Ο κανιβαλισμός της ισότητας

Φίλη μου ακούγοντας τα γεγονότα με την απεργία και την αλύγιστη και αγωνιστική στάση των εργαζομένων στο Μετρό που ζητάνε να είναι εκτός ενιαίου μισθολογίου, εξανέστη.

-Μα είναι δυνατόν; Εμάς δηλαδή, οι άλλοι του Δημοσίου, γιατί μας έκοψαν το μισθό και μας τον έφτασαν στα 1.000 ευρώ; Γιατί αυτοί να παίρνουν 1.500; Ισότητα είναι αυτή;

-Μα της λέω έχουν πτυχία, δουλεύουν στο υπόγειο…

-Να πάρουν όσα όλοι στα 1.000 ευρώ και αν έχουν πτυχίο να πάρουν και το 5%! Αυτό θα πει ενιαίο μισθολόγιο!

Το ξανασκέφτηκα. Είχε δίκαιο η φίλη. Για ισότητα δεν παλεύουν οι εργαζόμενοι;

Μετά μου ήρθε μια αναλαμπή. Θυμήθηκα έναν εργάτη στο λεωφορείο που έλεγε κάπως φωναχτά:

-Μα γιατί οι δημόσιοι να παίρνουν 1.000 και πάνω ευρώ και εμείς του ιδιωτικού τομέα μόνο 600; Να παίρνουν και αυτοί 600. Τι θα πει ενιαίο μισθολόγιο που δεν είναι ενιαίο για δημόσιους και ιδιωτικούς; Δεν είμαστε ίσοι οι εργαζόμενοι;

Ο εργάτης πράγματι είχε δίκαιο. Κανονικά έπρεπε να υπάρχει ένα μισθολόγιο για δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αυτό θα ήταν πράγματι ενιαίο μισθολόγιο.

Κάτι δεν μου πήγαινε όμως. Θυμήθηκα την έκθεση της τρόικας και του ΔΝΤ που έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν στα Βαλκάνια να έχουμε σε κάθε χώρα διαφορετικούς μισθούς. Όλοι οι εργαζόμενοι είναι ίδιοι και ίσοι(!) και για να έχουν ίσους όρους ανταγωνισμού πρέπει να παίρνουν όλοι μισθό Βουλγαρίας κάπου 200 ευρώ.

Σκέφτηκα και πάλι ότι αυτό είναι δίκαιο και αυτό σημαίνει ισότητα των εργαζομένων ανεξαρτήτως χώρας. Άλλωστε, όπως λένε οι κομμουνιστές, η εργατική τάξη είναι παγκόσμια και δεν χωρίζεται με σύνορα! Άρα η τρόικα και το ΔΝΤ έχουν δίκαιο! Δεν είναι δυνατόν ο Βούλγαρος και ο Ρουμάνος να παίρνουν 200 ευρώ και οι Έλληνες 600 και 1.000. Αυτό μάλιστα, είναι ο διεθνής ορισμός της ισότητας της εργατικής τάξης!

Ωστόσο κάτι πάλι με ενοχλούσε. Αποφάσισα να το ξανασκεφτώ. Ευτυχώς με βοήθησε ο πρώην υφυπουργός κ. Πέτρος Δούκας, που παρεμπιπτόντως καλείται να δικαιολογήσει κάτι εκατομμύρια που έχει χωρίς δικαιολογητικά, με εκείνο το μνημειώδες άρθρο του που πρότεινε να στρατευθούν σε τάγματα εργασίας οι άνεργοι και να δουλεύουν τζάμπα προσφέροντας στην κοινωνία. Έτσι και αλλιώς όταν κάθονται όχι μόνο αυτό είναι μήτηρ πάσης κακίας αλλά επί πλέον τρώνε φαγητό και πίνουν και νερό, χωρίς να δουλεύουν, αλλιώς πως ζουν;

Πολύ σωστός, λέω, ο κύριος Πέτρος!

Όμως και αυτή η πρόταση είχε πρόβλημα. Περιείχε την ανισότητα. Η σκέψη μου, ως λάτρης της ισότητας, αυτόματα πήγε λίγο παραπέρα. Γιατί να δουλεύουν μόνο οι άνεργοι τζάμπα; Να δουλεύουν όλοι οι εργαζόμενοι τζάμπα! Άλλωστε αυτό θα πει προσφορά στην κοινωνία. Επί πλέον οι εργάτες δεν ανήκουν στον εαυτό τους, το λένε και οι ίδιοι, ανήκουν στην κοινωνία. Άρα πρέπει να της προσφέρουν τα πάντα.

Θεώρησα αυτή την τελευταία μου σκέψη ως την κορυφαία αναλαμπή περί ισότητας και κοινωνικής προσφοράς της εργατικής τάξης.

Αυτή η ιδέα πηγαίνει ασορτί και με τον κομμουνισμό. Στον κομμουνισμό δεν λένε ότι οι εργαζόμενοι προσφέρουν στην κοινωνία ανάλογα με τις δυνάμεις τους; Δεν λένε ότι η εργασία τους είναι άμεσα κοινωνική; Δεν λένε ότι όλοι είναι ίσοι; Γιατί λοιπόν να περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία του κομμουνισμού που επαγγέλλεται το ΚΚΕ και να μην εφαρμόσουμε την ισότητα από τώρα;

Έμεινα κάγκελο! Γιατί άραγε;

Να γιατί πρέπει να επιστρατευθούν όλοι και όχι μόνο οι εργάτες του μετρό. Άλλωστε το είπε και ο Πρωθυπουργός: «εξαιρέσεις δεν κάνουνε σε κανένα»!

Μιλάμε για ξαφνική λατρεία της ιερής έννοιας της ισότητας από όλους!

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΒΕΒΑΙΑ.