Περί ταξικών και πολιτικών εξουσιών

Όσο πλησιάζει η πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την κυβερνητική εξουσία, εκτός των άλλων ευτράπελων απότομης «προσαρμογής» στις ανάγκες λειτουργίας του συστήματος, έχουμε και την πλήρη αμνησία πολλών παλιών στελεχών του, ως προς το τι είναι πολιτική και τι ταξική εξουσία.

Θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει διακριτός διαχωρισμός μεταξύ ταξικών εξουσιών (δικτατοριών) και πολιτικών εξουσιών που είναι διαχειριστές των ταξικών εξουσιών δηλαδή των δικτατοριών τους. Μπερδεύουν, για να το πω αλλιώς, τον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης με τον διορισμένο (και με εκλογές...) μάνατζερ ή τον λογιστή της.

Όλο και περισσότερο ακούμε ότι, μόλις αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει ο δρόμος για ατέρμονες πολτικο-κοινωνικές αλλαγές που στην αρχή θα είναι μικρές για να συσσωρευτεί η αναγκαία λαϊκή δύναμη και σταδιακά θα γίνονται ανατροπές, μέχρι να φτάσουμε και τον σοσιαλισμό!

Με αυτή τη θέση δηλώνουν ότι το κόμμα περιλαμβάνει όλες τις τάξεις και λύσεις, από τον υγιή καπιταλιστή επιχειρηματία, που τώρα θέλει να σώσει την επιχείρησή του από τα σκληρά μέτρα της κεντροδεξιάς κυβέρνησης και να επενδύσει, μέχρι τον εργάτη και τον άνεργο που κάποια μέρα θα απαλλοτριώσουν την επιχείρηση του καπιταλιστή επιχειρηματία τον οποίο όμως τώρα θα σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν αυτό θυμίζει ΠΑΣΟΚ του ΄80 μας βεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει καμία σχέση, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ!

Δεν κάνω το σχόλιο αυτό για να αναλύσω τους διακριτούς ρόλους της ταξικής και της πολιτικής εξουσίας. Αυτό είναι θέμα άλλης ανάλυσης. Μπορώ όμως να πω από τώρα ότι, όποιος λαμβάνει μέτρα για τη «καλή και υγιή» λειτουργία του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος (και μετά να το ανατρέψει) στην πραγματικότητα είναι ένας κανονικός διαχειριστής της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου. Κάθε μέτρο που θα παίρνει θα θωρακίζει, σε τελευταία ανάλυση, το σύστημα, που υποτίθεται αύριο θα ανατρέψει, άσχετα τι θα λέει και τι θα πιστεύει. Αυτό είναι το ένα σημείο.

Το άλλο σημείο είναι ότι γίνεται προσπάθεια να εξαφανιστούν οι ποιοτικές διαφορές των ταξικών εξουσιών της δικτατορίας του κεφαλαίου (αστικής τάξης) και της δικτατορίας της εργατικής τάξης(προλεταριάτου) όταν στην πολιτική εξουσία βρεθεί ένα «αριστερό κόμμα» όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι δηλαδή σαν δυαδική εξουσία όπου ο εργάτης, λόγω ΣΥΡΙΖΑ, συγκυβερνά και συνδιοικεί αρμονικά το σύστημα μέχρι να το ανατρέψει. Έτσι μας λένε πως, είναι άκυρο να μιλάμε για δικτατορία του προλεταριάτου, την οποία αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας, αφού αρκεί να έχουμε επάνω μια δημοκρατική κυβέρνηση του λαού!

Όμως, εφόσον η οποιαδήποτε πολιτική εξουσία (κυβέρνηση) δεν ανέρχεται ταυτόχρονα με ένα λαϊκό κίνημα που αναλαμβάνει, σταδιακά έστω ως σύντομη μεταβατική περίοδο, την ανατροπή και αντικατάσταση της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου με την ταξική εξουσία του προλεταριάτου, η κυβέρνηση αυτή αιωνίως θα είναι κυβέρνηση του ενός συστήματος, του καπιταλισμού όσες διακηρύξεις ανατροπής του και αν κάνει.

Αυτή την αλήθεια προσπαθούν να την ξεπεράσουν με «χρυσωμένα χάπια» που αναφέρονται στην αύξηση των μισθών, στην αποκατάσταση αδικιών, σε επαναπροσλήψεις, στην αύξηση συντάξεων, παροχών παιδείας, υγείας κλπ, ό,τι δηλαδή μπορεί να κάνει κάθε αστικό δημοκρατικό κόμμα, με σκοπό να αντικαταστήσουν την ανάγκη ριζικών ανατροπών. 

Όχι πως δεν έχουν τεράστια σημασία (έχουν και παραέχουν) για το λαό τέτοιες κατακτήσεις που με αίμα έγιναν στους προηγούμενους αιώνες και με αίμα θα ξαναγίνουν για να έχει ο άνεργος δουλειά και γάλα για το παιδί του και ο άρρωστος φάρμακα, αλλά όσες και αν είναι, όταν εδράζονται στη βάση του καπιταλισμού, πάντα θα έχουν ως υπόστρωμα την διασφάλιση πρώτα του κέρδους του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης και μετά τη βελτίωση της ζωής του εργαζόμενου, αν αυτή γίνει και όσο γίνει. 

Θα ξαναγυρίζουμε δηλαδή πάντα στα ίδια, με κρίσεις πολέμους και μέτρα που παίρνουν πίσω όσα κερδίζουμε και ξανά από την αρχή. Το αντίθετο είναι αδύνατο γιατί θα διαλυθεί το σύστημα κάτι που μόνο με ποτάμια αίματος θα αφήσει να γίνει. 

Με άλλα λόγια και πάλι ο εργάτης θα πηγαίνει (αν) στη δουλειά, θα παράγει και δεν θα του ανήκει τίποτα, εκτός από έναν καλό ή κακό μισθό, αντί να του ανήκει όλο το προϊόν της εργασίας του. Αυτή είναι η δικτατορία του κεφαλαίου και σε όποιον αρέσει.