Αναλύσεις ή δράσεις;

.
Είναι σύνηθες φαινόμενο να εμφανίζεται, τώρα με τη κρίση, πολλές φορές το δίλημμα «αναλύσεις ή δράση;». Στη πραγματικότητα είναι ένα ψευτοδίλημμα αλλά λαμβάνει πραγματική διάσταση όταν η εξουσία και τα μέσα ενημέρωσης που την υπηρετούν εξωθεί στην αντικατάσταση της πολιτικής δράσης από ανώδυνη τεχνοκρατική κριτική χωρίς τέλος.



 Σύνηθες αντίδοτο σε αυτή τη τακτική είναι αυτό που λέει ο λαός «δεν είναι καιρός για λόγια είναι καιρός για δράση».


Το τελευταίο χρόνο βλέπουμε μια λυσσώδη προσπάθεια των μέσων ενημέρωσης που ελέγχεται από την πολιτική και οικονομική εξουσία να περιορίζονται όλα στη τεχνοκρατική ανάλυση της κρίσης ,του χρέους, των τεχνικών λύσεων που θα μας βγάλουν από τη κρίση «χωρίς να χάσουμε πολλά», ακόμη και «επαναστατικές τεχνικές λύσεις» όπως η ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, το «κούρεμα», η ελεγχόμενη πτώχευση, η «πετυχημένη αναδιαπραγμάτευση» η «επιμήκυνση» κλπ, κλπ.


Δυστυχώς σε αυτές τις «τεχνικές» αναλύσεις που δήθεν αποκαλύπτουν την αλήθεια αλλά στη πραγματικότητα νομιμοποιούν όλα τα ενδεχόμενα σενάρια της άρχουσας τάξης ως οδοί διαφυγής κατά τη διαδοχική αποτυχία των σεναρίων και των μνημονίων της παρασύρονται και αριστεροί αναλυτές. Καλλιεργούν φρούδες ελπίδες ότι μπορεί ο λαός να βγει κερδισμένος με τεχνικές που θα εφαρμόσει η ίδια ή ενδεχομένως μια άλλη κυβέρνηση «καλή και δημοκρατική με ευαισθησία στο λαό» και φυσικά με μια ΕΕ που θα αισθάνεται τη λαϊκή απαίτηση!


Πρόκειται στην ουσία για αυτό που ο λαός λέει «γλείψιμο» στην εξουσία ώστε σε κρίσιμες στιγμές να νοιώσει τη στήριξη από τα «Αριστερά» και να δεχτεί να μοιράσει με αυτή κοκαλάκι της δικής της εξουσίας στη διαχείριση του συστήματος. Αναλυτές «αριστεροί» και πανεπιστημιακοί προσφέρουν τα φώτα τους για μια ελεγχόμενη πτώχευση με αντάλλαγμα την μακροημέρευσή του κεφαλαίου.


Αυτές οι τεχνικές αναλύσεις φυσικά δεν είναι καθόλου τεχνικές. Είναι πολιτικές αποπροσανατολισμού. Γιατί μετά από την εφαρμογή κάθε τέτοιας τεχνικής ο λαός θα βρίσκεται σε χειρότερη θέση και η επόμενη «τεχνική λύση» θα είναι ακόμη χειρότερη και ούτω καθεξής. Αλώστε το ίδιο το μνημόνιο είναι για το σύστημα μια «τεχνική» λύση εξόδου από τη κρίση και αποπληρωμής του χρέους και όλοι φυσικά ξέρουμε που καταλήγει. Και το 4ο μνημόνιο και τα επόμενα, τέτοια θα είναι.


Το πρόβλημα με τη κρίση και το χρέος είναι πρόβλημα πολιτικό που αγγίζει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και δεν είναι πρόβλημα τεχνικό. Όλες οι τεχνικές αναλύσεις αποκαλύπτουν αυτό ακριβώς το αδιέξοδο του συστήματος γι αυτό άλλωστε χύνεται αι τόση μελάνι. Αν ήταν τεχνικό πρόβλημα θα είχε λυθεί προ πολλού όπως λύνεται το ωράριο λειτουργίας του χρηματιστηρίου.

Στη περίπτωση αυτή η αντιπαράθεση και αντικατάσταση των τεχνικών αναλύσεων από πολιτική δράση είναι αναγκαία. Στη προκειμένη περίπτωση ο αντίποδας των «τεχνικών» αναλύσεων που τεκμηριώνει τη πολιτική δράση είναι η πολιτική ανάλυση της άρνησης του χρέους η οποία παράγει άμεση πολιτική δράση για ανατροπή αυτών των πολιτικών, χωρίς συμβιβασμούς και «τεχνικές» αναλύσεις. Ας αφήσουμε του αναλυτές να «λύνουν» τεχνικά το ζήτημα του χρέους και ας τους πάρουμε αμπάριζα μαζί και τις δυνάμεις που κρύβονται πίσω τους.

Στη κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα μπορούμε να έχουμε χίλιες αναλύσεις αλλά μόνο δυο πολιτικές: ή τη πτώχευση των δανειστών – τοκογλύφων και της οικονομικής ολιγαρχίας ή τη πτώχευση του λαού. Μέση πολιτική δεν υπάρχει.

ΑΠΕΡΓΙΑ!!!

.

Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, οργή του λαού ήταν σήμερα η απεργία. Οι προβοκάτορες λίγοι και δακτυλοδεικτούμενοι πια, δεν μπόρεσαν, μέχρι τις 4.00 μμ, να την αμαυρώσουν. Τα δακρυγόνα έπεφταν πιο πολύ προληπτικά από φόβο μη καταλειφθεί το Σύνταγμα και αρχίσει το γαϊτανάκι της ανατροπής  αυτής της εξουσίας, όπως αλλού.

Αυτή η απεργία σηματοδότησε αχνά  βαθύτερες μεταβολές στην εργατική τάξη.

Αλλαγές γενιάς…
Τα καλύτερα έρχονται...

ΑΠΕΡΓΙΑ! ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ

Εξέγερση χωρίς Αριστερά είναι αδιέξοδο

.

Οι τεράστιες κινητοποιήσεις των μαζών στη καπιταλιστική περιφέρεια, στη Β. Αφρική και Μ. Ανατολή, θα πάρει καιρό να αναλυθούν σε βάθος. Και αυτό γιατί εμπλέκονται πολιτικές, θρησκευτικές και ταξικές δυνάμεις με στρεβλή αντίληψη των κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων και κυρίως των διεξόδων που πρέπει να δοθούν. Οι πραγματικές αντιθέσεις αναστρέφονται στις κοινωνικές συνειδήσεις γιατί αυτές αδυνατούν να τις ερμηνεύσουν με σύγχρονο τρόπο.

Οι εξεγέρσεις που βλέπουμε, έρχονται σαν αποτέλεσμα πολύχρονης πολιτικής και ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης από σκληρά ημιδικτατορικά καθεστώτα. Αυτά τα καθεστώτα φρόντισαν και για τη φυσική εξόντωση των ηγετών ολόκληρου του φάσματος που υπεράσπιζαν από την εγκαθίδρυση της κλασσικής αστικής δημοκρατίας με ατομικά και εργασιακά δικαιώματα μέχρι τις δυνάμεις της Αριστεράς και του σοσιαλισμού. Αυτή ήταν και η αιτία που σε όλες αυτές τις χώρες καθυστέρησε τόσες δεκαετίες η εξέγερση. Τώρα η εξέγερση χωρίς ιστορική ηγεσία, χωρίς Αριστερά, χρήζει ερμηνειών και προπαντός πρόβλεψης για το που πάει.

Τα καθεστώτα του Αραβικού κόσμου που δέχονται την όμοια σχεδόν οργή των λαών με αιτήματα το ψωμί, τη δημοκρατία και την ελευθερία δεν είναι καθόλου ίδια.

Σε ορισμένα από αυτά κυριαρχεί το κομμάτι του μεγάλου κεφαλαίου της εθνικής μεγαλοαστικής τάξης που θέλει τον πλούτο για τον εαυτό της, αντιστεκόμενη στην ιμπεριαλιστική ληστεία. Παλιές ιδεολογίες «εθνικού σοσιαλισμού» του Νάσερ, του Κάσσεμ, του Αττασί ,του Μωσαντέκ, του αριστερού τμήματος του Μπαάθ επιβίωναν με άλλες μορφές στο Ιράν, τη Συρία, τη Λιβύη κ.α.

Από την άλλη παρόμοια σε πρακτικές καθεστώτα εδράστηκαν στο ξεπουλημένο κοσμοπολίτικο μεγάλο κεφάλαιο χωρών όπως της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Ιορδανίας , του Μαρόκου κ.α. και συνδέθηκαν άμεσα με τις ιμπεριαλιστικές χώρες σαν συγκοινωνούντα δοχεία με το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Κεντρικό διακύβευμα, ο έλεγχος και η εκμετάλλευση του τεράστιου ενεργειακού πλούτου των χωρών μαζί και του τεράστιου εφεδρικού εργατικού στρατού του αραβικού κόσμου.

Και οι δύο μορφές διοίκησης δέχονται τις ίδιες εξεγέρσεις με ίδια αιτήματα. Το ερώτημα είναι με τι θα αντικαταστήσουν οι λαοί, τόσο τις ντόπιες όσο και τις ξενοκίνητες ημιδικτατορίες. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να αποδεχτούν μια φιλοσοφία αντικατάστασης της εθνικιστικής ημιδικτατορίας με τη νεοφιλελεύθερη δικτατορία του πολυεθνικού κεφαλαίου που θα παρουσιαστεί ως «ολόπλευρη δημοκρατία».

Τα καθεστώτα και των δύο μορφών δέχονταν πολλές φορές την άμεση στήριξη της Δύσης ή και την άμεση επίθεση, ανάλογα με την εποχή και το ποιος ήταν ο εχθρός. Ορισμένοι ηγέτες τους μάλιστα ήταν «φωτισμένοι», «μετριοπαθείς», «μεταρρυθμιστές» και αξιότιμα μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς !!!

Τώρα τους είναι και τα δύο καθεστώτα αχρείαστα. Γι αυτό και βλέπουμε με τόση άνεση τον Ομπάμα να στέλνει στον Καιάδα τους χθεσινούς συνεργάτες και εγκάθετους της Αμερικής «υποστηρίζοντας» τους διαδηλωτές. Προφανώς προσβλέπει σε ριζικές ανατροπές νεοφιλελεύθερου τύπου με βασικό μοχλό τις εξαγορασμένες ηγεσίες των στρατών.

Να σημειώσουμε ότι σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα υπό κατάρρευση καθεστώτα, ενώνονταν, σε αγαστή συνεργασία με τη Δύση, στη βάση ότι κοινός εχθρός και σκοπός τους ήταν η εξόντωση της Αριστερά και των ιδεών της στον αραβικό κόσμο. Από φυσική και (προσωρινά) πολιτική άποψη, πέτυχαν την εξόντωσή της Αριστεράς.

Αυτό είναι και το μεγάλο πολιτικό κενό της εξέγερσης. Εξέγερση χωρίς οργάνωση, στόχο, υποκείμενο της διοίκησης, πρόγραμμα και σταθερή ταξική αναφορά στην εργατική τάξη, είναι εξέγερση με ημερομηνία λήξης σε μια πορεία επαναφοράς της ίδιας ταξικής εξουσίας με άλλη μορφή. Όσο και αν υμνούμε σήμερα τους αγώνες του Αργεντίνικου λαού θα ήταν λάθος να μη βλέπαμε ότι το ιδεολογικό αδιέξοδο εκείνης της εξέγερσης οδηγεί σταδιακά σε πολιτικό αδιέξοδο την εξέγερση και στο ίδιο αποτέλεσμα μιας εξουσίας του κεφαλαίου με μεταλλαγμένη μορφή και με ελάχιστα προσωρινά κέρδη για τον λαό.

Σήμερα λοιπόν το ζητούμενο των εξελίξεων σε αυτές τις χώρες είναι προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα και πως θα εκφραστεί ο λαϊκός πόθος σε επίπεδο εξουσίας. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι οι εξεγέρσεις να μεταβληθούν σε όχημα εγκαθίδρυσης νεοφιλελευθέρων δημοκρατιών που θα μεταβάλουν τις χώρες, στο όνομα της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών, σε νέο πεδίο ξεπουλήματος στου εθνικού τους πλούτου. Όταν η Αριστερά λείπει από το ιστορικό γίγνεσθαι τότε η στροφή προς τον ακραίο νεοφιλελεύθερο συντηρητισμό είναι η «λύση». Ενίοτε δε και ο νεοφιλελεύθερος φασισμός.

Ηθικό και πολιτικό δίδαγμα για την Ελλάδα: Αν λείπει η Αριστερά από το ιστορικό καθήκον και δεν παίξει τον ιστορικό της ρόλο η εξέγερση θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Χωρίς εναλλακτική εξουσία επανέρχεται αενάως η ίδια εξουσία.

Όσο και αν κάποιοι υμνούν την «αυτόνομη, χωρίς ηγεσίες και κόμματα» εξέγερση του λαού, αν αυτός δεν αποκτήσει πραγματική ηγεσία, η οποιαδήποτε εξέγερση θα μεταβληθεί αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδο. Και σήμερα η φυσική ηγεσία του λαού δεν μπορεί παρά να είναι η Αριστερά. Αν κανείς έχει αντίρρηση για την υπάρχουσα Αριστερά μπορεί να ελπίζει ότι το λαϊκό κίνημα θα κτίσει μια νέα οργάνωση της Αριστεράς με ανανεωμένα τα ίδια πάντα ιδανικά του σοσιαλισμού, της ανατροπής, της λαϊκής εξουσίας και δημοκρατίας. Αυτό που δεν μπορεί να ελπίζει είναι μια λαϊκή εξουσία χωρίς Αριστερά.

 .

 

Οι μικρομεσαίοι αφανίζονται και η Συνομοσπονδία τους χειροκροτεί!

.
Έμελε να το δούμε και αυτό! Οι μικρομεσαίοι να αφανίζονται και η Συνομοσπονδία τους, η ΓΣΕΒΕΕ, στη πράξη να χειροκροτεί. Το συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ (19-20/2/2011) παρά τους πύρινους λόγους που ακούστηκαν μέσα, παρά τις προτάσεις να παρθεί απόφαση συμμετοχής στη γενική απεργία της 23ης Φεβρουαρίου, παρά τη καταστροφή που απειλεί κάθε μικρή επιχείρηση, αρνήθηκε να πάρει τη παραμικρή απόφαση, ούτε συμμετοχή σε απεργία, ούτε ψήφισμα καταδίκη της εφαρμοζόμενης πολιτικής, ούτε καταδίκης του μνημονίου, ούτε καν μια απόφαση για όλα τα μαγαζιά που κλείνουν κατά εκατοντάδες!


Μια φράση του προέδρου του απελθόντος Δ.Σ. κ Δ. Ασημακόπουλου ότι «εγώ καταψηφίζω την απεργία», αρκούσε για να δώσει το σύνθημα ώστε να μη δεχτεί η πρασινο-ΣΥΝ πλειοψηφία όχι μόνο να τεθεί σε ψηφοφορία η πρόταση συμμετοχής στην απεργία αλλά και οποιοδήποτε άλλο ψήφισμα. Κατάφεραν με προσχήματα να διακόψουν τη Γ.Σ. ώστε να μη πάρει καμία απόφαση για τίποτα! Έτσι στη πράξη αφήνουν τη κυβέρνηση να αλωνίζει το χώρο και εμμέσως τη χειροκροτούν. Τι ντροπή!


Αν κάποιοι νόμισαν ότι μόνο στη ΓΣΕΕ γίνονται αυτά κάνουν λάθος. Από του ιδίου ιδεολογήματος ανθρώπους γίνονται και στη ΓΣΕΒΕΕ.
.

Κλειστά επαγγέλματα και Αριστερά (ΙΙ)

.
Η στρατηγική και η τακτική της Αριστεράς

Τα κλειστά επαγγέλματα για τη μαρξιστική Αριστερά ανάγονται σε μια εποχή που ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός εξαναγκάζονταν σε κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις με σκοπό να θωρακιστεί η πολιτική, κοινωνική και οικονομική συνοχή του συστήματος εκμετάλλευσης των εργαζομένων, έναντι του «κομμουνιστικού κινδύνου», με παράλληλο στόχο τη διάσπαση του κινήματος αμφισβήτησης της εξουσίας του κεφαλαίου. Μιλάμε για τα πραγματικά κλειστά επαγγέλματα και όχι και εκείνα που τα θεωρούν ως «κλειστά» λόγω προδιαγραφών ποιότητας στην άσκησή τους τις οποίες θέλουν να καταργήσουν για να αλωνίζει το πολυεθνικό κεφάλαιο με ανειδίκευτη εργασία.



Για την Αριστερά η κατανομή της κοινωνικής εργασίας και των επαγγελμάτων δεν μπορεί να γίνει αλλιώς παρά μόνο με σχεδιασμένη οικονομία. Ωστόσο εν όσο επικρατεί ο καπιταλισμός οι πολιτικές θέσεις της τείνουν συνολικά στην υπεράσπιση των ανθρώπων αυτών των επαγγελμάτων χωρίς όμως να είναι αναγκαία και η υπεράσπιση της αναχρονιστικής δομής πάνω στην οποία εδράζονται.


Η γενική θέση της Αριστεράς σήμερα μπορεί να συνοψιστεί στα εξής:


1. Οι αλλαγές στα κλειστά επαγγέλματα πρέπει να λαμβάνουν ως κέντρο τον άνθρωπο και όχι τις ανάγκες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
2. Μαχητική υπεράσπιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και απόκρουση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης, σε συμμαχία με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
3. Εφαρμογή, εντός του συστήματος των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, σχεδίων προγραμματισμένης ανάπτυξης των «κλειστών κλάδων» στη κατεύθυνση επενδύσεων υποδομών και επίλυσης των στρεβλώσεων (ανισορροπιών κατανομής της κοινωνικής εργασίας) που εμφανίζονται στη πορεία του χρόνου και με κεντρικό στόχο την πλήρη αξιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και του ανθρώπινου δυναμικού.
4. Στα πλαίσια της προγραμματισμένης ανάπτυξης, ανάπτυξη όλων των μορφών συλλογικής συγκέντρωσης της οικονομικής δράσης, συνεταιριστικής, συνεργατικής και ευέλικτης παραγωγικότητας - εξειδίκευσης - καταμερισμού, με στόχο την ανάπτυξης της συνολικής παραγωγικότητας – αποδοτικότητας κάθε κλάδου και την ορθολογική για τη κοινωνία αξιοποίησή τους.
5. Σχεδιασμένη και προγραμματισμένη μεταβολή του επενδυμένου κεφαλαίου και του αριθμού των απασχολουμένων σε κάθε κλάδο, ανάλογα με την αύξηση της αποδοτικότητας και των αναγκών της κοινωνίας από κάθε επάγγελμα σε κάθε περίοδο.


Παράδειγμα εφαρμογής
Για παράδειγμα, σήμερα ένα σχέδιο προγραμματισμένης ανάπτυξης, εκσυγχρονισμού και συλλογικής συγκέντρωσης της οικονομικής δράσης του μεταφορικού έργου, βγάζει εκτός επαγγέλματος μεγάλο αριθμό φορτηγών και οδηγών. Κάθε άλλο δηλαδή παρά «κλειστό» ήταν. Αυτό το δυναμικό το οποίο με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές καταστρέφεται, με τη προγραμματισμένη ανάπτυξη θα μπορούσε σταδιακά να αλλάξει κατεύθυνση και το μεν υπερβάλλον κεφάλαιο να αξιοποιηθεί σε άλλες δραστηριότητες το δε υπερβάλλον έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό να μη μηδενιστεί. Παράλληλα θα αρχίσει η πρόληψη επανάληψης παρόμοιων αδιεξόδων.


Η νεοφιλελεύθερη εξέταση του επαγγέλματος των μεταφορέων μόνο ως μικρό κεφάλαιο που πρέπει να αφανισθεί για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου, απλά καταστρέφει για τη χώρα πολύτιμο κεφάλαιο και ανθρώπινο δυναμικό και τα ρίχνει στον Καιάδα της απαξίωσης. Μιλάμε δηλαδή για πολιτική απόλυτης ζημίας.

 Φυσικά μέσα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, είναι αδύνατο να μην αναφυήσουν νέες αντιθέσεις και ανισορροπίες με την εφαρμογή παρόμοιων σχεδίων. Ωστόσο οι συνέπειες θα είναι εντελώς διαφορετικές.


Στο σχεδιασμό της πορείας και αξιοποίησης του κάθε κλάδου θα πρέπει να μετέχει αποφασιστικά ο ίδιος ο κλάδος. Η συμμετοχή είναι απαραίτητος όρος ανάπτυξης, εξέλιξης και μείωσης των φαινομένων καθυστέρησης και οικονομικών ανισορροπιών.

Για την Αριστερά καμιά παραγωγική δύναμη και κανένα ανθρώπινο δυναμικό δεν περισσεύει από τη κοινωνική παραγωγή όπως συμβαίνει στον καπιταλισμό.


Οι υποκειμενικοί όροι
Όλα τα παραπάνω για να εφαρμοστούν, εν όσο το καπιταλιστικό σύστημα δεν ανατρέπεται, πρέπει να αποτελέσουν μαχητικές κατακτήσεις των κλάδων. Διαφορετικά δεν πρόκειται να παραχωρηθούν από το μεγάλο κεφάλαιο. Προϋπόθεση για τέτοιες κατακτήσεις είναι η ριζική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών δυνάμεων μέσα από τη μετωπική δράση των πολιτικών και συνδικαλιστικών φορέων της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων. Μόνο μια νέα πολιτική ισορροπία μπορεί να εξαναγκάσει το μεγάλο κεφάλαιο να παραχωρήσει θέσεις στο μικρό κεφάλαιο, στους αυτοαπασχολούμενους και στα μεσαία στρώματα με αντάλλαγμα τη προσωρινή σταθεροποίηση του συστήματος.


Σήμερα οι αντιθέσεις του μικρού και μεγάλου κεφαλαίου έγιναν ανειρήνευτες και η λύση της αντίθεσης αυτής μπορεί να γίνει μόνο με την εξάλειψη του μεγάλου κεφαλαίου δεδομένου ότι το μικρό κεφάλαιο θα υπάρχει και στον σοσιαλισμό μέχρι να απονεκρωθεί, με οικονομικούς όρους, στις ανώτερες παραγωγικές σχέσεις. Μέχρι τότε το μεγάλο κεφάλαιο έχει την ευκαιρία να επιβιώνει συμβιβαζόμενο προσωρινά με επί μέρους παραχωρήσεις δικαιωμάτων στα μεσαία στρώματα και στην εργατική τάξη.


Αυτή η κατάσταση στη πραγματικότητα είναι μια πορεία ωρίμανσης των αντικειμενικών και υποκειμενικών όρων για την ανατροπή του κεφαλαίου.

Οι θέσεις της Αριστεράς για τα κλειστά επαγγέλματα και γενικότερα για τα μεσαία στρώματα και την εργατική τάξη πρέπει να προωθούν διαλεκτικά τη μεταρρύθμιση με την επανάσταση. Μεταρρύθμιση απομονωμένη οδηγεί σε αδιέξοδο και μετατρέπεται στο αντίθετό της.


Εδώ η Αριστερά πρέπει να διαχωρίσει τη θέση της από την άκριτη υπεράσπιση των κλειστών επαγγελμάτων και γενικότερα των αιτημάτων του μικρού κεφαλαίου που μάχεται για να μην αλλάξει τίποτα στο όνομα της αντίστασης στους νεοφιλελεύθερους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Η Αριστερά που ενσυνείδητα ή αντικειμενικά ενστερνίζεται παρόμοιες μικροαστικές θέσεις για τα κλειστά επαγγέλματα και φτάνει μέχρι αποσπασματικές μεταβολές χωρίς ρήξεις και χωρίς να δίνει μια ολοκληρωμένη προγραμματική διέξοδο που να φτάνει μέχρι το σοσιαλισμό, είναι απλά μια ρεφορμιστική Αριστερά θεραπαινίδα του συστήματος ή οπαδός της αναχρονιστικής δομής του.

Κλειστά επαγγέλματα και Αριστερά (Ι)

.
• Η άλλη όψη της συγκέντρωση και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου

Μια από τις σκληρότερες απαιτήσει που επέβαλαν το ΔΝΤ και η ΕΕ στην Ελλάδα ήταν και αυτή του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων. Όχι δηλαδή πως δεν το ήθελε η κυβέρνηση αφού ήταν μέσα στο παραπρόγραμμά της αλλά αναζητούσε μια «νόμιμη» αφορμή για να το κάνει. Από τη στιγμή που το μνημόνιο νομιμοποιήθηκε νομιμοποίησε και τη λήψη κάθε αντιλαϊκού μέτρου.

 Η απαίτηση της τρόικας για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είχε εντελώς συγκεκριμένο σκοπό. Να στρωθεί το έδαφος στο μεγάλο μονοπωλιακό και πολυεθνικό κεφάλαιο να αλώσουν ορισμένα τμήματα της αγοράς υπηρεσιών που μέχρι τώρα παρέμειναν σε χέρια μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών. Μιλάμε για συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου και εργασιών σε λίγα μονοπωλιακά χέρια. Αυτός ήταν ο στόχος.

Τα δεδομένα
Η όξυνση της κρίσης έφερε στην επιφάνεια εκτός της όξυνσης των αντιθέσεων κεφαλαίου - εργασίας και τις εσωτερικές (ανειρήνευτες πια) αντιθέσεις μικρού και του μεγάλου κεφαλαίου. Μία από τις εκφάνσεις αυτών των αντιθέσεων είναι και η αντιπαράθεση για το άνοιγμα των, περίπου 330, «κλειστών επαγγελμάτων».

Το άνοιγμα αυτό, που ιδεολογικά προετοιμάζονταν δεκαετίες, επιβλήθηκε τελικά με πρόσχημα τη κρίση και το μνημόνιο. Η κυβέρνηση αξιοποιώντας τον ευνοϊκό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων, προώθησε άρον – άρον νομοσχέδιο για το σάρωμα των κλειστών επαγγελμάτων πριν οι κοινωνικές αντιθέσεις μετατραπούν σε πολιτικές και ανατραπούν οι συσχετισμοί, πράγμα που θα ανέτρεπε τα σχέδιά της.


Ο εσμός των καπιταλιστικών μέσων ενημέρωσης, μαζί και «επιστημονικοί αναλυτές», τεκμηρίωναν, με φτηνά επιχειρήματα περί ελευθερίας της επιχείρησης, για το ορθό του ανοίγματος. Βρήκαν μάλιστα και μια απίστευτη μελέτη του ΙΟΒΕ που έλεγε ότι, μόνο από το άνοιγμα 70 κλειστών επαγγελμάτων, το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 13,5%! Παράλληλα θα αυξηθούν οι επενδύσεις, οι μισθοί, η κατανάλωση και η απασχόληση! Κάτι δηλαδή σαν να περνάμε τη κρίση χωρίς να μας ακουμπήσει!


Για την κυβέρνηση δεν υπήρχε λόγος να εξετάσει ούτε τα επαγγέλματα ούτε τη θέση τους στην ελληνική κοινωνία και στην συνολική αναπαραγωγή του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού. Από καιρό, με την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος της εργατικής τάξης, είχαν απαξιωθεί οι πολιτικοί λόγοι συμβιβασμού με προνόμια που κατέκτησαν μικροαστικά στρώματα, με αντάλλαγμα τη στήριξη του συστήματος.


Τώρα η οικονομική ολιγαρχία ένοιωθε πολύ ισχυρή για να μοιραστεί πλούτο. Επιπλέον η κρίση είναι πολύ μεγάλη και δεν αρκεί το στράγγισμα της εργατικής τάξης για να ξεπεραστεί. Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει τα κέρδη της από την εκμετάλλευση του λαού αλλά και τον τοκογλυφικό δανεισμό του κράτους, επέβαλε το στράγγισμα του μικρού κεφαλαίου καθώς και μικροαστικών στρωμάτων, ακόμη δε και δικών της ομάδων της κρατικής γραφειοκρατίας. Η συντριβή τους ήταν στα άμεσα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου. Η πορεία απαξίωσης των μεσαίων στρωμάτων αντανάκλασθηκε σε πολιτικό επίπεδο και με την παράλληλη απαξίωση της σοσιαλδημοκρατίας.


Αντιφάσεις
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα τα φορτηγά, τα φαρμακεία, τα ταξί, οι δικηγόροι, οι πωλητές λαϊκών αγορών, οι μηχανικοί, οι οπτικοί κ.λ.π. είναι υπεράριθμοι σε σχέση με άλλες χώρες. Και όμως, ένα από τα επιχειρήματα για το «άνοιγμα» είναι η παρεμπόδιση εισόδου και άλλων επαγγελματιών καθώς και η παρεμπόδιση του... ανταγωνισμού!


Η «απελευθέρωση» στοχεύει τον αφανισμό μεγάλου μέρους των επαγγελματιών και των μικρών επιχειρήσεων, χάριν της κυριαρχίας λίγων μονοπωλιακών εταιρειών, μέσα από τους μηχανισμούς της αγοράς και τον εξοντωτικό ανταγωνισμό. Ταυτόχρονα όμως οξύνει τη κυρίαρχη αντίθεση της εποχής μεταξύ της μονοπωλιακής αστικής τάξης και του συνόλου των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.


Οι αντίθεση μικρού και μεγάλου κεφαλαίου εκδηλώθηκε στο κοινωνικό πεδίο με ένταση των κινητοποιήσεων των θιγόμενων στρωμάτων. Για πρώτη φορά επαγγέλματα που, ως τώρα, ελάχιστα είχαν συγκρουσθεί με την εξουσία, βγήκαν στους δρόμους και έδωσαν σκληρές μάχες.


Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2011, δεν έγινε δυνατό αυτές οι κινητοποιήσεις να συνδυαστούν με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των αγροτών, των συνταξιούχων κ.λ.π. ώστε να σχηματισθεί ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο κατά των πολιτικών της οικονομικής ολιγαρχίας. Σ αυτό φυσικά μεγάλη ευθύνη έχουν οι δυνάμεις της Αριστεράς που δεν μπορούν ακόμη να οργανώσουν ένα λαϊκό εναλλακτικό πολιτικό μέτωπο - πόλο αντίστασης με ένα εναλλακτικό λαϊκό πρόγραμμα που θα συσπειρώνει τον λαό κατά του μνημονίου και της εξουσίας της μονοπωλιακής αστική τάξης και, παραπέρα, θα θέτει θέμα εξουσίας.


Θέσεις αρχών
Από μαρξιστικής σκοπιάς δεν τίθεται θέμα να λάβει η Αριστερά θέση υπέρ της αναχρονιστικής ή της εκσυγχρονιστικής νεοφιλελεύθερης δομής των παραγωγικών σχέσεων και των παραγωγικών δυνάμεων στις σχέσεις μεταξύ μεσαίων στρωμάτων και μεγάλου κεφαλαίου. Ο καπιταλισμός σε όποια μορφή και αν ειδωθεί έχει ξεπεραστεί σαν σύστημα και αδυνατεί να οργανώσει αποδοτικά της παραγωγικές δυνάμεις στο σημερινό τους επίπεδο.

Εκείνο που προέχει για την Αριστερά είναι να υπερασπίσει το ανθρώπινο κεφάλαιο των καταπιεζόμενων μικροαστικών στρωμάτων και μέσα από τη πολιτική συμμαχία με την εργατική τάξη να περάσει στην αναδιοργάνωση των παραγωγικών δυνάμεων που εκπροσωπούν (συνεταιρισμοί κ.λ.π.), σε ένα ανώτερο επίπεδο παραγωγικών σχέσεων με σχεδιασμένη οικονομία, και σχεδιασμένη συμμετοχή τους στη κοινωνική παραγωγή. Μέχρι τότε η άμυνα στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου και η κοινωνική διάσταση της λειτουργίας τους, είναι το σχολείο ετοιμασίας για τη πραγματική απελευθέρωση των μεσαίων στρωμάτων από το μεγάλο κεφάλαιο.
.

Η απεργία και οι μικρομεσαίοι

.
Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος των μικρομεσαίων (αυτοαπασχολούμενων και μικροεπιχειρηματιών Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και (μικρο)Εμπόρων - ΕΒΕ) είναι γεμάτη αντιφάσεις όπως και το ίδιο το στρώμα που εκπροσωπεί. Όχι λίγες φορές η ηγεσία τους ήταν βασιλικότερη του βασιλέως όσον αφορά τα αντεργατικά μέτρα ενώ αρκετές φορές έχει ταχθεί στο πλευρό των εργαζομένων σε σοβαρά ζητήματα όπως η ανεργία, τα ασφαλιστικά και οι μισθολογικές αυξήσεις κατά τις συζητήσεις των ΕΓΣΣΕ.

Στη σημερινή εποχή κυριαρχίας των μονοπωλίων, η αντίθεση μικρού και μεγάλου κεφαλαίου έχει μετατραπεί σε κυρίαρχη αντίθεση για το στρώμα αυτό με αποτέλεσμα οι μικρομεσαίοι να εντάσσονται αντικειμενικά στο αντιμονοπωλιακό μέτωπο. Αυτό όμως δεν σημαίνει και αυτόματη αντιμονοπωλιακή στάση από την συνδικαλιστική τους ηγεσία. Η στάση αυτή ήταν πάντα ζήτημα ιδεολογικοπολιτικής πάλης.

Η ιστορία
Η στάση της ηγεσίας των μικρομεσαίων, που από το 1919 εκφράζονται κατά βάση από τη ΓΣΕΒΕΕ, καθορίζονταν κατά 50% από τα μικροαστικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε και κατά 50% από τα πολιτικά ρεύματα που επικρατούσαν, με αρκετές μεταβολές αυτής της σχέσης κατά καιρούς. Ορισμένες δε ανακολουθίες που στη πορεία των χρόνων παρουσιάστηκαν στις θέσεις της ΓΣΕΒΕΕ είτε ως υπερβολικά «φιλεργοδοτικές» είτε ως υπερβολικά «φιλεργατικές» μόνο κάτω από το πρίσμα της εσωτερικής κοινωνικής της σύνθεσης και των ιδεολογικοπολιτικών επιρροών που κατά καιρούς καταγράφονταν μπορούν να εξηγηθούν.

Στη δεκαετία του ΄20 π.χ. ήταν σε σημαντικό βαθμό φιλεργατική λόγω καταγωγής πολλών στελεχών της από τη εργατικό κίνημα. Τότε κατέγραψε και τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις σε μια των οποίων (10/3/1927) είχε και τρεις νεκρούς.

Στη δεκαετία του ’30 αλώθηκε από φιλοβενιζελικούς και επι Μεταξά αλώθηκε από τη φασιστική ιδεολογία και φιλομεταξικούς συνδικαλιστές. Ορισμένοι από αυτούς ήταν μάλιστα οι ίδιοι επί δεκαετίες που απλά άλλαζαν στρατόπεδο με βάση τις πολιτικές μεταβολές. Το μικροαστικό στοιχείο και η μικροαστική ιδεολογία για πολλούς από αυτούς ήταν πολύ ισχυρότερο του πολιτικού.


Μετά την απελευθέρωση, επικράτησαν για λίγο  οι δυνάμεις του ΕΑΜ αλλά γρήγορα το κράτος της βίας και των παρακρατικών οργανώσεων εξόντωσε την Αριστερά δολοφονόντας μάλιστα, το 1946, τον ΓΓ της ΓΣΕΒΕΕ Θεμ. Πετράκη ξεκοιλιάζοντάς τον στη κεντρική πλατεία της Αγριάς, στον Βόλο.


Μετεμφυλιοπολεμικά η ηγεσία της κατελήφθη από το κράτος των εθνικοφρόνων με εγκάθετους συνεργάτες κάθε ακραίας εθνικοφροσύνης και πρόεδρο τον ανεκδιήγητο Ι. Μπερνίτσα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε επι τα χείρω και στη δικτατορία. 

Η μεγάλη αλλαγή
Μετά τη πτώση της δικτατορίας διεξήχθη ένας δεκαετής αγώνας μέχρι να απαλλαγεί από υπολείμματα της χούντας και δεξιές ηγεσίες και να εκδημοκρατισθεί.

Από το 1984 μέχρι το 2004 η γενική θέση της ΓΣΕΒΕΕ παρότι στην ηγεσία της αναδείχτηκαν (με αντιπροσωπευτικά προεδρεία) πρόεδροι από το ΚΚΕ (12 χρόνια), τη ΝΔ (3 χρόνια) και το ΠΑΣΟΚ (6 χρόνια), ακολουθήθηκε στα βασικά θέματα, η ίδια σχεδόν συνδικαλιστική γραμμή στη βάση παγίων αποφάσεων των συνεδρίων. Η γραμμή αυτή καθορίζονταν από τα αντιπροσωπευτικά σώματα και στέκονταν, με μικρές αποκλείσεις, στη μαχητική υπεράσπιση των συμφερόντων των μικρομεσαίων.

Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη

Αυτή η περίοδος έληξε με την επέλαση των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ στην ηγεσία της Συνομοσπονδίας το 2004, οι οποίοι στη βάση της αποδοχής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων της ΕΕ άρχισαν, με μεγάλη δόση υποκριτικού τεχνοκρατικού λόγου, να αλλάζουν το προφίλ της ΓΣΕΒΕΕ. Τότε άρχισε η ραγδαία αντικατάσταση της συνδικαλιστικής πρακτικής με καινοφανείς θεωρίες του «τέλους της ιστορίας» ότι οι εποχές «άλλαξαν» και σήμερα οι ιδέες είναι αυτές που νικούν και όχι οι αναχρονιστικές, δογματικές και καθυστερημένες αντιλήψεις περί μαχητικών απεργιών και κινητοποιήσεων!

Η "ατυχία" της ηγεσίας αυτής ήταν ότι μετά το πρώτο καιρό του μέλιτος τα προβλήματα των μικρομεσαίων άρχισαν να πιέζουν τόσο πολύ που οι εξαγριωμένοι μικρομεσαίοι την εξανάγκαζαν να ρίχνει απεργιακές τουφεκιές για να μη χάσει τη νομιμοποιητική της βάση. Ωστόσο, όμηρος των νεοφιλελεύθερων εκσυγχρονιστικών δογμάτων της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αμύνονταν όσο μπορούσε σε μια αγωνιστική στροφή του συνδικαλιστικού κινήματος, βγάζοντας στον αέρα διάφορες μελέτες για τη θλιβερή θέση των μικρομεσαίων και προσδοκώντας να εξοφλήσει το χρέος υπεράσπισής τους με τη κατάθεση διαφόρων, φίλιων προς τη κυβέρνηση, «ιδεών» εξόδου από τη κρίση.


Όσον αφορά δε τα μονοπώλια, μόνο στα λόγια τα αντιστρατεύονταν - άραγε τι αντίσταση είναι αυτή όταν ζητάς τα αντεργατικά πλεονεκτήματα για τα μονοπώλια να ισχύουν και για σένα στο όνομα της δήθεν «ισότιμης» μεταχείρισης των επιχειρήσεων(!) – ενώ για την ΕΕ ούτε κατά διάνοια έχει θίξει ποτέ τη γενική της πολιτική αφανισμού των μικρομεσαίων, αντίθετα την έκανε σημαία της (Λισαβόνα) σε όλες τις θέσεις, έρευνες, προγράμματα και μελέτες της.

Το πλέον πρόσφατο ατόπημα της ηγεσίας της ΓΣΕΒΕΕ είναι η άρνησή της να κινητοποιήσει απεργιακά τους μικρομεσαίους στις 23/2/2011 και να μεταθέσει την απόφαση για το συνέδριό της που θα γίνει στις 19-20/2. Αφήνει δηλαδή ανοργάνωτο το συνδικαλιστικό κίνημα και φυσικά όποια και αν είναι η απόφαση του συνεδρίου, πρακτικά έχει ήδη υπονομευτεί από την ηγεσία της ΓΣΕΒΕΕ. ‘Όταν όλη η Ελλάδα απεργεί κατά του μνημονίου, η ηγεσία των μικρομεσαίων ραδιουργεί. Ακόμη και η συντηρητική ΕΣΕΕ των εμπόρων, μπροστά στο φάσμα του αφανισμού των μικρών εμπορικών, απεργεί αλλά η ΓΣΕΒΕΕ αρνούμενη την ιστορία της, στη πράξη, απεργοσπάει.

Να θυμίσουμε ότι ο «εθνικόφρων» Μερνίτσας στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 παρότι φιλοβασιλικός, παρότι εγκάθετος, παρότι συντηρητικός, ξεσήκωσε όχι λίγες φορές σκληρές απεργιακές κινητοποιήσεις κατά των φιλικών του κυβερνήσεων διεκδικώντας λύση προβλημάτων για τους μικρομεσαίους. Και τότε οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες και κάθε απεργία χτυπιόταν αλύπητα. Κάθε διαφορά είναι απλώς συμπτωματική!

Σήμερα που η χώρα ξεπουλιέται, φαίνεται πως ξεπουλιέται μαζί της και ένα τμήμα της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος των μικρομεσαίων. Στο όνομα της κρίσης ακινητοποιεί τη «σπονδυλική στήλη της οικονομίας» και μάλιστα την λυγίζει θρασύτατα και προκλητικά ώστε να προσκυνήσει τις πολιτικές του μνημονίου.

Η απάντηση

Ευτυχώς ένα τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος των μικρομεσαίων που εκφράζεται από τη ΠΑΣΕΒΕ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και σώζει τη τιμή των μικρομεσαίων, καλώντας τους να απεργήσουν μαζί με την εργατική τάξη στις 23/2.

"Δε σι λέου να του βγάλλς αλλά ποιος σι είπι να του βάλλς;"

.
Αυτό το θέατρο του παραλόγου για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης προκαλεί θυμηδία.


Ενώ σε όλα έχουν συμφωνήσει για το μεγαλύτερο ξεπούλημα από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η κυβέρνηση διαμαρτύρεται για τη «μαρτυριάρα» τρόικα που το είπε αυτή και δεν άφησε να το πει η κυβέρνηση υπερήφανα και εθνικά!


Είναι η πιο καλοστημένη σκηνοθεσία κοροϊδίας του λαού. Η ίδια η κυβέρνηση ήδη έχει περιλάβει όσα λέει η τρόικα στο πρόγραμμα επικαιροποίησης του μνημονίου.


Η κατάσταση σχέσεων μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στα χωριά των Σερρών όταν μια τσομπάνισα διαμαρτύρονταν σε ένα τσόμπανο οτι την «βίαζε» και εκείνος με «ευαισθησία» της είπε:
 «Ι, τότι να του βγάλου».
Αυτή θορυβημένη από τη πρόθεση του τσόμπανου, συνέχισε να διαμαρτύρεται με διπλή ένταση και έννοια:
«Δε σι λέου να του βγάλλς αλλά ποιός σι είπι να του βάλλς;».


Αυτό είναι το θέμα για τη κυβέρνηση, «ποιός σι είπι» όχι το ίδιο το γεγονός το οποίο την ευχαριστεί ερεθιστικά.


Τι να πει κανείς; Μόνο η λαϊκή οργή μπορεί να δώσει απάντηση.
.

Οβριόκαστρο ή Κηφισιά;

.

Με αφορμή τα φοβερά γεγονότα της Κερατέας και της Λαυρεωτικής για τη χωματερή στο Οβριόκαστρο και μια απορία του Greek Rider (http://greekrider.blogspot.com/), αναγκάζομαι να επαναφέρω τη πιο λογική και τεκμηριωμένη πρόταση άμεσης επίλυσης του προβλήματος: Τα σκουπίδια στη Κηφισιά και στον Κοκκιναρά!

Είχα ήδη από 6/1/2011αναφερθει τεκμηριωμένα (http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/01/blog-post.html) αλλά και πριν αρκετά χρόνια σε δημοσίευμα, στη λύση αυτή.

Με δεδομένη την αρβανίτικη και άκρως αντεθνική συμπεριφορά των κατοίκων των Μεσογείων που διεκδικούν, άκουσον - άκουσον καθαρή γη, η μόνη λύση είναι ένα έδαφος εθνικώς καθαρό με πολίτες εθνικά σκεπτόμενους όπως οι κάτοικοι της Κηφισιάς.

Πρέπει επί τέλους να σταματήσει αυτή η φθορά της εικόνας της Ελλάδος στον κόσμο με τις επιθέσεις κατά των ΜΑΤ στη Κερατέα, από έξαλλους, αντεθνικώς δρώντες όπως εκείνοι οι αγρότες τρακτερτζήδες στο εθνικό οδικό δίκτυο των Σερρών. Να σταματήσει ο εξαναγκασμός των ασφαλιτών να βγάζουν πιστόλια για να προστατέψουν ο Έθνος από στίφη αρβανιτών, άκρως υπόπτων στοιχείων.

Αν πάνε τα σκουπίδια στη Κηφισιά, οι κάτοικοι εκεί είναι εθνικώς σκεπτόμενοι και έχουν υψηλό αίσθημα ευθύνης, οικολογίας και εθνικοφροσύνης. Ακριβώς όπως τους περιγράφει η κυβέρνηση! Δεν θα κάνουν ποτέ διαδήλωση, δεν θα μπλοκάρουν ποτέ τα απορριμματοφόρα, δεν θα αμφισβητήσουν ποτέ το μνημόνιο…


Με τέτοιους πολίτες θα σωθεί το Έθνος! Γιατί λοιπόν δεν επιλέγουν την Κηφισιά και τον Κοκκιναρά;


Μεταξύ αρβανίτικου Οβριόκαστρου και εθνικά υπερήφανης Κηφισιάς επιλέγω Κηφισιά!

.

Αποφασίζομεν και διατάσσουμε μνημονιακά

.
Ημέρες δόξας έρχονται!


«Επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια»! Κάτι μας θυμίζει, κάτι μας θυμίζει...


Απαγορεύεται η κατάληψη οδών…. από τρακτέρ, διαδηλωτές, αρνητές των διοδίων… κάτι νέο μας θυμίζει, κάτι νέο...

Ο Αστυνομικός Διευθυντής Σερρών ξεκίνησε την αντίστροφη πορεία προς αναχαίτιση του λαϊκού κινήματος. Τα όπλα του αρχαία, σκουριασμένα αλλά πάντα επίκαιρα και μοναδικά στη φαρέτρα της άρχουσας τάξης. Που να αρχίζουμε τώρα ξανά και ξανά «διάλογους και δημοκρατικές διαδικασίες» για να καταλήξουμε και πάλι στο ξύλο μετά μουσικής και δακρυγόνων κατά των αντιφρονούντων….

Αποφασίζομεν και διατάσσουμε άμεσα και αποτελεσματικά ε, να μην αξιοποιήσουμε λίγο και τη χουντική κληρονομιά! Απαγορεύουμε τη μετακίνηση τρακτέρ σε δρόμους 100 χιλιομέτρων(!!!) στο Ν. Σερρών προς τα σύνορα με Βουλγαρία, στο Προμαχώνα. Όποιος τολμήσει να κυκλοφορήσει «θα αντιμετωπισθεί με όλα τα νόμιμα μέσα»! Όλοι ξέρουν τα κυβερνητικά «νόμιμα μέσα».


Όποιος είναι κατά της κυβέρνησης και του μνημονίου είναι εχθρός της πατρίδας. Αυτό και μόνο νομιμοποιεί κάθε απαγόρευση. Άντε τώρα εσείς να μιλάτε για δημοκρατία!


Το κείμενο αλιεύθηκε από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1258949  


Απολαύστε το.

Η άμεση υλοποίηση της απόφασης!!!

Για να μη νομίζει κανείς ότι η κυβέρνηση όταν πρόκειται για λαϊκές κινητοποιήσεις δεν μπορεί να εφαρμόσει το νόμο ενώ όταν πρόκειται για δικούς της τον παραγράφει, να τι λέει το ρεπορτάζ:


Στις Σέρρες, επεισόδια σημειώθηκαν, το μεσημέρι της Τρίτης 8/2, μεταξύ αγροτών και αστυνομικών, την ώρα που επτά συλληφθέντες αγρότες για παράβαση της αστυνομικής διαταγής, απολογούνταν στον εισαγγελέα.


Οι συλλήψεις έγιναν τη Δευτέρα, όταν οι αγρότες «έσπασαν» το μπλόκο της αστυνομίας και μέσα από αγροτικούς παράδρομους και χωράφια κατάφεραν με τα τρακτέρ τους να φτάσουν στον Προμαχώνα.


Η μεθοριακή διάβαση, πάντως, αποκλείστηκε ξανά το πρωί της Τρίτης από περίπου 250 εργαζόμενους του ομίλου της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας (ΕΝ.ΚΛΩ.). Α, ξέχασα να πω οτι έπιασε σύγκρυο τη κυβέρνηση με τη προοπτική να ενωθούν οι εργάτες απεργοί με τους αγρότες... Θα ήταν η αρχή στο ξύλωμα του πουλόβερ του διαίρει και βασίλευε. Ξέρει τι κάνει η εξουσία...


Οι Σερραίοι αγρότες συνελήφθησαν με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Έξω από το δικαστικό μέγαρο βρίσκονται περισσότεροι από 50 αγρότες, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους συναδέλφους τους. Στο μεταξύ, παρατεταγμένα παραμένουν τα τρακτέρ αγροτών στην εθνικό οδό Σερρών - Προμαχώνα, πριν από τη γέφυρα Πετριτσίου, καθώς και οι διμοιρίες της αστυνομίας.


Άντε και εις ανώτερα! Κανένα ιδιώνυμο, κανένα «νησί» που είναι και της μόδας σίριαλ…

Μένει μόνο να κηρυχτεί «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» μαζί με… έκτακτα «Μνημονιοδικεία»!!! Μνημονιοδίκης ο Πρωθυπουργός, εισαγγελέας ο Πάγκαλος, μάρτυρες κατηγορίας οι γνωστοί δημοσιογράφοι των γνωστών καναλιών έστω και αν κάποιοι από αυτούς εξοργίζονται που τους έφαγε ο Πάγκαλος τη θέση του εισαγγελέα! Κατηγορούμενοι οι συνήθεις ύποπτοι των παράνομων και καταχρηστικών λαϊκών αγώνων. Ακροατήριο: τραπεζίτες, ΔΝΤ, ΕΕ,ΤΡΟΙΚΑ, ΣΕΒ, τοκογλύφοι – δανειστές, χρηματιστές κλπ. Απαγορεύεται η πλέμπα, αυτή έξω από το δικαστικό μέγαρο, όπως οι αγρότες…

.