Το τελευταίο σημείωμα. Πού ήταν το ΚΚΕ κ. Βούλγαρη;

Παρακολούθησα την πρώτη προβολή της ταινίας «Το τελευταίο σημείωμα» για την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών, μελών και στελεχών του ΚΚΕ, κρατούμενοι από την εποχή της φασιστικής δικτατορίας του Μεταξά που παρέδωσε στους φασίστες κατακτητές, με κεντρικό πρόσωπο το Ναπολέων Σουκατζίδη και της άρνησής του να αντικατασταθεί στην εκτέλεση από άλλο συγκρατούμενο. Το υψηλό φρόνημα και το ήθος των κομμουνιστών αναδείχτηκε σε όλο του το μεγαλείο εκείνες τις στιγμές.

Μια καλογυρισμένη ταινία με πολλές περιγραφές, αν και κάπως ελαφρότερες για τη συμπεριφορά και τα βασανιστήρια των Γερμανών από την τότε πολύ σκληρή πραγματικότητα.

Προσπάθησα να ακούσω ποιανού κόμματος κρατούμενοι ήταν οι «κομμουνιστές» που ήταν προς εκτέλεση. Άκουσα τη λέξη «κομμουνιστές» μια δυο φορές από τα στόματα των αγωνιστών και των Γερμανών αλλά πέραν αυτού τίποτα. Η λέξη ΚΚΕ αποφεύχθηκε όπως ο διάολος το λιβάνι! Που να ήταν άραγε το ΚΚΕ αν όχι στην ψυχή αυτών των ανθρώπων; Όπως όλοι ξέρουμε, τότε δεν υπήρχαν… «Κατρούγκαλοι» που να ισχυρίζονται, έτσι χαριεντιζόμενοι, ότι είναι «Κομμουνιστές» γιατί η εκτέλεση παραμόνευε. Ήθελε θάρρος ψυχής και ετοιμότητα θυσίας για να το πεις.

Συγκρατούμενοι μου στην εξορία που πέρασαν από την Ακροναυπλία και το Χαϊδάρι και ήταν παλιότερα συγκρατούμενοι των εκτελεσμένων, μου έλεγαν ότι οι κρατούμεν οι από τους Γερμανούς και μετέπειτα από το εμφυλιοπολεμικό κράτος, όταν εκτελούνταν πάντα φώναζαν τις φράσεις: «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω το ΚΚΕ», «Ζήτω ο Λαός», «Κάτω ο Φασισμός»! Εδώ δεν ακούστηκαν! Κάτι λέξεις μόνο κατά των φασιστών πήγαν να καλύψουν το κενό. Δεν τα φώναξε κανείς ή «δεν τα άκουσαν» οι σεναριογράφοι κ. Π. Βούλγαρης και η κα Ι. Καρυστιάνη;  

Επίσης, τον καιρό που εκτυλίσσονταν τα γεγονότα, η Ελλάδα ζούσε στον παλμό της Εθνικής Αντίστασης και τα τραγούδια της δονούσαν απ άκρη σε άκρη την Χώρα. Ούτε ένα γνωστό τραγούδι της Αντίστασης και του αντάρτικου δεν είχε θέση μέσα στο έργο και ιδίως το βράδυ στον «χορό του θανάτου»;

Και καλά, τα «ξεχάσαμε» όλα. Χάθηκε μια υπόκρουση του «Πέσατε θύματα» αμέσως μετά την εκτέλεση; Τι τραγουδούσαμε - και τραγουδάμε πάντα -  όταν «αποχαιρετάμε» συντρόφους; Δεν το τραγούδησαν οι συγγραφείς του έργου για νεώτερους συντρόφους που «αποχαιρέτισαν» σε επόμενες εποχές για να το ξέρουν; Ή μήπως αυτό είναι ταξικό και όχι εθνικό και θα «χαλούσε» το έργο;

Ποιος φοβήθηκε ότι αν λέγονταν οι παραπάνω αλήθειες θα χαρακτηρίζονταν… «κομμουνιστική προπαγάνδα»;

Θα ήθελα να τα δικαιολογήσω όλα χάριν του έργου, χάριν της ελευθερίας της κινηματογραφική τέχνης, χάριν των προσωπικών στιγμών και φράσεων που εντρύφησαν στο έργο. Όσο όμως ξέρω την πίεση της ΕΕ να ξαναγραφτεί η ιστορία όπως αυτή θέλει, όσο θυμάμαι ότι και ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, κατέθεσε στεφάνι στην Καισαριανή για τους «Διακόσιους», «ξεχνώντας» ότι ήταν κομμουνιστές και στελέχη του ΚΚΕ, ενθυμούμενος μόνο ότι ήταν «αγωνιστές», κάτι πολύ μεγάλο με ανησυχεί. Πολύ μεγαλύτερο από τις παραλείψεις του έργου που σημείωσα.

Και κάτι για τον Ριζοσπάστη και τον 902.gr, χωρίς σχόλιο: Δεν αναπαράγουμε ατόφια τη φράση των ανθρώπων (εμπόρων) της προβολής του έργου: «Θέμα της ταινίας είναι η εκτέλεση από τους Γερμανούς των 200 αγωνιστών στην Καισαριανή, την 1η Μάη 1944» … των 200 αγωνιστών…   

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9556452