Εκτός ελέγχου

Η κυβέρνηση χάνει σταδιακά τον έλεγχο. Πριν ένα χρόνο γινόταν πολύ συζήτηση γιατί δεν ξεσηκώνεται ο λαός. Οι περισσότεροι δεν είχαν υπόψη τη διαλεκτική διαδικασία της συσσώρευσης των αργών ποσοτικών αλλαγών που κάποια στιγμή μετατρέπονται σε ραγδαίες ποιοτικές αλλαγές. Αυτά που δεν γίνονται επί δεκαετίες γίνονται σε μέρες.
Ζούμε μέρες αυτής της μετατροπής.

Ο μύθος του βατράχου που όταν λίγο - λίγο ζεσταίνεται στο τέλος βράζει και πεθαίνει χωρίς αντίδραση ενώ αν το νερό ήταν εξ αρχής καυτό θα τινάζονταν, διαψεύδεται για μια ακόμη φορά από τον λαό.

Η εξουσία εξαπάτησε όχι μόνο τον λαό αλλά και τον εαυτό της πιστεύοντας πως αυτός ο λαός δεν θα ξεσηκωθεί ποτέ, όσα μέτρα και αν λάβει σε βάρος του αργά, αλλά σταθερά με τα ίδια ψέματα πάντα! Διαψεύδεται κάθε μέρα οικτρά.
Τώρα που άρχισε ο ξεσηκωμός είναι αδύνατο να γυρίσουμε πίσω.

Αυτό που «δεν καταλαβαίνει» η κυβέρνηση με τα γεγονότα της 19 και 20/10 και της 28/10, είναι ότι τέτοια φαινόμενα διχασμού σε μια κοινωνία μεταξύ εξουσίας και λαού σημαίνουν ότι χάνεται ο «εθελοντικός» ή υποχρεωτικός δεσμός υποταγής και πειθαρχίας των εκμεταλλευόμενων τάξεων στους εκμεταλλευτές. Σημαίνουν  ότι οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι κάτω αρνούνται να κυβερνηθούν. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα οι κυβερνώντες αλλά και τα κόμματα της άρχουσας τάξης και όπως κάποιες μειοψηφικές και δικτατορικές κυβερνήσεις, έτσι και αυτοί ανακαλύπτουν συνωμοσίες από κομματικές μειοψηφικές ! Λες και πέρσι δεν γινόταν παρέλαση και δεν υπήρχαν οι μειοψηφίες.

Τα κανάλια ξακολουθούν να ρίχνουν, κατ εντολή, υποκριτικά δάκρυα για τη δημοκρατία, την Εθνική εορτή ,τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κλπ, κλπ. Κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για τα εγκλήματα που προηγήθηκαν σε βάρος του λαού και των βασικών συνταγματικών, δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Έτσι η εξουσία θα είναι, όπως πάντα, η τελευταία που θα μάθει οτι το έδαφος κάτω απο τα πόδια της έφυγε.

Το πρόβλημα είναι ότι, έτσι όπως είναι ρευστά τα πράγματα, η αδιάκριτη επίθεση στο πολιτικό σύστημα της αστικής δημοκρατίας («των 300») αποτελεί το στρώσιμο του δρόμου για τον φασισμό, ενώ όταν οι κινητοποιήσεις παίρνουν μορφή ταξικής, λαϊκής πολιτικής διεκδίκησης οδηγούν σε αλλαγές και ανατροπές προς το συμφέρον του λαού.

Εδώ το πρόβλημα της ανατρεπτικής Αριστεράς είναι φανερό. Αδυνατεί, ακόμη, να συγκροτήσει έναν αξιόπιστο πόλο είτε να πάρει εξουσία είτε με την πίεση να επιβάλει έστω σε άλλη κατεύθυνση τις πολιτικές. Ωστόσο κανένας δεν ξέρει τι "ψήνεται".

Φυσικά και τα μέτωπα είναι μια διαλεκτική διαδικασία που σχηματίζονται σωρευτικά ανάλογα με τις ανάγκες και τη δυνατότητα του λαού να δώσει μάχες. Δεν έρχονται από πάνω, δεν κατασκευάζονται, δεν διατάσσονται. Πραγματοποιούνται μόνο από δυνάμεις που λαμβάνουν έγκαιρα το μήνυμα των καιρών και είναι αποφασισμένες να δώσουν τη μάχη μέχρι τέλους.

Οι καιροί είναι φανερό ότι καλούν…