Πως ο φασισμός ετοιμάζει τη δικτατορία μέσω κοινοβουλευτισμού

Ιστορικά διδάγματα

Ο Ι. Μεταξάς χρίστηκε Πρωθυπουργός στις 13 Απριλίου του 1936, από την ταξική εξουσία της άρχουσας τάξης, το Βασιλιά και τους ξένους με στόχο να αντιμετωπίσει δήθεν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο».

Ήταν κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός πριν γίνει δικτάτορας. Όπως ο Χίτλερ.

Άρχισε αμέσως την προετοιμασία της δικτατορίας με συλλήψεις, βασανιστήρια, προβοκάτσιες,  παραβίαση συνταγματικών, δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με την έγκριση των αστικών κομμάτων και της αστικής Βουλής. Όπως ο Χίτλερ.

Βιαζόταν να στρώσει το δρόμο στην δικτατορία, όπως ο Χίτλερ. Και το πέτυχε με την υπόγεια έγκριση και των αστικών κομμάτων που μαγεύονταν με τη τα  "αποτελέσματα" του φασισμού σε βάρος του λαού. Τον «ΕΧΘΡΟ ΛΑΟ» έπρεπε να τον αντιμετωπίσουν με κάθε μέσο!

Για να μην έχουμε αυταπάτες, η τότε βουλή, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές. ο Μεταξάς είχε μόνο 7 βουλευτές και όμως η εξουσία του κεφαλαίου τον έχρησε πρωθυπουργό με 241 ψήφους! Όλοι οι βουλευτές του ΚΚΕ καταψήφισαν. 

 

 Το αστικό «κόλπο» έγινε στις 30 Απριλίου όταν η βουλή διέκοψε τις εργασίες της λόγω του καλοκαιριού έως τις 30 Σεπτεμβρίου, εξουσιοδοτώντας την κυβέρνηση να διοικήσει τη χώρα με νομοθετικά διατάγματα, υπό τον όρο να επιτηρείται, δήθεν, από μία 40μελή κοινοβουλευτική επιτροπή. Ο δρόμος ήταν ανοικτός για τη δικτατορία που κηρύχτηκε «φυσιολογικά»(!) στις 4 Αυγούστου 1936. 

Μέχρι το 1940, ενώ οι συλληφθέντες ανέρχονταν σε 50.000 περίπου.

Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, δεν δίστασε να παραδώσει τους κομμουνιστές πολιτικούς κρατουμένους στους κατακτητές Γερμανούς και Ιταλούς, με αποτέλεσμα πολλοί να εκτελεστούν κατά την κατοχή, μεταξύ των οποίων και οι 200 της Καισαριανής την 1^η του Μάη 1944.

 

Μία από τις πρώτες πράξεις της δικτατορίας ήταν το κάψιμο των προοδευτικών βιβλίων ως κομμουνιστικά. Τα βιβλία που κάηκαν σε δημόσιους χώρους από μέλη φασιστικών οργανώσεων, στελέχη του καθεστώτος και πληρωμένων ατόμων, ήταν Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Εκτός από τα έργα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Πλεχάνωφ και άλλων κλασικών του μαρξισμού κάηκαν και έργα των Γκόρκυ, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Γκαίτε, Δαρβίνου, Φρόυντ, Ανατόλ Φράνς, Μπέρναρ Σω, Παπαδιαμάντη, Καρκαβίτσα, Κορδάτου και άλλων.

Σαν σήμερα

(από την Μαρία Παπαγιάννη)

1936 Η επιθετικότητα του αστικού κράτους κατά του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος οξύνεται στο δρόμο προς την ανοιχτή δικτατορία του κεφαλαίου (δικτατορία Μεταξά): Μέσα στο Μάη έγιναν 1.492 συλλήψεις αγωνιστών, 160 προφυλακίσεις, 34 εκτοπίσεις από Επιτροπές Ασφαλείας, 7 εκτοπίσεις από δικαστήρια, 761 παραπομπές σε δίκη, 283 καταδίκες. Βασανίστηκαν 438, τραυματίστηκαν 571, σκοτώθηκαν 10, έγιναν έρευνες 64, κατασχέσεις 585, διαλύσεις συγκεντρώσεων 135.

ΠΡΙΝ ΑΛΕΚΤΩΡ…

Κάποιοι φίλοι στο φ/β, θέλησαν να απαξιώσουν βιαστικά – βιαστικά  το άρθρο μου «Η επόμενη μέρα του αστικούπολιτικού συστήματος», ως εντελώς φανταστικό,  με το όποιο περιέγραφα (26/5)  ένα σχεδιασμό στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ από την αστική τάξη, μέχρι να αναλάβει την κυβέρνηση, για να υπηρετήσει, φυσικά, τα σχέδιά της.

Δεν πέρασε μια μέρα και οι πρώτες, φίλιες, κινήσεις της αστικής τάξης προς τον ΣΥΡΙΖΑ, έγιναν δια μέσω του ΣΕΒ και του ΔΟΛ (ΤΑ ΝΕΑ, 29/5/2014) οι οποίοι είναι γνήσιοι εκφραστές της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου σε επίπεδο διαμόρφωσης της στάσης των κεφαλαιοκρατών και  σε επίπεδο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Είμαι βέβαιος πως πολλά παρόμοια σενάρια θα δούμε ακόμη μέχρι του «τέλος».

Στο μυαλό όλων, είναι προδιαγεγραμμένο το τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι θα ακούσουμε κραυγές πως, άλλο τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο λαός και άλλο τι θέλει η αστική τάξη και, εν πάση περιπτώσει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνει αυτό που θέλει το κεφάλαιο. Καλές οι αντικαπιταλιστικές κορώνες και διαβεβαιώσεις αλλά συνιστώ στους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ να μη τις δίνουν τόσο απλόχερα και να μη της εξαγγέλλουν. Θα είναι δύσκολη η μετέπειτα κολοτούμπα που θα κληθούν να κάνουν και τώρα δεν θα έχουν μπροστά τους  30 χρόνια όπως οι λαλίστατοι… αντικαπιταλιστές του ΠΑΣΟΚ το ’81 που έλεγαν τα ίδια.

Για όσους νομίζουν ότι η μαρξιστική – ταξική ανάλυση της σύγχρονης κοινωνίας είναι μια δογματική, καθυστερημένη και ξεπερασμένη κκουέδικη μεθοδολογία ανάλυσης των πραγμάτων και των νομοτελειών  που διέπουν τις σχέσεις πολιτικής και ταξικής  εξουσίας του κεφαλαίου,  καλύτερα να ξαναδιαβάσουν το άρθρο.

Η επόμενη μέρα του αστικού πολιτικού συστήματος(*)

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών παρήγαγε ένα γρίφο που φαινομενικά είναι αδιέξοδο για το αστικό πολιτικό σύστημα. Η ΝΔ ηττήθηκε αλλά όχι τόσο ώστε να θεωρείται αυτόματη η ανατροπή της κυβέρνησης και ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε αλλά όχι τόσο ώστε να μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση.

Αυτή η ισορροπία και η αλληλοεξουδετέρωση δυνάμεων, δίνει στην ταξική εξουσία του κεφαλαίου (ΣΕΒ, πολυεθνικές, ενώσεις τραπεζών, ξένοι δανειστές, ξένα κέντρα εξουσίας κ.α.) να κάνει μεθοδικά και χωρίς πίεση, τις επιλογές της, προωθώντας στην κυβερνητική εξουσία, τον επόμενο πολιτικό διαχειριστή των υποθέσεων της άρχουσας τάξης. 

Το πλέον επικρατέστερο σενάριο που φαίνεται ότι θα επιλέξει η ντόπια και διεθνής άρχουσα τάξη (κεφαλαιοκράτες) είναι συνοπτικά το εξής:

Ο Σαμαράς έχει τελειώσει ως πρωθυπουργός. Το έργο του όμως όχι. Έτσι τον κρατάμε μέχρι να εξαντλήσει όλες τις εφεδρείες και δυνάμεις που έχει, για να περάσει όλα τα επαχθή μέτρα, ώστε ο επόμενος πρωθυπουργός να ασχοληθεί με «αναπτυξιακά μέτρα» που θα δώσουν άλλον αέρα στο σύστημα. Στο σενάριο αυτό, η  ΧΑ παραμένει στις αφανείς εφεδρείες της άρχουσας τάξης.

Για αρκετούς μήνες ακόμη δεν θα επιτρέψουν εκλογές.

Από την άλλη, μετά από κάποιες «αναγκαίες αλλαγές και εσωτερικές διευθετήσεις ομάδων και θέσεων» όπως η μονοφωνία, που θα επιβάλουν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα αρχίσουν να υποχωρούν οι αρνητικές ειδήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ και να προβάλλονται οι θετικές. Ειδήσεις όπως, τι είπε ο Λαφαζάνης ούτε που θα ακούγονται. Σε βάθος χρόνου, κάθε μήνα τα κανάλια θα αφήνουν να διαφαίνεται με μεγαλύτερη ένταση η σίγουρη επόμενη διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο ο χρόνος κυλάει, τόσο το ποσοστό του θα ανεβαίνει, ανάλογα βέβαια και με την εμπιστοσύνη που αποπνέει, μεταμορφωμένο όπως τον θέλουν.

Σε συνέχεια, θα επιλέξουν, αν αξίζει να έχει αυτοδυναμία ή να τον τραβάνε από τη μύτη με άλλο κόμμα ή με μεγάλο συνασπισμό με τη ΝΔ. και αναλόγως θα βάλουν το χεράκι τους για το αποτέλεσμα.

Να μη σας φανεί παράξενο αν σε λίγο καιρό, τα απαξιωτικά σχόλια για τον ΣΥΡΙΖΑ αντικατασταθούν με θετικές ειδήσεις. Θα είναι μέσα στο πλάνο «ωρίμανσης» του κόμματος από τα μέσα ενημέρωσης.

Η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να αρνηθεί αυτή την εξέλιξη, είναι σχεδόν μηδαμινή. Κυβερνητική εξουσία θέλει κυβερνητική εξουσία του προσφέρουν. Αν αρνηθεί, απλώς θα χαθεί πρόωρα.

Στο τέλος αυτού του σεναρίου, θα έχουμε έναν «ώριμο» ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει και μια «ώριμη» άρχουσα τάξη να τον αναδείξει σε κυβέρνηση.

Τι γίνεται όμως με την ψήφο του λαού; Ποιος τον ρώτησε για τα σενάρια της άρχουσας τάξης;

Σίγουρα η άρχουσα τάξη έχει αποδείξει ότι μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά την κρίση του λαού με τους τεράστιους και ποικίλους μηχανισμούς που διαθέτει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η άνοδος και η πτώση του Γιώργου Παπανδρέου. Ο κ. Παπανδρέου (Γ.Α.Π.) τον Απρίλιο του 2009 προβάλλονταν χλευαστικά ως ο ανίκανος να περάσει και μια αλυσίδα σε ποδήλατο όχι και να κυβερνήσει τη χώρα με σχέδιο και πρόγραμμα. Στα τέλη Απριλίου μεταμορφώθηκε σε «υπεύθυνο» ηγέτη με «σοβαρό πρόγραμμα» και τον Οκτώβριο συνέτριψε τη ΝΔ, κερδίζοντας αυτοδυναμία. Παραλείπουμε την κραυγαλέα σιωπή των μμε στο τεράστιο ψέμα «λεφτά υπάρχουν» εν μέσω τεράστιας δημοσιονομικής κρίσης.

Εδώ τον καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του λαού τον έπαιξαν τα μέσα ενημέρωσης που συστηματικά και με ενιαία γραμμή άλλαξαν στάση έναντι του Γ.Α.Π. και το αποτέλεσμα ήταν να πείσουν, σε 5 μήνες, το 44% να τον ψηφίσει. Τον Νοέμβρη του 2011 στη μέση της πορείας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και διατηρώντας την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, με μόνη αφορμή το «ατόπημα» του Γ. Παπανδρέου να επιλέξει δημοψήφισμα χωρίς να ρωτήσει τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου, οι εσωτερικοί μηχανισμοί ελέγχου της πολιτικής εξουσίας από την ταξική εξουσία (άρχουσα τάξη) λειτούργησαν αστραπιαία και σε χρόνο ενός ταξιδιού, από τη Νίκαια της Γαλλίας στην Αθήνα, καθαιρέθηκε ο Πρωθυπουργός! Χωρίς καν να ρωτηθεί ο λαός,  βρέθηκε το νέο (πολυκομματικό) κυβερνητικό σχήμα και σε λίγες μέρες επιβλήθηκε και ο Πρωθυπουργός επιλογής των ξένων. Σε συνέχεια, αυτό το επικύρωσαν με εκλογές και νίκη της ΝΔ παρότι, στο μεταξύ, έκανε στροφή 180 μοιρών από τις θέσεις της.

Να μη ξεχνάμε εδώ και το παρόμοιο «τσαλάκωμα» του Κώστα Καραμανλή στα τέλη Αυγούστου 2009, κάτω από ορυμαγδό πιέσεων από τη ντόπια άρχουσα τάξη και των ξένων, γιατί δεν τους έκανε τη δουλειά που ήθελαν, όπως την ήθελαν και είχε «παραστρατήσει» με τους αγωγούς. Έτσι, ενώ ετοίμαζε τις οικονομικές διακηρύξεις της κυβέρνησής του για τη ΔΕΘ, νύχτα του άλλαξαν το λόγο (και τα φώτα!) και ξυπνήσαμε με διακήρυξη εκλογών και ουσιαστική παραίτησή του ακόμη και από την διεκδίκησή τους! Όπως ο Γ.Α.Π. έτσι και αυτός, διέθετε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που έιχε ανανεώσει μόλις 2 χρόνια πριν,  αλλά του ήταν εντελώς άχρηστη μπροστά στη δύναμη της ταξική εξουσίας που υπηρετούσε. Αυτό θα πει δύναμη του κεφαλαίου και της ταξικής εξουσίας, έναντι των διαχειριστών τους.

 

Τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν πόσο γρήγορα η άρχουσα τάξη μπορεί να αναδείξει και να καθαιρέσει κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς, δείχνει, επίσης, πόσο ισχυρά μέσα έχει να αλλάζει επιλογές και να πείθει τον λαό για τις επιλογές της και να μην υποτιμάμε ποτέ αυτή τη δύναμη.

Έτσι, σύμφωνα με το σενάριο αυτό, ο λαός θα πειστεί ότι η «καλύτερη κυβέρνηση» είναι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Αν διαφωνήσει ο κ. Σαμαράς θα έχει απλώς την τύχη του Γ.Α.Π. ή του Κώστα Καραμανλή.

«Ατυχήματα» βέβαια της άρχουσας τάξης με τον λαό, πάντα είναι πιθανά αλλά σε εποχές κρίσης μάλλον «απαγορεύονται»! Αρκεί να θυμηθούμε το «ατύχημα» με την αντίδραση του λαού της Κύπρου στα μέτρα της ΕΕ, όταν αποφασίστηκε να καρατομηθεί η οικονομία της και το «τουμπάρισμα», μέσα σε 24 ώρες, για να πειστούμε. 

 

Όλα τα παραπάνω, ο λαός μπορεί να τα ματαιώσει μόνο αν απεξαρτηθεί από τα δεσμά με τα οποία τον δένει η άρχουσα τάξη. Σε αυτό, καθοριστικό ρόλο μπορούν να παίξουν οι δυνάμεις του ΚΚΕ και των ριζοσπαστών αριστερών που αρνούνται κάθε ρόλο της άρχουσας τάξης στις επιλογές τους. Αυτό το σενάριο όμως, προϋποθέτει μεγάλο άλμα στην οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού, ώστε να μπορέσει να αντισταθεί οργανωμένα και αποτελεσματικά. Δεν είναι γνωστό πως και αν θα μπορούσε να γίνει αυτό αλλά, αν γίνει, θα μιλάμε για πραγματική ανατροπή των τρεχόντων πολιτικών σχεδίων της άρχουσας τάξης.

... ΥΓ. ΠΡΙΝ ΑΛΈΚΤΩΡ... Η επιβεβαίωση

(*) Το σενάριο που εκτίθεται είναι φανταστικό και κάπως κυνικό. Το κατά πόσο θα ισχύσει, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και κυρίως από την αντίσταση του λαού.  Ωστόσο, πατάει στις πρακτικές και στις εμπειρίες που έχουν αποκτηθεί από τη λειτουργία των σχέσεων ταξικής και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου που όχι λίγες φορές είναι εξόφθαλμα προκλητική.