ΠΩΣ ΧΤΥΠΑΝΕ ΤΟ ΠΑΜΕ!

Κατά καιρούς κάποιοι ισχυρίζονται ότι το ΠΑΜΕ πλάθει με τη φαντασία του αντιπάλους, συνομωσίες ή προβοκάτορες που το κτυπούν για να δικαιολογήσει δήθεν τις τακτικές της περιφρούρησης, τη στάση του κλπ.


Χθες το ΠΑΜΕ κατάγγειλε επίσημα σχέδιο προβοκάτσιας στο Σύνταγμα όπου επιχειρήθηκε ο εγκλωβισμός του, όπως και προχθές. Παράλληλα καταγγέλθηκαν τα στοιχεία που θα συμμετείχαν στο σχέδιο.


Ο φακός συνέλαβε κάποιους ακριβώς την ώρα που το ΠΑΜΕ ήταν στο ύψος της Μαρφίν και του Άττικα.


Είναι στην Πανεπιστημίου, ακριβώς στις 1.41΄της Τετάρτης 29/6/2011. Ποιοι είναι και τι κάνουν οι εικονιζόμενοι ανάμεσα σε διαδηλωτές; Απέναντί τους την ώρα εκείνη ήταν το ΠΑΜΕ. Σημειώνουμε ότι πίσω τους μέχρι το Σύνταγμα, υπήρχαν πολλές παρόμοιες ομάδες που… «περίμεναν»!


Τα σχόλια δικά σας.

Απεργία, αίμα, δακρυγόνα

Τεράστιες ήταν οι απεργιακές διαδηλώσεις και σήμερα, 29/6. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενων και λαού βγήκαν στους δρόμους από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η κυβέρνηση κυριολεκτικά έχασε τη ψυχραιμία της. Εξαπέλυσε τα ΜΑΤ από το πρωί και σε συμπαιγνία με τους προβοκάτορες και πυρπολούσε με χημικά τον λαό ματοκυλώντας την Αθήνα μέχρι το βράδυ


Μιλάμε για εγκληματικές επιθέσεις κατά του λαού. Χύθηκε αίμα από δεκάδες τραυματίες. Η κυβέρνηση όση νομιμοποίηση χάνει από τον λαό τη συμπληρώνει με τα ΜΑΤ και αντιλαϊκές επιθέσεις. Δεν άφησε τίποτα όρθιο. Είναι κυβέρνηση υπό πανικό, άρα άκρως επικίνδυνη. Να μη την αφήσουμε…


Από αύριο κιόλας η μόνη λύση για το λαό και τους εργαζόμενους είναι η οργάνωση, η ενότητα και ο αγώνας. Οργάνωση κυρίως στα συνδικάτα και στην εργατική τάξη. Οργάνωση και αλληλεγγύη γιατί η απεργία επισύρει απειλές και φόβους για απόλυση κάθε εργαζόμενου. Οργάνωση στον τόπο δουλειάς, στις γειτονιές και σε κάθε χώρο.


Μόνο αν η εργατική τάξη ελέγξει και σταματήσει το μηχανισμό που παράγει τον πλούτο που μας κλέβουν, μπορεί να ανατραπεί η κυβέρνηση και μακροπρόθεσμα η ίδια η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Όσο πιο μεγάλη και βαθιά είναι η οργάνωση, τόσο μεγαλύτερες και πιο αποτελεσματικές θα είναι οι κινητοποιήσεις και τόσο θα ανατρέπονται οι πολιτικοί και ταξικοί συσχετισμοί δυνάμεων για την εξουσία.


Η διαδήλωση του ΠΑΜΕ ήταν και σήμερα τεράστια. Μπλόκαρε στη Σταδίου από τα δακρυγόνα που έπεφταν βροχή στο μπλοκ κάποιων αριστερών οργανώσεων που οπισθοχωρούσαν. Μετά φτάνοντας από τη Πανεπιστημίου προς το Σύνταγμα δέχθηκε επιθέσεις από φασιστοειδή που περίμεναν και προκαλούσαν. Πέταξαν εναντίον του και μερικές πέτρες και αντικείμενα. Όπως ανακοίνωσε επίσημα το ΠΑΜΕ τέθηκε και πάλι σε εφαρμογή το  σχέδιο να εγκλωβιστεί το ΠΑΜΕ στη πλατεία και με τη συνέργεια των φασιστοειδών και των προβοκατόρων να επιτεθούν τα ΜΑΤ.


Όταν μετά από ώρα αυτό δεν γινόταν, τα ΜΑΤ άρχισαν επιθέσεις και έπνιξαν στα δακρυγόνα την αρχή της Πανεπιστημίου. Χάος παντού, οι δρόμοι γεμάτοι αλλόφρονες ανθρώπους….


Το ΠΑΜΕ κατέλαβε τα Προπύλαια και προς το απόγευμα ξαναδημιούργησε τη συγκέντρωση στην Ομόνοια.


Στη πλατεία Συντάγματος κατέβηκε χιλιάδες κόσμος, αποφασισμένος να δώσει μάχη μετά τις απαράδεκτες χθεσινές επιθέσεις. Όλα τα παιδιά ήταν αποφασισμένα παρότι γνώριζαν ότι μέσα τους κυκλοφορούν και προβοκάτορες. Δυστυχώς δεν γλύτωσαν για μια ακόμη φορά τις προβοκάτσιες με όλες τις συνέπειες.

Προβάλει και πάλι εδώ η ανάγκη οι διαδηλώσεις να έχουν οργάνωση, ενότητα και περιφρούρηση. Δεν μπορείς να διαδηλώνεις χύμα έχοντας δίπλας σου προβοκάτορες, κουκουλοφόρους και φασιστοειδή.

Το τι ξύλο έπεσε δεν λέγεται. Η αγριότητα ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Φαίνεται πως ήθελαν να ξεμπερδέψουν και με τη πλατεία ίσως γιατί φοβήθηκαν ότι οι συνειδήσεις των λεγομένων «αγανακτισμένων» που δεν έμπαιναν στο καπέλο τους θα ωρίμαζαν και αργά ή γρήγορα ο κόσμος αυτός θα αναζητούσε πραγματική πολιτική οργάνωση και αντιπαράθεση με την εξουσία.


Στην Ερμού έσπρωχναν τον κόσμο πίσω μέχρι τη Καπνικαρέα! Κόσμος παντού δεν ήξερε τι να κάνει, δακρυγόνα και αέρια αποπνικτικά… το ίδιο και στη Μητροπόλεως και στην Περικλέους.


Το σχέδιο της κυβέρνησης και της βαθιάς εξουσίας ήταν προφανές. Ήθελε να σπάσει κάθε αντίσταση του λαού είτε γινόταν σε δρόμους είτε σε πλατείες. Ήθελε να αποτρέψει την κατάρρευση της εξουσία της. Αντικατέστησε το λαϊκό έλλειμμα νομιμοποίησης με τη βία των κρατικών μηχανισμών καταστολής. Δεν είναι γνωστό που θα οδηγηθούμε αλλά προδιαγράφεται σαφώς η στροφή προς αντιδραστικές λύσεις. Λιτότητα και αυταρχισμός μέχρι και ολοκληρωτισμός πάνε πάνα μαζί.


Τα νέα σκληρά μέτρα δεν τελειώνουν με τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Αντίθετα τώρα αρχίζουν. Οι νέες μάχες θα είναι πολύ πιο σκληρές. Θα δοθούν παντού στους δρόμους στις πλατείες και κυρίως τους χώρους εργασίας. Ας ετοιμαζόμαστε από αύριο σε όλα τα πεδία και σε όλα τα επίπεδα.


Όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι σ’ αυτό τον κόσμο τίποτε δεν χαρίζεται. Ή το κατακτάμε ή το χάνουμε.

Απέτυχε προβοκάτσια ολκής σε βάρος του ΠΑΜΕ!

Δεν φαίνεται να υπάρχει, πλέον, κανένας «αγανακτισμένος» στην πλατεία Συντάγματος που να μη ξέρει ότι κυκλοφορούν μπόλικοι προβοκάτορες ανάμεσά τους. Το πρωί στις 28/6/11 φάνηκε αυτό με τους προβοκάτορες – κουκουλοφόρους που επιχείρησαν και κατάφεραν να επικρατήσει ο νόμος του δακρυγόνου στην πλατεία διαλύοντας τον κόσμο και το βράδυ το ίδιο αλλά χωρίς να το πετύχουν.


Εκείνο που ήταν ερωτηματικό, για τα κέντρα εξουσίας, ήταν τι θα έκαναν με το ΠΑΜΕ. Τον τελευταίο καιρό το ΠΑΜΕ βρίσκεται συχνά – πυκνά στην πλατεία Συντάγματος. Μάλιστα παρουσιάζει και έναν τεράστιο όγκο που πλημμυρίζει την πλατεία, πράγμα που κάνει να ωχριά μπροστά του οποιαδήποτε άλλη διαδήλωση. Είναι αυτονόητο ότι αυτό δεν άρεσε καθόλου στην άρχουσα τάξη.

Η άρχουσα τάξη με τα μέσα της, από την αρχή των εκδηλώσεων των αγανακτισμένων πολιτών, επεδίωξε να κρατήσει μακριά τα κόμματα και τα συνδικάτα. Κατάφερε έτσι να τις καπελώσει έντεχνα εισάγοντας μέσα σε αυτές τις απαγορεύσεις:

-Έξω τα κόμματα

-Έξω τα συνδικάτα

-Έξω οι σημαίες και τα πανώ τους.

Εννοείται πως αυτά αφορούσαν τελικά μόνο το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και κάποιες μικρές αριστερές οργανώσεις όπως το ΚΚΕ μ-λ, αφού οι άλλοι μεγάλοι αριστεροί σχηματισμοί και οργανώσεις φίλιες προς τους διευθύνοντες τη πλατεία ήταν ήδη μέσα και ευλογούσαν μάλιστα τις απαγορεύσεις. Ακόμη και εθνικοπατριωτικές ενώσεις είναι όπως το «Πατριωτικό Μέτωπο» με τεράστια σταντ!

Αυτές οι απαγορεύσεις φυσικά σαρώνονταν κάθε φορά που το ΠΑΜΕ έφτανε στη πλατεία. Όμως δεν άρεσε καθόλου στα κέντρα και τα παράκεντρα εξουσία. Το ίδιο έγινε και σήμερα στην απογευματινή πορεία, όταν το ΠΑΜΕ με μια πρωτοφανή συγκέντρωση έφτασε στον Άγνωστο Στρατιώτη με το τέλος της να είναι στους στύλους του Ολυμπίου Διός!

Όταν κατά τις 7.15΄ έφτασε το ΠΑΜΕ κάποιοι που μονίμως παριστάνουν τους «εθνικοπατριώτες» και τους «αγανακτισμένους» εναντίον όλων των κομμάτων, άρχισαν να βρίζουν μέσα από το πλήθος που παρακολουθούσε, με ανάμεικτα αλλά όχι εχθρικά αισθήματα, την πορεία του ΠΑΜΕ. Οι ύβρεις έγιναν πιο πολλές και άρχισαν να παρακινούν και άλλους να βρίζουν το ΠΑΜΕ. Λίγο πιο πέρα, αφού δεν υπήρχε καμία απάντηση στις προκλήσεις, κάποιοι άρχισαν να πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ με σκοπό να τα εξαναγκάσουν να επιτεθούν.


Δεν είναι γνωστό τι εντολές είχαν τα ΜΑΤ. Όμως η κατάσταση άρχισε να γίνεται κρίσιμη και έκρυθμη με το ΠΑΜΕ να έχει σταματήσει στη μέση της πάνω πλατείας και να εμποδίζεται να προχωρήσει από κάποιους που έδειχναν διαθέσεις σύγκρουσης με σκοπό να προκαλέσουν επεισόδια και επέμβαση των ΜΑΤ σε βάρος του ΠΑΜΕ και του κόσμου. Αν το ΠΑΜΕ έκανε το λάθος να προχωρήσει, πολύ πιθανόν να γινόταν απίστευτης έκτασης επεισόδια με απρόβλεπτες συνέπειες, σε μια στιγμή που η πλατεία ήταν κατάμεστη από ένα τεράστιο πλήθος διαμαρτυρόμενων πολιτών και από το μπλοκ του ΠΑΜΕ.


Έγινε αντιληπτό ότι πραγματοποιήθηκε επιτόπου σύσκεψη της ηγεσίας του ΠΑΜΕ και επιλέχθηκε η λύση να μην απαντηθεί καμία πρόκληση, να μην γίνει εκτοπισμός των ελάχιστων ατόμων που παρεμπόδιζαν το ΠΑΜΕ, διότι κανένας δεν γνώριζε τι παγίδα είχε στηθεί, και να συνταχθεί το ΠΑΜΕ στην αρχή της Αμαλίας στο Σύνταγμα, εκεί που αρχίζει ο κήπος. Έμενε εκεί το ΠΑΜΕ μέχρι και τις 9.10΄ μμ με έντονη περιφρούρηση.


Όταν άφηνε τον Άγνωστο Στρατιώτη το ΠΑΜΕ, οι γνωστοί προβοκάτορες άρχισαν να φωνάζουν ότι «φοβάται»(!) και φεύγει αφήνοντας τον κόσμο το έλεος των ΜΑΤ και στα δακρυγόνα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν πέσει καθόλου αλλά προφανώς είχαν σκοπό να προκαλέσουν να πέσουν. Ο κόσμος δεν τσίμπησε στις βρισιές πολύ δε περισσότερο όταν αντιλήφθηκε ότι το ΠΑΜΕ δεν αποχωρούσε αλλά παρέμεινε στο Σύνταγμα.


Το θέμα είναι ότι η τα κέντρα εξουσίας της άρχουσας τάξης άρχισαν να ανησυχούν σφόδρα με τις συνεχείς επαφές του ΠΑΜΕ με τη πλατεία και προφανώς αποφάσισαν να στήσουν παγίδα την οποία θα πλήρωναν και πολλοί διαμαρτυρόμενοι πολίτες με σκοπό να σταματήσει αυτή η… βεβήλωση των «απαγορεύεται» που έθεσε για τη πλατεία και έβλεπε να τα κάνει κουρελόχαρτα το ΠΑΜΕ. Φυσικά αυτό που φοβήθηκε περισσότερο ήταν ο συγχρωτισμός των «αγανακτισμένων» με το ΠΑΜΕ και κυρίως η συμπάθεια που άρχισαν να δείχνουν πολλοί από εκεί γι αυτό.


Τελικά δεν έπεσε στη παγίδα το ΠΑΜΕ και η προβοκάτσια ολκής απέτυχε! Ωστόσο οι προβοκάτορες δεν άντεξαν και έκαναν μικρής έκτασης επιθέσεις στα ΜΑΤ για να προκαλέσουν επέμβαση, η οποία όμως έγινε μόνο στη γωνία της Μ. Βρετάνια και με μικρές επαναλαμβανόμενες δόσεις δακρυγόνων που δεν διέλυσαν ούτε τους διαμαρτυρόμενους της πλατείας ούτε φυσικά το ΠΑΜΕ.

Μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις

Παρά την έλλειψη μέσων συγκοινωνίας και τη κίνηση του μετρό τη τελευταία στιγμή, και πάλι οι απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις ήταν μεγάλες.


Το ΠΑΜΕ συγκεντρώθηκε στην Ομόνοια στις 10.00 πμ αλλά πολύ γρήγορα κατέλαβε τη Πλατεία Συντάγματος όπου παρέμεινε επί ώρες. Ακλούθησε η πορεία των λεγόμενων πρωτοβάθμιων συνδικάτων και σε συνέχεια η πορεία της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.


Το Σύνταγμα που μέχρι τη έλευση του ΠΑΜΕ ήταν άδειο πλημμύρισε από διαδηλωτές. Όλα τα συνδικαλιστικά ρεύματα των εργαζομένων συναντήθηκαν στο Σύνταγμα ανεξαρτήτως των διαφορών τους. Η πλατεία είναι πλέον κατειλημμένη από πολλούς διαδηλωτές οι οποίοι προβλέπεται να γίνουν δεκάδες χιλιάδες από το απόγευμα. Κεντρικά συνθήματα, όχι στο μεσοπρόθεσμου, τη κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία κ.α.


Το απόγευμα και το βράδυ προβλέπεται κοσμοπλημμύρα. Αύριο ο κλοιός θα σφίξει ακόμη περισσότερο. Καμία υποχώρηση στη κυβέρνηση και την τρόικα.  Το μνημόνιο και η πολιτικής τους δεν θα περάσουν στη πράξη. Ο λαός θα τα ανατρέψει. 

Οι προβοκάτορες και πάλι έδρασαν προσπαθώντας να προετοιμάσουν μια γενικότερη επίθεση των κατασταλτικών μηχανισμών και των ΜΑΤ κατά των διαδηλωτών αλλά κυρίως για να αποτραπούν οι απογευματινές διαδηλώσεις. Δεν θα τους περάσει, οι προβοκάτορες δεν θα μας αποτρέψουν, θα είμαστε στις διαδηλώσεις από τις Στήλες του Ολυμπίου Διός ξεκινώντας.

Οι μορφές της πάλης του λαού, η Αριστερά και ο Λένιν

Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι παρερμηνεύουν τα κείμενα του μπολγκ και ταυτίζουν την κριτική κατά του αντιδραστικού πλαισίου οργάνωσης των πλατειών ως επίθεση στο αυθόρμητο λαϊκό κίνημα των μαζών που αφυπνίσθηκαν από τα πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και βγήκαν στις πλατείες να διαμαρτυρηθούν.


Σκοπίμως ταυτίζουν την κριτική κατά των αντιδραστικών κανόνων των μορφωμάτων της λεγόμενης «Άμεσης Δημοκρατίας» και των «αμεσοδημοκρατικών» Λαϊκών Συνελεύσεων της πλατείας Συντάγματος, που επέβαλε η άρχουσα τάξη, με επίθεση κατά του κόσμου που διαμαρτύρεται δικαίως στις πλατείες και κατά των νέων μορφών αγώνα των μαζών. Στο ίδιο μήκος κύματος αναπτύσσουν και θεωρίες για την απουσία των κομμουνιστών από τις πλατείες ως εχθρότητα και πόλεμο κατά των μαζών.


Αυτή η ταύτιση σκοπό έχει να στρέψει τον απλό λαό ενάντια στις φωνές εκείνες που τον καλούν να αποτινάξει το «καπέλο» της άρχουσας τάξης και να οργανωθεί σε πολιτικό και ταξικό μέτωπο μάχης του εργαζόμενου λαού κατά της εξουσίας του κεφαλαίου.


Στη πραγματικότητα οι μάζες των πλατειών δεν έχουν καμία σχέση με τις ελάχιστες μειοψηφίες των Λαϊκών Συνελεύσεων της «Άμεσης Δημοκρατίας» που αποφασίζουν αλαζονικά στο όνομα των δεκάδων χιλιάδων που διαμαρτύρονται στις πλατείες.

Το μπλογκ αυτό από την αρχή ήταν προσηλωμένο στη λενινιστική θέση ότι, οι κομμουνιστές και οι αριστεροί ποτέ δεν λείπουν από τα πεδία ταξικής και πολιτικής πάλης, ακόμη και όταν πρόκειται για αντιδραστικά πεδία. Είναι λοιπόν αυτονόητη η τοποθέτησή μας όσον αφορά τη θέση των αριστερών κομμάτων στις μάζες του λαού που δρουν ή διαμαρτύρονται σε δρόμους, πλατείες, επιχειρήσεις, γειτονιές κ.λ.π.


Η δράση αυτή όμως δεν μπορεί να είναι ανοργάνωτη, τυχαία και σε ατομική βάση, ως ουρά του αυθόρμητου των μαζών. Πρέπει πάντα να είναι σε οργανωμένη βάση με συγκεκριμένους στόχους και με χωρίς υποστολή της σημαίας και της ταυτότητάς τους. Πρέπει να δρουν πρωτοπόρα και να μπαίνουν μπροστά στις μάχες του λαού δίνοντας και το παράδειγμα του ανυποχώρητου μαχητή απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου, όχι να χάνονται μέσα στη μάζα ή, ακόμη χειρότερα, να κρύβονται πίσω από αυτήν.


Όπως αναφέρει η Μάρτα Χάρνεκερ («Βασικές έννοιες του ιστορικού υλισμού» εκδ. Παπαζήση 1976, σελ. 208) « Ένα μαρξιστικό – λενινιστικό κόμμα δεν πρέπει να περιορίζεται και να ακολουθεί τις μορφές πάλης που εμφανίζονται αυθόρμητα μέσα στις εργαζόμενες μάζες. Πρέπει να ανυψώνει αυτές τις μορφές πάλης για να τις κάνει τα πιο κατάλληλα μέσα για τη πραγμάτωση των ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων».


Είναι συνεπώς απαραίτητο κάθε δράση της Αριστεράς μέσα στη μάζα, αντί να χαϊδεύει και να χάνεται στο αυθόρμητο, να στοχεύει στη συνειδητή και αποτελεσματική δράση. Υπ’ αυτή την έννοια, τόσο τα κόμματα της Αριστεράς που δεν τηρούν αυτόν τον κανόνα, γινόμενα ουρά του αυθόρμητου της μάζας, όσο και τα διάφορα μορφώματα της πλατείας, που στο όνομά της απαγορεύουν τη συνειδητή πολιτική δράση στο εσωτερικό της, υπηρετούν αναμφισβήτητα τον ίδιο σκοπό: Να αποκλείσουν τη πρωτοπόρο και συνειδητή δράση της Αριστεράς, και ειδικά των κομμοουνιστών, στις μάζες. Όλη η κριτική μας έχει εστιασθεί σε αυτά τα σημεία.


Η Αριστερά δεν υποτιμά ούτε απορρίπτει άκριτα και χωρίς συγκεκριμένη ανάλυση, καμία μορφή πάλης είτε πρόκειται για απλή διαμαρτυρία σε γειτονιές και πλατείες, είτε για σύνθετο ταξικό και πολιτικό αγώνα. Αντίθετα αξιοποιεί, αφομοιώνει και εμπλουτίζει συνεχώς το οπλοστάσιό της με νέες μορφές.


Ο Λένιν έχει γράψει πολλές φορές για τον τρόπο που δρουν οι μαρξιστές στις μάζες καθώς και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται ο μαρξιστής και ο κομμουνιστής τις διάφορες μορφές πάλης του λαού.


Στο άρθρο του, το 1906, «Ο ΠΑΡΤΙΖΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» (Άπαντα Λένιν τ. 14, σελ. 1-12 εκδ Σ.Ε.) ο Λένιν αναφέρει μεταξύ άλλων:


«Ποιες βασικές απαιτήσεις πρέπει να προβάλλει κάθε μαρξιστής κατά την εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης;


Πρώτο, ο μαρξισμός διαφέρει απ' όλες τις πρωτόγονες μορφές σοσιαλισμού κατά το ότι δεν δεσμεύει το κίνημα με μια οποιαδήποτε καθορισμένη μορφή πάλης. Παραδέχεται τις πιο διαφορετικές μορφές πάλης, όμως δεν τις «επινοεί», αλλά μόνο γενικεύει, οργανώνει, προσδίνει συνειδητότητα σε εκείνες τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που εμφανίζονται μόνες τους στην πορεία του κινήματος. Ο μαρξισμός, που είναι αναμφισβήτητα εχθρός κάθε αφηρημένης διατύπωσης, κάθε δογματικής συνταγής, απαιτεί να μελετάμε προσεκτικά τη διεξαγόμενη μαζική πάλη, που με την ανάπτυξη του κινήματος, με το ανέβασμα της συνειδητότητας των μαζών, με την όξυνση των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων γεννά συνεχώς όλο και νέους, όλο και πιο ποικίλους τρόπους άμυνας και επίθεσης. Γι' αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της δοσμένης περιόδου. Απ' αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες. Ξέρουμε, - έλεγε, λογουχάρη, ο Κάουτσκι, εξετάζοντας τις μορφές της κοινωνικής επανάστασης, - ότι η επερχόμενη κρίση θα μας δώσει νέες μορφές πάλης, που δεν μπορούμε τώρα να τις προβλέψουμε.


Δεύτερο, ο μαρξισμός απαιτεί αναμφισβήτητα την ιστορική εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης. Το να βάζει κανείς το ζήτημα αυτό έξω από την ιστορικά-συγκεκριμένη κατάσταση σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει το αλφάβητο του διαλεκτικού υλισμού. Στις διαφορετικές στιγμές της οικονομικής εξέλιξης, σε εξάρτηση από τους διαφορετικούς όρους πολιτικούς, εθνικοπολιτιστικούς, βιοτικούς κτλ., οι διαφορετικές μορφές πάλης προωθούνται στην πρώτη γραμμή, γίνονται κύριες μορφές πάλης, και σε συνάρτηση μ' αυτό, αλλάζουν με τη σειρά τους και οι δευτερεύουσες, οι επικουρικές μορφές πάλης. Το να προσπαθεί κανείς ν' απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι στο ζήτημα που άφορα ένα ορισμένο μέσο πάλης, χωρίς να εξετάσει λεπτομερειακά τη συγκεκριμένη κατάσταση του δοσμένου κινήματος στο δοσμένο βαθμό ανάπτυξής του, σημαίνει ότι εγκαταλείπει εντελώς το έδαφος του μαρξισμού.

Αυτές είναι οι δυο βασικές θεωρητικές θέσεις, από τις όποιες πρέπει να καθοδηγούμαστε. Η ιστορία του μαρξισμού στη Δυτική Ευρώπη μας δίνει άφθονα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτά που είπαμε. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία θεωρεί σήμερα τον κοινοβουλευτισμό και το συνδικαλιστικό κίνημα σαν τις κύριες μορφές πάλης, στο παρελθόν αναγνώριζε την εξέγερση και, με μια αλλαγή της συγκυρίας, είναι πέρα για πέρα έτοιμη να την αναγνωρίσει και στο μέλλον, παρά τη γνώμη των φιλελεύθερων αστών, σαν τους ρώσους καντέτους και τους μπεζζαγκλάβτσι.

(…)


Λένε: ο παρτιζάνικος πόλεμος φέρνει το συνειδητό προλεταριάτο κοντά στους ξεπεσμένους μεθύστακες, στους αλήτες. Αυτό είναι σωστό. Μα από 'δω βγαίνει μόνο ότι το κόμμα του προλεταριάτου δεν μπορεί ποτέ να θεωρεί τον παρτιζάνικο πόλεμο (σσ άτακτες ένοπλες λαϊκές ομάδες το 1906) σαν μοναδικό ή ακόμη σαν κύριο μέσο πάλης, ότι το μέσο αυτό πρέπει να υποτάσσεται σε άλλα, πρέπει να εναρμονίζεται με τα κύρια μέσα πάλης, να εξευγενίζεται με τη διαφωτιστική και οργανωτική επίδραση του σοσιαλισμού. Ενώ χωρίς αυτόν τον τελευταίο όρο όλα, κυριολεκτικά όλα τα μέσα πάλης στην αστική κοινωνία φέρνουν το προλεταριάτο κοντά στα διάφορα μη προλεταριακά στρώματα που στέκουν πάνω ή κάτω απ' αυτό και, αν αφεθούν στη διάθεση της αυθόρμητης πορείας των πραγμάτων, κουρελιάζονται, εκφυλίζονται, εκπορνεύονται. Οι απεργίες που αφήνονται στη διάθεση της αυθόρμητης πορείας των πραγμάτων, εκφυλίζονται σε «Alliances»-συμφωνίες των εργατών με τ' αφεντικά σε βάρος των καταναλωτών. Το κοινοβούλιο εκφυλίζεται σε οίκο ανοχής, όπου η συμμορία των αστών πολιτικάντηδων εμπορεύεται χονδρικά και λιανικά τη «λαϊκή ελευθερία», το «φιλελευθερισμό», τη «δημοκρατία», το ρεπουμπλικανισμό, τον αντικληρικαλισμό, το σοσιαλισμό και όλα τα άλλα εμπορεύματα που έχουν πέραση. Η εφημερίδα εκφυλίζεται σε κοινό προαγωγό, σε όργανο διαφθοράς των μαζών, χοντροκομμένης κολακείας των ταπεινών ενστίκτων του όχλου κτλ, κτλ. Για τη σοσιαλδημοκρατία δεν υπάρχουν καθολικά μέσα πάλης, τέτοια, που θα χώριζαν το προλεταριάτο με σινικά τείχη από τα στρώματα που στέκουν λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω απ' αυτό. Η σοσιαλδημοκρατία σε διαφορετικές εποχές χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα, εξαρτώντας πάντα τη χρησιμοποίησή τους από αυστηρά καθορισμένους ιδεολογικούς και οργανωτικούς όρους .

(…)

η σοσιαλδημοκρατία πρέπει εξάπαντος να βάλει σαν καθήκον της τη δημιουργία τέτοιων οργανώσεων που θα ήταν στον ανώτερο βαθμό ικανές να καθοδηγούν τις μάζες και σ' αυτές τις μεγάλες συγκρούσεις και, κατά το δυνατό, σ' αυτές τις μικροσυμπλοκές. Η σοσιαλδημοκρατία την εποχή που η πάλη των τάξεων οξύνθηκε και έφθασε ως τον εμφύλιο πόλεμο πρέπει να βάλει σαν καθήκον της όχι απλώς να πάρει μέρος, αλλά και να παίξει καθοδηγητικό ρόλο σ' αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο».

(…)

Θεωρούμε όμως καθήκον μας να βοηθήσουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας στη σωστή θεωρητική εκτίμηση των νέων μορφών πάλης που προβάλλει η ζωή, να καταπολεμούμε αμείλικτα τα καλούπια και τις προλήψεις που εμποδίζουν τους συνειδητούς εργάτες να τοποθετήσουν σωστά το καινούργιο και δύσκολο ζήτημα, να βρουν το σωστό δρόμο για τη λύση του».

***
Οι υπογραμμίσεις δικές μας

Περί εφεδρικών λύσεων μέσα στη κρίση

Προβάλλεται τις τελευταίες ημέρες, και μέσα στο ΠΑΣΟΚ, το μοντέλο της «διαρχίας» κυβέρνησης και κόμματος, ως λύση εκτόνωσης των αντιθέσεων κυβέρνησης - κόμματος.

Δεν είναι γνωστό τι εννοούν αυτοί που το προβάλλουν αλλά ότι η «διαρχία» που ετοιμάζει η αστική τάξη είναι μάλλον διαφορετική. Ένα τμήμα απογοητευμένων και «αγανακτισμένων» του ΠΑΣΟΚ, για να μη φύγει από το «μαντρί» της, ωθείται να ιδρύσει το ψευδές αντι-ΠΑΣΟΚ σε μια πορεία αντικατάστασης του ΠΑΣΟΚ, κατά τους ίδιους όρους που ο Α. Π. αντικατέστησε στην Εν. Κέντρου το 1974-81.

Τότε μιλούσε με πλήρη αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική ορολογία, έξω ΝΑΤΟ, βάσεις, ΕΟΚ, κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου κλπ. Τώρα το αντι-ΠΑΣΟΚ ωθείται να πορευτεί με πλήρη αντικαπιταλιστική, αντικαθεστωτική και αντιεξουσιαστική ορολογία . Όταν και αν φτάσει στην εξουσία, θα κάνει ότι κάνει κάθε μικροαστικό κίνημα. Θα κάνει ακριβώς τα αντίθετα και θα αναστραφεί σε άκρως αντιδραστικό πολιτικό φορέα, προφέροντας στην άρχουσα τάξη νέο μηχανισμό ποδηγέτησης των μαζών και συνέχισης της εξουσίας της. Αν τα καταφέρει βέβαια.

Κοινός παρονομαστής, να δημιουργηθεί ένας νέος μικροαστικός πόλος εγκλωβισμού των διαμαρτυρομένων μαζών και φυσικά, όπως παλιά, ο αποκλεισμός της Αριστεράς από τις εξελίξεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο αποκλεισμός της Αριστεράς από τις πλατείες ούτε και η ενεργητική στήριξη του «κινήματος των πλατειών» από κάποια οργανωμένα μεσαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ και τα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου.

Η εφεδρικές λύσεις πάντα προετοιμάζονται από το κεφάλαιο. Το μοντέλο της αστικής δημοκρατίας φαίνεται πως υπάρχουν αμφιβολίες αν μπορεί να καλύψει τις νέες ανάγκες πολιτικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Έτσι ετοιμάζονται καλού κακού και εφεδρικές λύσεις. Μόνο που τώρα η εφεδρική λύση που προετοιμάζεται στις πλατείες και στις «Σπίθες», θα έχει και μπόλικο ολοκληρωτισμό μέσα από το μικροαστικό μόρφωμα της «Άμεσης Δημοκρατίας». Ένα μόρφωμα που απαγορεύει εξ ορισμού τα κόμματα και τα οργανωμένα ταξικά συνδικάτα.

Καθόλου τυχαία η υιοθέτηση, και από τα κανάλια, των απαξιωτικών χαρακτηρισμών ορισμένων ακροδεξιών ομάδων της πλατείας κατά του κοινοβουλίου, του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων, ιδίως της Αριστεράς.

Ομοίως δεν είναι τυχαία και η προβολή των «εθνικοπατριωτικών» κινήσεων της Σπίθας και άλλων δυνάμεων στη πλατεία, με τις οποίες οι Συνελεύσεις των πλατειών συνδέονται υπόγεια και ευθέως μέσα από την υιοθέτηση του μορφώματος της άμεσης δημοκρατίας.

Για όσους δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη τι είδους μάχη διεξάγεται στις πλατείες και στους δρόμους που κινητοποιούνται μάζες λαού, γεμάτες οργή για τις πολιτικές που ασκούνται σε βάρος τους, είναι καιρός να το αντιληφθούν.

Στους δρόμους και στις πλατείες διεξάγεται ένας ανελέητος πολιτικός και ιδεολογικός αγώνας. Από τη μια η αστική τάξη επιχειρεί να εγκλωβίσει την αγανάκτηση του λαού σε μια ανώδυνη εκτόνωση συγκεντρώσεων διαρκείας στις πλατείες και να την οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε υιοθέτηση αντιδραστικής διεξόδου. Από την άλλη η εργατική τάξη και οι πολιτικοί φορείς της μάχονται για να διαφυλάξουν το λαό από το δηλητήριο της αντιδραστικής και αδιέξοδης πολιτικής στάσης και να τον οδηγήουν σε ριζικές λύσεις που ξεκινούν από την ανατροπή των εφαρμοζόμενων πολιτικών του μνημονίου και της τρόικας και φτάνουν μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Η εποχή της αθωότητες για τις πλατείες και για τους «αγανακτισμένους» ή τους «ανεξάρτητους» πολίτες τελείωσε. Όσο οι ταξικές και πολιτικές αντιθέσεις θα οξύνονται τόσο θα αποκαλύπτονται τα εφεδρικά σχέδια της άρχουσας τάξης για το αύριο του πολιτικού συστήματος και για το λαό που κινητοποιείται.

ΝΕΑ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΛΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Νέα μεγάλη διαδήλωση οργάνωσε στις 18/6/2011 το ΠΑΜΕ. Η διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ομονοίας και από εκεί ξεκίνησαν πορεία από τη Σταδίου προς το Σύνταγμα. Το ποτάμι της διαδήλωσης πέρασε μπροστά από τη Βουλή φωνάζοντας συνθήματα και καλώντας σε οργάνωση το λαό και τους εργαζομένους για να κλιμακωθεί ο αγώνας και η σύγκρουση με το κεφάλαιο και τα μονοπώλια και να ανατραπεί η εξουσία τους.

Τεράστιες απεργιακές διαδηλώσεις

Σήμερα, 15/6/2011, οι απεργιακές διαδηλώσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Τεράστιο πλήθος λαού που δεν χωρούσε στο Σύνταγμα και στους γύρο δρόμους «έπνιξε» τη κυβέρνηση η οποία πνέει τα λοίσθια.

Στα αξιοσημείωτα της σημερινής κινητοποίησης στην Αθήνα είναι ότι όλες οι δυνάμεις που αντιμάχονται την κυβέρνηση, το μνημόνιο, την τρόικα κλπ, συμπαρατάχθηκαν σε ένα αντικειμενικά ενιαίο μέτωπο.


Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που ήταν πραγματικά τεράστιες έπιασαν όλο το κάτω μέρος του Συντάγματος μέχρι Όθωνος, Φιλλελλήνων και Ζάππειο. Παρέμειναν δε επί ώρες στο Σύνταγμα μαζί με όλους τους άλλους διαδηλωτές. Έστησαν και εξέδρα στο Σύνταγμα από τη πλευρά της Αμαλίας και οι ομιλητές, απεργοί, απηύθυναν χαιρετισμό στους διαδηλωτές με ενωτικό περιεχόμενο.


Οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος από νωρίς είχαν πιάσει το πάνω μέρος της διαδηλώνοντας μπροστά στη Βουλή, ενώ μικρά τμήματά τους υπήρχαν στη Β. Σοφίας και στη Ρηγίλης.


Οι δυνάμεις των πρωτοβάθμιων σωματείων έπιασαν τη πλευρά του Σταδίου μέχρι Κλαυθμώνος. Η ΓΣΕΕ μάλλον δεν υπήρχε.


Σημαντική ήταν η παρουσία σωματείων μικρομεσαίων οι όποιοι καταστρέφονται από τη κρίση και οι οποίοι τις ώρες της κινητοποίησης έκλεισαν τα μαγαζιά τους, πλην των μεγαλεμπόρων της Ερμού.


Ένα ρίγος τρόμου διαπέρασε όλο το πολιτικό σύστημα από τις κινητοποιήσει του λαού. Η δε ενιαία παρουσία του στο Σύνταγμα ήταν το σήμα προς τον Γ. Παπανδρέου να καταλάβει ότι δεν μπορεί να διοικήσει αυτή τη χώρα. Έτσι κτύπησε συναγερμό, πήγε στον πρόεδρο της δημοκρατίας και άρχισε διαβουλεύσεις.


Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η κυβέρνηση παραπαίει και το σύστημα τρέχει να διασώσει τα κεκτημένα με οικουμενικές, συμμαχικές, ανασχημαστισμούς ή και εκλογές αν δεν βγαίνει τίποτα. Διάφοροι τεχνοκράτες προαλείφονται για πρωθυπουργοί και υπουργοί. Τα κόμματα της εξουσίας μικρά και μεγάλα διαβουλεύονται. Μαύρο φίδι που τους έφαγε! Είναι πολύ αργά για ελιγμούς και οικουμενικές. Ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους και δεν ξανακάθεται στον καναπέ της πολιτικής ομηρίας.


Η βαθιά εξουσία για να κερδίσει κάποιους πόντους έριξε τους γνωστούς προβοκάτορες και τα ΜΑΤ στις μάχες μεταξύ τους για να κτυπήσουν τις διαδηλώσεις. Νομίζω ότι θα εισπράξουν από το λαό ένα μεγάλο γιούχα. Τους μάθαμε τώρα πια δεν τους σώσουν οι κουκουλοφόροι προβοκάτορες.

Μόνη λύση από το αδιέξοδο είναι μια κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί από τις δυνάμεις που αντιμάχονται με συνέπεια τις πολιτικές της κυβέρνησης χωρίς αποκλεισμούς. Μια κυβέρνηση μετώπου του εργαζόμενου λαού με ένα μίνιμουμ πρόγραμμα άμεσης σωτηρίας, με πρόγραμμα απαλλαγής (άρνησης) της χώρας από το χρέος, από τη κρίση, από τις συνθήκες υποταγής, την ΕΕ και με μακροπρόθεσμο στόχο να απαλλάξει τη χώρα από την εξουσία του κεφαλαίου.


Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για  ατέρμονες λέσχες συζητήσεων. Όσο πιο γρήγορα σχηματισθεί το μέτωπο, τόσο πιο γρήγορα θα προβληθεί η πραγματικά εναλλακτική λύση για τον τόπο.

Έρπων φασισμός (ΙΙ)

Θα περίμενε κανείς μετά από το μπαράζ αρνητικών ως επιθετικών σχολίων η Συνέλευση της (κάτω) πλατείας του Συντάγματος θα απέσυρε το κατάπτυστο ψήφισμα της 13/6/2011 που έλεγε: «ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ».


Όμως όσοι πίστεψαν ότι το ψήφισμα αυτό ήταν ένα στιγμιαίο λάθος, μια παραξενιά της στιγμής, μια παρόρμηση, μια αφέλεια, μια απόφαση που ελήφθη με ελαφρότητα, κάτι τέλος πάντων που «δεν ήταν αυτό που νομίζαμε» έκαναν λάθος.


Η Συνέλευση με συντριπτική πλειοψηφία περί το 95%, κατά τη ψηφοφορία των ψηφισμάτων της 14/6/2011, όχι μόνο διατήρησε το ψήφισμα ατόφιο αλλά απέρριψε και την έστω διορθωτική πρόταση να επαναδιατυπωθεί το ψήφισμα ως: «Καλούμε τα κόμματα να λειτουργούν δημοκρατικά». Η αναφορά σε κόμματα προκαλούσε αλλεργία. Και αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς η αναφορά στα κόμματα της Αριστεράς.


Η Συνέλευση πήρε την απόφαση αφού άκουσε πολλούς ομιλητές να καταγγέλλουν το ψήφισμα και να ζητούν την ακύρωσή του. Ορισμένοι ομιλητές μάλιστα το έλεγαν θέλοντας να προστατεύσουν τη πλατεία από τη δυσφήμιση με βαριές συνέπειες στο μέλλον της. Κάποιοι άλλοι τόνισαν ότι μόνο οι δικτατορίες καταργούν τα κόμματα και εμείς εδώ δεν πρέπει να φερόμαστε δικτατορικά. Άλλος ομιλητής ανέφερε τους αγώνες και το αίμα που έχυσαν οι Έλληνες για να κατοχυρώσουν τη δημοκρατία και βασικό στοιχείο της δημοκρατίας είναι τα κόμματα. Το αυτί τη Συνέλευσης δεν ίδρωνε!


Όσοι μας λένε ότι οι αριστεροί πρέπει νε είναι εκεί για να διαμορφώνουν τη Συνέλευση, σήμερα ήταν εκεί και έκαναν πολλές παρεμβάσεις για να αποσυρθεί το κατάπτυστο ψήφισμα, κάνοντας παράλληλα και άλλες προτάσεις οργανωτικού και πολιτικού χαρακτήρα όπως η απόκτηση, επί τέλους, πολιτικής ταυτότητας της Συνέλευσης.


ΟΛΕΣ ΑΠΟΡΡΙΦΤΗΚΑΝ!


Ένας ομιλητής βγήκε και είπε ότι στην Άμεση Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας δεν υπήρχαν(;) κόμματα υπονοώντας ότι και στην σημερινή Άμεση Δημοκρατία, τα κόμματα πρέπει να απαγορεύονται! Αυτός κέρδισε τη πλατεία!

ΣΤΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ 30-40 ΨΗΦΙΣΑΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ 800 (ΟΚΤΑΚΟΣΙΟΙ) ΚΑΤΑ!!!


Αν κάποιος είχε έστω κάποιες αμφιβολίες για το πώς πάρθηκε η απόφαση σεις 13/6, θα είναι μάλλον αφελής να αμφισβητήσει την ενσυνείδητη και με απόλυτη ευθύνη επικύρωση της απόφασης για κατάργηση των κομμάτων στις 14/6.


Ο κίνδυνος έρχεται υπογείως.


Δέχτηκα κριτική ότι η φράση «έρπων φασισμός» από αφορμή ένα ψήφισμα πέντε λέξεων της πλατείας, είναι συκοφαντικός και προσβλητικός.


Πως πρέπει να κρίνουμε τη σημερινή επανάληψη του ψηφίσματος με πλήρη γνώση των καταγγελιών και με συντριπτική πλειοψηφία από τη Συνέλευση; Τώρα δεν χωράνε δεν ήξερα, δεν το άκουσα, και «έλα μωρέ μη δίνεις σημασία σε τέτοια, τα καλά της να βλέπεις»! Τώρα όλοι ήξεραν τι ψήφισαν. Και ψήφισαν ευθέως ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ!


Επειδή δέχτηκα και προσωπικές επιθέσει ότι ψάχνω να υπονομεύσω τη πλατεία θα ήθελα να πω ότι εδώ δεν χωράει η συνομωσιολογία. Το ψήφισμα είναι ξεκάθαρο και δεν είναι προϊόν φαντασίας ούτε καν μιας στιγμής αδυναμίας της αμεσοδημοκρατικής Συνέλευσης.

Όταν λέμε λοιπόν «έρπων φασισμός» χωρίς να εννοούμε ότι όλα τα άτομα της «κάτω» πλατείας, εμφορούνται συνειδητά από τέτοιες ιδέες, λέμε ότι με τις πράξεις τους αντικειμενικά αφήνουν να κυριαρχούν απόψεις που στο βάθος τους ωριμάζουν το αυγό του φιδιού. Γι αυτό άλλωστε ονομάζεται έρπων. Εισχωρεί σε πράξεις χωρίς να γίνεται άμεσα αντιληπτός.


Αν τώρα κάποιος ισχυρισθεί ότι η άρχουσα τάξη και τα κανάλια που συνεχώς βομβαρδίζουν τον κόσμο για τις πλατείες και τις «αρχές» που τις διέπουν, δεν είναι αυτή που επικυριαρχεί και επικαθορίζει ιδεολογικά το χώρο, ακόμη και σε κάποιους παρουσιαζόμενους ως «ανένταχτους» αριστερούς, θα είναι αφελής.

Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι παρούσα στις πλατείες με μια άλλη παραλλαγή της, αυτή της απαξίωσης της δημοκρατίας με διάφορες λαϊκίστικες ιδέες που εισάγει με τους μηχανισμούς και τα μέσα της στους «αγανακτισμένους». Όλα ελέγχονται ακόμη και τα πιο απλά.


Δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσω άλλο την συγκεκριμένη απόφαση. Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους.


Η μικροαστική ιδεολογία κυριαρχεί

Η Συνέλευση πήρε και άλλες αποφάσεις αλλά όλες ήταν στα όρια του ευχολογίου πλην αυτής για την αυριανή συγκέντρωσης που όρισε τρία σημεία για τη περικύκλωση της Βουλής.


Η Συνέλευση απέκρουσε και πάλι κάθε πρόταση κατάργησης της απαγόρευσης των κομμάτων και των συνδικάτων από τη πλατεία έστω για τις 15/6 που θα είναι μέρα γενικής απεργίας. Απέρριψε τις προτάσεις προσέγγισης για τη συγκρότηση μετώπου κατά του μνημονίου και της κυβέρνησης. Όλες αυτές οι προτάσεις έπεφταν στο κενό, τόσο που ούτε σε ψηφοφορίες δεν μπήκαν!


Ο μεγαλοϊδεατισμός της πλατείας αντικατέστησε τα κόμματα, τα συνδικάτα και την οργανωμένη εργατική τάξη με την αμεσοδημοκρατία. Σε όλους τους τόνους λέγονταν ότι η πανελλαδική απεργία κηρύχθηκε επειδή την κήρυξε η Άμεση Δημοκρατία! Απορούσε κανείς αν έχουν εκεί επικοινωνία με τη πραγματικότητα.


Ακόμη και μια πρόταση, να συγκροτηθεί με κλήρωση επιτροπή για να παραδώσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ψήφισμα – καταγγελία για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και για τη μη τήρηση, από μέρους του, του συνταγματικού καθήκοντος, απορρίφτηκε ευθέως και χωρίς επαίνους. Η αμεσοδημοκρατία δεν συνομιλεί με τους πολιτικούς!


Η αμεσοδημοκρατία αντί να σχηματίσει μέτωπο με όλες τις οργανωμένες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στον ίδια αγώνα και να μην αφήσει, χωρίς παρουσία, κανένα πολιτικό και ταξικό πεδίο πάλης και παρέμβασης, προτιμάει να κτίσει κάστρα και να κρύβεται μέσα για να διατηρήσει τη καθαρότητά της. Μόνη έγνοιά και καημός της είναι να ενοποιηθεί με τη «πάνω» Άμεση Δημοκρατία όπου κυριαρχούν ακραία εθνικιστικά στοιχεία και άκρως υβριστικά ως χυδαία συνθήματα, γιατί «η πλατεία είναι μία» έλεγαν!


Χθες έλπιζα ότι κάποιοι θα σταματούσαν τον κατήφορο της πλατείας. Σήμερα αμφιβάλω πολύ.


Καμία οργάνωση = παράδοση

Η πλατεία απέρριψε ξεκάθαρα τη πρόταση που της έγινε από αυτό το μπλογκ για να αποκτήσει πολιτική ταυτότητα, στις 29/5, στο «Γράμμα προς τις «Πλατείες». Απέρριψε ακόμη και τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που ενυπάρχουν στο εσωτερικό της όσο μένει στο πλαίσιο που όρισε, με τον τρόπο και τα μέσα της, η αστική τάξη.


Γράφαμε τότε:


«Αυτές οι κινητοποιήσεις έπαψαν πια να είναι «απολίτικ». Είναι βαθιά πολιτικοποιημένες και δεν μπορούν να κινούνται ανώνυμα, χωρίς αρχές, χωρίς διατυπωμένους στόχους, χωρίς ευθύνη έναντι του λαού και της κοινωνίας. Ούτε μπορούν να παραδοθούν στα χέρια επιτηδείων που μέσα από δήθεν εθνικές και αταξικές λύσεις απόλυτης άρνησης, θέλουν να ωθήσουν τις κινητοποιήσεις σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις και σε αποκλεισμό μιας νέας δημοκρατικής διεξόδου με τη σφραγίδα του λαού.


Αν το κίνημα αυτό δεν αποκτήσει λαϊκό περιεχόμενο στις διεκδικήσεις, όνομα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερο και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από εδώ.


Εμμένουμε σε αυτή τη θέση έστω και αν η Συνέλευση έχει εξανεμίσει κάθε ελπίδα. Η εμμονή δεν αφορά πλέον τη κλειστή ομάδα της Άμεσης Δημοκρατίας της Συνέλευσης αλλά τον μεγάλο όγκο του λαού που βγαίνει στη πλατεία κατά χιλιάδες διαμαρτυρόμενος και δεν επηρεάζεται άμεσα από τη Συνέλευση. Αυτός ο κόσμος πραγματικά μπορεί να γίνει τ ο αδούλευτο υλικό για τη συγκρότηση ενός πλατιού μαχητικού, αγωνιστικού μετώπου του εργαζόμενου λαού κατά της εξουσίας του κεφαλαίου. Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις δεν είναι θετικές.


Η ίδια θέση διατυπώθηκε από την αρχή των κινητοποιήσεων της πλατείας στις 16/5: «Της πλατείας…» http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html


Ακόμη νωρίτερα διατυπώθηκε για τη πλατεία Ταρχίρ. Σήμερα δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η εξουσία στην Αίγυπτο πέρασε στα χέρια του λαού και όχι σε μια άλλη μερίδα της άρχουσας τάξης με άλλο προσωπείο. Αυτό θα γίνει και εδώ εν όσο αυτό το μεγάλο κίνημα μένει στα πλαίσια που του καθόρισαν και αδυνατεί να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη ανατροπής.


Οι δύο τακτικές της αστικής τάξης


Όσοι με εκστασιασμό βλέπουν τα νέα φαινόμενα «αυθόρμητης λαϊκής οργάνωσης» απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που θέλει εκ βάθρων ανατροπή, δεν πρόσεξαν καθόλου μερικές λεπτομέρειες αυτών των κινήσεων.


Η γέννηση της «Άμεσης Δημοκρατίας» και της «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη είναι οι δυο τακτικές της αστικής τάξης και του κεφαλαίου για τον εμβολιασμό του λαϊκού κινήματος με ιδέες απολύτως μικροαστικές με μεγάλη δόση ολοκληρωτικών αντανακλαστικών.


Και οι δύο έχουν την ίδια βάση της λεγόμενης Άμεσης Δημοκρατίας αλλά στοχεύουν σε διαφορετικές πολιτικές ομάδες του λαού και με εντελώς αντίθετη δομική αντίληψη για την πολιτική εξουσία. Το ότι καταλήγουν σε απόλυτες αντιλήψεις για την ανατροπή του ίδιου πολιτικού συστήματος και την αντικατάστασή του με ένα θολό μικροαστικό μόρφωμα στο οποίο σβήνουν οι τάξεις και οι ιδεολογίες, κάτω από μια και μοναδική κυρίαρχη ιδεολογία, δεν είναι καθόλου τυχαίο.


Η πλατεία


Η μεν «Άμεση Δημοκρατία» της πλατείας είναι για χρήση των μαζών με «αριστερές» μικροαστικές αντιλήψεις, παντρεμένη έντονα με στοιχεία αναρχικής ιδεολογίας, η δε «Σπίθα» είναι για χρήση των μαζών που αναζητούν τάξη, προσωπικότητες, σωτήρες, και λύσεις αριστοκρατικού-πατριωτικού τύπου.


Η μεν «Άμεση Δημοκρατία» απευθύνεται σε κατώτερα μικροαστικά στρώματα υποσχόμενη τη κατάλυση κάθε εξουσίας πάνω τους, χωρίς αρχηγούς, κόμματα, οργάνωση, με αναγωγή του «πλήθους» ως μοναδικής και άμεσης εξουσίας, δίπλα στην οποία καμία άλλη εξουσία δεν χωρά. Καθόλου τυχαία δεν είναι η ολοκληρωτική αντίληψη που έχει η πλατεία για τα κόμματα, τα συνδικάτα και για τις απαγορεύσεις που νομιμοποιεί στον εαυτό της να επιβάλει.


Η πλατεία «δεν έχει» ιδεολογία. Είναι κατά των ιδεολογιών. Η μόνη ιδεολογία που επιτρέπει είναι αυτή του πλήθους που καταργεί τις ιδεολογίες στο όνομα της αγανάκτησης απέναντι στο μνημόνιο και στο πολιτικό σύστημα. Απαγορεύει τη θετική απάντηση στη κρίση με θέσεις, οργάνωση και στόχους γιατί αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις μικροαστικές αναρχικές δόσεις με τις οποίες εμβολιάστηκε.

Καθόλου τυχαίες δεν είναι οι συνεχείς αναφορές ομιλητών ότι πρέπει να κρατήσουν μόνο αυτό που τους ενώνει, δηλαδή την αντίθεση στα κόμματα και σε «αυτή τη δημοκρατία» και να μη προχωρήσουν σε θέσεις και οργάνωση γιατί αυτό θα σημάνει τον θάνατο της πλατείας και στη διάλυσή της στα εξ ων συνετέθη.


Η επί 20 ημέρες συνεχής απόρριψη κάθε οργάνωσης, κάθε ιεραρχίας, κάθε δομής και κάθε προγράμματος που θα τη μετέτρεπε σε εναλλακτικό πολιτικό πόλο που θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα πολιτική εξουσία δεν είναι τυχαία. Είναι μια αριστοτεχνική τακτική της άρχουσας τάξης να αναθέσουν οι πλατείες αυτή τη δουλειά σε «σοφές ηγεσίες» που οι ίδιες δεν διαθέτουν αλλά και βγάζουν αλλεργία στη λογική να αναδείξουν από τα σπλάχνα τους ηγεσία, την οποία ταυτίζουν οπωσδήποτε με καταπιεστική εξουσία έστω και να την αναδείξουν οι ίδιες.


Εμμέσως πλην σαφώς όταν φωνάζουν «πάρτε το μνημόνιο και φύγετ΄ από ΄δω» χωρίς να απαιτούν να τους αντικαταστήσουν με δικό τους κέντρο εξουσίας, κάνουν πάσα στην ανάληψη της πολιτικής εξουσίας από τους «σοφούς» της «Σπίθας» με την οποία επικοινωνούν με υπόγεια ρεύματα όπως έδειξαν οι συγκεντρώσεις της «Σπίθας» σε Αθήνα και Θες/νίκη.


Η «Σπίθα»


Η «Σπίθα» από την άλλη προσπαθεί να εισάγει και αυτή την «αμεσοδημοκρατία» αλλά με ιεραρχία και με αναγνώριση του σοφού αρχηγού/ών. Το ενοποιό στοιχείο είναι η μια και μόνη ιδεολογία του ελληνισμού και του πατριωτισμού. Το μνημόνιο και η κρίση δεν αντιμετωπίζονται ως ταξικά φαινόμενα αλλά ως εξωτερικά επιβαλλόμενα στοιχεία (ξένη κατοχή) τα οποία με μια φωτισμένη ηγεσία που θα εκτοπίσει την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία των κομμάτων θα απελευθερώσει τη χώρα.


Σε αυτή την πολιτική εξουσία της «Σπίθας» χωράνε μόνο όσοι αποδέχονται τη λογική της, «ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικής τοποθέτησης». Ο μικροαστικός ολοκληρωτισμός με τη μορφή της κυρίαρχης πατριωτικής ιδεολογίας.


Και τα δύο ρεύματα στοχεύουν όχι τυχαία, κατά του πολιτικού συστήματος και όχι κατά του καπιταλιστικού συστήματος που είναι η κύρια πηγή της κρίσης, της υπερχρέωσης, της άγριας εκμετάλλευσης του λαού και της παρακμής της χώρας. Και τα δύο ρεύματα προωθούν την αντίληψη ότι τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί με τους φίλους τους και όχι οι καπιταλιστές που τοποθέτησαν τους πολιτικούς διαχειριστές τους στην πολιτική εξουσία. Έτσι το σύστημα μένει στο απυρόβλητο και βάλλεται μόνο το πολιτικό σύστημα. Σκοπός είναι να προωθηθεί μια άλλη «αδιάφθορη», πατριωτική-λαϊκή πολιτική εξουσία στην θέση της διεφθαρμένης και το καπιταλιστικό σύστημα να μείνει ανέπαφο.

Στη μάχη για τον έλεγχο των μαζών που διαμαρτύρονται και υπάρχει άμεσος κίνδυνος να μετατραπούν σε εκρηκτικό λαϊκό ηφαίστειο, η αστική τάξη προσπαθεί να επιδράσει με δύο πόλους. Έναν που δρα συγκεντρωτικά προς τον κόσμο πάνω σε «εθνικοπατριωτική» βάση (Σπίθα) και μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της κρίσης και έναν που πιέζει να δράσει αποσυσπειρωτικά (πλατείες) με σκοπό να παραλύσει τις μεγάλες μάζες των πραγματικά αγανακτισμένων μέσα από την απαγόρευση συγχρωτισμού με κόμματα και συνδικάτα καθώς και την άρνηση να λάβουν οι Συνελεύσεις της Άμεσης Δημοκρατίας πολιτική ταυτότητα με οργάνωση και στόχους, παραμένοντας σε στείρα άρνηση των πάντων.

Παρά ταύτα όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μεγάλες μάζες θα παρασυρθούν. Είναι πολύ πιθανό κάτω από τη πίεση των προβλημάτων ούτε καν να ακουμπήσουν στις επιλογές της άρχουσας τάξης κατευθυνόμενες σε πολιτικούς και ταξικούς αγώνες έξω από τις επιθυμίες της.


Η σκληρή ιδεολογική πάλη και η Αριστερά

Γίναμε μάρτυρες μιας γιγαντιαίας προβολής και των δυο ρευμάτων από τα μέσα της άρχουσας τάξης. Ξαφνικά οι τηλεθεατές πληροφορούνταν ότι ο λαός βρήκε επί τέλους πολιτικό τρόπο έκφρασης, έξω από το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα το οποίο συνολικά είναι υπεύθυνο και πρέπει να κατεδαφιστεί. Μέσα βέβαια και ο πόθος τους να εξαφανίσει την Αριστερά.


Τα συνεχή ρεπορτάζ και τα αφιερώματα στη πλατεία και στη «Σπίθα» την ώρα που κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων λοιδορούνταν, με πρωταγωνιστές τα ιδιωτικά κανάλια προεξάρχοντος του αντεργατικού ΣΚΑΪ που έδινε και οδηγίες για τις μάζες στις πλατείες, δεν είναι τυχαία. Στόχος τους ήταν ο εγκλωβισμό των μαζών και η στεγανοποίηση της κυριαρχίας της ευάλωτης μικροαστικής ιδεολογίας σε αυτές.


Κατά πόσο θα πετύχει η άρχουσα τάξη τους σκοπούς της στη πλατεία και με τη «Σπίθα»; Αυτό είναι πολύ αμφίβολο. Στις πλατείες κατεβαίνει αγανακτισμένος πραγματικά λαός και η σύνθεσή του έδειξε ότι τα 60% σχεδόν από αυτούς, έχει πίσω του πολιτική ζωή16 ως 36 χρόνια. Δεν είναι τόσο εύκολο να καπελωθεί. Ωστόσο επειδή στη κρίση λύνονται τα πολιτικά σχοινιά, στις πλατείες (και στο λαό) διεξάγεται μια λυσσώδη μάχη για το ποια ιδεολογία θα κυριαρχήσει.


Θα έπρεπε η Αριστερά εδώ να έβλεπε από την αρχή με άλλο μάτι τις πλατείες και να σχεδίαζε οργανωμένα την παρουσία της εκεί ώστε να ωριμάσει τις μάζες σε μια υπεύθυνη πολιτική κατεύθυνση. Αυτό δεν έγινε με αποτέλεσμα τη διαρκή εχθρότητα της πλατείας απέναντι σε  κάθε οργανωμένο πολιτικό μέτωπο όλων των δυνάμεων του εργαζομένου λάου. Δεν είναι βέβαιο ότι θα κέρδιζε τις μάζες παίζοντας σε ξένο γήπεδο με κανόνες που έβαλε η αστική τάξη. Όμως κανένα πεδίο πολιτικής και ιδεολογικής πάλης δεν παραχωρείς ποτέ στον αντίπαλο με το αιτιολογικό ότι είναι ο χώρος του.


Η μάχη συνεχίζεται και τώρα η απάντηση που μένει στην εργατική τάξη και στην Αριστερά είναι η ενδυνάμωση της οργάνωσης των μαζών σε βάθος ώστε να τις κερδίσει μακροπρόθεσμα παρότι προς στιγμή επηρεάστηκαν από την άρχουσα ιδεολογία. Γιατί τα προβλήματα που βγάζουν το λαό σε δρόμους και σε πλατείες είναι πραγματικά και οι αντιθέσεις με τις πολιτικές της άρχουσας τάξης και αυτές πραγματικές. Κανένας δεν βγαίνει σε δρόμους και σε πλατείες για βόλτα.

Αυτός ο λαός που ξεχύθηκε στους δρόμους δεν είναι  ιδιοκτησία κανενός. Έχει τη δύναμη να ξανασμίξει με την Αριστερά και να χαράξει τη δική του  πορεία για το μέλλον, με δική του εξουσία κόντρα στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του. Οι δρόμοι και οι πλατείες σήμερα είναι ένα τεράστιο πεδίο ιδεολογικής, πολιτικής και ταξικής πάλης. Από αυτή τη πάλη δεν μπορεί ποτέ να λείπει η Αριστερά.

Έρπων φασισμός στην πλατεία!

Είναι από τα πράγματα που συνταράσσουν!


Χθες η Λαϊκή Συνέλευση της «αμεσοδημοκρατίας» της ("κάτω")πλατείας Συντάγματος πήρε τη μεγαλύτερη και πλέον αντιδραστική κατηφόρα της. Αποφάσισε: «ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ»!!!


Το γράφουν χωρίς ντροπή και στο ψήφισμα της πλατείας, 13/6 (http://real-democracy.gr/votes/2011-06-13-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CF%83-136 )!


Εγώ το λέω χωρίς περικοκλάδες: Ντροπή τους και πάλι ντροπή τους! Ντροπή τους για το αίμα που έχυσαν χιλιάδες αγωνιστές της δημοκρατίας, για τους εκτελεσμένους, για τους βασανισμένους.


Έχω προειδοποιήσει εγκαίρως για ολοκληρωτικές ροπές στην «αμεσοδημοκρατια». Όσο είναι νωρίς γρηγορείτε. Δεν είναι αστεία αυτά. Όταν ο μικροαστισμός αρχίζει να επιτίθεται στη δημοκρατία μέσα από την «αμεσοδημοκατια» το επόμενο βήμα είναι ο φασισμός.


Οι φίλοι που μου κάνουν κριτική γιατί είμαι αυστηρός με τη πλατεία και τον "λαό" που απαγορεύει τα κόμματα και τα συνδικάτα έτσι αθώα δήθεν, είναι καιρός να ανασκουμπωθούν. Να διαχωρίσουν τη θέση τους, να πολεμήσουν παρόμοιες πρακτικές.


Που θα καταλήξουμε δηλαδή; Μέσα από μια πλατεία, στη νομιμοποίηση κάθε επίθεσης στη δημοκρατία; Αυτοί είναι «αγανακτισμένοι» ή μήπως προγραμματισμένοι;


Καιρός για αλλαγή πλεύσης. Ο κίνδυνος στις πλατείες παραμονεύει. Ο δρόμος προς τον φασισμό είναι στρωμένος με ροδοπέταλα λαϊκισμού και «αμεσοδημοκρατιας»!

Γιατί δεν υποστηρίζω το κίνημα των "αγανακτισμένων"

Από το radicaldesire

http://radicaldesire.blogspot.com/2011/06/blog-post_10.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter


Αν και ο τίτλος του κειμένου αυτού πιθανό να δηλώνει σε αρκετούς καβαλημένο καλάμι (αρκετά δικαιολογημένα), ωστόσο θα πρέπει να διευκρινήσω ότι στόχος του είναι να δηλώσει ευθέως μια πολιτική τοποθέτηση με τρόπο ο οποίος να διαλύει τα όποια περιθώρια ασάφειας και αμφιβολίας, μιας και στις τελευταίες δύο περίπου εβδομάδες είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πολλές φορές μια έντονη απογοήτευση ή και θυμό με την άρνησή μου να υπερθεματίσω τις εν λόγω κινητοποιήσεις. Κατανοώ σε ένα σημαντικό βαθμό αυτή την απογοήτευση, εφόσον οι θέσεις του Radical Desire διαχρονικά οδήγησαν αρκετούς --ένθεν κακείθεν-- στο συμπέρασμα ότι το ιστολόγιο ταυτίζεται άμεσα και αυτόματα με κάθε κινητοποίηση η οποία φαίνεται να συγκινεί ή να ενθουσιάζει την ευρύτερη αριστερά -- ανεξαρτήτως του πόσο "αριστερά" τυχαίνει να βρίσκεται η δεύτερη σε σχέση με τις υπόλοιπες πολιτικές τάσεις και δυνάμεις.


Δεν είναι όμως έτσι. Το ιστολόγιο στήριξε και υπερασπίστηκε συγκεκριμένες κινητοποιήσεις και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες με βάση μια σειρά από κριτήρια. Σε προηγούμενες περιστάσεις δεν δημιουργήθηκε η ανάγκη να διατυπωθούν ρητά τα κριτήρια αυτά. Η τωρινή όμως περίσταση κάνει τη διαύγαση των κριτηρίων που εμπλέκονται καθήκον επιτακτικό. Και έτσι, χάριν διαφάνειας στις σχέσεις μου με τους αναγνώστες του ιστολογίου, κρίνω απαραίτητο να τοποθετηθώ με τρόπο σαφή, ανεξάρτητα από το όποιο κόστος της τοποθέτησής μου σε δημοφιλία, "εναλλακτικό" κύρος ή αίγλη, ή αναγνωσιμότητα.

Γιατί λοιπόν δεν στηρίζω το κίνημα των αγανακτισμένων, παρά την ευρεία του αποδοχή στους κόλπους της ελληνικής αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής;
1. Από όλες τις έως τώρα ενδείξεις, έχω καταλήξει ότι το κίνημα είναι κυρίαρχα και εμφαντικά μικροαστικού χαρακτήρα. Χρειάζεται εδώ άμεσα μια διευκρίνηση: με αυτό δεν εννοώ ότι η αντικειμενική ταξική θέση της πλειοψηφίας των εμπλεκομένων είναι μικροαστική. Πιθανόν αυτή να είναι η αντικειμενική ταξική θέση της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών. Εννοώ ότι η ταξική συνείδηση, ο κυρίαρχος ιδεολογικός προσανατολισμός του κινήματος είναι μικροαστικός. Και αυτό επειδή κατά τη δική μου αντίληψη και κρίση το κίνημα των "αγανακτισμένων" δεν περιέχει ως τα τώρα καμία ξεκάθαρη και ρητή πρόθεση για ρήξη με τις σχέσεις παραγωγής που ονομάζουμε καπιταλιστικές, αλλά αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση έκφραση μιας επιθυμίας για την εξυγίανση υπάρχοντων πολιτικών και οικονομικών θεσμών μέσα στα πλαίσια του εγχώριου και διεθνούς συστήματος καπιταλισμού και αστικής δημοκρατίας. Δομικά, αυτό σημαίνει ένα πράγμα, παρά τις ρητές δηλώσεις του κινήματος περί αυτενέργειας και αυτοδιάθεσης: την αναμονή ενός σωτήρα ή προστάτη που θα διορθώσει τα πράγματα, που θα εξευμενίσει τις θηριώδεις διαθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου χωρίς να καταργήσει τον ίδιο τον καπιταλισμό -- η συνταγή του εγχώριου μικροαστικού φλερτ με τον βοναπαρτισμό, όπως αυτός αναλύθηκε εμβληματικά στην 18η Μπρυμαίρ του Καρλ Μαρξ.

2. Μια δεύτερη όμως διευκρίνηση είναι επίσης αναγκαία: δικαιολογείται, από μαρξιστική σκοπιά (και αυτή, πρέπει να επαναλάβω, είναι η δική μου σκοπιά), η απόρριψη ενός κινήματος στην βάση του ότι η κυρίαρχη ιδεολογική του κατεύθυνση είναι μικροαστική; Η απάντηση είναι όχι. Για να είσαι σε θέση να απορρίψεις, ως μαρξιστής πάντοτε, ένα τέτοιο κίνημα, πρέπει να ισχύουν επιπρόσθετες προϋποθέσεις. Ποιες είναι αυτές εν προκειμένω;

3. Η αντικειμενική μορφή της συγκυρίας, η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί ως συγκυρία παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης χωρίς την ύπαρξη εδραιωμένης πολιτικο-οικονομικής εναλλακτικής με γεωπολιτικό αποτύπωμα. Υπό αυτές τις περιστάσεις, τα φύσει ρεφορμιστικά αιτήματα της εγχώριας μικροαστικής ιδεολογίας δεν μπορούν να εκπληρωθούν• για να μιλήσουμε απλά και χοντροκομμένα, κανένα "αίτημα" της πλατείας δεν μπορεί να αυξήσει την παραγωγή, να μειώσει το έλειμμα, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να ανακόψει την ξέφρενη πορεία του χρέους, να αυξήσει τους μισθούς κλπ, εφόσον, ως ελάχιστη προϋπόθεση, δεν είναι επίσης αίτημα για την μετωπική ρήξη με την γεννεσιουργό αιτία της κρίσης, το σύνολο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Τούτο βέβαια είναι πράγμα εξαιρετικά δύσκολο για μια χώρα όπως η Ελλάδα, μικρή, οικονομικά αδύναμη, και με παράδοση υποτέλειας και εξάρτησης (η οποία όμως όλως περιέργως γίνεται πλατιά αντιληπτή και καταγγέλεται μόνο όταν δεν υπάρχει πια η ευμάρεια που την νομιμοποιούσε προηγουμένως). Το ότι το κίνημα δεν αποπειράται να οργανώσει σε αυτή τη φάση μια τέτοια ρήξη είναι συνεπώς απολύτως κατανοητό• αυτό που δεν είναι ούτε κατανοητό ούτε αποδεκτό είναι ο εμμονικός μαξιμαλισμός του σε επίπεδο ρητορικής, ο οποίος επιμένει να δημιουργεί μια εικονική εντελώς κατάσταση βασισμένη σε twitter blurbs και τσιτάτα μισομασημένης μεταμαρξικής θεωρίας και να την θέτει κατόπιν ως αυταπόδεικτη και αντικειμενική πραγματικότητα.

4. Τι συμβαίνει όταν το πραγματικό ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο ρεφορμιστικών αιτημάτων --του οποίου η συνοπτική μορφή δεν είναι παρά αυτή του "καπιταλισμού με ανθρώπινο και δημοκρατικό πρόσωπο"-- δεν μπορεί να εκπληρωθεί με όρους συστήματος; Υπάρχουν δύο δυνατότητες: η πρώτη είναι η ριζοσπαστικοποίηση, η υπερκέραση δηλαδή του ρεφορμιστικού αιτήματος από ένα επαναστατικό. Σε αυτή την περίπτωση, ναι, δικαιολογείτα και ακόμα και επιτάσσεται η --παροδική, βέβαια-- συστράτευση του εργατικού κινήματος με το μικροαστικό και της μαρξιστικής θεωρίας με κάποιες από τις συγκυριακά επαναστατικές προτεραιότητες της αστικής. Τέτοιο σημάδι όμως δεν υπάρχει πουθενά στις ως τώρα κινητοποιήσεις. Αυτό που υπάρχει, αντίθετα, είναι μια φετιχοποίηση της θεσμικής μορφής της αμεσοδημοκρατίας, η οποία συνυπάρχει με μια ρητή και κάθετη εχθρότητα προς τις οργανωμένες και ρητά εκπεφρασμένες πολιτικές ιδεολογίες.

5. Η εχθρότητα αυτή έχει δύο συνεπαγωγές: πρώτον, κρατά την πολιτική διαδικασία μέσα σε αυστηρά περιχαρακωμένα φορμαλιστικά όρια, χωρίς να της επιτρέπει την δυναμική όσμωση με υπάρχοντες πολιτικούς (κόμματα) και κοινωνικούς (συνδικάτα, πρωτοβάθμια σωματεία) φορείς. Δεύτερον, δημιουργώντας εξαναγκαστικά ένα πολιτικό κενό, προσφέρει νομοτελειακά (το πολιτικό κενό πληρούται) άπλετο χώρο για την ανάπτυξη άλλων πολιτικών φορέων, πριμοδοτώντας αναπόφευκτα τους φορείς εκείνους που είτε λειτουργούν υπογείως και άρα αδιαφανώς, είτε αυτούς που δηλώνουν ρητά και σε όλους τους τόνους ότι δεν είναι πολιτικοί φορείς, αλλά υπερπολιτικοί, συναινετικοί, υπερκομματικοί, απλά "εθνικοί" και "λαϊκοί". Η δράση των μεν είναι εξόχως αντιδημοκρατική (και βέβαια και αντι-ριζοσπαστική), διότι παραβιάζει την διαφανή και ρητή ιδεολογική συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία και δίνει πολύ μεγάλα περιθώρια στην χειραγώγηση της, καθώς και στην ιδεολογική απροσδιοριστία και καιροσκοπία. Η πριμοδότηση των δε είναι εξόχως επικίνδυνη, διότι καταλήγει αναγκαστικά και νομοτελειακά στην ενίσχυση μιας σειράς εθνικιστικο-σωβινιστικών υβριδίων, τα οποία βρίσκουν ένα άνετο ιδεολογικό "σπίτι" στην ιδέα ότι βρίσκονται πάνω από αλληλοσυγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα και ανταγωνισμούς, αντικατοπτρίζοντας το αδιαφοροποίητο και ομόψυχο "έθνος."

6. Με δεδομένο το στοιχείο που ανέπτυξα κάτω από το σημείο #3, δηλαδή ότι το κυρίαρχο αίτημα είναι ρεφορμιστικό αλλά ταυτόχρονα συστημικά ανέφικτο, και με δεδομένη την εχθρότητα προς την αποδοχή πολιτικών προταγμάτων που προϋποθέτουν την ταξική και κοινωνική διαίρεση όπως αυτή εκτίθεται στο σημείο #5, η απάντηση στο ζήτημα που θέτει το σημείο #4, δηλαδή το αν η μη εκπληρωσιμότητα των αιτημάτων συνεπάγεται ή όχι ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο αρνητική. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί όχι απλώς θεωρητικά αλλά και εμπειρικά: εάν υπήρχε τέτοια δυνατότητα δεν θα εκδιωκόταν ή προπηλακιζόταν επιδεικτικά μια σειρά από κομμουνιστικές παρατάξεις και οργανώσεις που φέρουν τα εμβλήματά τους• δεν θα υπήρχε τόση κατάφωρη εχθρικότητα απέναντι στο ευρύτερο εργατικό κίνημα και τον οργανωμένο συνδικαλισμό• δεν θα υπήρχε αυτοπεριχαράκωση της συνέλευσης ως κόρης οφθαλμού που κινδυνεύει να "μολυνθεί" από την εμπλοκή με παράλληλες εργατικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις• δεν θα υπερψηφιζόταν η άρνηση στο μοίρασμα κομματικών και παραταξιακών φυλλαδίων που επικυρώθηκε από την Γενική Συνέλευση χθες.

7. Η φοβικότητα απέναντι στο κομματικό "καπέλωμα", με όλες τις "τρύπες" και "διόδους" δράσης που αυτή αφήνει σε κάποιους αλλά όχι σε άλλους, δεν είναι σημάδι αυτοπεποίθησης του κινήματος, δεν σηματοδοτεί την γνήσια αυτονόμησή του από προηγηθείσες κατατμήσεις της κοινωνίας• είναι αντίθετα σύμπτωμα γενικευμένης ανασφάλειας, η οποία είναι η φυσική συνέπεια της απουσίας οποιουδήποτε πραγματικού ενοποιητικού προτάγματος που θα μπορούσε να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει άμεσα τις ετερογενείς μικροαστικές μάζες προς έναν πολιτικό στόχο.

8. Με τα δεδομένα αυτά, η μόνη μορφή "ικανοποίησης" του κινήματος των "αγανακτισμένων" που είναι εφικτή αντικειμενικά (από την συγκυρία) και υποκειμενικά (με δεδομένη την εκπεφρασμένη ιδεολογική του εχθρότητα προς το εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική ιδεολογία) είναι φαντασιακή σε χαρακτήρα: σήμερα, το φαντασιακό αυτό έχει τη μορφή της οικουμενικοποίησης ενός αντιμνημονιακού ιδεολογικού πυρήνα (έξω το ΔΝΤ, κάτω το μνημόνιο, κάτω η τρόϊκα, κάτω η ΕΕ) σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΣΠΙΘΑ, απ' τον ΣΥΡΙΖΑ στο Πατριωτικό Μέτωπο, από μερίδα των αντιεξουσιαστών στην Νέα Δημοκρατία και την Εκκλησία της Ελλάδος. Έτσι επιβεβαιώνεται η διαύγεια του Λένιν όταν έλεγε ότι αφημένα στον απλό αυθορμητισμό, τα κινήματα εκφυλίζονται πολύ γρήγορα παραδιδόμενα σε αστική ιδεολογική κατεύθυνση, μιας και είναι ακριβώς η αστική ιδεολογία ως κυρίαρχη ιδεολογία που έχει εμποτίσει ηγεμονικά τον τρόπο σκέψης, τις προτεραιότητες, την εννοιακή χαρτογράφηση, τον στοιχειώδη ιδεολογικό προσανατολισμό ακόμα και των υποτελών τάξεων. Αλλά θα πρέπει να προστεθεί ότι ο φαντασιακός χαρακτήρας της επίλυσης δεν δηλώνει μόνο την σχετικά αθώα καταστροφικών συνεπειών "παραπλάνηση"• αντίθετα, η φαντασιακή επίλυση δεν μπορεί να έχει αντίκτυπο χωρίς να παράξει ενυπόστατους και συνάμα ψευδείς "εχθρούς": τα σημάδια ως τώρα σε ό,τι αφορά την μαζική απέχθεια ενάντια στους "ξένους" και τους "ξενόδουλους" που μας "κατέστρεψαν" ή μας "πούλησαν", τις "μαγκούρες" με τις οποίες προτίθεται να "καθαρίσει" τη βουλή ο επευφημούμενος κύριος Θεοδωράκης, και τις συνεχιζόμενες επιθέσεις σε μετανάστες (οι οποίοι διαπιστώνω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι ταυτοποιούνται από ακροδεξιές εθνικιστικές ομάδες ως "Παπανδρέλληνες"), δεν προϊδεάζουν κάποιον για ιδιαίτερα αθώες εκδοχές φαντασιακής μετατόπισης του προβλήματος σε ένα "διαχειρίσιμο" από την κοινωνία και σχετικά ευάλωτο υποκατάστατο.

9. Η άνευ όρων παράδοση ενός σεβαστού κομματιού της αριστεράς στη χυδαία λατρεία του "αυθόρμητου" για χάρη του "αυθόρμητου", η γονυκλισία του σε μια αυτοσχέδια και αξιογέλαστη (από μαρξιστική τουλάχιστο σκοπιά) αντίληψη του νοήματος της "πράξης", αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία του και προοίμιο της ανεπίστρεπτης πολιτικής του σήψης. Καμία ρηξιγενής έκφραση των μαζών δεν είναι εφικτή χωρίς την συνάντηση του κινήματος με την θεωρητική ανάλυση των ρωγμών, αντιφάσεων και αντινομιών του συστήματος, για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο η στιβαρή θεωρητική συγκρότηση προστατεύει την πολιτική δράση μέσα στις μάζες από τις πανταχού παρούσες ιδεολογικές παγίδες του "αυθόρμητου", του "προφανούς", και της "κοινής λογικής." Έχοντας εγκαταλείψει τη θεωρία ή έχοντας απισχνάσει την θεωρητική σκέψη σε βιαστικά ξεσκονίσματα τραγικά ανεπίκαιρων θεωριών μιας εντελώς διαφορετικής στιγμής (το νεγκρικό "πλήθος", πχ, είναι απότοκο μιας ανεξέλεγκτης πολιτικής αισιοδοξίας βασισμένης στην --φευ, φαινομενική και μόνο-- ευρωστία του καπιταλισμού της δεκαετίας του 1990), η αριστερά δεν παραδίδεται απλώς αμαχητί στην δικτατορία του αυθορμητισμού --με άλλα λόγια, στην δικτατορία των κυρίαρχων ιδεών, των ιδεών της κυρίαρχης τάξης-- αλλά και σε όσα αυτή υπαγορεύει: την ψευδή προφάνεια του "ενωμένου" χαρακτήρα των Ελλήνων, την ψευδή προφάνεια του τι σημαίνουν όροι όπως "Έλληνας", "εθνικό", "πατριωτικός", "ξένο κεφάλαιο", ή "υποτέλεια" στην εποχή του παγκόσμιου καπιταλισμού, την ψευδή προφάνεια της εθνοτικής σύστασης ή του τρόπου σκέψης και έκφρασης του "λαού", την ψευδή προφάνεια της νομιμότητας αντιστίξεων του "κακού" και του "καλού", κοκ. Αλλά ο μαρξισμός δεν είναι λογοτεχνίζουσα φλυαρία για όσα συναινετικά ανακηρύσσονται "προφανή"• αντίθετα, τα υποπτεύεται ως κατεξοχήν σημάδια της εργασίας της ιδεολογίας, και άρα ως ιδέες που χρήζουν ανηλεούς κριτικού ελέγχου. Ο Μαρξ, ήδη στη διδακτορική διατριβή του για τον Επίκουρο, μας το είπε όσο ξεκάθαρα γινόταν: "Όπως ο Προμηθέας, έχοντας κλέψει τη φωτιά απ' τους ουρανούς, αρχίζει να χτίζει σπίτια και να κατοικεί τη γη, έτσι και η φιλοσοφία, έχοντας εξαπλωθεί στον κόσμο, εναντιώνεται στον κόσμο της εμφάνισης" (η έμφαση δική μου).

10. Κόντρα στον συρμό των ημερών, η μαρξιστική σκέψη πρέπει να απορρίψει το δόλωμα του προφανούς και αυταπόδεικτου, να προτάξει την αναγκαιότητα της θεωρίας, να επιμείνει στην ταξική σύνθεση και στις ταξικές διαιρέσεις τόσο του ελληνικού όσο και κάθε "λαού", και να υπερτονίσει την σημασία της ηγεμόνευσης --χωρίς κουτοπόνηρους ελιγμούς και καιροσκοπικούς συμβιβασμούς με την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος-- κάθε αντισυστημικού κινήματος από την εργατική τάξη και από τα βασικά προτάγματα του κομμουνιστικού σοσιαλισμού : κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, απεγκλωβισμός από τη λογική του κέρδους και της εκμετάλλευσης, κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, πραγματική ισότητα. Το σύνθημα του παρόντος, με πιο επείγοντα τρόπο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 80 χρόνια, δεν είναι βέβαια ούτε το "ουστ!", ούτε η μούντζα, ούτε η συμμετοχή στη μέθεξη του "πλήθους", ούτε η φαντασματική "αυτοδιάθεση" στα λίγα, "ελεύθερα" μα και εκ των ένδον πολιορκημένα τετραγωνικά μιας πλατείας στο κέντρο ενός γιγάντιου κελιού που ασφυκτιά σε μια ατέλειωτη γεωοπολιτική και οικονομική φυλακή, ούτε η αναβίωση του έθνους και της αρχαίας αθηναϊκής πολιτείας, ούτε κάτι παρόμοια και ανέξοδα νοσταλγικό, φετιχιστικό, αυτο-εκπληρούμενο και αγανακτισμένο.

Όχι. Το σύνθημα του πραγματικού και ριζοσπαστικού αγώνα --ριζοσπαστικού επειδή είναι πραγματικός, επειδή διαφεύγει της σφαίρας της καθαρής εμφάνισης, της ναρκισσιστικής οικονομίας της κινητοποιημένης μάζας που, ελλείψει καταφατικού στόχου, μένει να περιεργάζεται απλώς τον εαυτό της-- είναι ένα, και είναι νηφάλιο, ασυμβίβαστο, ακαταπόνητο και αποφασιστικό: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, για μια ακόμα φορά.