Στρατόπεδα συγκέντρωσης του διαδικτύου

 Σχόλιο σε μια ανάρτηση του Γιάννη Δαμίγου, για τα αόρατα στρατόπεδα κρατουμένων του διαδικτύου.

Κατάντια!

 Τραγική η κατάσταση ιδίως των νέων.

 Όχι μόνο τον ζωντανό έρωτα δε βλέπουν, χάριν του "ηλεκτρονικού", αλλά κατά έναν απάνθρωπο ανταγωνιστικό κυνισμό από τη στάση βλέποντας μόνο το κινητό, μπαίνουν στα μμμ με ευελιξία και ταχύτητα ξεπερνώντας κάθε άλλον αδύναμο που δεν βλέπουν!

 

  Είναι τραγικό Γιάννη.

 

 Έχω δει να σπρώχνουν έγκυες γυναίκες, παππούδες, ανάπηρους, ανήμπορους και αγανακτείς. Πρέπει να τους κουνήσεις για να τους αποσπάσεις από το κινητό για να δούνε. Ένας στους 5 έχει την ευαισθησία να δει και να παραχωρήσει θέση, σώζοντας την τιμή των νέων. Αυτό που είναι φυσιολογικό έγινε σπάνιο.

 

 Κάνε τους συνειρμούς με τα υπόγεια εγκληματικά φρούτα του νεοφιλελευθερισμού που οδηγούν από το «εμείς» στο απόλυτο «εγώ», στο «όλοι εναντίον όλων» στο «τι με νοιάζει για τους άλλους», δες τη στρωμένη λεωφόρο προς τον φασισμό και νιώσε ξαφνικά ανατριχίλα απείρως μεγαλύτερη από τις αμέριμνες σκέψεις για την αποτυχία του Θεού Έρωτα να πετύχει το ποιο όμορφο πράγμα του κόσμου εκεί, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, που κάποτε γινόταν το πανηγύρι των ματιών και των ερώτων.

  Πόσο πίσω πήγαμε; Λάθος απορία. Ποτέ Γιάννη η ανθρωπότητα δεν πέρασε τόσο στείρα από έρωτα εποχή! Ούτε καν στον πόλεμο, στην κρίση, στην πείνα. ΠΟΤΕ!!!

 Μετά απορούμε για τη νεκρανάσταση της ακροδεξιάς και του φασισμού στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Αυτό που βλέπουμε με τα κινητά στα μμμ, ισχύει και για τις παρέες, "παρέες χωριστών κινητών" (!), ισχύει και για τα ακίνητα, μέσα στο σπίτι με τα χωριστά δωμάτια και τους υπολογιστές! Η σιωπή των επιβατών συνεχίζεται στο σπίτι όπου τις φωνές της οικογένειας τις αντικατέστησαν οι χτύποι του πληκτρολογίου και τα πνιχτά γέλια με το τικ τοκ με τα ατυχήματα "των άλλων"!!! Κάτι σαν το εκκρεμές που τελειώνει τον χρόνο της επικίνδυνα αμέριμνης αθωότητας της αγνωσίας. 

  

 

  Που καταντήσαμε! Καταντήσαμε όχι κατάντησαν μόνο οι νέοι!

Και το μέλλον μαύρο έως μαύρο. Κάτι λίγοι νέοι θα βγουν στους αγώνες και στις απεργίες για καλύτερη ζωή και τα υπνωτισμένα ζόμπι θα τους βλέπουν σαν φαντάσματα ενός… τρομακτικού ζωντανού κόσμου που ούτε γνωρίζουν, ούτε θέλουν να μάθουν.

 Ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουν απότομα αλλά πριν είναι αργά όπως δυστυχώς έγινε στον Β'ΠΠ, στην κατοχή, στη δικτατορία...

 Το τραγούδι εξαιρετικά αφιερωμένο στους δυστυχείς κρατούμενους των αόρατων «στρατοπέδων συγκέντρωσης ανθρώπινων υπάρξεων» με τα συρματοπλέγματα του διαδικτύου και της τεχνητής νοημοσύνης που τους οδηγούν σε έναν κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο που δεν έχουν καταλάβει.

 Δυστυχώς ούτε καν τον πραγματικό έρωτα των κρατουμένων σε πραγματικά στρατόπεδα συγκέντρωσης μπορούν να νοιώσουν. Τώρα κλεισμένοι σε δικά τους ιδιωτικά - ατομικά στρατόπεδα δεν έχουν ελπίδα.

 

 ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ

Αφιερωμένο σε εκείνους που ακούνε τη "μουσική" της βίας και του μίσους σήμερα και διαβαίνουν τους δρόμους του χαμού, χωρίς να το καταλαβαίνουν…

 Οι συμμορίες και η βία των νέων είναι αναπόσπαστα από όσα συμβαίνουν στον κόσμο τους, μικρή ανώδυνη εικόνα μηδενικού, του οποίου είδες σε ένα βαγόνι τρένου Γιάννη! Μόνο τεχνητούς έρωτες φακ τρακ χωρίς σκιρτήματα στο βάθος των "στρατοπέδων" τους κάνουν…

 Ο έρωτας δεν ανθεί στις ψυχές τους, όπως ανθούσε ακόμη και στις ψυχές των κρατουμένων των στρατοπέδων θανάτου!

 https://www.youtube.com/watch?v=K9oXXboppqk

 

Το αίτιο κείμενο 

Ιωάννης Δαμίγος

[Μάρτυρας

Στο βαγόνι του ηλεκτρικού παρατηρούσα τους επιβάτες

σκυμμένους στα κινητά τους

Στην Νερατζιώτισσα επιβιβάστηκε φυσική όμορφη και καλλίγραμμη νεαρή Αφροδίτη που αμέσως ασχολήθηκε με την οθόνη της

Στον σταθμό Ειρήνη μπήκε στο βαγόνι αθλητής νεαρός ο Ερμής

ίδιος με σάρκα και οστά θαρρείς και ευθύς αμέσως έψαξε στην τσέπη της φόρμας την δική του οθόνη κινητού

Στο ύψος του χάρτη της διαδρομής πιάνω με την άκρη του ματιού μου τον φτερωτό έρωτα να οπλίζει με βέλος το τόξο του

Όλοι σκυμμένοι στα κινητά τους δεν τον είδαν τον μικρό να φτερουγίζει επί τω έργω του οι άτυχοι

Μόνο εγώ κοιτούσα με αγωνία τον μικρό θεό να σημαδεύει μια

την Αφροδίτη και μια τον Ερμή και ν' αστοχεί στο ένα μέτρο ο έρωτας μέχρι που τέλειωσαν τα βέλη του

Απαύδησε στο τέλος και απογοητευμένος κατέβηκε στα Άνω Πατήσια

Αλώβητη στον επόμενο σταθμό κατέβηκε η Αφροδίτη και στην Βικτώρια ο αδιάφορος Ερμής που δεν κοιτάχτηκαν στιγμή δεν σήκωσαν τα μάτια τους να συναντηθούν τα βλέμματά τους να φλερτάρουν για την ομορφιά και μόνο

Δεν πήρε είδηση κανείς από τους δυο να πρωταγωνιστήσει στο έργο όσο κι αν προσπάθησε ο φτερωτός ο έρωτας σαν σκηνοθέτης

Ο προβληματισμός μου για το άδοξο τέλος της σκηνής μικρού μήκους που είδα εμπρός μου ήταν η αιτία να χάσω τον δικό μου σταθμό αποβίβασης ανάμεσα σε τόσους απομονωμένους και ξένους επιβάτες

Κτύπησε και το δικό μου κινητό και μια γνώριμη φωνή με ρωτούσε που βρίσκομαι και πως έχω αργήσει στο ραντεβού μας

Ωστόσο δεν αναφέρθηκα καν στο συμβάν της απέραντης μοναξιάς και απενεργοποίησα ένοχα την συσκευή μου]