Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις και πριν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός από το… θρίαμβο του «Νότου» των Ραχόι, Μόντι κατά του «Βορρά» της Μέρκελ κ.λ.π., η Μέρκελ και ο Μόντι τα βρήκαν μια χαρά πίσω από τις πλάτες των λαών! Αποκάλυψαν για μια ακόμη φορά ότι η «τεράστια» σύγκρουση «Βορρά – Νότου» δεν ήταν τίποτα άλλο από μια ψευδεπίγραφη σύγκρουση κεφαλαίων για λογαριασμό ποίου θα σφαγιαστούν οι λαοί Νότου και Βορρά.
Η είδηση λέει ότι οι Μόντι - Μέρκελ παρατώντας κάθε θέατρο περί αντιπαλότητας ανέλαβαν με «Ευθύνη και αλληλεγγύη» την «από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης»! Κάτι σαν το ελληνικό μαύρο μέτωπο δηλαδή σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Για να μη παραπλανόμαστε για την ουσία της θεατρικής διαφωνίας τους, η Γερμανίδα καγκελάριος δήλωσε ότι «Πάντα βρίσκω κοινό έδαφος με τον Μάριο» για να επιβεβαιώσει ο Μόντι ότι «πάντα ευχάριστες οι συναντήσεις με την Άνγκελα».
Αφού λοιπόν τα βρήκαν στο παρασκήνιο και έκοψαν τα νέα κοστούμια λιτότητας σε βάρος των λαών, άρχισαν ξανά την εξαπάτηση. Το κοινό μήνυμα «ενότητας» των εκπροσώπων των κεφαλαίων του Βορρά και του Νότου στην αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνης θύμισε κάτι από τίποτα: «Από κοινού θα υπερβούμε τις δυσκολίες» λέει ο Ιταλός πρωθυπουργός, με την Γερμανίδα καγκελάριο να αναγνωρίζει πως χωρίς ανάπτυξη στις χώρες που πλήττονται «η Γερμανία δεν θα μπορέσει να διατηρήσει την ευημερία της». Δούλεμα κανονικό δηλαδή.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός υπογράμμισε την αποφασιστικότητα με την οποία η Ιταλία εφαρμόζει μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης (όπως Σαμαράς) και τη βαρύτητα που δίνει η Ρώμη στη δημοσιονομική πειθαρχία. Στην ΕΕ, προσέθεσε, «θα πρέπει να αυξηθούν οι παρεμβάσεις για την ανάπτυξη και να δοθούν σαφείς κατευθύνσεις για τον περιορισμό των δαπανών» (όπως προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου).
Αποτιμώντας θετικά τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής, ο Μόντι ανέφερε πως «η ιταλική κυβέρνηση και άλλοι εταίροι, ζήτησαν να μην είναι απόντα και μέτρα για την χρηματοοικονομική σταθερότητα! Φυσικά δεν θα μπορούσε να ξεχάσει ποτέ το προσκύνημα στις «αγορές».
Η θεατρική παράσταση έληξε με την ανεστραμμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας στα λόγια της Μέρκελ: «Θέλουμε να ξεπεράσουμε μαζί τις δυσκολίες, μιλήσαμε και για τις τόσες μεταρρυθμίσεις που ενέκρινε η κυβέρνηση του Μάριο Μόντι, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Θα συνεχίσουμε τις συνομιλίες για ανταλλαγή εμπειριών, για την αύξηση της απασχόλησης, τη στήριξη των επιχειρήσεων και τη βελτίωση των υποδομών».
Θα θυμίσω εδώ τα πανηγύρια κάποιων, του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένου, http://giorgossarris.blogspot.gr/2012/07/blog-post_04.html που όχι μόνο ύμνησαν την «αντίσταση» Μόντι ως αντίσταση των λαών έναντι του γερμανικού κεφαλαίου(!) αλλά έκαναν και κριτική στην κυβέρνηση Σαμαρά γιατί δεν στάθηκε «παλικαρίσια» όπως ο Μόντι και απλώς προσκύνησε. «Να αξιοποιήσει η Ελλάδα της αποφάσεις της συνόδου κορυφής», έγραφε η Αυγή στις 30/6/2012! Τώρα που είναι ολοφάνερο το θέατρο σε βάρος των λαών τι έχουν να πουν; Όμως είναι γνωστό ιστορικά ότι ο οπορτουνισμός πάντα υποστήριζε τη μια μερίδα του κεφαλαίου εναντίον της άλλης, επιδείχνοντας «γενναίο» αντικομουνισμό και εδώ εξαντλούνταν ο… «αντικαπιταλιστικός» αγώνας του όπως είχε εκφραστεί και στις πλατείες.
.jpg)
Η "αριστερή" κριτική της "Αυγής" απαιτεί: "η Αθήνα να αξιοποιήσει τις αποφάσεις"! Ύμνοι σε μια μερίδα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου εναντίον της άλλης. Αυτή είναι η ελπίδα που δίνει η "αξιωματική αντιπολίτευση"; Αυτό το "αριστερό" μέτωπο απαιτούσαν απο το ΚΚΕ;
Όμως, όταν το κεφάλαιο τα βρίσκει με τους εκπροσώπους του και οι λαοί διασπώνται με τις προπαγάνδες και τις παραπλανητικές δηλώσεις των εκκολαπτόμενων «αριστερών» σωτήρων τι να περιμένει κανείς; Μήπως εξακολουθούν κάποιοι να τρίβουν και τώρα τα χέρια τους με το 4,5% του ΚΚΕ; Μήπως χαίρονται που απαλλάχθηκαν από την ενοχλητική και αποκαλυπτική κριτική του και που μένει ανοικτό το έδαφος στην «αξιωματική αντιπολίτευση» να υμνεί και να καλλιεργεί στο λαό φρούδες ελπίδες αποκόμισης κερδών από τις συγκρούσεις των κεφαλαίων για το πώς θα σφαγιάσουν καλύτερα τους λαούς;
Το κεφάλαιο τα βρίσκει. Οι λαοί όμως πότε θα τα βρουν για να ξεπετάξουν κάθε λαοπλάνο;
Ως προς το βαθμό που πλήττονται τα εθνικά συγκροτημένα κεφάλαια από την κρίση, δεν πιστεύεις ότι υπάρχει αυτή η διαμόρφωση Βορρά-Νότου στην Ε.Ε? Άσχετα με το ψέμα περί ''νίκης'' στη Σύνοδο του πρόσφατα αναγνωρισμένου ως...αριστερού Μόντυ. Με άλλα λόγια, πιστεύεις ότι μια έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε, θα ανοίγει ίσες δυνατότητες εξάπλωσης του εργατολαικού κινήματος σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, και Ιταλία-Ισπανία-Πορτογαλία? Η πραγματικότητα είναι ότι το ΔΝΤ είναι το μαντρόσκυλο που το φωνάζουν στον ''Νότο'' ή και την Ιρλανδία (ας ξεχάσουμε τον στενά γεωγραφικό προσδιορισμό).
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει ανισόμετρη ανάπτυξη και καταμερισμός εργασίας, υπάρχει ιεραρχία μεταξύ των ίδιων των εθνικά συγκροτημένων κεφαλαίων, και υπάρχει σύγκρουση των εθνικά συγκροτημένων κεφαλαίων στις δύο αυτές σφαίρες, στο βαθμό που υπάρχουν άλλωστε ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως μπροστά στον ταξικό κίνδυνο δεν ενοποιούνται όλοι σε ένα minimum συμφωνίας.
Κατά τα άλλα, εννοείται πως δεν υπάρχει φιλολαική λύση με ''συνομιλίες'' στην Ε.Ε και από Μόντιδες.
Ονειρμός,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό το σχόλιό σου αλλά οι απαντήσεις είναι πιο περίπλοκες απ ό,τι φαίνεται.
Πολύ πρόχειρα θα έλεγα ότι τα κεφάλαια δεν έχουν ούτε πατρίδα ούτε γεωγραφική βάση. Αντιθέτως η πατρίδες έχουν κεφάλαια για χάριν των οποίων μπορούν να σφάξουν τους λαούς τους. Αυτή η αλήθεια όταν αναστρέφεται φαίνεται σαν να έχουν τα κεφάλαια πατρίδα και να «ενώνονται» με τους λαούς της κάθε πατρίδας.
Τα κεφάλαια «έχουν» πατρίδα μόνο σαν «ιδιοκτησία» τους που θα βάλουν τη δύναμή τους να τα στηρίξει στον ανταγωνισμό με άλλα κεφάλαια που έχουν τις δικές τους «ιδιόκτητες» πατρίδες. Αυτό συνήθως μπερδεύουμε. Αν αύριο η εργατική τάξη της Αγγλίας ξεσηκωθεί (όπως στη Ρωσία το ’17) και πάρει την εξουσία, στην Αγγλία θα μείνουν μόνο τα κεφάλαια που δεν θα μπορέσουν να φύγουν για να διατεθούν στον αγώνα κατά της εργατικής Αγγλίας. Αυτό δεν συμβαίνει όμως με τους λαούς. Άρα οι λαοί έχουν πατρίδα τα κεφάλαια όχι.
Εγώ δεν καταλαβαίνω γεωγραφικό διαχωρισμό, δεν υπάρχει. Η Κίνα, η Ιαπωνία, η Ινδία, η Βραζιλία, οι ΗΠΑ δηλαδή με ποιο κριτήριο εντάσσονται στο Βορρά; Ομοίως δεν υπάρχει η Δύση και η Αναστολή. Αυτοί οι προσδιορισμοί όταν δεν είναι σκόπιμη διαστρέβλωση είναι απλώς συμβατικές πολιτικές ή ιστορικές απεικονίσεις καλύτερης κατανόησης. Λέμε «Δυτικός Κόσμος» πχ και περιλαμβάνουμε την Ιαπωνία(!), και την Αυστραλία!
Σε παλιότερα κοινωνικά συστήματα υπήρχε μεγάλη συμμετοχή του γεωγραφικού χώρου στην ανάπτυξη. Δεν είναι τυχαία η ανάπτυξη υψηλών πολιτισμών στις εύκρατες ζώνες από το 4000 πχ μέχρι τη αυγή του Καπιταλισμού. Σήμερα αυτή η συμμετοχή είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Φυσικά υπάρχει και δρα ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης και το βλέπουμε μεταξύ «Βορά- Νότου» σε βάρος του Νότου στην ΕΕ αλλά και μεταξύ ΕΕ – Κίνας σε βάρος της ΕΕ. Ο Βορράς απομυζά το Νότο για να αντιμετωπίσει τα κεφάλαια που στηρίζει η Κίνα και η Κίνα απομυζά όλο σχεδόν τον κόσμο για να αντιμετωπίσει τα κεφάλαια που στηρίζουν ΕΕ, ΗΠΑ, Ιαπωνία. Εδώ θα δούμε ένα αλαλούμ κεφαλαίων, μέχρι και θυγατρικές εναντίον μητρικών πολυεθνικών, ανάλογα ποια πατρίδα επιλέγουν να βάλουν να χύσει αίμα του λαού της για χάρη τους!
Τα λεγόμενα εθνικά συγκροτημένα κεφάλαια δεν είναι τίποτα άλλο από κεφάλαια που επιλέγουν τις πατρίδες που είναι έτοιμες και ικανές να θυσιαστούν για χάρη της επέκτασης της δύναμής τους. Με αυτή τη λογική έχουμε δεσμούς κεφαλαίων με κάποια πατρίδα και όταν αυτές είναι διαχρονικές τότε νομίζουμε ότι είναι η πατρίδα τους.
Μακάρι να υπήρχε χρόνος για μεγαλύτερη και καλύτερη συζήτηση για κάθε ένα θέμα χωριστά ώστε να δούμε και εμείς σήμερα τι ακριβώς ισχύει όχι με γενικές θέσεις αλλά με συγκεκριμένες αναλύσεις. Δυστυχώς η παραγωγής πρωτόλειας μαρξιστικής έρευνας και ιδεολογίας έχει στην πράξη σταματήσει από το 1990 και είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε με παλιά εργαλεία και με τη διαλεκτική που καταφέραμε ατομικά να κατακτήσουμε. Χωρίς συλλογικές επεξεργασίες όμως αυτά είναι απλώς καλές προσπάθειες.
@symantev
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως είμαι ανοιχτός σε συλλογικές προσπάθειες για όσους δεν ''αποκλείουν'' αλλόδοξους, στο βαθμό που εγώ είμαι αλλόδοξος θεωρώντας στον πυρήνα των κοινωνιών την ταξική αντίθεση.
Ας ξεχάσουμε τον γεωγραφικό προσδιορισμό, το ανέφερα κάποια στιγμή. Διαφωνώ πρώτα από όλα στο Δύση και Ανατολή. Υπάρχει μια διαφορά στη δομή της κουλτούρας και του σύνολου πολιτισμού μέσα στον οποίο γονιμοποιείται το κεφάλαιο. Ο Edward Said γράφοντας τον ''Οριενταλισμό'' φώτισε αρκετά το ζήτημα της προεκβολής ενός ''δυτικού'' τρόπου σκέψης. Ακόμη και η Ιαπωνία είναι ένα περίεργο μείγμα και νομίζω με αρκετή ιστορική τριβή έγιναν αλλαγές όπως η ενσωμάτωση των αμερικάνικων στην ιαπωνική γλώσσα.
Ο Βορράς ως βόρεια εύκρατη ζώνη έχει να κάνει με γεωφυσικούς όρους εύφορου εδάφους για το κεφάλαιο, ειδικά όταν αυτό ήταν περισσότερο εξαρτημένο από γεωφυσικούς όρους. Αυτό έχει να κάνει και με τα ''εθνικά'' συγκροτημένα κεφάλαια. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα αλλά έχει εδαφικές επικράτειες, σύνορα, εθνικές νομοθεσίες κλπ στην κρατικά εδραιωμένη οργάνωσή του. Η ''διεθνοποίηση'' του κεφαλαίου είναι μια προιούσα διαδικασία και ο ιμπεριαλισμός είναι ιμπεριαλισμός με κρατικά οργανωμένα κεφάλαια. Αν δεν ίσχυε αυτό δεν θα μιλούσαν οι κλασικοί του μαρξισμού για εθνικό αγώνα που γίνεται ταξικός, ο Λένιν δεν θα μιλούσε για δύο πολιτισμούς σε κάθε έθνος, τον αστικό και τον προλεταριακό, κλπ.
Μάλιστα έχω την εντύπωση, χωρίς να είμαι σίγουρος, πως αναφέρει ο Μάρξ σε κάποιο γράμμα του αυτό το γεωφυσικό προτέρημα της Βόρειας Εύκρατης ζώνης. Ίσως βρω τρόπο να το ψάξω.
Είναι λάθος όμως να μείνουμε στο ''κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα''. Έχει υλικότητα και έχει ρίζωση όλο και μεγαλύτερο όσο χαμηλότερος είναι ο βαθμός διεθνοποίησης, διαδικτύωσης, και ολοκλήρωσης σε υπερεθνικούς σχηματισμούς.
Η θέση σου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε ένα ριζικά νέο επίπεδο και στάδιο του καπιταλισμού σε σχέση με τον ιμπεριαλισμό. Δεν συμφωνώ σε αυτό.
Σκέψου ότι κάποτε το κεφάλαιο δεν είχε τρόπο να κάνει με ''σωστό'' τρόπο διεθνείς συναλλαγές, γιατί δεν υπήρχε ενιαίο δίκαιο σε βασικά ζητήματα, όπως στο δίκαιο των συναλλαγματιών, των ομολογιών κλπ. Πάντα διαμεσολαβούσε το Κράτος. Αλλά αυτό συμβαίνει και σήμερα. Βλ τη διαδικασία ψήφισης ευρωσυνταγμάτων, τα γεωπολιτικά παιχνίδια μεταξύ εθνών στην Ασία, την ενώσεις σε αρκετά έως πολύ εθνικιστική βάση ιδιότυπου ''σοσιαλισμού'' στην Λατινική Αμερική (''εθνικιστική'' δεν το λέω αρνητικά. Σκέψου τη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία κλπ).
Το έθνος-κράτος υπάρχει όπως και η συγκρότηση του κεφαλαίου σε αυτή τη μορφή. Αυτό δεν θα πάψει όσο υπάρχει καπιταλισμός, όπως και οι ενδοιμπεριαλιστές αντιθέσεις. Που δημιουργούνται ακριβώς λόγω διαφοροποιημένης στο χώρο κατανομής παραγωγικών όρων, επειδή υπάρχει ακόμη έθνη-κράτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν εθνικά φορολογικά συστήματα, ιθαγένειες, εθνικές αστικές εκλογές, και κυρίως εθνικές καταναλωτικές αγορές. Όπως ουσιαστικά είπες οι βαριές βιομηχανίες μετακινούνται πιο δύσκολα από το τραπεζικό κεφάλαιο. Αλλά και σε κάθε χώρα αναπτύσσονται ειδικοί δεσμοί του κεφαλαίου με τους εγχώριους καταναλωτές, και σε αυτούς κατευθύνεται κυρίαρχα η παραγωγή. Ακόμα και στη δανειοληψία τα είδη των δανειών προσαρμόζονται ανάλογα με την περιοχή.
Και ακριβώς η Αγγέλα Μέρκελ εκπροσωπεί κυρίαρχα το γερμανικό κεφάλαιο.
Το Κεφάλαιο γιατί είναι κοινωνική σχέση και αρχή αυτοαξιοποίησης δεν έχει πατρίδα αλλά τα πραγματικά, συγκεκριμένα κεφάλαια διαμορφώνονται μέσα σε κοιτίδες εθνών-κρατών, με κατά προτίμηση χαμηλούς εθνικούς φορολογικούς συντελεστές, ''εύφορα'' εθνικά πεδία επενδύσεων, κλπ. Έτσι κάνουν τις επιλογές τους. Η δυνατότητα ποσοστού κέρδους ποικίλα από κρατικό σε κρατικό κεφαλαιοκρατικό χώρο. Όπως ποικίλει η μόρφωση του εργατικού δυναμικού, η κρατικά οργανωμένη διοίκηση, οι δρόμοι, το χαμηλό συνδικαλιστικό επίπεδο των πληθυσμών και γενικά τις εθνικά (κυρίαρχα) αναπτυσσόμενης ταξικής πάλης κλπ.
Γενικά η διαφορά μας είναι μόνο στην έμφαση. Και η έμφαση όμως είναι σημαντική εδώ.
ονειρμέ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ θέση μου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε ένα ριζικά νέο επίπεδο και στάδιο του καπιταλισμού σε σχέση με τον ιμπεριαλισμό; Πολύ αστείο μου φαίνεται, δεν έχω καμία τέτοια ιδέα αν έτσι φάνηκε. Ο τρόπος εμφάνισης των παραγωγικών σχέσεων στο ιμπεριαλιστικό στάδιο αλλάζει φυσικά αλλά δεν αλλάζει την ουσία του. Μπορεί να έχουμε διάφορες εκφάνσεις αυτό δεν λέει πολλά πέρα από την γνώση για τις τακτικές της εργατικής τάξης. Δηλαδή μετά τον μονοπωλιακό καπιταλισμό με τα στοιχεία του ΚΜΚ τι μπορούμε να έχουμε; μεταϊμπεριαλισμό; Δεν μου φαίνεται. Πλάκα έχει όμως γιατί κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να ανακαλύπτουν ατέρμονα και συνεχώς «νέους καπιταλισμούς»! Κρυφός οπορτουνισμός θα έλεγα εγώ.
Μη μπαίνεις σε πολλές λεπτομέρειες ιδιομορφιών ανάπτυξης του καπιταλισμού δεν είναι εδώ για τέτοιες αναλύσεις. Όμως όταν την κάνουμε να την κάνουμε σωστά, και δεν υπάρχει χρόνος, όχι επιλεκτικά. Ούτε μπορώ να γυρίζω πίσω τώρα σε κάθε πτυχή της πολιτικής οικονομίας.
Οι βασικές ιδιότητες του καπιταλισμού παράγουν τις δευτερεύουσες και το κοινωνικό έδαφος εφαρμογής είναι φυσικό να διαφέρει τόσο ώστε να κάνει και τον καπιταλισμό να φαίνεται διαφορετικός από χώρα σε χώρα χωρίς να είναι. Η πολύ περιπτωσιολογία με τις εθνικές ή γεωγραφικές ιδιομορφίες μπορεί «να πνίξει το παιδί» δηλαδή να κάνει να φαίνεται ότι δεν λειτουργούν οι βασικές νομοτέλειες. Αυτό το είδα πολλές φορές σε αναλύσεις μαρξιστών που σταδιακά ανήγαγαν τις ιδιομορφίες σε κανόνα και έπλασαν τον... "νέο μαρξισμό" ή τον «νέο καπιταλισμό» που τάχα δεν καταλαβαίνουν οι μαρξιστές για να οδηγηθούν στο τέλος στον μικροαστισμό ή στον οπορτουνισμό. Δεν το λέω για σένα απλώς θυμάμαι οτι η μεγάλη χρήση ιδιομορφιών πρέπει να συνδέεται πάντα με τις νομοτέλειες.
Μνήμη!
Τώρα αυτό για τη συμβολή της φύσης στην ανάπτυξη των συστημάτων θυμάμαι ότι το είχα κάνει νομίζω πριν 43 χρόνια!!! Πάντως τότε είχα κάνει ένα γράφημα με αναλογικότητες συμβολής της φύσης, της εργασίας και των παραγωγικών σχέσεων στην παραγωγή και στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και των ανθρώπινων ιδιοτήτων που έδειχνε γιατί σε κάποιο γεωγραφικό πλάτος μπορεί σε κάθε ιστορική περίοδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων να διαμορφωθούν συγκριτικά πλεονεκτήματα. Είχε πλάκα τότε γιατί κάναμε διάφορα σχέδια και ιστορίες για τα Μιρ, για τον ασιατικό τρόπο, για τους Ούνους(!) που δεν πέρασαν από δουλεία κλπ, αλλά φυσικά αυτά δεν αντικαθιστούσαν την ταξικότητα των συστημάτων όπως κάποιοι τότε ήθελαν να το παρουσιάσουν για να απορρίψουν τον μαρξισμό. Μπορεί να το σημειώνει κάπου ο Μαρξ βοηθητικά, στο Κεφάλαιο πάντως δεν το θυμάμαι σαν παραπομπή, μπορεί κάτι να αναφέρει, μπορεί να είναι άλλων.
Σήμερα τα έπαιξα με τη δουλειά και τη ζέστη. Πάω για ξεκούραση.
Καληνύχτα
Ονειρμέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πάρει ευχή, ο δαίμονας της ηλεκτρονικής μου έφαγε ένα μικρό σχόλιο στο οποίο επεσήμανα προηγούμενα ότι αν δεις τα πράγματα σε βάθος δεν έχουμε διαφορές και καταλήγουμε στα ίδια έστω με διαφορά στο πού δίνουμε βάρος. Έτσι είναι γιατί ο καπιταλισμός πέρα από τις διάφορες ιδιομορφίες έχει πάντα τα γενικά χαρακτηριστικά και πέρα από τα γενικά χαρακτηριστικά έχει τον ιδιόμορφο τρόπο υλοποίησής του σε κάθε χώρα και εποχή, δεν είναι μαύρη μπογιά σε λευκό χαρτί. Το έχασα αλλά δεν πειράζει.