Υποτονική η σημερινή (13/5) διαδήλωση των εκπαιδευτικών. Αποτέλεσμα
της διάχυτης ηττοπάθειας της ηγεσίας της ΟΛΜΕ η οποία μπροστά στην επιστράτευση
σπέρνει την υποταγή. Κανένας ενθουσιασμός, ελάχιστα συνθήματα, καμία ελπίδα, καμία
προοπτική μαχητής και ανυποχώρητης στάσης στην κυβερνητική επίθεση. Όλα σαν σε
προαποφασισμένο σενάριο.
Οι διαδηλώσεις «παλιού τύπου», καθηκοντολογικού χαρακτήρα
που καλούσαν οι καλοβολεμένοι συνδικαλιστές και οι ακόλουθοί τους συναλλασσόμενοι
με την εξουσία για το αποτέλεσμα, φθίνουν συνεχώς. Η κρίση ακόμη όμως δεν
ανέδειξε το νέο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα σε πρωταγωνιστή που ανατρέπει τους
ταξικούς συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό της εργατικής τάξης και του
συνδικαλιστικού της κινήματος.
Υπάρχει κενό αναστροφής που πάει τις κινητοποιήσεις προς τα
κάτω χωρίς νέα κίνηση προς τα πάνω. Εικόνα χειροτέρευσης των εργατικών
κινητοποιήσεων σε στιγμές όξυνσης της επίθεσης εναντίον της εργατικής τάξης. Η ώρα
της κρίσης βγάζει στην επιφάνεια τη σαπίλα του ρεφορμιστικού και εργοδοτικού
συνδικαλισμού αλλά παραλύει και τις μολυσμένες δομές των συνδικάτων που έστησαν στο ρουσφέτι
και την υποταγή. Η ανατροπή στο εσωτερικό
τους γίνεται ακόμη δυσκολότερη.
Με δομές και ηγεσίες ενσωματωμένες πλήρως στο σύστημα συντριβής
των εργατικών δικαιωμάτων δεν υπάρχει καμία ελπίδα αντιστροφής της κατάστασης.
Καιρός να ξεκινήσουν από βαθιά και κάτω οι ανατροπές στο
συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων. Νέες δυνάμεις, νέες οργανώσεις, νέες
τακτικές και πρακτικές στη ρότα της ανατροπής του συστήματος χρειαζόμαστε. Ένα συνδικαλιστικό
κίνημα πραγματικά ταξικό και αποφασισμένο για την εξουσία της εργατικής τάξης. Και
αυτό ξεκινάει από τη δουλειά του μυρμηγκιού στη βάση, στον απλό άνθρωπο, στον
απλό εργαζόμενο. Εκεί που η κρίση χτυπάει και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για συμβιβασμούς
και συναλλαγές με την εξουσία. Μόνο εκεί βρίσκεται η δύναμη των εργαζομένων και
οι εφεδρείες της ταξικής συνδικαλιστικής πρωτοπορίας.
Αν θέλουμε λαϊκές συμμαχίες εκεί είναι το έδαφός τους.
Δεν νομίζω ότι η λαϊκή συμμαχία μπορεί σήμερα να κτισθεί στους τόπους δουλειάς, ούτε πιστεύω έχουμε την πολυτέλεια να παλέψουμε για ένα νέο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι εργαζόμενοι ζουν σε καθεστώς εργοδοτικής τρομοκρατίας και η ανασφάλεια δεν τους επιτρέπει να αντιδράσουν στους τόπους δουλειάς απέναντι στα αφεντικά (κρατικά και μη) διακινδυνεύοντας να βρεθούν εκτός εργασίας για το υπόλοιπο της ζωής τους. Αντίθετα η Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να κτιστεί σήμερα ευκολότερα στις γειτονιές με την καθημερινή δράση των λαϊκών επιτροπών μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο παρέμβασης ώστε να συναντηθούμε με τους εργαζόμενους και τους άνεργους σε κοινούς αγώνες. Δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε μέσα στους τόπους δουλειάς, δεν εννοώ ότι η δράση μας εκεί που παράγεται ο πλούτος δεν είναι καθοριστική, μόνο θέλω να τονίσω ότι οι συνθήκες για την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος δεν είναι οι κατάλληλες και επομένως πρέπει να αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν για το κτίσιμο της Λ.Σ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να μην κάνω δυο διαφορετικά σχόλια,σε σχέση με την επόμενη ανάρτησή σου: οι καθηγητές στις ΕΛΜΕ δεν νομίζω ότι ψήφισαν να γίνει επίταξη, ψήφισαν αυτό που θεωρούσαν ότι εκφράζει την αντίθεσή τους καλύτερα. Ίσως να μην είναι ταυτόχρονα και το πιο αποτελεσματικό, αλλά δεν είχαν εναλλακτική. Ποια θα μπορούσε να ήταν η εναλλακτική πρόταση; Απεργία διαρκείας, άρνηση παραλαβής των φύλλων επιστράτευσης, κάλεσμα των δασκάλων να προχωρήσουν και αυτοί σε κινητοποιήσεις, κάλεσμα στους μαθητές για συμπαράσταση και "εξαναγκασμός" της ΑΔΕΔΥ για κήρυξη απεργίας που θα καλύπτει όλους.Αν είχαν μια τέτοια εναλλακτική πρόταση,τότε θα βλέπαμε και τις πραγματικές τους προθέσεις.
Φίλε Cos
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βασικό κύτταρο της πολιτικής οργάνωσης του λαού (ΛΣ) δεν μπορεί να είναι άλλο από την πρωτοπορία του την εργατική τάξη. Αυτό όμως προϋποθέτει προηγούμενη οργάνωση της ίδιας της εργατικής τάξης σε συνδικαλιστικό επίπεδο η οποία είναι «κατώτερη» οργάνωση από την πολιτική. Δεν γίνεται το ένα χωρίς το άλλο. Μην αντικαθιστάμε την συνδικαλιστική οργάνωση με την πολιτική (ΛΣ) είναι άλλα επίπεδα αλλά να σκεφτόμαστε ότι είναι διαλεκτικά δεμένες και αλληλεξαρτώμενες.
Ναι, η τρομοκρατία είναι δεδομένη παντού. Και στη γειτονιά όμως εργαζόμενος είσαι, όχι μόνο στο συνδικαλιστικό πεδίο. Όμως η δική μου θέση είναι οργάνωση κάτω από συνθήκες πλήρους τρομοκρατίας. Όχι με «καλές» συνθήκες. Μόνο έτσι το συνδικαλιστικό κίνημα θα γίνει πραγματικό εργαλείο της λαϊκής συμμαχίας. Δεν θα φύγουμε από το δύσκολο πεδίο.
Όσο για το ΣΚ των εκπαιδευτικών όταν οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα ούτε και να αντικαταστήσεις τις πράξεις με διακηρύξεις. Πρέπει να ανατρέψεις του συσχετισμούς με δουλειά βάθους. Αυτό λέω. Αυτοί που ψήφισα την πρόταση της ΟΛΜΕ την ψήφισαν με δεδομένο ότι δεν θα γίνει. Συνεπώς είναι μια πλασματική ψηφοφορία. Η άποψή μου είναι ότι χωρίς δουλειά βάθους σε οργάνωση δεν αντιμετωπίζεται η εξουσία. Και δεν είναι θέμα τι θα κάνει μια παράταξη όπως το ΠΑΜΕ. Είναι τι οργάνωση έχει το ΣΚ και πόσο το ΠΑΜΕ μπορεί να οργανώσει και να πείσει να
Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για αντικατάσταση της συνδικαλιστικής οργάνωσης με την πολιτική, λέω ότι σε συνθήκες που η ανάπτυξη της συνδικαλιστικής οργάνωσης είναι ιδιαίτερα δύσκολη δίνεις βάρος εκεί (ή καλύτερα ΚΑΙ εκεί) όπου οι συνθήκες είναι πιο πρόσφορες. Άλλωστε όπως σωστά λες οι μορφές οργάνωσης και πάλης "είναι διαλεκτικά δεμένες και αλληλεξαρτώμενες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να ανατρέψεις τους συσχετισμούς πρέπει όπως λες να πείσεις. Αυτό είναι το ζητούμενο και για αυτό χρειάζεται η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος να "βάλει πλάτη", να απεγκλωβίσει τους εργαζόμενους από τον φόβο και την ανασφάλεια, να τους προσφέρει προοπτικές αγώνα που μπορούν να οδηγήσουν σε νίκες που θα αποσταθεροποιήσουν το αστικό σύστημα. Τότε, όταν οι εργαζόμενοι έχουν μπροστά τους έναν δρόμο ρήξης με ελπίδα και προοπτική, θα δούμε τις πραγματικές δυνατότητες του κινήματος. Κάποτε, δεν είναι πολύς καιρός, η Παπαρήγα είχε πει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιδράσουν άμεσα, αύριο θα είναι αργά. Αυτό το "αργά" έρχεται όλο και πιο κοντά και αν δεν θέλουμε να εξαφανιστεί το όποιο επαναστατικό ταξικό κίνημα, πρέπει να δράσουμε άμεσα με όλες τις μορφές πάλης και με πραγματικά προωθημένα αιτήματα. Ίσως τότε μας ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι. Άλλο δρόμο δεν βλέπω.
Σωστά μιλάς Cos. Είναι πραγματικά δύσκολα τα πράγματα κάτω στην εργατικη τάξη. απλώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος. πολλές φορές κι εγώ μελέτησα τη πρόταξη της πολιτικης οργάνωσης έναντι της συνδικαλιστικής όχι μόνο για τους λόγους που αναφέρεις αλλά και για το οτι είναι τόσο διασπασμένη η εργατικη τάξη σε μικροεπιχειρήσεις που "δεν τη βρίσκεις". όμως μια τέτοια κίνηση μπορεί να είναι μόνο προσωρινή και διαδικαστική. να πάνε δηλαδή αντί απο το συνδικάτο στην πολιτική απο την πολιτικη στο συνδικάτο. και να δεις που θα παρατηρηθούν προβλήματα σε μια τέτοια πορεία γιατί είναι πιο προφυλαγμένος χώρος ο πολιτικός απο τον συνδικαλιστκό. έτσι νομίζουμε δηλαδή. δεν γίνεται όμως να παραβλέψουμε οτι πρώτα πρέπει να οριμάζει η συνδικαλιστικη συνείδηση. και αυτό γιατί το άλμα προς το κκ είναι πάντα πολύ μεγάλο για "αγύμναστους" ανθρωπους. άλλο τωρα αν η αστικη νομιμότητα και οι πολιτικές κατακτήσεις μας το έκαναν ευκολότερο απο το άλμα στο σωματείο που είχε την απειλη και απόλυση απο τον εργοδότη. αντιφάσεις εποχής που θα εξαλειφθούν σύντομα...
ΑπάντησηΔιαγραφή