) μια διαφορετική πολιτική.

»Οι εποχές δεν θα επιτρέψουν βολέματα. Δεν θα δώσουν περιθώρια να ακινητοποιηθεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού με εκβιασμούς και εκφοβισμούς. Η κοινωνία θα κινητοποιηθεί και κινητοποιείται. Μόνο που αυτό δεν πρέπει να γίνει τυφλά. Δεν πρέπει να γίνει ως μονοδιάστατη έκφραση θυμού. Πρέπει να γίνει συνειδητά. Με την αξιοποίηση των δημοκρατικών κανόνων και την υπεράσπισή τους. Με την αποκάλυψη της σαπίλας και μια διαφορετική ερμηνεία του τι πραγματικά γίνεται, ποιος έφταιξε και φταίει. Στο «Κόμμα του Μνημονίου και της Πλεονεξίας», όπως τους έχω ονοματίσει, οφείλει να δώσει απάντηση η κοινωνία: Το «Κόμμα των Θυμωμένων με Λύσεις και Απαντήσεις».

Προφανώς ο Ν. Κοτζιάς τρέχει να προλάβει να ξαναβάλει σε νέο «μαντρί» αυτούς τους κομματικούς και ακομμάτιστους που κατά πλειοψηφία έφυγαν από το μαντρί του δικομματισμού. Τον διευκολύνει σε αυτό και το αρνητικό πλαίσιο των πλατειών κατά της Αριστεράς. Όμως δεν είναι ο μόνος. Ο νέος κύκλος αγώνων και πολιτικών αντιπαραθέσεων μάλλον κρύβει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις γι αυτόν και για την άρχουσα τάξη, ακόμη και στις πλατείες. Η διαδηλώσεις στις πλατείες ήταν απλά ένα πρώτο βήμα. Το επόμενο δεν θα είναι τόσο ανώδυνο για την άρχουσα τάξη.

«Επιλεκτική χρεοκοπία». Η κρίση είναι βαθύτερη από όσο λένε

Η είδηση λέει ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έκανε δραματική έκκληση στην ΕΕ για νέες ρυθμίσεις για το χρέος, λίγες ημέρες μετά το μεσοπρόθεσμο και το δάνειο του ΔΝΤ! Έτσι, θα γίνει έκτακτη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 15/7/2011. Φαίνεται πως τίποτα δεν βγαίνει από τα απανωτά μέτρα που λαμβάνονται με τόσο βαθιά κρίση.


Θεωρητικά η μείωση του ελληνικού χρέους -ακόμη και μέσω της «επιλεκτικής χρεοκοπίας»- φαίνεται ότι βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της EE, στην προσπάθεια να βρεθεί συνολική λύση στη κρίση στην οποία είναι εγκλωβισμένη η Ελλάδα. Ενδεικτικές του κλίματος είναι οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου, μετά το Eurogroup της 12/7, ότι η φράση «επιλεκτική χρεοκοπία» δεν θα πρέπει να τρομάζει!!! Τι θα πρέπει να μας τρομάζει από αυτά που έρχονται και δεν τα λένε άραγε;


Από την αρχή της κρίσης υπήρξε μια βαθιά διαφωνία για τον χαρακτήρα της. Η θέση που πιο πολύ λοιδορήθηκε ήταν κατά βάση η θέση του ΚΚΕ και ορισμένων μαρξιστών, ότι η κρίση είναι κρίση υπερσυσώρευσης κεφαλαίου, κρίση του καπιταλισμού. Το ΚΚΕ, δήθεν δεν καταλάβαινε τα νέα φαινόμενα και προσπαθούσε να τα ερμηνεύσει με ξεπερασμένες μαρξιστικές θεωρίες! Έτσι ανέπτυξαν τη θεωρία των γκόλτεν μπόϊς, των κακών τραπεζιτών, της φούσκας των ακινήτων, του πολύ κράτους και λίγου νεοφιλελευθερισμού, των κακών χειρισμών, των λαθών της ΕΕ… στο τέλος κατέληξαν να μας μιλάνε για κρίση χρέους ως αίτιο της κρίσης και όχι ως ένα από τα αποτελέσματα της κρίσης…


Στο χορό αυτόν βρίσκονται και πολλοί πολιτικοί και οικονομολόγοι που νομίζουν ότι η κρίση λύνεται με οικονομικά μέτρα και όχι με πολιτικά. Κάποιοι «αριστεροί» μάλιστα εφευρίσκουν και λύσεις όπως ο Λογιστικός Έλεγχος, τα ευρωομόλογα, η στάση πληρωμών χωρίς πολιτικές ανατροπές, η αναδιάρθρωση, η επαναδιαπραγμάτευση για «κούρεμα» (αναίμακτη καταστροφή κεφαλαίου), η επιστροφή στη δραχμή λες και ο καπιταλισμός θα διορθωθεί με εθνικό νόμισμα και λες και η κρίση είναι εθνική και όχι παγκόσμια του συστήματος, όσο και αν το εθνικό νόμισμα είναι προϋπόθεση άσκησης εθνικής πολιτικής κλπ.


Τώρα ο κ. Βενιζέλος μας πλασάρει σαν λύση την «επιλεκτική χρεοκοπία»! Αύριο ίσως τη γενική χρεοκοπία!


Όλες οι λύσεις εντός του συστήματος σαρώνονται καθημερινά από τη ζωή. Η κρίση βαθαίνει. Η υπερσυσώρευση κάνει πάντα απειλητικά την εμφάνισή της και το κεφάλαιο για να επιβιώσει κόβει τα πάντα από τους λαούς. Όμως όταν η παγκόσμια οικονομία "χρωστάει" σε "χαρτιά" στο παγκόσμιο κεφάλαιο 14 φορές το παγκόσμιο πραγματικό ΑΕΠ(!), ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεπληρωθεί. Το ίδιο και το χρέος της Ελλάδας. Ο μόνος δρόμος (χωρίς την ανατροπή του συστήματος) είναι η πτώχευση τεράστιου μέρους του κεφαλαίου, αμέσως μετά τη πτώχευση των λαών. Και επειδή κανένα κεφάλαιο δεν πέφτει αμαχητί, ο πόλεμος καιροφυλακτεί στο βάθος.


Η έκτακτη σύνοδος της ΕΕ που αναγγέλθηκε αιφνίδια, δείχνει πως κάθε μέρα δήθεν λύνουν το πρόβλημα της κρίσης και αυτό κάθε μέρα γιγαντώνεται. Το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν στέκεται στο χρέος της Ελλάδας αλλά στο χρέος όλου του κόσμου. Σαν τον βρικόλακα απαιτεί να πιεί όλο το αίμα των λαών εδώ και τώρα για να ζήσει σήμερα, ακόμη και αν ξέρει ότι αύριο θα πεθάνει χωρίς αιμοδότη. Όταν όμως φτάνει σε αυτό το σημείο γίνεται άκρως επικίνδυνο και αιματηρό.


Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, που ήταν η τελευταία πράξη της κρίσης του ’29, πριν ξεσπάσει, πέρασε από πολλές φάσεις που περνάμε εμείς τώρα. Συμφωνίες, ανατροπές, προγράμματα ελέγχου της κρίσης, κρατικές επιδοτήσεις και κρατικοποίηση του ιδιωτικού χρέους, κάθετη μείωση μισθών και κοινωνικών παροχών, πείνα, στροφή σε αυταρχισμό και φασισμό, υποδούλωση κρατών για να περάσει προσωρινά η κρίση, περιφερειακοί πόλεμοι για να αναδιανομή του κόσμου… Όταν εξαντλήθηκαν όλα αυτά ο γενικός πόλεμος έμεινε ως μόνη λύση για να απαξιωθούν μαζικά λαοί και αντίπαλα κεφάλαια και να ξεκινήσει ο καπιταλισμός νέο κύκλο ανόδου, ανάπτυξης και νέων κρίσεων.


Όσο και αν δεν μπορούμε να δούμε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα, η ιστορία πρέπει πάντα να διαβάζεται ως εργαλείο και όχι ως στείρα γνώση.


Αυτό που βλέπουμε καθαρά είναι ότι σταδιακά ένα - ένα τα εργαλεία αντιμετώπισης της κρίσης αχρηστεύονται και η κρίση επανέρχεται δριμύτερη.


Σε κάθε περίπτωση τα πράγματα γίνονται τόσο πιο επικίνδυνα όσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση. Στο τέλος θα κυριαρχήσει στην ΕΕ και στον πλανήτη το «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» και θα αρχίσει ο κανιβαλισμός λαών, κρατών και κεφαλαίων. Για να μη φτάσουμε εκεί, μόνο η διαδικασία ανατροπής του καπιταλισμού υπάρχει ως διέξοδος. Διαφορετικά θα φτάνουμε και θα ξαναφτάνουμε στο ίδιο αδιέξοδο και κάθε φορά πιο κοντά στη καταστροφή.

Απάντηση θα πάρουν ενότητα και αγώνα

.
Η εργατική εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» που κυκλοφόρησε την 1η Ιουλίου 2011, είναι αφιερωμένη στα τελευταία γεγονότα και κάνει μια αποτίμησή τους καταλήγοντας:

"Το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο μπορούν να ανατραπούν. Η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να τα ανατρέψουν. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη τους και να έχουν σαν σύνθημά τους: «Σ’ αυτό τον κόσμο, τίποτε δεν χαρίζεται. Κατακτιέται μόνο με αγώνες".

Τα γεγονότα του Ιούνη

Απάντηση θα πάρουν ενότητα και αγώνα

Τα τελευταία γεγονότα (του Ιούνη) με τις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων κατά των πολιτικών πτώχευσης του λαού που εφαρμόζει η κυβέρνηση, ανέδειξαν ξανά το σπουδαίο και αναντικατάστατο ρόλο που παίζουν στις εξελίξεις η εργατική τάξη και ο λαός.


Η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου πανικόβλητη από τις αντιδράσεις του λαού και με το φάσμα της μεταφοράς της κρίσης στο εσωτερικό της, εξαπέλυσε για μια ακόμη φορά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους για να κτυπήσουν το λαϊκό κίνημα και τους εργαζόμενους.


Στις 28 και 29 Ιουνίου, την ώρα που μέσα στη Βουλή ψηφίζονταν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, σε όλη την Ελλάδα εκδηλώνονταν απεργίες και διαδηλώσεις που παρέλυαν την οικονομική ζωή. Κορυφαίες διαδηλώσεις ήταν αυτές της Αθήνας.


Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενων και λαού βγήκαν στους δρόμους από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η κυβέρνηση έχασε τη ψυχραιμία της. Εξαπέλυσε τα ΜΑΤ, ενεργοποίησε τους προβοκάτορες και επί 48 ώρες έπνιγε στα χημικά τον λαό, αιματοκυλώντας την Αθήνα. Το αίμα έβαψε τα χέρια της. Είναι κυβέρνηση υπό πανικό, άρα άκρως επικίνδυνη.


Όσο περισσότερο η κυβέρνηση έχανε τη νομιμοποίηση από το λαό, τόσο πιο αυταρχική γίνονταν και αναπλήρωνε το έλλειμμα νομιμοποίησης με τα ΜΑΤ και τις αντιλαϊκές επιθέσεις. Ταυτόχρονα έδινε εξετάσεις στην τρόικα και την ΕΕ.

Δεν είναι γνωστό που θα οδηγηθούμε αλλά προδιαγράφεται σαφώς η στροφή της εξουσίας προς αντιδραστικές λύσεις. Λιτότητα, αυταρχισμός και ολοκληρωτισμός πάνε πάντα μαζί.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση και μετά τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, η μόνη λύση αποτελεσματικής αντίστασης για το λαό και τους εργαζόμενους είναι η οργάνωση, η ενότητα και ο αγώνας. Οργάνωση κυρίως στα συνδικάτα και στην εργατική τάξη. Οργάνωση στον τόπο δουλειάς, στις γειτονιές και σε κάθε χώρο.

Παράλληλα απαιτείται η οργάνωση του μετώπου του εργαζόμενου λαού ως εναλλακτική λύση διακυβέρνησης και εξουσίας στην εξουσία του κεφαλαίου.

Όσο πιο πλατιά είναι η οργάνωση, τόσο θα ανατρέπονται οι πολιτικοί και ταξικοί συσχετισμοί δυνάμεων υπέρ του λαού και τόσο τα αντιλαϊκά σχέδια της άρχουσας τάξης θα ανατρέπονται.

Το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο μπορούν να ανατραπούν. Η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να τα ανατρέψουν. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη τους και να έχουν σαν σύνθημά τους: «Σ’ αυτό τον κόσμο, τίποτε δεν χαρίζεται. Κατακτιέται μόνο με αγώνες»

ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!!!

Το σωστό, εν πολλοίς, ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευσης της «κάτω» πλατείας Συντάγματος (στις 30/6), για άλλη μια φορά, έχει ένα τεράστιο «έλλειμμα». ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ – ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ!!!


Μα είναι δυνατόν να έχει βουίξει η υφήλιος με τους προβοκάτορες και η Λαϊκή Συνέλευση της «Άμεσης Δημοκρατίας» να είδε μόνο ΜΑΤ! Να καταδικάζει μόνο τα ΜΑΤ; Είναι δυνατόν;

Καλά, το «έπνιξε» το θέμα της καταδίκης των κουκουλοφόρων της 15ης Ιούνη με ψηφοφορίες στις 15 και 16 Ιούνη. Αλλά να το «πνίξει» και τώρα;

Εγώ έχω κάποιο πρόβλημα και δεν καταλαβαίνω κάτι; Έχω εμπάθεια, όπως με κατηγορούν πολλοί, με τη Λ.Σ. και από τυφλωμένο μίσος δεν βλέπω πόσο πλήρες είναι το ψήφισμα;

Προϊστορία


Το ψήφισμα της Λ.Σ. στις 27/6 ήδη μας είχε προετοιμάσει όταν αποφάσισε:


«ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΟΣΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ. Να μη μιλάνε ενάντια σε όσους συγκρούονται όσοι έχουν ντουντούκες».


Η Λ.Σ. ψηφίζει: «ΥΠΕΡ» της πρότασης!!!

Μήπως αυτό δεν είναι το προκάλυμμα αθώωσης και νομιμοποίησης των κουκουλοφόρων; Είναι κανένας που πιστεύει ότι γράφτηκε για τους απλούς πολίτες που θα έτρωγαν τα δακρυγόνα και θα αναγκάζονταν να αμυνθούν; Μα εδώ μιλάει για ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΒΙΑ δεν μιλάει για άμυνα στη βία των ΜΑΤ.

Στο ψήφισμα της 16/6 η Λ.Σ. αποφάσισε:


4. «Η βία δεν είναι επιλογή μας. Όσοι επιλέγουν τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, νομιμοποιούν την κρατική βία και καταστολή. Η μαζικότητα και η αποφυγή της βίας από τη δική μας μεριά, ακυρώνει και αχρηστεύει τη κρατική βία και καταστολή»


Η Λ.Σ. ψηφίζει: «ΚΑΤΑ» της πρότασης!!!


Στο ψήφισμα της 15/6 η Λ.Σ. αποφάσισε:


4. «Πρέπει να μπει μέσα στο ψήφισμα ότι η Λαϊκή Συνέλευση καταδικάζει τις πρακτικές ανθρώπων κουκουλοφόρων αλλά και από τα ΜΑΤ. Εγώ σήμερα είδα στην τηλεόραση κουκουλοφόρους μαζί με τα ΜΑΤ αγκαλιά. Η Λαϊκή Συνέλευση καταδικάζει τις επιθέσεις κουκουλοφόρων μέσα στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων».


Η Λ.Σ. ψηφίζει: «ΚΑΤΑ» της πρότασης!!!


Το ερώτημα δεν θέλω να το θέσω αλλά δεν γίνεται: Εσείς που με διαβάζετε είδατε ή όχι προβοκάτορες; Και αν τους είδατε, τους καταδικάζετε ή όχι; Όσοι πηγαίνουν στη πλατεία θα παρακαλούσα να το δηλώσουν μαζί με τη θέση τους. Έχει διαφορετική βαρύτητα η θέση που παίρνουν.


Επίσης θα ήθελα να ακούσω τι συμπεράσματα βγάζετε από αυτό


Όσο για μένα που πηγαίνω στη πλατεία τακτικότατα και περισσότερο από πολλούς άλλους, η θέση μου είναι αυτονόητη και βγαίνει από το κείμενο.


*Για όσους ισχυρισθούν ότι επειδή η βία είναι η «μαμή της ιστορίας» πρέπει να την επιδιώκουν οι καταπιεζόμενοι, απλά είναι βαθιά νυχτωμένοι από την ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Επί πλέον έτσι μας παρουσιάζουν ως οπαδούς της βίας τα θύματα της βίας της άρχουσας τάξης και ως ειρηνιστές την άρχουσα τάξη που θέλει δήθεν «κοινωνική ειρήνη» για να συνεχίζεται αενάως η εκμετάλλευση, λες και η εκμετάλλευση δεν είναι η χειρότερη βία.


Αλλά εδώ δεν μιλάμε για κάποια επαναστατική βία αλλά για προβοκάτορες που προκαλούν βία σε βάρος του λαού. Δεν είναι δυνατόν να συγχέουμε τους επαναστάτες με τους πράκτορες της ασφάλειας.

Η Λ.Σ. του Συντάγματος ανακαλεί, διορθώνει και μας δικαιώνει

Πρόσθετο κείμενο στις 5/6/2011

Μετά από άπειρες απορριπτικές αποφάσεις για το θέμα των προβοκατόρων – κουκουλοφόρων, η Λαϊκή Συνέλευση της κάτω πλατείας Συντάγματος αποφάσισε επί τέλους να πάρει μια σωστή θέση. Η θέση αυτή ήρθε σαν αποτέλεσμα της πίεσης και του διασυρμού που υπέστη από τη συνεχή κάλυψη που παρείχε στους προβοκάτορες – κουκουλοφόρος με σχετικά της ψηφίσματα.

Ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευσης της (κάτω) πλατείες Συντάγματος στις 3/6/2011, σχετικά με τα επεισόδια Τρίτης-Τετάρτη

«Το διήμερο Τρίτης-Τετάρτης παρακολουθήσαμε ένα πογκρόμ καταστολής και χρήσης χημικών-ασφυξιογόνων από πλευράς των ΜΑΤ χωρίς προηγούμενο στη μεταπολίτευση. Είδαμε δηλαδή την ελληνική αστυνομία αντί να διαφυλάττει την τάξη και να διασφαλίζει την προστασία των πολιτών, να κάνει ακριβώς το αντίθετο, επιτιθέμενη σε απλούς πολίτες, εξαπολύοντας χημικό πόλεμο και ουσιαστικά προκαλώντας επεισόδια.

Σαν συνέλευση καταδικάζουμε τη βία απ' όπου και άν προέρχεται. Καταδικάζουμε την υπέρμετρη χρήση βίας και την τερατώδη χρήση απαγορευμένων χημικών από τα ΜΑΤ, καταδικάζουμε όμως και όσους ξεκινούν ή προκαλούνε τα επεισόδια, επιτιθέμενοι στα ΜΑΤ και δίνοντάς τους αφορμή για να χτυπήσουν. Απ' όπου και αν προέρχονται τα άτομα αυτά είναι συνεργάτες του Συστήματος και των ΜΑΤ, καθώς συνεργάζονται για να διαλύσουν τον κόσμο που θέλει να διαδηλώσει ειρηνικά.

Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι δεν κατανοούμε τη λογική αντίδραση κάθε πολίτη που όταν βάλλεται βάρβαρα και χωρίς λόγο, αισθάνεται υποχρεωμένος να υπερασπίσει τον εαυτό του και την αξιοπρέπειά του και να εξασκήσει το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας, που θεωρείται δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Ευελπιστούμε ότι στο μέλλον τα φαινόμενα αυτά θα εκλείψουν. Καταδικάζουμε όμως τις ακρότητες κάθε πλευράς, και σε κάθε περίπτωση, τη χρήση της αντιπαράθεσης από τα ΜΑΤ σαν δικαιολογία για καταστροφή δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, βιτρινών, καταστημάτων ή μαγαζιών, τον εμπρησμό αυτοκινήτων και γενικά κάθε πράξη αναίτιας καταστροφής. Οι πράξεις αυτές στρέφονται εναντίον αθώων πολιτών που είναι σύμμαχοί μας και εννοείται ότι δε μας εκφράζουν ως κίνημα.

Η Δημοκρατία έχει ευθύνες και τις αναγνωρίζουμε. Καλούμε λοιπόν όλους τους πολίτες όλων των , πλευρών σε τουλάχιστον στοιχειώδη σεβασμό της ανθρωπιάς, των συνανθρώπων μας και της κοινής λογικής.

Η Λ.Σ. Της Πλατείας Συντάγματος».