Η «ποιοτική αναβάθμιση» του φασιστικού φαινομένου

Η επίσημη ομολογία του Ν .Μιχαλολιάκου για πολιτική ευθύνη της οργάνωσης Χ.Α. για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έγινε δεκτή με διάφορες θριαμβολογίες από καλόπιστους ανθρώπους που θεώρησαν πως αυτό αποτελεί οπισθοχώρηση και δημόσια ήττα για τη φασιστική οργάνωση.

Θα ήθελα να προσγειώσω όλους αυτούς που αδυνατούν να κατανοήσουν το φασιστικό φαινόμενο, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, όπως τον βλέπουμε να αναπτύσσεται κατά στάδια και στην ΕΕ.

Ομολογία υποχώρησης ή επίθεσης;

Ο φασισμός όταν ομολογεί κάτι το κάνει όχι από φόβο ή ήττα αλλά από πρόθεση νομιμοποίησής του ως εγκληματικής οργάνωσης στη συνείδηση της κοινωνίας. Δεκάρα δεν δίνει για τις κατηγορίες που θα εγείρει κάθε εγκληματική παραδοχή. Ο στόχος του είναι πάντα ο… επόμενος και ο τελικός! Και αυτός είναι να φτάσει να γίνει αποδεκτός με τη βία και την επιβολή, όπως ακριβώς είναι: εγκληματική οργάνωση! Ο δρόμος για την πολιτική εξουσία μετά, είναι ανοικτός!

Όταν μια φασιστική οργάνωση αποφασίζει να κάνει ένα βήμα μπρος, γνωρίζει από πριν ότι έχει πίσω της ένα ολόκληρο σύστημα που τη στηρίζει. Οι όποιες αρνητικές συνέπειες πάνω της θα είναι προσωρινές ενώ οι συνέπειες πάνω στους λαούς και τα δημοκρατικά δικαιώματα θα είναι μόνιμες. Αυτή τη διαφορά δεν μπορούμε να την εξαλείψουμε γιατί ο φασισμός είναι η βαθιά ψυχή του κεφαλαίου και ποτέ δεν ξεριζώνεται αν δεν ξεριζωθεί ο καπιταλισμός στο τελευταίο του στάδιο τον μονοπωλιακό καπιταλισμό.

Όσοι λοιπόν χάρηκαν από την ομολογία του Μιχαολιάκου καλύτερα να το ξανασκεφτούν πιο ψύχραιμα. Το τέρας έκανε ένα ακόμη βήμα αναβάθμιση του, ένα κρίσιμο βήμα, προκλητικό προς την κοινωνία, προκλητικό προς τους ψηφοφόρους που σε 2 μέρες ψηφίζουν. Ένα βήμα ποιοτικής αναβάθμισής της οργάνωσης, μια κεφαλαιοποίηση της μέχρι τώρα εγκληματικής δράσης της.

Έδειξε ότι δεν φοβάται τα αποτελέσματα των εκλογών, ξεκαθάρισε ότι όποιοι τώρα την ψηφίσουν θα ξέρουν απολύτως τι ψηφίζουν και θα αποτελέσουν τη μάζα για το επόμενα εγκληματικά βήματα. Αυτό σημαίνει κανονικό πρόγραμμα πορείας προς την πολιτική εξουσία, μέσα από διακριτή φασιστική μεθοδολογία και όχι μέσα από αστικές δημοκρατικές διαδικασίες.

Όσοι χάρηκαν για την αποκάλυψη νόμισαν ότι έτσι κλείνουν ένα μέτωπο με νίκη. Στην πραγματικότητα πρέπει να ανασκουμπωθούν μήπως και η κατάμουτρη παραδοχή του πολιτικού εγκλήματος αποτελεί θρασεία νίκη του φασισμού.

 

Μια μέθοδος του συστήματος: σταδιακή ανάπτυξη του φασισμού

Αν γυρίσουμε λίγο στην ιστορία θα δούμε ότι κάθε παρόμοια «ήττα» των φασιστών αποτελούσε στην πραγματικότητα μια νέα, αναβαθμισμένη, βάση εξόρμησης του φασισμού!

Η εκκόλαψη του φασισμού γίνεται βέβαια από το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Πριν 10 χρόνια καθησύχαζαν το λαό και κυρίως τους ανήσυχους προοδευτικούς και «αριστερούς» μικροαστούς, ότι φασιστικός κίνδυνος δεν υπάρχει, η οργάνωση του είναι ανύπαρκτη. Αφού αποκοίμισαν τους πάντες και απέκρυψαν σειρά από εγκληματικές πράξεις και δράσεις,  τον επανέφεραν ως σωτήρα από τους μετανάστες! Αφού και πάλι υποβάθμισαν τους φόβους, τον επανέφεραν μέσα από τις δημοτικές εκλογές ως νόμιμο τέρας μέσα στην τοπική κοινωνία. Κατόπιν, με την ίδια μέθοδο τον έφεραν στη Βουλή (αντιγραφή της ιστορίας του φασισμού στον μεσοπόλεμο) ως νόμιμο εκπρόσωπο «μεγάλης μερίδας του λαού»! Και πάλι αποκοίμισαν το λαό υποβαθμίζοντας τις πράξεις και τους κινδύνους από την οργάνωση.

Καθόλου τυχαία δεν ήταν η δολοφονία του Π. Φύσσα. Ήταν αποτέλεσμα προηγούμενης ηθικοπολιτικής προετοιμασίας και όταν εσωτερικά ένοιωσαν «έτοιμοι» για το νέο άλμα «αναγνώρισης» στην κοινωνία, έκαναν και το έγκλημα! Δεν ήταν το πρώτο αλλά αυτό είχε την ειδική σημασία – μήνυμα προς την κοινωνία: αντιφασίστας Έλληνας!

Το ότι ενώ έκαναν το έγκλημα δεν έπεσε η αποδοχή τους από τους οπαδούς τους και ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, δείχνει τον επιστημονικό σχεδιασμό της πράξης. Κάποια κέντρα τους δίνουν τις σχετικές στηρίξεις για να κάνουν, μέσα από το έγκλημα, σταδιακά πράξεις κεφαλαιοποίησης κερδών της φασιστικής πορείας και δηλητηρίασης  της κοινωνίας.

Μετά τη δολοφονία Φύσσα το αστικό κράτος, δήθεν ξαφνιασμένο (με δεκάδες εγκληματικές πράξεις κατά μεταναστών και Ελλήνων εργαζομένων στα συρτάρια του) αποφάσισε να αντιδράσει κινώντας νομικές και δικαστικές διαδικασίες και αφήνοντας ανέπαφο το πολιτικό πεδίο, όχι τυχαία. Στην πραγματικότητα οι κινήσεις αυτές είναι μέσα στο μοντέλο αποκοίμισης της κοινωνίας για τον κίνδυνο που διατρέχει.

Προφανώς η Χ.Α. που, για την ώρα, είναι ο κύριος εκφραστής του φασιστικού φαινομένου στην πολιτική ζωή του τόπου, θεώρησε ότι η επίθεση εναντίον της έχει πλέον προεξοφληθεί, αφού κάποιοι εφησύχασαν με τις διώξεις και ότι είναι ώρα να επανέλθει αναβαθμισμένη ως (πολιτικώς) εγκληματική οργάνωση, με την αναγνώριση της πολιτικής ευθύνης, για να κεφαλαιοποιήσει τις ως τώρα «επιτυχίες της» στην πολιτική ζωή.

Μπορεί να χάρηκαν κάποιοι ότι έτσι η Χ.Α. έδωσε κάποιους επιρρεπείς ψήφους σε άλλα αστικά κόμματα και να διακινδύνευσε την 3^η θέση, αλλά δεν κατάλαβαν την επισημοποίηση της οργάνωσης με αυτή την «αναβαθμισμένη» φυσιογνωμία!

 

Ένας κανόνας: Ο φασισμός δεν έρχεται από το πουθενά

Μετά από όλη αυτή την φαινομενική «ήττα» της Χ.Α. και την επανάπαυση του πολιτικού κόσμου, φυσικά, το φασιστικό φαινόμενο θα επανέλθει δριμύτερο. Καμία αμφιβολία περί αυτού. Οι μόνοι άγνωστοι παράγοντες είναι η θέληση του συστήματος να προχωρήσει γρήγορα ή αργά στην επιβολή μιας διαρκώς και περισσότερο φασιστικής δόσης στο πολιτικό σύστημα και φυσικά η οργάνωση και αντίσταση του λαού στον φασισμό, μέσα από τις δικές του οργανώσεις και όχι φυσικά περιμένοντας προστασία από το αστικό σύστημα.

Το υπόβαθρο της ανάπτυξης του φασιστικού φαινομένου είναι πάντα οι αντιδραστικοποίηση του καπιταλισμού σε διάφορες φάσεις πολιτικής διαχείρισης με ταυτόχρονη  υποχώρηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ενίοτε βέβαια προκαλείται και από την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, και καλείται ως τελευταίο μέσο σωτηρίας του συστήματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν είναι καθόλου ένα μεμονωμένο πολιτικό φαινόμενο. Είναι η βαθιά φύση του καπιταλιστικού συστήματος που εκδηλώνεται με διάφορες πολιτικές μορφές, μία των οποίων είναι ο φασισμός.

Οι μεταλλαγές του φασιστικού φαινομένου

Και μια σημαντική παρατήρηση.

Αν κάποιοι νομίζουν ότι η πολιτική ή νομική εξάλειψη της Χ.Α. σημαίνει και εξάλειψη του φασιστικού φαινομένου πλανώνται πλάνην οικτρά. Η Χ.Α. είναι μόνο μια από τις μορφές εμφάνισής του, αυτή που έπρεπε να κάνει την αρχική «βρώμικη δουλειά» για να εισχωρήσει στις πλέον καθυστερημένες, πολιτικώς, μάζες και να αποκτήσει κοινωνική βάση και αποδοχή.

Και να εξαλειφθεί η Χ.Α. τα κέρδη του φασισμού θα κεφαλαιοποιηθούν από μια άλλη, «ανώτερη» οργάνωση, με «επιστημονική» στελέχωση και άλλον παραπλανητικό λόγο. Αυτή η οργάνωση θα εμβολίσει και τα ανώτερα, πολιτικώς,  σκεπτόμενα άτομα, ιδίως τους μικροαστούς διανοούμενους που τρέμουν την κρίση και τις συνέπειες, και έτσι θα έχει όλη την κοινωνική δομή και νομιμοποίηση να αναλάβει ακόμη και εξουσία. Τότε θα έχουμε την μετατροπή των αρχών του νεοφιλελευθερισμού από ατομικές δράσεις σε μαζικές πολιτικές. Ονεοφιλελευθερισμός είναι η άλλη πλευρά του φασισμού.

 Αυτές οι διαδικασίες είναι γνωστές. Υπόστρωμα, εκτός των αντικειμενικών εξελίξεων, αποτελεί, ήδη, η σε παγκόσμιο επίπεδο επιβολή σκληρών νεοφιλελευθέρων πολιτικών που ακυρώνουν ή καταργούν κάθε εργατικό,  δημοκρατικό ακόμη και αστικό δικαίωμα με παράλληλη προώθηση αυταρχικών μορφών διακυβέρνησης μερικές των οποίων προσομοιάζουν με «κοινοβουλευτικό φασισμό». Και μόνο τις πολιτικές της ΕΕ και των ΗΠΑ  να αναλύσετε, σε πρώτο βαθμό, αυτό ακριβώς θα διαπιστώσετε.

Συμπέρασμα.

Ας μη μας παραπλανούν οι σχέσεις μεταξύ φασισμού και αστικής δημοκρατίας που είναι σαν ακορντεόν, μια ανοικτές και μια πιεστικές. Η ρίζα και των δυο είναι βαθιά τον καπιταλισμό, στις παραγωγικές τουσχέσεις και στην ανάγκη του να διασφαλίζει, με οποιοδήποτε πολιτικό ή αιματηρό τρόπο, τα κέρδη του. Είναι δύο μορφές πολιτικής διαχείρισης της ίδιας ταξικής εξουσίας ή αλλιώς της ταξικής δικτατορίας του κεφαλαίου. Αυτό είναι το προσδιοριστικό στοιχείο ανάπτυξης του φασιστικού φαινομένου από την αστική τάξη. Καμία αυταπάτη ότι, τάχα, αυτή δεν τον θέλει! Το αντίθετο, τον έχει ως βασική εφεδρεία στερέωσης ή  διάσωσης της εξουσίας της.