Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Έλλειμμα Πρωτομαγιάς!



Εργατική Πρωτομαγιά ήταν αυτή ή καθηκοντολογική υποχρέωση; Εν μέσω κρίσης καμία δύναμη δεν κινητοποιήθηκε όσο έπρεπε και η εργατική τάξη δεν άκουσε κανένα κάλεσμα ούτε και ανταποκρίθηκε στα ψιθυριστά.


Αν τις προηγούμενες ημέρες δεν βγουν "ντουντούκες" στους δρόμους και στους τόπους δουλειάς, αν τα συνδικάτα δεν γίνονται μελίσσι που ετοιμάζει την μέρα του μελιού και της ανθοφορίας, αν σε κάθε χώρο δεν βρέθηκε κάποιος να συνεγείρει τους άλλους αλλά κοίταξε τον εαυτό του, αν τα μεγάλα μηνύματα των κομμάτων δεν άγγιζαν τις καθημερινές πίκρες των εργατών, αν η νεολαία και η εργατική τάξη δεν ξεχυθούν στους δρόμους και αν έχεις μια ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία, τότε η πρωτομαγιά γίνεται βασανιστική υποχρέωση.


Με δυο συγκεντρώσεις υποφερτές αλλά με ίδιους και ίδιους, όπου σε κάθε χίλιους συγκεντρωμένους γινόταν οκτακόσιες χειραψίες και το νέο αίμα να εισέρχεται με το σταγονόμετρο, και μια "συγκέντρωση" της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ που δεν ήταν βέβαια συγκέντρωση αλλά μερικοί φίλοι που τυχαία βρέθηκαν στη Κλαυθμώνος για να πάνε βόλτα μετά, δεν γίνεται Πρωτομαγιά.


Δεξιά. Η... "συγκέντρωση" της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ την ώρα της... μεγάλης προσέλευσης!!!







Αν δεν κατάλαβαν κάποιοι ότι οι καιροί της κρίσης άλλες τακτικές και άλλες οργανωτικές και μετωπικές πολιτικές απαιτούν, μπορεί να καθυστερήσουν το λαϊκό τσουνάμι αλλά σίγουρα θα τους παρασύρει και αυτούς μαζί του.



2 σχόλια:

  1. [..]μπορεί να καθυστερήσουν το λαϊκό τσουνάμι αλλά σίγουρα θα τους παρασύρει και αυτούς μαζί του[..].

    Αυτό ακριβώς που γράφεις,πρέπει να είναι ο στόχος μας.
    Mόνο που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένουμε τα εφιαλτικά και βάρβαρα "φυσικά φαινόμενα"
    για να τους παρασύρουν.

    Με την δική μας παρέμβαση,με την δική μας προσέγγιση,με την πειθώ.

    Να καταλάβουμε πρώτοι εμείς,ότι χωρίς την εργατική τάξη ενταγμένη σε ταξικούς ασυμβίβαστους αγώνες, μόνοι μας δεν μπορεί να οδηγηθούμε πουθενά.

    Έχουμε την θεωρεία μας,να επαληθεύεται καθημερινά,ας σηκώσουμε το μπόι μας.
    Δικό μας χρέος είναι η αφύπνιση των συνειδήσεων.
    Δίκή μας ευθύνη είναι να μετουσιώσουμε το ταξικό ένστικτο σε ταξική συνείδηση.

    Μπορούμε!
    Θέλουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι είναι αλλά η κακή συνήθεια του εμφύλιου σπαραγμού είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Και η πράξη είναι χιλιάδες φορές δυσκολότερη από τον λόγο. Έτσι καταφέραμε να βαλτώσουμε και ενώ όλοι βλέπουμε το λάθος ούτε βήμα για να βγούμε… Μέχρι αυτή την ώρα δηλαδή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή