.
Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος των μικρομεσαίων (αυτοαπασχολούμενων και μικροεπιχειρηματιών Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και (μικρο)Εμπόρων - ΕΒΕ) είναι γεμάτη αντιφάσεις όπως και το ίδιο το στρώμα που εκπροσωπεί. Όχι λίγες φορές η ηγεσία τους ήταν βασιλικότερη του βασιλέως όσον αφορά τα αντεργατικά μέτρα ενώ αρκετές φορές έχει ταχθεί στο πλευρό των εργαζομένων σε σοβαρά ζητήματα όπως η ανεργία, τα ασφαλιστικά και οι μισθολογικές αυξήσεις κατά τις συζητήσεις των ΕΓΣΣΕ.
Στη δεκαετία του ΄20 π.χ. ήταν σε σημαντικό βαθμό φιλεργατική λόγω καταγωγής πολλών στελεχών της από τη εργατικό κίνημα. Τότε κατέγραψε και τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις σε μια των οποίων (10/3/1927) είχε και τρεις νεκρούς.
Στη δεκαετία του ’30 αλώθηκε από φιλοβενιζελικούς και επι Μεταξά αλώθηκε από τη φασιστική ιδεολογία και φιλομεταξικούς συνδικαλιστές. Ορισμένοι από αυτούς ήταν μάλιστα οι ίδιοι επί δεκαετίες που απλά άλλαζαν στρατόπεδο με βάση τις πολιτικές μεταβολές. Το μικροαστικό στοιχείο και η μικροαστική ιδεολογία για πολλούς από αυτούς ήταν πολύ ισχυρότερο του πολιτικού.
Μετά την απελευθέρωση, επικράτησαν για λίγο οι δυνάμεις του ΕΑΜ αλλά γρήγορα το κράτος της βίας και των παρακρατικών οργανώσεων εξόντωσε την Αριστερά δολοφονόντας μάλιστα, το 1946, τον ΓΓ της ΓΣΕΒΕΕ Θεμ. Πετράκη ξεκοιλιάζοντάς τον στη κεντρική πλατεία της Αγριάς, στον Βόλο.
Μετεμφυλιοπολεμικά η ηγεσία της κατελήφθη από το κράτος των εθνικοφρόνων με εγκάθετους συνεργάτες κάθε ακραίας εθνικοφροσύνης και πρόεδρο τον ανεκδιήγητο Ι. Μπερνίτσα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε επι τα χείρω και στη δικτατορία.
Η μεγάλη αλλαγή
Μετά τη πτώση της δικτατορίας διεξήχθη ένας δεκαετής αγώνας μέχρι να απαλλαγεί από υπολείμματα της χούντας και δεξιές ηγεσίες και να εκδημοκρατισθεί.
Από το 1984 μέχρι το 2004 η γενική θέση της ΓΣΕΒΕΕ παρότι στην ηγεσία της αναδείχτηκαν (με αντιπροσωπευτικά προεδρεία) πρόεδροι από το ΚΚΕ (12 χρόνια), τη ΝΔ (3 χρόνια) και το ΠΑΣΟΚ (6 χρόνια), ακολουθήθηκε στα βασικά θέματα, η ίδια σχεδόν συνδικαλιστική γραμμή στη βάση παγίων αποφάσεων των συνεδρίων. Η γραμμή αυτή καθορίζονταν από τα αντιπροσωπευτικά σώματα και στέκονταν, με μικρές αποκλείσεις, στη μαχητική υπεράσπιση των συμφερόντων των μικρομεσαίων.
Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη
Αυτή η περίοδος έληξε με την επέλαση των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ στην ηγεσία της Συνομοσπονδίας το 2004, οι οποίοι στη βάση της αποδοχής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων της ΕΕ άρχισαν, με μεγάλη δόση υποκριτικού τεχνοκρατικού λόγου, να αλλάζουν το προφίλ της ΓΣΕΒΕΕ. Τότε άρχισε η ραγδαία αντικατάσταση της συνδικαλιστικής πρακτικής με καινοφανείς θεωρίες του «τέλους της ιστορίας» ότι οι εποχές «άλλαξαν» και σήμερα οι ιδέες είναι αυτές που νικούν και όχι οι αναχρονιστικές, δογματικές και καθυστερημένες αντιλήψεις περί μαχητικών απεργιών και κινητοποιήσεων!
Η "ατυχία" της ηγεσίας αυτής ήταν ότι μετά το πρώτο καιρό του μέλιτος τα προβλήματα των μικρομεσαίων άρχισαν να πιέζουν τόσο πολύ που οι εξαγριωμένοι μικρομεσαίοι την εξανάγκαζαν να ρίχνει απεργιακές τουφεκιές για να μη χάσει τη νομιμοποιητική της βάση. Ωστόσο, όμηρος των νεοφιλελεύθερων εκσυγχρονιστικών δογμάτων της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αμύνονταν όσο μπορούσε σε μια αγωνιστική στροφή του συνδικαλιστικού κινήματος, βγάζοντας στον αέρα διάφορες μελέτες για τη θλιβερή θέση των μικρομεσαίων και προσδοκώντας να εξοφλήσει το χρέος υπεράσπισής τους με τη κατάθεση διαφόρων, φίλιων προς τη κυβέρνηση, «ιδεών» εξόδου από τη κρίση.
Όσον αφορά δε τα μονοπώλια, μόνο στα λόγια τα αντιστρατεύονταν - άραγε τι αντίσταση είναι αυτή όταν ζητάς τα αντεργατικά πλεονεκτήματα για τα μονοπώλια να ισχύουν και για σένα στο όνομα της δήθεν «ισότιμης» μεταχείρισης των επιχειρήσεων(!) – ενώ για την ΕΕ ούτε κατά διάνοια έχει θίξει ποτέ τη γενική της πολιτική αφανισμού των μικρομεσαίων, αντίθετα την έκανε σημαία της (Λισαβόνα) σε όλες τις θέσεις, έρευνες, προγράμματα και μελέτες της.
Το πλέον πρόσφατο ατόπημα της ηγεσίας της ΓΣΕΒΕΕ είναι η άρνησή της να κινητοποιήσει απεργιακά τους μικρομεσαίους στις 23/2/2011 και να μεταθέσει την απόφαση για το συνέδριό της που θα γίνει στις 19-20/2. Αφήνει δηλαδή ανοργάνωτο το συνδικαλιστικό κίνημα και φυσικά όποια και αν είναι η απόφαση του συνεδρίου, πρακτικά έχει ήδη υπονομευτεί από την ηγεσία της ΓΣΕΒΕΕ. ‘Όταν όλη η Ελλάδα απεργεί κατά του μνημονίου, η ηγεσία των μικρομεσαίων ραδιουργεί. Ακόμη και η συντηρητική ΕΣΕΕ των εμπόρων, μπροστά στο φάσμα του αφανισμού των μικρών εμπορικών, απεργεί αλλά η ΓΣΕΒΕΕ αρνούμενη την ιστορία της, στη πράξη, απεργοσπάει.
Σήμερα που η χώρα ξεπουλιέται, φαίνεται πως ξεπουλιέται μαζί της και ένα τμήμα της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος των μικρομεσαίων. Στο όνομα της κρίσης ακινητοποιεί τη «σπονδυλική στήλη της οικονομίας» και μάλιστα την λυγίζει θρασύτατα και προκλητικά ώστε να προσκυνήσει τις πολιτικές του μνημονίου.
Η απάντηση
Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος των μικρομεσαίων (αυτοαπασχολούμενων και μικροεπιχειρηματιών Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και (μικρο)Εμπόρων - ΕΒΕ) είναι γεμάτη αντιφάσεις όπως και το ίδιο το στρώμα που εκπροσωπεί. Όχι λίγες φορές η ηγεσία τους ήταν βασιλικότερη του βασιλέως όσον αφορά τα αντεργατικά μέτρα ενώ αρκετές φορές έχει ταχθεί στο πλευρό των εργαζομένων σε σοβαρά ζητήματα όπως η ανεργία, τα ασφαλιστικά και οι μισθολογικές αυξήσεις κατά τις συζητήσεις των ΕΓΣΣΕ.
Στη σημερινή εποχή κυριαρχίας των μονοπωλίων, η αντίθεση μικρού και μεγάλου κεφαλαίου έχει μετατραπεί σε κυρίαρχη αντίθεση για το στρώμα αυτό με αποτέλεσμα οι μικρομεσαίοι να εντάσσονται αντικειμενικά στο αντιμονοπωλιακό μέτωπο. Αυτό όμως δεν σημαίνει και αυτόματη αντιμονοπωλιακή στάση από την συνδικαλιστική τους ηγεσία. Η στάση αυτή ήταν πάντα ζήτημα ιδεολογικοπολιτικής πάλης.
Η ιστορία
Η στάση της ηγεσίας των μικρομεσαίων, που από το 1919 εκφράζονται κατά βάση από τη ΓΣΕΒΕΕ, καθορίζονταν κατά 50% από τα μικροαστικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε και κατά 50% από τα πολιτικά ρεύματα που επικρατούσαν, με αρκετές μεταβολές αυτής της σχέσης κατά καιρούς. Ορισμένες δε ανακολουθίες που στη πορεία των χρόνων παρουσιάστηκαν στις θέσεις της ΓΣΕΒΕΕ είτε ως υπερβολικά «φιλεργοδοτικές» είτε ως υπερβολικά «φιλεργατικές» μόνο κάτω από το πρίσμα της εσωτερικής κοινωνικής της σύνθεσης και των ιδεολογικοπολιτικών επιρροών που κατά καιρούς καταγράφονταν μπορούν να εξηγηθούν.
Η ιστορία
Η στάση της ηγεσίας των μικρομεσαίων, που από το 1919 εκφράζονται κατά βάση από τη ΓΣΕΒΕΕ, καθορίζονταν κατά 50% από τα μικροαστικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε και κατά 50% από τα πολιτικά ρεύματα που επικρατούσαν, με αρκετές μεταβολές αυτής της σχέσης κατά καιρούς. Ορισμένες δε ανακολουθίες που στη πορεία των χρόνων παρουσιάστηκαν στις θέσεις της ΓΣΕΒΕΕ είτε ως υπερβολικά «φιλεργοδοτικές» είτε ως υπερβολικά «φιλεργατικές» μόνο κάτω από το πρίσμα της εσωτερικής κοινωνικής της σύνθεσης και των ιδεολογικοπολιτικών επιρροών που κατά καιρούς καταγράφονταν μπορούν να εξηγηθούν.
Στη δεκαετία του ΄20 π.χ. ήταν σε σημαντικό βαθμό φιλεργατική λόγω καταγωγής πολλών στελεχών της από τη εργατικό κίνημα. Τότε κατέγραψε και τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις σε μια των οποίων (10/3/1927) είχε και τρεις νεκρούς. Στη δεκαετία του ’30 αλώθηκε από φιλοβενιζελικούς και επι Μεταξά αλώθηκε από τη φασιστική ιδεολογία και φιλομεταξικούς συνδικαλιστές. Ορισμένοι από αυτούς ήταν μάλιστα οι ίδιοι επί δεκαετίες που απλά άλλαζαν στρατόπεδο με βάση τις πολιτικές μεταβολές. Το μικροαστικό στοιχείο και η μικροαστική ιδεολογία για πολλούς από αυτούς ήταν πολύ ισχυρότερο του πολιτικού.
Μετά την απελευθέρωση, επικράτησαν για λίγο οι δυνάμεις του ΕΑΜ αλλά γρήγορα το κράτος της βίας και των παρακρατικών οργανώσεων εξόντωσε την Αριστερά δολοφονόντας μάλιστα, το 1946, τον ΓΓ της ΓΣΕΒΕΕ Θεμ. Πετράκη ξεκοιλιάζοντάς τον στη κεντρική πλατεία της Αγριάς, στον Βόλο.
Μετεμφυλιοπολεμικά η ηγεσία της κατελήφθη από το κράτος των εθνικοφρόνων με εγκάθετους συνεργάτες κάθε ακραίας εθνικοφροσύνης και πρόεδρο τον ανεκδιήγητο Ι. Μπερνίτσα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε επι τα χείρω και στη δικτατορία.
Η μεγάλη αλλαγή
Μετά τη πτώση της δικτατορίας διεξήχθη ένας δεκαετής αγώνας μέχρι να απαλλαγεί από υπολείμματα της χούντας και δεξιές ηγεσίες και να εκδημοκρατισθεί.
Από το 1984 μέχρι το 2004 η γενική θέση της ΓΣΕΒΕΕ παρότι στην ηγεσία της αναδείχτηκαν (με αντιπροσωπευτικά προεδρεία) πρόεδροι από το ΚΚΕ (12 χρόνια), τη ΝΔ (3 χρόνια) και το ΠΑΣΟΚ (6 χρόνια), ακολουθήθηκε στα βασικά θέματα, η ίδια σχεδόν συνδικαλιστική γραμμή στη βάση παγίων αποφάσεων των συνεδρίων. Η γραμμή αυτή καθορίζονταν από τα αντιπροσωπευτικά σώματα και στέκονταν, με μικρές αποκλείσεις, στη μαχητική υπεράσπιση των συμφερόντων των μικρομεσαίων.
Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη
Αυτή η περίοδος έληξε με την επέλαση των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ στην ηγεσία της Συνομοσπονδίας το 2004, οι οποίοι στη βάση της αποδοχής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων της ΕΕ άρχισαν, με μεγάλη δόση υποκριτικού τεχνοκρατικού λόγου, να αλλάζουν το προφίλ της ΓΣΕΒΕΕ. Τότε άρχισε η ραγδαία αντικατάσταση της συνδικαλιστικής πρακτικής με καινοφανείς θεωρίες του «τέλους της ιστορίας» ότι οι εποχές «άλλαξαν» και σήμερα οι ιδέες είναι αυτές που νικούν και όχι οι αναχρονιστικές, δογματικές και καθυστερημένες αντιλήψεις περί μαχητικών απεργιών και κινητοποιήσεων!
Η "ατυχία" της ηγεσίας αυτής ήταν ότι μετά το πρώτο καιρό του μέλιτος τα προβλήματα των μικρομεσαίων άρχισαν να πιέζουν τόσο πολύ που οι εξαγριωμένοι μικρομεσαίοι την εξανάγκαζαν να ρίχνει απεργιακές τουφεκιές για να μη χάσει τη νομιμοποιητική της βάση. Ωστόσο, όμηρος των νεοφιλελεύθερων εκσυγχρονιστικών δογμάτων της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αμύνονταν όσο μπορούσε σε μια αγωνιστική στροφή του συνδικαλιστικού κινήματος, βγάζοντας στον αέρα διάφορες μελέτες για τη θλιβερή θέση των μικρομεσαίων και προσδοκώντας να εξοφλήσει το χρέος υπεράσπισής τους με τη κατάθεση διαφόρων, φίλιων προς τη κυβέρνηση, «ιδεών» εξόδου από τη κρίση.
Όσον αφορά δε τα μονοπώλια, μόνο στα λόγια τα αντιστρατεύονταν - άραγε τι αντίσταση είναι αυτή όταν ζητάς τα αντεργατικά πλεονεκτήματα για τα μονοπώλια να ισχύουν και για σένα στο όνομα της δήθεν «ισότιμης» μεταχείρισης των επιχειρήσεων(!) – ενώ για την ΕΕ ούτε κατά διάνοια έχει θίξει ποτέ τη γενική της πολιτική αφανισμού των μικρομεσαίων, αντίθετα την έκανε σημαία της (Λισαβόνα) σε όλες τις θέσεις, έρευνες, προγράμματα και μελέτες της.
Το πλέον πρόσφατο ατόπημα της ηγεσίας της ΓΣΕΒΕΕ είναι η άρνησή της να κινητοποιήσει απεργιακά τους μικρομεσαίους στις 23/2/2011 και να μεταθέσει την απόφαση για το συνέδριό της που θα γίνει στις 19-20/2. Αφήνει δηλαδή ανοργάνωτο το συνδικαλιστικό κίνημα και φυσικά όποια και αν είναι η απόφαση του συνεδρίου, πρακτικά έχει ήδη υπονομευτεί από την ηγεσία της ΓΣΕΒΕΕ. ‘Όταν όλη η Ελλάδα απεργεί κατά του μνημονίου, η ηγεσία των μικρομεσαίων ραδιουργεί. Ακόμη και η συντηρητική ΕΣΕΕ των εμπόρων, μπροστά στο φάσμα του αφανισμού των μικρών εμπορικών, απεργεί αλλά η ΓΣΕΒΕΕ αρνούμενη την ιστορία της, στη πράξη, απεργοσπάει.
Να θυμίσουμε ότι ο «εθνικόφρων» Μερνίτσας στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 παρότι φιλοβασιλικός, παρότι εγκάθετος, παρότι συντηρητικός, ξεσήκωσε όχι λίγες φορές σκληρές απεργιακές κινητοποιήσεις κατά των φιλικών του κυβερνήσεων διεκδικώντας λύση προβλημάτων για τους μικρομεσαίους. Και τότε οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες και κάθε απεργία χτυπιόταν αλύπητα. Κάθε διαφορά είναι απλώς συμπτωματική!
Σήμερα που η χώρα ξεπουλιέται, φαίνεται πως ξεπουλιέται μαζί της και ένα τμήμα της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος των μικρομεσαίων. Στο όνομα της κρίσης ακινητοποιεί τη «σπονδυλική στήλη της οικονομίας» και μάλιστα την λυγίζει θρασύτατα και προκλητικά ώστε να προσκυνήσει τις πολιτικές του μνημονίου. Η απάντηση
Ευτυχώς ένα τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος των μικρομεσαίων που εκφράζεται από τη ΠΑΣΕΒΕ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και σώζει τη τιμή των μικρομεσαίων, καλώντας τους να απεργήσουν μαζί με την εργατική τάξη στις 23/2.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου