Βουλή των εφήβων. Των μαχών ή των ευχών;

.
Παρακολουθώντας κατά καιρούς αποσπασματικές ομιλίες από τη «Βουλή των εφήβων» αποκόμισα την απογοητευτική εντύπωση μια άνευρης και εκ των προτέρων καπελωμένης σύναξης κάποιων επιλεγμένων νέων που αντί να μάχονται για τα δικά τους προβλήματα, στέλνουν ευχές στη «Βουλή των μεγάλων» να λύσει τα προβλήματα. Εύχονται δηλαδή να λύσουν τα προβλήματα αυτοί που τους τα δημιούργησαν, παραιτούμενοι οι ίδιοι από τη μάχη για τη λύση τους!


Νέοι που στη συντριπτική πλειοψηφία τους στέλνονται με σκοπό να ασκήσουν «αυστηρή» κριτική στη Πολιτεία με σκοπό όμως να καταλήξουν σε ευχές για να οδηγήσουν στην ουσία σε μοιρολατρία τους νέους μας, είναι απλά μια νέα βαλβίδα εκτόνωσης της αγανάκτησης των νέων από τις ασκούμενες πολιτικές.


Νέοι κατ΄ εικόνα και ομοίωση των πολιτικών της εξουσίας, με κατεύθυνση να τους μιμηθούν, παίζουν το ρόλο του αναχώματος στην επαναστατική δράση που πρέπει να έχει η νεολαία.


Νέοι που παριστάνουν τους βουλευτές, μιλούν σαν αυτούς, τηρούν τους κανόνες αυτών… νέοι χωρίς νεύρο, με καλουπαρισμένη προσωπικότητα, αναλαμβάνουν να μας πείσουν για την υποταγή στους θεσμούς που τους αφανίζουν, κάνοντας ευχές επιδιόρθωσης.


Η ένδοξη και μαχητική ιστορία της ελληνικής νεολαίας έρχεται σε πλήρη διάσταση με αυτή τη πολιτική στάση. Ίσως και να τη προσβάλει.


Αν η «Βουλή των εφήβων» ήθελε πραγματικά να παίξει κάποιο ρόλο αντί να εύχεται θα έπρεπε να σηκώσει το ανάστημά της στην εξουσία που τη καπελώνει και να παίρνει αποφάσεις. Αποφάσεις που αφορούν τους νέους και τα προβλήματά τους. Αποφάσεις για οργάνωση και δράση των νέων ώστε να ανατραπούν οι πολιτικές που τους συνθλίβουν. Αποφάσεις για μάχες στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο εργοστάσιο στη γειτονιά.


Μια Βουλή των εφήβων κατ εικόνα και ομοίωση της άλλης Βουλής είναι η απελπισία του μέλλοντος αυτού του τόπου. Η χειρότερη εκδοχή του.


Μήπως είναι καιρός να καταργηθεί αυτό το καπελωμένο τσίρκο που εγκλωβίζει και άξια παιδιά και μυαλά και οι έφηβοι που συμμετέχουν να διακηρύξουν την αυτονόμηση τους από το καπέλο της μεγάλης Βουλής και του Προεδρείου της; Μήπως οφείλουν να ψηφίσουν μια διακήρυξη ότι από δω και πέρα αποφασίζουμε αυτόνομα να δράσουμε, να οργανώσουμε, να παλέψουμε να αγωνιστούμε για τα δίκαιά μας, για ένα κόσμο άλλον, κόντρα σε αυτόν που μας προσφέρουν οι κυβερνώντες και το σύστημα;


Μήπως είναι καιρός να αποκτήσει η ελληνική νεολαία ένα πραγματικό κεντρικό όργανο μάχης και διεκδίκησης πέρα από τις πολιτικές οργανώσεις της; Διαφορετικά τι θέλουμε μια Βουλή κατ εικόνα και ομοίωση της μεγάλης; Για να συνεχίσουμε τη τρισάθλια πολιτική του δικομματισμού, της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού;


Μήπως είναι τυχαία η απαξία που τρέφει ο λαός για τη «Βουλή των εφήβων»; Άξια του ρόλου της είναι!