Η Λιβύη σε διεθνές ξεπούλημα

Το ΝΑΤΟ έδωσε νέα ώθηση στην αραβική άνοιξη μας παραπληροφορεί ο κ. Γιώργος Παυλόπουλος για τη νίκη των αντικαθεστωτικών στη Λιβύη σε άρθρο του στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» 27-28/8/2011! Πόσο άνοιξη είναι αυτή που ρίχνει έναν δυνάστη που κρατούσε τον κρατικό πλούτο στην ίδια τη χώρα και τον αντικαθιστά με δυνάστες - ανδρείκελα που την ξεπουλάνε αυτό δεν ενδιαφέρει τον κ. δημοσιογράφο. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μας πει ότι η ελευθερία ήρθε με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και ότι το μοντέλο αυτό το δέχονται όλοι χωρίς την παραμικρή αντίρρηση.

Πως νίκησε η «επανάσταση» στη Λιβύη; Μας το λέει στα ίσα ο κ. Παυλόπουλος: «Πολύ απλά: χωρίς τις 10.000 επιχειρήσεις των βομβαρδιστικών του ΝΑΤΟ, τη βοήθεια των δορυφόρων του, των συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου και των ειδικών δυνάμεων στο έδαφος (τη δράση τους έχει παραδεχθεί ξεκάθαρα η Βρετανία), όχι απλώς δεν θα είχε ανατραπεί ο Καντάφι, αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα είχε καταστείλει βίαια την εξέγερση εναντίον του και θα είχε βυθίσει στο αίμα το επίκεντρό της, τη Βεγγάζη.»

Τώρα δηλαδή δεν βυθίστηκε η χώρα στο αίμα!

Οι λαοί εγκρίνουν τους ιμπεριαλιστικούς βομβαρδισμούς!

Μας λέει παρακάτω ότι αυτό αποτελεί το «ΝΕΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΗ»! Και όμως είναι παλιό όσο και οι λάσπες του ιμπεριαλισμού! Όπως ισχυρίζεται «Τα αεροπλάνα των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας και άλλων χωρών βομβάρδιζαν επί πέντε περίπου μήνες μια αραβική χώρα, όμως στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πρακτικά δεν κουνήθηκε φύλλο -κάτι που, προφανώς, θα ήταν αδιανόητο μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όπως άλλωστε αποδεικνύει ο ξεσηκωμός που είχε σφραγίσει την εισβολή των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ, το 2003. Ήταν μια ανθρωπιστική αποστολή(!!!), που ταυτόχρονα εξυπηρετούσε στρατηγικούς στόχους.»


Μπράβο ανθρωπιστική αποστολή! Δηλαδή ο άλλες αποστολές στη Βοσνία, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ κλπ τι ήταν;


Επόμενος στόχος η Συρία.


Συνεχίζοντας μας ενημερώνει ότι «Έστω κι αν μοιάζει πολύ δύσκολη η επανάληψη του σεναρίου που εφαρμόστηκε στη Λιβύη και στην περίπτωση της Συρίας -του επόμενου μεγάλου και ασυγκρίτως πιο σημαντικού στόχου της Δύσης- το συμπέρασμα δεν αλλάζει. «Βεβαίως, είναι οι Λίβυοι εκείνοι που θα καθορίσουν το μέλλον τους, όμως οι ΗΠΑ έχουν αναμφίβολα το δικαίωμα να δείξουν στον κόσμο ότι η επέμβαση του ΝΑΤΟ πέτυχε το στόχο της, που ήταν να απομακρυνθεί ένας δικτάτορας, να σωθούν ζωές(!!!) και να ανέλθει στην εξουσία μια νέα κυβέρνηση, η οποία θα σέβεται το λαό της και δεν θα στηρίζει την παγκόσμια τρομοκρατία», τόνιζε προχθές η WSJ στο κεντρικό της άρθρο, ξεκαθαρίζοντας προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι αυτή είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη.»


Βασικά αυτό που ενδιαφέρει βέβαια είναι η… «ΕΥΚΑΙΡΙΑ»!

Το ξαναμοίρασμα του κόσμου και το «ψητό»


Το θέμα ήταν να κλαπεί τζάμπα ο ορυκτός πλούτος της Λιβύης από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και να πεταχτούν έξω οι ανταγωνιστές ιμπεριαλιστές Ρωσία και Κίνα. Αυτή την αλήθεια μας την αποκαλύπτει το άρθρο πολύ ωμά: «Οι μάχες δεν έχουν ακόμη κοπάσει στη Λιβύη, όμως ήδη, οι ξένες κυβερνήσεις και επιχειρήσεις διαγκωνίζονται προκειμένου να διασφαλίσουν μια προνομιακή θέση στη μετά-Καντάφι εποχή. Ειδικά στον τομέα της ενέργειας, όπου ο φυσικός πλούτος της χώρας είναι σημαντικός, δεν τηρούνται καν τα προσχήματα: Οι Ιταλοί θεωρούν δεδομένο ότι η ΕΝΙ θα έχει τον πρώτο λόγο, ενώ Γάλλοι και Βρετανοί είναι έτοιμοι να κεφαλαιοποιήσουν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στην ανατροπή του καθεστώτος.

Από την πλευρά τους, οι εκπρόσωποι των ανταρτών ξεκαθαρίζουν ότι «υπάρχει πρόβλημα» με τους Ρώσους και τους Κινέζους, οι οποίοι δεν είχαν πει «ναι» στην απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, το Μάρτιο, η οποία άνοιξε το δρόμο για τη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ. Όπως είναι δε φυσικό, Μόσχα και Πεκίνο διαβλέπουν τον κίνδυνο να μείνουν έξω από το «πάρτι» -είναι χαρακτηριστική, από αυτή την άποψη, η δήλωση που έκανε στην αρχή της εβδομάδας ο πρόεδρος του επιχειρηματικού συμβουλίου Ρωσίας-Λιβύης, ο οποίος εκτίμησε: «Τη Λιβύη τη χάσαμε οριστικά».»

Αυτό είναι το ζητούμενο. Η αρπαγή του πλούτου από τους δυτικούς μεσω μιας εγκάθετης από το ΝΑΤΟ κυβέρνηση αντικαθεστωτικών πρώην συνεργατών του Καντάφι μαζί και πρώην πρακτόρων της CIA που δούλευαν στην Αλ- Κάϊντα και μετονομάσθηκαν σε εξεγερμένοι στη πλάτη του Λιβυκού λαού, ο οποίος τώρα θα χάσει και τον εθνικό του πλούτο. Οι ίδιοι εγκάθετοι προφανώς με εντολή των πατρώνων τους εκκαθάρισαν τους ανταγωνιστές των δυτικών νωρίς –νωρίς. Το ίδιο είχαν κάνει και στο Ιράκ ονομάζοντας την εγκάθετη κυβέρνηση «επαναστατική» για να ακυρωθούν ντε φάκτο όλα τα συμβόλαια του Ιράκ «επναστατικώ δικαίω» και να πάρουν τα πετρέλαια οι ΗΠΑ και οι «πρόθυμοι» σύμμαχοί τους «νομίμως»!

Ο φυσικός πλούτος της Λιβύης

42 δισ. βαρέλια πετρελαίου και περίπου 1,5 τρισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου είναι τα διαπιστωμένα αποθέματα της Λιβύης. Καθώς, όμως, έχει εξερευνηθεί μόλις το 25% του εδάφους της, οι ποσότητες αυτές ενδέχεται στην πράξη να είναι πολύ μεγαλύτερες.


• 2 εκατ. βαρέλια ημερησίως εκτιμάται ότι μπορεί να φτάσει η ημερήσια παραγωγή από τις υπάρχουσες πετρελαιοπηγές. Για να συμβεί αυτό, όπως εκτιμάται, θα χρειαστούν περίπου 12-18 μήνες.


• Το 78% των εξαγωγών πετρελαίου της Λιβύης, πριν τον εμφύλιο, κατευθυνόταν προς τις ευρωπαϊκές χώρες, με την Ιταλία να απορροφά τη μερίδα του λέοντος (περίπου το 32%).


• Το 25% του ΑΕΠ και το 80% των δημοσίων εσόδων προέρχονταν από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου.


• 11.350 δολάρια ήταν το 2010 το ονομαστικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Λιβύη (13.800 σε μονάδες αγοραστικής δύναμης), καθιστώντας τη χώρα την πλουσιότερη στη βόρεια Αφρική.

Απο το πλεόνασμα στο έλλειμμα και τη φτώχεια

Προσεχώς θα δούμε όλα τα σενάρια πτώχευσης της χώρας να εκτυλίσσονται σιγά – σιγά για να καταντήσουν τη Λιβύη από χώρα πλεονασματική σε χώρα ελλειμματική και να δικαιολογήσουν την αρπαγή του πλούτου της. Σύντομα σειρά από κοινωνικές παροχές με πρώτες της υγείας, παιδείας, κατοικίας κλπ θα είναι παρελθόν. Ο Καντάφι όποιος, και αν ήταν, διατήρησε για λόγους εσωτερικής σταθερότητας ισορροπίες στη κατανομή του εθνικού εισοδήματος. Αυτά δεν χρειάζονται στη ξενοκίνητη μερίδα της κοσμοπολίτικης αστικής τάξης που κάθεται πλέον στο σβέρκο του λαού, αφού ο μόνος στόχος της είναι να υπηρετήσει τους ιμπεριαλιστές της Δύσης.

Το πόσο γρήγορα θα γίνει αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και βασικά από τον Λιβυκό λαό ο οποίος δεν έχει κανένα λόγο να δεχτεί νέους δυνάστες και μάλιστα ξεπουλημένους και εγκάθετους.

Η βάση των νεοφιλελεύθερων ιδεών για την Παιδεία

Αν κάποιος νομίζει ότι η Α. Διαμαντοπούλου και ο Γ. Παπανδρέου ανακάλυψαν νέες ιδέες για την Παιδεία πλανώνται πλάνην οικτρά. Όλες οι αντιδραστικές ιδέες κυκλοφορούν εδώ και δεκαετίες στον νεοφιλελεύθερο κόσμο, έτοιμες για αλλά κάρτ ή ολική χρήση τους από τους υπηρέτες του κεφαλαίου.

 Χωρίς σχόλια πέραν κάποιων διευκρινιστικών τίτλων, παρατίθενται ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο (του νομπελίστα!) Φ.Α. Χάγιεκ, του πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού «Το σύνταγμα της ελευθερίας» γραμμένο από το 1959 για την Παιδεία (εκδ. Καστανιώτη και Ινστ. Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλή).

 Δεν επαρκεί ο χώρος για πολλά αποσπάσματα αλλά ο αναγνώστης να λάβει υπόψη ότι στο βιβλίο του παρόμοια και χειρότερα αποσπάσματα – οδηγοί για τις κυβερνήσεις, είναι άπειρα. Μη ξεχνάμε ότι δεν μιλάμε για ένα κάποιο πόνημα αλλά για οδηγό που εφαρμόζεται με θρησκευτική ευλάβεια από τις κυβερνήσεις με πρώτες στην εφαρμογή αυτές της Θάτσερ και του Ρήγκαν.

Η γενική παιδεία δημιουργεί ρατσισμό!

 (σελ.515) Εντούτοις πρέπει να θυμόμαστε ότι η παροχή της παιδείας από την κυβέρνηση δημιουργεί προβλήματα, όπως εκείνα του φυλετικού διαχωρισμού των νέγρων στις Ηνωμένες Πολιτείες –δύσκολα προβλήματα σε σχέση με εθνοτικές ή θρησκευτικές μειονότητες, τα οποία προκύπτουν αναγκαστικά όταν η κυβέρνηση ελέγχει τα κύρια εργαλεία μεταβίβασης της κουλτούρας. (…) Για κάποιον που γνώρισε αυτή την κατάσταση σε χώρες όπως η παλιά Αυστροουγγαρία, υπάρχει μεγάλη δύναμη στο επιχείρημα ότι μπορεί να είναι καλύτερα να μην παρέχεται σε μερικά παιδιά τυπική παιδεία παρά να σκοτώνονται για το ποιος θα την ελέγχει.

 Ιδιωτικοποίηση

(σ.517). Ίσως σύντομα ανακαλύψουμε ότι η λύση (Σ.:να αποφευχθεί η κυβερνητική ανάμειξη στο περιεχόμενο της παιδείας) έγκειται στο να πάψει η κυβέρνηση να είναι ο κύριος χορηγός παιδείας και να γίνει ο αμερόληπτος προστάτης του ατόμου εναντίον όλων των χρήσεων αυτών των δυνάμεων τις οποίες ανακαλύψαμε πρόσφατα.

Τα επιχειρήματα εναντίον της διαχείρισης των σχολείων από την κυβέρνηση είναι τώρα ισχυρότερα παρά ποτέ, αλλά και επιπλέον εξέλιπαν οι περισσότεροι λόγοι που στο παρελθόν είχαν προβληθεί υπέρ της διεύθυνσης των σχολείων από την κυβέρνηση. Ό,τι και αν συνέβαινε στο παρελθόν, (…) όχι μόνο δεν είναι πια αναγκαίο να χρηματοδοτείται η παιδεία από την κυβέρνηση, αλλά ούτε καν να παρέχεται από αυτή.

Όπως έδειξε ο καθηγητής Μίλτον Φρίντμαν,⁵ τώρα θα ήταν εντελώς εφαρμόσιμο να πληρώνονται τα κόστη της γενικής παιδείας με δημόσια κονδύλια χωρίς να υπάρχουν κυβερνητικά σχολεία, δίνοντας στους γονείς κουπόνια τα οποία θα καλύπτουν το κόστος εκπαίδευσης του κάθε παιδιού και που οι γονείς θα μπορούσαν να τα δίνουν σε σχολεία της επιλογής τους. Μπορεί να εξακολουθήσει να είναι επιθυμητό να παρέχει άμεσα η κυβέρνηση σχολεία σε μερικές απομονωμένες κοινότητες, στις οποίες ο αριθμός των παιδιών είναι πολύ μικρός (και επομένως το μέσο κόστος της παιδείας πολύ υψηλό) για ιδιωτικά σχολεία. Όμως σε σχέση με τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού θα ήταν αναμφίβολα δυνατό να αφεθεί η οργάνωση και η διεύθυνση της παιδείας εξ ολοκλήρου στις ιδιωτικές προσπάθειες, με την κυβέρνηση να παρέχει απλώς τη βασική χρηματοδότηση και να εξασφαλίζει ένα ελάχιστο επίπεδο για όλα τα σχολεία στα οποία θα μπορούσαν να δαπανηθούν τα κουπόνια. Ένα άλλο μεγάλο πλεονέκτημα αυτού του σχεδίου είναι ότι οι γονείς δεν θα αντιμετώπιζαν πια το δίλημμα είτε ν’ αποδέχονται την όποια παιδεία παρέχει η κυβέρνηση είτε να πληρώνουν οι ίδιοι το συνολικό κόστος της διαφορετικής και ελαφρώς ακριβότερης παιδείας∙ αν εφαρμοζόταν αυτό το σχέδιο και οι γονείς επέλεγαν ένα ακριβότερο σχολείο, θα απαιτούνταν να πληρώνουν μόνο το πρόσθετο κόστος.

Υψηλή Παιδεία μόνο για την ελιτ  του κεφαλαίου

 (σ. 518) Επίσης είναι πιθανό ότι μια κοινωνία η οποία επιθυμεί να έχει μέγιστη οικονομική απόδοση με περιορισμένες δαπάνες για την παιδεία θα πρέπει πάντα να επικεντρώνεται στην ανώτατη παιδεία μιας συγκριτικά μικρής ελίτ, (…) Εντούτοις με την κυβερνητική παιδεία αυτό δεν θα ήταν εφαρμόσιμο σε μια δημοκρατία ούτε θα ήταν επιθυμητό ν’ αποφασίζουν οι αρχές ποιος θα έχει μια τέτοια παιδεία.

Τα φοιτητικά δάνεια από το 1959!

 (σ. 519) Η καλύτερη λύση θα ήταν να δίνεται σ’ εκείνους (Σ.: τους φοιτητές και σπουδαστές) στους οποίους μια τέτοια επένδυση φαίνεται να υπόσχεται τη μεγαλύτερη απόδοση, η δυνατότητα να δανείζονται το κεφάλαιο και αργότερα να το εξοφλούν με τα αυξημένα εισοδήματά τους, μολονότι μια τέτοια διευθέτηση θα αντιμετώπιζε σημαντικές πρακτικές δυσκολίες.⁷

Επικίνδυνη η μόρφωση σε όλους!

Δεν είναι με κανέναν τρόπο προφανές ότι είναι προς το γενικό συμφέρον να δίνεται σε όλους τους ιδιαίτερα ευφυείς η δυνατότητα να μορφωθούν ή ότι όλοι θα επωφεληθούν υλικά από μια τέτοια προηγμένη (…) Υπάρχει επίσης ένα άλλο πρόβλημα που πήρε σοβαρές διαστάσεις σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες και το οποίο οφείλουμε να έχουμε στο μυαλό μας και αυτό είναι το πρόβλημα ότι έχουμε περισσότερους διανοουμένους από ό,τι μπορούμε ν’ απασχολήσουμε επικερδώς. Ελάχιστοι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι για την πολιτική σταθερότητα από την ύπαρξη ενός πνευματικού προλεταριάτου που δεν βρίσκει καμιά διέξοδο για τη μόρφωσή του.(!!!)

Ρατσισμός. Τα κουτά παιδιά των κεφαλαιοκρατών προηγούνται!

 (σ.524) Μερικοί άνθρωποι που απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα ενός ευνοϊκού οικογενειακού περιβάλλοντος είναι για την κοινωνία περιουσιακό στοιχείο, το οποίο οι εξισωτικές πολιτικές μπορούν να καταστρέψουν, αλλά το οποίο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς την εμφάνιση άδικων ανισοτήτων. Και αφού η επιθυμία για γνώσεις είναι μια έφεση η οποία πιθανόν μεταβιβάζεται μέσω της οικογένειας, αυτό αποτελεί ισχυρό επιχείρημα υπέρ του να δίνεται στους γονείς οι οποίοι νοιάζονται πολύ για την παιδεία η δυνατότητα να την εξασφαλίζουν με υλικές θυσίες (Σ.:οι πλούσιοι δηλ) στα παιδιά τους, ακόμη και αν για άλλους λόγους αυτά τα παιδιά αξίζουν λιγότερο από ό,τι άλλα παιδιά που δεν θα αποκτήσουν αυτή την παιδεία.⁹

Η ελευθερία του πνεύματος εξαρτάται από τους ιδιώτες καπιταλιστές που θα διαθέτουν χρήμα για την παιδεία!

(σ. 532) Όπως και αλλού, η προστασία της ελευθερίας στο πεδίο του νου και του πνεύματος θα εξαρτηθεί μακροπρόθεσμα από τον διασκορπισμό του ελέγχου των υλικών μέσων και από τη συνεχιζόμενη ύπαρξη ατόμων τα οποία είναι σε θέση να αφιερώνουν μεγάλα ποσά σε σκοπούς που τους φαίνονται σημαντικοί

Η τρομακτική λογική της κρίσης

Ανίατη η αρρώστια του καπιταλισμού

Το μικρό αυτό σημείωμα δεν σκοπεύει σε καμία επιστημονική ανάλυση. Αυτές έχουν γίνει με το παραπάνω και δείχνουν καθαρά την ταξική φύση όλων των οικονομικών αναλύσεων και «αληθειών». Οι μεν οπαδοί και θεράποντες του καπιταλιστικού συστήματος ψάχνουν εναγωνίως τα «λάθη» τακτικής και στρατηγικής των πολιτικών ηγεσιών και των καπιταλιστών για να τους δώσουν το κατάλληλο «φάρμακο» σωτηρίας του συστήματος οι δε συνεπείς εκπρόσωποι της εργατικής τάξης και του λαού παλεύουν για να αποκαλύψουν το βάθος της κρίσης και το αδιέξοδο του συστήματος που οδηγεί από κρίση σε κρίση, όποια μέτρα  και αν λαμβάνονται, προτείνοντας την απαλλαγή των λαών από αυτό.

Θα λέγαμε ότι μερικές φορές η απλή λογική του κόσμου αποδεικνύεται πολύ πιο σοφή και προβλεπτική και από τους πλέον σοφούς του συστήματος.

Αυτή η κρίση παρομοιάζεται πλέον από τον απλό κόσμο ως μια ανίατη ασθένεια που μετά από κάθε επιχείρηση (και… εγχείρηση) σωτηρίας του συστήματος, επιδεινώνεται και απαιτεί νέα μεγαλύτερη επιχείρηση σωτηρίας για να οδηγηθεί ξανά σε νέα αδιέξοδα κ.ο.κ.

Το μάθημα ο λαός το έλαβε μέσα από την τελευταία εμπειρία του, παρότι η Αριστερά από χρόνια το προδιέγραφε. Από τα πρώτα τάχα ανώδυνα μέτρα «διόρθωσης» του 2009, περάσαμε στο μνημόνιο και μετά με κάθε δόση του «δανείου σωτηρίας» λαμβάνονταν κατά συρροή… νέα μέτρα σωτηρίας για να σωθεί το σύστημα από την επιδείνωσης που έφεραν τα προηγούμενα μέτρα! Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα «σωτήρια μέτρα» του μεσοπρόθεσμου που διατυμπανίστηκαν ως «τελική λύση» και «πάτος» της κρίσης και μάλιστα όχι μόνο της Ελλάδας, όπως είπαν ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου και ο Αντιπρόεδρος κ. Ε. Βενιζέλος, αλλά όλης της… ΕΕ!!!

Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας και εμφανίσθηκε η  θεωρία ότι «κινδυνεύουν οι πάντες» στην ΕΕ και πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα σωτηρίας του συστήματος πανευρωπαϊκού χαρακτήρα! Στις 21/7 λήφθηκαν αυτά τα μέτρα και άρχισαν νέοι πανηγυρισμοί ότι «σώθηκε το σύστημα»!

Δυο βδομάδες μετά η κρίση εμφανίσθηκε με παγκοσμιοποιημένη διάσταση και με τη μορφή της επίθεσης του πλέον επιθετικού χρηματιστικού κεφαλαίου που το ονομάζουν αθώα «αγορές» κατά των λαών, μέσα από τη τοκογλυφική δράση του δια μέσου των χρηματιστηρίων και των χρεών των κρατών.

Η κρίση, για μια ακόμη φορά, αποκαλύφθηκε ότι είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και όχι εθνική κρίση κάποιων κρατών από απλώς «κακή διαχείριση», διαφθορά κλπ. Και στις ΗΠΑ, που τη θεωρούν πρότυπο καλής διαχείρισης, η κρίση όχι μόνο καλπάζει αλλά γίνεται καθημερινά πιο επικίνδυνη γι αυτές και για όλο τον κόσμο, όποια μέτρα και αν λαμβάνουν fed, Ομπάμα, ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση.

Φυσικά όλοι οι αναλυτές και σωτήρες του συστήματος έχουν ξεχάσει όλες τις προηγούμενες «λύσεις σωτηρίας» και τώρα υμνούν, απαιτούν και αναλύουν (για πολλοστή φορά χωρίς ντροπή) τα… νέα μέτρα σωτηρίας που πρέπει να ληφθούν. Εν όσο οι λαοί τους ανέχονται και δεν τους ανατρέπουν, αυτοί θα εφευρίσκουν νέα μέτρα – φάρμακα δήθεν σωτηρίας του καπιταλισμού.

Η κρίση όμως είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου από τη μια και φτώχειας και υπερχρέωσης των λαών από την άλλη και δεν είναι κρίση χειρισμών για να διορθωθεί. Αφού έχει υπονομευθεί και ξεπουληθεί όλος ο πλούτος των λαών στο κεφάλαιο, τώρα αυτό βρίσκεται μπροστά στο φάσμα του λάκκου που έσκαψε για τους λαούς. Συσσώρευσε τόσο πολύ κεφάλαιο (απαιτήσεις μέσου του χρέους, των δανείων και των άυλων τίτλων) δηλαδή καταλήστευσε τόσο πολύ τους λαούς που και όλο τον πλούτο να απαλλοτριώσει, θα θέλει πολλές φόρες ακόμη αυτόν τον πλούτο και σε βάθος αιώνων αποπληρωμής (1.050 χρόνια για το.. «θαύμα» της Ευρώπης Ιρλανδία μαζί με το ιδιωτικό της χρέος!) για να ξεχρεωθεί! Βλέπε: «Πως θα μηδενίσουμε το χρέος με το μνημόνιο νο 5!» http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/03/5.html

Όλα αυτά φυσικά, να μη ξεχνάμε ότι έχουν τραγικές συνέπειες στους λαούς, οι οποίοι από μήνα σε μήνα ανακαλύπτουν ότι το σύστημα πάσχει από ανίατη ασθένεια και θέλει να τη ξεπεράσει εξοντώνοντας του λαούς. Αυτή είναι μια ανειρήνευτη αντίθεση που οδηγεί σε όξυνση της κρίσης του καπιταλισμού γιατί οι λαοί δεν είναι καθόλου διατιθέμενοι να θυσιαστούν για χάρη του κεφαλαίου. Η ταξική αντιπαράθεση σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο θα οξύνεται μαζί με τη κρίση του συστήματος σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Με τέτοια προοπτική το σύστημα θα περνάει από τη μια κρίση στην άλλη, χειρότερη από την προηγούμενη.

Δυστυχώς η ιστορία έχει κακά μαντάτα όταν η κρίση γενικεύεται και τα μέτρα που λαμβάνονται, την οξύνουν αντί να τη θεραπεύουν. Τα σκληρά, φασιστικού τύπου, μέτρα, έως ωμό φασισμό, για να περάσει η πολιτική των μονοπωλίων είναι νομοτέλεια. Οι εξεγέρσεις και οι ταξικές συγκρούσεις επίσης. Σε ευρύτερο πεδίο οι ταξικοί, εμφύλιοι, εθνικοθρησκευτικοί, τοπικοί και περιφερικοί πόλεμοι για την διάσωση κάποιων κεφαλαίων σε βάρος άλλων και την αναδιανομή του παγκοσμίου πλούτου, γίνονται αναπόφευκτοι. Στο τέλος ένας γενικευμένος πόλεμος με άγνωστη για σήμερα μορφή, ελλοχεύει.

Όταν εξαντληθούν τα μέτρα σωτηρίας των κεφαλαίων σε βάρος των λαών, τότε αρχίζει ο κανιβαλισμός μεταξύ τους για το ποιο θα επιβιώσει σε βάρος ποιού. Σε αυτή τη σύγκρουση κεφαλαίων, αυτοί που πρώτοι πληρώνουν το φόρο αίματος είναι οι λαοί.

Αυτή είναι τρομακτική λογική της κρίσης.

Γι αυτό το λόγο η ανατροπή του καπιταλισμού είναι μονόδρομος....

Βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού

Η κρίση εξαπλώνεται λέει ο Μπαρόζο και ζητά ανασχεδιασμό των μηχανισμών διάσωσης με επιστολή στους ηγέτες της ΕΕ. Ο ίδιος εκτιμά ότι οι αναταραχές στις αγορές ευρωπαϊκών ομολόγων αντανακλούν «την χωρίς πειθαρχία επικοινωνιακή διαχείριση, την πολυπλοκότητα και τις ατέλειες του πακέτου της 21ης Ιουλίου» προσθέτοντας ότι «διαχειριζόμαστε μια κρίση που δεν επηρεάζει μόνο την περιφέρεια της ευρωζώνης».

Είναι φανερό πλέον ότι επηρεάζεται και η καρδιά του καπιταλισμού όπως έδειξε και η υπερχρέωση του δημοσίου των ΗΠΑ.

Χθες, πριν ένα μήνα, πριν ένα χρόνο και πριν δυο χρόνια ακριβώς τα ίδια έλεγαν σαν να επρόκειτο για κάτι καινούριο. Και με βάση αυτό έπαιρναν νέα μέτρα, το ένα πίσω από το άλλο σε βάρος των λαών, υποσχόμενοι ότι με αυτά τα μέτρα θα ξεπεραστεί η κρίση!

Φυσικά επρόκειτο για απάτη. Γνωρίζουν ότι η κρίση του καπιταλισμού είναι πολύ βαθιά για να ξεπεραστεί με κάποια αντιλαϊκά μέτρα.

 Κανένα μέτρο δεν φτάνει

Όσα μέτρα και αν πάρουν το κεφάλαιο αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή κρίση υπερσυσσώρευσης και αν δεν καταστραφεί ένα τεράστιο μέρος του, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποπληρωθεί δηλαδή να ανταλλαχτεί με εμπράγματες αξίες αφού αυτές δεν υπάρχουν. Το κεφάλαιο φόρτωνε τόκους και ανατοκισμούς αυθαίρετα στους λαούς και έγραφε για τον εαυτό του πλούτο που δεν μπορούσε να παράξει η πραγματική οικονομία. Έτσι η απόσταση πραγματικής οικονομίας και απαιτήσεων του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου έφτασε να είναι περίπου 1 προς 17! Για 60 τριεσεκ. παγκόσμιο ΑΕΠ αντιστοιχούν ένα τεκτράκις εκατ. άυλοι τίτλοι κεφαλαίου που ζητούν απόδοση και αποπληρωμή!

Κάποια κράτη θα χρειαστούν 100 χρόνια και κάποια άλλα πάνω από 1.000 (Ιρλανδία) για να αποπληρώσουν τα δάνεια του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με ρυθμούς που δεν θα τους οδηγήσουν σε λοιμό.

Αντιθέσεις στο εσωτερικό του κεφαλαίου

Αυτή τη στιγμή αναπτύσσονται δύο ειδών αντιθέσεις στο εσωτερικό του καπιταλισμού. Η μία είναι μεταξύ κεφαλαίων για το ποιο θα φάει ποιο και αυτός ο αγώνας είναι άγριος. Ακόμη όμως δεν έχει εκδηλωθεί ο κανιβαλισμός μεταξύ τους γιατί όλα τα κεφάλαια ελπίζουν ότι θα επιζήσουν απομυζώντας ότι έχουν και δεν έχουν οι λαοί.

Οι αντιθέσεις αυτές όμως εκδηλώνονται πιο έντονα σε επίπεδο μεταξύ διαχειριστών του κεφαλαίου με το ίδιο το κεφάλαιο. Οι κυβερνήσεις, το ΔΝΤ, η ΕΕ, η ΕΚΤ κλπ ερίζουν μεταξύ τους για το ποια και τι μέτρα θα πρέπει να ληφθούν. Παρότι όλοι συμφωνούν να ληφθούν μέτρα κατά των λαών και ιδίως κατά των εργαζομένων, κάθε φορά που αυτοί ως διαχειριστές του κεφαλαίου λαμβάνουν ένα μέτρο έρχεται το ίδιο το κεφάλαιο με το πρόσωπο των «αγορών» και το ακυρώνει ζητώντας νέα μέτρα.

Αυτό το θέατρο του παραλόγου ζούμε δυο χρόνια τώρα. Τελευταία ακούσαμε τους διθυράμβους των ηγετών της ΕΕ και του δικού μας πρωθυπουργού για το νέο σχέδιο της ΕΕ για την αντιμετώπιση του χρέους και την διάσωση του ευρώ. Δεν πέρασαν λίγες ημέρες και μια σειρά κράτη όπως η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο ακόμη και η Γαλλία βρέθηκαν στη δίνη μιας τεράστιας επίθεσης των «αγορών» δηλαδή του υπερυσσωρευμένου σε λίγα χέρια κεφαλαίου που εκτίναξαν τα «spread» και τα επιτόκια. Παράλληλα υποβάθμισαν τις οικονομίες αυτές και στην ουσία αύξησαν το χρέος τους και υποτίμησαν τον πλούτο τους που είναι εργασία του λαού τους.

Φαίνεται πως εξελίσσεται μια σκληρή αντιπαράθεση κεφαλαιοκρατών και διαχειριστών του κεφαλαίου. Επειδή αυτή τη στιγμή ακόμη ο ένας δεν κάνει χωρίς τον άλλον είναι πολύ δύσκολο να γίνει μια καθαίρεση των διαχειριστών όπως πχ με την επιβολή δικτατοριών.

Οι διαχειριστές (κυβερνήσεις κλπ) σκέφτονται συνολικά το συμφέρον του κεφαλαίου και προσπαθούν με πολιτικό τρόπο να τα κάνουν όλα με προγραμματισμό και σταδιακά ώστε η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου να γίνει πολύ μετά τη καταστροφή των λαών και τα κομμάτια του κεφαλαίου που θα καταστραφούν να το αποδεχτούν (ελεγχόμενη χρεοκοπία). Αντίθετα το κεφάλαιο μέσω των «αγορών» απαιτεί εδώ και τώρα να πάρει την αξία του από την κοινωνία. Μόνο που η αξία δεν υπάρχει και με κάθε επίθεση οι αντιθέσεις μεταξύ λαών και κεφαλαίου μπορεί να οδηγηθούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αυτό προσπαθούν να αποτρέψουν οι διαχειριστές του κεφαλαίου και κάνουν συνεχώς εκκλήσεις για νέα μέτρα με πρόγραμμα και από κοινού.

Η αντίθεση με τους λαούς

Φυσικά η μεγάλη κυρίαρχη αντίθεση της εποχής μέσα στην κρίση παραμένει η αντίθεση μονοπωλίων – λαού. Αυτή την αντίθεση προσπαθούν να ελέγξουν οι κυβερνήσεις και η ΕΕ. Αν αυτή η αντίθεση αρχίζει να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις τότε εξεγέρσεις και επαναστάσεις τύπου Οκτωβριανής Επανάστασης του 21^ου αιώνα δεν πρέπει να αποκλείονται καθόλου.

Οι αντιθέσεις του καπιταλισμού είναι ανειρήνευτες και δεν τιθασεύονται. Αργά ή γρήγορα τα κεφάλαια αφού εξαντλήσουν τους πόρους από τους λαούς, θα αρχίσουν πόλεμο μεταξύ τους για το ποιο θα φάει ποιο, στον οποίο θα σύρουν και τους λαούς. Είναι η μόνη διέξοδος για να μάθει ο κόσμος ποιο κεφάλαιο πέθανε και ποιο νίκησε, αν στο μεταξύ δεν έχουν επαναστατήσει οι λαοί για να στείλουν όλα τα κεφάλαια στο νεκροταφείο της ιστορίας.

« Πολιτική αναταραχή» και «Πόλεμο» πρόβλεψε η  Deutsche Bank!

Σε σχετική ανάρτηση στις 9/5/2010 με τίτλο: «Ο καπιταλισμός αυτόαποκαλύπτεται» http://aristeripolitiki.blogspot.com/2010/05/blog-post_09.html

γράφαμε μεταξύ άλλων:

 «Η τράπεζα Deutsche Bank σε μια έκθεσή της στις αρχές του προέβλεπε τα εξής: «εάν η Ελλάδα καταρρεύσει, τότε το πιστωτικό κραχ του 2007-2009 θα είναι το Κεφάλαιο 1 μιας ευρύτερης ανάλυσης, με τίτλο: «Πώς Χρεοκόπησε ο Καπιταλισμός»! Στην ανάλυση αυτή, σύμφωνα με το κείμενο της D.B., το κεφάλαιο 2 θα είχε τίτλο «Θεμελιώδης κρίση των κρατικών ομολόγων - Ελλάδα», το Κεφάλαιο 3: «Η κατάρρευση της Ελλάδας», το Κεφάλαιο 4: «Η χρεοκοπία Πορτογαλίας και Ισπανίας», το Κεφάλαιο 5: «Εξεγέρσεις στην Ευρώπη», το Κεφάλαιο 6: «Η Ιταλία εκδιώκεται από τη ζώνη του ευρώ», το Κεφάλαιο 7: « Στο ευρώ μόνοι τους Γαλλία και Γερμανία» και τα Κεφάλαιο 8 και 9 « Πολιτική αναταραχή» και «Πόλεμος»!»

Εμείς τι χρεία άλλων σχολείων έχουμε; Κρατείστε όμως αυτό που λέει απλά, απλά στο τελευταίο κεφάλαιο: «Πολιτική αναταραχή» και «Πόλεμος»! Είναι πάντα η κατάληξη μεγάλων κρίσεων στου καπιταλισμού. Και το θεωρούν «φυσική» εξέλιξη εξόδου από τη κρίση! Αφύσικο θεωρούν αν μη σύρουν τους λαούς σε πόλεμο και καταστροφή παραδίνοντας σε αυτούς την εξουσία. Αν οι λαοί δεν τους σταματήσουν, το νέο μακελειό ήδη ετοιμάζεται και ας μη βλέπουμε από τώρα τη μορφή που θα πάρει. Αυτό για εκείνους τους αφελείς που νόμισαν ότι ο καπιταλισμός σήμερα άλλαξε!