ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΡΡΗ
Η ερώτηση-σχόλιο του ανώνυμου ήταν αυτή:
«Υποστηρίζεις ότι: "Η ΕΕ δεν είναι κάποιος ουδέτερος θεσμός ανάμεσα στους εργαζόμενους και το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Είναι ένας καπιταλιστικός θεσμός που υλοποιεί "αυτό που θέλει η ευρωπαϊκή ελίτ"
Σωστά. Όπως ουδέτερος θεσμός δεν είναι και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, τα Ελεγκτικά Συνέδρια, το Υπουργείο Οικονομικών, ο Στρατός, η Αστυνομία, τα Δικαστήρια κάθε κράτους ξεχωριστά.
Τι νόημα έχει η ξεχωριστή αναφορά στην Ε.Ε και μάλιστα με αίτημα την Αποχώρηση της Ελλάδας, δηλαδή ενός κράτους; Το μοναδικό νόημα που έχει είναι να τονίσει την αντίθεση μεταξύ Ελλάδας και Ξένων, να ενισχύσει τον Οικονομικό Προστατευτισμό έναντι του Φιλελευθερισμού. Με όλες τις κρίσεις στην ιστορία του καπιταλισμού το κεφάλαιο επιστρέφει στον προστατευτισμό και αυτό κάνει τώρα ο Κρούγκμαν. Το ΚΚΕ καλά θα έκανε να διαβάσει έναν παλιότερο "οικονομολόγο" τον Καρλ Μαρξ και στην "Αθλιότητα της φιλοσοφίας" το άρθρο του για περί προστατευτισμού και ελεύθερης αγοράς, αντί να διαβάσει σοβιετικό μαρξισμό».
Δίνω πριν τη δική μου απάντηση την απάντηση του symastev από το «Αριστερά και πολιτική» που με μαρξιστικό διαλεκτικό τρόπο βάζει τα πράγματα σε μια καθαρή σειρά.
Λέει το σχόλιο του «Αριστερά και πολιτική»:
Άλλο να διαβάζεις Μάρξ, Έγκελς, Λένιν κλπ και άλλο να μαθαίνεις από αυτούς μαρξισμό. Η διαφορά είναι τεράστια.
Στην πρώτη απλά αποστηθίζεις και αναπαράγεις τσιτάτα ή αποσπάσματα. Ότι δεν τους ταιριάζει τότε το θεωρείς λάθος. Με τη μέθοδο αυτή όχι μόνο το ΚΚΕ είναι λάθος αλλά ολόκληρη η πραγματικότητα. Και σε αυτή τη περίπτωση όπως είπε (κατά παράφραση) και ο Μπρεχτ αλλάζουμε την… πραγματικότητα!
Στη δεύτερη περίπτωση ο Μαρξ απορρίπτει τη τσιτατολογία και μας λέει με τον τρόπο του ότι αυτός δούλεψε με τη διαλεκτική για να φτάσει στα συμπεράσματά του τα οποία κάποιοι τα έκαναν τσιτάτα και τα στρέφουν άλλοτε κατά του ΚΚΕ και άλλοτε κατά του Μάρξ!
Μαρξισμός είναι η ζώσα διαλεκτική γνώση του κόσμου στην κίνηση των αντιθέσεών του μέσα από τις νομοτέλειες κίνησης και η σωστή επίλυσή τους για την αλλαγή του κόσμου επιβεβαιώνει κατά πόσο ένα κόμμα ή ένας κομμουνιστής εφάρμοσε τη διαλεκτική ή τα τσιτάτα.
Εδώ κάθε μέρα εμείς βάζουμε την υπογραφή μας για την πολιτική όχι ο Μαρξ. Ο Μαρξ την έβαλε για την εποχή του. Εμείς αξιοποιούμε τα συμπεράσματά του, δουλεύουμε με τη διαλεκτική και βάζουμε τη δική μας υπογραφή και έτσι κρινόμαστε, όχι αν εφαρμόζουμε τσιτάτα.
Δεν ξέρω αν η ιεράρχηση των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου είναι «σοβιετικός Μαρξισμός» ή Μαρξισμός σκέτος. Το αφήνω στον ανώνυμο αυτό.
Ωστόσο στον
μαρξισμό (αλλά και στην απλή λογική) μάθαμε να κάνουμε ιεράρχηση των
αντιθέσεων. Έτσι, ένα ΚΚ στον καπιταλισμό κάνει πάντα τη ιεράρχηση των
αντιθέσεων που καλείται να λύσει η εργατική τάξη και ποτέ δεν πρέπει να
μπλέκουμε τα επίπεδα των αντιθέσεων με τρόπο που οι παράγωγες αντιθέσεις να
αντικαθιστούν τις κύριες και η δευτερεύουσες τις βασικές.
Γιατί η ΕΕ λοιπόν, ως ένας επιμέρους ενδιάμεσος στόχος του ΚΚΕ λαμβάνει θέση ανάμεσα στους κυρίαρχους στόχους και προτάσσεται τόσο; Αν δεν καταλάβουμε ότι αυτή η μεγάλη αντίθεση λύνει σειρά άλλων αντιθέσεων ικανών ανοίξουν το δρόμο για τη λύση της κυρίαρχης αντίθεσης και σε συνέχεια της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, δεν θα καταλάβουμε τίποτα.
Η ιεράρχηση για να το πούμε καθαρά για τους κομμουνιστές και όχι τους οπορτουνιστές έχει την εξής κωδικοποίηση:
-Βασική αντίθεση:κεφάλαιο - εργασία
-Κυρίαρχη αντίθεση στο στάδιο του ιμπεριαλισμού που η επίλυσή της ανοίγει το δρόμο για την επίλυση της βασικής αντίθεσης: Μονοπώλια – λαός. Η λύση αυτής της αντίθεσης από μόνη δεν λύνει την βασική αντίθεση κεφάλαιο – εργασία αλλά είναι από τις προϋποθέσεις λύσης της στο στάδιο αυτό. Αν ο καπιταλισμός συνεχίσει την απότομη παρακμή του και η όξυνση των αντιθέσεών του φτάσει σε απροχώρητο σημείο, δεν αποκλείεται η κυρίαρχη αντίθεση ή να συγχωνευθεί στην επίλυση της βασικής ή να αποτελεί ένα πολύ σύντομο διάστημα και να συμπαρασύρει άμεσα όλες τις κατώτερες αντιθέσεις.
-Επί μέρους κυρίαρχες (μεγάλες) αντιθέσεις (που συγκροτούν την κυρίαρχη αντίθεση) που η επίλυσή τους ανοίγει το δρόμο για την επίλυση της κυρίαρχης αντίθεσης: ΕΕ-Λαοί, ευρώ – εθνικά νομίσματα, ΕΚΤ- εθνικές νομισματοπιστωτικές πολιτικές, πολυεθνικές – εθνικά κράτη, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση – εθνικές οικονομίες, διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί (ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, ΔΤ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ, κλπ και τώρα ΟΗΕ) - εθνική ανεξαρτησία κλπ πολλές άλλες που εναλλάσσονται ανάλογα με την εποχή και την όξυνση επιμέρους αντιθέσεων.
-Δευτερεύουσες, τριτεύρουσες, παράγωγες, αντιθέσεις όπως το μεροκάματο, η νομοθεσία, το «κοινωνικό κράτος» οι ρυθμίσεις για την οικονομία, οι φόροι, τα κυβερνητικά προγράμματα, τα μνημόνια, ο πολιτισμός και χιλιάδες άλλες αντιθέσεις που «ακουμπάνε» άμεσα τους λαούς. Αυτές οι αντιθέσεις η επίλυση των οποίων δεν αναιρεί κανένα από τα βάθρα του συστήματος ενίοτε αποκτούν μεγάλη σημασία για τον λαό όπως πχ το μεροκάματο ή οι συντάξεις, οι εργασιακή νομοθεσία, οι κοινωνικές παροχές, η Παιδεία, τα φάρμακα κλπ. Αυτές τις αντιθέσεις οι αστοί πολιτικοί τις αναγάγουν στο άλφα και το ωμέγα της κοινωνίας και της πολιτικής τους και εγκλωβίζουν τους λαούς στη λογική ότι η λύση τους είναι το ανώτερο στάδιο, όραμα, επιδίωξή τους ή ακόμη και το τέρμα κάθε δυνατής κατάκτησής τους!
Αυτό πάει να γίνει και τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δευτερότριτες και παράγωγες αντιθέσεις πάνε να παρουσιαστούν ως κύριες αντιθέσεις ώστε να αποτελέσουν το τέρμα ενός «αριστερού» κυβερνητικού προγράμματος. Η άρχουσα τάξη καλείται να κάνει θυσίες σε μη βασικές αντιθέσεις για να αποφευχθεί ο κλονισμός της εξουσίας της με τη λύση επιμέρους κυρίαρχων αντιθέσεων όπως αυτές που θέτει το ΚΚΕ, μεταξύ των οποίων και η ΕΕ και το ευρώ.
Μας λένε για να χρυσώσουν το χάπι ότι με τη λύση των δευτερότριτων αντιθέσεων όπως η μεταβολή του μνημονίου ανοίγει ο δρόμος για μια «καλύτερη ΕΕ» και ελεγχόμενο (καλό) καπιταλισμό, αποκρύβοντας ότι αυτές σε μεγάλο βαθμό είναι παράγωγα της ίδιας της ΕΕ. Πράγμα που σημαίνει ότι μέσα στην ΕΕ θα παράγονται αέναα παρόμοιρες αντιθέσεις και θα τρέχουν «αριστερές» και δεξιές κυβερνήσεις να τις «λύνουν» σέρνοντας τους λαούς σε ένα φαύλο κύκλο απάτης και αδιεξόδου.
Μετά από αυτά ο μαρξισμός του ΚΚΕ ας ονομαστεί από τον ανώνυμο όπως θέλει. Ωστόσο δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει τι θέση κατέχει η θέση «έξω από την ΕΕ» για τους κομμουνιστές και γιατί αυτή η θέση δένεται με τη λύση σειράς άλλων αντιθέσεων για λογαριασμό της εργατικής τάξης η όποια δεν επιθυμεί απλώς βέβαια την έξοδο από την ΕΕ αλλά την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Και επιλέγει κάθε φορά την λύση αντιθέσεων που είναι δυνατό να δημιουργήσουν τον απαιτούμενο πολιτικό και ταξικό συσχετισμό δυνάμεων ώστε να φέρει την εργατική τάξη πιο κοντά στο σκοπό της.
Και η δική μου απάντηση στο σχόλιο-ερώτηση:
"Πάντως η αλήθεια είναι οτι μερικοί "διαβασμένοι" όπως εσύ διαβάζουν τελικά για να τρελαθούν οι ίδιοι και να τρελάνουν και τους άλλους. Μόνο που δε μας είπαν οτι τελικά ο Μαρξ είναι "φιλελεύθερος" που ήταν υπέρ του ελεύθερου ανταγωνισμού! Ε λοιπόν ναί. Ο Μαρξ δεν ήταν Μαρξιστής! Είναι ένα πραγματικό σκάνδαλο.
Πάντως αν πραγματικά μπλέκεις και βάζεις στο ίδιο καλάθι την ΕΕ, που είναι ένας υπερεθνικός ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που παράγει και εκπέμπει πολιτικές προς το συμφέρον των μονοπωλίων, με την κρατική αστυνομία ή το ελεγκτικό συνέδριο μιας χώρας, συγγνώμη αλλά δεν θα κάτσω να σου τα εξηγήσω εγώ σε λίγες γραμμές ενός σχολίου. Για να ξεμπερδέψεις τα πράγματα πρέπει να κουραστείς λίγο παραπάνω. Η λογική και η μέθοδος του άρα μπορεί να πάει όσο τρελά ταξίδια θέλει κανείς. Ειδικά αν είναι τσιτατολόγος που διαβάζει πρόχειρα για "να κολλήσει στον τοίχο άλλους" κι όχι για να κατανοήσει βαθιά κάτι. Μερικοί από αυτούς έχουν ως Μαρξιστές βγάλει ακόμα και τον Μαρξ άχρηστο. Αλλά όπως έλεγε ένας φίλος μου αν από ένα σακάκι πάρεις το μανίκι και κόψεις μια φέτα αυτό που έχεις πια δεν είναι σακάκι αλλά καλτσοδέτα.
Πληροφοριακά τώρα η "Αθλιότητα της φιλοσοφίας" γράφτηκε αν δεν κάνω λάθος πριν κι από το Μανιφέστο. Ρίξε λοιπόν μια ματιά ΚΑΙ στο μανιφέστο αλλά ειδικά στον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου και θα βρεις ότι απαντήσεις θέλεις. Σημειωτέον οτι ο ίδιος ο Μαρξ σταμάτησε να γράφει τον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου περιμένοντας να δει την εξέλιξη της κρίσης του 1873 για να μελετήσει και να καταλήξει σε πιο έγκυρα συμπεράσματα για τις νέες μορφές που έβλεπε στην εξέλιξη του καπιταλισμού και το συνέχισε κατόπιν. Αλλά σε μερικούς αυτά δε λένε τίποτα. Τους αρκούν μερικές φρασούλες που τους βολεύουν από άλλα έργα του Μαρξ που γράφτηκαν 40 χρόνια πριν! Και μετά κατηγορούν άλλους για αδιάβαστους και λάτρεις του "σοβιετικού Μαρξισμού"! Επίσης κατόπιν για μερικούς από μας ακολούθησε ο Λένιν-και άλλοι- που μελέτησε τον Ιμπεριαλισμό αλλά και το κράτος κι είχαν μάλλον πολλά χρήσιμα κι ενδιαφέροντα να πουν."
Η ερώτηση-σχόλιο του ανώνυμου ήταν αυτή:
«Υποστηρίζεις ότι: "Η ΕΕ δεν είναι κάποιος ουδέτερος θεσμός ανάμεσα στους εργαζόμενους και το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Είναι ένας καπιταλιστικός θεσμός που υλοποιεί "αυτό που θέλει η ευρωπαϊκή ελίτ"
Σωστά. Όπως ουδέτερος θεσμός δεν είναι και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, τα Ελεγκτικά Συνέδρια, το Υπουργείο Οικονομικών, ο Στρατός, η Αστυνομία, τα Δικαστήρια κάθε κράτους ξεχωριστά.
Τι νόημα έχει η ξεχωριστή αναφορά στην Ε.Ε και μάλιστα με αίτημα την Αποχώρηση της Ελλάδας, δηλαδή ενός κράτους; Το μοναδικό νόημα που έχει είναι να τονίσει την αντίθεση μεταξύ Ελλάδας και Ξένων, να ενισχύσει τον Οικονομικό Προστατευτισμό έναντι του Φιλελευθερισμού. Με όλες τις κρίσεις στην ιστορία του καπιταλισμού το κεφάλαιο επιστρέφει στον προστατευτισμό και αυτό κάνει τώρα ο Κρούγκμαν. Το ΚΚΕ καλά θα έκανε να διαβάσει έναν παλιότερο "οικονομολόγο" τον Καρλ Μαρξ και στην "Αθλιότητα της φιλοσοφίας" το άρθρο του για περί προστατευτισμού και ελεύθερης αγοράς, αντί να διαβάσει σοβιετικό μαρξισμό».
Δίνω πριν τη δική μου απάντηση την απάντηση του symastev από το «Αριστερά και πολιτική» που με μαρξιστικό διαλεκτικό τρόπο βάζει τα πράγματα σε μια καθαρή σειρά.
Λέει το σχόλιο του «Αριστερά και πολιτική»:
Άλλο να διαβάζεις Μάρξ, Έγκελς, Λένιν κλπ και άλλο να μαθαίνεις από αυτούς μαρξισμό. Η διαφορά είναι τεράστια.
Στην πρώτη απλά αποστηθίζεις και αναπαράγεις τσιτάτα ή αποσπάσματα. Ότι δεν τους ταιριάζει τότε το θεωρείς λάθος. Με τη μέθοδο αυτή όχι μόνο το ΚΚΕ είναι λάθος αλλά ολόκληρη η πραγματικότητα. Και σε αυτή τη περίπτωση όπως είπε (κατά παράφραση) και ο Μπρεχτ αλλάζουμε την… πραγματικότητα!
Στη δεύτερη περίπτωση ο Μαρξ απορρίπτει τη τσιτατολογία και μας λέει με τον τρόπο του ότι αυτός δούλεψε με τη διαλεκτική για να φτάσει στα συμπεράσματά του τα οποία κάποιοι τα έκαναν τσιτάτα και τα στρέφουν άλλοτε κατά του ΚΚΕ και άλλοτε κατά του Μάρξ!
Μαρξισμός είναι η ζώσα διαλεκτική γνώση του κόσμου στην κίνηση των αντιθέσεών του μέσα από τις νομοτέλειες κίνησης και η σωστή επίλυσή τους για την αλλαγή του κόσμου επιβεβαιώνει κατά πόσο ένα κόμμα ή ένας κομμουνιστής εφάρμοσε τη διαλεκτική ή τα τσιτάτα.
Εδώ κάθε μέρα εμείς βάζουμε την υπογραφή μας για την πολιτική όχι ο Μαρξ. Ο Μαρξ την έβαλε για την εποχή του. Εμείς αξιοποιούμε τα συμπεράσματά του, δουλεύουμε με τη διαλεκτική και βάζουμε τη δική μας υπογραφή και έτσι κρινόμαστε, όχι αν εφαρμόζουμε τσιτάτα.
Δεν ξέρω αν η ιεράρχηση των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου είναι «σοβιετικός Μαρξισμός» ή Μαρξισμός σκέτος. Το αφήνω στον ανώνυμο αυτό.
Ωστόσο στον
μαρξισμό (αλλά και στην απλή λογική) μάθαμε να κάνουμε ιεράρχηση των
αντιθέσεων. Έτσι, ένα ΚΚ στον καπιταλισμό κάνει πάντα τη ιεράρχηση των
αντιθέσεων που καλείται να λύσει η εργατική τάξη και ποτέ δεν πρέπει να
μπλέκουμε τα επίπεδα των αντιθέσεων με τρόπο που οι παράγωγες αντιθέσεις να
αντικαθιστούν τις κύριες και η δευτερεύουσες τις βασικές.
Ο
ρεβιζιονισμός και ο οπορτουνισμός έχουν ακριβώς αυτή την μεθοδολογία να θέτουν
δευτερεύουσες αντιθέσεις στη θέση των κύριων με αποτέλεσμα να θεωρούν ότι θα έχουμε
σοσιαλισμό όταν τις λύσουμε! Ενίοτε μάλιστα προτάσσουν, αντί για θέσεις,
διαδικασίες παρουσιάζοντάς τες σαν τη λύση του προβλήματος!
Γιατί η ΕΕ λοιπόν, ως ένας επιμέρους ενδιάμεσος στόχος του ΚΚΕ λαμβάνει θέση ανάμεσα στους κυρίαρχους στόχους και προτάσσεται τόσο; Αν δεν καταλάβουμε ότι αυτή η μεγάλη αντίθεση λύνει σειρά άλλων αντιθέσεων ικανών ανοίξουν το δρόμο για τη λύση της κυρίαρχης αντίθεσης και σε συνέχεια της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, δεν θα καταλάβουμε τίποτα.
Η ιεράρχηση για να το πούμε καθαρά για τους κομμουνιστές και όχι τους οπορτουνιστές έχει την εξής κωδικοποίηση:
-Βασική αντίθεση:κεφάλαιο - εργασία
-Κυρίαρχη αντίθεση στο στάδιο του ιμπεριαλισμού που η επίλυσή της ανοίγει το δρόμο για την επίλυση της βασικής αντίθεσης: Μονοπώλια – λαός. Η λύση αυτής της αντίθεσης από μόνη δεν λύνει την βασική αντίθεση κεφάλαιο – εργασία αλλά είναι από τις προϋποθέσεις λύσης της στο στάδιο αυτό. Αν ο καπιταλισμός συνεχίσει την απότομη παρακμή του και η όξυνση των αντιθέσεών του φτάσει σε απροχώρητο σημείο, δεν αποκλείεται η κυρίαρχη αντίθεση ή να συγχωνευθεί στην επίλυση της βασικής ή να αποτελεί ένα πολύ σύντομο διάστημα και να συμπαρασύρει άμεσα όλες τις κατώτερες αντιθέσεις.
-Επί μέρους κυρίαρχες (μεγάλες) αντιθέσεις (που συγκροτούν την κυρίαρχη αντίθεση) που η επίλυσή τους ανοίγει το δρόμο για την επίλυση της κυρίαρχης αντίθεσης: ΕΕ-Λαοί, ευρώ – εθνικά νομίσματα, ΕΚΤ- εθνικές νομισματοπιστωτικές πολιτικές, πολυεθνικές – εθνικά κράτη, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση – εθνικές οικονομίες, διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί (ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, ΔΤ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ, κλπ και τώρα ΟΗΕ) - εθνική ανεξαρτησία κλπ πολλές άλλες που εναλλάσσονται ανάλογα με την εποχή και την όξυνση επιμέρους αντιθέσεων.
-Δευτερεύουσες, τριτεύρουσες, παράγωγες, αντιθέσεις όπως το μεροκάματο, η νομοθεσία, το «κοινωνικό κράτος» οι ρυθμίσεις για την οικονομία, οι φόροι, τα κυβερνητικά προγράμματα, τα μνημόνια, ο πολιτισμός και χιλιάδες άλλες αντιθέσεις που «ακουμπάνε» άμεσα τους λαούς. Αυτές οι αντιθέσεις η επίλυση των οποίων δεν αναιρεί κανένα από τα βάθρα του συστήματος ενίοτε αποκτούν μεγάλη σημασία για τον λαό όπως πχ το μεροκάματο ή οι συντάξεις, οι εργασιακή νομοθεσία, οι κοινωνικές παροχές, η Παιδεία, τα φάρμακα κλπ. Αυτές τις αντιθέσεις οι αστοί πολιτικοί τις αναγάγουν στο άλφα και το ωμέγα της κοινωνίας και της πολιτικής τους και εγκλωβίζουν τους λαούς στη λογική ότι η λύση τους είναι το ανώτερο στάδιο, όραμα, επιδίωξή τους ή ακόμη και το τέρμα κάθε δυνατής κατάκτησής τους!
Αυτό πάει να γίνει και τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δευτερότριτες και παράγωγες αντιθέσεις πάνε να παρουσιαστούν ως κύριες αντιθέσεις ώστε να αποτελέσουν το τέρμα ενός «αριστερού» κυβερνητικού προγράμματος. Η άρχουσα τάξη καλείται να κάνει θυσίες σε μη βασικές αντιθέσεις για να αποφευχθεί ο κλονισμός της εξουσίας της με τη λύση επιμέρους κυρίαρχων αντιθέσεων όπως αυτές που θέτει το ΚΚΕ, μεταξύ των οποίων και η ΕΕ και το ευρώ.
Μας λένε για να χρυσώσουν το χάπι ότι με τη λύση των δευτερότριτων αντιθέσεων όπως η μεταβολή του μνημονίου ανοίγει ο δρόμος για μια «καλύτερη ΕΕ» και ελεγχόμενο (καλό) καπιταλισμό, αποκρύβοντας ότι αυτές σε μεγάλο βαθμό είναι παράγωγα της ίδιας της ΕΕ. Πράγμα που σημαίνει ότι μέσα στην ΕΕ θα παράγονται αέναα παρόμοιρες αντιθέσεις και θα τρέχουν «αριστερές» και δεξιές κυβερνήσεις να τις «λύνουν» σέρνοντας τους λαούς σε ένα φαύλο κύκλο απάτης και αδιεξόδου.
Μετά από αυτά ο μαρξισμός του ΚΚΕ ας ονομαστεί από τον ανώνυμο όπως θέλει. Ωστόσο δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει τι θέση κατέχει η θέση «έξω από την ΕΕ» για τους κομμουνιστές και γιατί αυτή η θέση δένεται με τη λύση σειράς άλλων αντιθέσεων για λογαριασμό της εργατικής τάξης η όποια δεν επιθυμεί απλώς βέβαια την έξοδο από την ΕΕ αλλά την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Και επιλέγει κάθε φορά την λύση αντιθέσεων που είναι δυνατό να δημιουργήσουν τον απαιτούμενο πολιτικό και ταξικό συσχετισμό δυνάμεων ώστε να φέρει την εργατική τάξη πιο κοντά στο σκοπό της.
Και η δική μου απάντηση στο σχόλιο-ερώτηση:
"Πάντως η αλήθεια είναι οτι μερικοί "διαβασμένοι" όπως εσύ διαβάζουν τελικά για να τρελαθούν οι ίδιοι και να τρελάνουν και τους άλλους. Μόνο που δε μας είπαν οτι τελικά ο Μαρξ είναι "φιλελεύθερος" που ήταν υπέρ του ελεύθερου ανταγωνισμού! Ε λοιπόν ναί. Ο Μαρξ δεν ήταν Μαρξιστής! Είναι ένα πραγματικό σκάνδαλο.
Πάντως αν πραγματικά μπλέκεις και βάζεις στο ίδιο καλάθι την ΕΕ, που είναι ένας υπερεθνικός ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που παράγει και εκπέμπει πολιτικές προς το συμφέρον των μονοπωλίων, με την κρατική αστυνομία ή το ελεγκτικό συνέδριο μιας χώρας, συγγνώμη αλλά δεν θα κάτσω να σου τα εξηγήσω εγώ σε λίγες γραμμές ενός σχολίου. Για να ξεμπερδέψεις τα πράγματα πρέπει να κουραστείς λίγο παραπάνω. Η λογική και η μέθοδος του άρα μπορεί να πάει όσο τρελά ταξίδια θέλει κανείς. Ειδικά αν είναι τσιτατολόγος που διαβάζει πρόχειρα για "να κολλήσει στον τοίχο άλλους" κι όχι για να κατανοήσει βαθιά κάτι. Μερικοί από αυτούς έχουν ως Μαρξιστές βγάλει ακόμα και τον Μαρξ άχρηστο. Αλλά όπως έλεγε ένας φίλος μου αν από ένα σακάκι πάρεις το μανίκι και κόψεις μια φέτα αυτό που έχεις πια δεν είναι σακάκι αλλά καλτσοδέτα.
Πληροφοριακά τώρα η "Αθλιότητα της φιλοσοφίας" γράφτηκε αν δεν κάνω λάθος πριν κι από το Μανιφέστο. Ρίξε λοιπόν μια ματιά ΚΑΙ στο μανιφέστο αλλά ειδικά στον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου και θα βρεις ότι απαντήσεις θέλεις. Σημειωτέον οτι ο ίδιος ο Μαρξ σταμάτησε να γράφει τον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου περιμένοντας να δει την εξέλιξη της κρίσης του 1873 για να μελετήσει και να καταλήξει σε πιο έγκυρα συμπεράσματα για τις νέες μορφές που έβλεπε στην εξέλιξη του καπιταλισμού και το συνέχισε κατόπιν. Αλλά σε μερικούς αυτά δε λένε τίποτα. Τους αρκούν μερικές φρασούλες που τους βολεύουν από άλλα έργα του Μαρξ που γράφτηκαν 40 χρόνια πριν! Και μετά κατηγορούν άλλους για αδιάβαστους και λάτρεις του "σοβιετικού Μαρξισμού"! Επίσης κατόπιν για μερικούς από μας ακολούθησε ο Λένιν-και άλλοι- που μελέτησε τον Ιμπεριαλισμό αλλά και το κράτος κι είχαν μάλλον πολλά χρήσιμα κι ενδιαφέροντα να πουν."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου