Γράμμα προς τις «Πλατείες»

• Καιρός για το επόμενο βήμα

Φίλοι διαμαρτυρόμενοι της Πλατείας, πραγματικά αγανακτισμένοι πολίτες,
Εργαζόμενοι, άνεργοι, μικρομεσαίοι, αγρότες, νέοι, συνταξιούχοι,

Επειδή καμιά κινητοποίηση δεν γίνεται χωρίς λόγο και καμιά δεν πάει χαμένη και αυτή η κινητοποίηση των «Πλατειών» πρέπει να προχωρήσει παραπέρα για να μη πάει χαμένη.

Αυτές οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας δεν μπορεί να μείνουν μόνο στη στείρα και πολλές φορές κενή περιεχομένου διαμαρτυρία.

Ή θα κάνουν το επόμενο βήμα πολιτικοποίησης σε μια λαϊκή - δημοκρατική κατεύθυνση ή θα γίνουν βαλβίδα εκτόνωσης όπως τις θέλει και επιδίωξε από την αρχή η εξουσία και τα φερέφωνά της.

Οι «Πλατείες» πρέπει δώσουν στο λαό ένα νέο πολιτικό στίγμα, μακριά από αυτό που καθόρισαν οι παράγοντες της άρχουσας τάξης με τα μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης που ελέγχουν.

Πρώτα πρέπει να ανοίξουν οι «Πλατείες» για να συμμετάσχουν πλέον στις κινητοποιήσεις όλοι όσοι τάσσονται ανοιχτά κατά της κυβερνητικής πολιτικής, του μνημονίου, της τρόικας και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Καμιά απαγόρευση. Δεν περισσεύει κανείς! Μαχητικοί συνδικαλιστές, σωματεία εργαζομένων, φορείς, κόμματα κλπ. όλοι, χωρίς περιχαρακώσεις, κάστρα και απαγορεύσεις.

Αυτό θα σημαίνει λαϊκή ελευθερία, λαϊκή συμμετοχή, λαϊκή ενότητα.

Να απευθυνθούν όλοι μαζί, ιδιαίτερα στην εργατική τάξη για να πάρει τη κατάσταση στα χέρια της, να αναδιοργανωθεί, να σχηματίσει μαχητικές αγωνιστικές απεργιακές επιτροπές στα συνδικάτα, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές μαζί με το λαό και να κηρύξει πραγματική γενική απεργία μπλοκάροντας όλη τη παραγωγική διαδικασία.

Η εξουσία θα νοιώσει ότι το λαϊκό κίνημα είναι ικανό να την ανατρέψει μόνο μέσα από τη η δύναμη που βρίσκεται στα χέρια των εργαζόμενων παραγωγών του πλούτου της χώρας. Αυτοί μπορούν να γονατίσουν τη εξουσία. Αυτοί μπορούν και να ανασυγκροτήσουν την οικονομία.

Η συγκέντρωση πρέπει να αποφασίσει και να απαντήσει στις προκλήσεις του σήμερα αλλά και του αύριο. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έμεινε στη μέση γιατί δεν έβαλε τη πολιτική της σφραγίδα στο νέο πολιτικό σκηνικό. Την έβαλαν άλλοι κλέβοντας και καταπατώντας τα ιδανικά της και είδαμε που καταλήξαμε. Ας μην επαναληφθεί το ίδιο λάθος και σήμερα.

Αυτές οι κινητοποιήσεις δεν μπορεί να αγνοούν ζητήματα του τίθενται και θα τεθούν επί τάπητος, άμεσα δεμένα μεταξύ τους. Δεν μπορεί να αναθέσουν σε άλλους λύσεις και απαντήσεις σε ερωτήματα όπως:
-Ιδιωτικοποιήσεις ή εθνικοποιήσεις;
-Υποταγή η άρνηση της ΕΕ
-Αντιμονοπωλιακός έλεγχος ή ασυδοσία των μονοπωλίων;
-Δημόσιο ή ιδιωτικό σύστημα στην υγεία – παιδεία;
-Ενίσχυση ή εθνικοποίηση των καπιταλιστικών τραπεζών;
-Παραγωγική αναδιάρθρωση ή ξεπούλημα;
-Σχεδιασμένη οικονομία ή νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική;
-Λαϊκό ή αστικό κοινοβούλιο;
-Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;-Πληρωμή ή άρνηση του χρέους;

Κατά την άποψή μας, για την έξοδο από τη κρίση, χρειάζεται επειγόντως ο λαός να παλέψει για τους παρακάτω ελάχιστους στόχους:

1. Την παύση πληρωμών, την άρνηση προς τους δανειστές και τη διαγραφή του χρέους, αλλά και τη λήψη σειράς αναγκαίων μέτρων προστασίας του εθνικού πλούτου και της εθνικής οικονομίας, συνδυασμένα με μέτρα παραγωγικής και υλικής ανασυγκρότησης της χώρας.
2. Την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο.
3. Την κατάργηση του μνημονίου και την ανάκληση των μέτρων που επέβαλαν οι δανειστές της χώρας σε βάρος του λαού.
4. Την αποκατάσταση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
5. Τον απόλυτο σεβασμό των δημοκρατικών, συνταγματικών και λαϊκών ελευθεριών.
6. Να μην επιτρέψουμε την εκκόλαψη του φασισμού.
7. Την αντιπαράθεση της λαϊκής θέλησης στη θέληση του κεφαλαίου.
8. Την άμεση λήψη αντιμονοπωλιακών μέτρων.
9. Τη δέσμευση του πλούτου της χώρας που κατακρατεί το κεφάλαιο, σε όποια μορφή και αν βρίσκεται και την προστασία του από τα νύχια των δανειστών.
10. Την υπεράσπιση της δημόσιας και εθνικής περιουσίας από την εκχώρησή της στο πολυεθνικό κεφάλαιο και στους δανειστές.
11. Την εθνικοποίηση των τραπεζών γιατί ο πλούτος που διαχειρίζονται και καρπούνται, είναι ιδρώτας του ελληνικού λαού.
12.Την έξοδο από την ΕΕ, την αποδέσμευση της χώρας από κάθε διεθνή οργανισμό που περιορίζει την εθνική ανεξαρτησία, την οικονομική ανεξαρτησία και την εξουσία του λαού.
13. Να μην επιτρέψουμε να μετατραπεί η χώρα σε πιόνι τους και η κρίση σε πόλεμο.
14. Την ανάπτυξη διεθνούς ενότητας δράσης με τους άλλους λαούς της Ευρώπης που στενάζουν κάτω από την εκμετάλλευση των ίδιων δυναστών.
15. Την πορεία προς μια Νέα Ελλάδα απαλλαγμένης από τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, την εξάρτηση και την υποταγή.
16. Τη εγκαθίδρυση λαϊκής εξουσίας, με λαϊκό κοινοβούλιο άμεσα ελεγχόμενο από τον λαό και τους εργαζόμενους της χώρας. Με βουλευτές εργαζόμενους, ανακλητούς οποτεδήποτε απο τον λαό, χωρίς αποζημίωση πλην των κοινών υπηρεσιών άσκησης του αξιώματος.

Όποιο κίνημα έχει πραγματικούς στόχους και πρόγραμμα και δεν εξαρτάται παρά μόνο από τον λαό, σχηματίζει και την ανάλογη οργανωτική δομή για να τα πετύχει. Δεν τα περιμένει από σωτήρες. Συνεπώς τίθεται και αυτό το ζήτημα στη «Πλατεία».

Αυτές οι κινητοποιήσεις έπαψαν πια να είναι «απολίτικ». Είναι βαθιά πολιτικοποιημένες και δεν μπορούν να κινούνται ανώνυμα, χωρίς αρχές, χωρίς διατυπωμένους στόχους, χωρίς ευθύνη έναντι του λαού και της κοινωνίας. Ούτε μπορούν να παραδοθούν στα χέρια επιτηδείων που μέσα από δήθεν εθνικές και αταξικές λύσεις απόλυτης άρνησης, θέλουν να ωθήσουν τις κινητοποιήσεις σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις και σε αποκλεισμό μιας νέας δημοκρατικής διεξόδου με τη σφραγίδα του λαού.

Αν το κίνημα αυτό δεν αποκτήσει λαϊκό περιεχόμενο στις διεκδικήσεις, όνομα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερη και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από εδώ.

Αριστερά και πολιτική, 29/5/2011