Ορκίστηκε ως νέος εκλεγμένος (με 97% των ψήφων!!!) πρόεδρος της Αιγύπτου (αφού ανέτρεψε με τα τανκς τον προηγούμενο εκλεγμένο πρόεδρο) ο πραξικοπηματίας στρατηγός Αμπντέλφατάχ αλ Σίσι, κλείνοντας το κεφάλαιο «Αραβική Άνοιξη» η οποία, με εξαίρεση τις λαϊκές επιτροπές των διαδηλωτών της εξέγερσης ποτέ δεν πήρε σάρκα και οστά, όχι μόνο στην Αίγυπτο αλλά σε όλες τις χώρες που εκδηλώθηκε.
Μόνο οι ανεγκέφαλοι δεν έχουν πλέον καταλάβει, τι κρύβονταν κάτω από την «Αραβική Άνοιξη», κάτω από την «επανάσταση» των νέων του facebook που ήθελαν «ελευθερία» και κάτω από τα πανηγύρια των εδώ γνωστών πανηγυρτζήδων κάθε «επανάστασης της πλατείας»!
Κάτω από τους, εντελώς δικαίως, εξεγερμένους λαούς, η οργάνωση και τα νήματα ανήκαν σε άλλους.
Οι «άλλοι» ήταν η κοσμοπολίτικη αστική τάξη, πράκτορας του πολυεθνικού κεφαλαίου, που με τη στήριξη των αμερικανών, οργάνωσε και υποδαύλισε εξεγέρσεις, όχι για καμιά δημοκρατία αλλά για να ξεπουληθεί εντελώς ο πλούτος και η στρατηγική θέση της κάθε χώρας στο διεθνές πολυεθνικό κεφάλαιο χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δείτε καλά την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Λιβύη, σκεφτείτε την «ελευθερία» που απέκτησαν οι λαοί του Ιράκ και του Αφγανιστάν, πάτε Ουκρανία, Συρία, Γιουγκοσλαβία κ.α. Και κάντε τους τελικούς απολογισμούς. Παντού ο αμερικάνικος και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός είναι σε θέση κυριαρχίας και τεράστιων οικονομικών οφελών.
Τι είχαμε πει τότε; ότι αν ένας λαός δεν πάρει την εξουσία στα χέρια του αργά ή γρήγορα η παλιά τάξη επανέρχεται πολλές φορές με χειρότερε μορφή. Δεν πέσαμε καθόλου έξω.
Στη φώτο, κλασική σκηνή φρούρησης προεδρικού μεγάρου "εκλεγμένων" δικτατόρων απο... πλήθη λαού,!
Όταν η πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου και σε συνέχεια η Ποέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης και αυτή του Συντάγματος βρισκόταν στο απόγειό τους, είχαμε κάνει μια βασική αλλά ταυτόσημη παρατήρηση για το κίνημα των πλατειών: Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι αν δεν έχει ο λαός ένα εναλλακτικό κέντρο εξουσίας και εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα εξουσίας, το αδιέξοδο κάθε εξέγερσης είναι προδιαγεγραμμένο.
Αν το κίνημα των μαζών στις πλατείες και στους δρόμους δεν αποκτήσει ταξικό περιεχόμενο με τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού στο κέντρο, με ταυτότητα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και, αργά ή γρήγορα, η ίδια εξουσία του κεφαλαίου θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από αυτόν τον λαϊκό ξεσηκωμό. Αυτό διδάσκει η ιστορία.
Οι αυταπάτες ότι οι εξουσίες πέφτουν χωρίς μέτωπο, πολιτική οργάνωση, πρόγραμμα, στόχους και κυρίως χωρίς εμπλοκή στη μάχη της οργανωμένης, σε ταξικά κόμματα και συνδικάτα εργατικής τάξης, δεν αντέχουν στο χρόνο
http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2011/11/blog-post_20.html
Οι «άλλοι» ήταν η κοσμοπολίτικη αστική τάξη, πράκτορας του πολυεθνικού κεφαλαίου, που με τη στήριξη των αμερικανών, οργάνωσε και υποδαύλισε εξεγέρσεις, όχι για καμιά δημοκρατία αλλά για να ξεπουληθεί εντελώς ο πλούτος και η στρατηγική θέση της κάθε χώρας στο διεθνές πολυεθνικό κεφάλαιο χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δείτε καλά την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Λιβύη, σκεφτείτε την «ελευθερία» που απέκτησαν οι λαοί του Ιράκ και του Αφγανιστάν, πάτε Ουκρανία, Συρία, Γιουγκοσλαβία κ.α. Και κάντε τους τελικούς απολογισμούς. Παντού ο αμερικάνικος και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός είναι σε θέση κυριαρχίας και τεράστιων οικονομικών οφελών.
Τι είχαμε πει τότε; ότι αν ένας λαός δεν πάρει την εξουσία στα χέρια του αργά ή γρήγορα η παλιά τάξη επανέρχεται πολλές φορές με χειρότερε μορφή. Δεν πέσαμε καθόλου έξω.
Στη φώτο, κλασική σκηνή φρούρησης προεδρικού μεγάρου "εκλεγμένων" δικτατόρων απο... πλήθη λαού,!
Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ, Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (20/11/2011)
Όταν η πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου και σε συνέχεια η Ποέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης και αυτή του Συντάγματος βρισκόταν στο απόγειό τους, είχαμε κάνει μια βασική αλλά ταυτόσημη παρατήρηση για το κίνημα των πλατειών: Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι αν δεν έχει ο λαός ένα εναλλακτικό κέντρο εξουσίας και εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα εξουσίας, το αδιέξοδο κάθε εξέγερσης είναι προδιαγεγραμμένο.
Αν το κίνημα των μαζών στις πλατείες και στους δρόμους δεν αποκτήσει ταξικό περιεχόμενο με τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού στο κέντρο, με ταυτότητα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και, αργά ή γρήγορα, η ίδια εξουσία του κεφαλαίου θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από αυτόν τον λαϊκό ξεσηκωμό. Αυτό διδάσκει η ιστορία.
Οι αυταπάτες ότι οι εξουσίες πέφτουν χωρίς μέτωπο, πολιτική οργάνωση, πρόγραμμα, στόχους και κυρίως χωρίς εμπλοκή στη μάχη της οργανωμένης, σε ταξικά κόμματα και συνδικάτα εργατικής τάξης, δεν αντέχουν στο χρόνο
http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2011/11/blog-post_20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου