Η κρίση είναι ταξική και η λύση αριστερή

.

Ένα σχόλιο στο άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου «Ο Μίκης, η κρίση και η Δημοκρατία» στη «Καθημερινή» της 3/12/2010 - http://youpayyourcrisis.blogspot.com/

Η κρίση είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Προήλθε όπως και πολλές άλλες από την υπερυσσώρευση κεφαλαίου. Η έξοδος που προτείνει το κεφάλαιο είναι να επιβληθούν μέτρα ώστε να μπορεί να αποσπάται από τη πραγματική οικονομία βιώσιμο, γι αυτό, ποσοστό κέρδους. Όμως όταν η υπεσυσσώρευση έχει εκτοξευτεί με βάση τη κατάχρηση της κυρίαρχης θέσης του κεφαλαίου και την επιβολή αφαίμαξης της κοινωνίας, καθ’ υπέρβαση των ίδιων των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού, τότε είναι αδύνατο να μη σημειωθούν κοινωνικές εκρήξεις. Το σύστημα δεν έχει καμία δυνατότητα να τιθασεύει τον εαυτό του και ας μιλάνε οι νεοφιλελέυθεροι για νόμους της αγοράς και άλλες τέτοιες μπαρούφες.

Τι μένει; Η απαξίωση του κεφαλαίου ώστε αυτό που αντλεί από τη πραγματική οικονομία ως κέρδος (υπεραξία) να μεταφράζεται βιώσιμο ποσοστό. Το αντίθετο, δηλαδή η εκτόξευση της παραγωγής πλούτου στα ύψη π.χ. διπλασιασμός, τριπλασιασμός, είναι αδύνατο. Μέχρι να γίνει συνείδηση ότι πρέπει να υποτιμηθεί το κεφάλαιο, αυτό εφορμά στα κονδύλια της εργασία ς και της κοινωνίας νομίζοντας ότι θα επιβιώσει. Στη πράξη μειώνει τον όγκο της πραγματικής οικονομίας και επιδεινώνει το ποσοστό που μπορεί να αντλήσει από αυτή για να επιβιώσει. Φαύλος κύκλος.

Το ότι αυτά τα μέτρα ξεσηκώνουν τη κοινωνία αρχικά κατά των ασκούμενων πολιτικών και σε συνέχεια κατά του ίδιου του συστήματος είναι ηλίου φαεινότερο. Η κρίση έχει ταξική βάση και η αντιμετώπισή της είναι ένας κανονικός ταξικός πόλεμος.


Η απάντηση της εξουσίας του κεφαλαίου είναι κατ αρχήν τα αυταρχικά μέτρα που μπορεί να φτάσουν μέχρι το φασισμό. Φυσικά σε κάθε κρίση του συστήματος κινδυνεύει η δημοκρατία αφού η συρρίκνωσή της ή η ανατροπή της είναι συνώνυμη της επιβολής των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, δεν το κάνει από ιδεολογικό βίτσιο. Απλά το εργαλείο που λέγεται αστική δημοκρατία δεν λειτουργεί πια και δεν του κάνει.


Η απάντηση της εργατικής τάξης είναι οι κινητοποιήσεις και οι ταξικές – πολιτικές μάχες που μπορεί να φτάσουν μέχρι την ανατροπή του συστήματος. Ενδιάμεσα, ανάλογα με την ιστορική στιγμή, τους συσχετισμούς δυνάμεων και πολλών άλλων παραμέτρων και συντελεστών, μπορεί να σταθεί η βελόνα σε ένα αυταρχικό ή φασιστικό κράτος ή σε ένα αστικοδημοκρατικό κράτος το οποίο για να μη χαθούν όλα προτιμάει να αρχίσει την αναδιανομή με εθελοντική(;;;) απαξίωση («κούρεμα») του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου (κεϋνσιανά μοντέλα).


Όμως πώς να δεχτεί το κεφάλαιο υποτίμηση; Θα προτιμούσε κατά κανόνα να καταστρέψει τον κόσμο (αποθανέτω μετά τω ν αλλοφύλων) παρά να την υποστεί. Έτσι τα επί μέρους κεφάλαια αρχίζουν τον κανιβαλισμό και τη διαδικασία καταστροφής το ένα του άλλου, προκείμενου το ένα να επιβιώσει παίρνοντας το ζωτικό χώρο του άλλου. Αυτό γίνεται ανεξάρτητα από τις προθέσεις της πολιτικής εξουσίας του. Στο τέλος μπορεί να μετατραπεί σε επίσημη πολιτική.


Στη διαδικασία αυτή σέρνουν και τους λαούς στους οποίους εμποτίζουν τη πλάνη ότι ο πόλεμος είναι για τη πατρίδα και αξίζει να χύσουν (δυστυχώς εξίσου και οι μεν και οι δε!) το αίμα τους γι αυτήν!


Αυτό ακριβώς γίνεται σε όλους τους καπιταλιστικούς πολέμους όπως ο Ά και Β΄ παγκόσμιος - σήμερα έχει καταλάβει κανείς γιατί σκοτώθηκαν τόσα εκατομμύρια για να καταλήξουμε να απωθηθεί- καταστραφεί το γερμανικό, Ιαπωνικό και τα φίλια προς αυά κεφάλαια και να κυριαρχήσει το αγγλοαμερικανικό; Αλλά και οι τελευταίοι πόλεμοι των αμερικανών και των συμμάχων τους στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και Αφγανιστάν τι είναι για τους αμερικανούς που πολεμούν εκεί για την «ελευθερία» των ΗΠΑ; Απλές μετατροπές των πολέμων κεφαλαίων σε δήθεν πατριωτικούς είναι.

Το τέλος του αδιεξόδου σε κρίσεις που αγγίζουν τις βασικές δομές του συστήματος η λύση της απαξίωσης των κεφαλαίων είναι κατά κανόνα ο πόλεμος. Πόλεμος εμφύλιος, θρησκευτικός, ταξικός, εθνικός, περιφερειακός, παγκόσμιος... Αυτό θα είναι το μέλλον, αν στο μεταξύ οι λαοί δεν αντιδράσουν αποτελεσματικά επιβάλλοντας τις δικές τους λύσεις

Η λύση δεν είναι βέβαια να επιλύσουμε εμείς τεχνικά το θέμα του χρέους αφήνοντας άθικτη την εξουσία του κεφαλαίου. Ούτε να προτείνουμε εθνικές και όχι ταξικές λύσεις σε ένα πρόβλημα που είναι καθαρά ταξικό. Μόνη διέξοδος είναι οι αριστερές λύσεις που μπορεί να ξεκινούν από ποδηγέτηση του κεφαλαίου και την απόκρουση των πολιτικών του και φτάνουν μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για αριστερή λύση και όχι για απολίτικη ή αταξική.


Όσο για τον Μίκη (Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών) , καλές και καλοδεχούμενες όλες οι συμβολές στη μάχη κατά αυτής της πολιτικής. Όμως η αντιπαράθεση εδώ είναι ταξική, όχι εθνική. «Εθνική» θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει εμμέσως μόνο στο βαθμό που ταυτίζει το εθνικό με το ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, εξαιρώντας τη μεγάλη και τη μονοπωλιακή αστική τάξη και τους υπηρέτες της που δυστυχώς ακόμη είναι πάρα πολλοί. Η οικονομική ολιγαρχία του τόπου με σύσσωμη την πολιτική της εκπροσώπηση, ταυτίζεται με τους ξένους δανειστές και το μνημόνιο, συμμετέχει στη ληστεία του λαού και ιδίως της εργατικής τάξης και συμμαχεί με το ΔΝΤ.


Η αναφορά του Μίκη στη διακήρυξή του ότι με τις αμυντικές δαπάνες Ελλάδος και Τουρκίας που επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές «κόβουμε κάθε χρόνο δισεκατομμύρια από το υστέρημά μας και φτωχαίνουμε, για να κάνουμε πιο πλούσιους τους πλούσιους λαούς!» χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Μας μετατρέπει σε εχθρούς των άλλων λαών για να παρουσιάσει το πρόβλημα ως εθνικό! Παραβλέπει ότι οι άλλοι λαοί εξίσου με μας βιώνουν τη κρίση και τους ονομάζει εκμεταλλευτές μας ενώ από τα τεράστια κονδύλια των αμυντικών δαπανών μόνο το κεφάλαιο των χωρών αυτών κερδίζει. Οι λαοί τους κερδίσουν μόνο κρίση, λιτότητα, αυταρχισμό. Είναι συνεπώς εξ αρχής λάθος η τοποθέτηση για το χαρακτήρα των αντιθέσεων που παράγει η κρίση.


Επί πλέον η παράγραφος της διακήρυξης που λέει «Ποιος έχει συμφέρον να εξαλείψει τη λέξη και την έννοια «Έθνος», που αποτελεί την κύρια συγκολλητική δύναμη που μας ενώνει όλους, Δεξιούς, Κεντρώους, Αριστερούς, πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους, αμόρφωτους, όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες, που αν τύχει να ενωθούν όλοι μαζί και σχηματίσουν μια γροθιά, όπως έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1940, αποτελούν δύναμη που μπορεί όχι μόνο να αντισταθεί αλλά και να νικήσει;» αποτελεί αδιαμφισβήτητη άρνηση της ταξικής φύσης τη κρίσης και υπερ-υιοθέτησης της θέσης «εθνικής». Εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, θύματα και θύτες μαζί σε ενιαίο εθνικό συμφέρον!!! Αυτό δεν απέχει και πολύ από την αναγνώριση του «Μαζί τα φάγαμε» άρα μαζί θα τα αντιμετωπίσουμε του Πάγκαλου! Το «γλυκό» δένει με την υιοθέτηση, εκ μέρους του, αρκετών εθνικιστικών θέσεων για τα εθνικά θέματα.


Η σκοπίμως μη αναφορά του Μίκη, στη διακήρυξη τη Κίνησης, στη ταξική φύση της κρίσης γίνεται για να δέσει με τα μέτρα εθνικής εξόδου από τη κρίση που προτείνει χωρίς να θιγεί το υπάρχων καθεστώς. Δεν είναι χωρίς νόημα οι προτάσεις του για καπιταλιστικού χαρακτήρα συνεργασία με Κίνα, Ρωσία, για την αποδέσμευση από τους δυτικούς τοκογλύφους. Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη μας προτείνει ως λύση.


Όσο και αν φαίνεται απίστευτο στην ουσία φιλοδοξεί με τις προτάσεις του να γίνει ο τροχονόμος διευθέτησης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων με σκοπό να αναπροσανατολίσει το ελληνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο προς άλλα ιμπεριαλιστικά κεφάλαια όπως της Κίνας και της Ρωσίας ως μέσο εξόδου από τη κρίση! Αν το πρόβλημα το θεωρούσε ταξικό δεν θα μπορούσε να προτείνει παρόμοιες λύσεις.

Τέλος, δεν είμαστε «ανεξάρτητοι πολίτες» αλλά ενταγμένοι και από αυτούς οι αριστεροί είναι «πολύ ενταγμένοι» εκτός και αν κάποιος νομίζει ότι σήμερα, στους χαλεπούς (ακόμη) καιρούς κινηματικής ακινησίας, στους δρόμους βγαίνουν «ανεξάρτητοι πολίτες» και όχι βασικά αριστεροί.

Άρα η κίνησή του, όχι μόνο πρέπει να πάρει πλην των λαϊκών και ταξικά χαρακτηριστικά αλλά και αριστερή ιδεολογική αναφορά για το χαρακτήρα και τη λύση που θα προταθεί.

Αταξικές λύσεις σε ταξικά προβλήματα δεν υπάρχουν. Αλλιώς ο Μίκης θα κινδυνέψει να υιοθετηθεί ακόμη και από τους νεοφασίστες αν δεν έγινε ήδη… Ο θαυμασμός του Μίκη για τη στάση της δεξιάς -ακροδεξιάς κυβέρνησης της Ουγγαρίας έναντι του ΔΝΤ, και για την «εργατικότητά» της(!) μέσα στη διακήρυξη, είναι δείγμα μιας ολισθηρής τοποθέτησης.

.