Η παραγωγή αυταπατών είναι πάντα εύκολη δουλειά όταν αφαιρούμε τον ταξικό χαρακτήρα του συστήματος και τις ατελείωτες εσωτερικές του αντιφάσεις, οι οποίες δεν ξεπερνιούνται με ευχές και περιγραφές οραμάτων.
Τα όρια του νέου Προέδρου της Κολομβίας, Πέτρο, είναι ήδη καθορισμένα και αυτός δεν έχει ούτε όραμα ανατροπής ενός συστήματος που είναι υπεύθυνο για όλα τα δράματα της Κολομβίας, ούτε όμως, το κυριότερο, έχει οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις για να το πραγματοποιήσει.
Τα όρια μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα σχέσεων ταξικής και πολιτικής εξουσίας είναι πάντα δεδομένα. Οι κυβερνήτες όποιο πολιτικό χρώμα και αν έχουν δεν διαφέρουν από τους διαχειριστές, διευθυντές ή φοροτεχνικούς που εργάζονται για μια καπιταλιστική επιχείρηση με σκοπό να αυξήσουν τα κέρδη της, τα κέρδη των καπιταλιστών. Στον τρόπο μπορεί να διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, αλλά στον σκοπό όχι. Αν τα κέρδη της εταιρείας βρίσκονται στο κέντρο της κάθε νέου προγράμματος διαχείρισης, τότε το παιχνίδι είναι η μάχη μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου που προσβλέπουν σε κέρδη και αυτών που θα χάσουν κάτι από την ανατροπή της σημερινής αντιδραστικής - αναχρονιστικής δομής. Οι κυβερνήτες για να πετύχουν, έστω αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, πρέπει να τα βρουν με ισχυρή μερίδα του κεφαλαίου που έχει συμφέρον μελλοντικών από τις μεταρρυθμίσεις και φυσικά με τις μάζες που εξαρτά σε μεγάλο βαθμό αυτή. Αν η όποια κυβέρνηση δεν καταφέρει να συνδυάσει φερέγγυα μεταρρυθμίσεις που ικανοποιούν κάποια αιτήματα του λαού με μελλοντικά κέρδη του κεφαλαίου, το σενάριο είναι γνωστό, το είδαμε στην Ελλάδα με τα ιουλιανά, το είδαμε στην Βενεζουέλα (Τσάβες), το είδαμε σε Αργεντινή («αριστεροί/ες πρόεδροι) και Βραζιλία (Λούλα), το είδαμε και στην Ελλάδα με τις απίστευτες κολοτούμπες Τσίπρα που οδήγησαν σε πλήρη παράδοση και στον Μητσοτάκη κλπ. Αν παρελπίδα στηριχτούν στο λαϊκό κίνημα για ριζικές μεταρρυθμίσεις, τότε η ζωή τους επικρέμεται και το παράδειγμα των Ζοάο Γκουλάρ (Βραζιλία) και Σαλ. Αλλιέντε ή της Ισπανίας της δεκαετίας του ΄30 επαρκεί για να το καταλάβουμε.
Τα περιθώρια του Πέτρο είναι να κάνει αστικές μεταρρυθμίσεις φέρνοντας μεγαλύτερα κέρδη σε μια ισχυρή μερίδα του κεφαλαίου, ικανοποιώντας φυσικά και τους Αμερικανούς που θεωρούν τη χώρα μέρος της «πίσω αυλής» τους, κτυπώντας ισχυρά κέντρα οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής και παρακρατικής δύναμης της παλιάς αστικής τάξης, κτυπώντας τα καρτέλ παράλληλα με μέτρα αναδιανομής φορολογίας και εισοδήματος για να μικρύνει την πείνα τεράστιου ποσοστού του πληθυσμού που λιμοκτονεί. Μια εξίσωση στην οποία κατά κανόνα έχει έναν ηττημένο, την κυβέρνηση των αυταπατών, κι έναν χαμένο, τον λαό.
Μη υποτιμώντας καθόλου τον πόθο του Κολομβιανού λαού να κερδίσει έστω στοιχειώδεις αστικές ελευθερίες και δικαιώματα που θα μεταφραστούν σε μικρή έστω βελτίωση της ζωής μέσα στην καπιταλιστική χαβούζα της Λατινικής Αμερικής, θα έλεγα «καλή επιτυχία» αλλά με αυταπάτες και ευχές επιτυχία δεν υπάρχει. Μόνο με ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα επιβάλει με τη δύναμη τα δικαιώματά του μπορεί να υπάρξει πραγματική αλλαγή.
Η απάντηση. Αν θέλουμε την βαθιά αλήθεια, σήμερα τα περιθώρια του καπιταλισμού για ριζική βελτίωση των δικαιωμάτων και της ζωής των λαών είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Στα ταξικά εκμεταλλευτικά συστήματα αυτό το αδιέξοδο είναι πάντα χαρακτηριστικό της παρακμής τους. Γι αυτό δεν παίρνουν διορθώσεις με «μεταρρυθμίσεις». Οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να έχουν κάποιο νόημα μόνο αν συνδέονται με μια πορεία ανατροπής από επαναστατικό λαϊκό κίνημα και ποτέ με την «διόρθωση» και διαιώνιση του συστήματος που παράγει μόνο εκμετάλλευση και αδικία.
Κολομβία: Η προεδρία Πέτρο και οι ελπίδες που μένει να επαληθευτούν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου