Γιατί η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να εξαλείψει τον φασισμό, αντίθετα, ενίοτε στρώνει τον δρόμο του

Σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού η αστική δημοκρατία και ο φασισμός, μάχονται μεταξύ τους για το ποιος, πιο καλά θα υπηρετήσει το σύστημα. Ο ένας δεν μπορεί ποτέ να εξαλείψει τον άλλον γιατί και οι δύο είναι τέκνα του συστήματος που τους γεννάει για τους σκοπού του και δεν θα άφηνε ποτέ ένα από τα δύο τέκνα του να εξαφανιστεί.

Κάποιες φορές που η μεταξύ τους μάχη οξύνεται, οι αστοί και οι συνοδοιπόροι τους «αριστεροί», σοσιαλιστές κ.α. καλούν τους κομμουνιστές και την εργατική τάξη να τεθούν υπό την ηγεσία τους σε δήθεν υπέρ πάντων αγώνα, κατά του φασισμού. Μόλις όμως αντιληφθούν τις προτιμήσεις του συστήματος και της μονοπωλιακής αστικής τάξης στον φασισμό, όχι μόνο προδίδουν κάθε αρχή, αξία και συμφωνία αλλά στέλνουν ευκόλως τους κομμουνιστές στα νύχια των φασιστών.

Τα δυο παρακάτω ιστορικά παραδείγματα, είναι ενδεικτικά της πολιτικής συνέπειας των αστικών κομμάτων και των πολιτικών που ασπάζονται και δήθεν υπερασπίζουν την αστική δημοκρατία.

13/4/1936 Πεθαίνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Δεμερτζής. Ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β' αναθέτει την πρωθυπουργία στον Ιωάννη Μεταξά (ο οποίος μέχρι τότε διατελούσε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και το κόμμα του είχε μόνο 7 βουλευτές). Στην ψηφοφορία της 27/4, τα αστικά κόμματα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης (Λαϊκό Κόμμα) ή ανοχής (Κόμμα Φιλελευθέρων) στην κυβέρνηση Μεταξά, στρώνοντας έτσι τον δρόμο για την εγκαθίδρυση ανοικτής δικτατορίας του κεφαλαίου τον Αύγουστο του 1936. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που καταψήφισε την κυβέρνηση Μεταξά.

 

Το 1931 τα Τάγματα Εφόδου των Ναζί ή SA αριθμούν πλέον περίπου 1.000.000 μέλη και συνεχίζουν τις οδομαχίες κατά των Κομμουνιστών και των Εβραίων. Τρομοκρατούν, επίσης, όλους τους αντιτιθέμενους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, κυρίως τους εκδότες, τους καθηγητές, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, αλλά και τους τοπικούς αξιωματούχους που "δεν είναι συνεργάσιμοι". Ο  Καγκελάριος Χάινριχ Μπρύνινγκ (Heinrich Brüning), δίνει εντολή διάλυσης και των SA και των SS. Η Αστυνομία καταλαμβάνει τα γραφεία και των δύο οργανώσεων και κατάσχει όλα τους τα υπάρχοντα (15 Απριλίου 1932). Ωστόσο, ο Μπρύνινγκ αντικαθίσταται σύντομα από τον Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen), ο οποίος επαναφέρει τις δύο ναζιστικές οργανώσεις στη νομιμότητα,  στις 4 Ιουνίου. Ο Πάπεν παραιτείται με τη σειρά του. Τον αντικαθιστά ο Κουρτ φον Σλάιχερ.Το [1933] ο Χίτλερ αντικαθιστά τον φον Σλάιχερ με κανονική εκλογή του από τη Βουλή της Γερμανίας (Ράϊχστανγκ) και ο φασισμός πανηγυρικά ανεβαίνει στην πολιτική εξουσία με πλήρη νομιμοποίηση από την αστική δημοκρατία, η οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι θανάσιμος αντίπαλος.

Η ιστορία είναι διδακτική. Αντιφασιστικά και άλλα παρόμοια μέτωπα υπό την ηγεσία των αστών, είναι συμφωνία για εγκλωβισμό του λαού, ποτέ όμως δεν είναι σύμφωνα για την ριζική αντιμετώπιση του φασισμού. Δείτε και σήμερα τη συμπεριφορά του αστικού πολιτικού συστήματος σε όλη την Ευρώπη απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο και κάντε τις αντιστοιχίσεις, τηρουμένων των αναλογιών.