ΟΙ «ΙΔΕΟΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ»

Είναι πάντα οδυνηρό να βλέπεις ανθρώπους που μέχρι χθες δούλευαν για την διαμόρφωση μιας νέας συνείδησης στην εργατική τάξη και στον λαό και ξαφνικά να περνάνε αντικειμενικά και με «καλές προθέσεις για σένα» στην αντίπερα όχθη σαν να λένε «σου έλεγα ψέματα».

Ο λόγος για το κείμενο ενός, συμπαθούς κατά τα άλλα, δημοσιογράφου, του Κυριάκου Ζηλάκου, που απολύθηκε από τον Ριζοσπάστη. Δεν μπαίνω στα εσωτερικά του Ριζοσπάστη ούτε σε λεπτομέρειες για το τι ακριβώς γίνεται εκεί μέσα, άλλωστε δεν ξέρω. Εκείνο στο οποίο στέκομαι είναι η πολιτική διάσταση του κειμένου και αυτό που φανερά ή κρυφά πάει να περάσει. Είναι ένα καθαρά πολιτικό κείμενο που κρύβεται πίσω από το «εργατικό δίκαιο». Κάνει πχ ότι δεν καταλαβαίνει πως τα οικονομικά του Ριζοσπάστη και του ΚΚΕ είναι σε κακό χάλι και προσπαθεί να τον παρουσιάσει σαν μια εταιρεία που κολυμπάει σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα τα οποία δεν ξέρει τι να τα κάνει! Μαζί με αυτό και τα σχόλιά του περί δημοκρατίας κλπ στο εσωτερικό του σαν τώρα να ανακαλύφθηκε και επί 30 χρόνια να μην το είχε ακούσει.

Η χρήση απαράδεκτων φράσεων περισσεύει.

Να μια αυτοαποκαλυπτική φράση: «Το πιο αισχρό στοιχείο αυτής της άθλιας προπαγάνδας που κάνουν (το ΚΚΕ και ο Ριζοσπάστης) είναι ότι επιχειρούν να χρεώσουν στους ανθρώπους που απολύουν και στους άλλους που κρατάνε απλήρωτους για 7 μήνες, προθέσεις για… υπονομευτική δουλειά κατά του Ριζοσπάστη και κατά του ΚΚΕ». Πόσο μη άθλια είναι άραγε αυτή η φρασεολογία και πόσο μη υπονομευτική είναι όταν αποτελεί τροφοδοσία πυρομαχικών στην αντικκκέ προπαγάνδα της αστικής τάξης; 

 

Ο καθένας μπορεί να κάνει κριτική στο ΚΚΕ, άλλος μαρξιστική και άλλος αστική. Όμως κάθε κριτική έχει και την κριτική της. Το ότι κάποιος απολύεται δεν δικαιώνει κάθε είδους κριτική. Για όσους μάλιστα θεωρούν τον εαυτό τους κομμουνιστή αυτό ισχύει πολύ περισσότερο και εξ αρχής θα έπρεπε να διαχωρίσουν το ατομικό και ανθρώπινο που είναι η απώλεια της εργασίας με οδυνηρές συνέπειες, από την ιδεολογία, το κόμμα και την πολιτική στάση τους. Όταν όλα τα εξαρτούν από το ατομικό συμφέρον που πραγματικά θίχτηκε, τότε δυστυχώς περνάνε στην αντίπερα όχθη και κάνουν αντικκέ πόλεμο χωρίς αρχές θέτοντας το ατομικό συμφέρον τους πάνω απ όλα.

Δεν θα έλεγα ποτέ ότι η απόλυση είναι κάτι που πρέπει να αφήνεις ασχολίαστο όταν σου συμβαίνει. Πρόκειται για τη ζωή σου. Δικαίως διαμαρτύρεσαι ακόμη και αν πρόκειται για τον Ριζοσπάστη που «δεν έχει μία» αλλά είναι υποκριτικό να τον κριτικάρεις όπως όταν ήσουν στο Ριζοσπάστη κριτικάριζες τις απολύσεις του κεφαλαίου και τις νομοτέλειες του καπιταλισμού περί εφεδρικού στρατού.  Δεν εξαργυρώνεις ποτέ φτηνιάρικα την ιδεολογία  σου με την απόλυση. Αν το κάνεις σημαίνει απλά ότι δεν έχεις ιδεολογία και κακώς, κάκιστα ήσουν στον Ριζοσπάστη και παρίστανες τον ιδεολόγο αποκρύβοντας το μικροαστικό ατομικό συμφέρον σου. Δεν θα σε κατηγορήσω γιατί δεν πίστευες στην μαρξιστική ιδεολογία αλλά γιατί έκρυβες ότι δεν την πίστευες και αντάλλασσες το ψέμα με τον μισθό που όσο δινόταν, το ψέμα διαρκούσε! Ήσουν δηλαδή ένας… «πληρωμένος ιδεολόγος» χωρίς ιδεολογία! Απίστευτα πράγματα!

Διδάγματα

Παρόμοια κείμενα, δεν είναι το πρώτο των απολυμένων, παρότι κινιούνται σε καλυμμένο και εργατίστικο λόγο, μου φέρνουν σειρά από πολιτικούς συνειρμούς που η ιστορία μας διδάσκει.

-Τα κείμενα των διασπαστών του 1968 είχαν πληθώρα επιχειρημάτων όμοια με τα κείμενα των απολυμένων. Είχαν εντελώς «καλές και κομμουνιστικές προθέσεις» για την καλή λειτουργία του ΚΚΕ και είχαν πολλές καλές και ηθικές ιδέες. Καλύτερα να μη πως που κατέληξαν όλοι αυτοί.

-Πολλοί δημοσιογράφοι του «Ρ» που κατά καιρούς έφευγαν με όρους σύγκρουσης, παρόμοια επιχειρήματα χρησιμοποιούσαν και φαινόταν και πολύ πιστευτά στην αρχή. Όταν κάποιος διαπίστωνε, εκ των υστέρων, ότι ήταν απλά οι εξετάσεις προς την αστική τάξη για να πιάσουν δουλειά και έπιαναν καταλήγοντας μάλιστα ορισμένοι σε πληρωμένο αντικομουνισμό, καταλάβαινε ότι καμία σχέση δεν είχαν όσα έλεγαν με το δήθεν δίκαιο που τους έπνιγε. Το να λες «αλήθειες» που θέλει να ακούσει η αστική τάξη και που έχει προετοιμάσει την κοινή γνώμη να τις ακούσουν σαν αυταπόδεικτες «αλήθειες» ακόμη και όταν πατάνε σε υπαρκτά προβλήματα πολιτικής και συμπεριφοράς μέσα στο κόμμα, δεν αποτελούν τεκμήριο δικαιολογίας κάθε επίθεσης κατά του ΚΚΕ.

-«Αλήθειες» παρόμοιου τύπου έχουν πει πολλά στελέχη του ΚΚΕ όταν όμως έφυγαν. Ακόμη και ο πρ. ΓΓ, ο Γ. Φαράκος, τα είπε σαν να ήταν περαστικός παρατηρητής από το κόμμα. Η κατάληξή του ήταν γνωστή. Έγινε το πτώμα του ΚΚΕ που με περίσσια χαρά περιέφεραν με τιμές τα αστικά μέσα ενημέρωσης σε όλη τη χώρα.

 

Μια παρατήρηση για τον εθελοντισμό:

Το μίσος και η απαξία που αποπνέει το κείμενο του Κ.Ζ. για την εθελοντική εργασία των κομμουνιστών στον Ριζοσπάστη και στο κόμμα δείχνει ακριβώς το διαζύγιο που έχει πάρει από την κομμουνιστική ιδεολογία. Δεν καταλαβαίνει τι θα πει εθελοντισμός στο κόμμα και όλα τα ανταλλάσσει με μισθό! Ούτε καν ξέρει ότι ο εθελοντισμός των κομμουνιστών και των εργατών ήταν αυτός που στήριζε την εφημερίδα που δούλευε τόσα χρόνια. Όλα τα υποτάσσει στο χρηματικό δούναι και λαβείν.

Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τις τεράστιες μεταβολές που γίνονται ραγδαία με αφορμή την καπιταλιστική κρίση και στο κομμουνιστικό κίνημα. Δεν υπάρχουν οι προηγούμενες προϋποθέσεις λειτουργίας και πρέπει να περάσουμε σε κόμμα νέου τύπου σε κατάσταση καπιταλιστικής κρίσης και ολομέτωπης επίθεσης της αστικής τάξης.

Σε παλιότερη ανάρτηση (Η Τυποεκδοτική και το "κόμμα νέου τύπου" ) έγραφα: «Ας μη μιλάμε λοιπόν μόνο με λύπη ή ενοχή για την τυπεκδοτική. Ούτε να απολογούμαστε. Ας δούμε ότι είναι συνέπεια μεν της κρίσης αλλά και μέρος της αναγκαίας, από τις συνθήκες, αλλαγής στο κομμουνιστικό κίνημα. Από τις ανάγκες περάσματος σε ένα κόμμα που η δράση του στηρίζεται πλέον στην επαναστατική προσφορά μέχρι θυσίας και όχι στους κανόνες εργασίας, γραφειοκρατίας και νομιμότητας άλλης εποχής. Από δω και πέρα όποιος θέλει να προσφέρει θα προσφέρει έξω από τους παλιούς κανόνες. Έξω από τις λογικές της αστικής νομιμότητας.  Η ύπαρξη του κόμματος νέου τύπου δεν μπορεί να εξαρτάται από τις αστικές συνθήκες αλλά από τις συνθήκες της εργατικής τάξης. Έτσι αναγεννιέται το επαναστατικό υποκείμενο της εργατικής τάξης όταν αλλάζουν οι εποχές ώστε να είναι πάντα ΕΤΟΙΜΟ ΓΙΑ ΟΛΑ».

Αυτό χωρίς εθελοντισμό δεν γίνεται.

Διευκρίνιση για τον εθελοντισμό:

Δεν είμαι ούτε υπήρξα μέλος του ΚΚΕ, δεν έχω σχέση με την ηγεσία του, δεν παρέλειψα ποτέ να ασκήσω σκληρή μαρξιστική κριτική όταν θεωρούσα λάθος κάποιες πολιτικές και επιλογές του και δεν προσδοκώ καμία «καρέκλα» στο ΚΚΕ. Όμως 50 χρόνια παλεύω μαζί του, αγωνίζομαι εθελοντικά, πέρασα πολλά βάσανα μαζί του, δεν μου χρωστάει τίποτα, του χρωστάω πολλά και δεν έχω κανένα σκοπό να μη δουλέψω εθελοντικά για να σταθούν στα πόδια τους ο Ριζοσπάστης και το ΚΚΕ, ούτε να μη θυσιάσω και τη ζωή μου, αν χρειαστεί, για να τα υπερασπίσω μαζί με  τα ιδανικά μου που είναι κομμουνιστικά. Ο εθελοντισμός στο ΚΚΕ υπήρχε πάντα και ήταν αυτός και μόνο αυτός που το έκανε ηρωικό κόμμα. Δεν το έκαναν οι «ιδεολόγοι του μισθού».

Το κείμενο του  Ζ.Κ. και σχετικό άρθρο του Ριζοσπάστη εδώ:

http://www.lifo.gr/now/media/23659

ΥΓ. Ανεξάρτητα από όλ’ αυτά, νομίζω ότι το ΚΚΕ πρέπει να διεξάγει μια ΕΚΤΑΚΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ για τη στήριξη του Ριζοσπάστη, μιας ιστορικής εφημερίδας με μεγάλη προσφορά και ανυπολόγιστες θυσίες υπέρ του ελληνικού λαού και της εργατικής τάξης. Πολλοί είναι εκείνοι που θα δώσουν από το υστέρημά τους, ανεξάρτητα αν ψηφίζουν ή όχι ΚΚΕ. Όλοι σχεδόν αναγνωρίζουν την προσφορά του πλην της πλουτοκρατίας. Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο οικονομικό μέρος των οφειλών του και να μείνει μόνο το πολιτικό.