Συνταξιούχοι εκμεταλλευτές εργατών;

Ποιός αγόρασε και ποιός θα εκμετελλεύεται το "Ελ. Βενιζέλος";

Μέρος 1^ο: Η καπιταλιστική διάβρωση των κοινωνικών δομών.

Θα έλεγε κανείς ότι εξ ορισμού το να κατηγορήσεις τους συνταξιούχους για εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης και των λαών είναι κάτι ανάρμοστο και ασυμβίβαστο. Κι όμως είναι κάτι που προωθείται κατά κόρο παρότι η υποψία εκμετάλλευσης πνίγεται κάτω από την έννοια του «καλού σκοπού»!

 

Πριν 20 χρόνια άρχισε μια μεγάλη διαμάχη για το αν τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης πρέπει ή όχι να επενδύουν σε μετοχές και ομόλογα τα αποθεματικά τους. Το δέλεαρ ήταν ότι η οικονομία αναπτύσσεται και κάθε επένδυση σε μετοχές θα φέρει... κέρδη!

Όταν μάλιστα είναι συνδυασμένων μετοχών εταιρειών  θα αυξάνεται σταθερά και το επενδυμένο αποθεματικό άρα και η δυνατότητα  να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι αυξημένες συντάξεις. «Καλός σκοπός» από πρώτη άποψη!  

Επί πλέον η κυβέρνηση ήθελε έτσι, μετατρέποντας τα ταμεία σε καπιταλιστές, να τα φορτώσει ολάκερη την ευθύνη για τη μελλοντική πορεία των αποθεματικών με τη δικαιολογία ότι τα διαχειρίστηκαν κακώς και δεν επένδυσαν σε "καλά χαρτιά"  παρότι τα χαρτιά τα αγόραζαν κατ' εντολή!

Στον προβληματισμό των συνδικαλιστών επικράτησαν δύο θέσεις. Η μία ήταν αφορούσε τον υπολογισμό αν θα κέρδιζαν τα ταμεία από την επένδυση σε μετοχές και η άλλη ήταν θέση άρνησης, «δεν επενδύουμε δεν διακινδυνεύουμε» το όποιο αποτέλεσμα.

Οι θέσεις των φιλοκυβερνητικών και φιλο-ΕΕ συνδικαλιστών ήταν φυσικά υπέρ της επένδυσης σε μετοχές και ομόλογα. Η θέση της αριστεράς, κατά κύριο λόγο του ΚΚΕ, ήταν «καμία μετοχή, όλα τα αποθεματικά να τα εγγυηθεί το κράτος για μια ανθρώπινη σύνταξη».

Υπήρχε όμως και μια Τρίτη θέση άρνησης των μετοχών, των ομολόγων ακόμη και του τόκου που ήταν θέση αρχής χωρίς τελικά να εμφανιστεί και πολύ. Η θέση αυτή έλεγε ότι οι συνταξιούχοι δεν ανήκουν στους εκμεταλλευτές του λαού και δεν δέχονται να αποσπούν υπεραξία από τους εργαζόμενους με οποιαδήποτε μορφή, μετατρεπόμενοι σε συλλογικοί κεφαλαιοκράτες. Δεν θέλουν μεγαλύτερες συντάξεις προερχόμενες από κλοπή υπεραξίας και υπερεργασίας άλλων. Η θέση ήταν ότι τα αποθεματικά πρέπει να τα κατέχει και τα εγγυάται το κράτος και με βάση το ύψος τους σε κάθε στιγμή να αντιστοιχούνται στη αύξηση του ΑΕΠ και έτσι θα αποδίδονταν πίσω ως συντάξεις με βάση την αύξηση του ΑΕΠ. Αν δηλαδή μια επένδυση το 1990 ήταν στο 100, στο 100 ήταν και το  ΑΕΠ. Σε 20 χρόνια η ποσοστιαία αύξηση του ΑΕΠ με ίδιους όρους, θα ήταν η αύξηση του αποθεματικού. Έτσι από άποψη πραγματικής αξίας (σταθερών τιμών) το αποθεματικό ούτε αυξάνονταν ούτε μειώνονταν και οι συνταξιούχοι λάμβαναν συντάξεις αναλόγως των εισφορών πέρα από την υποχρέωση του κράτους να επιτελεί το κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης καλύπτοντας από τη φορολογία των κερδών, δηλαδή από την κλεμμένη εργασία (υπεραξία) των εργαζομένων, ένα μέρος των συντάξεων με κοινωνικά κριτήρια. 

Τελικά η κυβέρνηση θεσμοθέτησε την επένδυση σε μετοχές και ομόλογα ενώ δέσμευε όλα τα ταμειακά αποθεματικά που δεν χρησιμοποιούνταν επί δύο μήνες και δεν αγοράζονταν με αυτά μετοχές και τα έβαζε σε ένα κοινό ταμείο κρατικών και κοινωνικών φορέων στην τράπεζα Ελλάδος η οποία τα επένδυε κατά βούληση και απλώς ενημέρωνε τους δικαιούχους για την άνοδο ή πτώση των αποθεματικών τους με βάση τις αυξομειώσεις του «καλαθιού» μετοχών και ομολόγων που κατείχε στο όνομά τους!

Δεν χρειάζεται εδώ να πούμε τι έγινε και πόσα δισεκατομμύρια πήγαν σε κατ εντολή αποθέσεις αλλά αρκεί να πούμε ότι τελικά όλα τα αποθεματικά βρέθηκαν στο 1/5 περίπου της αξίας τους! Ομοίως και τα ομόλογα και μετοχές που αγόρασαν «ελεύθερα» τα ταμεία.

Αυτό δεν διέφερε καθόλου από την παλιότερη αναγκαστική κατάθεση των αποθεματικών ατόκως στην τράπεζα της Ελλάδος η οποία σε συνέχεια τα έδινε ως «θαλασσοδάνεια» στους μεταπολεμικούς κεφαλαιοκράτες στο όνομα της ανάπτυξης και με την υπόσχεση ότι η ανάπτυξη των επιχειρήσεων θα εξασφαλίσει τις συντάξεις από τους φόρους των εταιρειών έστω και αν δεν υπάρχουν αποθεματικά.

Και στις δύο περιπτώσεις τα αποθεματικά εξαφανίστηκαν και οι συντάξεις μειώθηκαν και θα συνεχίζουν να μειώνονται μέχρι του… εγγυημένου ποσού των 380 ευρώ!

Μέρος 2^ο: η εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη

Γιατί όμως γίνεται αυτή η μακρά και «περίεργη» εισαγωγή;

Η αφορμή δόθηκε από την είδηση ότι η μονάδα των αεροδρομίων της Hochtief πωλήθηκε έναντι 1,1 δισ. ευρώ στην PSP Investments. Μέσα στη «μονάδα» συμπεριλαμβάνεται και το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος». Το νέο δεν θα είχε μεγαλύτερη σημασία από την συναλλαγή κεφαλαιοκρατών με θύματα εκμετάλλευσης πάντα τους λαούς και μόνο ως τέτοιο θα έπρεπε να εξετασθεί.

Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι η PSP Investments είναι θυγατρική του δημοσίου επενδυτικού ταμείου συντάξεων του Καναδά! Με άλλα λόγια το Ταμείο συντάξεων των καναδών εργαζομένων μετατράπηκε σε κανονικό καπιταλιστή και ληστεύει (εκμεταλλεύεται) άλλους εργαζόμενους και λαούς ανά τον κόσμο «για να έχουν καλές συντάξεις οι καναδοί συνταξιούχοι»!

Και μόνο η αποκάλυψη αυτής της ουσίας και της ανώμαλης καπιταλιστικής διάβρωσης των ασφαλιστικών ταμείων προκαλεί ανατριχίλα. Φανερώνει δε μέχρι πού το καπιταλιστικό σύστημα έχει διαβρώσει όλες τις κοινωνικές δομές και το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» με τρόπο που να τα μετατρέπει σε  αιμοσταγείς βρικόλακες (κεφάλαια) που αποζητούν περισσότερο αίμα για να υπάρξουν και να αναπτυχθούν. 

 

Δεν γνωρίσουμε αν γνωρίζουν οι καναδοί εργαζόμενοι τη μετατροπή των εισφορών τους σε εκμεταλλευτικό κεφάλαιο και κατά πόσο χαίρονται από τα κέρδη του που δεν είναι άλλο από κλεμμένος ιδρώτας (υπεραξία) άλλων εργαζομένων. Ούτε γνωρίζουμε αν θα ήθελαν αυτοί να είναι εκμεταλλευόμενοι από άλλους εργαζόμενους που με το κεφαλαιακό αποθεματικό τους αγόραζαν τις εταιρείες τους και τους έβαζαν να δουλεύουν γι αυτούς. Όπως και να είναι όμως το πράγμα, στο παιχνίδι του καπιταλισμού μόνο σχέσεις εκμετάλλευσης μπορούν να στηθούν όταν τα αποθεματικά μετατρέπονται σε κεφάλαιο. Αυτό είναι που προσπαθούν να κρύψουν όλοι οι αστοί κάτω από την ιδέα ότι αφού θα κερδίσουν οι συνταξιούχοι η όποια εκμετάλλευση είναι… ηθική!

Η απάντηση σε κάθε είδους δολώματα προς τους ασφαλισμένους για  να μετατρέψουν τα αποθεματικά τους σε κεφάλαιο με σκοπό να πλουτίσει το ταμείο τους από την εκμετάλλευση ξένων εργατών είναι μία και μόνη: όχι δεν θέλουμε ούτε να μας εκμεταλλεύονται για να αυξηθούν οι συντάξεις των άλλων ούτε εμείς θέλουμε να εκμεταλλευόμαστε άλλους εργάτες για να αυξηθούν οι δικές μας συντάξεις. Όλοι οι εργαζόμενοι είναι ίσοι και αλληλέγγυοι και αρνούνται ο ένας να εκμεταλλεύεται τον άλλον προς δόξαν της διαιώνισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της εισχώρησής της στα βάθη της εργατικής ψυχής. Οι εργαζόμενοι και οι ασφαλισμένοι δεν θα μετατραπούν σε κρέας του καπιταλιστικού κανιβαλισμού.

Όσο για την PSP Investments είναι βέβαιο ότι δεν θα διαφέρει καθόλου από την προκάτοχό της Hochtief και θα δούμε να συνεχίζεται η αποικιακή εκμετάλλευση του ελληνικού αεροδρομίου μαζί με τους εργαζόμενους και τους ταξιδιώτες φυσικά. Καμία διαφορά δεν υπάρχει στην εκμετάλλευση των κεφαλαίων όπως και να τα ονομάσουμε, όποιος και αν τα κατέχει.

ΥΓ. οι τελευταίες αφόρητες πιέσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία με συνηγορία εργοδοτικών συνδικαλιστών της ΟΤΟΕ να αγοράσουν μετοχές της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών  «για να μείνουν ελληνικές» πέρα από τη γελοιότητα περί καλού ελληνικού και κακού ξένου κεφαλαίου, στην ουσία απαιτεί να γίνουν τα ταμεία περισσότερο καπιταλιστές εκμεταλλευτές επενδύοντας όπως κάθε καπιταλιστής και προσδοκώντας κέρδη από τη κλεμμένη εργασία των εργαζομένων και της εργασίας των μικρομεσαίων όσον αφορά τον ΟΑΕΕ. Το ότι στο τέλος σκοπός της κυβέρνησης είναι να αρπάξει τα αποθεματικά για άλλη μια φορά και να τα χαρίσει στους τραπεζίτες με διάφορες μέθοδες που θα ακολουθήσουν όπως και τις προηγούμενες φορές, δεν αναιρεί το γεγονός ότι μετατρέπουν ταμεία κοινωνικής ασφάλισης σε συλλογικούς (χαμένους) καπιταλιστές.