Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες

Η άρχουσα τάξη, τρομοκρατημένη από το ενδεχόμενο να θέσει ο λαός στον εαυτό του το πραγματικό δίλημμα «Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ», προσπαθεί να τον τρομοκρατήσει με το παραπλανητικό δίλημμα «ή με το Ευρώ ή με τη δραχμή»! Θέλει να μας πει δηλαδή ότι ο καπιταλισμός του ευρώ που μας καταστρέφει είναι καλύτερος από τον καπιταλισμό της δραχμής που θα μας… καταστρέψει! Αυτό που δεν αλλάζει είναι στο σκεπτικό τους είναι Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ έτσι ή αλλιώς.


Ε, δεν μας ενδιαφέρει ποιος καπιταλισμός μας καταστρέφει περισσότερο, μας αρκεί ότι μας καταστρέφει. Έτσι το δίλημμα επανέρχεται: ή με το κεφάλαιο και την καταστροφή ή με τους εργάτες και την εξουσία του λαού.


Αυτό που τους τρομοκρατεί πιο πολύ είναι ότι το δίλημμα αυτό θα επανέλθει δριμύτερο μετά τις εκλογές όταν οι εφεδρείες κυβερνητικών ελιγμών, γαλάζιων ή ροζέ θα έχουν εξαντληθεί άκαρποι και η παραπλάνηση θα καταρρεύσει κάτω από την οργή του λαού.


Εδώ έχουμε γενική κρίση του συστήματος, όχι απλά κρίση των κυβερνητικών και προπαγανδιστικών διαχειριστών του. Και στις γενικές κρίσεις των συστημάτων, οι λαοί επιλέγουν ή της αλυσίδες ή το σπάσιμό τους.

Από την Κοινή Αγορά στη Συνθήκη Μάαστριχτ και στο σήμερα

Για τη την Κοινή Αγορά, την ΕΟΚ, την ΕΕ, την Συνθήκη του Μααστριχτ, την ΟΝΕ, το Ευρώ κλπ έχουν γραφτεί πάμπολλα άρθρα και αναλύσεις από το 1961 μέχρι σήμερα. Για τη Συνθήκη Μάαστριχτ έχω αναρτήσει τελευταία δύο κείμενα του Γιώργου Σαρρή (http://aristeripolitiki.blogspot.com/2012/05/blog-post_25.htmlκαι http://aristeripolitiki.blogspot.com/2012/05/blog-post_23.html που είναι πλήρως διαφωτιστικά.




Ένα κείμενο όμως του Ριζοσπάστη για όλη αυτή τη διαδρομή έχει ιδιαίτερη αξία γιατί θυμίζει κωδικοποιημένα την πορεία των συνθηκών και τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων απέναντί τους που είναι και η θεμέλιος λίθος της στάσης τους έναντι της σημερινής ΕΕ η οποία αποφάσισε να οργανώσει μια τελική γιγάντια επίθεση κατά των εργαζομένων και κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών.


Να θυμηθούμε ότι κατά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ίσχυσε περισσότερο από ποτέ η θέση του ΚΚΕ ότι στην Ελλάδα υπάρχουν «πέντε κόμματα και 2 πολιτικές». Η θέση αυτή λοιδορήθηκε όσο καμία δήθεν σαν αντιδημοκρατική, δογματική και πολωτική γιατί δήθεν αδυνατούσε να δει την (ευρωκομουνιστική) θέση για «εκ των έσω» αλλαγή της ΕΕ σε… «Ευρώπη των λαών» και τσουβάλιαζε αυτή τη θέση με τα αστικά κόμματα.


Το ποιος δικαιώθηκε βέβαια όχι μόνο για τις θέσεις του έναντι της ΕΕ από το 1961 είναι πλέον αναμφισβήτητο. Και οι πλέον σκληροί οπαδοί της ΕΕ κάνουν πως δεν «θυμούνται» κάτι από τότε! Έχουν τόσες ενοχές που δεν θέλουν να τη θυμούνται τις ευθύνες τους. Όχι όμως μόνο για αυτό αλλά και για να είναι ελεύθεροι να επαναλάβουν το ίδιο έγκλημα της ίδια πολιτικής με άλλους όρους υποταγής στην ΕΕ σήμερα.


Και σήμερα όμως, παρά το ότι υπάρχουν 30 κόμματα, οι πολιτικές έναντι της ΕΕ και του καπιταλισμού γενικότερα είναι πάντα δύο. Ή ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Η ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ. Οι ψευδείς «μονόδρομοι» και οι «τρίτοι δρόμοι» υπέρ της ΕΕ που κατάντησαν τον ελληνικό λαό πτωχευμένο και τη χώρα ξεπουλημένη, με οποιαδήποτε αλλαγή χρώματος συσκευασίας από πράσινης σε ροζέ, δεν αλλάζουν την ουσία του θέματα: ή με το σύστημα ή με την ανατροπή του. Ή όπως ο λαός το λέει απλά: Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ.


Το ΚΚΕ "τιμωρήθηκε" για την θέση του έναντι της συνθήκης του Μάαστριχτ στις εκλογές του ΄93 λαμβάνοντας μόνο 4,5% των ψήφων. Ομοίως "τιμωρήθηκε" για τη θέση του ένανται της ΟΝΕ και του Ευρώ λαμβάνοντας στις εκλογές του 2000 το 5,5%! Οι ευρωλάγνοι θριάμβευσαν! Το ερώτημα που μπαίνει στους τότε «θριαμβευτές» του 95% και τους σημερινούς διαδόχους τους είναι πάντα ένα: Είχε δίκαιο ή όχι το ΚΚΕ με το 4,5% και 5.5%; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Σχετίζεται με δύο πράγματα. Πρώτο με τη θέση αρχών που τήρησε το ΚΚΕ προτιμώντας την απώλεια ψήφων κάτω από την πίεση της άρχουσας τάξης στο λαό, παρά την απώλεια των αρχών και δεύτερο με το σήμερα. Με το σήμερα που του θέτουν διάφοροι ειδήμονες και προπαγανδιστές την απαίτηση να παραιτηθεί και πάλι από τις θέσεις αρχών με αντάλλαγμα ψήφους προτιμώντας τον συρμό της υποταγής στην ΕΕ με ένα πρόγραμμα διόρθωσης του νεοφιλελευθέρου καπιταλισμού σε ελεγχόμενο «κάλο καπιταλισμό» και μετατροπής της σημερινής «Ευρώπης των μονοπωλίων» σε «Ευρώπη των λαών».


Όπως καταλαβαίνει και ο πιο αφελής, η παλιά θέση του ευρωκομουνισμού που κατάντησε τα ΚΚ της Δ .Ευρώπης διαλυμένα γκρουπούσκουλα και δεκανίκια του ιμπεριαλισμού και της ΕΕ, επανέρχεται με άλλη μορφή. Υποταγή με δέλεαρ την «Αριστερή διακυβέρνηση» δηλαδή την ανάληψη του έργου της αναπαλαίωσης και σωτηρίας του συστήματος και αντάλλαγμα ψήφους και γη και ύδωρ από την αστική τάξη και το κεφάλαιο.


Ένα λάθος του ΚΚΕ να αποδεχτεί το ρόλο αυτό, δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο θα ήταν εγκατάλειψη βασικών αρχών ενός ΚΚ αλλά το κυριότερο θα έστελνε στα τάρταρα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Μπορεί να έπαιρνε ψήφους αλλά θα έχανε την «ψυχή» του. Εκτός αυτού, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός θα πανηγύριζε με την «ευέλικτη» θέση του ΚΚΕ διότι θα κατέρρεε ένα από ισχυρότερα ΚΚ του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος σήμερα.


Όσο και αν φαίνεται περίεργο, δυστυχώς το ΚΚΕ είναι μάλλον το ισχυρότερο ΚΚ στον κόσμο σήμερα και διακαής πόθος του κεφαλαίου είναι η εξάλειψή του. Και λέω «δυστυχώς» γιατί με λογικές συνθήκες τα ισχυρότερα ΚΚ σήμερα θα έπρεπε να είναι στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες με την τεράστια εργατική τάξη και τις καίριες αντιθέσεις του καιρού μας και όχι σε μια περιφερειακή χώρα όπως η Ελλάδα. Όμως η ιστορική εξέλιξη δεν πειθαρχεί ευθύγραμμα στη θεωρία, γνωρίζει άπειρα ζικ-ζακ και μπρος-πίσω. Το ίδιο είχε κάνει το 1917. Τώρα δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Μέχρι τότε το ΚΚΕ κρατάει αναμμένη τη φλόγα ώστε οι καλύτερες συνθήκες όταν δημιουργηθούν, με την όξυνση της κρίσης, τους αγώνες και τη συνειδητοποίηση από τους λαούς και την εργατική τάξη της αναγκαιότητας ανατροπής του καπιταλισμού, να υπάρχουν οι στοιχειώδεις πυλώνες οργάνωσης της κατάληψης και διαχείρισης της εξουσίας από την εργατική τάξη.


Αυτό τους πειράζει, αυτό δεν θέλουν οι καπιταλιστές, αυτή είναι η αιτία της εκστρατείας συρρίκνωσής του και, αν είναι δυνατόν, διάλυσης του ΚΚΕ για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Νομίζουν βέβαια…


Όχι, δεν έχω μικρομεγαλισμό να νομίζω ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός κινδυνεύει σήμερα από ένα ΚΚΕ. Άλλοι έχουν τέτοιους μικρομεγαλισμούς. Αυτό από το οποίο κινδυνεύει είναι να υπάρξουν και άλλα ΚΚ σαν το ΚΚΕ, εκεί που δεν υπάρχουν. Τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ σκούρα για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και το πρόβλημά του είναι ότι αν λύσουν κάποια στιγμή τα σχοινιά οι λαοί, μέσα σε λίγες μέρες ή μήνες μπορούν να κάνουν ό,τι δεν έκαναν επί δεκαετίες. Οι ανατραπείσες εξουσίες το έμαθαν αυτό πολύ καλά αλλά μετά την ανατροπή τους.


Είπαμε, η ιστορική εξέλιξη δεν πειθαρχεί ευθύγραμμα στις θεωρίες. Όσο και αν αυτό φαίνεται να μην ευνοεί σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα, αύριο μπορεί να αποτελέσει ευνοϊκή θύελλα γι αυτό. Ο φόβος τους γίνεται γιγάντιος όταν βλέπουν τις ανατροπές της ιστορίας που έγιναν ταχύτατα και σε φαινομενικά «ανύποπτους χρόνους» και καμία δύναμη δεν μπόρεσε να τις σταματήσει. Η ιστορία όσα ζικ-ζακ και αν κάνει τελικά πάει μπροστά.

Συνθήκη Μάαστριχτ: Το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 27/5/2012, Αποσπάσματα)

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι το θεμέλιο της ΕΕ. Είναι η Συνθήκη των Συνθηκών. Απ' αυτήν απορρέουν όλες οι επόμενες, όπως και όλες οι αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, τις οποίες συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και τις εφαρμόζουν στα κράτη τους. Γι' αυτό και σήμερα, σε μια σύντομη ιστορικοπολιτική αναδρομή, παρουσιάζουμε τα βασικά ζητήματα αυτής της Συνθήκης.

…………….
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (ή Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) υπογράφτηκε στις 7 Φλεβάρη του 1992 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Νοέμβρη του 1993. Από την ελληνική Βουλή επικυρώθηκε τον Ιούλη του 1992 με τις ψήφους των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της Πολιτικής Ανοιξης (κόμμα που είχε ιδρύσει ο Αντ. Σαμαράς, σημερινός αρχηγός της ΝΔ που είχε αποχωρήσει το 1991 από τη ΝΔ, αλλά επανήλθε) και του Συνασπισμού. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ.

Η Συνθήκη ψηφίστηκε στη Βουλή χωρίς οι βουλευτές να τη γνωρίζουν, αφού δεν τους δόθηκε το κείμενο, κανένα κρατικό όργανο δεν την έδωσε στη δημοσιότητα.

……………

Σύμφωνα με το άρθρο 73β της Συνθήκης του Μάαστριχτ, «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων» και με το άρθρο 102α υιοθετείται η «αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό».

…………….

Βασικό συστατικό στοιχείο της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι το «πρόγραμμα σύγκλισης», σύμφωνα με το οποίο όλα τα κράτη - μέλη οφείλουν, κατά την άσκηση της οικονομικής πολιτικής, να συγκλίνουν προς κάποιους συγκεκριμένους οικονομικούς δείκτες, που ονομάστηκαν «κριτήρια του Μάαστριχτ». Το «πρόγραμμα σύγκλισης» όριζε μέχρι το 1996, όλα τα κράτη:
• Να περιορίσουν το ρυθμό πληθωρισμού στο 4 - 5%.
• Να μειώσουν τα ελλείμματα του Δημοσίου, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο 3%.
• Να περιορίσουν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 60%.
• Να συμπιέσουν τα επιτόκια των δανείων, ώστε να μην υπερβαίνουν τις 2 ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με τα χαμηλότερα επιτόκια των χωρών - μελών της ΕΟΚ.

…………………

Οι «αρχιτέκτονες» της Συνθήκης επιχειρούν με την ΟΝΕ να θεσμοθετήσουν τη διεθνοποίηση των μηχανισμών διεύρυνσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Κίνητρό τους δεν είναι φυσικά η ευημερία των λαών, όπως ψευδεπίγραφα διακηρύσσουν στην εισαγωγή της Συνθήκης, αλλά η αντιμετώπιση των δυσκολιών στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που προέρχονται από τη ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τον οξύτατο ανταγωνισμό των αμερικανικών και γιαπωνέζικων μονοπωλίων στο χώρο της Ευρώπης και σ' όλο τον κόσμο.

…………………

Το ΚΚΕ τάχθηκε εξαρχής κατά της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Στην απόφαση της ευρείας Συνόδου της ΚΕ του ΚΚΕ (16 - 17 Μάη 1992) αναφέρεται: «Το Κόμμα μας δεν μπορεί να συμφωνήσει με την αντίληψη του "μονόδρομου" και όταν μάλιστα είναι δεδομένη η 11χρονη αρνητική εμπειρία της χώρας από την ένταξη στην ΕΟΚ. Πρόκειται για αντίληψη, που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας με τα συμφέροντα και τις επιλογές του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αντίληψη που καταδικάζει την Ελλάδα στο περιθώριο των πολιτικών που χαράσσουν οι ισχυροί της ΕΟΚ. Το όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης", της Ευρώπης των μονοπωλίων, που συνενώνει και εμπνέει βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, "ΣΥΝ" και ο συγκεκριμένος στόχος "να μπούμε στο σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ" δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργαζομένων».

Σχετικά με την ΟΝΕ, στην ίδια απόφαση αναφέρεται: «Η ΟΝΕ όχι μόνο δεν πρόκειται να απαλλάξει τους εργαζόμενους από τα δεινά του καπιταλισμού (εκμετάλλευση, κρίσεις, φτώχεια, καταπίεση εθνών και λαών, πόλεμοι κ.λπ.), αλλά, αντίθετα, ενισχύει τον κύριο της καπιταλιστικής παραγωγής, το μονοπωλιακό υπερκέρδος, με τις πολλαπλές πηγές άντλησής του, στη σφαίρα παραγωγής και κυκλοφορίας, στην εσωτερική και την εξωτερική αγορά, αναπτύσσοντας το μονοπωλιακό ανταγωνισμό ως τα έσχατα όρια».

Αξίζει ακόμη να σημειώσουμε τη σαφέστατη εκτίμηση του ΚΚΕ για το ανέφικτο της «σύγκλισης» των οικονομιών. Στην απόφαση τονίζεται: «Οι διαφορές που υπάρχουν είναι τέτοιες που είναι αδύνατο να υπάρξει σύγκλιση, υπό την κυριαρχία των μονοπωλίων, υπολογίζοντας και τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού». Μήπως δεν επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις του από την όλη πορεία της ΕΕ ως τα σήμερα και τις ίδιες τις εξελίξεις;

…………….

Με τη Συνθήκη του Άμστερνταμ, που υπογράφτηκε στις 2 Οκτώβρη του 1997 και τέθηκε σε εφαρμογή την 1η Μάη του 1999, τροποποιείται η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επικυρώθηκε από την ελληνική Βουλή στις 18 Φλεβάρη του 1999 με τις ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ και του ΔΗΚΚΙ, ενώ οι βουλευτές του Συνασπισμού ψήφισαν «λευκό».

Τα πιο σημαντικά νέα στοιχεία που περιλαμβάνονται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ είναι:
• Το Σύμφωνο Σταθερότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας.
• Η ενσωμάτωση της Συμφωνίας Σένγκεν στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
• Η καθιέρωση της «ενισχυμένης συνεργασίας».
• Η κατάργηση του βέτο για σειρά θεμάτων και η καθιέρωση της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη των αποφάσεων.

Αν μπορούμε να συνοψίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της Συνθήκης, διακρίνουμε τους αλληλοδιαπλεκόμενους στόχους για:
• Την ενδυνάμωση του ευρωενωσιακού μονοπωλιακού κεφαλαίου.
• Την ενίσχυση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (πρώτα απ' όλα Γερμανίας, Γαλλίας) στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με ΗΠΑ - Ιαπωνία.

………………….

Θεωρητικά, με το Σύμφωνο Σταθερότητας οι αρχιτέκτονες της ΕΕ επιδιώκουν τη σύγκλιση (ονομαστική και πραγματική) των οικονομιών. Αλλά, έντεκα χρόνια μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και πέντε χρόνια μετά τη Συνθήκη του Αμστερνταμ η «σύγκλιση» παραμένει ανέφικτη, αποδεικνύοντας την ορθότητα της θέσης του ΚΚΕ ότι «ο δρόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης δεν καταργείται με ευχές στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης και ότι ο στόχος της σύγκλισης, ονομαστικός ή και μη ονομαστικός, αριθμητικός ή και όχι αριθμητικός, δεν πρόκειται να πιαστεί ούτε τώρα, ούτε αύριο».

Από την άλλη, το Σύμφωνο Σταθερότητας δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να προωθήσουν μια δέσμη σκληρών αντεργατικών μέτρων για τη μείωση του κόστους εργασίας και την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας της ΕΕ, δηλαδή τη διαρκή διεύρυνση των περιθωρίων κέρδους για το μεγάλο κεφάλαιο. Μεταξύ αυτών των μέτρων είναι η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η κατάργηση θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων, η ιδιωτικοποίηση σειράς τομέων, όπως της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, της Παιδείας, της Υγείας, της Ερευνας.

Ενα χαρακτηριστικό του Συμφώνου Σταθερότητας είναι η επιβολή ποινών στα κράτη - μέλη τα οποία υπερβαίνουν τους σχετικούς δείκτες. Οι ποινές, που ξεκινούν από την προειδοποίηση του κράτους - μέλους, φθάνουν ως το εξοντωτικό πρόστιμο που αντιστοιχεί στο 0,5% του ΑΕΠ του κράτους «παραβάτη». Παρ' όλα αυτά, με αφορμή την υπέρβαση του ελλείμματος από τη Γερμανία και τη Γαλλία αποδείχτηκε ότι το Σύμφωνο εφαρμόζεται «κατά το δοκούν», αφού τα αρμόδια όργανα δεν επέβαλαν καμιά ποινή.
………………….

Στη Συνθήκη του Αμστερνταμ περιλαμβάνονται ακόμη ρυθμίσεις για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων στα όργανα της ΕΕ, με κύριο χαρακτηριστικό την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΒΕΤΟ για σειρά θεμάτων και την επέκταση της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας στο συμβούλιο υπουργών.

Βεβαίως, από τότε μέχρι σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, το «Σύμφωνο Σταθερότητας» εμπλουτίζεται με αντιλαϊκές πολιτικές μέχρι το πρόσφατο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας», το οποίο προβλέπει:

1. Επίτευξη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και μηδενικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων (ή το ανώτερο μέχρι 1% του ΑΕΠ) για τα κράτη - μέλη, με τις κυβερνήσεις να δεσμεύονται ότι θα επιβάλλουν επιπλέον μέτρα όταν υπάρχουν «αποκλίσεις» από τους στόχους.
2. Τα κράτη - μέλη με δημόσιο χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση του χρέους κατά 1/20 ανά έτος (μέσος όρος).
3. Τα κράτη - μέλη που υπόκεινται σε «διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος» θα πρέπει να καταρτίζουν αυτόματα «δημοσιονομικά και οικονομικά προγράμματα» (δηλαδή μνημόνια) για τη διόρθωσή τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
4. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί να ζητά αναθεώρηση του προϋπολογισμού σε περίπτωση που ένα κράτος - μέλος παρουσιάζει απόκλιση από τους «δημοσιονομικούς στόχους».

Τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη που εφαρμόζουν προγράμματα διάσωσης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δεσμεύονται για την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων, ενώ όσα έχουν μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο για δράση πρέπει να ενεργοποιήσουν αυτόματους σταθεροποιητές της οικονομίας. Σ' αυτή την κατεύθυνση τα κράτη - μέλη «επανεξετάζουν τη φορολογική τους πολιτική και αν κριθεί απαραίτητο, διευρύνουν τη φορολογική βάση, καταργούν αδικαιολόγητες φοροαπαλλαγές και εξαιρέσεις, περιορίζουν τους φόρους στην εργασία». Δηλαδή, επιβάλλουν νέα χαράτσια στις πλάτες των λαών. Αυτή η φοροληστεία του λαού εξελίσσεται τώρα στην Ελλάδα.

Το Μάρτη του 2000 αποφασίζεται από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ η στρατηγική της Λισαβόνας, στη Σύνοδο Κορυφής το 2000 στην ισπανική αυτή πόλη, με επίκεντρό της την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ως στρατηγικό στόχο, για την υλοποίηση του οποίου κατέληξαν σε μια σειρά μέτρα τα οποία προωθούν με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Μέτρα, όπως η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και οι ελαστικές μορφές εργασίας, η παράδοση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης στο κεφάλαιο, η εμπορευματοποίηση των τομέων Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, οι αντιδραστικές αλλαγές που προώθησε η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για παραγωγή φτηνού καταρτίσιμου εργατικού δυναμικού για τις επιχειρήσεις, η ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα αυτών που έχουν στρατηγική σημασία, όπως π.χ. τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κ.λπ.
…………………..

Συνέχεια αυτής της στρατηγικής είναι η στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την απασχόληση και την ανάπτυξη, που δίνει τις νέες κατευθυντήριες γραμμές των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών για την επόμενη δεκαετία.

……………….

Οι στόχοι βασίζονται σε δύο κεντρικούς άξονες:
α) «Η αποκατάσταση της μακροοικονομικής σταθερότητας και η επανάκαμψη των δημοσίων οικονομικών». Να εξασφαλισθούν, δηλαδή, μέσα από τις δραστικές περικοπές στους προϋπολογισμούς, χρήματα, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ενίσχυσης και χρηματοδότησης του μεγάλου κεφαλαίου. β) «Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι ουσιαστικές για μια ισχυρή και βιώσιμη ανάπτυξη». Να ανατραπούν, δηλαδή, στο σύνολό τους τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα καθιστώντας ακόμα φθηνότερη την τιμή της εργατικής δύναμης.

Ετσι, με το «Σύμφωνο για το Ευρώ+» προβλέπονται:
1. Μειώσεις μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
2. Κατάργηση των Kλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
3. Κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.
4. Κατεδάφιση των Δημόσιων Συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης - Μεγάλη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ώστε να ευθυγραμμιστούν με το προσδόκιμο ζωής.
5. Επίθεση στα λαϊκά στρώματα, για να ανοίξουν νέοι τομείς στη συγκέντρωση και την κερδοφορία του κεφαλαίου.
6. Ενίσχυση της «ευελφάλειας». Να μειωθεί η «υπερπροστασία εργαζομένων με μόνιμες συμβάσεις», δηλαδή κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Συμβάσεις αορίστου χρόνου μόνο για νεοπροσλαμβανόμενους που έχουν περιορισμένα δικαιώματα και απολύσεις των εργατών με συγκροτημένα δικαιώματα.
Μείωση της πρόωρης αποχώρησης από το σχολείο, ώστε να ολοκληρώνεται η απόκτηση δεξιοτήτων διαμόρφωσης του νέου «απασχολήσιμου» εργαζόμενου.
Τα κράτη - μέλη να ΠΕΡΙΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, μειώνοντας το χρόνο και το ύψος τους και επιβάλλοντας αυστηρές προϋποθέσεις.
7. Κατεδάφιση συνταξιοδοτικών συστημάτων: «Τα κράτη - μέλη που δεν το έχουν ήδη πράξει θα πρέπει να αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης και να το συνδέσουν με το προσδόκιμο ζωής».
Να περιορίσουν κατά προτεραιότητα τα καθεστώτα πρόωρης συνταξιοδότησης.
Κίνητρα για την απασχόληση εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας.
Προώθηση της διά βίου μάθησης.
Να ενισχύσουν την ανάπτυξη «συμπληρωματικής ιδιωτικής αποταμίευσης», δηλαδή προσφυγή στην ιδιωτική ασφάλιση.
……………….

Σήμερα, στα πλαίσια του σφαγιασμού των όποιων «κοινωνικών δαπανών» στα κράτη - μέλη και την ΕΕ προβλέπεται μείωση των δαπανών για τη γεωργία από το 41,7% του συνολικού προϋπολογισμού της ΕΕ στο 37,7%.

…………………….

Η νέα μεταρρύθμιση της ΚΑΠ, από το 2013, θα φέρει σε ακόμα πιο τραγική θέση το φτωχό αγρότη της οικογενειακής εκμετάλλευσης και του μικρού κλήρου. Η απελευθέρωση των αγορών θα ωφελήσει μόνο τις καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις - τους μονοπωλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στο χώρο της αγροτικής παραγωγής και των αγροτικών εφοδίων, στην παραγωγή και διακίνηση των τροφίμων. Θα ενισχύσει τη διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, την επιθετικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων.
…………………….

Ολη η πορεία και εξέλιξη της ΕΟΚ αρχικά και μετέπειτα της ΕΕ επιβεβαίωσε πολύ πιο ωμά, βάρβαρα, εκείνο που το ΚΚΕ υποστηρίζει από το 1960: Οτι είναι μια συμμαχία καπιταλιστική (ιμπεριαλιστική), που έχει στόχο να δυναμώσει περισσότερο το κεφάλαιο, τα μονοπώλια της Ευρώπης, να υπηρετήσει τα συνολικά συμφέροντά τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό.

………………………

Η στάση κάθε πολιτικού κόμματος απέναντι στην ΕΕ καθορίζεται από τη στάση που αυτό έχει απέναντι στον καπιταλισμό της χώρας του. Αν, δηλαδή, παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ή αν παλεύει για την ενίσχυση της κυριαρχίας του.

Το ΚΚΕ, αντίθετα, επειδή αγωνίζεται για φιλολαϊκές εξελίξεις, για «τη λαϊκή συμμαχία και την εργατική εξουσία» στην Ελλάδα, τάσσεται υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η πάλη για φιλολαϊκή πολιτική διεξάγεται πρώτα και κύρια στο εθνικό πεδίο, συνδυασμένη βεβαίως με την ανάπτυξή της στο διεθνές. Πρόκειται για αλληλοτροφοδοτούμενα πράγματα. Η ΕΕ δε γίνεται να μεταρρυθμιστεί και να αλλάξει χαρακτήρα. Δε γίνεται να μεταμορφωθεί σε φιλολαϊκή. Η ΕΕ στηρίζει τη λειτουργία της στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στο καπιταλιστικό κέρδος, στις σχέσεις ανισοτιμίας μεταξύ των χωρών. Ετσι γινόταν πάντα.
…………………………..

Από εδώ προκύπτει η αντικειμενική ανάγκη να γίνει λαϊκή περιουσία, να κοινωνικοποιηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία, που με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα αναπτύσσεται η οικονομία σε όφελος της εργατικής τάξης, του λαού. Το μέλλον της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι η πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.

Ολόκληρο το κείμενο στο:
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6865570

Ειδήσεις με νόημα σε έναν καπιταλισμό που δεν αλλάζει με τίποτα

1.Βοήθεια από τη Μαδρίτη ζητά η Καταλονία για να πληρώσει τις υποχρεώσεις της!


Σχόλιο
Οι κυβερνήτες της Ισπανίας δεν ήταν που κόμπαζαν ότι «δεν είναι Ελλάδα» και δήθεν είναι ισχυρή οικονομία; Δεν ήξεραν τι είχε ο σάκος τους; Το «άνοιγμα» της Καταλονίας φτάνει τα 13 δισ. ευρώ, ενώ συνολικά το χρέος των 17 αυτόνομων περιοχών φτάνει τα 36 δισ. ευρώ, χώρια τα χρέη τη κεντρικής κυβέρνησης. Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Κομισιόν, η χώρα το 2012 θα κινηθεί σε ρυθμούς ύφεσης -1,8%, η ανεργία θα φτάσει το 24,4% και το έλλειμμα θα κλείσει στο 6,4% του ΑΕΠ! Ξέχασαν ότι περνάνε καπιταλιστική κρίση και νόμισαν ότι περνάνε… ελληνική κρίση;


2. Στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου προσφεύγει η Κομισιόν για το «φρένο» εισαγωγών της Αργεντινής


Στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου αποφάσισε να προσφύγει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκειμένου να καταγγείλει τους περιορισμούς εισαγωγών από πλευράς Αργεντινής ενώ ο αρμόδιος Επίτροπος Εμπορίου Κάρελ Ντε Χουχτ θα διαμαρτυρηθεί επισήμως για τη μονομερή απόφαση της κυβέρνησης της Αργεντινής να κρατικοποιήσει το μερίδιο της ισπανικής Repsol στην θυγατρική της στην Αργεντινή, ζήτημα που προκάλεσε ένταση στις διμερείς σχέσεις Ισπανίας-Αργεντινής
«Οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί από την Αργεντινή παραβιάζουν τους διεθνείς κανόνες εμπορίου και θα πρέπει να αρθούν» τόνισε ο Ντε Χουχτ κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου. Οι εμπορικοί περιορισμοί που εφαρμόζει η Αργεντινή αφορούν προϊόντα κάθε τύπου, από αυτοκίνητα, και υπολογιστές έως οικιακές συσκευές.


Σχόλιο
Πόσες αυταπάτες πρέπει να έχεις για να νομίσεις ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα σε αφήσει να ξεφύγεις από τις δαγκάνες του;


3. Δεν αποκλείει το ενδεχόμενο ένταξης της Κύπρου στον μηχανισμό ευρωστήριξης η κεντρική τράπεζα


Ανοικτό άφησε το ενδεχόμενο προσφυγής της Κύπρου στον μηχανισμό ευρωστήριξης ο διοικητής της κυπριακής κεντρικής τράπεζας Πανίκος Δημητριάδης.


Σχόλιο
Μια από τις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης με το ισχυρότερο νόμισμα, μπήκε στην ΕΕ με αντάλλαγμα την διαφύλαξη της ενιαίας Κύπρου και της εκδίωξης των τούρκων κατακτητών από το έδαφος που τώρα θα ήταν δήθεν και έδαφος της ΕΕ! Τελικά την κατάντησαν προβληματική, το νόμισμά της το έχασε και παραλίγο να χάσει και την ύπαρξή της αν δεν καταψήφιζε ο λαός το σχέδιο Ανάν που προώθησε η δήθεν σωτήρας ΕΕ!


Οι αυταπάτες δε ότι ένας κομμουνιστής ή αριστερός πρόεδρος μπορεί να σώσει την Κύπρο – και κάθε χώρα – από την καπιταλιστική κρίση και τα νύχια της ΕΕ χωρίς να ανατρέψει τον καπιταλισμό, αποδείχτηκαν για μια ακόμη φορά φρούδες ελπίδες για να ξεγελιέται ο λαός. Μόνο που όταν είναι αργά πληρώνονται και πολύ ακριβά.

Εξωτερική επίθεση για εκ των έσω υπονόμευση του ΚΚΕ

Ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με παραπλανητικό τίτλο «ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ» http://neaspora.blogspot.com/ θέλει να παρουσιαστεί ως η «βαθιά ψυχή του ΚΚΕ» που ανησυχεί σφοδρά για τον «εκλογικό κατήφορο» που πήρε το κόμμα. Χρησιμοποιεί κοινότυπες εκφράσεις που κυκλοφορούσαν στις πλατείες και τις μεταφράζει δήθεν σαν «στεντόρεια φωνή» του «γνήσιου» ΚΚΕ!

Θα πω κάτι εν των προτέρων. Κυκλοφορούν τέτοιες σκέψεις σε πολλούς αριστερούς, άσχετα αν είναι σωστές ή λαθεμένες. Ωστόσο οι συντάκτες και δίκαιο να είχαν, ο τρόπος παρέμβασής τους την ώρα που όλη η αστική τάξη και όλα τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτει, επιτίθενται στο ΚΚΕ τους κάνει από αναξιόπιστους μέχρι ύποπτους.

Το κείμενο της «Νέας Σποράς» στην καλύτερη περίπτωση γράφτηκε από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην μέλη του ΚΚΕ που «καίγονται» να δικαιωθούν για τη φυγή και διολίσθησή τους σε θέσεις προδοσίας ακόμη και έναντι της  γνωστής από παλιά ανατρεπτικής Αριστεράς. Τη χειρότερη περίπτωση δεν χρειάζεται να τη σχολιάσω, είναι ολοφάνερη.

Ο τρόπος γραφής δείχνει τη συλλογή διάφορων σχολίων από τις πλατείες, την αναπαλαίωση και την μόχλευσή τους με το πρόγραμμα του ΚΚΕ για να πάρει νομιμοποίηση. 

Όσοι ήταν στις πλατείες αυτά τα άκουγαν συνεχώς, δεν είναι κάτι καινούριο.  

Ωστόσο αυτό που τους ξέφυγε είναι ο τρόπος γραφής. Ποτέ δεν γράφουν οι κομμουνιστές με αυτό τον τρόπο για τα λάθη της όποιας ηγεσίας. Θυμίζει και ολίγον σκοτεινές εποχές αυτός ο τρόπος όπως πχ «Η δυσκολία στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα μας, από τη νέα διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, είναι αποτέλεσμα της εγκληματικής, πραξικοπηματικής και μέχρι σήμερα αναιτιολόγητης εγκατάλειψης του προγράμματος του κόμματος εκ μέρους της ηγεσίας του, που ψηφίστηκε στο 15^ο Συνέδριο,  και της γραμμής που εφαρμόζει στο εργατικό κίνημα».

Η σύνταξη του κειμένου «φωνάζει» και όσοι ξέρουν, ξέρουν… 

Δεν σχολιάζω το ότι είναι ανώνυμο γιατί είναι φανερό ότι θέλουν να μας πουν ότι θα τους διαγράψει το ΚΚΕ ενώ αυτοί δεν θέλουν να διαγραφούν αλλά θέλουν να δουλέψουν ανώνυμα στο εσωτερικό του κόμματος για να ανατρέψουν την ηγεσία… για το καλό του ΚΚΕ! Ανώνυμοι σωτήρες και αυτοί! Πάντα ανώνυμα για το καλό του κόμματος!  Δεν έχουν το θάρρος να παίξουν τα κεφάλια τους σαν κομμουνιστές που έχουν δίκαιο. Οι κομμουνιστές όμως που είναι πιστοί στα ιδανικά τους όπως αυτοί ισχυρίζονται ότι είναι δεν υπολογίζουν τις προσωπικές συνέπειες και θυσίες αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι πάνω απ όλα το κόμμα και η εργατική τάξη. Αυτοί οι νέοι "σωτήρες" βάζουν τη συνομωσία πάνω από το κόμμα.! 

Οι συντάκτες του γράμματος σε σχέση με τους ριψάσπιδες της παρέας Ανδρουλάκη, Δραγασάκη, Δαμανάκη κλπ είναι φυσικά πολύ κατώτεροι. Εκείνοι τουλάχιστον πήγαν επώνυμα να καταλάβουν την ηγεσία του κόμματος για να το διαλύσουν μέσα τον ΣΥΝ και έπαιξαν τα κεφάλια τους. Αυτοί οι συντάκτες ή δεν υπάρχουν ή είναι συνειδητή 5^η φάλαγγα μέσα στο ΚΚΕ. Όσο αληθοφανή και αν φαίνονται αυτά που γράφουν δεν είναι καθόλου δύσκολο να τα έχει συντάξει ο κάθε ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ αλλά και ο κάθε σύγχρονος Μανιαδάκης και Τυρίμος. Αυτό δεν το υπολόγισαν οι συντάκτες και έτσι έχασαν. 

Τα ίδια προβλήματα και εκτιμήσεις για την ηγεσία,  αν τα διαπίστωναν οι κομμουνιστές, θα τα έγραφαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο και ιδίως όχι με τρόπο που οι μόνοι που θα είχαν όφελος θα ήταν οι αντίπαλοι του ΚΚΕ και τα κέντρα που θέλουν τη διάσπαση και εξαφάνισή του. Μάλιστα την ώρα που όλα τα μέσα ενημέρωσης και τα κέντα εξουσίας θέτουν σε κυκλοφορία φανερά και υπογείως εκβιασμούς και πιέσεις για εγκατάλειψη, περιθωριοποίηση και διάλυση του ΚΚΕ, κάνει το κείμενο εντελώς αναξιόπιστο και ύποπτο. 

Επαναλαμβάνω γιατί έχει μεγάλη σημασία ότι το κείμενο γράφτηκε: ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΟΦΕΛΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ.

Ε, δεν είμαστε και χθεσινοί. 

Διάλογο και σχόλια για το θέμα μπορείτε να βρείτε στο: http://leninreloaded.blogspot.com/2012/05/blog-post_3126.html  

*Αν κάποιος νομίζουν ότι δεν θα γίνει λενινιστική εκτίμηση και κριτική της ηγεσίας του  ΚΚΕ μετά τις εκλογές για τη δράση της, είναι βαθιά γελασμένος. Όπως είναι βαθιά γελασμένος αν αναμένει από αυτή την κριτική τη διάλυση του ΚΚΕ, πόθος κάθε αστού και μικροαστού από το 1918. 

**Καλού - κακού ας έχουμε υπόψη την ανακοίνωση του ΚΚΕ http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6849036 για τα αντι-ΚΚΕ μπλογκ που έχει γεμίσει το διαδίκτυο και παρουσιάζονται να είναι… ποιο ΚΚΕ από το ΚΚΕ!!! Παλιά τέχνη των αντιπάλων του να παρουσιάζονται με το προσωπείο του υπερεπαναστάτη και του υπερ- ΚΚΕ!  

***Δεν είμαι ούτε μέλος ούτε στέλεχος ούτε τίποτα στο ΚΚΕ. Όμως αυτοί που θέλουν να το διαλύσουν θα πρέπει να ξέρουν ότι θα με βρουν απέναντί τους και θα πρέπει να περάσουν και από το δικό μου πτώμα για να τα καταφέρουν. Δεκαετίες ολόκληρες με βρίσκουν μπροστά τους, δεν θα τους κάνω τώρα τη χάρη. Και δεν είμαι μόνος. Χιλιάδες φίλοι του ΚΚΕ είναι έτοιμοι να το υπερασπίσουν ακόμη και με τη ζωή τους. Είναι έτοιμοι να αναπληρώσουν τις όποιες απώλειες από θυσίες ή προδοσίες. Αυτό το κόμμα δεν ήταν ποτέ κόμμα των στελεχών και των ηγεσιών ακόμη και όταν φαινόταν έτσι. Ακόμη και με τα όποια λάθη της ηγεσίας. Γι αυτό δεν μπόρεσε να το εξοντώσει ποτέ κανένας.

Με λίγα λόγια Μάαστριχτ σημαίνει...

Η συνέχεια του πολύ σπουδαίου θέματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ από τον

Γιώργο Σαρρή

http://giorgossarris.blogspot.com/

• Η συνθήκη  του Μααστριχτ δεν είναι μια συμφωνία με "ουδέτερο πρόσημο" και δεν θα μπορούσε να είναι τετοια μεσα σε καθεστώς εξουσίας των μονοπωλίων. Η εξουσία λειτουργεί πάντα υπέρ αυτού που την κατέχει κι αυτό έκανε και με τη συνθηκη του Μάαστριχτ.
• Στο Μάαστριχτ συμφωνήθηκαν πολιτικές που ισχυροποίησαν το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο απένατι στην εργασία και του έδωσαν νεες ευκαιρίες κερδοφορίας και ανάπτυξης.
• Αν δεν είχε υπάρξει το Μααστριχτ-ως συνεχεια και ολοκλήρωση της συνθήκης της Ρώμης(1957) και της Ενιαίας Ευρωπαϊκή Πράξη (1986)- και οι γνωστες 4 ελευθερίες διακίνησης κεφαλαίων, εργαζομένων, προιόντων, υπηρεσιών και η εισαγωγή του κοινού νομίσματος (μιλάμε για τις προυποθέσεις υιοθέτησης και τη δρομολόγηση της κυκλοφορίας του) με ό,τι σήμαινε αυτό, δεν θα είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη τόσο εύκολα η φουσκα του 2008 και δεν θα μεταδιδόταν τόσο έυκολα η μόλυνση σε όλες τις χώρες.
• Αν δεν υπήρχε η συνθηκη του Μααστριχτ δεν θα είχε εξοντωθεί η εγχώρια παραγωγή στην Ελλάδα σε κάθε επίπεδο και δεν θα είχαμε φτάσει στο περιβόητο "δεν παράγουμε τίποτα" για το οποίο κατηγορείται περιέργως ο λαός.
• Αν δεν υπήρχε το Μάαστριχτ δεν θα ήταν δυνατόν για τα μονοπώλια να μην ακολουθούν τους νόμους και το εργατικό δικαιο της χώρας όπου δραστηριοποιούνται αλλά κάποιας άλλης φτωχής χωρας με μισθούς πείνας επειδή έτσι τους συμφέρει κι έπειδη τους δίνεται το δικαίωμα.

 Η συνθήκη του Μάαστριχτ χτίστηκε πέτρα-πέτρα μεσα σε μια διάρκεια δεκαετιών από το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο για το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο.


Το Μααστριχτ ήταν εξ αρχης φανερό, εκτός αν δεν ήθελε κανείς να το δεί,  ότι δεν θα μπορούσε σε καμια περίπτωση να λειτουργήσει θετικά για την Ελλάδα. Η ευρωπαική Αριστερά και ο ΣΥΝ που συνυπέγραψαν είναι υπόλογοι γι αυτό και οφείλουν να απολογηθούν. Οι αναθεωρήσεις που περίμεναν πως θα ακολουθήσουν και που θα έστρεφαν τη συνθηκη προς θετικές κατευθύνσεις ήρθαν αλλά ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ηταν τέτοιες που επιβεβαίωναν όλες τις προειδοποιήσεις του  ΚΚΕ κι έδειχναν και πάλι οτι ο καπιταλισμός δεν χαρίζει δικαιώματα αλλά μόνον υπονομεύει και αφαιρεί. Η διεύρυνση προς τις φτωχότερες χώρες, οι διαφορες οδηγιες τυπου Μπολκνστάιν, η συνθηκη της Λισσαβώνας, οι μεταρρυθμίσεις που αποφασίζονται καθε μερα τελευταία το αποδεικνύουν ξεκάθαρα.

Η συνθήκη του Μααστριχτ τέλος ηταν το ανοιγμα των ασκων του Αιόλου για τα όσα ζούμε σήμερα, δηλαδή τα μνημονια σωτηρίας που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή και η υλοποίση των στόχων του μεγάλου ευρωπαικού κεφαλαίου που εκφράστηκαν και αποφασίστηκαν τότε.

Να γιατί είναι απολυτα σωστό, οτι δεν υπάρχει αγώνας εναντίον των μνημονιων χωρίς αγώνα για σταμάτημα της εφόδου κατα των δικαιωμάτων των εργαζομένων που εκπορεύεται φυσικά από τα διευθυντηρια της ΕΕ.

Η Ε.Ε. είναι ένας καπιταλιστικός θεσμός που αποτελείται από ένα σύνολο πλαισίων και μηχανισμών που έχουν σα στόχο την αυξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και το κτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων.
Στην εποχή της κρίσης που ζούμε που είναι η σοβαρότερη καπιταλιστική κρίση μαζί με την κρίση του '29 ισχύει βεβαια το "ο θάνατός σου η ζωή μου". Το κεφάλαιο λοιπόν και επομένως και η ΕΕ που το εκπροσωπεί δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη ζωή μας παρά μόνο για τη δική του επιβίωση.
Εμείς άραγε τι κάνουμε;
Κλείνουμε τα μάτια και θεωρούμε την ΕΕ φιλικη και σωτήρια;
Ψηφίζουμε με ελαφριά καρδιά "δημοψηφισματικά" όπως λένε υπέρ προστασίας του ευρώ αγνοώντας τα όσα πάθαμε τα 2 τελευταία χρόνια για τη σωτηρία του ευρώ;
Αφήνουμε την ΕΕ και το ευρώ στο απυρόβλητο και προσπαθούμε με τα χέρια να σταματήσουμε τις σφαίρες αντί να σωπάσουμε το όπλο κι αυτόν που το κρατάει και με ριπές μας εξοντώνει;


Υ.Γ: Οποιος θέλει μια πιο αναλυτικη παρουσίαση της γνωστής-αλλά όχι και τόσο συνθήκης δεν έχει παρά να ριξει μια ματια στα 2 άρθρα που προηγήθκαν(1ο και 2ο μερος.)
Τα άρθρα αυτα γράφτηκαν όταν ρωτώντας πάνω από 10 Αριστερούς είδα οτι κανείς τους δεν ήξερε τι περίπου ήταν το Μααστριχτ. Ολοι έδιναν μια θολή απάντηση του τύπου "κατι για την Ευρώπη και το ευρώ"

Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής στις 12:51 μ.μ. 3 σχόλια ShareThis

Τετάρτη, 23 Μαΐου 2012

Εκ προμελέτης - Τι είναι επιτέλους το Μάαστριχτ (2ο)  

Η συνθηκη του Μάαστριχτ δεν είναι κάποιο ουδέτερο σύνολο νόμων και πολιτικών. Δεν θα μπορούσε να είναι τετοιο. Ειναι ουσιαστικά το εφαρμοστικό πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και επιλογών μετά την βαθμιαία επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου του καπιταλισμού και στην Ευρώπη. Ειναι η επιβεβαίωση και επιβράβευση της επιβολής του που φυσικά έγινε με τρόπο έξυπνο, πολιτισμένο, κλιμακωτό και καλοδιαφημισμένο  προκειμένου και να πείσει αλλά και να διευκολύνει τα σχέδιά του στη συνέχεια.

Η συνθηκη του Μααστριχτ είναι το κεντρικό νομικό πλαίσιο με το οποίο ενοποιείται η Ευρώπη(οι χωρες που συμμετέχουν στην ιδρυθείσα ΕΕ στη θεση της ΕΟΚ) όχι μόνο οικονομικά  αλλά και πολιτικά. Ειναι η κατάληξη μιας μακρόχρονης πορείας όπου τελικά οι χώρες που συμμετέχουν, παραδίδουν ένα μεγάλο και μάλιστα το πιό ουσιαστικό μέρος της Ανεξαρτησίας τους. Στο Μάαστριχτ θεσμοθετείται και ολοκληρώνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύγχρονος θεσμός, και η συνθήκη αυτή ειναι η 3^η  και σπουδαιότερη των συνθηκών ύστερα από τη Συνθήκη της Ρώμης (1957) και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986).

Θα πουμε με μια φράση μόνο ενημερωτικά οτι τότε οι ευρωπαικές πολιτικές χωρίστηκαν σε 3 πυλώνες όπου ο 1^ος είχε να κανει με την τελωνειακη ένωση, την κοινη αγοτική και κοινη αλιευτική πολιτική,την οικονομική ένωση, το μεταναστευτικό, το Σενγκεν,την παιδεία,τον  πολιτισμό,το περιβάλλον κλπ ενω ο 2^ος και 3^ος πυλώνας με την κοινη εξωτερικη πολιτική και τις κοινές δικαστικές και ποινικες πολιτικές. (Με την αναθεώρηση της Λισσαβώνας οι 3 πυλώνες ενοποιήθηκαν) 

• Στο πεδίο της οικονομίας πάντως η συνθήκη του Μάαστριχτ μπορει να περιγραφεί πιο απλά από τη νομισματική ενοποίηση και την εισαγωγή του κοινού νομισματος. Εκεί αποφασίζονται και περιγράφονται οι προυποθέσεις υιοθέτησης του ευρώ και τα λεγόμενα κριτήρια σύγκλισης. Όλο αυτό το «οικοδόμημα» του ευρώ και της συνθήκης του Μάαστριχτ όμως στηρίζεται και θεμελιώνεται από  τις περίφημες 4 ελευθερίες της. Την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργαζομένων και υπηρεσιών. Οι ελευθερίες αυτές συμπλήρωναν η μία την αλλη και όλες μαζί έδιναν την ευκαιρία στο μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο να κινείται ξεπερνώντας ενοχλητικούς περιορισμούς, φραγμούς και ελέγχους από τις εθνικές αρχές, να επενδύει και να κερδοφορει, εξαφανίζοντας όμως μικρότερους ανταγωνιστές που ήταν εγκατεστημένοι και είχαν επιχειρηματική δραστηριότητα στις διάφορες χωρες της ΕΕ. Κάπως έτσι και σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση σε άλλα επίπεδα, μια σειρά από τομείς και δραστηριότητες της ελληνικής οικονομίας εξατμίστηκαν κυριολεκτικά αφου δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό και  φτάσαμε μοιραία στο γνωστό μας "δεν παράγουμε τίποτα", για το οποίο καμια ευθυνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι.

Η «Ευρωπαική Αριστερά» που υπερψήφισε τη συνθήκη τότε ισχυρίστηκε οτι το έκανε έχοντας κατα νού την αναθεώρηση και βελτίωση των αρνητικών της πλευρών προς όφελος των λαών.Αυτα  τα έλεγαν σε΄οσους δεν είχαν άποψη για το τι σημαίνει εξουσία των μονοπωλίων και τι είναι ο καπιταλισμός και νόμιζαν οτι οι θεσμοί έχουν ουδέτερο χαρακτήρα και μπορούν τάχα, αναλογα με το ποιοι είναι οι συσχετισμοί, να λειτουργούν ακόμη και υπέρ των εργαζόμενων και των λαών αν κάποιοι το ζητήσουν. Βεβαια επειδή στο χώρο του ΣΥΝ βρίσκονται πολλοί που έχουν μελετήσει καλά το Μαρξισμό και ηξεραν οτι η εξουσια λειτουργεί για λογαριασμό της τάξης που την κατέχει, το μόνο που μπορεί να πεί κανείς ήταν ότι κορόιδευαν τους εαυτούς τους κι εμας μαζί. Γιατί οι πολυπόθητες αναθεωρήσεις και αλλαγές για τις οποίες μιλούσαν ήρθαν αλλά δεν ήταν όπως τις περίμεναν.

Ας δουμε μερικα παραδείγματα "αναθεωρήσεων": 1. Η διεύρυνση της ΕΕ με την είσοδο νέων χωρών, που όλως τυχαίως ήταν χώρες με πάμφθηνη εργατική δύναμη και εντελώς αδύναμα πλαίσια μετά την πτώση του σοσιαλισμού, που ήταν ακριβώς μέσα στο πνευμα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου Ευρωπαικού καφαλαίου αφού υποχρέωνε τις υπόλοιπες χωρες να κινηθούν προς τη λογική του χαμηλότερου παρονομαστή για να "διαφυλαξουν" την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων επιχειρήσεων.

2. Είχαμε την οδηγία Μπολκενστάιν που ξεκαθαριζε τα ζητήματα γυρω από την ελεύθερη διακίνηση των υπηρεσιών και σύμφωνα με την οποία ένα μονοπώλιο εγκαθιστουσε την έδρα του π.χ. στη Βουλγαρία και έτσι είχε την υποχρέωση να ακολουθεί το εκεί νομικό πλαίσιο(εργατικό δίκαιο) και όχι το δίκαιο των χωρών όπου ανέπτυσσε τις δραστηριότητές του στη συνέχεια.

3. Την προσπάθεια εισαγωγής του Ευρωσυντάγματος που έφαγε πόρτα ακόμη και στη Γαλλια και την Ολλανδία και στις άλλες χώρες πέρασε με το ζόρι από το παράθυρο μεσω των δεξιων πλειοψηφιών στα κοινοβούλια.

4. Τη συνθήκη της Λισσαβώνας όπου ενοποιούνταν ακόμη περισσότερο οι ευρωπαικές πολιτικές κι έμπαιναν σε δευτερο πλανο τα τοπικα κοινοβούλια έτσι ώστε τα διευθυντηρια να αποφασιζουν όσο πιο ανενόχλητα μπορούσαν τις αναγκαίες για τα συμφέροντα που εξυπηρετούσαν πολιτικές. 

Στις μερες της κρίσης επίσης, δεν βλέπουμε τίποτα άλλο από το να αποφασίζονται διαρκώς νεες μεταρρυθμίσεις στο πνευμα που είπαμε και πριν, που βεβαια δεν έχει καμμια σχεση με τα συμφεροντα των λαών.

Να σημειωθεί οτι τη συνθηκη της Λισσαβωνας την κατήγγειλε και ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος Αλαβάνου, αλλά και άλλων, μόνο που αυτό ήταν πια σε σύγκρουση με τα όσα είχαν κανει το ’92 με το Μάαστριχτ και με τα όσα έλεγαν και προσδοκούσαν τότε. Απλά από τότε κανουν πως δεν θυμούνται τα παλιά. Ο,τι έγινε έγινε... Τι έλεγαν όμως;

"Ο ΣΥΝ θα ψηφίσει την κύρωση της συμφωνίας και θα επιδιώξει να την μετατρέψει σε αφετηρία για τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας."

Σαν να έλεγαν δηλαδή οι μπολσεβίκοι το 1917 ότι θα στηρίξουν τη μεταβατική κυβέρνηση των αστών υπό τον πρίγκηπα Λβοβ και κατόπιν θα παλέψουν για να κανουν την αστική εξουσία να δουλέψει για λογαριασμό της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς. Ευτυχώς ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι τότε αποφάσισαν να αποκαλύψουν το ρόλο της αστικης κυβερνησης και να παλέψουν για άμεση αλλαγή των συσχετισμών στη Ρωσία. Αν δεν το είχαν κάνει η επανάσταση δεν θα είχε γίνει ποτέ. Η όπως λεει κι ο Μπογιόπουλος "Μήπως να επανιδρύσουμε το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ προς όφελος των λαών;"

"Με την κύρωση της συμφωνίας απορρίπτουμε το ενδεχόμενο αποδιοργάνωσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, στηρίζουμε τα θετικά στοιχεία του συμβιβασμού που επετεύχθη στο Μάαστριχτ και επιδιώκουμε μαζί με την πλειοψηφία των λαών της Ευρώπης να επιτύχουμε την υπέρβαση της προς τις κατευθύνσεις που προωθεί η Αριστερά στην Ευρώπη." Οπως είδαμε πιο πάνω "επιβεβαιώθηκαν". Πετυχαν την υπέρβαση. ¨Όχι εκείνοι όμως αλλά οι καπιταλιστές και βεβαια από την ανάποδη όπως είπαμε και μη μου πουν οτι αυτό είναι κακεντρέχεια. Δυστυχως, και εννοώ το δυστυχώς, είναι η αλήθεια.

"Η συμφωνία του Μάαστριχτ συντάχτηκε από ομάδες τεχνοκρατών χωρίς εξουσιοδότηση από τα εκλεγμένα όργανα της Κοινότητας και τα εθνικά κοινοβούλια και προπαντός μακρυά από τους λαούς της Ευρώπης." λεει κριτικά το 1992 ο Συνασπισμός. Λές και θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφου η συνθηκη αυτή όπως πια έχει αποδειχθεί δεν έγινε για να ικανοποιήσει κοινωνικές ανάγκες ή συμφέροντα των λαών αλλά για να αποτελέσει τη βάση διεξόδου κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Και συνεχίζει η απόφαση του ΣΥΝ

"Όσο θα προχωρεί, η ενοποίηση τόσο το μέρος της εθνικής κυριαρχίας άρα και της λαϊκής κυριαρχίας θα περνά από τα κράτη μέλη στα ευρωπαϊκά όργανα. Το σημερινό δημοκρατικό έλλειμμα παράγεται επειδή με την ενοποίηση δεν προχωρεί και ο εκδημοκρατισμός των οργάνων και των λειτουργιών της Ένωσης." Τελικά όμως ο "εκδημοκρατισμός" έφτασε σε τέτοια άκρα που τελικά η βάρκα τουμπάρει προς τον εκφασισμό. Και βεβαια ούτε σ'αυτό μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό γιατί τετοιες βάρβαρες όπως αποδεικνύεται πολιτικές δεν μπορούν να πάνε χέρι χέρι με τη Δημοκρατία.

Τελικά για να μην πολυλογούμε και γινόμαστε κουραστικοί ο ΣΥΝ ψήφισε τη συνθήκη μαζί με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,  με μόνο κόμμα αρνητικό απέναντι το ΚΚΕ. Πλην Λακεδαιμονίων δηλαδή όπως πάντα...Ο ΣΥΝ έπεσε σε όλα έξω ενω το ΚΚΕ δυστυχώς για μας σε όλα μέσα. Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δε χρειάζεται να πουμε βεβαια ότι έκαναν απλά ό,τι τους είπαν να κάνουν.

Η "ευρωπαική ενοποίηση" με τον τρόπο που διαφημιζόταν για να παραπλανήσει το λαό -πάντα οι καημένοι οι λαοί γοητευόντουσαν απο το υπέροχο "όλοι ενωμένοι"-αποδείχτηκε ένα παραμύθι μεγατόνων αφου αυτό που ενοποιήθηκε, όσο μπορούσε να ενοποιηθεί μεσα στα πλαίσια του ανταγωνισμού και μεχρι να βγουν τα μαχαίρια, ήταν οι δυνάμεις του μεγάλου ευρωπαικού κεφαλαίου εναντίον της εργασίας και των λαικών δικαιωμάτων. 

Η περίφημη δε "σύγκλιση" των οικονομιών, πόσο μάλλον μισθών, δικαιωμάτων κλπ.- που ήταν υποτίθεται ο στόχος ή μάλλον  το δόλωμα για να μας πείσουν- κινήθηκε ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς το άνοιγμα της ψαλίδας πλούσιων και φτωχών όπως ήταν εξ αρχης λογικό να συμβεί, αφού ας μην ξεχνιόμαστε ο καπιταλισμος αυτό κάνει μέχρι να ανατραπεί. Βέβαια κάποιοι επιμένουν πάντα πως βελτιώνεται και δε λενε να βάλουν μυαλό.

Το Μάαστριχτ με μια τελευταια κουβέντα , το θεμέλιο δηλαδή της νομισματικής ένωσης και του ευρώ, όπως βλέπουμε ωφέλησε τόσο πολύ τους λαούς της Ευρώπης, που τωρα όλοι τρεχουν και δε φτάνουν ψάχνοντας να βρούν τρόπους να απεμπλακούν και να γλυτώσουν.

Παρ' όλα αυτα μόλις λίγες μέρες πριν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να διαβεβαιώσει τους πάντες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κανει ό,τι περνάει απ' το χέρι του για να μη φύγουμε από το ευρώ και βεβαια τηνΕΕ. 

Ετσι νομίζουν κάποιες αριστερές δυνάμεις οτι αφυπνίζουν το λαό και τον προετοιμάζουν για αυτό που είναι αναπόφευκτο, και που δεν υπάρχουν πια και πολλες αμφιβολίες οτι αποτελεί τη μόνη δύσκολη μεν, βιώσιμη δε προοπτική για την Ελλάδα που δεν ειναι άλλη από την έξοδο από το ευρώ και μαζί φυσικά από την ΕΕ. Και δεν εννοώ οτι «θα μας πεταξουν εξω» όπως λάθος λένε αρκετοί, αλλά απλά συμφωνώ με την άποψη των οικονομολόγων που βλέπουν καθαρά οτι το οικοδόμημα του ευρώ ειναι σαθρό και λάθος και πολύ σύντομα, πιθανότατα εντός μηνών, θα καταρρεύσει. Για ποιο λογο πρεπει να καταρρευσει στα κεφάλια μας άραγε με μας αφελείς κι απροετοίμαστους;

Φαίνεται οτι παρόλη την ολοκληρωτική και κραυγαλέα διάψευση της ευρωπαικής τους πολιτικής κάποιοι αντι να ζητήσουν πολλές συγνώμες από το λαό, να κανουν σοβαρή αυτοκριτική και να ενωσουν τις δυνάμεις τους με εκείνους που προσπαθούν να προετοιμασουν το λαό για τα πολύ δύσκολα που έρχονται, επιμένουν σε απλοικές και επικίνδυνες εμμονές αυτοεπιβεβαίωσης του τυπου "Ο επιμένων νικά"κι οτι στο τέλος "το καλό ευρώ νικάει κι όλα τα κακα σκορπάει". Το θέμα είναι ποιον νικά ο επιμένων. Γιατί αν μέν ο νικημένος ειναι το ΚΚΕ τότε ουδείς εκτός ΚΚΕ ενδιαφέρεται. Αν είναι όμως το λαικό κίνημα και ο λαός έστω και προσωρινά, τότε θα πρέπει να νοιαστούν όλοι όσοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό.

Ο ελληνικός λαός ληστεύει τις επιχειρήσεις!

Η Ελλάδα έχει από τους υψηλότερους φόρους για τις επιχειρήσεις στην ΕΕ! (Όταν αυτοί λένε επιχειρήσεις εννοούν τις ΑΕ και ΕΠΕ και πάνω απ όλα τις… off-shore  ).


Το άκουσα στα δελτία ειδήσεων να το βεβαιώνει δήθεν η EUROSTAT. Έμεινα κατάπληκτος! Συμβαίνει αυτό το πράγμα και δεν το έχουμε καταλάβει;


Αν συμβαίνει τότε σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις ληστεύονται στους φόρους. Τελικά αυτές φορολογούνται για να πληρωθούν όχι μόνο τα χρέη της χώρας αλλά και οι συντάξεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα νοσοκομεία κλπ, κλπ. Αν το δούμε αλλιώς μάλιστα, στην πραγματικότητα οι επιχειρήσεις ληστεύονται από το κράτος για χάρη του λαού ή πιο απλά ο λαός ληστεύει τις επιχειρήσεις!


Έπιασα να δω τα στοιχεία για να το βεβαιώσω και πραγματικά ήμουν πολύ τυχερός γιατί έπεσα πάνω στην ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών με τα στοιχεία εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού Ιαν.-Απριλ. 2012.


Τα στοιχεία επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές! Πράγματι ο λαός ληστεύει τις επιχειρήσεις οι οποίες πληρώνουν άγριους φόρους για λογαριασμό του!


Σύμφωνα με τα στοιχεία εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού Ιαν.-Απριλ. 2012 λοιπόν, τα νομικά πρόσωπα (ΑΕ, ΕΠΕ αφήστε τις off-shore  πού να τις ψάχνουμε τώρα στα νησιά Καϊμάν…) κατέβαλαν στο διάστημα αυτό συνολικά φόρους 90 εκ. (σε σχέση με πέρσι... ευτυχώς μειωμένοι κατά 42,30%)! Αυτά τα 90 εκ. αποτελούν το 1,57% του συνόλου των άμεσων φόρων (5.705 εκ) που κατέβαλαν οι φορολογούμενοι στο ίδιο διάστημα. Αποτελούν επίσης το 0,62% των συνολικών φόρων που εισέπραξε το κράτος (14.428 εκ).


Ναι, είναι αληθινό! Οι επιχειρήσεις ληστεύεται άγρια από τον λαό δια μέσου των φόρων! Είναι πρωτοφανές για όλη την ΕΕ. Τα στοιχεία αποδεικνύουν για άλλη μία φορά ότι οι επιχειρήσεις βαρύνονται δυσανάλογα με φόρους. Πώς να έρθουν επενδυτές μετά με τόσους φόρους! Πως να έρθουν;


Οι αμφισβητίες τα στοιχεία θα τα βρουν στο:

http://www.minfin.gr/content-api/f/binaryChannel/minfin/datastore/a9/03/90/a90390be4c429a30cd04ad8679fa55556e42158a/application/pdf/Deltio_4_%CE%9F%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF_22-05-2012.pdf

Εκ προμελέτης-Τι είναι επιτέλους το Μάαστριχτ;

Του Γ. Σαρρή


Ένα καλογραμμένο και τεκμηριωμένο κείμενο του Γ. Σαρρή με τίτλο «Εκ προμελέτης-Τι είναι επιτέλους το Μάαστριχτ;» (1ο μέρος) http://giorgossarris.blogspot.com/2012/05/1.html  μου έφερε μνήμες για το τότε, άμεσα συνδεμένες με το σήμερα. Έτσι πριν βάλω το κείμενο σκέφτηκα να παραθέσω μερικές δικές μου σκέψεις.


Τότε και τώρα περί ΕΕ


«Πέντε κόμματα - δύο πολιτικές»


Αυτό ήταν ένα παλιό σύνθημα του ΚΚΕ που εμπεριείχε και την αντίθεση πάνω στην ΕΕ και δέχονταν χλευαστικές κριτικές. Νομίζει κάποιος ότι σήμερα μπορεί να το χλευάσει ξανά;


Στις νέες εκλογές του Ιουνίου ’12 θα έχουμε όπως φαίνεται «30 κόμματα - 2 πολιτικές». Αυτή θα είναι η μάχη. Είναι κάποιος που έχει αντίρρηση ως προς τις πολιτικές; Βιάζεται κάποιος μήπως να χλευάσει τις πολιτικές του ΚΚΕ; Ας προσέχει πάντως, αν δεν είχε προσέξει επί Μάαστριχτ, ΟΝΕ και ευρώ…


Περί της Συνθήκης του Μάαστριχτ.


Δεν ξεχνώ.


Το 1993 το βασικό θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης στις εκλογές ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η Λευκή Βίβλος, και η «Ενιαία Αγορά» του 1992. Τότε το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που υποστήριζε το «ΟΧΙ» και στα τρία, μαζί με τη θέση για αποδέσμευση από την ΕΕ. Πόσο πήρε τότε το ΚΚΕ; Πήρε 4,54%! Ναι 4,54%! Τα άλλα κόμματα που ήταν υπέρ του «ΝΑΙ» πήραν τα υπόλοιπα! Ποιος είχε δίκαιο; Έλα μου ντε, ποιος είχε δίκαιο;


Να θυμηθώ ότι στις εκλογές του 2000 το κεντρικό ζήτημα ήταν η ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ; Να θυμηθώ και πάλι το «ΟΧΙ» του ΚΚΕ και το σύσσωμο «ΝΑΙ» όλων των άλλων; Και πόσο πήρε το 2000 το ΚΚΕ; Πήρε 5,52%! Ναι μόνο 5,52%!!!


Μια βασική αλήθεια: Η αλήθεια δεν υπάγεται σε πλειοψηφίες ούτε σήμερα, ούτε ποτέ.


Να θυμηθώ ότι στις αναλυτικές περιγραφές του το ΚΚΕ περιέγραψε για κάθε τομέα την καταστροφή του θα έρθει και κάποιοι το χλεύαζαν ως δήθεν «μαντικές» αναχρονιστικές ιδεοληψίες της θεοκρατικής μαρξιστικής ιδεολογίας που... «πέθανε» και ότι δήθεν ο καπιταλισμός άλλαξε και το ΚΚΕ δεν το κατάλαβε;


Πόσοι και πόσοι τότε χλεύαζαν το ΚΚΕ για τις «αναχρονιστικές» θέσεις του; Πού είναι σήμερα και τι λένε; Σήμερα τολμούν να ισχυριστούν τα ίδια για τότε; Οι περισσότεροι όχι. Κάνουν όμως κάτι «καλύτερο». Τα «ξεχνούν» όλα σαν τον ένοχο που κάνει πως δεν ξέρει τίποτα για το φόνο και εφορμούν για νέες δόξες αντικομουνισμού κατά του ΚΚΕ γιατί (σήμερα και όχι παλιά) δεν υποτάσσεται στο συρμό του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ίδια κι απαράλλακτα δηλαδή! Παλιά μικροαστική πρακτική των βολεμένων.


Αν θέλει κάποιος να μου πει σήμερα ότι το ΚΚΕ έχει άδικο με τα «στείρα» και «απολιθωμένα» «ΟΧΙ» του έναντι των «ευέλικτων» (και εύκαμπτων) «ΝΑΙ» του ΣΥΡΙΖΑ και τον κομμάτων του συστήματος, ας μη προτρέχει, ας δει την ιστορία για να δει, όχι τι θα πάθει ο ίδιος αλλά τι θα πάθει ο λαός. Και εδώ θα έχει ευθύνες.


Δεν έχω δηλώσει ποτέ προφήτης ή έξυπνος μάντης. Όμως από τότε είχα γράψει τι θα συμβεί πχ με την Συμφωνία του Μάαστριχτ. Να κάποια απόσπασμα για να μη ξεχνιόμαστε που περιγράφουν αυτό που έγινε τελικά:


Η προαναγγελθείσα πτώχευση και τα μνημόνιά της

Οικονομική Πολιτική μέσα από την Συνθήκη του Μάαστριχτ

(Απρίλιος 1992)


«Όσοι όμως νόμισαν ότι το κακό τελειώνει με την εκχώρηση εθνικών αρμοδιοτήτων γελάστηκαν, γιατί "το Συμβούλιο παρακολουθεί τις οικονομικές εξελίξεις σε κάθε κράτος - μέλος ... και προβαίνει τακτικά σε συνολική αξιολόγηση" και "όταν διαπιστώνεται ... ότι η οικονομική πολιτική ενός κράτους- μέλους αντιβαίνει προς τους γενικούς προσανατολισμούς ... αποφασίζοντας με ειδική πλειοψηφία (πάλι) μπορεί να απευθύνει τις αναγκαίες συστάσεις ..." τις οποίες "με ειδική πλειοψηφία μπορεί να ανακοινώσει δημόσια" (άρθρο 103).

Με απλά λόγια τα παραπάνω σημαίνουν αυστηρός οικονομικός έλεγχος και αστυνόμευση της χώρας μας από το Συμβούλιο, το οποίο έχει εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΑΠΛΗ ΦΡΑΣΗ "ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ" ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, ΤΟΤΕ ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ Η ΘΑ ΚΟΒΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ Η ΘΑ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟ, Η ΡΟΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ, ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΘΑ ΦΕΡΝΕΙ ΒΟΥΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ Η ΧΩΡΑ ΘΑ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΣΦΥΞΙΑ.


(…)


Τι εθνικός διασυρμός, τι υποτέλεια! Ποιός ως σήμερα (1992) οπαδός του Μάαστριχτ την προσυπογράφει με οποιοδήποτε αντάλλαγμα;»


Για τη Συνθήκη του ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ


(10.11.1996)


«Η Ε.Ε. είναι κίνηση συμφερόντων και όχι κίνηση ιδεών. Οι ιδέες, οι συμφωνίες και οι συνθήκες απλά επικαλύπτουν αυτή την κίνηση συμφερόντων. Το ίδιο ακριβώς κάνει και η Συνθήκη του Μααστριχτ. Ενώ φαίνεται σαν κίνηση ιδεών και διατύπωση της θέλησης των λαών, στην πραγματικότητα είναι μια λεπτομερής καταγραφή των στόχων του πολυεθνικού κεφαλαίου της Ευρώπης


(…..)


«Έτσι, στην πράξη βλέποντας την συνθήκη του Μααστριχτ ανακαλύπτουμε όχι ιδέες αλλά τα συμφέροντα των πολυεθνικών και η οποιαδήποτε συζήτηση για αναθεώρηση η βελτίωσή της δεν είναι δυνατόν να ανατρέπει αυτή τη βασική αλήθεια.


(…..)


Αν δούμε τι σημαίνει ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων όλοι το ξέρουμε αμέσως. Αφελληνισμός της οικονομίας, εξαγορές, πολυκαταστήματα, αφανισμός της τοπικής οικονομίας.


Αν δούμε τι σημαίνει κοινή οικονομική πολιτική, θα δούμε μόνο την επιβολή της οικονομικής άποψης των πολυεθνικών επί ποινή οικονομικού στραγγαλισμού για τους παραβάτες.


Αν δούμε τι σημαίνει δημοκρατική Ευρώπη, θα δούμε όργανα ανεξέλεγκτα που αποφασίζουν για μας, θα δούμε μια πλειοψηφία των ισχυρών που αποφασίζει για τα πάντα, θα δούμε μετατροπή των εθνικών κοινοβουλίων και των εθνικών κυβερνήσεων να καταντούν πρωτοκολλητές των αποφάσεων των διευθυντηρίων.


Αν δούμε την κίνηση του πλούτου τους, φανερώνεται μια ταχύτατη συσσώρευση κεφαλαίου και κερδών στις πολυεθνικές από τη μία όψη και φτώχειας από την άλλη.»


(…)


Τι είναι η ΕΕ;


«Η Ε.Ε. συνολικά επιβάλλει ένα μοντέλο οικονομικής κίνησης προς την ταχεία συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου για να αντιμετωπίσει τις πολυεθνικές των άλλων ανταγωνιστικών κέντρων. Για τον σκοπό αυτό ενώ παρουσιάζεται ως θεματοφύλακας της φιλελεύθερης πολιτικής, της αποκρατικοποίησης της οικονομίας κ.τ.λ., στην πράξη κάνει ακριβώς τα αντίθετα όταν συμφέρει τις πολυεθνικές. Εκατοντάδες οδηγίες, συστάσεις, αποφάσεις κ.τ.λ. αποτελούν στην ουσία μια καθημερινή πολιτική παρέμβασης και εναρμονισμού της οικονομίας. Από όργανο φιλελεύθερης πολιτικής μετατρέπεται σ’ ένα γραφειοκρατικό τέρας που θέλει να ρυθμίσει τα πάντα: κέρδη, μισθούς, επιτόκια, δημόσιο χρέος, δίκαιο, εργασιακές σχέσεις, τον όγκο παραγωγής στην γεωργία, τον όγκο κρατικού τομέα κ.τ.λ. κ.τ.λ.»
***
Αμφιβάλει κανείς σήμερα ότι το ιμπεριαλιστικό μονοπωλιακό «γραφειοκρατικό τέρας» της ΕΕ ρυθμίζει τα πάντα, «κέρδη, μισθούς, επιτόκια, δημόσιο χρέος, δίκαιο, εργασιακές σχέσεις, τον όγκο παραγωγής στην γεωργία, τον όγκο κρατικού τομέα κ.τ.λ. κ.τ.λ.»; Τότε όμως μόνο χλευασμό εισέπρατταν τέτοια κείμενα.


Όποιος θέλει να είναι συνεπής με τον εαυτό του διαβάζοντας αυτά που γράφονταν τότε, θα πρέπει να σκεφτεί πολύ περισσότερο αυτά που του λέει σήμερα το ΚΚΕ από το να το λοιδορεί για άλλη μία φορά, στέλνοντας το λαό στην κόλαση της ΕΕ.



Η ανάρτηση του Γ. Σαρρή

Εκ προμελέτης-Τι είναι επιτέλους το Μάαστριχτ; (1ο)


http://giorgossarris.blogspot.com/2012/05/1.html 


Βρισκόμαστε "αισίως" στα τέλη του 2ου χρόνου μνημονίου με τις συνέπειες πια γνωστές, ορατότατες και αισθητότατες από την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού. Το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας το 2008 επιτάχυνε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και έφερε στο προσκήνιο και στην καθημερινή συζήτηση, ζητήματα που πριν ήταν βαρετά και ανούσια για το μέσο πολίτη και εργαζόμενο.


Πως φτύσαμε όμως εδώ;


Η κρίση


Λόγω της τεράστιας έκθεσης των τραπεζικών κεφαλαίων σε χάρτινες επενδύσεις κρατικών ομολόγων, η καπιταλιστική αυτή συστημική κρίση εμφανίστηκε ως κρίση κρατικών χρεών.



Μετά το σκάσιμο της φούσκας των Αμερικάνικων ακινήτων οι τράπεζες που έπρεπε να προστατέψουν τα ενεργητικά τους από το ρίσκο μιας πιθανής κατάρρευσης,(λόγω του αυξημένου "συντελεστή μόχλευσης" που έδινε το δικαίωμα σε μια τράπεζα με κεφάλαια π.χ. 10 δις να δανείζει(ουσιαστικά να δανείζεται από το μέλλον) 20 ή και 40 φορές τα κεφάλαιά της, με αποτέλεσμα μια τρύπα της τάξης του 3-5% να είναι αρκετή για να την φέρει σε κατάσταση χρεοκοπίας), αναγκάστηκαν να ξεφορτωθούν επισφαλείς "επενδύσεις" που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούνταν οι πιο "ασφαλείς" και που δεν ήταν άλλες από τα κρατικά ομόλογα.


Όποια χώρα είχε υψηλό-έστω και εντός αποδεκτών ως τότε ορίων- χρέος ήταν υποψήφια να δημιουργήσει πρόβλημα στα ενεργητικά των τραπεζών, που όμως ήταν χτισμένα πάνω σε λεπτό στρώμα πάγου, και επομένως αυτές άρχισαν να ξεπουλάνε τα ομόλογά της. Ανάλογα σε άλλες χώρες όπως π.χ. η Ιρλανδία ή η Ισπανία το πρόβλημα ήταν από την αρχή στις τράπεζες που είχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκτεθεί σε επενδύσεις ρίσκου, σε άγριο τζόγο δηλαδή, που ήταν ή οι μοχλευμένες (επί 30 ή 40 φορές)επενδύσεις σε οικιστικά ομόλογα των ΗΠΑ ή επενδύσεις σε γιγαντιαία επενδυτικά πλάνα κατασκευαστικων εταιρειών που είχαν να κάνουν με την κατασκευή κατοικιών που όμως ήταν αδύνατον να βρούν αγοραστές(περίπτωση Ισπανίας).


Αυτά είναι πράγματα που τα έχουμε ξαναπεί προσπαθώντας να αποδείξουμε το ψέμα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των 'ειδικών' τους που προσπαθούσαν εδω και 2 χρόνια να φορτώσουν το φταίξιμο στο λαό με το "μαζί τα φάγαμε" , το "δεν παράγουμε τίποτα" κλπ.


Αν δεν προχωρήσουμε όμως μέχρι το τελευταίο βήμα την τελευταία κουρτίνα, η αλήθεια θα μένει μισή και θα δίνεται περιθώριο για νεα ψέματα, νέες πλάνες και καινούργιες αυταπάτες.


Κεραυνός εν αιθρία;


Όλα τα παραπάνω που μας οδήγησαν εδώ δεν ήταν ένας ξαφνικός κεραυνός εν αιθρία, δεν ήταν ένα τυχαίο λάθος που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ηταν η λογική συνέχεια μιας σειράς από πολιτικές και "μεταρρυθμίσεις" που επιλέχθηκαν χρόνια πριν και που είχαν σα στόχο, αφου στον καπιταλισμό ζούμε, τι άλλο, την αύξηση της κερδοφορίας εταιρειών, μονοπωλίων και φυσικά τραπεζικών ομίλων κλπ. Δεν στάθηκαν δηλαδή στη μέση του πουθενά αλλά "χτίστηκαν" πάνω σε ένα υπόβαθρο, σε μια βάση που είχε δημιουργηθεί μεθοδικά από πριν.


Ειναι πιο πολύ από φανερό οτι αυτή η κρίση-του χρηματοπιστωτικού τομέα- που στην αρχή θυμόμαστε οτι αποδόθηκε στην απληστία, τη μανία του τζόγου των golden boys κλπ. δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί, κι ακόμη περισσότερο δεν θα μπορούσε τόσο απίστευτα εύκολα να μεταδοθεί, αν δεν είχε "πατήσει" πανό στην περίφημη απόλυτη "ελευθερία" της κίνησης κεφαλαίων η οποία ήταν το κλειδί για την αύξηση των κερδών αυτών που έπαιζαν σ'αυτό το παιχνίδι. Όμως επειδή ο καπιταλισμός δεν έχει όρια ειδικά όταν ο ανταγωνισμός το επιβάλλει, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε τραγικό ατύχημα και αλυσιδωτή αντίδραση. Επίσης φανερό βέβαια είναι ότι αν δεν είχε ανακαλυφθεί αυτός ο τρόπος κερδοφορίας, αυτή η διέξοδος, το καπιταλιστικό σύστημα θα είχε βυθιστεί σε κρίση αρκετά χρόνια πριν.


Αυτή η κρίσιμη μεταρρύθμιση, αυτή η «ελευθερία» όπως πονηρά την ονομάζει το σύστημα, μαζί με άλλες αποτελεί κομμάτι της περίφημης συνθήκης του Μάαστριχτ.


Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι ένα σύνολο από συμφωνίες, ένα νομικό πλαίσιο δηλαδή, που αν και κρυβόταν πίσω από τα λαικίστικα, παραπλανητικά και πιασάρικα «ενωμένη Ευρώπη», «οι Ευρωπαίοι ενώνουν τις δυνάμεις τους» κλπ. δεν είχε καμμιά σχέση με το συμφέρον των «ευρωπαίων πολιτών» όπως μας ονομάζουν αυτοί που προσπαθούν να αποφύγουν την ενοχλητική έννοια λαός.


Ήταν η συνθήκη που ενοποιούσε οικονομικά και πολιτικά την Ευρώπη(ανάθεμα κι αν καταλάβαμε ποτέ τι σήμαινε στην ουσία αυτό) και έβαζε στην τελική ευθεία τη δημιουργία του ευρώ, αλλά με απλά λόγια ήταν μια καλοσχεδιασμένη σειρά από κρίσιμες ρυθμίσεις και διευκολύνσεις προς το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο προκειμένου να ισχυροποιηθεί και να βρεθεί σε καλύτερη θέση μάχης στο μεγάλο και άγριο πόλεμο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.


Η συνθήκη του Μάαστριχτ χτίστηκε πέτρα-πέτρα μεσα σε μια διάρκεια δεκαετιών από το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο για το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο. Δική τους είναι η εξουσία και για το δικό τους συμφέρον φυσικά τη χειρίστηκαν και την χρησιμοποίησαν.


Αν κάποιος -ειδικά μαρξιστής- νομίζει οτι η εξουσία ανήκει αλλού, ή ότι παρότι ανήκει στους καπιταλιστές αυτοί, ενώ ετοιμαζόντουσαν για σκληρό πόλεμο ανταγωνισμού, χάρισαν αυτή την κορυφαία συνθήκη στους λαούς παρακαλώ ας το δηλώσει.


Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα μόνο το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι και την καταψήφισε. Η φωτισμένη «ευρωπαϊκή Αριστερά», και εδώ ο ΣΥΝ, την είδε με θετικό μάτι και πανηγύρισε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση παρέα με τους ευτυχείς Ευρωπαίους πλουτοκράτες! Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τα όσα ζούμε σήμερα, έτσι τα δις των διάφορων funds σάρωσαν τις αγορές, έτσι δρομολογήθηκε και διευκολύνθηκε το μεγάλο χρηματιστηριακό παιχνίδι του ’97-2000 -με κορυφή τη φούσκα που κι εμείς ζήσαμε- που στήθηκε πάνω στο θετικό κλίμα και την προσδοκία της αύξησης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου λόγω της ενοποίησης και του κοινού νομίσματος.

Ετσι ξαναστήθηκε μεσα στο πλαίσιο της «ελεύθερης» από όρια οικονομίας μέ τις ελευθερίες κίνησης κεφαλαίων, προιόντων, εργαζόμενων και υπηρεσιών  ( http://edoketora.blogspot.com/2012/05/blog-post_3044.html ) και η νέα ανάκαμψη μεχρι το 2007, έτσι τα Lidl και τα Carrefour σάρωσαν τα μικρομάγαζα κι έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην εγχώρια παραγωγή κάθε είδους, έτσι φτάσαμε να εισάγουμε ακόμη και χαμομήλι στη χώρα που δεν έχεις παρά να απλώσεις το χέρι σου και να το μαζέψεις. Έτσι τέλος τα κέρδη ξανατοποθετήθηκαν ζεστά στις αγορές και με τα μοντέρνα εργαλεία της μόχλευσης εκτόξευσαν την κερδοφορία τους δημιουργώντας τη νέα φούσκα, και κυκλοφορώντας ελεύθερα όπως τους επέτρεπε η «ελευθερία της κίνησης κεφαλαίων» μόλυναν όλη την Ήπειρο. Κι όταν πια οι φούσκες έσκασαν και το σύστημα βρέθηκε μετά από όλα αυτά σε κατάσταση χρεοκοπίας, πάσαραν το λογαριασμό στους λαούς.


Αυτή είναι με λίγα λόγια μια πρώτη σκιαγράφηση αυτού του προμελετημένου εγκλήματος της περίφημης συνθήκης του Μάαστριχτ που μόνο το ΚΚΕ τόλμησε να καταδικάσει και να προειδοποιήσει. Όμως και τότε κάποιοι φρόντισαν τα αυτιά να έχουν τοίχους, το ΚΚΕ να κατηγορηθεί ως οπισθοδρομικό, ξεπερασμένο από τις συνθήκες, κολλημένο στα παλιά, ενώ περίσσεψαν τα καλά λόγια για την εκσυγχρονισμένη ευρωπαϊκή Αριστερά την ώρα που άνοιγαν οι σαμπάνιες και στρωνόταν από τον καπιταλισμό για τον καπιταλισμό το κόκκινο χαλί για τη σημερινή έφοδο ενάντια στην ίδια μας τη ζωή.

(περισσότερα στο 2ο μερος)