Συρία, ο επόμενος εμφύλιος

 

Όταν τα ιμπεριαλιστικά βουβάλια συγκρούονται με τα μικρά βουβάλια των αστικών τάξεων των μικρών χωρών στον καπιταλιστικό βάλτο της κρίσης, πάντα τη πληρώνουν οι λαοί… Χιλιάδες οι νεκροί και πού είμαστε ακόμη…

Αυτά που γίνονται στη Συρία με την εξέγερση και την επέλαση του στρατού, προαναγγέλθηκαν ήδη από την Λιβύη. Η εξέγερση είχε προαναγγελθεί όπως προαναγγέλλεται και η επέμβαση των ιμπεριαλιστών με οποιαδήποτε μορφή, για να αξιοποιήσουν την κατάσταση προς όφελός τους.


Το αίμα ρέει στη Συρία από ένα δικτατορικό καθεστώς της ντόπιας αστικής τάξης που δεν κατάλαβε τις εξελίξεις και αντί να αλλάξει πολιτική αποφάσισε να έρθει σε κόντρα με το λαό αφήνοντας στο μεταξύ να οργιάζουν οι ξενοκίνητες οργανώσεις με χρήμα του εξωτερικού.


Τώρα που ο λαός βγήκε στους δρόμους ζητώντας έστω αστική δημοκρατία, το καθεστώς απομονωμένο στέλνει τα τανκς. Ο λαός είναι στους δρόμους και οι ιμπεριαλιστές αναμένουν την ευκαιρία και εδώ όπως στην Αίγυπτο, τη Λιβύη κ.α. να καπελώσουν την εξέγερση την οποία υποδαυλίζουν και εν μέρει καθοδηγούν. Καιροφυλακτούν και εδώ να στηρίξουν μια νεοφιλελεύθερη «δημοκρατία» που θα ξεπουλά των εθνικό πλούτο στο όνομα τη ελευθερίας.


Αυτό που δεν κατάφεραν παλιότερα με πόλεμο οι ιμπεριαλιστές στη Λιβύη και στη Συρία επιχειρούν να το καταφέρουν με το καπέλωμα των λαϊκών εξεγέρσεων. Διδάχτηκαν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν με το απίστευτο οικονομικό, πολιτικό και ανθρωπιστικό κόστος και αποφάσισαν να κάνουν τη μεγάλη στροφή. Τώρα με πολύ λιγότερα χρήματα και με πολλές πλαστές υποσχέσεις υποδαυλίζουν την ανατροπή των συσχετισμών δυνάμεων από το Μαρόκο μέχρι το Πακιστάν δια μέσω λαϊκών εξεγέρσεων. Άλλοι τώρα θα σκοτωθούν για λογαριασμό τους. Αν το πετύχουν θα είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των εξεγερμένων λαών τις τελευταίες δεκαετίες.


Τα πολεμικά τους μέσα μόνο επικουρικά ανατρέπουν τους συσχετισμούς στο εσωτερικό μέτωπο. Στη Συρία την επέμβαση απλά τη καθυστερεί η Λιβύη.


Προφανώς οι εξεγέρσεις δεν είναι χωρίς κάποιο κεντρικό σχεδιασμό αν λάβουμε υπόψη τις αναφορές του Ομπάμα, πολύ πριν τις εξεγέρσεις, για «αλλαγές» στη Μ. Ανατολή. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη αποφασίσει να αλλάξουν στρατηγική. Έτσι διοχέτευσαν αλλού τις δράσεις και τα κονδύλιά τους αλλά τα καθεστώτα της περιοχής είχαν αποκοιμηθεί άλλα στον φιλοαμερικανισμό τους και άλλα στον αντιαμερικανισμό. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι οι λαϊκές εξεγέρσεις δεν έχουν αντικειμενική βάση και ο λαός δεν ζητά πραγματικά δικαιώματα. Αυτό όμως λίγο ενδιαφέρει τους δυτικούς.


Αν σε κάτι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί είναι να παρατηρούμε πως οι λαοί εξεγείρονται για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη και πως οι δυτικοί πάνε να τους πάρουν και αυτά που έχουν. Το ενεργειακό κέντρο του κόσμου θα ελεγχθεί απόλυτα μέσω νεοφιλελεύθερων δήθεν δίκαιων κοινωνιών και δημοκρατιών. Αυτοί που υποκριτικά υποστηρίζουν τους εξεγερμένους, βαριές αλυσίδες τους ετοιμάζουν για να τους μετατρέψουν από λαούς που δεν χρωστάνε σε λαούς καταχρεωμένους. Η εξαγωγή της κρίσης σε όλο της το μεγαλείο με την αρπαγή του πλούτου των λαών.

Η Κούβα και η σιωπή των κομμουνιστών

Το πρόβλημα

Ερευνώντας κανείς σε βάθος το «τι έφταιξε» και ο σοσιαλισμός βάλτωσε σε σημείο που η παλινόρθωση του καπιταλισμού να αποτελεί τη «διέξοδό» του, συχνά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «μεγάλα ιδανικά έπεσαν σε πολύ μικρές πλάτες» με αποτέλεσμα να λυγίσουν και να τα μετατρέψουν στο αντίθετό τους.

Δεν είναι ιστορικά παράξενο. Πολλές επαναστάσεις πνίγηκαν στην αδυναμία των επαναστατικών υποκειμένων να διαχειριστούν τα μεγάλα ιδανικά τους.

Εξετάζοντας από κοντά την ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου και νοώντας την σαν μήτρα δικαίου σε μια κοινωνία ανισότητας, σαν μήτρα-κανόνα που επιβάλει το δικαίωμα του συλλογικού παραγωγού-εργάτη να είναι ιδιοκτήτης του κόπου του και να τον διαχειρίζεται, εξετάζοντας την τελειότητα μιας σωστής λειτουργίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, βλέποντας τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού στη βάση και το εποικοδόμημα, καταλήγει αβίαστα να πει: «ναι είναι πολύ τέλεια ιδανικά για να εφαρμοστούν από ατελείς ανθρώπους, ηγέτες, συλλογικούς φορείς».

Όμως δεν ήταν ποτέ διαφορετικά στη ζωή γιατί αυτή δεν παρασκευάζεται σε εργαστήρια αλλά μέσα στην ενότητα και πάλη των αντιθέτων, μέσα σε σκληρή ταξική σύγκρουση όπου τα λάθη και οι αδυναμίες είναι μέρος της ύπαρξης. Με αυτά θα ζούμε, με αυτά πρέπει να νικούμε, με αυτές τις πλάτες πρέπει να τα σηκώσουμε.

Βαθύτερα συμπεράσματα

Τα παλιότερα συμπεράσματα ότι ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από τη νέα αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, μετά από πολύχρονη διάβρωση των φορέων της εργατικής τάξης (κόμματα, συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις κλπ) επιβεβαιώνεται καθημερινά όσο παρατηρούμε τα υπολείμματα του σοσιαλισμού να διολισθαίνουν συνεχώς προς τον καπιταλισμό.

Μόνο που χρειάζεται να κάνουμε κάποιες παράδοξες διορθώσεις στα συμπεράσματα εκείνα. Δεν ήταν ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη απ έξω που τον ανέτρεψαν αλλά η αστική τάξη που εκκολάφτηκε στα σπλάχνα των κομμουνιστικών κομμάτων, στα σπλάχνα της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Και ενώ ο Μαρξ δίδαξε ότι στα σπλάχνα της κοινωνίας που πεθαίνει γεννιέται η κοινωνία που έρχεται εδώ είδαμε το θέατρο του παραλόγου, δηλαδή το αντίθετο.

Όταν έγιναν οι ανατροπές στις χώρες της Αν. Ευρώπης έγιναν τόσο γρήγορα που δεν μπορούσες να παρατηρήσεις σε βάθος τις διαδοχικές φάσεις «περάσματος» από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό. Διαδικασίες που είχαν γίνει σιωπηρά δεν βγήκαν αμέσως στην επιφάνεια για να καταλάβουν οι κομμουνιστές του κόσμου τι γίνεται. Έτσι σε πολλούς δημιουργήθηκε η αίσθηση της «κατάρρευσης» με όλες τις συνέπειες για το όραμα και τα ιδανικά τους.

Όμως οι εξελίξεις στη Κίνα, το Βιετνάμ και τελευταία στη Κούβα (και προσεχώς πολύ πιθανόν στη Β. Κορέα) και η πορεία προς τον καπιταλισμό, βλέπουμε να εκτυλίσσονται σε αργό ρυθμό και με πολλά «ριπλέι».

Έκθαμβοι βλέπουμε την εκκόλαψη του καπιταλισμού και της νέας αστικής τάξης μέσα στους οργανισμούς της εργατικής τάξης που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν για να την αφανίσουν.

Η ευκολότερη ερμηνεία των ανατροπών του σοσιαλισμού είναι φυσικά η απόδοσή τους στον υποκειμενικό παράγοντα. Ανίκανοι και προδότες ηγέτες, πράκτορες που σκαρφάλωσαν στην κορυφή του κόμματος και του κράτους, κόμματα που «ξέχασαν» τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού, στοιχεία του παρελθόντος, πληρωμένες οργανώσεις, χρήμα από το εξωτερικό που εξαγόραζε συνειδήσεις κλπ, κλπ αποτέλεσαν για κάποιους τις βασικές αιτίες. Φυσικά όλα αυτά δεν έλλειπαν.

Όμως, όλοι αυτοί από δεκαετίες ετοίμασαν την ανατροπή του σοσιαλισμού σαν η εργατική τάξη, ο σοσιαλισμός και οι οργανώσεις του να ήταν τόσο ανίκανες να υπερασπίσουν την εξουσία τους που να μπορεί ο οποιοσδήποτε σχεδιάσει την ανατροπή της να τη πραγματοποιήσει και μάλιστα χωρίς να ριχτεί τουφεκιά; Αυτά είναι ανήκουστα πράγματα. Τέτοια διαστροφή του ιστορικού υλισμού μάλλον δεν μπορεί να τη σηκώσει κανένας μαρξιστής.

Ωστόσο αν αυτές οι θεωρίες γινόταν στη αρχή πιστευτές μετέπειτα με τα παραδείγματα του Βιετνάμ και τώρα της Κούβας απλώς καταρρέουν. Θα ήταν μάλλον για γέλιο να ισχυρίζονταν κάποιος ότι το ΚΚ Βιετνάμ και το ΚΚ Κούβας τα κατέλαβαν πράκτορες και αναθεωρητικά στοιχεία, μετέτρεψαν τα ΚΚ σε αναθεωρητικά και συμβιβαστικά και οδηγούν τον σοσιαλισμό σε σταδιακή ανατροπή.


Στο Βιετνάμ και στην Κούβα όμως είχαμε ένα ακόμη ισχυρό στοιχείο αποδυνάμωσης των θεωριών περί πρακτόρων και προδοτών. Οι ηγέτες τους ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προδότες. Αντίθετα είναι αναγνωρισμένοι ήρωες του κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος.

Εξίσου γελοίο θα ήταν να πιστέψει κανείς τις διακηρύξεις ότι με τη παλινόρθωση του καπιταλισμού εν είδη ΝΕΠ, «θα σωθεί» η επανάσταση και ο σοσιαλισμός! Αυτά τα επιχειρήματα που πρωτοεξέθεσε το ΚΚ Κίνας και μετά ο Γκορμπατσόφ δεν πείθουν κανένα λόγω πλήρους αντίφασης με τη πραγματικότητα.

Εξετάζοντας με σύνεση και σφαιρικά όλες αυτές τις εξελίξεις που είναι πλέον σε όλους γνωστές με πολλές λεπτομέρειες, βάζουν μεγάλο θεωρητικό καθήκον στους παλιούς και νέους μαρξιστές για το τι έγινε και τι δεν πρέπει να ξαναγίνει.

Πρέπει πρώτα να απορρίψουμε τις υποκειμενικές θεωρίες και να ξαναβάλουμε στο κέντρο της συζήτησης το κόμμα της εργατικής τάξης, τον χαρακτήρα της εξουσίας της, τον σοσιαλισμό, τις παραγωγικές του σχέσεις, το νόμο της αξίας στο σοσιαλισμό, το εποικοδόμημα και τη σοσιαλιστική δημοκρατία.

Η Κούβα


Η Κούβα είναι μια κορυφαία περίπτωση που καλεί τους μαρξιστές να αναλάβουν την ευθύνη για να δουν «τι έφταιξε». Η κεκαλυμμένη αναγγελία επιστροφής στη αρχή σε ήπιο και «ελεγχόμενο» καπιταλισμό και σε συνέχεια κανείς δεν ξέρει σε ποια αγριότητά του μέσα από την επέλαση των καπιταλιστικών λύκων, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το αδιέξοδο του συστήματος. Καμία διέξοδο προς τον σοσιαλισμό, προς το μέλλον.

Όχι, δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση η Κούβα να αντισταθεί εκεί που δεν τα κατάφεραν η ΕΣΣΔ και η Κίνα. Η Κούβα απλά εφάρμοσε το δικό τους σύστημα ίσως με πολλές καινοτομίες σοσιαλιστικού χαρακτήρα αλλά στη ψυχή του ελλόχευε το αδιέξοδο. Μοιραία θα κατέληγε εδώ, χωρίς μάλιστα εξωτερική βοήθεια απαραίτητη για την απόκρουση της περικύκλωσης και την αντίστασή της μπροστά στο στόμα του λύκου.

Και τόσο που άντεξε πολύ ήταν και στον ηρωισμό των κομμουνιστών και του λαού της πρέπει να το χρεώσουμε.

Γι αυτό την τιμάμε, γι αυτό υπερασπίζουμε τον κουβανέζικο λαό και την επανάστασή του, γι αυτό θλιβόμαστε και γι αυτό μέχρι τώρα οι κριτικές στη «στροφή» είναι η βουβή σιωπή των κομμουνιστών. Σιωπή πόνου για το κύκνειο άσμα μιας ελπίδας χωρίς μέλλον.

Στο συνέδριο του ΚΚ Κούβας η ολομέλεια των 1.000 συνέδρων ψήφισε το πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει 300 αλλαγές που αφορούν το άνοιγμα του ιδιωτικού τομέα, μειώσεις θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, περιορισμό των κρατικών επιδοτήσεων, μορφές αυτοδιαχείρισης στις επιχειρήσεις καθώς και αποκέντρωση του κρατικού μηχανισμού.

Διαβάζοντας καλά τη μαρξιστική πολιτική οικονομία πουθενά δεν θα βρούμε ανάγκη επιστροφής σε προηγούμενες παραγωγικές σχέσεις για να σώσουμε τις επόμενες αφού οι νέες έχουν εδραιωθεί. Στην Κούβα, στο Βιετνάμ, και στην Κίνα, παρατηρείται ακριβώς το αντίθετο. Όταν στην αρχή της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού έπρεπε να διατηρηθούν και καπιταλιστικές σχέσεις στους τομείς που δεν ήταν δυνατόν να περάσουν με οικονομικά αποδοτικότερους όρους στο σοσιαλισμό (στην Κίνα επιχειρήθηκε αλλά σαρώθηκε από τη «Πολιτιστική Επανάσταση») όπως πχ κάποιες μεσαίες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η μικροεμπορευματοπαραγωγή, το μικρεμπόριο, οι μκροϋπηρεσίες, η οικοτεχνία κλπ, δεν διατηρήθηκαν για να απονεκρωθούν σιγά-σιγά με οικονομικούς όρους στο σοσιαλισμό. Αντίθετα όταν εξαφανίστηκαν οι όροι γι αυτές τις σχέσεις τα αδιέξοδα ήταν τόσα που το ΚΚ εξαναγκάσθηκε να τις επαναφέρει αντικαθιστώντας σοσιαλιστικές σχέσεις!


Χειρότερη και εκρηκτικότερη βόμβα στα θεμέλιά του συστήματος δεν θα μπορούσε να υπάρξει! Έτσι δεν πας μπροστά αλλά πίσω. Η Κούβα επανέρχεται στο 1960 με εντελώς αντίστροφους όρους και συσχετισμούς όμως από τότε. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού που τότε θα ήταν αδιανόητη σήμερα είναι η προοπτική που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Στον κόλπο Χιρόν θα καταπλεύσουν οι θαλαμηγοί των εμιγκρέδων και των παγκόσμιων μονοπωλιστών και οι νέοι μικροαστοί της Κούβας θα τους υποδεχτούν όχι με όπλα αλλά με λουλούδια και δώρο ολόκληρη την Κούβα!

Οι αντιπρόσωποι του συνεδρίου του ΚΚ Κούβας ενέκριναν στις 19/4/2011, την εισήγηση της ΚΕ που παρουσίασε ο Ραούλ Κάστρο καθώς και την απόφαση για τις «Κατευθύνσεις» όπου υπογραμμίζεται ότι «θα συνεχίσει να επικρατεί η βασισμένη στη σοσιαλιστική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής οικονομία» και ότι «μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να υπερνικήσει τις δυσκολίες και να διατηρήσει τις κατακτήσεις της Επανάστασης».

Θα το πούμε ευθέως και ας πονάει: Η παλινόρθωση του καπιταλισμού έρχεται με τις ωραιότερες των προθέσεων.

Το σύστημα του σοσιαλισμού


Το όλο σύστημα των παραγωγικών σχέσεων και του εποικοδομήματος του σοσιαλισμού που εφαρμόστηκε στο αρχικό πρότυπο που σχεδιάστηκε στα χρόνια 1925-1930 τέθηκε σε εφαρμογή με το 1ο πεντάχρονο, ήταν η μήτρα όλων των μετέπειτα μορφών του σοσιαλισμού με μικρές παραλλαγές. Εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες του αδιεξόδου του συστήματος και όχι στα πρόσωπα, στους ηγέτες, στους αναθεωρητές, στους δογματικούς κλπ. Εκείνη η αρχική μήτρα αδυνατούσε να παράξει το σύστημα του μέλλοντος και παρήγαγε ένα σύστημα εκτάκτων αναγκών που δεν ήταν ο σοσιαλισμός αλλά ο έκτακτος προπομπός του. Δυστυχώς μέχρι την ανατροπή, το σύστημα εκτάκτων αναγκών παρέμεινε με αποτέλεσμα να μην αποδεσμεύσει ποτέ τις δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού μέσα σε ένα σύστημα «χίλιες φορές ανώτερο» από τον καπιταλισμό.


Να θυμίσω ότι ο σοσιαλιστικός «τρόπος παραγωγής» - μεταβατική μορφή με συνύπαρξη και άλλων τρόπων παραγωγής, ισχύς καπιταλιστικών και κομμουνιστικών οικονομικών αρχών όπως η αστική έννοια του Δικαίου και της ισότητας που προδιαγράφονταν στη βασική παραγωγική σχέση "αμοιβή ανάλογα με την απόδοση", και όχι "ανάλογα με τις ανάγκες" για να υπάρξει πραγματική και όχι νομική ισότητα και πραγματική ανισότητα - εμπεριέχει έναν κυρίαρχο δικτατορικό Νόμο – Κανόνα (δικτατορία του προλεταριάτου) που λέει ότι όλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους δημιουργούς τους, δηλαδή στην εργατική τάξη και οι παραγωγικές δυνάμεις διευθύνονται από αυτήν. Για μικρο-παραγωγούς, ντόπιους καπιταλιστές, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες κλπ ισχύουν εδικά μεταβατικά δίκαια που ορίζει η πολιτική εξουσία, όμως υπόκεινται στο Βασικό Νόμο του συστήματος μέχρι αφομοίωσης –απονέκρωσής τους με οικονομικούς όρους.

Τα κύρια μέσα παραγωγής, στο σοσιαλισμό, από τη φύση της ιδιοκτησίας τους δεν μπορούν να διευθύνονται από ατομικούς ιδιοκτήτες ή το κράτος, αλλά από τους κοινωνικούς ιδιοκτήτες τους (Εργατική Τάξη). Έτσι υλοποιείται η κοινωνικοποίησή τους. Αυτή η διεύθυνση μαζί και η συνολική διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων όμως δεν μπορεί παρά να γίνει μόνο με συλλογικό τρόπο, δηλαδή μόνο με δημοκρατικό. Διαφορετικά είναι αδύνατο να γίνει διεύθυνση, θα γίνει χάος. Έτσι βγήκε και το αξίωμα «Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει».

Δυστυχώς το μοντέλο που θεσπίστηκε στη γέννηση του σοσιαλισμού ταύτισε στην πράξη το κόμμα με τη τάξη και το κράτος με την ιδιοκτησία και την εξουσία της τάξης με αποτέλεσμα την πλήρη διαστρέβλωση. Η ταύτιση τάξης, κράτους, κόμματος, συνδικάτων, ταξικής εξουσίας και θεσμών, υπήρξε ο πρώτος όρος για την υπονόμευση του σοσιαλισμού από τα πρώτα στάδια εφαρμογής του μοντέλου αυτού που είδαμε στην ΕΣΣΔ. Μη ψάχνουμε τις αιτίες στο τελευταίο στάδιο ανατροπής και φυσικά στην Κούβα και στο Βιετνάμ, αλλά στο πρώτο γενεσιουργό. 

 

Όταν η εργατική τάξη δεν μπορεί να πάρει στα χέρια της την πραγματική διεύθυνση της ιδιοκτησίας της, μοιραία γεννιούνται σωτήρες, παντογνώστες, ηγέτες κλπ που την αντικαθιστούν με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται η ταξική εξουσία απέναντι στην πολιτική εξουσία. Έτσι αντί να πετάξει έξω τους "σωτήρες" εκτόπισαν, σε βάθος χρόνου, οι "σωτήρες" την τάξη από την εξουσία της! Ενώ η πρώτη ορμή της οικοδόμησης του σοσιαλισμού έπρεπε να εισάγει την εργατική τάξη σε πλήρη έλεγχο της πολιτικής εξουσίας παρέμεινε ασθενής και όταν ωρίμασε το σύστημα οι  ρωγμές του έγιναν πύλη εισόδου των ρεβιζιονιστών που αδυνατούσαν να βαθύνουν τον σοσιαλισμό και τις παραγωγικές σχέσεις του και διάλεξαν τις "μεταρρυθμίσεις" που οδήγησαν στον καπιταλισμό.

Αυτό είναι το πρόβλημα των απανταχού κομμουνιστών και μαρξιστών:
Μια μαρξιστική κριτική του παρελθόντος και το νέο οικοδόμημα, ο νέος σοσιαλισμός, η νέα ανάγνωση του μαρξισμού – λενινισμού για ένα κόμμα και ένα σύστημα που δεν θα οδηγεί στο τέλος σε παραγωγή νέας αστικής τάξης και παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Η συζήτηση άνοιξε έστω και χωρίς να φαίνονται στον παγκόσμιο ορίζοντα κάποιες σπουδαίες θεωρητικές και πολιτικές θέσεις. Όπως όμως εκτυλίσσεται η κρίση του καπιταλισμού, η παραγωγή του νέου νεκροθάφτη του είναι εκ των ων ουκ άνευ αναγκαιότητα.

 

 * Σημ. 2023: Η Κούβα αντέχει και διαψεύδει τους φόβους. Αντέχει ακόμη (2023) τον αποκλεισμό, την πίεση, τις δυσκολίες και δεν υπάρχει μέχρι στιγμής δείγμα υποχώρησης στις πιέσεις του ιμπεριαλισμού. Είναι άγνωστο πως λειτούργησαν οι μεταρρυθμίσεις και κατά πόσο έχουν υποσκάψει την ενότητα των Κουβανών στην υπεράσπιση της επανάστασης. Πρόκειται για ένα "θαύμα" που στηρίζεται ακριβώς στους ισχυρούς δεσμούς του λαού με την επανάστασή του που δεν διαβρώθηκαν όπως στις σοσιαλιστικές χώρες. 

 

 

Σχετικά: 

Τρίτη 28 Μαρτίου 2023

Εκλογές στην Κούβα 2023

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2023/03/2023.html

 

 VIII συνέδριο ΚΚ Κούβας: έγκριση της έκθεσης δράσης – Ο Miguel Díaz-Canel γραμματέας της ΚΕ

https://atexnos.gr/viii-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%b4%cf%81%ce%b9%ce%bf-%ce%ba%ce%ba-%ce%ba%ce%bf%cf%8d%ce%b2%ce%b1%cf%82-%ce%ad%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ad%ce%ba%ce%b8%ce%b5%cf%83/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+atexnos+%28%CE%91%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CF%89%CF%82%29

 

  Κούβα. Πως λειτουργεί η δημοκρατία

 http://aristeripolitiki.blogspot.com/2018/12/blog-post_25.html

 

Ψηφιακή τεχνολογία. Στην υπηρεσία ποιών; 

Κεφ:  22. Η άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΣΕ να εισάγει την ψηφιακή τεχνολογία στην κεντρική διεύθυνση της οικονομίας της ΕΣΣΔ και οι συνέπειες

 Στην ουσία αντί να δοθεί έμφαση στην εντατικοποίηση της οικονομίας και στη μεγαλύτερη παραγωγή αξιών χρήσης (παραγωγή με μόνο μέτρο τις ανάγκες του λαού, με μετατροπή της εργασίας σε άμεσα κοινωνική) με νέες τεχνολογίες, κάτι που ήδη γινόταν, πλήρως ή εν μέρει, στους τομείς παιδείας, υγείας, κοινωνικής προστασίας, κατοικίας κ.α., πέρασαν στο αντίθετο άκρο: Στην έμφαση της παραγωγής εμπορευμάτων, στην εμπορευματική παραγωγή με την αυταπάτη περί αυτόματης λύσης των προβλημάτων (με «κίνητρο» το κυνήγι του επιμέρους επιχειρηματικού κέρδους και τον μηχανισμό της προσφοράς και ζήτησης) – δηλαδή αντί μπροστά προς τον κομμουνισμό, πίσω στη ΝΕΠ (...)  Ήταν προδιαγραμμένο ότι με καπιταλιστικά όπλα ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να κερδίσει τον καπιταλισμό.  Το ακριβώς αντίθετο έπρεπε να γίνει αλλά επεκράτησε η αναθεωρητική του μαρξισμού τάση, με τα γνωστά αποτελέσματα..

 http://aristeripolitiki.blogspot.com/2021/01/blog-post.html

Μνημόνιο πέμπτο

Ένας «Οδικός Χάρτης» της καταστροφής, της πτώχευσης και της υποδούλωσης


Εν όσο τους ανεχόμαστε, εν όσο δεν τους ανατρέπουμε, το ένα μνημόνιο θα διαδέχεται το άλλο και το επόμενο θα αφαιρεί όλα όσα υπόσχονταν να διατηρήσει το προηγούμενο με αντάλλαγμα την αποδοχή. Ο ένας μονόδρομος θα διαδέχεται τον άλλο χωρίς τέλος, όπως χωρίς τέλος θα είναι η λιτότητα και η αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Στο βάθος πτώχευση, καταστροφή, πόλεμος…


Η ελεγχόμενη πτώχευση του κεφαλαίου προχωράει κανονικά μέσα από την ανεξέλεγκτη πτώχευση των λαών. Το μέτρο το δίνει το μνημόνιο. Για κάθε 10 που χάνει ο λαός το κεφάλαιο θα κερδίζει 9 και θα χάνει ένα!


Εμμονή στα ληστρικά αδιέξοδα

Το καινούριο, 5ο μνημόνιο, «Οδικό Χάρτη» το είπε ο κ Παπανδρέου, φέρνει νέα αφαίμαξη 23+3 δισεκατομμυρίων σε δυο χρόνια. Σε λίγο θα έρθει το 6^ο μνημόνιο με άλλα τόσα, και άλλα τόσα, ατελείωτα καθώς και ξεπούλημα και της ζωής μας.

Όλοι θυμούνται την αλαζονική ερώτηση των κυβερνόντων όταν ψήφιζαν το 1ο μνημόνιο προς την Αριστερά: "Έχετε πρόταση πως θα σωθούμε; Εμείς έχουμε το μνημόνιο και είναι μονόδρομος! Αυτό θα μας βγάλει από τη κρίση"!!!

Τελικά δεν είχαν ούτε πρόταση εξόδου από τη κρίση, ούτε το μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Μονόδρομος και λύση ήταν πάντα το επόμενο μνημόνιο και ο επόμενος μονόδρομος πολύ χειρότερος από τον προηγούμενο. Αυτή είναι η μόνη πολιτική που εφαρμόζουν και θα εφαρμόζουν αν δεν τους ανατρέψουμε.

Ατέρμονη λιτότητα

Το τραγικό είναι το περίσσιο θράσος του Πρωθυπουργού που είπε ανερυθρίαστα ότι αν δεν πετύχουν τα μέτρα θα πάρουμε και άλλα, και άλλα, και άλλα ατέρμονα! Δηλαδή δεν θα αλλάξουμε πολιτική αλλά θα αλλάξουμε (ανασκολοπίσουμε) τη χώρα! Και μάλιστα αν τα μέτρα δεν πετύχουν θα φταίει ο λαός ο οποίος βέβαια θα κληθεί να τα πληρώσει!!! Καμία ντροπή!
Ο κ. Παπανδρέου ανέφερε ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία εξόδου από την κρίση, αλλά είναι στο χέρι μας να βγούμε νωρίτερα ή αργότερα... Ποιο χέρι μας; Το μακρύ χέρι των αγορών, των τραπεζών και των δανειστών - τοκογλύφων κατακλέβει ασύστολα και διαχρονικά το λαό με εισπράκτορα τη κυβέρνηση, τώρα «στο χέρι μας» είναι;

Συνταγματικός φασισμός!

Ειδική αναφορά έκανε ο κ. Παπανδρέου και στην αναθεώρηση του Συντάγματος, η οποία, όπως τόνισε, βρίσκεται στην κορυφή των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης: «Αυτή τη φορά ανέφερε δεν θα προχωρήσουμε σε μια τεχνική αναθεώρηση αλλά ύστερα από διάλογο η χώρα θα αποκτήσει ένα νέο καταστατικό Χάρτη από τον οποίο θα απουσιάζουν ρυθμίσεις όπως εκείνες του άρθρου 86 για το νόμο περί ευθύνης υπουργών με τον οποίο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη και συντηρείται το αίσθημα αδικίας στους πολίτες».

Σιγά μη το κάνει για τους υπουργούς! Κατάπιε τα νέα Σύμφωνα αιώνιας λιτότητας της ΕΕ και της κατάργησης δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων που θα συνταγματοποιηθούν και περί άλλων τυρβάζει. Ό,τι αντιδραστικό και αντιλαϊκό έχει εφεύρει μέχρι τώρα η άρχουσα τάξη ευρωπαϊκά και παγκόσμια, θα το χώσει στο δικό μας Σύνταγμα!

Και... Χάρτα!

Μέσα στη καταιγίδα καρατόμησης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων μας είπε ότι «προτεραιότητα για την κυβέρνηση αποτελεί η “Χάρτα Κοινωνικών Δικαιωμάτων” για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης….». Με άλλα λόγια έλεγε ότι στο Σύνταγμα θα κατοχυρώσει και τις συντάξεις των 360 ευρώ για όλους!!! Για τέτοια «Χάρτα» μιλάμε!

Δεν είναι ψέμα. Είναι θράσος εξουσιαστή που σφαγιάζει ανεξέλεγκτα το λαό.

Προσκύνημα και «δικαίωση» από το παγκόσμιο κεφάλαιο

Υπεραμύνθηκε της αναγκαιότητας του μνημονίου τονίζοντας ότι πόσο αναγκαία και αναπόδραστη ήταν η προσφυγή σε αυτό αποδεικνύεται από τις προσφυγές της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.

Αυτό και αν είναι απόδειξη! Αν μπει και η Ισπανία θα πανηγυρίζουμε!

Τα Πάθη

Όπως είπε ο  Γ. Παπανδρέου τα μέτρα θα εξειδικευτούν και θα παρουσιαστούν με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα μετά το Πάσχα. Δηλαδή μας σημαδεύουν τώρα με κόκκινο, μας βασανίζουν όλη τη Μεγάλη βδομάδα, και μας γδέρνουν μετά το Πάσχα. Κανονική σφαγή που κρατάει τριπλάσια από τη Βδομάδα των Παθών.

Μέτρα επί μέτρων

Μέτρα ύψους 23+3 δισ. ευρώ θα λάβει η κυβέρνηση έως το 2015, σύμφωνα με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Τα +3 δισ. είναι τα πρόσθετα μέτρα που θα ληφθούν εφέτος!

Τα ποσά θα βρεθούν κατά 2/3 από μείωση των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και κατά 1/3 από νέους φόρους.

Μέσα στα μέτρα αλλά σε ξεχωριστό λογαριασμό εισπράξεων είναι και το ξεπούλημα, στο πολυεθνικό κεφάλαιο κοψοχρονιά, της δημόσιας περιουσίας και των κρατικών συμμετοχών στις ΔΕΚΟ.

Θα πληρώσουν οι συνήθεις ύποπτοι

Όλη η προσπάθεια, λένε, θα στηριχθεί σχεδόν αποκλειστικά στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, στην αύξηση της εισπραξιμότητας των τελών, των φόρων και των εισφορών, στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, και την δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών.

Όταν λένε τέτοια σημαίνει ότι θα κάνουν τα ίδια που έκαναν κάθε φορά που τα εξαγγέλλουν. Θα φορολογήσουν πάλι τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους.

Τέλος, με τα μέτρα αυτά δεν δίστασαν να ομολογήσουν ότι το χρέος που ξεπερνά ήδη το 150% του ΑΕΠ αναμένεται να φτάσει έως το 157% του ΑΕΠ το 2012! Κανείς δεν γνωρίζει σε τι αριθμό μνημονίου θα είμαστε τότε.


Εκτός.. εκτός και αν τους ανατρέψουμε και ξεπλύνουμε την ως τώρα ντροπή της ανοχής μας και τη ντροπή της υποταγής της χώρας στους τοκογλύφους δανειστές, ντόπιους και ξένους.