Την έναρξη της εξέγερσης κατά του Καντάφι γιορτάζουν οι Λίβυοι!
Γιατί γιορτάζουν; Μήπως τώρα έχουν μεγαλύτερη ελευθερία; Μήπως τώρα δεν γίνονται βασανιστήρια. Μήπως τώρα κέρδισε ο λαός κάποια κοινωνικά δικαιώματα (τα οποία μάλλον χάνει σταδιακά); Ωστόσο τώρα οι Λίβυοι έχασαν και τα πετρέλαια που είχαν. Αν τολμάνε ας φέρουν αντίρρηση σε αυτούς που βομβάρδιζαν τη χώρα επί μήνες. Η πραγματική εξουσία ανήκει στους ξένους ιμπεριαλιστές μαζί με τον πλούτο της χώρας. Οι εξεγερμένοι κέρδισαν «δημοκρατία» (δυστυχώς με το δίκαιο της Σαρία) και οι βομβαρδιστές, τους έβαλαν στο σβέρκο τους μια κυβέρνηση - μαριονέτα και πήραν όλα τα άλλα.
Για την ημέρα έχουν προγραμματιστεί εκδηλώσεις, αράπικα πανηγύρια δηλαδή, σε πολλές πόλεις και χωριά στη Λιβύη, με αποκορύφωμα τη Βεγγάζη, από όπου ξεκίνησε η εξέγερση. Στη χώρα στήθηκαν μπλόκα και βασιλεύει η αστυνομοκρατία από φόβο αντικαθεστωτικών εκδηλώσεων.
Μαζί με όλα αυτά η διεθνής κοινότητα «ανησυχεί» λέει, ότι η κατάσταση στη χώρα είναι ανεξέλεγκτη και ότι πρώην εξεγερμένοι βασανίζουν υποστηρικτές του Καντάφι! Με τους βομβαρδισμούς που έκανε, ή ίδια διεθνής κοινότητα, δεν ανησυχούσε φυσικά. Μα μορεί ποτέ να υπάρξει λαϊκη εξέγερση και δημοκρατία με την στήριξη των ιμπεριαλιστών; Που ζούμε τέλος πάντων;
Σιγά μην ήρθε η δημοκρατία! Μα είναι κανένας που αμφισβητεί ότι οι νέοι ηγέτες είναι πρώην στελέχη και βασανιστές του καθεστώτος Καντάφι; Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί είναι παντελώς ξεπουλημένοι. Πιο ξεπουλημένοι από τον Καντάφι των τελευταίων ετών.
Κατά πόσο διαφέρουν οι νέοι ηγέτες από τον Καντάφι φαίνεται και από τον απειλητικό και απάνθρωπο τίτλο φυλλαδίου που μοίρασαν επισήμως οι αρχές προς τον λαό, κάτω από τον φόβο νέας εξέγερσης: «Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω τον θαμμένο άνδρα (τον Καντάφι), αλλά μπορούμε να σας στείλουμε σε εκείνον»! Ίσως κάποια μεγάλη μερίδα του λιβυκού λαού που δεν ανέχεται Κουΐσλιγκ, ευκόλως θα αντέστρεφε τους αποδέκτες του μηνύματος.
Αυτή είναι η νίκη της δημοκρατίας στην Λιβύη! Να τη χαίρονται αυτοί που χειροκροτούσαν τη ξενοκίνητη εξέγερση και τους βομβαρδισμούς.
Προσεχώς: Η ίδια τύχη της Συρίας
Ενώ μεν τείνω να συμφωνήσω μαζί σου, έχω μια δυσκολία να κρίνω επειδή δε ζούμε εκεί. Κρίνουμε και σχολιάζουμε εκ τους ασφαλούς με μόνο κριτήριο τη λογική (και την κουτσή πληροφόρησή μας). Ωστόσο, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το συναίσθημα. Πώς αισθάνονται; Χαρά; (σίγουρα) Ελπίδα και φόβο; (για το αύριο) Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το συναίσθημα ενός λαού, είναι όχι μόνο επισφαλές να κρίνουμε, αλλά και λάθος. Αυτοί, πιστεύω, ξέρουν καλύτερα. Διεθνιστικά, ας είμαστε στο πλευρό τους κι ας ενισχύουμε τα αιτήματά τους για δημοκρατία. Είναι αρκετό, φρονώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείμο εγώ δεν μπήκα σε λεπτομέρειες γιατί δεν τις ξέρω. Όμως μπήκα σε αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Το ότι οι ιμπεριαλιστές κυβερνάνε δεν νομίζω πως αμφισβητείται. Ούτε τι θα κάνουν με τον πλούτο της Λιβύης. Αν τώρα πανηγυρίζουν γι αυτά οι Λίβυοι ή πανηγυρίζουν γιατί εκτέλεσαν τον Καντάφι, γιατί επανέφεραν τη Σαρία και δεν έχουν δει τι χάνουν, δικό τους πρόβλημα. Τα συναισθήματα του πανηγυριού δεν εξαλείφουν ούτε ότι στη κυβέρνηση έχουν γνωστούς βασανιστές του προηγούμενου καθεστώτος ούτε ότι αυτοί είναι άνθρωποι των ξένων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ συμφωνώ ότι μας πέφτει λόγος να ενισχύουμε τη δημοκρατία εκεί και όχι πως θα διαχειριστούν τα εσωτερικά τους. Η κριτική όμως δεν γνωρίζει περιορισμούς αλλιώς θα ήταν λογοκριμένη κριτική. Μπορεί να είναι λάθος κριτική αλλά δεν είναι ποτέ λάθος το να γίνεται.