Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ

«Να πω πρώτα κάτι συναισθηματικό.  Άνοιξα το βιβλίο και πέφτω ξαφνικά πάνω σε μια εικονογραφία όπου ο βασανιστής έλεγε στον Χρόνη: «λέγε ρε καθαρά θα κάνεις δήλωση ναι ή ού» ! Με συγκλόνισε γιατί περιέγραφε και δική μου ακριβώς ιστορία με το πιστόλι στον κρόταφό. Είπα «όχι» και περίμενα… δεν ένοιωσα το «μπαμ» αλλά το τι έγινε μετά… άστο καλύτερα…!

Το άλλο που θέλω να πω είναι ότι η ιστορία των λαϊκών αγώνων γράφεται μόνο μια φορά από τους λαούς και τους ανθρώπους που τη γράφουν. Ποτέ δεν ξαναγράφεται. Μετά, όποιος γράφει την ιστορία την ξαναγράφει ανάλογα με τη θέση που στο μεταξύ έχει και όπως θέλει αυτός. Η ιστορία των αγώνων γράφεται και καταχωρείται στους (πολιτικούς)  χώρους, στους φορείς και στην ιδεολογία με την οποία γίνονται. Ποτέ δεν μπορεί να μεταφερθεί. Η ιστορία δεν είναι ατομική ιδιοκτησία, είναι ιδιοκτησία του λαού, κανένας δεν μπορεί να την πάρει από τον (πολιτικό) χώρο που γράφτηκε, καταχωρήθηκε στη συνείδηση και  το υποσυνείδητο του λαού, δεν πωλείται, δεν αγοράζεται, δεν διαπραγματεύεται, δεν συναλλάσσεται, δεν εξαργυρώνεται, όσοι το κάνουν δεν έχουν σχέση με την ιστορία.

Ο Χρόνης Μίσσιος έγραψε μια λαμπρή ιστορία με το Κομμουνιστικό Κίνημα.  Τον θαυμάζαμε. Ήταν καθοδηγητής μου στη Νεολαία Λαμπράκη, στις Σέρρες στέλεχος και  Γραμματέας ήμουν τότε, τον είχα για μύθο και παράδειγμα. Η ιστορία του ήταν μια από τις  αίτιες να γίνω κομμουνιστής και να «σπουδάσω» κι εγώ στα «Πέτρινα Πανεπιστήμια» που έστηναν οι κομμουνιστές όπου βρισκόταν, μιας κι εγώ, όπως αυτός, μόνο λίγα χρόνια πήγα σχολείο. Η ηρωική αυτή ιστορία του έμεινε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, αυτός έφυγε.

Όμως όταν έγραψε το βιβλίο ( «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» ) απομυθοποιήθηκε για μένα, έστω και αν εγώ δεν πίστευα ποτέ σε μύθο. Έβγαλε στο εμπόριο τα οικογενειακά μας, άλλαξε ιδανικά και ιδεολογία. Όχι πως δεν γινόταν αυτά που έγραφε αλλά όταν κάποιος τα διαβάζει τόσο μονόπλευρα, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι υπήρχε στη φυλακή ένας καλός και οι άλλοι  ήταν οι κακοί βασανιστές και οι κακοί κομμουνιστές γραφειοκράτες της ηγεσίας που  τον κυνηγούσαν. Δεν θα σχηματίσει την αντίληψη της τότε τραγικής κατάστασης, ούτε αντικειμενική εικόνα. Γιατί ό,τι γινόταν, γινόταν κάτω από σκληρές και ειδικές συνθήκες. Όχι να τα δικαιώσουμε όλα σήμερα αλλά όχι και να αφαιρούμε το περιβάλλον κάτω από το οποίο έγιναν. Ξέρω κι εγώ πολλά περιστατικά, έζησα, είδα, άκουσα αλλά δεν τα ερμήνευσα εκ των υστέρων αλλιώς… δεν τα εμπορεύτηκα.

…και δεν ήταν ο Μίσσιος ο «ελεύθερος» από κόμμα και ιδεολογία (της μιζέριας όπως έλεγε) όταν έφυγε από τη Αριστερά. Ήταν ελεύθερος όταν αγωνιζόταν για τα ιδανικά του. Κι  εμείς δεν είμαστε οι κομφορμισμένοι, που τα στρογγυλεύουμε και μιλάμε με τη ξύλινη  γλώσσα των συνεδρίων.  Κι εμείς κάνουμε κριτική στο ΚΚΕ και στην πρακτική της ηγεσίας του, δεν φοβόμαστε, αλλά αυτή η κριτική δεν σας αρέσει, δεν βρίζει το ΚΚΕ.

Ελπίζω οι νέοι που θα διαβάσουν το βιβλίο να αποκτήσουν την αισιόδοξη ερμηνεία του όχι τη μίζερη. Δεν ξέρουν κάτω από ποιες συνθήκες γινόταν όλα αλλά ελπίζω να σκεφτούν διαλεκτικά.  Ευχαριστώ».

Απόσπασμα παρέμβασης  (19/12/2013) στην παρουσίαση του βιβλίου το Χρόνη Μίσσιου «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», σε νέα έκδοση, με εικονογραφημένα σκίτσα στη γαλλική και ελληνική έκδοση στον "Ιανό".