Ο Ράιχενμπαχ, ο Λάπαμ και οι δευτεροκλασάτοι υποτακτικοί (*)

• Ένα ζήτημα αρχών

Πως θα λύσουν τα προβλήματα τους οι μικρομεσαίοι και γενικότερα οι εργαζόμενες τάξεις και στρώματα και σε ποια πολιτική εξουσία πρέπει να απευθυνθούν; Από το ξέσπασμα της κρίσης τέθηκε αμέσως ένα σοβαρό ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας γύρω από το ποια είναι η εξουσία που θα λύσει τα προβλήματα της κρίσης, του χρέους και της ανάπτυξης: η ελληνική κυβέρνηση ή η ΕΕ, το ΔΝΤ και τέλος η τρόικα που συγκρότησαν;

Όσο και αν αυτό φαίνεται «μεγάλη πολιτική» για μικρομεσαίους, μας αγγίζει άμεσα γιατί τα μέτρα που ελήφθησαν τελικά ήταν μέτρα που επέβαλε το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις δια μέσου του ΔΝΤ και της ΕΕ. Είναι προφανές ότι για τις ελληνικές κυβερνήσεις δεν τέθηκε καν το δίλημμα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» γιατί απ ό,τι απέδειξαν εμπράκτως με τα μνημόνια, τα μέτρα και τους νόμους, δεν ξεχωρίζουν καθόλου τον εαυτό τους και τη τάξη που εκπροσωπούν από τους ντόπιους και ξένους δανειστές κεφαλαιοκράτες.

Το να δανείζεσαι δισεκατομμύρια για να τα δόσεις στο τραπεζικό κεφάλαιο και να τα χρεώνεις στον ελληνικό λαό συνοδεύοντας την υπογραφή σου με παραίτηση από κάθε ασυλία της δημόσιας περιουσίας και με αποδοχή του αγγλικού δικαίου αντί του ελληνικού, παραπέμπει σε αποικιοκρατικές και όχι σε εκλεγμένες από τον λαό κυβερνήσεις για να μη πάμε σε χειρότερους χαρακτηρισμούς που παραπέμπουν στην κατοχή και στον εμφύλιο.

Οι αποκαλύψεις της κας Μπενάκη.

Το δράμα είναι ότι τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται πλήρως είτε από την κυβέρνηση είτε από το μεγάλο κεφάλαιο εξυμνούν χρόνια τώρα την εκχώρηση των εθνικών εξουσιών στα όργανα και τις δυνάμεις της ΕΕ που επιβάλουν στη χώρα μας τις πολιτικές τους. Στα πλαίσια αυτού του επικοινωνιακού έλεγχου είναι και το «πνίξιμο» της σχετικής ομιλίας της Προέδρου της Βουλής κας Άννας Ψαρούδα - Μπενάκη όταν, το 2005,  κατά την ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια αποκάλυψε το πλαίσιο των δεινών που έρχονται:

«Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

Αν προσέξουμε τη λεπτομέρεια η κ Μπενάκη «τα είπε όλα». Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί κάτι που υμνούν για τόσο καλό πρέπει να μας φέρει τόσα δεινά που ξεκινούν από την παραβίαση δικαιωμάτων, αρχών και εξουσιών και  φτάνουν μέχρι «νέες μορφές διακυβέρνησης» που σήμερα τις βλέπουμε στο πρόσωπο της τρόικας και του κυβερνητικού αυταρχισμού και αύριο κανένας δεν ξέρει σε ποιο αυταρχικό – κρυπτο-φασιστικό μόρφωμα. Φυσικά όλα με καλές προθέσεις γίνονταν και έτσι υμνούνται από τους προσκυνημένους αλλά στο τέλος κατέληγαν πάντα σε βάρος του ελληνικού λαού. Πάντως μετά από αυτή την δήλωση η κα Μπενάκη, ένας δικός τους άνθρωπος, τιμωρήθηκε με πλήρη αποσιώπηση της ύπαρξής της.

Το τι έγινε φυσικά στην πράξη όλοι το βλέπουμε. Μια ξένη επικυριαρχία καθορίζει τα πάντα με πλήρη συνεργασία των ελληνικών κυβερνήσεων οι οποίες βέβαια δεν εκλέγονται με πρόγραμμα τα μνημόνια και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ντόπιας και διεθνούς αστικής τάξης αλλά στη συνέχεια αυτό ακριβώς κάνουν.

 

Η ΕΣΕΕ  και η ΓΣΕΒΕΕ

Αφορμή για τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιες πολιτικές ιδεοληψίες αλλά η ανάγνωση μιας επιστολής της ΕΣΕΕ προς τον Υπουργό Εργασίας, κ. Ιωάννη Βρούτση στις 20.2.2013 στην οποία περίπου με «περηφάνια» του αναγγέλλει, υπερπηδώντας τον και απαξιώνοντάς τον, ότι έθεσε υπόψη του εγκάθετου της ΕΕ κ. Ράιχεμπαχ θέματα εντελώς εσωτερικά και στη δικαιοδοσία της ελληνικής κυβέρνησης με την παράκληση να τα λύσει αυτός! Μάλιστα αποκαλύπτει ότι την επιστολή υπέγραψαν οι Πρόεδροι της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ σαν αυτό να μην είναι πρόσημο εξευτελισμού αλλά πρόσημο επαίνου. Χωρίς ίχνος ντροπής γράφουν:

«Στο πλαίσιο αυτό, σας γνωστοποιούμε (στον κ. Βρούτση) επιστολή που οι Πρόεδροι ΕΣΕΕ και ΓΣΕΒΕΕ απέστειλαν προς τον επικεφαλής της Task Force κ. Horst Reichenbach, ζητώντας τη συνδρομή του για την επαναδραστηριοποίηση των ληξιπρόθεσμων οφειλετών του ΟΑΕΕ, μέσω του «παγώματος» των ληξιπρόθεσμων οφειλών και την επανέναρξη της ενημερότητάς τους, ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία…»

Σημειώνουμε ότι τα θέματα αυτά αφού τα έθεσαν πρώτα στον Ράιχεμπαχ, τα έθεσαν κατόπιν στον ψευδεπίγραφο «κοινωνικό διάλογο»!

Μήπως δεν κατάλαβαν οι άνθρωποι, εκλεγμένοι συνδικαλιστές, τι έκαναν ή μήπως ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν και απλώς νομιμοποίησαν στον χώρο των επαγγελματοβιοτεχνών την υπερεξουσία των εγκαθέτων της ΕΕ και της τρόικας έναντι της ελληνικής κυβέρνησης; Σαφώς είναι το δεύτερο. Στην ουσία αυτή η επιστολή σημαίνει ότι αναγνωρίζουν και νομιμοποιούν την κατάλυση της ελληνικής εξουσίας και την ανάληψή της από ξένους εγκάθετους. Καμιά άλλη ερμηνεία δεν χωράει.

Πως όμως να λυθούν τα προβλήματα των επαγγελματοβιοτεχνών όταν ζητάμε προσκυνώντας λύσεις από αυτούς που τα δημιουργούν με τις πολιτικές που επιβάλλουν;

Ράιχενμπαχ και Λάπαμ. Επανάληψη της ιστορίας;

Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε σαν φάρσα είτε σαν τραγωδία. Εδώ έχουμε και την ιστορία και την επανάληψή της, πραγματική τραγωδία.

Τον κ. Λάπαμ φυσικά δεν τον ξέρει κανείς παρά μόνο ελάχιστοι που έζησαν την φρίκη του μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος. Ε, λοιπόν αυτός ο κύριος Λάπαμ ήταν ο Ράιχεμπαχ του 1951 ως επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής η οποία ήταν η τρόικα της εποχής που είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα και κατάργησε κάθε ελληνική εξουσία επιβάλλοντας σκληρά οικονομικά, και όχι μόνο, μέτρα.

Αντί να εναντιωθούν οι πάντες σε αυτή την υπερεξουσία του Αμερικανού βρέθηκαν δυστυχώς και τότε πολλοί που όχι μόνο την υμνούσαν αλλά την αναγνώριζαν επισήμως. Και όσον αφορά τον χώρο μας, τον χώρο των επαγγελματοβιοτεχνών, άνθρωποι της ίδιας αντίληψης με τους σημερινούς της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ το έκαναν. Κατά διαβολική σύμπτωση μάλιστα και τότε με αφορμή ένα ασφαλιστικό πρόβλημα αποκαλύφθηκε πόσο βαθιά είχε προχωρήσει η υποταγή τους. Διαβάζουμε λοιπόν στην εφημερίδα «Το ΜΕΛΛΟΝ Επαγγελματιών - Βιοτεχνών» της 13.5.1951 και στο Δελτίο του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθήνας τ. Ιουνίου 1951, τα εξής αποκαλυπτικά που ταιριάζουν απόλυτα στην ενέργεια που αναφέραμε παραπάνω:

«Εν συνεχεία (της συσκέψεως στο υπουργείο Εργασίας με τον υπουργό κ. Μπακατσέλο, αντιπροσωπειών των Επαγγελματικών και Βιοτεχνικών Επιμελητηρίων, της ΓΣΕΕ και εκπρόσωπο της Αμερικανικής Αποστολής για τη ρύθμιση του νομοσχεδίου του ΙΚΑ και του Ταμείου Ανεργίας) ό κ. Χαλκιαδάκης (πρόεδρος Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθήνας και κορυφαίο στέλεχος της τότε ΓΣΕΒΕ, η ΕΣΕΕ δεν υπήρχε) συνοδευόμενος και από εκπρόσωπο τηs Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ) επεσκέφθησαν τον κ. Λάπαμ αρχηγόν τής εν Ελλάδι Αμερικανικής Aποστολής και ετόνισαν είς τούτον τήν ανάγκην όπως η Αποστολή άρη τάς αντιρρήσεις επί τού Νομοσχεδίου καί εγκρίνη τήν δημοσίευσίν του. Ο κ. Λάπαμ απαντών εδήλωσεν ότι ή καθυστέρησις τής εγκρίσεως δέν οφείλεται είς άλλον λόγον εί μη μόνον είς την προσπάθειαν εξευρέσεως καλυτέρου τρόπου εφαρμογής του. Εφ’ όσον όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος άπό τον προτεινόμενον και έφ’ όσον οι εκπρόσωποι των Εργοδοτών και των Εργατών είναι σύμφωνοι, θα δώση εντολήν είς τάς Υπηρεσίας τής Αποστολής να εγκρίνουν το εν’ λόγω Νομοσχέδιον.» Ο κ. Χαλκιαδάκης μάλιστα σε άρθρο του ανέφερε ότι «η επίλυσις των ζητημάτων της τάξεως εξαρτάται κατά κύριον λόγον από τους αμερικανούς». Ακριβώς όπως σήμερα αναγνωρίζουν οι ηγεσίες της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ την εξουσία της τρόικας! Καμιά διαφορά.

Κατά διαβολική σύμπτωση δε και τότε υπήρχε «κοινωνικός διάλογος» και ο κ Λάπαμ παρέπεμπε σε αυτόν ενώ ήξερε καλά ότι ο ίδιος δημιουργούσε τα προβλήματα.

Είναι λυπηρό σήμερα, 62 χρόνια μετά, να επαναλαμβάνονται οι ίδιες υποτακτικές συμπεριφορές και να προβάλλονται σαν… «έξυπνη κίνηση»! Αντί οι ηγεσίες της ΕΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ να οργανώσουν τους ΕΒΕ (μικρομεσαίους) κατά των εγκάθετων της ΕΕ και των κυβερνήσεων που επιβάλουν τις ταξικές πολιτικές της, αντί να ζητήσουν τη διαγραφή του χρέους και την κατάργηση των μνημονίων, των συμβάσεων και των νόμων τους, αντί να αναδείξουν σαν μόνη πηγή εξουσίας τον λαό και να υπερασπίσουν την εξουσία του με έξοδο από την ΕΕ, προσκυνούν, υμνούν και εκλιπαρούν τους εγκάθετους της ΕΕ!

Μετά οι μικρομεσαίοι αναρωτιούνται γιατί τόσα πολλά μέτρα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο έχουν επιπέσει στις πλάτες τους και αντί η χώρα να εξέρχεται από την κρίση βυθίζεται καθημερινά και περισσότερο σε αυτή. Αν δεν αντιμετωπίσουμε μέσα και έξω αυτούς που επιβάλουν και στηρίζουν τις εξοντωτικές ταξικές πολιτικές καμιά ελπίδα δεν υπάρχει για το μέλλον.

(*) Το κείμενο αποτελεί μέρος από άρθρο φίλου – συναγωνιστή μικρομεσαίου