Η εργατική τάξη στο στόχαστρο

(Από την εργατική εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ τ. Φεβρουαρίου 2012)

Από την αρχική άφιξη της τρόικας και το πρώτο μνημόνιο έχει στηθεί μια κακόγουστη παράσταση εις βάρος του ελληνικού λαού. Το έργο είναι γνωστό, το διευθυντήριο με συμπαίκτες την ελληνική κυβέρνηση και τα αστικά πολιτικά κόμματα για λογαριασμό του χρηματιστικού κεφαλαίου και της μεγάλης εγχώριας αστικής τάξης τρομοκρατούν τους εργαζομένους και τον ελληνικό λαό για να περάσουν τα μέτρα τους και να προλειάνουν το έδαφος για ακόμη πιο επώδυνα μέτρα.

Αφού έφεραν σε κατάσταση εξαθλίωσης εργαζομένους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους και μικρούς επαγγελματίες, συνεχίζουν το επονείδιστο έργο τους. Επίσημα χείλη λένε ότι ο άνεργος δεν έχει ούτε 13^ο και 14^ο μισθό ούτε κατώτατο μισθό ή θέτουν ως στόχο να υπάρχει ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια ή υπαινίσσονται μισθούς Ινδιών. Μάλιστα ο Πόουλ Τόμσεν, αναπληρωτής διευθυντής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, μέλος της τρόικας και επικεφαλής του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής για την Ελλάδα, ζητώντας κλείσιμο δημόσιων οργανισμών και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και απαιτώντας την κατάργηση του κατώτατου μισθού, δήλωνε: «Ο κατώτατος μισθός είναι δραματικά υψηλότερος σε σχέση με άλλες χώρες σαν την Ελλάδα και βρίσκεται πολύ κοντά στα επίπεδα των ανεπτυγμένων χωρών. Είναι, δηλαδή, πολύ πάνω από αυτόν που δικαιολογεί η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας.» (Καθημερινή, 1/2/2012)

Με τις «κόκκινες γραμμές» και τις δήθεν προσπάθειές της στις «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα η κυβέρνηση επιδιώκει να συσκοτίσει ότι και αυτή βρίσκεται στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος με το διευθυντήριο, το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα καπιταλιστικά μονοπώλια.

Μέσα στην κρίση και τη χρεωκοπία της χώρας η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ελληνική αστική τάξη και οι περιβόητες αγορές ξετυλίγουν μια διαδικασία μετάλλαξης του σημερινού συστήματος πολιτικής διακυβέρνησης. Παρά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τις ενδοαστικές διαφορές η κοινή τους βάση είναι η συντριβή της αξίας της εργατικής δύναμης (μισθοί, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις, το σύνολο των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων). Προωθούν την πολιτική και κοινωνική συσσωμάτωση (κορπορατισμός) ανοίγοντας τον δρόμο σε πιο αυταρχικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές λύσεις.

Στο στόχαστρο της επίθεσης της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια η εργατική τάξη. Μια επίθεση που χρόνια πριν προετοιμάστηκε και δοκιμάστηκε. Η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου του Λουκά Παπαδήμου είναι ένα σημαντικό πολιτικό βήμα στον πόλεμο τον οποίο κήρυξε το κεφάλαιο στη μισθωτή εργασία και στις λαϊκές μάζες, δηλαδή στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.

Όσο η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ανεβαίνει από σπείρα σε σπείρα, οι φορείς του χρηματιστικού κεφαλαίου κλιμακώνουν αυτή την επίθεση εναντίον των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών. Σε αυτές τις συνθήκες τα κοινοβουλευτικά πολιτικά συστήματα κυριαρχίας της αστικής τάξης γίνονται όλο και περισσότερο ασύμβατα με τις ίδιες τις ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος. Στις σημερινές συνθήκες η κερδοφορία του κεφαλαίου δεν μπορεί να συνυπάρξει με την ομαλή κοινοβουλευτική λειτουργία της κομματικής εναλλαγής και γι’ αυτό αναζητούνται άλλες λύσεις, κυβερνητικά σχήματα ευρύτερης συναίνεσης και συνεργασίας για πιο αποτελεσματική επίθεση εναντίον των εργαζομένων. Οι λύσεις αυτές γίνονται όλο και πιο αντιδημοκρατικές και αυταρχικές.

Όσο τα αστικά πολιτικά κόμματα απαξιώνονται στη συνείδηση του λαού και περιορίζεται η αποτελεσματικότητα της ικανότητάς τους να χειραγωγούν τις μάζες, η αστική τάξη και το χρηματιστικό κεφάλαιο με τους διεθνείς φορείς τους αυξάνουν τις απαιτήσεις από αυτά τα κόμματα, πράγμα που επιταχύνει περαιτέρω την κρίση τους. Η καταστροφή και η πτώχευση των μεσαίων στρωμάτων έχει ως αποτέλεσμα τα αστικά πολιτικά κόμματα να χάνουν τον κορμό της κοινωνικής βάσης στήριξής τους, ενώ η κυρίως κοινωνική βάση τους, το κεφάλαιο, αναζητά άλλες λύσεις και έως έναν βαθμό τα αποσταθεροποιεί.

Για την ΕΕ, το ΔΝΤ και το χρηματιστικό κεφάλαιο, η Ελλάδα έχει γίνει το πεδίο δοκιμών για τις πιο αντιλαϊκές και αντιδραστικές λύσεις, οι οποίες επεκτείνονται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Με τη χρεωκοπία προ των πυλών και με εργαλείο την ελληνική κυβέρνηση προχωρούν στην οριστική σάρωση όλων των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων που έχουν απομείνει, στη συντριβή των μισθών και στη φορολογική λεηλασία του ελληνικού λαού.

Ενώ οι εργαζόμενοι έχουν δεχθεί πρωτόγνωρη επίθεση στους μισθούς και στις κατακτήσεις τους και οι ευρύτερες λαϊκές μάζες γνωρίζουν κατακόρυφη πτώση των εισοδημάτων τους σε σημείο που απειλείται η επιβίωσή τους (το 30% του πληθυσμού ζει στο επίπεδο της φτώχιας και κάτω από αυτό και η ανεργία έχει σκαρφαλώσει σε πρωτοφανή επίπεδα με ποσοστό επίσημης ανεργίας 20% και πραγματικής που αγγίζει το 30%), το αγωνιστικό δυναμικό του εργαζόμενου λαού παραμένει ενεργό και εν εφεδρεία, πράγμα που αποτελεί για το σύστημα, πολιτικό και κοινωνικό, τη μέγιστη απειλή. Το πολιτικό σύστημα, που αμφισβητείται και από τους δύο κοινωνικούς πόλους, τον εργαζόμενο λαό και το κεφάλαιο, μετατρέπει την κρίση του σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης σε βαθιά κοινωνική κρίση. Αυτό κάνει ώστε στο κυβερνητικό επίπεδο το μέτωπο των δυνάμεων του κεφαλαίου να διατρέχεται από αντιφάσεις και αντιθέσεις.

Η αδυναμία από την πλευρά του εργαζόμενου λαού είναι η έλλειψη άμεσης πειστικής πολιτικής πρότασης διεξόδου στο δικό του ταξικό πεδίο.

Για την απόκρουση της επίθεσης που απορρέει από την αδηφαγία του κεφαλαίου και απειλεί σήμερα ακόμη και τον ελάχιστο μισθό εξανεμίζοντας τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την επιβίωση των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας απαιτείται η συγκρότηση ενός μετώπου του εργαζόμενου λαού το οποίο να δίνει ορατή πολιτική διέξοδο και να συνδέεται με την καθημερινή πάλη του για τα άμεσα προβλήματά του. Η ενότητα της αριστεράς από μόνη της δεν αρκεί για μια τέτοια ταξική πολιτική διέξοδο, αν δεν συνταυτίζεται με το μέτωπο του εργαζόμενου λαού και δεν στηρίζει τη συνεχή κινητοποίηση των μαζών ανυψώνοντάς τες πολιτικά ώστε να θέσουν το ζήτημα μιας άλλης ταξικής εξουσίας.

Η ΕΕ είναι η σύγχρονη φυλακή των λαών. Η Ελλάδα είναι το εργαστήριο για αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί και στις άλλες χώρες της Ευρώπης και αυτή είναι η βάση για την ενότητα με τις εργατικές τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών και όχι η Ευρωπαϊκή Ένωση ή έστω μια «προοδευτική» μεταρρυθμισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, αντίληψη που καλλιεργεί αυταπάτες και στηρίζεται σε μια αντιδραστική ουτοπία. Ένα μέτωπο που δεν είναι σε ρήξη με αυτόν τον λάκκο των λεόντων δεν μπορεί να πατά στέρεα.

Μια δημοκρατική λαϊκή διέξοδος είναι ασύμβατη με την πληρωμή του χρέους. Οι θεματοφύλακες των αγορών απειλούν με αφανισμό όχι μόνο την εργατική τάξη αλλά και τα πιο πλατιά λαϊκά στρώματα.

Τα εγχώρια αφεντικά του μεγάλου κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τις ενδοαστικές διαφορές, είναι οργανικά τμήματα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Δίχως την εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, την κοινωνικοποίηση της ενέργειας, των μεταφορών, των τηλεπικοινωνιών, των επιχειρήσεων ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του λαού και της χώρας δεν μπορεί να υπάρχει λαϊκή και δημοκρατική διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων, διέξοδος από τη σημερινή κρίση και τη χρεωκοπία.

Αυτή είναι η βάση για την ενότητα της αριστεράς. Κόμματα και οργανώσεις της εργατικής τάξης και κόμματα της «μικροαστικής δημοκρατίας» έχουν την ευθύνη να κάνουν ένα σημαντικό βήμα για το μέτωπο του εργαζόμενου λαού.

Η υπόθεση της ελληνικής εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων της Ευρώπης και των λαών όλου του κόσμου, που βρίσκονται αντιμέτωποι με τους ίδιους ταξικούς εχθρούς.

Δ.Α.