Περί «καλών πρακτικών»

Έψαχνε μια φίλη εναγωνίως να βρει «καλές πρακτικές» στην ΕΕ για να εμπεδώσει την καλή εφαρμογή των Συνθηκών Μάαστριχτ, ΟΝΕ, Λισαβόνας και ΕΕ-2020. Είπα να τη βοηθήσω να εμπεδώσει αυτές τις «καλές πρακτικές» και της έστειλα μερικές….

Όταν τίθονταν οι «μεταρρυθμίσεις» στο εργασιακό μοντέλο της ΕΕ  μέσα από τη Λευκή Βίβλο, τις συνθήκες του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, της Λισαβόνας και της ΕΕ 2020 μόνο το ΚΚΕ ανέλυε τις πραγματικές επιπτώσεις. Οι άλλοι λιβανίσματα για τις… καλές πρακτικές ήταν!

Ποια ήταν η ουσία αυτών των «μεταρρυθμίσεων»; Ανεργία, απαξίωση, μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, μισή εργασία, μισή ασφάλιση, μισή σύνταξη και απλήρωτη δουλειά. Για να γίνουν αυτά με εξυπνάδα και χωρίς να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι σοφίστηκαν διάφορες «καλές πρακτικές» ή αλλιώς  «βέλτιστες» που δήθεν θα προστάτευαν τους εργαζόμενους, όπως πχ η «ευασφάλεια» στην οποία θα σε απολύουν συνεχώς αλλά θα βρίσκεις νέα δουλειά συνεχώς… συνεχώς χειρότερη, συνεχώς πιο απλήρωτη, τόσο που ένας εργάτης στη Γερμανία να μπορέσει από τα 1300 ευρώ να κατέβει στα 450 χωρίς αντίδραση!!!

Αυτό που γίνεται τώρα στη Γαλλία είναι ακριβώς η μέση της ίδιας διαδρομής προς την υποτίμηση. Λίγο πιο ψαγμένοι η Γάλλοι κατάλαβαν που το πάνε αλλά μάλλον όλα τα μέτρα που πέρασαν εδώ θα περάσουν κι εκεί. Άλλωστε μιλάμε για… «καλές πρακτικές» δεν είναι και λίγο, θα… ωφεληθούν οι Γάλλοι εργαζόμενοι όπως πχ οι Έλληνες!

Για να δούμε κάποιες καλές πρακτικές που με ωραία λόγια κρύβουν το έγκλημα κατά των εργαζομένων

Οι νέες «βέλτιστες πρακτικές» για την Ελλάδα

Απόσπασμα απο τη Δήλωση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης στις 12 Ιούλη 2015, που ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή στις 15 Ιούλη και είναι ο νόμος 4344 του κράτους, προβλέπει για την Ελλάδα:

 «όσον αφορά τις αγορές εργασίας, να προχωρήσει σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία οδηγία και βέλτιστη πρακτική της ΕΕ, των ομαδικών απολύσεων βάσει του χρονοδιαγράμματος και της προσέγγισης που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς. Κατόπιν της επανεξέτασης αυτής, οι πολιτικές για την αγορά εργασίας πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές, θα πρέπει δε να μη συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης βιώσιμης ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς».

Με αυτές τις «βέλτιστες πρακτικές» θεμελιώθηκε η μερική απασχόληση, η μερική ασφάλιση, η μερική σύνταξη, η τζάμπα εργασία… και τώρα συνεχίζουν!

 

Οι «βέλτιστες πρακτικές» ταξιδεύουν στη Γαλλία

Τα βασικά μέτρα που περιέχονται στη μεταρρύθμιση του «κώδικα εργασίας». Μεταξύ άλλων, η κυβέρνηση Ολάντ προωθεί τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με τρόπο τέτοιο ώστε ο εργοδότης να μπορεί να απασχολεί τον εργαζόμενο μέχρι 10 ώρες τη μέρα και κατόπιν συμφωνίας με την επιχείρηση μέχρι και 12 ώρες.

Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας παραμένει τυπικά στις 35 ώρες, όμως ορίζονται ως μέγιστο όριο οι 48 ώρες τη βδομάδα, που μπορούν να γίνουν 60 (τελειωμό δεν έχουν!!!) μετά από έγκριση της διοίκησης και να υπολογίζονται στο τρίμηνο. Συμπληρωματικά στα παραπάνω, η προσαύξηση του μισθού για τις υπερωρίες μειώνεται.

Σε ό,τι αφορά τις Συμβάσεις Εργασίας, στο εξής, με μια επιχειρησιακή συμφωνία, οι κανόνες της κλαδικής θα μπορούν να αλλάξουν και να προσαρμοστούν στις ανάγκες της επιχείρησης, ποτέ των εργαζμένων.

Εισάγονται νέοι, ελαστικότεροι όροι για τις απολύσεις. Η εταιρεία θα μπορεί να επικαλεστεί «σημαντική έλλειψη ρευστότητας» ή «εταιρική αναδιοργάνωση, αναγκαία για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας», ενώ για εργαζόμενους πάνω από 20 χρόνια, οι αποζημιώσεις δεν θα ξεπερνούν τους 15 μισθούς.

Τα μέτρα αυτά έρχονται να προστεθούν σε άλλα που έχουν πάρει έως τώρα η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις στη Γαλλία και τα οποία έχουν σαν αποτέλεσμα σήμερα η μερική απασχόληση να αγγίζει το 18%, ενώ πολύ λιγότερες από τις μισές προσλήψεις που γίνονται κάθε μήνα αφορούν σε μόνιμες θέσεις εργασίας.

Στο όνομα, εξάλλου, της αντιμετώπισης της ανεργίας, εφαρμόζονται μέτρα που επιτρέπουν στους εργοδότες να απασχολούν μέχρι τρία χρόνια, με συμβάσεις μαθητείας, νέους 16 έως 25 ετών, οι οποίοι αμείβονται με μισθό ίσο με το 25% έως και το 78% του κατώτατου.

Ακόμα, επιτρέπεται να απασχολούν μέσω «συμβολαίων επαγγελματικής κατάρτισης» νέους 16 - 25 ετών που δεν έχουν προσόντα ή και άνω των 25, για 6 έως 21 μήνες, πληρώνοντας με το 55% έως 85% του κατώτατου μισθού.

Για να μειωθεί η ανεργία καταργούνται τα δικαιώματα!!! Εδώ γελάμε!

 

Τι συμβαίνει στη Γερμανία;

Στη Γερμανία, την ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης διευρύνονται συνεχώς. Οι θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης το 1997 ανέρχονταν στο 82,5% επί του συνόλου και σήμερα έχουν πέσει στο 57%. Κατά την ίδια περίοδο αυξήθηκαν οι νέες μορφές απασχόλησης (συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, προσωρινή εργασία κ.ά.) φτάνοντας στο 43%, από 17,5% που ήταν το 1997.

Διαδεδομένη μορφή ελαστικής απασχόλησης είναι τα λεγόμενα «mini jobs» ή «οριακή απασχόληση», που αμείβεται έως 450 ευρώ το μήνα. Με αυτή τη μορφή απασχολούνται περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως στο χονδρικό και λιανικό εμπόριο, τη συντήρηση και επισκευή μηχανοκίνητων οχημάτων και μοτοσικλετών, ξενοδοχεία και υπηρεσίες εστίασης, την υγειονομική περίθαλψη και την κοινωνική μέριμνα.

Κοίτα βέλτιστη πρακτική μισθού!!!

Μια ακόμη διαδεδομένη μορφή ευελιξίας είναι η «εργασία μετά από κλήση - τηλεφώνημα» (Arbeit auf Abfuf). Ο εργαζόμενος δεν ξέρει πότε και για πόση ώρα θα εργαστεί και δεν έχει κανένα εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα (Υγεία, Ασφάλιση). Οι μηνιαίες απολαβές κυμαίνονται από 100 έως 300 ευρώ. Η πλειονότητά τους έχει απολαβές περίπου 150 ευρώ το μήνα, τις οποίες συμπληρώνει το κράτος με κάποιο επίδομα ανεργίας. Μπράβο στις Βέλτιστες πρακτικές η ξευτίλα του εργαζόμενου πιάνει ουράνια!

Η έννοια του κατώτατου μισθού δεν υπάρχει, ενώ από πέρυσι υποτίθεται ότι ισχύει το κατώτατο ωρομίσθιο, των 8,50 ευρώ ανά ώρα, όχι όμως για όλους. Από αυτό εξαιρούνται οι νέοι κάτω από 18 ετών, οι εκπαιδευόμενοι, οι μακροχρόνια άνεργοι κατά τους πρώτους έξι μήνες μετά την πρόσληψή τους, όσοι κάνουν πρακτική έως τρεις μήνες. Εξαιρούνται ακόμα κλάδοι στους οποίους οι Συλλογικές Συμβάσεις προβλέπουν κατώτατο ωρομίσθιο χαμηλότερο από τα 8,50 ευρώ.

Επίσης, κάνει θραύση η λεγόμενη «ενοικιαζόμενη εργασία», μέσω εργολαβικών και δουλεμπορικών γραφείων, που είναι χιλιάδες σε όλη τη χώρα. Ακόμα επεκτείνεται η λεγόμενη δουλειά με το «μπλοκάκι», που υποκρύπτει σχέσεις μισθωτής εργασίας.

Ίδια κατάσταση στη Μ. Βρετανία

Στη Βρετανία, τα τελευταία χρόνια, οι επίσημες στατιστικές εμφανίζουν τους αυτοαπασχολούμενους στα 4,5 εκατομμύρια, αλλά τα 2/3 απ' αυτούς είναι ουσιαστικά εργαζόμενοι με μπλοκάκι. Πάνω από 8 εκατομμύρια δουλεύουν με ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Σύνηθες φαινόμενο αποτελούν οι λεγόμενες συμβάσεις «μηδενικών ωρών» (zero hour contracts), στις οποίες δεν καθορίζεται εκ των προτέρων το ωράριο εργασίας, αλλά το πότε και πόσο θα απασχοληθεί ο εργαζόμενος εξαρτάται από τις ανάγκες της επιχείρησης και πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάστηκε. Με άλλα λόγια, ο εργαζόμενος είναι δεσμευμένος και ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος στον εργοδότη με 10-15 ώρες αναμονή στη διάθεσή του, ενώ μπορεί να κάνει μηδέν ώρες εργασίας!!!

Οι συμβάσεις μηδενικών ωρών τριπλασιάστηκαν το 2014 και ανέρχονται στα 1,4 εκατομμύρια, ενώ τα συνδικάτα εκτιμούν ότι αφορούν 5 εκατομμύρια εργαζόμενους. Η συντριπτική πλειοψηφία των κακοπληρωμένων συμβασιούχων είναι γυναίκες, νέοι και συνταξιούχοι, ενώ με αυτή τη μορφή απασχολούνται κυρίως οι εργαζόμενοι στις αλυσίδες λιανικής πώλησης και ταχυφαγείων.

Αυτού του είδους η μορφή εργασίας απαντάται και σε άλλες χώρες, όπως στην Ιρλανδία, την Ολλανδία και όπως ήδη είπαμε στη Γερμανία, με διαφορετικά ονόματα. Ετσι, ανάλογα με τα zero hour contracts είναι τα low hour contracts, τα on call contracts κ.ά.

Στοιχεία από τον Ριζοσπάστη 10/4/2016