Από πλευρά πολλών συριζαίων κυκλοφορεί η στήριξη της απεργίας κατά του νόμου Κεραμέως για την αξιολόγηση των σχολείων, θεωρώντας ότι η απεργία είναι νόμιμη γιατί στηρίζεται σε δίκαιο αίτημα της μη εφαρμογής ενός νόμου που θεωρείται ότι πάει πίσω την Παιδεία και το ίδιο το λειτούργημα των εκπαιδευτικών. Φυσικά κανένας σοβαρά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα δέχονταν ως δίκαιη δικαστική απόφαση για κήρυξη της απεργίας ως «παράνομης και καταχρηστικής» με βάση μια πάγια αντεργατική νομοθεσία που βγάζει το 90%+ των απεργιών παράνομες!
Για να στηρίξουν δε το επιχείρημα της νομιμότητας της «παρανομίας» τους να απεργήσουν «νόμιμα» κόντρα στην δικαστική απόφαση και θεωρητικά, επικαλούνται ένα διάλογο μεταξύ Σωκράτη και Θρασύβουλου (μέσω του Πλάτωνα), όπου ο δεύτερος αποκαλύπτει ότι το Δίκαιο που επιβάλλεται αποτελεί δίκαιο του ισχυρότερου (Σ.Β.: μεταξύ των μερίδων της άρχουσας τάξης).
Επειδή η σωστή εκείνη η επισήμανση του Θρασύβουλου απέχει χιλιάδες χρόνια και η κοινωνία έφτασε στα ιστορικά όρια κάτω από τα οποία διαμορφώθηκε κι επειδή σήμερα η έννοια του «Δικαίου του ισχυρότερου» έχει υποστεί ποιοτική αναβάθμιση και έχει περάσει και σε επίπεδο Δικαίου μεταξύ τάξεων εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, ακολουθεί το παρακάτω ελεύθερο σχόλιο, ώστε να γίνει κατανοητή αυτή νέα ποιοτική διάσταση του Δικαίου.
Το αρχαίο κείμενο σε μετάφραση του Ι. Γρυπάρη, όπως το παραθέτει ο εκπαιδευτικός κ. Γιάννης Κουφόπουλος στις 10-10-2021 είναι:
“Κάθε κυβέρνηση βάζει τους νόμους σύμφωνα με το συμφέρον της, η δημοκρατία δημοκρατικούς, η βασιλεία μοναρχικούς και κατά τον ίδιο τρόπο και οι άλλες. Και αφού άπαξ τους βάλλουν, ορίζουν πως αυτό είναι δίκαιο για τους υπηκόους, εκείνο δηλαδή που συμφέρει στον εαυτό τους και όσοι τολμήσουν να το παραβούν, τους τιμωρούν ως παρανόμους και άδικους. Αυτό λοιπόν είναι σοφολογιότατέ μου (Σωκράτη) που λέγω ότι σε όλες τις πόλεις είναι το ίδιο δίκαιο, δηλαδή το συμφέρον εκείνου που έχει την εξουσία στα χέρια του και αυτός είναι, όπως ξέρουν όλοι, ο ισχυρότερος, ώστε συμβαίνει, για έναν που γνωρίζει να σκέπτεται, το αυτό είναι παντού και πάντοτε δίκαιο, το συμφέρον του ισχυρότερου”.
Συνεπώς, όπως αναφέρει ο κ. Κουφόπουλος, «το δίκαιο του ισχυροτέρου, όπως αύριο αναμένεται να εκφραστεί από την απόφαση του δικαστηρίου, θα έχει εξ ορισμού αποτύχει, γιατί δικαστική απόφαση που "ἀδικία καὶ μίση καὶ μάχας ἐν ἀλλήλοις παρέχει" δεν συνιστά δικαιοσύνη...»
Ελεύθερο σχόλιο
Πολύ σοφό και διαχρονικό αυτό που λέει ο Θρασύβουλος!
Σε όλες τις ταξικές κοινωνίες αυτό δεν άλλαξε και ας πέρασαν χιλιάδες χρόνια. Αφορά όμως τις διαφορές μερίδων εντός της ίδιας κυρίαρχης τάξης και της ίδιας ταξικής εξουσίας.
Ο Μαρξ επεξεργαζόμενος το Δίκαιο αποκάλυψε και τη βασική πηγή αυτής της άποψης (του ισχυρότερου) που έχει ως προϋπόθεση την ταξική εξουσία (δικτατορία) της άρχουσας τάξης. Δηλαδή, εκτός του ότι εντός της ίδιας τάξης επικρατεί το δίκαιο της ισχυρότερης μερίδας που το επιβάλει πολιτικώς, βίαια ή δημοκρατικώς, όπως λέει ο Θρασύβουλος, υπάρχει και το γενικό ταξικό δίκαιο που το επιβάλει όχι μια μερίδα, αλλά ολόκληρη η κυρίαρχη εκμεταλλεύτρια τάξη στην εκμεταλλευόμενη, χωρίς καμία διαπραγμάτευση και χωρίς κανένα διαμοιρασμό εξουσίας.
Ας δούμε την ποιοτική διαφορά: ο Χατζηδάκης και οι Κατρούγκαλος – Αχτσιόγλου ψήφιζαν εργασιακούς νόμους που όριζαν μεροκάματο, απεργίες, διαδηλώσεις, δικαιώματα… όλα αυτά μέσα σε ένα ταξικό πλαίσιο που δεν αμφισβητεί καθόλου το ταξικό Δίκαιο του κεφαλαιοκράτη το οποίο λέει πως ό,τι παράγει ο εργάτης ανήκει στο κεφάλαιο και ο εργάτης έχει δικαίωμα να διεκδικήσει μόνο μισθό και κάποια εργασιακά δικαιώματα, δεν αγγίζουν δηλαδή τον ταξικό Νόμο - Κανόνα ότι ΟΛΟ το προϊόν ανήκει στον κεφαλαιοκράτη.
Αντίθετα, ο Μαρξ ορίζει ότι το απόλυτο ταξικό Δίκαιο της εργατικής τάξης είναι πως ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει ΟΛΟ στους παραγωγούς δια μέσω της κοινωνικοποίησης της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της κοινωνικής ιδιοκτησίας του προϊόντος. Κανένα δικαίωμα δηλαδή σε κεφαλαιοκράτη να καρπωθεί έστω κομματάκι του παραγόμενου προϊόντος. Συνεπώς κάθε τέτοια νομοθεσία είναι εξ ορισμού παράνομη!
Αποτέλεσμα αυτού είναι οι νόμοι του αστικού κράτους να βγάζουν νόμιμες ή παράνομες τις απεργίες, ανάλογα με την κυβέρνηση, μέχρι και πλήρους απαγόρευσης με δικτατορίες. Πάνω σε αυτό πατάει η Κεραμέως και, αφού νομοθέτησε η κυβέρνηση τι είναι παράνομο, επικαλείται το νόμο!
Αντίθεα, ένας συριζαίος μπορεί να θεωρούσε «νόμιμους» (ηθικο-οικονομικά) τους νόμους ΣΥΡΙΖΑ για απεργίες και πλειοψηφίες στις ΓΣ (50%+1) αλλά όχι και τους χειρότερους νόμους της ΝΔ! Με αυτή την έννοια πάει και κόντρα στο νόμο και στις δικαστικές αποφάσεις, «παρανομεί» δηλαδή με βάση την αντίληψη της Κεραμέως και της Δικαιοσύνης που εφαρμόζει ανιδραστικούς νόμους της κυβέρνησης της ΝΔ (και όχι μόνο).
Σύμφωνα με τη μαρξιστική έννοια του Δικαίου, όλοι οι νόμοι της αστικής τάξης για τις απεργίες, το μεροκάματο κλπ είναι νόμοι παράνομοι, από ταξική άποψη, αφού κατοχυρώνουν το δικαίωμα του καπιταλιστή να δίνει λίγα ή περισσότερα από αυτά που δεν του ανήκουν (μεταβλητό κεφάλαιο) και τα κλέβει όλα από τον εργαζόμενο.
Συνεπώς ενώ ένας συριζαίος μπορεί να θεωρεί «νόμιμη» την (παράνομη) σημερινή απεργία και παράνομη την απεργία με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (το αντίθετο για τους ΝΔημοκράτες!) αλλά είναι «ανίκανος» να πει πως το σύνολο της νομοθεσίας είναι παράνομο, αφού αφορά διαχείριση κλεμμένης εργασίας από την, ταξικώς, κυρίαρχη τάξη.
Έτσι μπορεί να ηθικοποιεί και να απεργεί «παρανόμως» κόντρα και αψηφώντας το νόμο της ΝΔ.
Οι κομμουνιστές δεν παραδέχονται κανένα νόμο που ορίζει περιορισμούς στα δικαιώματα των εργαζομένων, όσο δημοκρατικοί ή «αριστεροί» και αν πλασάρονται. Και αυτό γιατί προωθούν στην εργατική τάξη την ταξική αντίληψη του δικού της ταξικού Δικαίου, όχι απλώς για καλό μεροκάματο, δικαιώματα απεργίας κλπ, αλλά την αντίληψη ότι η εργατική τάξη και οι εργάτες «ΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΛΑ». Αυτή είναι η βάση του ταξικού Δικαίου τους και όχι η σύγκριση μεταξύ νόμων αστικών κυβερνήσεων και υπουργών.
Θα πρέπει να πούμε εδώ ότι το σύνθημα που φωνάζουν οι κομμουνιστές «Νόμος είναι το Δίκαιο του Εργάτη», δεν αφορά κάποια αυθαίρετη αντίληψη ότι κάθε εργάτης όπου και αν βρεθεί, ότι και να πει είναι νόμος δικαίου του. Αφορά μόνο στο Ταξικό του Δίκαιο, ότι δηλαδή το Δίκαιο είναι πως του ανήκουν όλα από τον παραγόμενο πλούτο και το διεκδικεί μαζί με την ταξική εξουσία του (της εργατικής τάξης – Δικτατορία του Προλεταριάτου.
Όταν οι εργάτες με την προτροπή και οργάνωση των κομμουνιστών, λένε ότι πηγαίνουν κόντρα στους νόμους και παλεύουν να τους ακυρώσουν, ανεξαρτήτως συνεπειών (δίκες, ΜΑΤ, διώξεις, απολύσεις, δολοφονίες – ανυπολόγιστος ο αριθμός των εργατών που δολοφονήθηκαν στην πάλη για δικαιώματα), δεν εννοούν μόνο τον ένα νόμο αλλά το σύνολο της ταξικής αστικής νομοθεσίας. Αυτό επειδή είναι δυνατό μόνο με επανάσταση, εν όσο κυριαρχεί η αστική τάξη παλεύουν και άμεσα, νόμο – νόμο για ακύρωση στην πράξη, όπως έκαναν με το νόμο Κατρούγκαλου και όπως κάνουν με το νόμο Χατζηδάκη.
Μπορεί να βρίσκονται δηλαδή στιγμιαία οι κομμουνιστές σε κοινή στάση και με συριζαίους και εργαζόμενους άλλων αστικών ιδεολογιών, αλλά διαχρονικά και πάντα είναι μόνο την εργατική τάξη και την ταξική έννοια του Δικαίου της που δεν μπορεί να οριστεί ή περιοριστεί με κανέναν αστικό νόμο. Εδώ διαχωρίζουν τη θέση τους από ΣΥΡΙΖΑ και αστικά κόμματα που κινούνται εντός της αστικής εξουσίας.
Αν κάποια στιγμή κάποιος δεν καταλαβαίνει τη θέση του ΚΚΕ για αρνήσεις επί φαινομενικά θετικών νομοθεσιών που εμμέσως διευθετούν ενδοιαστικές αντιθέσεις ομάδων κεφαλαίου, θα πρέπει να προσφεύγει στη θέση του ότι «η εργατική τάξη και οι εργάτες ΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΛΑ». Δεν θα δώσουν σε κανέναν λογαριασμό παρά μόνο στον λαό και στην ίδια την εργατική τάξη.
Αυτές είναι οι ποιοτικές διαφορές των εννοιών ενδοταξικού Δικαίου (Θρασύβουλος) και ταξικού του Δικαίου (Μαρξ) μεταξύ αστών - ρεφορμιστών – οπορτουνιστών από τη μία και κομμουνιστών από την άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου